Τη διαχρονική υποκρισία της ΝΔ για το Μακεδονικό, αλλά και την κατάρριψη των μύθων που δημιουργήθηκαν για να συγκαλύψουν την πολιτική ανεπάρκεια για ένα μείζον εθνικό πρόβλημα, επιβεβαιώνει η αποκάλυψη της... -απόρρητης - επιστολής του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ για την στάση του στο Μακεδονικό. Με την επιστολή του 2005 η τότε κυβέρνηση αποδεχόταν τον όρο «Μακεδονία - Σκόπια» για το εξωτερικό και διατήρηση του όρου «Δημοκρατία της Μακεδονίας» για το εσωτερικό της χώρας, αναγνώριση της «Μακεδονικής Γλώσσας» χωρίς απαλοιφή των αλυτρωτικών βλέψεων από το Σύνταγμα της γείτονος, με βάση την πρόταση Νίμιτς. Επιστολή που αποτελεί «κόλαφο» όχι μόνο για τον Καραμανλή αλλά συνολικά για τη ΝΔ, που έστησε μια απίστευτη δημαγωγία, εργαλειοποιώντας τη Συμφωνία των Πρεσπών. Από την πλευρά του πρώην Πρωθυπουργού, επιβεβαιώνεται ως γνήσια η επιστολή αλλά υποστηρίζεται πως επιχειρούσε να αντιστρέψει τετελεσμένα. H ύπαρξη και μόνο της επιστολής επιβεβαιώνει τα «τετελεσμένα» που είχαν δημιουργηθεί ήδη τότε με τις πολιτικές των κυβερνήσεων ΝΔ και ανατρέπει όλη τη δημαγωγική ρητορική του κόμματος, που προωθούσε μια συμφωνία χωρίς τις «κόκκινες γραμμές» που υποτίθεται ότι τέθηκαν ως εθνική γραμμή, δηλαδή χωρίς «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό», χωρίς «χρήση έναντι όλων», χωρίς αλλαγές στο Σύνταγμα με απαλοιφή αλυτρωτικών στοιχείων. Μια συμφωνία κατώτερη και πραγματικά εθνικά επιζήμια σε αντίθεση με την ολοκληρωμένη συμφωνία που πέτυχε τελικά η κυβέρνηση Τσίπρα. Μάλιστα, ακόμη και αν δεχτεί κάποιος τις αιτιάσεις που επικαλείται η πλευρά Καραμανλή, αν και εκ πρώτης όψεως δεν έχουν ουσία, καταρρίπτονται αρκετοί ακόμη μύθοι γύρω από το Βουκουρέστι, όπως ότι δεν υπήρξε ποτέ «βέτο» όπως με κομπασμό έλεγαν για χρόνια αλλά «απειλή βέτο», που στην ουσία ήταν το τελειωτικό χτύπημα για να επικρατήσει παντού διεθνώς ο όρος «σκέτο» Μακεδονία. Στη γλώσσα της διπλωματίας, όταν μια κυβέρνηση υποχωρήσει τόσο πολύ και δεν καταλήξει καν σε συμφωνία, έχει υπονομεύσει τη διαπραγμάτευση για το μέλλον. Τέλος, αποδομείται πλήρως η «υπερήφανη» στάση των Καραμανλή και Μπακογιάννη στο Βουκουρέστι αφού αποδεικνύεται ότι επέλεξαν να μεταθέσουν τη λύση στους επόμενους με πιο επώδυνους όρους, απομονώνοντας της χώρα και εξασθενώντας τη διαπραγματευτική της ισχύ. Για δε τη στάση της ΝΔ τίποτε δεν αποτελεί έκπληξη. Οι πατριδοκάπηλοι και αστήρικτοι ισχυρισμοί κατά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν ακόμη περισσότερο με ανέκδοτο, όταν κάποιος βλέπει όσα είχε αποδεχτεί ο Καραμανλής. Στην πραγματικότητα η Συμφωνία των Πρεσπών ήρθε να ανατρέψει τις πολύ αρνητικές προοπτικές και όσα συζητούσε εν κρυπτώ, όπως αποδεικνύεται, η ΝΔ...
Νόρα Ράλλη Τι ήταν να γεννηθώ στη χώρα των ψυκτικών, κατά Κυριάκο; Δεν μπορούσα να έχω μεγαλώσει στη διπλανή χώρα των αθληταράδων, κατά Αντετοκούνμπο; Ένα κοτέτσι χώριζε κάποτε το Περιστέρι με τα Σεπόλια. Άντε κι ένα ποτάμι. Το πρώτο το σαρώσαμε, το άλλο το.. μπαζώσαμε. Ατιμη ζωή. Βρε καλά τα λένε οι φιλελεύθεροι του κόσμου τούτου. Στην Ελλάδα πια, έχουμε τιγκάρει από δαύτους. «Σ’ αυτή τη ζωη ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει!». Το 1884 το ’πε αυτό το τρισμέγιστο ένας από τους παμμέγιστους θεωρητικούς νομιμοποιητές της κοινωνικής ανισότητας (που είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης – πάλι κατά Κυριάκο). Ουίλιαμ Σάμερ τον έλεγαν. Τον 19ο αιώνα έζησε, καταμεσής της ανόδου του βιομηχανικού καπιταλισμού. Καθηγητής στο Γέιλ ήτανε και μαζί μ’ άλλους ινστρούχτορες και καθοδηγητάδες θεμελίωσε τον φιλελευθερισμό για να μπορούμε εμείς σήμερα, ενάμιση αιώνα μετά, να τον ψηφίζουμε με δόξα και τιμή – έστω και ευκαιρίας. Μόνο ως προς αυτήν, σύμφωνα με τους εν λόγω, είμαστε ίσοι. Μόνο ως προς την ευκαιρία. Οχι από γεννησιμού μας. Γιατί, σου λέει, δεν είναι δυνατόν να γεννιέται ίσος ένας που του λείπει ένα χέρι ή λίγο μυαλό ή μια αίσθηση ή ένας μπάρμπας στην Κορώνη, με όλους τους υπόλοιπους! Αλλοι γεννιούνται άξιοι κι άλλοι ανάξιοι. Ετσι είναι, γιατί έτσι το είπανε. Και μάλιστα, οποιαδήποτε προσπάθεια να υποστηριχτούν αυτοί οι «ανάξιοι» (τελευταία είναι της μοδός να τους λέμε «μεσαία τάξη»), οι άνεργοι, οι χαμηλοεισοδηματίες, οι «μειονεκτούντες» τέλος πάντων, είναι προσβολή για την ίδια τη φύση! Είναι έγκλημα για την ίδια τη ζωή! Που δίνει μόνο σ’ αυτούς που αξίζουν. Δεν τα λέω εγώ αυτά. Τα βιβλία τα λένε, τα βαριά, της πολιτικής φιλοσοφίας. Τελευταία και κάτι δεκάδες υποψήφιοι ΝΔίτες και ακροΝΔίτες σε κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα – οι περισσότεροι είναι συγγενολόι. Λίγο, βέβαια, να ξεφυλλίσει κάποιος τις αλήθειες τους, καταλήγει σε περισσότερα ερωτήματα απ’ ό,τι απαντήσεις. Πώς γίνεται, ας πούμε, στην ίδια χώρα να βραβεύουν ώς τον πρώτο των πρώτων έναν Νιγηριανο μετανάστη από ένα προάστιο δευτεράντζα μιας χώρας επίσης δευτεράντζας, και την ίδια στιγμή να μην ανοίγει ρουθούνι για τον πατέρα με το παιδάκι του που βρέθηκαν αγκαλιασμένοι νεκροί, στις όχθες ποταμού στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού; Πώς γίνεται, στην άλλη τη χώρα, τη δευτεράντζα, οι ίδιοι που συγχαίρουν εκείνο το αγόρι (το εκ Νιγηρίας καταγόμενο, εν Ελλάδι καταδιωκόμενο και εξ Αμερικής βραβευόμενο) και ταυτόχρονα να λένε πως «επιδόματα τέκνων θα παίρνουν μόνο οι Ελληνες Ελληνες» (πες τα, βρε τσίφτη, Κυρανάκη!); Και κυρίως, πώς και όλα αυτά τα «πώς» είμαστε έτοιμοι να τα ψηφίσουμε ξανά, με δόξα και τιμή – έστω και ευκαιρίας; Στην Ιταλία, μόλις έπεσε ο Μπερλουσκόνι, έγινε μια δημοσκόπηση: οι μισοί Ιταλοί ήθελαν να είναι ο Μπερλουσκόνι ή να δουλεύουν για κάποιον σαν τον Μπερλουσκόνι. Στην Ελλάδα πάλι, η «επιβίωση του καταλληλότερου» (θεμελιακή αρχή του φιλελευθερισμού, κλασικού και νέου) αναβιώνει με ταχείς ρυθμούς και Μπερλουσκονική πατέντα: Ετοιμοι είμαστε να φέρουμε εξουσιαστή, όχι αυτόν που θαυμάζουμε αλλά αυτόν που οικτίρουμε. Μόνο και μόνο με την πρόφαση (ίσως και βεβαιότητα) πως αυτός είναι ο «καταλληλότερος». Για ποια δουλειά; Μα για να επιβεβαιώσει αυτό που πολύ σωστά (πολύ με πονάει αυτό το «πολύ») μου έχει πει ο σπουδαίος ηθοποιός και υπέροχος φίλος, Ηλίας Λογοθέτης: «Τον νεοέλληνα δύο πράγματα τον ενδιαφέρουν μόνο. Να έχει λεφτά και δίκιο!». Και πάνω που ήμουν έτοιμη να του αντιμιλήσω, λέγοντας πως δεν μπορεί να είναι μόνο έτσι, θυμήθηκα περιστατικό που μου είχε περιγράψει άλλη φίλη ηθοποιός. Περιστατικό που εξηγεί πολλά (αχ, πολύ με πονάει αυτό το «πολλά»): Λεωφορείο είναι έτοιμο να ξεκινήσει, όταν φωνάζει ο ελεγκτής στον οδηγό: «Σταμάτα! Ερχεται»... Μια κυρία με τα χέρια της γεμάτα ψώνια έτρεχε να το προλάβει. Κάτι το βάρος από τα ζαρζαβαρικά στις σακούλες, κάτι η τρεχάλα μες στη λαλάκα, χάνει την ισορροπία της και πάρ’ τα χάμω, κυρία, σακούλια και αξιοπρέπεια μαζί. Ξαναγυρίζει τότε ο ελεγκτής στον οδηγό και του λέει: Φύγε! Επεσε…
Εδώ και μια εβδομάδα η ζωή στη Γαλλία έχει σταματήσει. Είναι εντυπωσιακή η έμφαση που δίνεται στον καύσωνα. Ωστόσο, οι υψηλές θερμοκρασίες που υποφέρονται, δεν μετέτρεψαν τη χώρα σε κόλαση, ούτε στο νεκροταφείο του 2003 με τους 15.000 νεκρούς. Την παράκρουση της φρενίτιδας για τον καύσωνα-κόλαση στα ΜΜΕ, δεν μπόρεσε να σταματήσει η είδηση του κινδύνου ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν, ούτε η συγκλονιστική εικόνα ενός πατέρα και της κόρης του, που πνίγηκαν αγκαλιασμένοι στην προσπάθεια τους να περάσουν στο Μεξικό υπενθυμίζοντας το ατελείωτο δράμα της προσφυγιάς, αλλά ούτε και η θαρραλέα πράξη της 31χρονης πλοιάρχου, που αψήφησε τον Σαλβίνι και μπήκε με πλοίο με μετανάστες στα ιταλικά χωρικά ύδατα.
Αυτές είναι ειδήσεις που «δεν πουλάνε», πλέον, σύμφωνα με τους ειδήμονες του μάρκετινγκ. Ένας καύσωνας όμως, που αναμένεται σαν καταστροφικό τσουνάμι, έχει άλλη αξία. Όπως το χειμώνα, όταν πέφτουν δυο νιφάδες χιονιού και παραλύει η χώρα, έτσι και τώρα με το πρώτο καλοκαιρινό σκαρφάλωμα του υδράργυρου, η δύναμη της μηντιακής υπερβολής, έκλεισε σχολεία, εξετάσεις αναβλήθηκαν κι όλος ο κόσμος με κομμένη την ανάσα, περιμένει να φθάσει η ώρα για να καταφύγει σε ένα από τα «δροσερά μέρη», που θα τους υποδείξουν οι αρχές, ώστε να προστατευτεί από τις υψηλές θερμοκρασίες.Μια κατάσταση που θυμίζει άλλες εποχές, όταν οι άμαχοι, έτρεχαν σε υπόγεια καταφύγια για να προστατευθούν. Μόνο που εδώ μιλάμε για υποφερτή ζέστη, τουλάχιστον στις περισσότερες περιοχές της χώρας. Μεταξύ των θαυμάτων του «καύσωνα», είναι πως οι εκκλησίες ξαναβρήκαν τη χάρη τους, καθώς οι αρχές τις ταξινόμησαν στα δροσερά μέρη, στα οποία θα μπορεί να σπεύσουν οι πολίτες, όταν η χώρα θα ψήνεται! Όμως, η υστερία με τον καύσωνα έχει πάνω απ’ όλα πολιτικές προεκτάσεις. Μετά το δραματικό καλοκαίρι του 2003, κανένας υπουργός, καμίας κυβέρνησης, δεν ρισκάρει να εμφανιστεί χαλαρός και να δίνει συνέντευξη στην άκρη μιας πισίνας. Πρέπει να δείχνει πως βρίσκεται στις επάλξεις, στα κέντρα των αποφάσεων και αντιμετώπισης του καύσωνα, να επισκέπτεται γηροκομεία, ακόμα και τις δημόσιες βρύσες για να ελέγχει αν λειτουργούν σωστά, παρόλο που δεν έχει ιδέα από υδραυλικά. Αυτή η σκηνοθεσία έχει γίνει επιτακτική ανάγκη στους Γάλλους, που θέλουν να βλέπουν κινητοποιημένους τους πολιτικούς τους, να έχουν τον έλεγχο της όποιας δύσκολης κατάστασης τους σερβίρουν.
Όσο για τη μηντιακή έξαψη; Ενα κύμα ζέστης αγγίζει πιο πολύ τον τηλεθεατή, τον ακροατή ή τον αναγνώστη, απ΄ότι -για παράδειγμα- η κρίση με το Ιράν. Η χαρά των ΜΜΕ, που φλερτάρουν με την ανυποληψία στα μάτια του κόσμου, είναι ανείπωτη. Μετά τα Κίτρινα Γιλέκα και την επτάμηνη ενασχόληση τους με αυτά, τροχοδρόμησαν, σχεδόν απο το τίποτα, άλλη μια «κρίση» που θα γεμίσει το χρόνο και τις σελίδες τους. Κι όποιος τολμήσει να μιλήσει για υπερβολές, θα γίνει αποδέκτης προσβολών στα κοινωνικά δίκτυα κι αλλού. Με τη βοήθεια της οικολογικής προέκτασης του ζητήματος, αναδύεται μια νέα συνέπεια του νόμου του Γκόντγουιν: οποιαδήποτε αμφισβήτηση ή απόχρωση αμφισβήτησης της επίσημης γραμμής ή σκέψης, γίνεται αυτόματα μια οικολογική βλασφημία. Το να μιλήσει κάποιος για υπερβολική υπερπροστασία των πολιτών, θα χαρακτηριστεί ως «κλιματοσκεπτικιστής», χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ της γενικής υστερίας για τον καύσωνα, με το ζήτημα του κλίματος.
Η υποχρεωτική ομοφωνία που επιβάλλουν πολιτικοί και ΜΜΕ, όχι μόνο πάνω στο θέμα του καύσωνα, αλλά και με άλλα σημαντικότερα ζητήματα, είναι ένα από τα ανησυχητικά φαινόμενα των καιρών που διανύουμε και που σχεδόν αποκλείει την έναρξη οποιασδήποτε συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων. Για να αποφύγει κάποιος τον βομβαρδισμό των μηνυμάτων και των καταπραϋντικών συμβουλών του τύπου: να παραμένετε στη σκιά, να πίνετε νερό για να αποφύγετε την αφυδάτωση κτλ μπορεί να κλείσει ραδιόφωνο, ίντερνετ, τηλεόραση και να μην αγοράζει εφημερίδες. Ωστόσο το πρόβλημα έγκειται λιγότερο στη διαφημιστική εκστρατεία των μηνυμάτων, παρά σε αυτό που αποσκοπούν, υπονοούν και αναγγέλλουν. Όσο περισσότερο οι κυβερνώντες, με τη βοήθεια των ΜΜΕ συμβουλεύουν και δεσμεύονται απέναντι στον πολίτη, τόσο περισσότερο επιβάλλονται και γίνονται ταυτόχρονα υποβολείς συνειδήσεων. Αυτό ενεργοποιεί έναν φαύλο κύκλο, μέσω του οποίου, η ολοένα και περισσότερη προστασία καθίσταται απαραίτητη και παρόλο που τα προειδοποιητικά μηνύματα κάποια στιγμή χάνουν το νόημα τους, ωστόσο ο φόβος ενός μόνιμου άγχους, ακόμη και για το παραμικρό ατύχημα, εγκαθίσταται.
Όμως ο πραγματικός κίνδυνος είναι αλλού. Η απαγόρευση σε ό,τι επίσημα αποθαρρύνεται, καθιστά υποχρεωτικό αυτό που προτείνουν οι ισχυροί ή οι κυβερνώντες με τη βοήθεια των ΜΜΕ. Η εξάρτηση της μάζας ή μιας ομάδας ανθρώπων, που προσελκύεται ή προσκολλάται σε κάποιον που του υπόσχεταιπροστασία, ακόμη και από τον ίδιο του τον εαυτό, είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της επικίνδυνης τακτικής και καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στον εξαναγκασμό. Δεν υπάρχει προστασία χωρίς μορφές ελέγχου κι αυτό θέλουν να γίνει συνήθεια.
Το 1986 κυκλοφορεί ο «Χειμωνιάτικος ήλιος» του Μάνου Χατζιδάκι. Στο σημείωμα του συνθέτη που συνοδεύει τον δίσκο, ο Χατζιδάκις προσθέτει και τα παρακάτω λόγια:
«Λυπάμαι μόνο που τον δίσκο αυτόν θα τον ακούσουν κι ακροατές που δεν μ’ αρέσουν. Μα δεν...βρήκα μέχρι στιγμής τρόπο να τους το απαγορεύσω. Κι αυτό μου δημιουργεί μελαγχολία».
Ας έρθουμε τώρα στα δικά μας, τα συγκαιρινά, τα προεκλογικά.
Πριν από λίγες μέρες απαντώντας σε έναν συνομιλητή του στο τουίτερ όταν εκείνος τον ρώτησε για το ΚΚΕ, ο κ.Βαρουφάκης έγραψε: «Θρηνώ για τον μαξιμαλισμό τους»… Χτες ο ίδιος άνθρωπος (Βαρουφάκης), δήλωσε στο ραδιόφωνο 247: «Αν δεν υπήρχε το ΜεΡΑ25, μάλλον ΚΚΕ θα ψήφιζα»…
Τι να του συμβαίνει, άραγε, του κ.Βαρουφάκη; Υποψιαζόμαστε πως δεν πρέπει να είναι και το πιο ευχάριστο συναίσθημα, από τη μια να «θρηνείς» κι από την άλλη να εμφανίζεσαι (εν δυνάμει) συνοδοιπόρος εκείνου που αποτελεί το αίτιο της θρηνωδίας σου…
Πάσχει, όντως, από τέτοιο οδυνηρό (εσωτερικό) αντιπάλεμα; Η μήπως απλά ψηφοθηρεί ο κ. Βαρουφάκης;
Τι να σας πούμε και εμείς. Ως εκ τούτου θα αποφύγουμε να κάνουμε δεύτερες σκέψεις για το αν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις σε αυτή τη δήλωση του κ. Βαρουφάκη. Και θα την θεωρήσουμε ειλικρινή την δήλωση. Ότι, δηλαδή, ο κ. Βαρουφάκης μπορεί και να ψήφιζε ΚΚΕ.
Υπάρχουν, όμως, ορισμένα στοιχεία που έχουν καταγραφεί πριν ακόμα ο κ. Βαρουφάκης εμφανιστεί ως (εν δυνάμει)… ψηφοφόρος του ΚΚΕ
Για παράδειγμα, υπενθυμίζουμε ότι κατά την μεν κυβερνητική του θητεία, ο κ.Βαρουφάκης μας συστήθηκε έτσι:
Θιασώτης της «δημιουργικής ασάφειας»,
οπαδός του «70% καλού μνημονίου»,
κήρυκας του «λιτού βίου»,
συνδιαμορφωτής της απόφασης του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015 (που φέρει την υπογραφή του), με την οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που «θα καταργούσε τα Μνημόνια», αποδέχτηκε τα Μνημόνια των προηγούμενων διαβεβαιώνοντας τρόικες και θεσμούς ότι «οι Ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την κατηγορηματική τους δέσμευση να τηρήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως…». Τότε ήταν που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (αυτή που θα καταργούσε τα Μνημόνια), υπέγραψε δια του κ.Βαρουφάκη, ενώπιον Θεών και τροικανών, οι ενέργειές της «να απέχουν από οποιαδήποτε κατάργηση μέτρων και μονομερείς αλλαγές»…
Αυτά (που επαναλαμβάνουμε φέρουν την υπογραφή του κ.Βαρουφάκη) έγιναν τότε. Τώρα, κατά την τρέχουσα προεκλογική περίοδο, ο (εν δυνάμει) ψηφοφόρος του ΚΚΕ κ.Βαρουφάκης, μας έχει συστηθεί έτσι:
Τη μια μέρα «συνεργάζομαι και με ΣΥΡΙΖΑ και με ΝΔ»,
την άλλη μέρα «δεν συνεργάζομαι με κανέναν»,
την επόμενη μέρα κι από τα προ τριετίας είμαι «ασταθής Μαρξιστής» στα βάζω στα ψηφοδέλτιά μου τον κ.Τάκη Μίχα πρώην οπαδό του Τζήμερου,
μεθεπόμενη μέρα είμαι «ρεαλιστικά ανυπάκουος» απέναντι στη – πάντα – λατρεμένη ΕΕ κοκ…
Ξέρετε, όμως, εδώ κάτι δεν πάει καλά. Κάτι δεν κολλάει. Γιατί όλα αυτά μαζί, τόσο τα πριν όσο και τα σημερινά, είναι ολίγον παράξενα για έναν ψηφοφόρο του ΚΚΕ (από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε). Ακόμα και εν δυνάμει…
Από την άλλη, ποιοι είμαστε εμείς που θα αμφισβητήσουμε την άβυσσο της ψυχής του (κάθε) ψηφοφόρου. Αφήστε που όπως ο Χατζιδάκις δεν είχε τρόπο να αποφύγει ακροατές που δεν του άρεσαν, έτσι και τα κόμματα (του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου) δεν έχουν τρόπο να αποφύγουν ψηφοφόρους που δεν τους αρέσουν.
Στην περίπτωση, βέβαια, του κ.Βαρουφάκη δεν υφίσταται τέτοιο πρόβλημα. Το θέμα, για την ακρίβεια, έχει λυθεί πριν την γέννησή του. Διότι ο κ.Βαρουφάκης, που ούτε ψηφοθηρεί ούτε “εξυπνακίζει”, έφτιαξε κόμμα. Κι έτσι το ΚΚΕ απαλλάσσεται από την «μελαγχολία» να τον έχει ψηφοφόρο…
Οι πρόσφατες ευρωεκλογές σήμαναν μια τεράστια ήττα για το κυβερνών κόμμα, η οποία συντάραξε τους οπαδούς και απολογητές του. Αν και κατά την προσωπική μας γνώμη η ήττα ήταν αξιοπρεπής και θα έπρεπε να τους ανακουφίζει παρά να τους αναστατώνει, αφού κατάφεραν, ελλείψει εναλλακτικής πρότασης από όλες τις πλευρές, να επιπλεύσουν σε σημαντικά ποσοστά και να παραμείνουν βασική ρυθμιστική δύναμη της κεντροαριστεράς.
Ωστόσο, οι έμμισθοι ή άμισθοι προπαγανδιστές, από την επόμενη κιόλας ημέρα των ευρωεκλογών, επιδόθηκαν σε μια μαζική εκστρατεία, η οποία εν πολλοίς χαρακτηρίζεται από υστερικούς τόνους και προσφυγή στο συναίσθημα, όλα έμπλεα αλαζονίας και μικροαστισμού, που θυμίζουν τη φρασεολογία των οπαδών του Ελευθερίου Βενιζέλου, πριν από έναν αιώνα.
Ο λαός αποτελείται από ηλίθιους, ψυχικά ασταθείς και πνευματικά ανερμάτιστους, που δεν κατανοούν την προσφορά του κόμματος της αριστεράς στην πατρίδα και ξαναφέρνουν τη δεξιά του Μητσοτάκουλα. Ο λαός είναι αχάριστος, αφού στρέφεται εναντίον του Ευεργέτη του, κραυγάζει η απροκάλυπτα οργουελική προπαγάνδα. Βλέπετε, όταν ο ίδιος ακριβώς λαός τους έφερε δυο φορές στην εξουσία, παρά το σκηνοθετημένο ψυχόδραμα του πρώτου εξαμήνου του 2015, ήταν σοφός και διέθετε αλάνθαστο πολιτικό αισθητήριο. Η ηγεμονική παράκρουση σε όλο της το μεγαλείο. Όλοι μας νιώσαμε, στ' αλήθεια, μια υφέρπουσα και σκοτεινή ηδονή, για τον πόνο, τη λύσσα και τη σύγχυση που τους προκαλεί η απώλεια της εξουσίας, όσο και αν η πολιτική μας αξιοπρέπεια δεν επιτρέπει να καυχιώμαστε για κάτι τέτοιο.
Από την άλλη πλευρά, η επιλογή αυτή του ελληνικού λαού, που φαίνεται ότι θα επικυρωθεί τελικά στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, προκαλεί κάποιες απορίες. Ποιος είναι άραγε ο πραγματικός λόγος που ο απλός κόσμος προτιμάει να φέρει στην εξουσία την παράταξη που χρεωκόπησε τη χώρα, που χρωστάει εκατοντάδες εκατομμύρια, τα οποία δεν έχει σκοπό να εξοφλήσει, που μιλάει για επταήμερη και δωδεκάωρη εργασία, για ιδιωτικοποίηση της Υγείας και της Ασφάλιστης, για αστυνομικό κράτος; Γιατί προτιμάει να χρίσει πρωθυπουργό έναν κυνικό και ανεπάγγελτο γόνο της πιο βαθιά διαπλεκόμενης και παχυλώς κρατικοδίαιτης πολιτικής οικογένειας της Ελλάδας, παρά ένα αυτοδημιούργητο (λέμε τώρα) παιδί της εργατικής, έστω της μεσαίας, τάξης;
Καθώς παρακολουθεί κανείς την προεκλογική εκστρατεία, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει ότι το κόμμα της ΝΔ κάνει ό,τι μπορεί για να μειώσει την απόσταση που το χωρίζει από τον δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κάτι τέτοιο δεν είναι, φυσικά, προς το συμφέρον της. Σε μία χώρα και σ' ένα πολιτικό σύστημα όπου το προεκλογικό ψέμα δεν διώκεται, αλλά αντίθετα θεωρείται θεμιττό και πάντα επιβραβεύεται, το επικοινωνιακό επιτελείο της δεξιάς παράταξης μοιάζει να έχει καταπιεί τον ορό της αλήθειας και εξαγγέλει απερίφραστα και χωρίς ωραιοποιήσεις όσα γνωρίζει εκ πείρας ότι ο λαός απεχθάνεται ν' ακούει. Από πού αντλούν αυτήν την αλαζονική σιγουριά, πως όποια δεινά κι αν ευαγγελιστούν δεν πρόκειται ν' ανακόψουν την πορεία τους προς την εξουσία;
Τι είναι, τελικά, αυτό που κάνει τους πολίτες να προτιμάνε να υποστούν τη λυσσαλαία νεοφιλελεύθερη επίθεση, παρά να ψηφίσουν ένα μνημονιακό μεν, μετριοπαθές και φιλάνθρωπο δε, κόμμα, όπως τουλάχιστον παρουσιάζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους;
Είναι άραγε η καταπάτηση του πολιτεύματος, με την ανατροπή της σαφέστατης λαϊκής εντολής κατά το Δημοψήφισμα-παρωδία; Μα και η ΝΔ (όπως και το σύνολο του πολιτικού συστήματος) συνηγόρησε τα μάλα στην καταπάτηση αυτή (βλ. και την ομολογία Μεϊμαράκη).
Είναι το μνημόνιο που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, που περιέλαβε τις προβλέψεις των δύο προηγούμενων και τις ενσωμάτωσε στο νομικό μας καθεστώς, μάλιστα χωρίς να βρει αντιστάσεις; Μα το μνημόνιο ψηφίστηκε από 222 βουλευτές, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ διέθετε τότε μόλις 149, εκ των οποίων, μάλιστα, οι 32 το καταψήφισαν. Η ΝΔ καλοδέχτηκε το τρίτο μνημόνιο και δήλωσε ιδεολογικά αλληλέγγυα στη δοκιμαζόμενη από κλυδωνισμούς και αποχωρήσεις κυβέρνηση. Αν πράγματι το ήθελε, μπορούσε να την ανατρέψει και να δοκιμάσει να καταλάβει αμέσως την εξουσία, όμως οι έξωθεν εντολές δεν της επέτρεψαν κάτι τέτοιο.
Είναι άραγε οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, το ιδιώνυμο της παρεμπόδισής τους, η αλλαγή της δικονομίας ώστε ο χρεώστης να μην έχει το παραμικρό δικαίωμα έναντι του δανειστή; Είναι ο αυτόματος κόφτης, η ψηφισμένη μείωση των συντάξεων, η ψηφισμένη μείωση του αφορολόγητου (για τις οποίες υπόσχονται ότι δεν θα ισχύσουν, ωστόσο ποιος πιστεύει πια τις υποσχέσεις τους;), η εκχώρηση της κρατικής περιουσίας για 99 χρόνια, η παραδοχή της εποπτείας (άρα και της απόλυτης υποτέλειας) μέχρι το 2060; Είναι η εκχώρηση του εθνικού πλούτου στις πετρελαϊκές πολυεθνικές με δικαίωμα του Ελληνικού Δημοσίου μόλις 8% (και μόνο ΦΠΑ να τους έπαιρνε, θα είχε το τριπλάσιο κέρδος το Δημόσιο) ή μήπως το έγκλημα στις Σκουριές που συνεχίζεται ακάθεκτο, μαζί με τις ποινικές διώξεις των αγωνιζόμενων κατοίκων; Μα και η ΝΔ έχει ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα επ' αυτών, όμως αρκετά επαχθέστερο σε άλλους τομείς, αυτούς της καθημερινότητας, οι οποία γνωρίζουμε ότι αφορά πιο άμεσα τον πολίτη.
Μήπως έπαιξε ρόλο η Συμφωνία των Πρεσπών; Μα και η ΝΔ έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους και σε κάθε ευκαιρία ότι θα σεβαστεί "τη συνέχεια του κράτους", πως "pacta sunt servanda" και το λουρί της μάνας.
Η στοιχειώδης, λοιπόν, ανάλυση υποδεικνύει ότι η εξήγηση στο βασικό ερώτημα δεν διαθέτει πολιτική, αλλά ψυχολογική βάση. Και στο σημείο αυτό θα αποταθούμε γι' άλλη μια φορά στην κλασική λογοτεχνία και στον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, αφού πράγματι η ανάγνωση ενός και μόνο μυθιστορήματός του προσφέρει τόση γνώση και εμβάθυνση στα κοινωνικά δρώμενα και στην ανθρώπινη κατάσταση, όση δεν είναι ικανή να προσφέρει η ανάγνωση χιλιάδων διαδικτυακών πολιτικών σελίδων.
Πράγματι, ο ιδιοφυής Ντοστογιέφσκι χαρακτηρίζεται από τους κριτικούς ως ένας από τους σπουδαιότερους ψυχογράφους, ενώ τόσο ο Νίτσε όσο και ο Φρόιντ έχουν αντλήσει από το έργο του. Ο Νίτσε αναφερόταν στον Ντοστογιέφκσκι ως τον μοναδικό ψυχολόγο από τον οποίο είχε να μάθει κάτι. Ας δούμε λοιπόν τι μπορούμε να μάθουμε κι εμείς απ' αυτόν…
Τον Απρίλιο του 1849 ο Ντοστογιέφσκι συνελήφθη και πέρασε από έκτακτο στρατοδικείο. Η κατηγορία ήταν για συμμετοχή σε προδοτική συνωμοσία. Στο δικαστήριο δεν αρνήθηκε ούτε τις φιλελεύθερες πεποιθήσεις του ούτε το ενδιαφέρον του για τον ουτοπικό σοσιαλισμό, ιδιαίτερα για τις ιδέες του Σαρλ Φουριέ ή τη διαμαρτυρία του για πολλά φαινόμενα της ρωσικής πραγματικότητας. Στις 16 Νοεμβρίου 1849 ο Ντοστογιέφσκι και οι σύντροφοί του δικάστηκαν και καταδικάσθηκαν σε θάνατο. Ακολούθησε ένας πόλεμος νεύρων με εικονικές εκτελέσεις και ατέλειωτες ώρες παραμονής σε μια πλατεία της Πετρούπολης, στις 22 Δεκεμβρίου του 1849, σε αναμονή του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, ωστόσο, η εκτέλεση ματαιώθηκε αφού ανακοινώθηκε η απόφαση του Τσάρου να μετατρέψει την θανατική καταδίκη σε καταναγκαστικά έργα, στο Ομσκ της Σιβηρίας. Στην παγωμένη Σιβηρία ο Ντοστογίεφσκι πέρασε τέσσερα χρόνια με βασανισμούς και εξευτελισμούς.
Τη γνώση που αποκόμισε από αυτήν την προσωπική του τραγική εμπειρία, την ενσωμάτωσε αργότερα στο έργο του. Στον Ηλίθιο, βάζει στο στόμα του πρωταγωνιστή του, πρίγκιπα Λέων Νικολάγιεβιτς Μίσκιν, τα παρακάτω λόγια (οι υπογραμμίσεις δικές μας, αλλά και του συγγραφέα):
"Όταν σκοτώνουν έναν άνθρωπο οι κακούργοι, τον σφάζουν τη νύχτα, στο δάσος, ή όπου αλλού, μα το θύμα, μέχρι την τελευταία στιγμή, έχει δίχως άλλο την ελπίδα πως θα γλιτώσει. Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που 'χουν κομμένο το λαρύγγι τους κι όμως ελπίζουν ακόμα και τρέχουν να σωθούν ή παρακαλάνε. Μα εδώ σου αφαιρούν την τελευταία ελπίδα. Όταν έχεις αυτήν την ελπίδα, σου είναι δέκα φορές πιο εύκολο να πεθάνεις. Και στην αφαιρούν σίγουρα. Αυτό σημαίνει καταδίκη σε θάνατο. Και το χειρότερο βασανιστήριο είναι η σιγουριά πως δεν θα γλυτώσεις - αυτό είναι το πιο σκληρό βασανιστήριο του κόσμου. [...] Ποιος είπε ότι πως η ανθρώπινη φύση είναι σε θέση να βαστάξει αυτό το μαρτύριο και να μην τρελαίνεται ο άνθρωπος;"
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι εδώ βρίσκεται το κλειδί για την κατανόηση της στάσης του εκλογικού σώματος. Ο Τσίπρας δεν ψήφισε απλώς μνημόνια, υποτέλεια, κόφτες, μειώσεις, κατασχέσεις. Αυτά θα ήταν ευκολότερο να του συγχωρεθούν, εφόσον το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος προσκυνά, δηλωμένα ή με προσχήματα και τσιριτσάντζουλες, τον ίδιο αφέντη, την παντοδύναμη ΤΙΝΑ και την Ευρωκρατορία της.
Ο λόγος για τον οποίο ο λαός προτιμάει να δει για πρωθυπουργό έναν κλινικά ηλίθιο (δυστυχώς όχι αυτόν του Ντοστογιέφσκι) και χειροπόδαρα δεμένο στο άρμα της διαπλοκής, παρά τον σχετικά συμπαθή και μετριοπαθή Τσίπρα, αυτό που ο λαός δεν του συγχωρεί και ούτε πρόκειται ποτέ να του συγχωρήσει, είναι η οριστική θανάτωση της ελπίδας για διέξοδο από αυτήν τη δυστοπική κατάσταση στην οποία μας οδήγησε το Κοτζαμπασέικο, μέσα στην ανικανότητα, τον αμοραλισμό και την ξενοδουλεία που ανέκαθεν το διέκριναν. Ο άνθρωπος αυτός και το επιτελείο του υπέβαλαν τον ελληνικό λαό στο μεγαλύτερο ψυχικό μαρτύριο που υπάρχει. Τη σιγουριά της ανημπόριας, τη βεβαιότητα του αργού θανάτου της χώρας, τον τελεσίδικο εγκλωβισμό στο πλήρες αδιέξοδο. Κι επειδή στο εγχείρημα αυτό χρησιμοποιήθηκε η αίγλη της Αριστεράς, ως αιχμή του προπαγανδιστικού τους δόρατος, ο απερχόμενος πρωθυπουργός κατάφερε να μεταφέρει όλο αυτό το μένος και τη μνησικακία στο σύνολο της αυτοπροσδιοριζόμενης ως Αριστερά, που δεν θα της συγχωρεθεί ποτέ αυτό το μέγιστο ανοσιούργημα.
Υπάρχουν πράματα οι λέξεις που δε λένε
και πράξεις πέρα από συγχώρεση και τύψεις…
Στοιχεία για το παρόν άρθρο έχουν ληφθεί από τη Βικιπαίδια και από το TVXS (αφού τόσο εκτιμάτε, κύριοι, τον Ντοστογιέσκι, λάβετε τώρα Ντοστογιέφσκι). Όσο για τον μεγάλο συγγραφέα, θα μας απασχολήσει για άλλη μια φορά, τουλάχιστον, σε επόμενο πολιτικό άρθρο.
ΥΓ του blog: ....στον αριστουργηματικό Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι ενώ ο συγγραφέας τοποθετεί τον αναγνώστη στο δρώμενο αυτός νομίζει ότι δεν τον αφορά....νομίζει ότι το διαβάζει ή το μελετά...
Mόλις το πολύπαθο ασφαλιστικό στην Ελλάδα διασώθηκε, οικοδομήθηκε σε ορθολογική βάση και έγινε πλεονασματικό, γίνεται στόχος μιας νέας μεγάλης «μεταρρύθμισης» της ΝΔ που οδηγεί στην...κατεδάφισή του και μάλιστα «εν κρυπτώ», καθώς αν και έχει εξαγγελθεί, αποκρύπτεται και δεν περιέχεται στο προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματος. Η πρόθεση της ΝΔ για δημιουργία «ιδιωτικού πυλώνα», κοινώς για την παράδοση σε ιδιωτικά κεφάλαια της επικουρικής ασφάλισης, είναι γνωστή και δημιουργεί φόβους, οι οποίοι επιτείνονται από το γεγονός ότι όλες οι αναφορές των στελεχών της χαρακτηρίζονται από κρυψίνοια και μισόλογα όπως συνέβη με τον Τομεάρχη Οικονομίας της ΝΔ Χρήστο Σταϊκούρα που έκανε λόγο για μια αναγκαία προεργασία και «προετοιμασία» της κοινωνίας για το νέο σύστημα.
Σύμφωνα μάλιστα με τις αποκαλύψεις, δεν θα πρόκειται απλώς για ένα μοντέλο Πινοσέτ αλλά για την πλήρη ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης γεγονός που σημαίνει μεταφορά 75 δις σε ιδιώτες και απόλυτη εκχώρηση ακόμη και της καταβολής των επικουρικών συντάξεων. Αυτό σημαίνει ότι θα πάψει να υπάρχει η ασφάλεια και η βεβαιότητα του δημόσιου συστήματος, μοιραία θα προκληθούν μειώσεις για να εξοικονομηθούν κέρδη για τους ιδιώτες αλλά και μια μεγάλη «κλοπή» από την τρύπα που θα δημιουργήσει η μετάβαση στο νέο σύστημα. Δεν είναι τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από την παράδοση δημόσιου πλούτου σε ιδιωτικές εταιρείες, με τις οποίες, σύμφωνα με τις πληροφορίες, έχει ήδη ξεκινήσει επαφές, προεξοφλώντας τη νίκη της στις εκλογές.
Είναι πολλά τα παραδείγματα κατάρρευσης ασφαλιστικών εταιρειών, όχι μόνο μικρών εγχώριων αλλά και πολυεθνικών κολοσσών που έχουν αναλάβει αντίστοιχους ρόλους. Το αποτέλεσμα ήταν να εξανεμιστούν οι οικονομίες των ασφαλισμένων ή να κληθούν τα κράτη να καλύψουν τις υπέρογκες ζημιές, άρα και πάλι οι ασφαλισμένοι. Οι δυνάμεις που καλλιεργούν την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος ισχυρίζονται ότι το δημόσιο δεν είναι ικανό να αξιοποιεί τα αποθεματικά του. Είναι ακριβώς οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που από το 1950 τοποθέτησαν τα αποθεματικά άτοκα (!) στην Τράπεζα της Ελλάδας για να χρηματοδοτηθούν οι μεγάλοι, κατά τα άλλα «αυτοδημιούργητοι», βιομήχανοι. Που τα σκόρπισαν στο χρηματιστήριο αργότερα, τζογάροντας για να υπηρετήσουν το πολιτικό τους αφήγημα και τα αποτελείωσαν με τα «δομημένα ομόλογα» χωρίς ποτέ κανείς να απολογηθεί για τη ληστεία. Στο τέλος, με το PSI, και το «κούρεμα» επήλθε η απόλυτη καταστροφή για το ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο σήμερα καταφέρνει να ανασαίνει ξανά με πλεονάσματα και βάση την εγγυημένη βιωσιμότητα για δεκαετίες.
Η ΝΔ επιμένει να μην δίνει απαντήσεις για το κόστος με το οποίο θα επιβαρύνει τα δημόσια έσοδα το σχέδιό της, ποιος θα εγγυάται την καταβολή της επικουρικής σύνταξης σε πάνω από ένα εκατομμύριο ασφαλισμένους και τι άλλες δυσμενείς αλλαγές σχεδιάζει. Είναι σαφές ότι εντάσσεται σε ένα σκληρό πακέτο νεοφιλελεύθερων πολιτικών και διάλυσης του κοινωνικού κράτους. Οι «σωτήρες» του Ασφαλιστικού ετοιμάζονται να το «σώσουν» και πάλι. Ο λογαριασμός των «μεταρρυθμίσεων» τους, όπως πάντα, έρχεται μετά και είναι δυσβάσταχτος.
Πως μπορούσαν...
αυτοί οι άνθρωποι λίγο πριν ακουστεί η καταδίκη τους σε θάνατο, να γελάνε; Κι όμως μπορούσαν. Γελούσαν γνωρίζοντας τι τους περιμένει, έχοντας ήδη απορρίψει όποια συμφωνία κι αν εμφανίστηκε στο τραπέζι, που τους προσέφερε ζωή και αξιώματα με αντάλλαγμα τα πιστεύω τους.
Εξήντα επτά χρόνια μετά, και χωρίς να υπάρχει ο φόβος της εκτέλεσης των κατηγορουμένων, μια άλλη δίκη είναι σε εξέλιξη στην Ελλάδα, η δίκη της νεοναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» και οι κατηγορούμενοι ακροδεξιοί το μόνο που δεν κάνουν είναι να χαμογελούν.
Οι πάλαι ποτέ νταήδες, οι μαχαιροβγάλτες, οι ασήκωτοι Ελληνάρες που πόζαραν σε φωτογραφίες αγκαλιά με αυτόματα όπλα, ναζιστικές σημαίες και σήματα των SS, σήμερα δεν ξέρουν, δεν είδαν και πάνω απ' όλα δεν ήταν εκεί.
Καμία πίστη, καμία ιδεολογία κανένα χαμόγελο. Η σαπίλα του φασισμού βγαίνει όσο το μαχαίρι προχωράει στο κόκαλο.
Εδώ λοιπόν είναι και η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές περιπτώσεις. Οι μεν χαμογελούν γιατί ξέρουν ότι παλεύουν για την ελευθερία και το δίκιο, οι δε τρέμουν μπροστά στην ετυμηγορία, σαν θρασύδειλα ανθρωπάκια που είναι. Γιατί τέτοιοι είναι οι ναζί. Θρασύδειλα ανθρωπάκια.
Το θέατρο που διαδραματίζεται στη δικαστική αίθουσα κορυφώθηκε όταν ο χρυσαυγίτης και πυρηνάρχης της τοπικής Νίκαιας, Γιώργος Πατέλης, ο άνθρωπος που όπως όλα δείχνουν έδωσε την εντολή στον Γιώργο Ρουπακιά να δολοφονήσει τον Παύλο Φύσσα, λιποθύμησε σήμερα εντός του δικαστηρίου κατά τη διάρκεια της απολογίας του συγκατηγορούμενού του, Κωνσταντίνου Κορκοβίλη.
O Κορκοβίλης, είναι ο 7ος απολογούμενος από τους 18 κατηγορουμένους, ενώ η σειρά του Πατέλη είναι ακριβώς η μεθεπόμενη. Κοινώς η απολογία του θα ξεκινούσε την Παρασκευή ή τη Δευτέρα. Αμέσως επόμενος, στη θέση 10 είναι ο Γιώργος Ρουπακιάς.
Το σημαντικό είναι ένα. Το τέλος έρχεται, και δεν θα σταματήσει να έρχεται όσες καθυστερήσεις και αν επιτευχθούν από ανάλογες πράξεις των ναζί...
Εκλείπουν πλέον οι ποιητές που ξεσήκωναν τα κύτταρα και ανέτρεπαν τα καθεστώτα, καταγγέλλοντας «κάθε κενότητα (που) αναπαύεται ανώδυνα σε κατακτημένες αποσκευές». Τώρα, Τίποτα. Ούτε πάθη ούτε αδυσώπητα λεπίδια του πόθου ούτε αγάπες αλήτισσες. Τίποτα. Το πρώτο «Τίποτα» το άκουσα από τον Μανώλη Αναγνωστάκη. «Δεν έχω Τίποτα να πω» μου είπε. Την προηγούμενη μέρα, ο Κώστας Αξελός μου είχε πει την ίδια λέξη, που μου κένωνε τον κόσμο από την ελπίδα. Τίποτα! Η ελπίδα του ανθρώπου ένα μεγάλο Τίποτα. Κι ενώ η αλαζονική εκφορά του Τίποτα του Αξελού σαν ειρωνικό χαμόγελο απέναντι σε εκτελεστικό απόσπασμα με τάραξε, το τρυφερά παρηγορητικό Τίποτα του Μανώλη Αναγνωστάκη με συντάραξε. Το νόημα της ζωής, λοιπόν, είναι ένα Τίποτα. Η ελπίδα για τον άνθρωπο και τον κόσμο μια ψευδαίσθηση. Το Τίποτα, όμως, αυτό δεν αντέχεται. Γι’ αυτό είναι συνειδητός ηρωισμός να λες: «... γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω». Θύμισες που η εκδήμηση του Κώστα Αξελού ανακαλεί. Θυμάμαι ότι εκείνο το ιδιαίτερο ηχόχρωμα της λαλιάς του σε συνδυασμό με το ειρωνικό του ύφος τον έκανε αντιπαθή στα μάτια και στα αυτιά μου. Άλλαξα γνώμη όταν έμαθα ότι κοίταζε με το ίδιο ακριβώς υπεροπτικό ύφος το απόσπασμα κατά τη διάρκεια της εικονικής του εκτέλεσης στα χρόνια του εμφυλίου. Τον γνώρισα από τα βιβλία του και το 1995 από κοντά, όταν συνεργασθήκαμε στο περιοδικό «Χάος». Στην πρώτη μας συνάντηση τον ρώτησα αν βλέπει κάτι, μια ελπίδα για τον κόσμο και τον άνθρωπο. «Τίποτα» μου απάντησε κατηγορηματικά. Έκανα το «Τίποτα» μεγάλο, ηρωικό, για να κρεμάσω πάνω από την άβυσσό του ένα νόημα. Γιατί δεν είναι όλα τίποτα στη ζωή. Ο Κώστας Αξελός, που έφυγε στα 86 του χρόνια για παντού, μιλούσε για τη «φιλία»(Ανοιχτή Συστηματική), για την υπέρβαση της εκδίκησης και της μνησικακίας, μιλούσε για την υπέρβαση της εξουσίας, για την υπέρβαση της αντίθεσης των κοινωνικά ορατών και των αόρατων, για την επίτευξη της σωματοψυχικής και της ψυχοκοινωνικής ενότητας. Έλεγε ακόμα πως στην ενότητα των αντιθέτων δεν υπάρχει σύνθεση αλλά μόνο μεσολάβηση. Ακόμη και οι Θεοί δεν είναι παρά οι διαμεσολαβητές ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Κόσμο. Όμως ό,τι διαμεσολαβεί για την επικοινωνία με τον κόσμο, όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, έχει καταστεί κυριαρχικό, κτητικό. Αλλά αυτοί που κυριαρχούν χάνουν το στόχο, χτυπημένοι χαυνωτικά από την αυτοϊκανοποίηση της κυριαρχίας τους επί του ανθρώπου. Αυτοί οι νάρκισσοι της δύναμης και του χρήματος υποκαθιστούν τον Κόσμο(Σύμπαν) με τον μικρόκοσμό τους και το Παν με τα μικροπάθη τους. Γι’ αυτό έχουμε, πλέον, έναν κόσμο χωρίς άνθρωπο και έναν άνθρωπο χωρίς κόσμο. Γι’ αυτό ζούμε τον πολιτισμό του στιγμιαίου, εκείνου που αναπτύσσεται και σαπίζει επιτόπου Και για την τεχνική μιλούσε ο Κ. Αξελός. Έλεγε ότι η τεχνική έχει καταστεί ένα τεχνικό ικρίωμα, μία τεχνική της παραγωγικής κατανάλωσης. Οι καταναλωτές προτιμούν μικρές απολαύσεις για να ικανοποιήσουν τις υπαρξιακές, ψυχολογικές τους «τρεμούλες», όπου όλα γίνονται υπόθεση γούστου, αισθήσεων, ηδονής. Αλλά έτσι αποφεύγουν το βαθύ παιγνίδι της ύπαρξής τους, ό,τι μπορεί να την τραντάξει άκαιρα, αόρατα, άηχα, συθέμελα. Όλα κινούνται μέσω του τεχνητού απόλυτου εντυπωσιασμού, που γίνεται το κινούν αίτιο μιας ολέθριας υποπλασίας
Ο Γιάννης έβαλε τα κλάματα. Δεν άντεξε κι έβαλε τα κλάματα. Η τιμή ήταν μεγάλη, παίκτης στο νούμερο ένα πρωτάθλημα του κόσμου. Ο καλύτερος απ’ όλους. Ένα παιδί απ’ τα Σεπόλια που πούλαγε CD για ένα κομμάτι ψωμί, που διέσχιζε την Αθήνα με τα πόδια για να προπονηθεί, που γεννήθηκε σε αυτό τον τόπο αλλά... Έλληνας δεν ήτανε…
Κι όμως, είναι περισσότερο Έλληνας απ’ όλους μας. Και την Ελλάδα δεν την ξεχνάει ποτέ. Ούτε μια στιγμή δεν την ξεχνάει στην Αμερική, όπου μεγαλουργεί όλη τη σαιζόν. Το έδειξε και στο λόγο του, στην απονομή του φετινού MVP Award.
Ας τον τιμήσουμε κι εμείς λοιπόν, με τον δικό μας τρόπο κι ας του ευχηθούμε του χρόνου τσάμπιον. Και μεγάλες στιγμές με την εθνική μας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας!
Ορίστε οι 10+1 λόγοι γιατί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι πιο Έλληνας από σένα:
1) Γιατί μιλάει καλύτερα ελληνικά από τους περισσότερους Έλληνες και, σίγουρα, από όλους τους Ελληνοαμερικάνους και «Ελληνοαμερικάνους» που έχουν πατήσει κατά καιρούς τα παρκέ στη χώρα μας.
2) Γιατί δεν είπε ούτε μια φορά, ούτε μια φορά (ούτε μια φορά, το ξαναγράφω), «τι κάνει το κράτος;»
3) Γιατί πήγε στρατό (έστω αυτό το λίγο που πήγε) και δεν την έψαξε να πάρει Ι5.
4) Γιατί όταν τον καλεί η εθνική δεν έχει λείψει ούτε μια φορά. Ούτε εκείνο το καλοκαίρι που είχε μπροστά του το εννιαψήφιο συμβόλαιο και υπήρχε κίνδυνος να τραυματιστεί και να χάσει μια κατοστάρα μύρια.
5) Γιατί ο αδερφός του φόρεσε τη γαλανόλευκη χωρίς βύσμα.
6) Γιατί όταν πείναγε πήγε και πούλαγε CD, αντί να γραφτεί σε κομματική νεολαία.
7) Γιατί άμα τον ρωτήσεις τι είναι το Τζήμερο, θα σε ρωτήσει κι αυτός αν χωράει στο microwave.
8) Γιατί δεν έχει φωτογραφηθεί ούτε μια φορά αγκαλιά με παπάδες.
9) Γιατί δεν ξεχνάει την παλιά του γειτονιά και την παλιά του ομάδα και κάθε καλοκαίρι πάει στο γηπεδάκι το ανοιχτό και χαζολογάει (όσο γίνεται…) με τα παιδάκια.
10) Γιατί δεν έκανε ποτηρόπανο την ελληνική σημαία, όπως διάφοροι μπαγλαμάδες που παριστάνουν τους πατριώτες.
10 + 1) Γιατί τώρα που πήγε Αμερική δεν γύρισε να δηλώσει ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της.
Υ.Γ. 1: Ναι, ναι το ξέρω ότι ο Γιάννης δεν έπαιξε τελικά με την εθνική στο Ευρωμπάσκετ γιατί ήταν τραυματίας. Ως εκείνη τη στιγμή όμως δεν είχε λείψει από καμία πρόσκληση. Και θα επιστρέψει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας!
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είπε «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι» (για τις μειώσεις φόρων της ΝΔ). Ο Γιάννης Στουρνάρας είπε ότι εφέτος «δεν βλέπει κανένα δημοσιονομικό χώρο για το... φορολογικό πακέτο που ψηφίστηκε» (από τον ΣΥΡΙΖΑ). Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν απάντησε στον υπουργό Οικονομικών, δεν είπε εάν συμφωνεί ή όχι με τον κεντρικό τραπεζίτη, και δεν είπε επίσης (στην περίπτωση που συμφωνεί) τι θα κάνει με το φορολογικό πακέτο του ΣΥΡΙΖΑ που και ο ίδιος ψήφισε – θα το διατηρήσει ή θα το ακυρώσει; Δεν είπε όμως και ψέματα. Στην πραγματικότητα είπε χρήσιμες αλήθειες, στον βαθμό τουλάχιστον που το επιτρέπει η politically safe γραμμή μιας, απρόσμενα (;) γενναιόδωρης για εκείνον, προεκλογικής περιόδου. Είπε ότι ουδείς ψηφοφόρος πρέπει να περιμένει ουδεμία μείωση φόρων πριν από το 2020 – «δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος έως τότε», διαμήνυσε. Δήλωσε ακόμη ότι ο ίδιος ποτέ δεν υποσχέθηκε μείωση του ΦΠΑ, ακόμη και για το 2020 : «Εγώ δεν είπα ότι το 2020 θα μειώσω τον ΦΠΑ. Θα μειώσω τον ΦΠΑ μόνο στην εστίαση συνολικά», τόνισε για να ξεκαθαρίσει επίσης ότι η δέσμευσή του για μόνον δύο συντελεστές ΦΠΑ (22% και 11%) αφορά το δεύτερο μισό της θητείας της κυβέρνησής του – δηλαδή, έχει ορίζοντα τετραετίας. Και, επιπλέον, διευκρίνισε ότι η μείωση του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων από το 28% στο 20% θα γίνει σε δύο δόσεις, επίσης μετά το 2020). Εν ολίγοις, όλα όσα είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης 14 ημέρες πριν από τις εκλογές σημαίνουν ότι το «αναπτυξιακό σοκ» της άμεσης μείωσης φόρων που έκανε σημαία της η ΝΔ δεν πρόκειται να έχει το παραμικρό αντίκρυσμα στην τσέπη των ψηφοφόρων πριν περάσουν τουλάχιστον δύο χρόνια από τώρα. Ή, ακόμη πιο απλά οι φορολογούμενοι, φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις, που θα ψηφίσουν Μητσοτάκη «για να φύγει ο Τσίπρας» και για «να μειωθούν οι φόροι» δεν πρόκειται να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ φόρου λιγότερο, στην καλύτερη περίπτωση, πριν από το καλοκαίρι του 2021 – όταν θα υποβάλουν τις φορολογικές δηλώσεις του οικονομικού έτους 2020. Δεν είναι απαραιτήτως κακό, εάν η φορολογική αποσυμπίεση της, πράγματι αδικημένης, μεσαίας τάξης θα επέλθει δια της μείωσης, σε έναν χρόνο, του ΦΠΑ στην εστίαση (τον οποίο, παρεμπιπτόντως, έχει ήδη μειώσει ο ΣΥΡΙΖΑ με άμεση ισχύ και με ψηφισμένο νόμο). Κι εάν επίσης η άρση της υπερφορολόγησης με υποσχετική τετραετίας ενταχθεί σε μια έντιμη κοινωνική συμφωνία που θα κυρωθεί με την λαϊκή ψήφο. Δεν είναι ούτε ανειλικρινές – ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξαρχής δήλωνε, σε όσους τουλάχιστον ήθελαν να τον ακούσουν, πως επί δύο χρόνια θα «αγοράζει» αξιοπιστία από τους δανειστές κάνοντας μεταρρυθμίσεις και μετά θα διεκδικήσει πολιτικές αντιλιτότητας και μείωση των στόχων για τα πλεονάσματα. Μπορεί βεβαίως – εάν όντως το σχέδιο Μητσοτάκη επικυρωθεί στην κάλπη - να είναι πολιτικά παράδοξο: Να υπερψηφίζονται εκείνοι που θα μειώσουν τους φόρους σε δύο ή τέσσερα χρόνια για «να φύγουν αυτοί» που ήδη έχουν ήδη θέσει σε εφαρμογή την μείωση των φόρων – από την μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, τα τρόφιμα και την ενέργεια που ήδη τελεί σε ισχύ έως την, στοχευμένη, μείωση του ΕΝΦΙΑ και της φορολογίας εισοδήματος και την κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης για εισοδήματα έως 20.000 ευρώ, με ισχύ από το 2020. Η δημοκρατία και η ιστορία όμως είναι γεμάτες από πολιτικά παράδοξα. Τα οποία είθισται να πληρώνονται μεταχρονολογημένα μεν, πάντοτε τοις μετρητοίς δε…
Το πολιτικό λεξιλόγιό τους περιλαμβάνει ένα ρήμα και ένα ουσιαστικό: «καταργώ», «ανάπτυξη».
Τάσος Παππάς
Δύο λέξεις χρησιμοποιούν ο αρχηγός και τα στελέχη της Δεξιάς στην προσπάθειά τους να πείσουν τους πολίτες ότι έχουν το μαγικό ραβδί για να μετατρέψουν την Ελλάδα σε όαση ευημερίας. Το πολιτικό λεξιλόγιό τους περιλαμβάνει ένα ρήμα και ένα ουσιαστικό: «καταργώ», «ανάπτυξη».
Εχουν υποσχεθεί ότι θα καταργήσουν σχεδόν όλα όσα ψηφίστηκαν στην προηγούμενη Βουλή, αλλά και εκείνα που κατά τη γνώμη τους κρατούν την οικονομία σε προβληματική κατάσταση. Θα το πράξουν μάλιστα σε πρώτο χρόνο γιατί θέλουν να στείλουν το μήνυμα ότι η πολιτική αλλαγή θα είναι άμεση και ριζική. Κάτι δηλαδή σαν επανάσταση.
Μην κάνετε όμως ανίερες σκέψεις, δεν εννοούν κομμουνισμό και άλλα τέτοια παρωχημένα και επικίνδυνα πράγματα, απλώς οι άνθρωποι επιθυμούν την επιστροφή στην κανονικότητα, όπως την εννοούν και όπως τη ζήσαμε μέχρι τη στιγμή της χρεοκοπίας.
Εχουμε και λέμε: θα καταργήσουν τον νόμο Παρασκευόπουλου (έμμονη ιδέα τους έχει γίνει). Θα καταργήσουν το πανεπιστημιακό άσυλο (στα όρια της ψύχωσης η ρητορική τους). Θα καταργήσουν τον νόμο για την απλή αναλογική (εδώ θα πάρουν τη βοήθεια από τον πρόθυμο σύμμαχό τους, το ΚΙΝ.ΑΛΛ., το οποίο αν και ως μικρομεσαίο κόμμα θα έπρεπε να συμφωνεί με την απλή αναλογική, λέει όχι στο συγκεκριμένο εκλογικό σύστημα επειδή το έφεραν οι άπλυτοι μαδουριστές).
Θα καταργήσουν τον νόμο Κατρούγκαλου (εσχάτως πάντως ο κ. Μητσοτάκης έκανε λόγο για επανεξέταση της αρχιτεκτονικής του νόμου, που είναι κάτι αρκετά διαφορετικό). Θα καταργήσουν τη γραφειοκρατία (μη γελάτε). Θα καταργήσουν κάθε νόμο που δίνει δικαιώματα στους φυλακισμένους και τους ισοβίτες (το πρόβλημά τους δεν είναι γενικώς οι ισοβίτες ούτε οι εγκληματίες του λευκού κολάρου, αλλά ο Δημήτρης Κουφοντίνας).
Θα καταργήσουν τον νόμο που προβλέπει τα υψηλά πλεονάσματα (σε συμφωνία με τους δανειστές βεβαίως βεβαίως, τους οποίους θα καταφέρουν να πείσουν γιατί είναι ατσίδες στις διαπραγματεύσεις). Θα καταργήσουν τον νόμο Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες (το φώναζαν παλιά, αλλά τελευταία δεν το πολυλένε γιατί φοβούνται ότι θα κατηγορηθούν πως τα κάνουν πλακάκια με τη διαπλοκή).
Θα καταργήσουν το... φαυλεπίφαυλο καθεστώς που επικρατεί στην ΕΡΤ (έχουν άλλωστε την τεχνογνωσία για το πώς μειώνεται ο κύκλος εργασιών δημόσιων υπηρεσιών προς όφελος των ιδιωτών). Θα καταργήσουν τους ενδιάμεσους φορείς που καθυστερούν το έργο στο Ελληνικό (δώστε καζίνα στον λαό και χαριστικά δάνεια στους επιχειρηματίες). Θα καταργήσουν τους συμβασιούχους που προσλήφθηκαν από την κυβέρνηση των νεοκομμουνιστών (τα δικά τους παιδιά αδημονούν).
Θα καταργήσουν το τέλος επιτηδεύματος και την ειδική εισφορά αλληλεγγύης (πού θα βρουν τα λεφτά για να κλείσουν τις τρύπες που θα δημιουργηθούν δεν μας το αποκαλύπτουν, αλλά βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει, μην τα θέλετε όλα έτοιμα). Θα καταργήσουν την υπερβολική φορολογία στη μεσαία τάξη (το κόμμα τους παρέα με το ΠΑΣΟΚ την τσάκισαν).
Θα καταργήσουν τα εμπόδια που δεν επιτρέπουν στους επενδυτές να φέρουν τα τίμια χρήματά τους στην Ελλάδα (ο ορισμός της αρπαχτής: μηδενικό ρίσκο, εγγυήσεις για υψηλά κέρδη). Στο ερώτημα που εξ αντικειμένου προκύπτει: «πώς θα καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό;», η απάντηση είναι αποστομωτική: Ανάπτυξη. Ετσι, νέτα σκέτα. Μην επιμένετε για λεπτομέρειες γιατί δεν πρόκειται να σας δώσουν. Ανάπτυξη και ξερό ψωμί. Κι αν δεν υπάρξει ούτε ξερό ψωμί, θα βολευτείτε με παντεσπάνι.
Ανάγωγα
Αντιγράφω από την «Καθημερινή»: «Πρώτη στη χρηματοδότηση ως προς το ΑΕΠ μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. σε ό,τι αφορά το σχέδιο Γιούνκερ βρίσκεται η Ελλάδα. Σύμφωνα με στοιχεία του Ιουνίου 2019, η συνολική χρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων στη χώρα μας ανέρχεται σε 2,7 δισ. ευρώ και αναμένεται να κινητοποιήσει 11,5 δισ. ευρώ σε πρόσθετες επενδύσεις».
Για ρημαγμένη χώρα, όπως χαρακτηρίζει την Ελλάδα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που έχει τη χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης (πάλι σύμφωνα με τον αρχηγό της Δεξιάς), δεν τη λες κακή επίδοση αυτή!
Στην Γερμανία, ένας σύγχρονος πολιτικός, ο αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, πριν από μερικά χρόνια, χωρίς φόβο, είχε αναφερθεί στον ναζί πατέρα του. Είχε εκμυστηρευτεί πως έμαθε σε ηλικία 18 ετών ότι ο πατέρας του, Βάλτερ Γκάμπριελ, ήταν ένας αμετανόητος Ναζί. Από τότε διέκοψε κάθε επαφή μαζί του.
Στην Ελλάδα, ένας πρώην πρωθυπουργός, δεν αποκήρυξε ποτέ δημόσια τη δοσιλογική δραστηριότητα του πατέρα του. Τον είδαμε τις προάλλες να δακρύζει μιλώντας στο βήμα της Βουλής ως εμπλεκόμενος στο σκάνδαλο Novartis. Και πράγματι, εμείς που οι παππούδες μας είχαν αγωνιστεί μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους ναζί κατακτητές,... "συγκινηθήκαμε" πάρα πολύ με τους απογόνους των Γερμανόφιλων και δοσίλογων που - σε αντίθεση με τους δικούς μας παππούδες οι οποίοι βρέθηκαν στη συνέχεια στα ξερονήσια- έγιναν πρωθυπουργοί και συγκροτούν σήμερα την εγχώρια ελίτ. Φυσικά δεν πιστεύουμε στην οικογενειακή ευθύνη, αλλά δεν είδαμε μέχρι σήμερα τον ευσυγκίνητο πρώην πρωθυπουργό να κάνει αυτό που έκανε στην Γερμανία ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Ωστόσο, η ντόπια ελίτ συγκινήθηκε και συγκλονίστηκε κι εκείνη με το δράμα του πρώην πρωθυπουργού και κυρίως συγκινήθηκαν και συγκλονίστηκαν διάφοροι γελωτοποιοί του Χριστοφοράκου της Siemens. Άλλη "γερμανική" ιστορία αυτή...
Ο λόγος φυσικά για τον Παναγιώτη Πικραμμένο, που εκτός από πρωθυπουργός και εμπλεκόμενος στο σκάνδαλο Novartis υπήρξε σύμβουλος του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1991-1993.
Να θυμίζουμε επίσης πως πριν από λίγο καιρό, στο Αγιον Όρος κατά την προσκυνηματική επίσκεψη του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε μαζί του, τους στενούς του συνεργάτες, Μακάριο Λαζαρίδη (διευθυντή του γραφείου τύπου της ΝΔ) και Κώστα Τσιάρα (γραμματέα της Κ.Ο.της Ν.Δ.), ενώ μαζί τους ήταν και ο κ. Πικραμμένος.
Πριν... δακρύσει για την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Novartis, ο Πάνος Πικραμμένος, θα έπρεπε να έχει αποκηρύξει το παρελθόν του πατέρα του. Δεν το έκανε ποτέ. Έτσι, θα σας διηγηθούμε μία ιστορία. Την ιστορία του μικρού Παναγιώτη, αλλά και του πατέρα του.
Και ας ξεκινήσουμε με ένα ερώτημα:
Ποιος είχε αναλάβει την αποκλειστική διακίνηση των προπαγανδιστικών εντύπων του Γκεμπελς στην κατεχόμενη Ελλάδα και θησαύριζε;
Στο βιβλίο του με τίτλο "Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια", ο ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας, ειδικευμένος στα κατοχικά θέματα, κάνει αποκαλύψεις και για την οικογένεια του Παναγιώτη Πικραμμένου.
Ο Πάνος Πικραμένος στα δώδεκά του, το 1957, γράφτηκε στο γυμνάσιο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Γιατί συνέβη αυτό; Ο πατέρας του ήταν φανατικός θαυμαστής των Γερμανών. Μετά το τέλος της Κατοχής πέρασαν δώδεκα χρόνια μέχρι να ξανανοίξει η Γερμανική Σχολή και ένας από τους πρώτους μαθητές της ήταν ο μικρός Παναγιώτης. Εντελώς συμπτωματικά το νέο κτίριο της σχολής (το κατοχικό στην οδό Αραχώβης είχε περιέλθει στο Γαλλικό Ινστιτούτο) χωριζόταν από μια μεσοτοιχία με την κλινική του πατέρα Χριστοφοράκου, ο γιος του οποίου φοίτησε κι αυτός στην ίδια σχολή.
Ο μικρός Παναγιώτης ξεκινούσε με τα πόδια από το αριστοκρατικό σπίτι του με τα 18 δωμάτια στην οδό Ακαδημίας 52 για να φτάσει στην περιοχή Μουσείου. Κάθε πρωί πήγαινε στη Γερμανική Σχολή.
Το σπίτι αυτό των 450 τ.μ. ανήκε στην οικογένειά του πριν ο ίδιος γεννηθεί το 1945, όταν ο κόσμος άλλαζε με το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Είχε αγοραστεί λίγες μέρες αφότου άρχισε η Κατοχή με γερμανικά χρήματα. Από που προέρχονταν αυτά τα χρήματα; Ο πατέρας του Παναγιώτη Πικραμμένου, στενού συνεργάτη του Κυριάκου Μητσοτάκη, Όθωνας μόλις είχε αναλάβει την αποκλειστική πώληση σε όλη την κατεχόμενη Ελλάδα των προπαγανδιστικών εντύπων του κατακτητή, των Γερμανών ναζί.
Στενός συνεργάτης του Γκέμπελς, λοιπόν, ο πατέρας του Πικραμμένου, ο οποίος είχε κάνει χοντρές μπίζνες με τους Γερμανούς, αναλαμβάνοντας τη διακίνηση όλων των προπαγανδιστικών εντύπων του εχθρού σε όλο το διάστημα της Κατοχής.
Διαβάζουμε σε σχετικό δημοσίευμα:
Επί Κατοχής, το μοναδικό πρακτορείο που είχε την αποκλειστικότητα όλων των εφημερίδων και περιοδικών που έβγαιναν υπό καθεστώς λογοκρισίας ήταν η «Ένωσις Ελληνικού και Ξένου Τύπου» Α.Ε. Η εταιρία αυτή ιδρύθηκε λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη της Κατοχής, αφού προηγουμένως έφτασε από το Βερολίνο στην Αθήνα ειδικός απεσταλμένος του Γκαίμπελς, υπουργού Προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ. Αυτός είχε την ιδιότητα του πληρεξουσίου της εταιρίας «Mundus», που ανήκε εξ ημισείας στα γερμανικά υπουργεία Προπαγάνδας και Εξωτερικών. Εγκαταστάθηκε σ’ ένα γραφείο της γερμανικής πρεσβείας, στον τρίτο όροφο της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας 4, και άρχισε τις επαφές του.
Με την καθοδήγηση του Χέρμπερτ Σβέρμπελ, ο οποίος μόλις λίγους μήνες νωρίτερα είχε διοριστεί ακόλουθος Τύπου στην Αθήνα, αλλά από πολλών ετών είχε πλούσιες διασυνδέσεις με παράγοντες του ελληνικού Τύπου, ο Μάουραχ, ο εκπρόσωπος του Γκαίμπελς στην Αθήνα, εκτός άλλων προσώπων, είχε μακρές συζητήσεις με τον Όθωνα Πικραμένο. Κατέληξαν στην απόφαση να ιδρύσουν από κοινού μια νέα εταιρία, την Α.Ε. «Ένωσις Ελληνικού και Ξένου Τύπου». Συμφώνησαν ότι η γερμανική κρατική εταιρία θα διατηρούσε το 51%, ενώ πλην του Πικραμένου ποσοστά δόθηκαν και στους ανταγωνιστές του, τους κληρονόμους του Σπύρου Τσαγγάρη, αλλά και σε μια στενή συνεργάτιδα και συνεταίρο του, την Ελισάβετ Τσιβόγλου, η οποία μέχρι τότε διαχειριζόταν όλες τις ξένες εφημερίδες και περιοδικά.
Ο Όθων Πικραμμένος διορίστηκε γενικός διευθυντής της νέας εταιρίας, που δημιούργησε ο ίδιος με τους εκπροσώπους του Γκαίμπελς, με τους οποίους και συνεταιρίστηκε, έχοντας ένα σημαντικό ποσοστό στο μετοχικό κεφάλαιο και φυσικά στα τεράστια κέρδη του μονοπωλιακού πρακτορείου. Ο ίδιος κέρδισε πολλά, όχι μόνον από την αποκλειστική διακίνηση των ελληνόγλωσσων και ξενόγλωσσων (κυρίως γερμανικών και ιταλικών) προπαγανδιστικών εντύπων και βιβλίων, αλλά και με τις εκτυπώσεις διαφόρων εντύπων για λογαριασμό του κατακτητή, ως ένας από τους βασικούς μετόχους της εταιρίας «Πυρσός» που ήταν.
Το παλαιό πρακτορείο που είχε μέχρι την αρχή της Κατοχής και που το είχε ιδρύσει ο πατέρας του Τάκης Πικραμένος το 1927 στεγαζόταν σε τετραώροφο ακίνητο, στην οδό Σωκράτους 43. Βάσει της συμφωνίας που έκανε ο Όθων Πικραμένος με τους Γερμανούς, ο Πικραμένος θα εγκατέλειπε την ιδιοκτησία του ακινήτου για να το ρευστοποιήσει. Το αγόρασε μια εταιρία που μόλις είχε περιέλθει υπό τον έλεγχο των Γερμανών, η ΑΕΜ «Βωξίται Παρνασσού», και πλήρωσε 22 εκατομμύρια δραχμές στον μέχρι τότε ιδιοκτήτη του (την οικογένεια Πικραμένου, που χρησιμοποιούσε τους δύο ορόφους για κατοικία της), αναλαμβάνοντας στη συνέχεια να το ενοικιάσει στη νέα εταιρία, της οποίας γενικός διευθυντής ήταν ο Όθων Πικραμένος.
Ο μεν Τσίπρας βαδίζει προς τις εθνικές κάλπες, έχοντας νωπή τη βαρύτατη ήττα στις ευρωεκλογές, αλλά και την ελπίδα ότι στις βουλευτικές εκλογές θα φυσήξει άλλος άνεμος. Ο δε Μητσοτάκης με την προσδοκία να εξασφαλίσει αυτοδυναμία, πράγμα όχι σίγουρο, αλλά ούτε και πολύ δύσκολο. Μπορεί η προσδοκία του απερχόμενου πρωθυπουργού να είναι αβάσιμη, αλλά είναι αληθές πως στις 7 Ιουλίου το κριτήριο, με το οποίο θα ψηφίσουν αρκετοί πολίτες θα είναι διαφορετικό από αυτό, με το οποίο ψήφισαν στις 26 Μαΐου.
Δεν αναφέρομαι στο προφανές: άλλο ευρωεκλογές και άλλο εθνικές εκλογές. Αυτές οι ευρωεκλογές, άλλωστε, διεξήχθησαν σε κλίμα εθνικών εκλογών, ήταν ατύπως μεν ουσιαστικώς δε μία μάχη για την εξουσία κι όχι μία μάχη για την εκλογή ευρωβουλευτών. Στις 26 Μαΐου νίκησε η αρνητική ψήφος. Ακόμα και αριστερόστροφοι πολίτες καταψήφισαν την κυβέρνηση Τσίπρα, προσδοκώντας να διώξουν μία ώρα αρχύτερα τον ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία.
Μετά τη διαφορά των 9,5 μονάδων, κανείς δεν έχει αμφιβολία για την επικείμενη άνετη νίκη της ΝΔ και στις εθνικές εκλογές. Ως εκ τούτου, όπως προανέφερα, το κριτήριο με τον οποίο θα ψηφίσουν στις 7 Ιουλίου τουλάχιστον για κάποιους διαφοροποιείται, με την έννοια ότι κανείς δεν έχει αμφιβολία πως η κυβέρνηση Τσίπρα μετράει ημέρες. Κατά συνέπεια, οι πολίτες θα ψηφίσουν έχοντας δεδομένο ότι θα προκύψει κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η διάχυτη και καθόλου αδικαιολόγητη αυτή πεποίθηση προκαλεί δύο αντίρροπα ρεύματα: Το πρώτο εκ των πραγμάτων λειτουργεί υπέρ της ΝΔ. Είναι επιβεβαιωμένο ότι υπάρχει μία κατηγορία ψηφοφόρων που έχουν την τάση να πηγαίνουν με το νικητή, με την αυριανή εξουσία. Πολλοί εξ αυτών έχουν ήδη ψηφίσει ‘γαλάζια’ στις ευρωεκλογές. Κατά κανόνα θα το πράξουν και οι υπόλοιποι. Με άλλα λόγια, ο παράγοντας που μόλις περιγράψαμε ωθεί προς την κατεύθυνση του περαιτέρω ανοίγματος της ψαλίδας.
Προς την ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και ένας συμπληρωματικός παράγοντας: η ΝΔ να εξασφαλίσει την αυτοδυναμία για να αποτραπεί το ενδεχόμενο αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης και προκήρυξης νέων εκλογών, αυτή τη φορά με απλή αναλογική. Είναι πολλοί και όχι μόνο νεοδημοκράτες που θεωρούν μία τέτοια εξέλιξη απευκταία. Φοβούνται όχι αδικαιολόγητα πως με την απλή αναλογική η Ελλάδα μπορεί να εγκλωβισθεί σε μία περιπέτεια ακυβερνησίας.
Όχι ‘λευκή επιταγή’ στον Μητσοτάκη
Η πεποίθηση πως την επαύριο των εκλογών θα έχουμε κυβέρνηση Μητσοτάκη, ωστόσο, τροφοδοτεί και ένα αντίρροπο ρεύμα, το οποίο ωθεί προς την κατεύθυνση κλεισίματος της ψαλίδας στις 7 Ιουλίου. Σύμφωνα με την εκτίμησή μου, η σαρωτική διαφορά υπέρ της ΝΔ στις ευρωεκλογές ήταν αποτέλεσμα κυρίως της αρνητικής ψήφου, η οποία τροφοδοτήθηκε μεταξύ άλλων από την υπερφορόλογηση των μεσαίων στρωμάτων, από τη Συμφωνία των Πρεσπών και από τη διογκούμενη αλαζονεία των κυβερνώντων. Με άλλα λόγια, όπως προανέφερα, πολλοί πολίτες εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ και αρκετοί άλλοι ψήφισαν τη ΝΔ με σκοπό να διώξουν την κυβέρνηση Τσίπρα.
Τώρα ο σκοπός αυτός ουσιαστικά έχει εκπληρωθεί. Τι θα πράξουν στην κάλπη πολίτες που ναι μεν τιμώρησαν την κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά ταυτοχρόνως φοβούνται πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα εφαρμόσει νεοφιλελεύθερη ατζέντα; Αυτή η κατηγορία πολιτών, που ιδεολογικά καλύπτει ένα ευρύ φάσμα, ενδεχομένως να ψηφίσει κατά τρόπο που να περιορίσει τη νίκη της ΝΔ. Δεδομένου ότι ο αρχηγός της δεν έχει κρύψει τις προθέσεις του, δικαιολογημένα θα θεωρήσει πως μία μεγάλη διαφορά –ειδικά εάν η ψαλίδα ανοίξει περαιτέρω– του δίνει την πολιτική νομιμοποίηση να κινηθεί, χωρίς περιορισμούς όσον αφορά την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης ατζέντας του.
Η προοπτική αυτή ενδεχομένως να εξωθήσει κάποιους αριστερόστροφους και κεντροαριστερούς ψηφοφόρους, οι οποίοι στις ευρωεκλογές εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ, να επανακάμψουν, έστω και με μισή καρδιά. Παραλλήλως, κάποιοι πολίτες που δεν ανήκουν στη ΝΔ, αλλά την ψήφισαν στις ευρωεκλογές για να διώξουν τον Τσίπρα από την εξουσία, ίσως στις εθνικές εκλογές προσανατολισθούν αλλού για να μην δώσουν στον Μητσοτάκη ‘λευκή επιταγή’.
Το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών θα διαμορφωθεί από τη συνισταμένη των δύο αντίρροπων αυτών παραγόντων. Η ποσοτική επιρροή του καθενός εξ αυτών είναι πρακτικά αδύνατον να μετρηθεί, ώστε να προκύψει μία ασφαλής πρόβλεψη. Πιθανόν είναι οι εθνικές κάλπες θα βγάλουν μία διαφορά κοντά στη διαφορά των ευρωεκλογών, ίσως λίγο παραπάνω.
Το ζήτημα της αυτοδυναμίας
Όσον αφορά το ζήτημα της αυτοδυναμίας, αυτή θα κριθεί από δύο παράγοντες: Πρώτον, από το ύψος του εκλογικού ποσοστού της ΝΔ και δεύτερον, από τα πόσα κόμματα θα εκπροσωπηθούν στο Κοινοβούλιο, ή πιο σωστά πόσοι ψηφοφόροι (ως ποσοστό) θα ψηφίσουν κόμματα που τελικώς δεν θα εισέλθουν στο Κοινοβούλιο. Με βάση και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, το πιθανότερο είναι ότι μαζί με τα τέσσερα σίγουρα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και ΚΚΕ) θα είναι η Χρυσή Αυγή, η οποία μάλλον θα επιβιώσει κοινοβουλευτικά, και στα πέντε θα προστεθούν η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου και το ΜΕΡΑ25 του Βαρουφάκη.
Είναι εμφανές ότι το κόμμα του Βαρουφάκη κερδίζει τη μάχη στον χώρο των μικρών αντιμνημονιακών κομμάτων, όπου η ΛΑΕ σχεδόν εξαφανίζεται, η δε Πλεύση Ελευθερίας φαίνεται πως θα ακολουθήσει τον ίδια πορεία. Το ΜΕΡΑ25 δεν εξέλεξε για λίγες ψήφους ευρωβουλευτή κι αυτό προκάλεσε και ένα κύμα δημοσιότητας και μία ώθηση για να υπερβεί άνετα το 3%. Η ‘δαιμονοποίηση’ του πρώην υπουργού Οικονομικών από τη συντριπτική πλειονότητα του πολιτικού συστήματος, των ΜΜΕ, αλλά και των πολιτών, είναι ένας λόγος που ωθεί μία μειονότητα πολιτών με σκληρό αντιμνημονιακό πρόσημο να τον ψηφίσουν, αναγνωρίζοντάς του τουλάχιστον πολιτική συνέπεια.
Το ποσοστό της Ελληνικής Λύσης στις ευρωεκλογές είναι αρκετά πάνω από το όριο και γι’ αυτό δεν θα κινδυνεύσει να μείνει εκτός. Εάν, λοιπόν, η επόμενη Βουλή είναι επτακομματική και το ποσοστό των υπολοίπων συρρικνωμένο, η ΝΔ θα πρέπει να υπερβεί αρκετά το 37% για να κατακτήσει αυτοδυναμία. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να προσελκύσει ψηφοφόρους και από το Κέντρο και από τα δεξιά της, πράγμα όχι πολύ εύκολο. Η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι παραδοσιακά πιο ‘χαλαρή’, αλλά οι ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου είχαν λόγω της πόλωσης προσλάβει χαρακτηριστικά εθνικών εκλογών. Ως εκ τούτου, τα περιθώρια των δύο μεγάλων κομμάτων να επιτύχουν πρόσθετη συσπείρωση είναι σχετικά περιορισμένα.
Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι εάν η ΝΔ δεν εξασφαλίσει 151 βουλευτές θα πάμε σε νέες εκλογές. Υπάρχει το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με το ΚΙΝΑΛ, ή τουλάχιστον με μία πτέρυγά του. Αλλά ακόμα και στην όχι πολύ πιθανή περίπτωση που αυτό δεν καταστεί δυνατόν, ο Μητσοτάκης θα ‘ψωνίσει’ όσους βουλευτές του λείπουν από την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου.Πρόκειται για παλιά πρακτική, την οποία ανανέωσε με επιτυχία τους προηγούμενους μήνες ο Τσίπρας για να καλύψει το κοινοβουλευτικό κενό που άφησε η αποχώρηση του Καμμένου.
Ο Πάνος Μαλαχιάς συναντά τον Ανδρέα Θωμόπουλο και διασκευάζει το ''Να μ'αγαπάς''
'Ο Μουσικός Πάνος Μαλαχιάς, που γράφει και τραγούδια, ζήτησε να ασχοληθεί με κάποια απ’τα τραγούδια μου. Του εξήγησα πως, όπως κάθε γεφύρι, κάθε δρόμος, κάθε λιμάνι, αλλά και κάθε τι που μπορεί να είναι χρήσιμο στην όποια πορεία οποιουδήποτε, ανήκει περισσότερο σ’αυτόν που θέλει να πορευτεί με σεβασμό πάνω ή μέσα σ’αυτά απ’ότι στους εργάτες που τα έφτιαξαν. Το σκέφτηκε, χαμογέλασε, και του έδωσα την ευχή μου.' Α. Θωμόπουλος
'Ευχαριστώ τον Ανδρέα για την παραχώρηση του τραγουδιού και την εμπιστοσύνη' Π. Μαλαχιάς
ΥΓ του blog: ...αληθινά όταν τα πράγματα γύρω σου δεν σε κρατούν, σε πνίγουν και σ' εγκλωβίζουν αβάσταχτα η μουσική κι η ποίηση αποτελούν μια δοκιμασμένη διέξοδο
σχόλιο στο fb από τον δημοσιογράφο Γιάννη Παντελάκη
Όταν αποκαλύφθηκε ότι η (υποψηφία ευρωβουλευτής με το ΣΥΡΙΖΑ) Mυρσίνη Λοίζου έπαιρνε παράνομα τη σύνταξη της μητέρας της, τα ΜΜΕ πρόβαλαν -και καλά έκαναν- το θέμα με μεγάλη ένταση (σ.z: η Λοΐζου παραιτήθηκε πάραυτα). Όταν αποκαλύπτεται ότι η... (υποψήφια βουλευτής με τη ΝΔ) Τόνια Μοροπούλου έπαιρνε παράνομα τη σύνταξη του πατέρα της τα περισσότερα ΜΜΕ..
εξαφανίζουν την πληροφορία ενώ κάποια αρκούνται να προβάλουν την απάντησή της μόνο και όχι την αποκάλυψη.
Ναι, αλλά γιατί θεωρούνται αναξιόπιστα τα ΜΜΕ στη χώρα μας;
Υ.Γ. Για λόγους σεβασμού της δουλειάς συναδέλφων, να προσθέσουμε ότι την αποκάλυψη για την Μοροπούλου την έκανε η εφημερίδα Documento…
ΥΓ του blog: ...τα στερνά τιμούν τα πρώτα λέει ο θυμόσοφος λαός θέλοντας να δείξει την αξία της συνέπειας λόγου και έργου κατά τη διάρκεια του βίου κάποιου. Και έγινε η λαϊκή ρήση κριτήριο όσων συμμετείχαν στους κοινωνικούς αγώνες αυτού του τόπου, και κάποια στιγμή άλλαξαν περπατησιά. Ναι, τα στερνά τιμούν τα πρώτα, όμως δεν τα ακυρώνουν, δεν τα σβήνουν, δεν τα απαξιώνουν. Το 1932 έγινε το φιλολογικό μνημόσυνο του Ψυχάρη (βαθιά αντιδραστικός και αντικομμουνιστής όσοι λίγοι). Μίλησε ο Βάρναλης. Είπε τα εξής: "Θα επαναλάβω κι εγώ για τον Ψυχάρη τα όσα είχε πει για τον Γκαίτε, όταν γιορτάσανε πέρσι σ’ όλο τον κόσμο τα εκατόχρονά του, ο Λαουτσάρσκι: 'Δεχόμαστε από τον Γκαίτε ό,τι καλό είπε για το Λαό, για Δικαιοσύνη και για Λευτεριά, τον άλλον, τον κακό Γκαίτε, που τονε χάλασε η άρχουσα τάξη, της τον χαρίζουμε'. Ετσι κι εμείς, η εργατική τάξη της Ελλάδας, ένα μέρος της αυριανής ανθρωπότητας, δεχόμαστε από τον Ψυχάρη όσα καλά έκαμε για το λαό, τον αντιδραστικό Ψυχάρη τονε χαρίζουμε στην αστική ολιγαρχία και τους πνευματικούς υπηρέτες.....συμφωνούμε με τον μεγάλο ποιητή....
Πέντε άνθρωποι στέκονται σε έναν δρόμο μιας πόλης, όταν ξαφνικά ακούγονται πυροβολισμοί. Κάποιοι από αυτούς κρύβονται, άλλοι τρέχουν, ενώ άλλοι παγώνουν σε εκείνο το σημείο. Όταν οι πυροβολισμοί σταματούν και το τοπίο καθαρίσει από τον καπνό, οι πέντε άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι έχουν γίνει μάρτυρες –έως ένα βαθμό– μιας βίαιης ανθρωποκτονίας. Οι 5 άνθρωποι είναι πρόθυμοι να περιγράψουν στην αστυνομία την εκδοχή των γεγονότων, αλλά θα σκεφτείτε πως αφού ήταν μαζί θα έχουν την ίδια εκδοχή. Δυστυχώς, τα πράγματα σπάνια είναι έτσι. Και οι 5 μάρτυρες καταλήγουν να περιγράφουν τα πράγματα λίγο διαφορετικά ο καθένας. Αν και ο κύριος κορμός της ιστορίας μένει ο ίδιος –κάποιος πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε στη γωνία– κανείς δεν φαίνεται να συμφωνεί σε οτιδήποτε άλλο. Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό ως «Φαινόμενο Rashomon» και ονομάστηκε έτσι από μια ταινία του Akira Kurosawa που γυρίστηκε το 1950 και ονομάζεται Rashomon, στην οποία διάφοροι μάρτυρες σε ένα έγκλημα δίνουν ο καθένας τη δική τους εκδοχή για το γεγονός όταν καταθέτουν στον δικαστή. Η αλήθεια είναι αδύνατο να καθοριστεί εξαιτίας των πολλαπλών περιγραφών. Αν και το φαινόμενο Rashomon είναι ιδιαίτερα γνωστό στο σύστημα δικαιοσύνης, επίσης εξηγεί πιο ευρείες εμπειρίες και γεγονότα, ακόμα και όσα συμβαίνουν για παράδειγμα μέσα σε ένα σπίτι. Όποιος έχει πολλά παιδιά γνωρίζει πώς ένα και μόνο συμβάν έχει διάφορες ερμηνείες, εκ των οποίων όλες ικανοποιούν τα συμφέροντα του καθενός. Το ίδιο συμβαίνει και στον εργασιακό χώρο. Για κάποιους, ο λόγος ύπαρξης του φαινομένου είναι ξεκάθαρος: οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν τον εαυτό τους να φαίνεται καλός ακόμα και εις βάρος της αλήθειας. Επιστρέφοντας στο παράδειγμα της οικογένειας, το παιδί σας δεν θέλει να μπλέξει που ζωγράφισε τον τοίχο του σαλονιού, οπότε θα παρουσιάσει μια άλλη εκδοχή, στην οποία η ιδέα ήταν της αδερφής του. Αν και αυτή η εξήγηση είναι πιθανή, δεν καλύπτει ολόκληρο το φαινόμενο Rashomon. Πολλοί από όσους καταλήγουν να παγιδεύονται στο φαινόμενο, το κάνουν με ειλικρινή πρόθεση να βοηθήσουν στη διαλεύκανση της αλήθειας. Είναι πεπεισμένοι ότι λένε την αλήθεια. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το κάνουν. Γιατί όμως; Όλα καταλήγουν σε τρεις παράγοντες: αντίληψη, μνήμη, αναφορά. Η αντίληψή μας για τον κόσμο είναι λίγο διαφορετική. Από την ποιότητα των αισθήσεών μας μέχρι τις προκαθορισμένες έννοιες, ο τρόπος που ερμηνεύουμε ένα γεγονός πάντα θα διαφέρει από τον τρόπο των άλλων. Αυτό εξηγεί και το γιατί δύο άνθρωποι βιώνουν το ίδιο γεγονός, αλλά περιγράφουν διαφορετικές λεπτομέρειες. Ο εγκέφαλός τους επεξεργάζεται διαφορετικά τις πληροφορίες. Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τη μνήμη σαν ένα αρχείο υπολογιστή που βρίσκεται κάπου στον εγκέφαλο και περιμένει να ανοιχτεί. Η αλήθεια είναι διαφορετική όμως. Όταν ανακαλούμε μια ανάμνηση, το κάνουμε όπως την είχαμε σκεφτεί την τελευταία φορά. Κάθε φορά που ανακαλούμε μια πληροφορία, αυτή έχει τη συνέπειας της αλλαγής της ανάμνησης με διάφορους τρόπους, έτσι χάνεται η ακρίβεια, παρά τη σιγουριά μας ότι δεν χάνεται. Η αρχική αντίληψη και η επακόλουθη ανάμνηση ενός γεγονότος – και οι τρόποι με τους οποίους και οι δύο είναι ανακριβή – συνδυάζονται και διαμορφώνουν την αναφορά μας. Ο τρόπος αναφοράς των πληροφοριών ενός ανθρώπου θα αλλάξει ανάλογα με τις διάφορες μεταβλητές. Επιστρέφοντας στη σκηνή του εγκλήματος – πώς οι ερευνητές καταφέρνουν να συναρμολογήσουν μια ακριβή περιγραφή των γεγονότων, όταν ο καθένας αναφέρει και μια διαφορετική εκδοχή; Είναι η δουλειά τους να εντοπίζουν το φαινόμενο Rashomon και να χειρίζονται τις μεταβλητές αναλόγως.
@ Χυδαίοι, δειλοί και άβουλοι αντάμα προσμένουν ίσως ένα θαύμα. Λύσσαξαν για τη συμφωνία των Πρεσπών τα φιλαράκια τα παλιά, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και τα αυτών εξαπτέρυγα. Εξαπτέρυγα, γιατί δημοσιογράφους δεν τους λες. Δολοφονείς τη λέξη διαχρονικώς. Φαμέγιοι των αφεντικών ταιριάζει καλύτερα. Έγραψαν λοιπόν και λάλησαν όλοι τους. Δώσατε γλώσσα και εθνότητα, προδότες Συριζαίοι….και Ποταμίσιοι, μην το ξεχνάμε κι αυτό. «Μακεδόνες» ή «πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας», σημαίνει απλά «Μακεδόνες». Τα άλλα θα ξεχαστούν. Τι κι αν η γλώσσα αναγνωρίστηκε το 1977, όταν ο Τσίπρας ήταν 3 ετών, φορούσε pampers κι ούτε ελληνικά δεν μίλαγε καλά-καλά. Τι κι αν μπαίνεις σε κολοσσούς του διαδικτύου, Mozilla και Google, και βλέπεις ότι σήμερα στη θέση της Μακεδονικής γλώσσας του χθες αναφέρουν Σλαβομακεδονική. Τι κι αν στην ανακοίνωση της καγκελαρίας ο Ζάεφ αποκαλείται "Βορειομακεδόνας πρωθυπουργός" (nordmazedonischen Ministerpräsidenten) όταν ο τελευταίος επισκέφθηκε επισήμως την Γερμανία στις 13 Ιουνίου φέτος. Τι κι αν το "Βορειομακεδόνας" κυριαρχεί και στα γερμανικά ΜΜΕ, διαμορφώνοντας την κοινή γνώμη. Τι κι αν η εφημερίδα "Handelsblatt" φιλοξενεί συνέντευξη με τον "Βορειομακεδόνα επικεφαλής της κυβέρνησης Ζ. Ζάεφ" (nordmazedonischem Regierungschef Zoran Zaev). Τι κι αν η εφημερίδα "Frankfurter Rundschau" αναφέρεται στην ενόχληση των "Βορειομακεδόνων" (die Nordmazedonier), επειδή η γερμανική Βουλή δεν συζήτησε την ένταξη της χώρας τους στην Ε.Ε. Τι κι αν σε συνέντευξη του προέδρου της Βόρειας Μακεδονίας Πενταρόφσκι στην Deutsche Welle στη λεζάντα μίας φωτογραφίας Τσίπρα και Ζάεφ ο τελευταίος αναφέρεται ως "Βορειομακεδόνας ομόλογος" του Έλληνα πρωθυπουργού (Griechenlands Premierminister Alexis Tsipras und sein nordmazedonischer Kollege)... εμείς τον χαβά μας, ο Τσίπρας ο σκαφάτος να καεί.
@Η συνέχεια δι’ ερωτήματος που μου ‘ρθε καρφωτό στρίβοντας την Ακαδημίας προς την Βασιλίσσης Σοφίας με τον τροχονόμο να σφυρίζει δαιμονισμένα. Οι πολιτικοί που μας κυβέρνησαν από το 1990 μέχρι την συνθήκη κι άφηναν να διολισθαίνει αυτή η κατάσταση, σε τι αποσκοπούσαν; Τους άρεσε δηλαδή να παγιώνεται διεθνώς η αναγνώριση της πρώην F.Y.R.O.M ως σκέτη Μακεδονία από τις περισσότερες, ισχυρότερες και πολυπληθέστερες χώρες του πλανήτη; Η άρνησή τους, με οποιεσδήποτε προφάσεις, να δεχτούν μια λύση πάνω στην εθνική γραμμή πώς μας ωφέλησε; Ο στρουθοκαμηλισμός, «όλοι να τους αναγνωρίσουν, εμείς δεν πρέπει να τους αναγνωρίσουμε», πόσο μας βοήθησε και πόσο μας βοηθάει; Τα ιστορικά παραδείγματα όπως π.χ. της Ταϊβάν δεν μας διδάσκουν τίποτα; Αυτό λοιπόν που τρώει το μυαλό μου σαν τρωκτικό είναι μήπως τελικά το σχέδιο ήταν να αφήσουμε το θέμα να σέρνεται μέχρι ότου ο ελληνικός λαός να ξεχάσει ή να αποδεχτεί το διεθνώς παγιωμένο Μακεδονία. Κι ύστερα έρχεται ο υποβολέας και μ’ αναρωτά αν αυτός ο ποντιοπιλατισμός είναι αποτέλεσμα ανικανότητας ή σχεδίου. Caso pensato o caso accidente; Που έλεγε κι ο Ηλίας Λογοθέτης στην κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου ‘Βαβυλωνία’ του Δημητρίου Βυζάντιου.
@ Άκουσα τις προάλλες στον ΣΚΑΙ τον Κυριάκο Μητσοτάκη να λέει προδοτική την Συμφωνία των Πρεσπών. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, το πέρασα ντούκου. Ο ΣΚΑΙ είναι, δικός του είναι, ό,τι θέλει μπορεί να λέει. Όμως το ζιζάνιο που έχω στα σωθικά μου με τριβέλιζε και με έβαλε σε σκέψεις. Προδοτική, προδοτική, προδοτική. Αν πράγματι είναι προδοτική η συμφωνία, η όποια συμφωνία, αρκεί απλά και μόνο η καταψήφισή της στη βουλή; Με την ψήφο θα σταματήσεις μια προδοσία; Πρωτόγνωρο φαινόμενο, ιστορικά πρωτοπόρο και πρωτόφαντο. Αν αύριο ο Ερντογάν ζητούσε π.χ. ένα νησί και η όποια κυβέρνηση του το έδινε, θα αρκούσε να πεις όχι στη βουλή; Το άρθρο 120 του συντάγματος πάει δηλαδή περίπατο; Αυτή είναι η αντίληψη του κ.Μητσοτάκη και της κ.Γεννηματά για την προδοσία; Το ίδιο ισχύει και για την λοιπή διαφωνούσα αντιπολίτευση. Δεν θα έπρεπε ο κ.Μητσοτάκης, η κ.Γεννηματά και λοιποί να βγουν έξω από τη βουλή, να καλέσουν τον κόσμο σε αντίσταση διαρκείας; Δεν θα έπρεπε να δηλώσουν σε όλους τόνους και σ’ όλους τους ενδιαφερομένους ότι αν ο ένας ή και οι δυο εκλεγούν και σχηματίσουν κυβέρνηση θα καταργήσουν την προδοτική συμφωνία; Το αλήστου μνήμης 1989 δεν συνασπίστηκε άραγε σύσσωμη η αντιπολίτευση για να ρίξει τον Ανδρέα Παπανδρέου για ήσσονος σημασίας θέμα; Αρκεί δηλαδή να στείλουν τον Τσίπρα στα ειδικά δικαστήρια και να τον δικάσουν; Θα γυρίσει πίσω η προδοσία; Μας ενδιαφέρει η προδοσία ή ο προδότης; Εδώ προδότη δεν είπαμε τον Σημίτη ούτε γα τα Ίμια, ούτε για την Λισαβόνα κι ας χάθηκαν τρία παλικάρια μας, κι ας γκρίζαραν τα βράχια μας από αμφιβολία. Αυτός θα μου πείτε δεν ήταν γυφτοσυριζαίος συμμορίτης, ήταν κι είναι από τζάκι. Τέλος πάντων αφού είναι προδοτική η συμφωνία δεν θα έπρεπε από την άλλη οι διαφωνούντες κληρικοί να βαρέσουν τις καμπάνες, να μαζέψουν υπογραφές για να αποτρέψουν την προδοσία; Άλλωστε δεν το έκαναν παλιότερα για τις ταυτότητες; Δεν θα έπρεπε οι διαφωνούντες πολίτες κι ο λαός να κάνουν κάτι πιο μαζικό και κάτι πιο δραστικό από το να μαζεύονται δυο-δυο ή τρεις-τρεις και να γιουχάρουν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ή να περιμένουν τις εκλογές για να καταψηφίσουν τους υπαίτιους; Αλλάζει τίποτα στην προδοσία; Μήπως η υποκρισία κι ο φαρισαϊσμός έχουν περισσέψει σε πολιτικούς και πολίτες ‘μακεδονομάχους’;
@Ξεθεωμένη και ξελιγωμένη από το τρέξιμο και την εργασία της ημέρας, έτρωγα ένα σταφυλάκι μ’ ένα γιαουρτάκι άπαχο για να κάνω κράτει στα κιλά, όταν πάτησα το τηλεχειριστήριο για να’χω παρέα τη φωνή, την όποια φωνή απ’ το γυαλί. Μιλούσαν στην ΕΡΤ, στην εκπομπή του Σεραφείμ Κοτρώτσου, κάποιοι διάφοροι, ούτε που τους παρατήρησα, όταν τα πάντα φωτίστηκαν. Άκουσα την γνώριμη φωνή του κ. Κουμουτσάκου να λέει: «Μονομερής καταγγελία της Συμφωνίας των Πρεσπών θα μπορούσε να οδηγήσει σε αντίστοιχη καταγγελία από την άλλη πλευρά κι αναζήτηση ενός ονόματος το οποίο πιθανόν να ήταν το Μακεδονία σκέτο» ‘Ώπα κωλοτούμπα’ φώναξα. Η ΝΔ δεν θα επαναδιαπραγματευτεί την Συμφωνία των Πρεσπών!!!! Κάτω τ’ άρματα ωρέ; Πάνε οι παράτες κι η οργή; Τέρμα οι Μακεδονομάχοι; Παραδινόμαστε στους Γυφτοσκοπιανούς; Τσάμπα αλυχτά ο Άδωνις στις πολεμίστρες και στα παραθύρια των τηλεοράσεων ολημερίς; Αποδέχεται η ΝΔ την προδοσία; Μ’ αυτό δε σε κάνει χειρότερο προδότη του πρώτου; Άστο, αυτό. Γέλασα. Ήμουνα σίγουρη ότι αυτό θα γίνει κάποια στιγμή, γνωρίζοντας από τον Νίμιτς τι έχουν κατά καιρούς διαπραγματευτεί ο Γιώργος, η Ντόρα, ο Ευάγγελος, και παλαιότερα ο Κώστας, ο Κάρολος, ο Πέτρος κι οι μυστικοί Μέρτζος, Γρυλλάκης, Σπυράκη κλπ, αλλά δεν το περίμενα πριν τις εκλογές, ομολογουμένως. Η χαρά κράτησε λίγο, γιατί η μελαγχολία ξαναφώλιασε μέσα μου μαζί με την απορία. Πώς είναι δυνατόν αυτός ο λαός να μη βλέπει το ψέμα, να μη νοιώθει την απάτη, να ‘χει αντικαταστήσει τη μνήμη με τη λήθη; Το καλό το παραμύθιασμα από τον πραματευτή που σου πουλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες θα το φας. Όλοι το φάγαμε κάποια φορά. Αλλά και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά; Αυτό πάει πολύ, κάτι συμβαίνει. Κάτι συμβαίνει που σου μπλοκάρει το μυαλό, αδυνατεί τη σκέψη, μπερδεύει την κρίση, κι αναστέλλει τη θύμηση. Θόλωσα πάλι κι έψαξα μια ταινία στο Netflix να δω στον υπολογιστή. Επέλεξα τη σειρά Jessica Jones που με είχε πρήξει η Νάνσυ γι’ αυτή. Είχα δει δυο επεισόδια αλλά δεν με τρέλαινε, όταν στο τρίτο τον είδα επί τω έργω. Kilgrave. Η νύχτα έγινε μέρα στο μυαλό μου. Kilgrave. Ο απόλυτος επηρεασμός. Kilgrave. Άτομα δολοφονούν, αυτοκτονούν, σκοτώνουν και σκοτώνονται κάτω από την επιβολή της σκέψης του. Kilgrave. Καθοδηγεί άτομα και ομάδες στα θέλω και τις επιλογές του. Kilgrave. Η εξήγηση στην ανεξήγητη συμπεριφορά λαών και ανθρώπων. Η χαρά μου μεγάλωνε από την ανακάλυψη. Kilgrave. Ο αυλητής του Χάμελιν των αδελφών Grimm, που οδηγεί τον λαό μας προς την κάλπη της σωτηρίας. Kilgrave. Ίσως συναφής του εξωγήινου του Υμηττού ίσως όχι. Ποιος νοιάζεται. Η χαρά με είχε καταλάβει καθολικά. Καθολικά; Έ όχι, ένα μικρό συννεφάκι απορίας απέμενε κάτω δεξιά σαν υποδιαστολή. Ερώτημα που περίμενε την απάντηση, για να γαληνέψει και να εξαφανιστεί. Είναι το σπινθηροβόλο βλέμμα του Κυριάκου, ή των πνευματικών ταγών μας η ζωογόνα σκέψη ή μήπως η ρητορική μυθοπλαστική δεινότητα του Γιώργου, του Μπάμπη, του Άρη και των λοιπών ομορφογκόμενων που οδηγεί στον αυτοκτονικό ιδεασμό τον λαό μας;
@Η είδηση έσκασε «Αρχειοθετείται, σύμφωνα με πληροφορίες, από την Αρχή Νομιμοποίησης Εσόδων από Παράνομες Εγκληματικές Δραστηριότητες ο φάκελος που αφορά στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, μέλη της οικογένειάς του καθώς και άλλους κυβερνητικούς παράγοντες που υπηρέτησαν στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης επί των ημερών του. Η αρχειοθέτηση του συγκεκριμένου φακέλου έρχεται κατόπιν έρευνας που διενεργούσε από τον περασμένο Νοέμβριο η Αρχή Νομιμοποίησης Εσόδων από Παράνομες Εγκληματικές Δραστηριότητες αναζητώντας στοιχεία για τυχόν ξέπλυμα μαύρου χρήματος». Χαίρομαι πάντα όταν κατηγορούμενοι αθωώνονται. Μου έχει μείνει ατό την «υπόθεση Ντρέιφους» και το «κατηγορώ» του Εμίλ Ζολά. Χαίρομαι όταν η δικαιοσύνη αναδεικνύεται σαν το τελευταίο προπύργιο των καταφρονημένων κι ας λέει το ΚΚΕ ότι είναι ταξική. Το ΚΚΕ όλο λέει, δεν κάνει και τίποτα. Χαίρομαι όταν η δικαιοσύνη ψάχνει ενδελεχώς και δεν βρίσκει τίποτα για τους ταγούς και τους οικονομικά ισχυρούς. Για τους μικρούς κι ασήμαντους είναι ευκολάκι. Χαίρομαι τελικά που ο κύριος Κώστας δεν τα πήρε. Το ότι τα πήρε ο εκ δεξιών του Τσουκάτος, ο εξ ευωνύμων Μαντέλης, ο υπουργός του της Άμυνας, ο υπουργός της ΟΝΕ, ο γενικός διευθυντής εξοπλισμών του υπουργείου Εθνικής Άμυνας κ.ά. δεν έχει σημασία. Ο κύριος Κώστας δεν τα πήρε. Αυτό κομμάτι ανίκανο τον κάνει, να τρέχουν οι μίζες δίπλα του κι αυτός να μην παίρνει χαμπάρι, αλλά αρπάχτρα όχι. Γενικά ο κύριος Κώστας δεν καταλαβαίνει πολύ καλά τι γίνεται γύρω του, όπως δεν πήρε χαμπάρι τα Ίμια, το χρηματιστήριο, τις λαμογιές της Goldman Sachs, την σπατάλη των Ολυμπιακών, αλλά έβλεπε την ισχυρή Ελλάδα. Τώρα πώς η ισχυρή Ελλάδα πήγε σούμπιτη σε πέντε χρόνια είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Τώρα ο κύριος Κώστας απαλλαγμένος από τις βρώμικες κατηγορίες θα το ρίξει στους χρησμούς. Σ’ αυτόν αρέσουν όπως και στον κόσμο. Πάντα άρεσαν στον κόσμο αυτού του τόπου. Από την Πυθία, τα Μαντεία, τους Θεούς, τους προφήτες, τον εκ Σερρών εθνάρχη μέχρι και τον κύριο Κώστα. Αρέσουν σ’ αυτό τον λαό οι χρησμοί και τα παραμύθια κι έτσι κι οι ταγοί του τον παραμυθιάζουν
@Τι είναι πάλι τούτο; Ξαφά «Η κυβέρνηση Καραμανλή, στην οποία συμμετείχε ο κ. Παυλόπουλος, αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 66% σε 5 χρόνια (από 181 δισ. το 2003 σε 301 δισ. το 2009), με αποτέλεσμα να χάσει η Ελλάδα την πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές». Ώπα!!!! Κι έρχεται ξεμέθυστος κι ο Ζαν-Κλωντ «Η ελληνική κυβέρνηση (Καραμανλή) επικαιροποίησε την πρόβλεψη για το έλλειμμα του 2009 από 3,7% στο 12.7% του ΑΕΠ. Το τελικό ποσοστό διαμορφώθηκε στο 15%. Παρομοίως, ο αριθμός για το χρέος στο τέλος του 2009 αυξήθηκε από 272 δισ. σε 301 δισ., με τη μεγαλύτερη αναλογία χρέος προς ΑΕΠ σε όλες της χώρες της ΕΕ.» Μίλησε κι ο Γιούνκερ, χωρίς, όμως, σε καμιά περίπτωση να αναλάβει τις ευθύνες που αναλογούσαν και στην Ε.Ε. Γιατί άφησαν να «ξεφύγει» η Ελλάδα εκείνη την περίοδο; Μούγκα στη στρούγκα. Στα λάθη και τα εγκλήματα ψάχνουμε την πόρτα ή τη στιγμή να ξεφύγουμε. Μα δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Στο στόχο ο Καραμανλής κι ο Καραμανλισμός ξαφνικά, πριν ακόμη ο Μητσοτάκης αναλάβει κυβέρνηση. Τέλος ο Καραμανλής μετά από 70 χρόνια; Μετά από ΕΡΕ, ΝΔ πάμε σε ΝΜΔ (Νέα Μητσοτακική Δημοκρατία); «Ε ρε γλέντια!!!», που θα ‘λεγε κι ο Καραγκιόζης.
