Έλα Ζέφη να σου δείξω τ’ αμπελοχώραφά σου

Tα ‘σπασε τα κοντέρ η Δημαδάμα, που ξεκίνησε από πασιονάρια του σοσιαλιστικού κινήματος και κατέληξε φίκος στο μπαλκόνι του Κυριάκου.

Χρήστος Ξανθάκης

Γράφουν συνάδελφοι ότι δεν είναι ηθικό και έντιμο το τσούρνεμα στελεχών του ΠΑΣΟΚ από τον Κυριάκο.

Το σημειώνω.

Και αναρωτιέμαι:

Πρώτη φορά είναι;

Εδώ μιλάμε για κολόνια που κρατάει χρόνια, το μισό Μαξίμου πρώην πράσινο είναι, ένα σωρό υπουργοί έχουν υποβάλλει τα διαπιστευτήριά τους στη Χαριλάου Τρικούπη, διόλου ασήμαντα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού ακούγανε Αντρέας (Σημίτης έστω) και δακρύζανε, τι να λέμε τώρα χωρίς τις πάλαι ποτέ πασοκάρες δεν θα θαυματουργούσε τέσσερα χρόνια τώρα το Επιτελικό Κράτος και δεν θα έχτιζε τη νέα Ισχυρή Ελλάδα.

Τούρτα ολόκληρη είναι η μετακίνηση προσωπικοτήτων, μικρών και μεγάλων, από το ένα μαγαζί στο άλλο, τούρτα με κερασάκι το πρόσφατο δρομολόγιο της Δημαδάμα από την Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ στη Γενική Γραμματεία Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τη μία μέρα γιουβέτσι, την άλλη στουπέτσι και κοκορέτσι η Ζέφη, ούτε ο Σούπερμαν στον τηλεφωνικό θάλαμο δεν μεταμορφώνεται τόσο γρήγορα. Και δεν απογειώνεται τόσο θεαματικά, προς τους γαλανούς ουρανούς της μεταρρυθμιστικής πεμπτουσίας!

Άκομψο, αναμφιβόλως, αλλά το ανήθικο ματημπαναγία δεν το βλέπω. Έτσι είναι η πολιτική παιδιά, αίμα και άμμος, κάτθροατ μπίζνες που θα έλεγε και ο γίγαντας Σταν Γκρίνμπεργκ, δεν είναι επίσκεψη στον παλιό μας γυμνασιάρχη για φοντανάκι και τέιον. Άλλωστε ο χώρος ο πράσινος λεηλατείται εδώ και έτη πολλά τόσο από δεξιά όσο και από αριστερά, δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιο τέκνο του ΠΑΣΟΚ αποφασίζει να αλλαξοπιστήσει και να αναζητήσει φρέσκα κουλούρια σε άλλον κουλουρά. Απλώς στην περίπτωση της Δημαδάμα, δεν τον έφερε μόνο βόλτα τον Ανδρουλάκη ο Μητσοτάκης αλλά τον γλέντησε κιόλας. Τον πήγε καρότσα, που λέμε και στο χωριό μου!

Κατανοητόν, δεν λέω, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Τι είναι, δηλαδή, η ζωή ενός πρωθυπουργού, παρά μια συνεχής ροή από συμφορές, θεομηνίες, μάστιγες, κακουχίες, καταστροφές (βλέπε, ας πούμε, την εποποιία της Ρόδου), στις οποίες πρέπει να ανταποκρίνεται ατάκα κι επί τόπου, εν ριπή οφθαλμού, σε χρόνο ντετέ, και μπροστά στις κάμερες μάλιστα, να μην τολμάει ούτε το σβέρκο του να ξύσει. Ε, δε γίνεται, κάπως πρέπει να διασκεδάσει κι αυτός, κάπως πρέπει να ξαλεγράρει, κάπως πρέπει να το χαρεί. Κλέβοντας τη Ζέφη, για παράδειγμα, κάτω από τη μύτη του πολιτικού του αντιπάλου, τη Ζέφη που σχετικώς πρόσφατα δήλωνε:

«Όταν έχεις απέναντί σου μια κυβέρνηση όπως αυτή της ΝΔ όπου είναι κράτος εν κράτει. Έχει την αίσθηση ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, θέλει να συγκαλύψει τα πάντα. Προσπαθεί να δημιουργήσει ένα παρακράτος πάνω στο παρακράτος, γιατί εδώ έχουμε μία παρακρατική παράμετρο, η οποία θυμίζει εποχές δικτατορίας. Μας θυμίζει μέρες που δεν θέλουμε να θυμόμαστε».

Και μου λες εμένα ύστερα ότι έκανε κωλοτούμπα ο Τσίπρας! Εδώ έχουμε ομορφιές τύπου Ιωάννη Μελισσανίδη, να σείεται όλο το στάδιο απ’ το χειροκρότημα και να ανατριχιάζουν οι κριτές, δεν έχουμε γυμναστικές επιδείξεις του δημοτικού σχολείου. Τα ‘σπασε τα κοντέρ η Δημαδάμα, που ξεκίνησε από πασιονάρια του σοσιαλιστικού κινήματος και κατέληξε φίκος στο μπαλκόνι του Κυριάκου. Συμβαίνουν, όμως, αυτά όταν κερδάει ο άλλος δεύτερη τετραετία κι εσύ έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην κομματική μπουρούχα και στην κυβερνητική χλιδή. Κι αν είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω, ψωμί κι αλάτι ρε φίλε, σημασία έχει να οικοδομήσουμε την Ελλάδα 2.0 Με μείον ολίγα στρέμματα δάσους, το κατανοώ, αλλά μη γίνουμε τώρα και μιρμίρηδες σαν τη Ράνια τη Τζίμα…

newpost.gr

Η Τζελιλά, η Σαχάρα και ο ...Μητσοτάκης

της Εύας Νικολαΐδου*

Αποφάσισε ο πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης, να ταξιδέψει με τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζο Μπάιντεν, και τον πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, προκειμένου να διαπραγματευτούν την αγορά πυροσβεστικών αεροπλάνων και να ακυρώσουν τη συμφωνία για τα πολεμικά.
Στο άνετο προεδρικό αεροπλάνο, την ώρα που έπιναν τον καφέ τους, ανακοίνωσε ο πιλότος ότι τελείωσαν τα καύσιμα. Αμέσως, προσγειώθηκε πάνω στην έρημο της Σαχάρα. Ένα αεροπλάνο προεδρικό δεν πέφτει ποτέ, σε αντίθεση με τα Canadair του περασμένου αιώνα.
Βγήκαν στην έρημο, φοβισμένοι, γιατί δεν ήξεραν τι θα συναντήσουν. Έβλεπαν μόνο τους αμμόλοφους. Όμως, εκείνοι έκρυβαν στα σπλάχνα της, μια μικρή όαση. Το σπίτι της Τζελιλά. Διέκριναν ένα κόκκινο φως, να αναβοσβήνει στην πόρτα της. Πλησίασαν και μόλις άνοιξε η πόρτα, εμφανίστηκε με μια κελεμπία η μαντάμ Τζελιλά. Τους καλωσόρισε και ευγενικά ρώτησε ποιος ήταν ο σκοπός της επίσκεψής τους. Τους εξήγησε ότι είχε ένα χαρέμι από πανέμορφες Αλγερινές και Αιγύπτιες, που πρόσφεραν κάθε είδους περιποίηση.
«Δε θέλουμε τίποτα», απάντησε ο Μπάιντεν, «παρά μόνο ένα τηλέφωνο να πάρω στον Λευκό Οίκο, ώστε να φτάσει αεροπλάνο με καύσιμα». «Βεβαίως», απάντησε η μαντάμ, «αλλά θα το πληρώσετε χίλια δολάρια». Διαμαρτυρήθηκε ο Μπάιντεν, λέγοντας ότι του φαίνεται υπερβολικό το ποσό, όμως, η Τζελιλά του απάντησε ότι για μία υπερδύναμη τα χίλια δολάρια δεν είναι τίποτα. Ζήτησε κι ο Πούτιν να τηλεφωνήσει στο Κρεμλίνο, για να μην ανησυχούν, αλλά του ζήτησε χίλια ρούβλια. «Πανάκριβο είναι το τηλέφωνο». «Πανίσχυρη χώρα είστε κι εσείς, τι είναι τα χίλια ρούβλια»; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διστακτικά της είπε: «Κι εγώ θα ήθελα να τηλεφωνήσω στο Μαξίμου, όμως, υποθέτω ότι θα ζητήσετε χίλια ευρώ που θεωρώ ότι είναι πολύ ακριβό, για μια φτωχή χώρα». «Μα τι λέτε, κ. Μητσοτάκη», απάντησε η Τζελιλά. «Σε εσάς θα χρεώσω την κλήση αστική, ένα ευρώ, δηλαδή. Έχουμε τόσα κοινά άλλωστε. Καθίστε να σας προσφέρουμε κι ένα τσάι. Είναι το μόνο ρόφημα που έχουμε».
Χαρούμενος ο Μητσοτάκης για την προνομιακή αυτή μεταχείριση, την ρώτησε από πού πήρε τ’ όνομά της. «Είμαι από μια μικρή πόλη της Αλγερίας, απ’ όπου πήρα και το όνομά μου», του απάντησε. «Και πώς σκεφτήκατε μέσα στην ερημιά, ν’ ανοίξετε οίκο ανοχής»; «Μα τι λέτε, κ. Μητσοτάκη, ξέρετε τι πελάτες έρχονται και πόσο κόσμο εξυπηρετούμε; Καραβάνια που αφήνουν τις καμήλες ώρες ολόκληρες για να ξαποστάσουν. Μυστικιστές Ινδοί, Αιγύπτιοι φελάχοι, όλοι έρχονται αποχαυνωμένοι από τη ζέστη και φεύγουν από τις υπηρεσίες μας ανανεωμένοι».
Κι ο Μητσοτάκης τη ρώτησε: «Δε φοβάστε τους κινδύνους»; «Βλέπετε αυτό το πιθάρι δίπλα σας; Είναι γεμάτο από φίδια και σαύρες της ερήμου, που τα περιποιούμαστε πάρα πολύ, κι έτσι έχουν εξημερωθεί. Δεν κινδυνεύουμε από τους πελάτες, παρά μόνο προχθές από μια ομάδα Ευρωπαίων που έφτασε με μεγάλες ανεμογεννήτριες για να βάλουν γύρω γύρω στους αμμόλοφους. Βγήκαμε, όλες οι γυναίκες, κρατώντας το πιθάρι και φωνάζοντας «Αν δεν φύγετε αμέσως θα σας πετάξουμε όλα τα φίδια πάνω σας».
Λίγο πριν φύγουν ο πρωθυπουργός της εξομολογήθηκε ότι είναι στενοχωρημένος διότι κάηκε η χώρα που κυβερνάει. Τον φωνάζουν «νεκροθάφτη» και «αποστολέα συλλυπητηρίων», γι’ αυτό επιστρέφει με βαριά καρδιά. «Μην ανησυχείτε κ. Μητσοτάκη, έχουμε τόσα κοινά, γι’ αυτό άλλωστε χρέωσα κι ένα ευρώ την κλήση. Θα μετατραπεί και η χώρα σας σε μια μεγάλη έρημο. Λειτουργείτε κι εσείς με τους δικούς μας κανόνες. Θα προσπαθήσω να επηρεάσω ευνοϊκά την κατάσταση εκεί. Να με θεωρείτε σύμμαχο. Μόνο θα ήθελα μια μικρή χάρη. Όταν αναφέρετε το μότο σας ''πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος'' να συμπληρώνετε ''πάνω απ’ όλα και τα δικά μας σπίτια'' γιατί κι εμείς άνθρωποι είμαστε και δουλεύουμε πολύ σκληρά». Τον αποχαιρέτισε μ’ ένα χαμόγελο που φαινόταν σαν υπόσχεση για το μέλλον.
*Η Εύα Νικολαΐδου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας (οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική). 

Πηγή: www.902.gr

Ελλάδα 2.0: Κρατική ευθύνη μηδέν, για τις πυρκαγιές ευθύνεται η φύση

της Μυρτώς Χωραΐτη Σιδέρη

Μητσοτάκης 2023 «Βρισκόμαστε σε πόλεμο με το μέτωπο της φωτιάς.Απέναντι στη μανία της φύσης, κανένα μέτρο δεν θα είναι αρκετό».

Σε μια Ελλάδα που καίγεται ολόκληρη, που υφίσταται μια τεράστια οικολογική καταστροφή και καταστροφή των περιουσιών των ανθρώπων, ο πρωθυπουργός μας μιλάει για τη μανία της φύσης.

Δε μιλάει για την απουσία ολοκληρωμένου σχεδίου αντιπυρικής προστασίας με επίκεντρο την πρόληψη.

Δεν μιλάει για τις ελλείψεις σε πυροσβέστες. Μη ξεχνάμε πως όταν διαδήλωναν για αυτές τους έπνιγαν στα δακρυγόνα.

Δε μιλάει για τις ελλείψεις σε οχήματα ξηράς και εναέρια. Μάλιστα σύμφωνα με δηλώσεις του για τις εν ενεργεία φωτιές, τα εναέρια μέσα “είναι ήδη πολλά”

Μιλάει με θράσος για τον κρατικό μηχανισμό που λειτουργεί τέλεια.

Δεν μιλάει για την απίστευτη μάχη που δίνει ο λαός των περιοχών που καίγεται. Για να δώσει φαγητό και νερό στους πυροσβέστες που χωρίς ύπνο, χωρίς άδειες, χωρίς ρεπό, με ελάχιστα οχήματα παλεύουν να σβήσουν τις φωτιές. Για να σώσει ο ένας τον άλλον μαζεύοντας τρόφιμα και παίρνοντας άτομα που χάσανε το μέρος που έμεναν (τουρίστες και μη) στα σπίτια του γιατί το κράτος είναι παντελώς απόν.

Δεν μιλάει για την ειρωνεία της Ελλάδας 2.0 που δίπλα σε τεράστια πεντάστερα ξενοδοχεία, καρότσες φορτώναν τουρίστες για να σωθούν από τη φωτιά (αλλά ευτυχώς όπως έσπευσε να μας ενημερώσει η πολιτική προστασία με βάση της προτεραιότητες της μόνο το 10% των τουριστικών εγκαταστάσεων επλήγησαν).

Ρόδος, Κέρκυρα, Κάρυστος. Αίγιο, Λίμνη Υλίκη, Κουβαράς-Σαρωνίδα, Δερβερνοχώρια, Λουτράκι, Λακωνία. Αυτές οι πυρκαγιές, και όχι μόνο, είναι που ξέφυγαν.

Και δε ξέφυγαν λόγω της μανίας της φύσης. Ας το πούμε με το όνομα του.

Ξέφυγαν λόγω των κυβερνητικών επιλογών και της διαχρονικής κρατικής πολιτικής.

Ξέφυγαν γιατί το κράτος πρόνοιας, σε έναν κόσμο νεοφιλελευθερισμού, πεθαίνει.

Ξέφυγαν γιατί αντί για πυροσβέστες, οχήματα, προληπτική αντιπυρική προστασία, δασεργάτες, το κράτος αγοράζει φρεγάτες, ραφάλ, περιπολικά και ξεπουλάει κομμάτι κομμάτι τη χώρα μας στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Δεν τους νοιάζει η ανθρώπινη ζωή, η φύση, οι ζωές των ζώων, οι περιουσίες των ανθρώπων που χάνονται.

Δεν τους νοιάζει γιατί αν τους ένοιαζε θα έκαναν προσλήψεις (ας θυμηθούμε τη δήλωση του Μητσοτάκη το 2021 λίγες μέρες πριν την πυρκαγιά στη Βαρυμπόμπη “έχω κουραστεί σε αυτή τη χώρα να ακούω ότι η λύση σε κάθε πρόβλημα είναι παραπάνω προσλήψεις”).

Δεν τους νοιάζει γιατί αν τους ένοιαζε, θα έφτιαχναν αντιπυρικό σχέδιο με βάση την πρόληψη, αντί να δίνουν τα λεφτά του κράτους στους φίλους τους και να χαρίζουν τα κομμάτια καμένης γης σε επενδυτές (ας θυμηθούμε τη δήλωση του Μητσοτάκη το 2020 για τη φωτιά στην Κέρκυρα και τις επενδύσεις “Η εναλλακτική ποια θα είναι; Να μην κάνουμε τίποτα. Κάποια στιγμή θα καεί… και τότε…”).

Ας είμαστε σαφείς.

Στην Ελλάδα 2.0,

Την διαλυμένη από τα μνημόνια

Την παρατημένη στο έλεος μια πανδημίας, χωρίς ουσιαστική ενίσχυση του ΕΣΥ

Την γεμάτη αστυνομικούς

Την πνιγμένη από την ακρίβεια και το χρηματιστήριο ενέργειας

Την χτυπημένη από την τραγωδία των Τεμπών που άνθρωποι πέθαναν γιατί δεν λειτουργούσαν κάποια στοιχειώδη μέτρα προστασίας

Την εγκαταλελειμμένη στο έλεος της φωτιάς με 0 ενίσχυση της πυροσβεστικής

Την σημαδεμένη από τα τόσα εργατικά ατυχήματα (και δυστυχήματα),

Δεν υπάρχει μέριμνα για τη ζωή μας και τον τόπο μας.

Όπως φαίνεται τώρα και στις πυρκαγιές, σώζουμε ο ένας τον άλλον.

Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι μόνιμη λύση. Θέλει αλλαγή πορείας. Θέλει ένα κράτος πρόνοιας. Θέλει να σταματήσει η αηδία του τουριστικού θέρετρου και να αρχίσουμε να χτίζουμε πάλι τη χώρα μας, τη χώρα που διέλυσαν οι μνημονιακές δεσμεύσεις και η λιτότητα της ΕΕ.

Και στο σήμερα, με όλη την Ελλάδα στις φλόγες, αυτή η αλλαγή πορείας δεν είναι κάτι θεωρητικό.

Είναι πια θέμα επιβίωσης.

Πηγή: www.antapocrisis.gr

Με την ταυτότητα στο στόμα

 

Καλοκαίρι 2023. Κάτοικοι της Ελλάδας και τουρίστες τρέχουν αλλόφρονες σαν μυρμήγκια που κάποιος αποκάλυψε ξαφνικά τη φωλιά τους, να γλιτώσουν από τις καθημερινές, πυκνές, γενικευμένες ασύμμετρες απειλές. Megafires ή Μεγαφωτιές, εκρήξεις σε στρατιωτικές μονάδες που εκκενώνονται, 3 πυροσβεστικά οχήματα για μία… έξωση. Οι κυβερνητικές ντουντούκες παίζουν εδώ και 4 χρόνια την ίδια κασέτα: «Παρακαλούμε παραμείνετε ψύχραιμοι-εκκενώσατε διατεταγμένα ή παραμείνατε στις οικίες σας!».

γράφει ο Αντώνης Παπαβομβολάκης

Τα σόσιαλ βοούν: «Τι ζούμε;», «πλανήτη, βοήθεια», «δεν αντέχουμε άλλο», «Μητσοτάκη παραδίνομαι». Τα Μέσα στο εξωτερικό γράφουν «τρέξετε να σώσετε τις ζωές σας».

Δυστοπία.

Ποιος και τι πραγματικά φταίει για όλα αυτά; Στ´ αλήθεια ποιος όμως. Ο Μητσοτάκης; Ο Τσίπρας; Οι διαχρονικές ευθύνες; Οι κυβερνητικές ακρίδες; Ο τυροπιτάς που δεν έκοβε αποδείξεις; Ο σταθμάρχης;

Η απάντηση μοιάζει σύνθετη. Προσωπικά έχω διαβάσει δεκάδες αναλύσεις, εκ των οποίων κάποιες πολύ σοβαρές, εμπεριστατωμένες και με κύρος. Καμία τους όμως δεν ικανοποίησε την βασική ερώτησή μου:

Ποιος φταίει για τη δυστοπία που ζούμε;

Το χτες

Δεν θα το πιάσω από την Ίδρυση του Ελληνικού Κράτους το 1828. Όχι. Θα το πιάσω από εκεί που φαίνονται τα ίχνη της πυρίτιδας: Τα Μνημόνια. Νομίζατε ότι οι συνέπειες των μνημονίων ήταν μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και τελείωσε εκεί; Όχι. Αυτές ήταν μόνο οι άμεσες, οι βραχυπρόθεσμες συνέπειες.

Αυτά που ζούμε σήμερα, να είναι όλα ρημαγμένα, όλα υποστελεχωμένα, όλα σάπια, με διαλυμένες όλες τις δομές… αυτά, είναι οι μεσοπρόθεσμες συνέπειες.

Πώς θα μπορούσαμε να σμικρύνουμε, να ελαχιστοποιήσουμε αυτές τις συνέπειες; Μα με το να μην επιλέξουμε το κόμμα που αρνείται πεισματικά να ενσκύψει στα προβλήματα, συγκαλύπτοντάς τα, πουλώντας ταυτόχρονα ψευδαίσθηση «ευημερίας» και «ισχυρής Ελλάδας», εκμεταλλευόμενο την μαζική ανάγκη να επιστρέψει σε οποιουδήποτε είδους «κανονικότητα».

Πόσα από τα προβλήματα που σκάνε κάθε μέρα, ένα προς ένα, δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες προβλήματα, τα τελευταία τέσσερα+ χρόνια εντόπισε η Νέα Δημοκρατία; Πόσα φρόντισε; Και ακόμα καλύτερα, πόσα από αυτά έλυσε; Δυστυχώς κανένα. Βλέπετε, το αφήγημα της επίπλαστης ευημερίας και της επιστροφής στην «κανονικότητα» των σημιτικών χρόνων είναι πολύ πιο εύκολο αφήγημα από την δυσάρεστη, υπεύθυνη καταγραφή των χιλιάδων προβλημάτων που έδρασαν την εποχή των μνημονίων και βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη σήμερα.

Γιατί νομίζετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜέΡΑ25 κατέρρευσαν; Επειδή ο Τσίπρας ή ο Βαρουφάκης δεν έκαναν καλή αντιπολίτευση; Όχι βέβαια. Και μην ακούσω ότι «η Αριστερά έχασε το έρεισμα γιατί έχασε την εποχή» και κάτι τέτοια Βορίδικα, γιατί η εποχή ήταν και είναι ακόμα πιο κρίσιμη και από τα πέτρινα χρόνια του Σαμαρά. Και τα δύο κόμματα της Αριστεράς κατέρρευσαν επειδή η ατζέντα των προεκλογικών προγραμμάτων τους όχι, δεν ήταν «αρνητική» (όπως έσπευσαν να γράψουν τα φιλοκυβερνητικά μέσα), τουναντίον. Ηταν απολύτως ρεαλιστική. Και γι’ αυτό κατάληγε αρνητική.

Τα προγράμματά τους έθιγαν λοιπόν τα χιλιάδες πραγματικά, δομικά προβλήματα της παθογένειας, που σαν συναντήθηκαν με την πτώχευση των Μνημονίων, έγιναν καρκίνος. Ναι, είναι ακριβώς αυτά που βλέπουμε σήμερα να διαλύουν μια χώρα που καταρρέει με πρωτοφανή τρόπο.

Το κράτος χρειαζόταν επανίδρυση μετά την λαίλαπα των μνημονίων. Χρειαζόταν σοβαρή επαναπροσέγγιση της έννοιας της κοινωνικής και νομικής δικαιοσύνης, των οικονομικών τρόπων με τους οποίους μπορεί κάποιος να αναχαιτίσει τη φρικαλεότητα που έφεραν, να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη που έφεραν τη χρεοκοπία και να μην χαϊδεύονται τ’ αυτιά κανενός. Ποιος απολιτίκ ή μη σκεπτόμενος συλλογικά ψηφοφόρος θα διάλεγε να αντιμετωπίσει κατάματα αυτές τις τιτάνιες παθογένειες, αντί να υποκύψει στις ψεύτικες, εύκολες και χωρίς κανένα αποτύπωμα υποσχέσεις; Κανείς. Αυτό είδαμε σε πλήρη ανάπτυξη στην κάλπη.

Το σήμερα

Η προηγούμενη τετραετία αλλά και η τωρινή, θα έπρεπε να είναι δύο τετραετίες επούλωσης των πληγών των μνημονίων. Αλλά αυτό χρειαζόταν τόλμη, ξήλωμα και πραγματική, ουσιαστική επανίδρυση του κράτους. Ακούσατε κάτι τέτοιο στο προεκλογικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας; Όχι φυσικά. Ακούσατε για «δυναμική συνέχιση», για «αυτοδύναμη Ελλάδα» (δεν υπάρχει καν αυτό) και επιπόλαιες γενικότητες παντελώς εκτός τόπου και χρόνου (αλλά πολύ ευχάριστες στα κουρασμένα αυτιά), που μόνο κακό μάς έκαναν, μάς κάνουν και θα μάς κάνουν πάντα.

Για να συνέλθει η Ελλάδα μετά από την 10ετή κρίση -που στην ουσία ήταν μια πρωτόγνωρη οικονομική, κοινωνική, ηθική κατάπτωση που παρόμοιά της δεν γνώρισε ποτέ δυτική χώρα- θα έπρεπε οπωσδήποτε να συμβούν τα εξής (από τον πρώτο χρόνο εκτός Μνημονίων, το 2019):

• Να έπεφτε η ανεργία σε μονοψήφιο αριθμό (άρα να ξανάπαιρνε η πραγματικά δυναμική παραγωγική γενιά ανθρώπων την «ατμομηχανή» στα χέρια της).

• Να σταματούσε το brain drain.

• Να ήμασταν τελευταία χώρα σε θανάτους στην πανδημία.

• Να είχαμε τη φθηνότερη ενέργεια στην Ευρώπη.

• Να είχαμε τον μικρότερο πληθωρισμό στην ΕΕ.

• Να ανέβαιναν πραγματικά οι μισθοί (όχι απλώς ποσοστιαία, αλλά συνδεδεμένοι πλήρως με συλλογικές συμβάσεις, τριετίες κ.λπ.)

• Να αναθεωρούνταν οι έννοιες της Δικαιοσύνης, της Ασφάλειας των πολιτών κ.λπ.

Θα μου πείτε «δεν γίνονται αυτά». Σας απαντώ ευθέως πως από τη στιγμή που αποφασίζουμε πως «δεν γίνονται», δεν θα τελειώσει εδώ ο γολγοθάς. Θα είναι ατελείωτος.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα έπρεπε να πατήσεις πόδι. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο είναι που θα έπρεπε να σκεφτείς πάρα πολύ σοβαρά, να κρίνεις, να αποσαφηνίσεις, να βγάλεις συμπεράσματα και να επιλέξεις υπεύθυνα ποιός θα το κάνει. Και συ, εκείνη ακριβώς τη στιγμή επέλεξες να μην κάνεις τίποτα. Αφέθηκες σε μια δυσώδη υπόσχεση περί επιστροφής στην «κανονικότητα», δεν ασχολήθηκες σε βάθος, και δεν πήρες καμία σοβαρή απόφαση, σε κανένα επίπεδο.

Το αύριο

Υπάρχουν και οι μακροπρόθεσμες συνέπειες των μνημονίων και της μεταμνημονιακής αδιαφορίας, που δεν έχουμε ζήσει ακόμα και που θα συνδυαστούν με τις τραγικές συνέπειες της πανδημίας (την ξεχάσατε ε; Αυτή όχι).

Δεν τιμωρείσαι λοιπόν για το θυμό σου - τιμωρείσαι από το θυμό σου. Θυμό που σου κατασκευάστηκε, εξ’ ολοκλήρου. Ήθελαν να έχεις μέσα σου έναν τοξικό, κατασκευασμένο θυμό που να πηγάζει από ανυπόστατα, ανύπαρκτα θέματα (π.χ. «ανταλλάξαμε τη Μακεδονία για τις συντάξεις» κ.ά.) και δεν πρόκανες ποτέ να κατανοήσεις καν τι πραγματικά συνέβη και πώς να μην τα ξαναζήσεις εσύ, τα παιδιά και τα εγγόνια σου… Είναι χαρακτηριστικό πως κάθε Έλληνας, έχει διαφορετική άποψη για το τι ακριβώς έγινε επί 10 χρόνια. Ενώ η αλήθεια είναι μόνο μία. Πιστεύεις στ´ αλήθεια ότι ο χαμένος των εκλογών ήταν ο Τσίπρας; Ο Βαρουφάκης; Ή μήπως εσύ;

Πλέον, το καράβι δεν σώζεται. Η χώρα έχει απομακρυνθεί τόσο πολύ από την πορεία διάσωσής της, που η διάσωση φαντάζει πλέον κουκίδα.

Κρατήσου γερά. Απ´ όπου μπορείς.

Αλληλεγγύη όπου μπορείς και δεν μπορείς… και την ταυτότητα, στο στόμα.

www.2020mag.gr

Η κλιματική κρίση δεν είναι φυσικό φαινόμενο...

του Γιώργου X. Παπασωτηρίου

Τα συστημικά μίντια ανακάλυψαν αίφνης την κλιματική κρίση που… πυρπολεί τον πλανήτη.

Μόνο που παρουσιάζουν την κρίση και την πύρινη λαίλαπα ως φυσικό φαινόμενο!

Κι όμως τα αίτια της κρίσης είναι ανθρωπογενή. Είναι η αντίδραση της φύσης στην πίεση που υφίσταται από τον άνθρωπο, που δεν της δίνει το χρόνο για να αναπαραχθεί. 

Όπως επισημαίνει η Γαλλίδα γεωγράφος Magali Reghezza-Zitt: «Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι ο ρυθμός είναι πολύ γρήγορος… και τα οικοσυστήματα υφίστανται σοβαρή πίεση.».

Πρόκειται γι’ αυτό που ο Ιμάνουελ Βαλερστάιν αποκαλούσε πρόβλημα του «φυσικού ορίου του ρυθμού με τον οποίο το κεφάλαιο μπορεί να συσσωρεύεται» κι ότι απαιτείται μείωση του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης ώστε να δοθεί ο χρόνος στη φύση να αναπαραχθεί.

Όμως το κεφάλαιο σήμερα έχει ξεχάσει να σταματά. Δεν έχει φρένο. Και αναπτύσσει μία ξέφρενη συνεχή επιτάχυνση που έχει ως στόχο την μεγιστοποίηση του ποσοστού κέρδους, την όλο και μεγαλύτερη συσσώρευση.

Όπως σημειώνει η Ναόμι Κλάιν: «Στην περίπτωση της κλιματικής αλλαγής, αναβάλλουμε τη λήψη μέτρων και την επιβολή προστίμων για περισσότερο από το ¼ του αιώνα. Οι κυβερνήσεις πρωτοσυναντήθηκαν για να συζητήσουν τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων το 1988 και από τότε συναντιούνται κάθε χρόνο και συζητούν για την αναγκαιότητα μείωσης των εκπομπών αερίων και χρόνο με το χρόνο οι εκπομπές αερίων αυξάνονται. Είναι γεγονός ότι, όταν κάποιος αναβάλλει επί δεκαετίες να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα, και μάλιστα το κάνει ακόμα χειρότερο σε αυτό το διάστημα, η λύση διαφοροποιείται από αυτή που θα χρειαζόταν αν είχε αντιμετωπιστεί το πρόβλημα εξ αρχής. Σήμερα η λύση για την κλιματική αλλαγή είναι απλώς ασύμβατη με το νεοφιλελευθερισμό…».

Γι’ αυτό σήμερα χρειάζεται ριζική αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου αλλά και αλλαγή του καταναλωτικού τρόπου ζωής στο οποίο εκπαιδεύει και εξωθεί τους πολίτες το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα.

Όμως καμία αλλαγή δεν επισυμβαίνει και το ισχύον σύστημα εξακολουθεί να ενισχύει την οικονομική ευρωστία των λίγων, τη συνεχή συσσώρευση, διαφημίζοντας στους πολλούς τη μαζική κατανάλωση. Αυτό το μοντέλο δεν συμβαδίζει με το μέγεθος των μειώσεων που πρέπει να γίνουν τώρα στις εκπομπές αερίων… Έτσι βαίνουμε από καταστροφή σε καταστροφή, από πύρινη λαίλαπα σε πύρινη λαίλαπα, από πλημμύρα σε πλημμύρα μέχρι να ερημωθεί πλήρως το σπίτι μας, το χωριό μας, η χώρα μας, ο πλανήτης.

Και το χειρότερο είναι, όπως σημειώνει η Magali Reghezza-Zitt, ότι συνηθίζουμε: «Σήμερα, βλέπουμε την ανάπτυξη ενός εφησυχασμού σχετικά με την κλιματική κρίση: δεν αρνούμαστε πλέον το πρόβλημα, αλλά το ελαχιστοποιούμε».

Σ’ αυτόν τον εφησυχασμό συμβάλουν με συστηματικό τρόπο τα συστημικά μίντια που παρουσιάζουν την κλιματική κρίση ως φυσικό φαινόμενο...

*Στη φωτογραφία εθελοντές πολίτες στη μάχη εναντίον της πύρινης λαίλαπας-το κράτος απουσιάζει. Και απορεί κανείς, τι συντονίζει το συντονιστικό της πυροσβεστικής που επισκέπτεται από καιρό εις καιρόν ο πρωθυπουργός με τη σοβαρότητά του να περιορίζεται στον συμβολισμό του πένθους μέσω της αξυρισιάς! 

Πηγή: artinews.gr

Δημήτρης Μητροπάνος: H φωνή της εθνικής μας μοναξιάς

Επιμέλεια: Χρίστος Αλεξάνδρου

Μοντάζ: Λιάνα Τζερεφού

H Σεμίνα Διγενή παρουσιάζει την ιστορία της ζωής του μεγάλου ερμηνευτή, Δημήτρη Μητροπάνου, που υπήρξε αυθεντικός, γενναίος και ευγενής. 

Το αστείο παρασκήνιο κάποιων τραγουδιών, ο χαρακτηριστικός αυτοσαρκασμός του, οι περιπέτειες, τα κρυφά ταλέντα, τα απραγματοποίητα όνειρα και οι συνήθειες του Δημήτρη Μητροπάνου που ερμήνευσε, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, έργα σπουδαίων δημιουργών, πρωταγωνιστούν σ' αυτό το ηχητικό ντοκιμαντέρ. 

Μιλούν αγαπημένοι του φίλοι και συνεργάτες. Ανάμεσά τους ο συνθέτης Χρήστος Λεοντής, οι σολίστες του Γιάννης Σινάνης και Μάκης Πελέκας, η στιχουργός Λίνα Δημοπούλου, αλλά και οι συνθέτες Μάριος Τόκας, Τάκης Μουσαφίρης, Στέφανος Κορκολής, ο τραγουδιστής Πασχάλης Τερζής, η ηθοποιός Φιλαρέτη Κομνηνού, ο παραγωγός Ηλίας Μπενέτος, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας, συμμαθητές και παιδικοί του φίλοι.

Αξιοποιήθηκε υλικό από την εκπομπή της Σεμίνας Διγενή «Κοίτα τι έκανες» στον Alpha, τις εκπομπές «Δρόμοι» (ΕΡΤ), «Όσα φέρνει η ώρα» (MEGΑ), «Της ψυχής το παρακάτω» (ALPHA) και το βιβλίο του Ευθύμη Φιλίππου «Δημήτρη» των εκδόσεων MNP.

Ο Θάνατος της Ενημέρωσης κοστίζει περισσότερες ανθρώπινες ζωές από την πυρκαγιά την ίδια

Έρχονται στιγμές που από δημοσιογράφος, γίνεσαι μάρτυρας. Μάρτυρας της κατάρρευσης κάθε δομής διαχείρισης κρίσεων και της πλήρους ανυπαρξίας μηχανισμών να σώσουν αλλά και να ενημερώσουν.

γράφει ο Σοφοκλής Αρχοντάκης

Το Πήλιο είναι ένα πανέμορφο μέρος, συνδυάζει βουνό και θάλασσα, αλλά έχει ένα σημαντικό μειονέκτημα: ανά περιοχές έχει κακό σήμα και ακόμα χειρότερα, καμία πρόσβαση στο διαδίκτυο. ΟΚ, μπορεί να ακούγεται πολύ τεχνικό ζήτημα όσο αφορά τις πυρκαγιές, αλλά θα δείτε πως συνδυαστικά με την κακή ενημέρωση, είναι επικίνδυνο.
Το Δόγμα «Οι φωτιές σταματούν στην θάλασσα» έχει ήδη δείξει την επικινδυνότητά του. Φεύγοντας μετά από 5 μέρες ρεπορτάζ για τις πυρκαγιές στην Ρόδο από την Αθήνα μέσω εθελοντών από το μέτωπο και άλλων πηγών μας που διασταυρώναμε με τις επίσημες πηγές, βρεθήκαμε στο Νότιο Πήλιο, μια περιοχή με κακό τηλεφωνικό δίκτυο και σχεδόν ανύπαρκτο 4G εκτός μιας εταιρείας. Εκεί συναντήσαμε το εξής παράδοξο: Από όταν έκαιγε η φωτιά στην ΒΙΠΕ μέχρι την στιγμή της πυρκαγιάς στην Νέα Αγχίαλο Βόλου, δεν είχαμε την παραμικρή ενημέρωση, πλην του 112 που -όχι πάντα- μας έστελνε ειδοποιήσεις.
Από την στιγμή που η ελληνική δημοσιογραφία επέλεξε τόσο στην Ρόδο όσο και στο Πήλιο την λογική «Δεν Υπάρχει Φωτιά» στην λογική του Don’t Look Up με τους κρετίνους που αρνούνταν να κοιτάξουν τον αστεροειδή που τους είχε κεντράρει, το πρόβλημα έγινε ακόμα χειρότερο. Αν δεν έσκαγε και η αποθήκη των πυρομαχικών στην Νέα Αγχίαλο που ακούστηκε δυνατά μέχρι το Πήλιο, θα προσπαθούσαν να θάψουν και αυτό. Ευτυχώς να λέμε που έσκασε η αποθήκη και αναγκάστηκαν να δείξουν κάποια από τα γεγονότα. «Χάρη» στην έκρηξη ενημερώθηκαν και οι περισσότεροι κάτοικοι της Μαγνησίας πως κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει.
Με την στάση αυτή των ΜΜΕ συσκοτίστηκαν οι πραγματικές ανάγκες των κατοίκων και κυρίως των εθελοντών στο μέτωπο, όπου ο Μητσοτάκης στην Ρόδο έστειλε τα ΜΑΤ και την Αστυνομία να τους τραμπουκίσει, μέχρι που βγήκαν τα όπλα και άνοιξαν τα μπλόκα.
Δεν στηρίζω την θέση καλώς έβγαλαν τα όπλα οι κάτοικοι. Αλλά στηρίζω την θέση πως το Δόγμα Η Φωτιά Σβήνει στην Θάλασσα, δεν άφησε άλλη επιλογή στους ντόπιους από το να πάρουν τα όπλα για να ανοίξουν τα μπλόκα και να σώσουν τις περιουσίες τους, τα ζώα τους, το περιβάλλον και τις ζωές τους. Πώς κατάφεραν οι εθελοντές και οι κάτοικοι αυτό που δεν κατάφερε ο Μητσοτάκης; Δεν ήταν μάγοι, αλλά ήταν εκεί. Παρόντες. Με υδροφόρες γεμάτες, καθώς οι κρουνοί δεν είχαν σταγόνα σε μερικά μέρη. Γυναίκες και άντρες, όλοι απέναντι στις φλόγες.Έτσι σώθηκε, οτιδήποτε σώθηκε.
Την ίδια στιγμή, η ανύπαρκτης αξίας δημοσιογραφία των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης με την συσκότιση πάνω στο πρόβλημα, έθεσε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Δεν μπορείς να λες ρε φίλε σε περιοχές χωρίς ίντερνετ, από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση πως «Όλα είναι καλά, επιστρέψτε κόσμια στα σπίτια σας» με την φωτιά να κυκλώνει τα χωριά. Δεν μπορείς να βλέπεις τις αναζωπυρώσεις με γυμνό μάτι και να παριστάνεις τον μαλάκα. Δεν είναι απλά μέγιστη ανευθυνότητα, είναι έγκλημα. Αυτό το έγκλημα δεν θα το διερευνήσουν οι εισαγγελείς που άνοιξαν φακέλους για Ρόδο και τον Βόλο. Αυτοί διερευνούν «εμπρηστές» κατά το «διακινητές». Για να κρύψουν τις Κρατικές Δολοφονίες και την προβληματική ενημέρωση από την ΕΡΤ και το ΑΠΕ-ΜΠΕ που μόνο όταν παράγινε, έβγαλαν τις ειδήσεις όπως είναι.

Περί εμπρησμών
Για να το ξεκαθαρίσουμε: Οι υπηρεσίες της χώρας οφείλουν να την προστατεύουν από τις πυρκαγιές εξαιτίας εμπρησμού, από ατύχημα, από φυσικό αίτιο ή άλλου είδους κακόβουλη ενέργεια. Την ίδια στιγμή οι επικοινωνιολόγοι του Μητσοτάκη έχουν βγάλει τα ματάκια τους.
Γιατί θέτοντας στο νο1 της ατζέντας τους εμπρησμούς, η κουβέντα στην Ρόδο και τον Βόλο είναι αν ο Μητσοτάκης έκαψε την χώρα. Καλά ακούσατε.
Άλλος λέει πως «ο Μητσοτάκης έκαψε την χώρα για να βάλουν οι φίλοι του φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες», άλλος λέει πως «ο Μητσοτάκης έκαψε την χώρα για να δώσει τα φιλέτα στους φίλιους ομίλους του τουρισμού και των κατασκευαστικών» και μένει μόλις μια μειοψηφία που λέει «παιδιά δεν είναι εμπρηστής, είναι απλά παντελώς άσχετος και ανίκανος που αφήνει τα πάντα να απαξιωθούν». Με λίγα λόγια η δικαιολογία των εμπρησμών ως Νο1 αιτία για το Επιτελικό Φιάσκο, του έχει γυρίσει κάτι περισσότερο από μπούμερανγκ και ο κόσμος κουβεντιάζει για το... Μητσοτάκι με τα Σπίρτα. Ο ακόμα καλύτερος ο Νίκος ο Δένδιας, έδωσε εντολή στο… και 10, να ελεγχθεί η πυρασφάλεια των στρατιωτικών χώρων. Στα τέλη Ιουλίου!
Δεν έχει ξαναϋπάρξει τέτοια ανικανότητα σε αυτή την χώρα.
Επιστρέφοντας στο ζήτημα της δημοσιογραφίας, ευτυχώς να λέμε που υπήρξαν γκρουπ τσατ, ντόπιων και δημοσιογράφων, αλληλέγγυων μεταξύ τους για συντονισμό μέσω social media και δημοσιογράφων με αλληλέγγυους, γιατί όλο αυτό το αίσχος θα ήταν ακόμα πιο επικίνδυνο και θα είχε κοστίσει ακόμα περισσότερες σπίτια και ζωές. Εν τέλει οι κάτοικοι έσωσαν τα σπίτια τους, ενώ αλληλέγγυοι στα social media με μια χούφτα αντικαθεστωτικά μέσα που διοχέτευαν πληροφορίες από το μέτωπο, βοήθησαν στην έγκαιρη και σωστή ενημέρωση σώζοντας ανθρώπους, ζώα, σπίτια και χωριά. 
Οι εθελοντές ενημερώνονταν κυρίως σε δικές τους ομάδες που αποδείχθηκαν σωτήριες.
Αμέτρητο σεβασμό στους ντόπιους που πήγαιναν από μέτωπο σε μέτωπο για 10 μέρες και καθόλου σεβασμό στα φασιστάκια που βρήκαν την ευκαιρία τους να κατηγορήσουν μετανάστες-εργαζόμενους που δρούσαν στην πρώτη γραμμή σώζοντας αμέτρητες ζωές, την ίδια στιγμή που η αστυνομία συνελάμβανε εθελοντές ως υπόπτους εμπρησμών για να παίζουν στα δελτία ειδήσεων το αφήγημα του Εχθρού-Σαμποτέρ. Να σημειώσουμε πως έχουμε διασταυρώσει από πολλές πηγές με ελάχιστες ονομαστικές αναφορές σε επιχειρήσεις (σ.σ. βλέπε φόβος απόλυσης), πως επιχειρήσεις του τουρισμού αρνούνταν σε εργαζόμενους να πάρουν ρεπό για να σώσουν τα σπίτια τους.
Επιχειρηματίες με Μ κεφαλαίο…

Τα απόνερα
Ο Μηταράκης παραιτήθηκε σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση για προσωπικούς λόγους από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Δέκα λεπτά μετά το Μέγαρο Μαξίμου διέρρευσε «Τις τελευταίες ημέρες που δίνονταν μάχες, απουσίαζε εκτός Αθηνών». Τόσο αναλώσιμοι είσαστε για τον Πρωθυπουργό σας. Και δεν σου πήρε αλογάκι, Νότη Μηταράκη.
Ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε δέσμη μέτρων για την Ρόδο. Αντιγράφοντας από την επίσημη ανακοίνωση: 
Άμεση στήριξη μέσω του μηχανισμού κρατικής αρωγής των κατοίκων και επιχειρήσεων που επλήγησαν. Από την αυτοψία της αρμόδιας υπηρεσίας έχουν εντοπιστεί 6 κτίρια που κρίνονται κατεδαφιστέα και άλλα 39 που έχουν μικρότερες φθορές.
Άμεσες εργασίες αποκατάστασης από την περιφέρεια και τον δήμο σε οδικά δίκτυα και δημόσιες ακτές.
Εκστρατεία θετικής προβολής της Ρόδου στις κύριες αγορές ενδιαφέροντος του νησιού.
Τα ερωτηματικά που γεννώνται.
1) Πώς θα τους στηρίξετε; Πώς θα στηρίξετε τους επιχειρηματίες και πώς τους κατοίκους;
2) Κάηκε η άμμος, η άσφαλτος ή τα τσιμέντα;
3) Επικοινωνία, Επικοινωνία, Επικοινωνία. Ελάτε να δείτε τι ωραία και ασφαλή που είναι στην Ρόδο. Κάηκε το 1/3 του νησιού, δεν κινδυνεύετε (εκτός από τα πνευμονολογικά από τα καμμένα δάση). Ελάτε. 

Δεν ντρέπεστε λίγο;

www.2020mag.gr

Γιατί καιγόμαστε; Τα 13,5 δις για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και οι ανεμογεννήτριες-Δρ Βασίλης Λύκος

Οι φωτιές που σχεδόν κάθε χρόνο καταστρέφουν περιβάλλον,ζωές και περιουσίες είναι και αποτέλεσμα της λανθασμένης πολιτικής που ακολουθούμε από την εποχή της κυβέρνησης Σημίτη. Ο Δρ Βασίλης Λύκος μιλά στο militaire channel και μας υπενθυμίζει πως στο παρελθόν οι τοπικές κοινωνίες είχαν τη δυνατότητα και τα αντανακλαστικά να προστατεύουν τα χωριά, τα σπίτια τους, το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν. Με τη δικαιολογία της «εξοικονόμησης πόρων» διαλύσαμε αυτό το αποτελεσματικό «σύστημα πυρόσβεσης».

Γιατί καιγόμαστε και σε κάποιες περιπτώσεις μας καίνε; Βρίσκεται η απάντηση στα 13,5 δις ευρώ που θα «πέσουν» για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας; Ο κ.Λύκος επισημαίνει ότι στην Ελλάδα μόνο το 1/5 των εκτάσεων που καίγονται ,τελικά αναδασώνονται. Και είναι αλήθεια ότι σε πολλές εκτάσεις που κάηκαν «φύτρωσαν» ανεμογεννήτριες. Μεταχειρισμένες, κοντά στο όριο ζωής τους που περισσότερο επιβαρύνουν τελικά το περιβάλλον.

Φταίει για όλα η κλιματική αλλαγή-κλιματική κρίση; Πως γίνεται η γειτονική Βουλγαρία που έχει περίπου το ίδιο οικοσύστημα να μην καίγεται όπως η Ελλάδα; Γιατί είμαστε πάντα τόσο καθυστερημένοι στα όποια μέτρα πρόληψης των πυρκαγιών; 

Ο κ.Λύκος λέει ότι το θέμα είναι να αποκτήσουμε επιτέλους ένα ολοκληρωμένο σχέδιο περιβαλλοντικής προστασίας. 

«Ποιος μιλάει για το Ελληνικό», ρωτά ο κ.Λύκος, το τελευταίο κομμάτι της Αττικής στο οποίο όπως λέει  «θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα ολοκληρωμένο οικοσύστημα που θα μπορούσε να μειώσει τη θερμοκρασία έστω κατά μισό βαθμό».

Ο κ.Λύκος λέει ότι υπό προϋποθέσεις θα πρέπει πλέον να συζητήσουμε και τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας, γιατί οι λεγόμενες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν είναι τελικά τόσο «καθαρές» όσο μας λένε.

Ρόδος, Αττική, Εύβοια, Αχαΐα, Κέρκυρα

Παντελής Μπουκάλας

Οταν η Ρόδος καίγεται επί μία εβδομάδα, στ’ αποκαΐδια της δεν θα εντοπίσουμε μόνο τα κατεστραμμένα σπίτια, τα νεκρά ελάφια, τις πληγωμένες επιχειρήσεις και το ξέπνοο φυσικό κάλλος, που θα χρειαστεί δεκαετίες για να συνέλθει. Θα βρούμε, μία προς μία, σκόρπιες, τσουρουφλισμένες, βαριά έκθετες, και όλες τις σελίδες του αφηγήματος που μηχανιστικά απαγγέλλει και η δεύτερη κυβέρνηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη.

Σελίδα πρώτη, τίτλος «Ο κρατικός μηχανισμός είναι εξαιρετικά προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο». Δεν είναι. Δεκάδες χιλιάδες αποτεφρωμένα στρέμματα στη Ρόδο, τη δυτική Αττική, τη Βοιωτία, την Εύβοια, την Κορινθία, την Αχαΐα, την Κέρκυρα μαρτυρούν πως η προετοιμασία υπήρξε πλημμελέστατη. Οσον αφορά την πρόληψη, ναι, τον ξαναθυμηθήκαμε τον προπάππο μας τον Προμηθέα, αλλά και πάλι εκ των υστέρων, αυτή τη φορά μάλιστα για να τον καταραστούμε που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς. Αντί να εκσυγχρονιστεί ο αποδυναμωμένος στόλος των Καναντέρ, προκρίθηκε η ενοικίαση ξένων πυροσβεστικών αεροσκαφών. Την ίδια λύση επέλεξε η κυβέρνηση και ως προς το έμψυχο δυναμικό: εκμισθώθηκαν οι υπηρεσίες ξένων πυροσβεστών, ασκημένων σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, αντί να καλυφθούν τα κενά με την πρόσληψη Ελλήνων.

Σελίδα δεύτερη, τίτλος «Ευθύνεται η κλιματική κρίση και ο παρατεταμένος καύσωνας». Ναι, η Ελλάδα, σαν χώρα της Μεσογείου, πληρώνει βαρύτατα την ανθρωπογενή απορρύθμιση του κλίματος, τον κλονισμό της φυσικής ισορροπίας γενικότερα. Ιδρυσε μάλιστα και αποκλειστικώς αρμόδιο υπουργείο τον Σεπτέμβριο του 2021, του οποίου σήμερα προΐσταται ο κ. Βασίλης Κικίλιας, μάλλον λόγω επετηρίδας, όχι λόγω ειδικότερης γνώσης και εμπειρίας. Η ώς τώρα συμβολή του υπουργού; Εκτός από τις βουβές, πάντως αγωνιστικά αξύριστες εμφανίσεις του δίπλα στον πρωθυπουργό, η δοκησίσοφη απόφανσή του πως ο όρος «πυροσβέστης» είναι λαθεμένος.

Το ζήτημα, όμως, είναι αν οι πυροσβέστες (που, ας μην το ξεχνάμε, οφείλουν να καλύπτουν και τις ανάγκες του ΕΚΑΒ) έχουν συγκεκριμένο σχέδιο κάθε φορά να υλοποιήσουν, εκπονημένο σε συνεργασία με τους δασολόγους. Και κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από την εξέλιξη των πυρκαγιών. Οταν πυροσβέστης είναι η θάλασσα, το τελευταίο που περιμένει ν’ ακούσει κανείς από τον πρωθυπουργό, στη Βουλή, είναι ότι «αποτελεί παράδοξο να αμφισβητούν κάποιοι την ετοιμότητα του κράτους». Αυτό μάς οδηγεί στον τίτλο της τρίτης σελίδας: «Η κριτική είναι ασέβεια και λαϊκισμός».

kathimerini.gr

Κάψτε στο φινάλε και τη… μάνα που σας γέννησε!

Αν ζούσε ο Σαραμάγκου κι είχανε τρόπο να φτάσουν ως τα μάτια του αυτές εδώ οι αράδες, θα ‘θελε και θα του χρώσταγα, είν’ αλήθεια, μια συγγνώμη. Όχι επειδή δανείστηκα το ποίημά του κι άλλαξα την ιδιωτικοποίηση με τη φωτιά που καίει μέρες τώρα την Ελλάδα, αλλά γιατί αφαίρεσα μ’ απαράδεκτη αυθαιρεσία εκείνο το “πουτάνα” πίσω απ’ τη μάνα που τους γέννησε. Κομ ιλ φο; Απλή δικαιοσύνη. Τι μου ‘φταιξαν, Ζοζέ, οι πουτάνες;

Ηλίας Γεροντόπουλος

Όχι, εγώ σε κείνους απευθύνομαι, μονάχα αυτοί μου φταίνε. Σ’ αυτούς θα γράψω την επιστολή της διαμαρτυρίας μου. Επιστολή απ’ αυτές που δεν θα φτάνανε ποτέ στα μάτια (και σίγουρα όχι σ’ ο,τι απέμεινε για να θυμίζει κάπως την παλιά ψυχούλα) του υπουργού. Κύριοι, καλημέρα. Κάψτε, κύριοι. Φωτιά!
Κάψτε λοιπόν. Μαρτύριο το λίγο-λίγο, μαρτύριο το “κάθε χρόνο”, κάψτε τα όλα να τελειώνουμε. Κάψτε βουνά, κάψτε νησιά, κάψτε τη θάλασσα και τον αέρα. Κάψτε τα ζώα, τ’ άλογα, τα σκυλιά, τους γάτους, κάψτε τα δέντρα, τα λουλούδια, τα φυτά, κι ύστερα πείτε ότι τουλάχιστον δεν πέθανε κανείς. Κάψτε τα σπίτια κι όση νοσταλγία κουβαλάνε στα ντουβάρια τους, κάψτε τις αναμνήσεις μιας ζωής, τόσων ανθρώπων τόση μνήμη, κι ύστερα πείτε τους αποζημίωση (και περιμένετε να δείτε αν θα το χάψουνε). Κάψτε ο,τι καίγεται: και τα νησιά, και τα χωριά, τα δάση και τα μονοπάτια. Κι όσο το καλοσκέφτομαι, γιατί να σταματήσετε μονάχα εκεί;
Κάψτε το Φοινικόδασος και την Κοιλάδα με τις Πεταλούδες. Κάψτε το Βίκο και το Απολιθωμένο Δάσος. Κάψτε τη Δαδιά, τη Βάλια Κάλντα και τη Σαμαριά. Κάψτε τον Παρθενώνα, το Ερέχθειο και το ναό στο Σούνιο. Κάψτε την Κνωσό και τους Δελφούς, κάψτε το Μιστρά και τη Μονεμβασιά, κάψτε την Πύλη των Λεόντων και τους Τάφους του Ατρέα. Κι ύστερα μπείτε στην Αθήνα, μπείτε στα σπίτια και στα μαγαζιά, φουντώστε τα με φλόγες που θα ζήλευαν οι Πέρσες, κι οι Αχαιοί, κι ο Νέρωνας.
Κάψτε τη Λεωφόρο, το Καραϊσκάκης, την Αγιά Σοφιά της ΑΕΚ. Κάψτε το ΣΕΦ, και το ΟΑΚΑ, και τα θέατρα της πόλης. Κάψτε το Μέγαρο και την Πινακοθήκη, κάψτε την Αλεξάνδρας και την Κατεχάκη, κάψτε την Καλλιθέα και τα Πετράλωνα, την Πλάκα, το Μοναστηράκι και το Σύνταγμα. Κάψτε ο,τι καίγεται, κάψτε ο,τι γίνεται κι ο,τι δεν γίνεται, κι ύστερα διώξτε. Διώξτε τους πυροσβέστες, τους διασώστες, τους εθελοντές και τους πιλότους. Διώξτε τους, κι όσο χρήμα βρείτε δώστε το για εμπρηστές, δώστε το γι’ άχρηστους καρεκλοκένταυρους και θλιβερές δικαιολογίες. Δικαιολογίες…
Ό,τι πιστεύει ο κόσμος δεν μπορεί να ‘ναι δικαιολογία, μπορεί; Ό,τι πιστεύει ο κόσμος ο πολύς γίνεται αλήθεια. Κι αλήθεια, θα το πιστέψουνε κι αυτό το παραμύθι. Και τούτη την αλήθεια, ότι κι αυτό τυχαίο ήταν, ότι κι αυτό η φύση το ‘στειλε, πως δεν υπήρχε τρόπος να γλυτώσει από τις φλόγες μια χώρα ολόκληρη. Γι’ αυτό σας λέω, κάψτε τα! Κάψτε να πάει στο διάολο, μια και καλή, τα πάντα, να ξεμπερδεύουμε. Και μόνο μην ξεχάσετε την τελευταία χάρη. Τη χάρη στο Σαραμάγκου.
Κάψτε μαζί τη μάνα που σας γέννησε.
Φωτογραφία: Γιάννης Ιωαννίδης

2020mag.gr

Οι διαρκείς στάχτες της ελληνικής δημοσιογραφίας

Αυτό δεν είναι ενημέρωση και δεν έχει σχέση με τη δημοσιογραφία. Είναι προσφορά υπηρεσιών στην κυβερνητική εξουσία, με αντάλλαγμα τις διευκολύνσεις που παρέχει στους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.

του Γιώργου Λακόπουλου  

«Αν η κυβέρνηση θέλει να το μάθεις, πιθανότατα δεν είναι αλήθεια…»
Graig Murray, Βρετανός διπλωμάτης και ιστορικός
Ανατολική Αττική, Κορινθία, Ρόδος… Και στις τρεις περιπτώσεις το ίδιο φυσικό φαινόμενο είχε τα ίδια αποτελέσματα.
Πρώτο: τη μετατροπή δεκάδων χιλιάδων στρεμμάτων δάσους και καλλιεργειών, αλλά και εγκαταστάσεων σε στάχτες.. .
Δεύτερο: την ανάδειξη της γενικευμένης ανικανότητας του κράτους. Η καθυστερημένη παρέμβαση, η έλλειψη συντονισμού, η κακή διαχείριση μέσων και ανθρώπων, ήταν εμφανή και καταγγέλθηκαν «στο πεδίο».
Και τα δυο συνθέτουν την πλήρη αποτυχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Προσωπικά του Πρωθυπουργού: λίγες μέρες πριν εκδηλωθούν οι πυρκαγιές, μιλούσε αυτάρεσκα για την αρτιότητα της αντιπυρικής προστασίας που εξασφάλισε.
Όλα αυτά είναι πραγματικά περιστατικά. Γεγονότα που εξελίχθηκαν ενώπιον του ελληνικού πληθυσμού και όσων βρίσκονται επί ελληνικού εδάφους αυτή την περίοδο.
Δηλαδή είναι δημοσιογραφική ύλη. Πραγματικά περιστατικά που περιγράφουν καταστάσεις, δείχνουν ευθύνες και απαιτούν απαντήσεις από τους αρμοδίους:
- Γιατί η κυβέρνηση που συνέστησε το 2021 ειδικό υπουργείο για την έγκαιρη αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών- και έφερε μάλιστα και εξειδικευμένο υπουργό από άλλη χώρα,- αποδεικνύεται ο καλύτερος σύμμαχός τους;
Οι πρώτοι που πρέπει να θέσουν αυτά τα ερωτήματα και να βρουν και τις απαντήσεις ταυτόχρονα είναι τα μέσα ενημέρωσης. Οι πλέον αρμόδιοι να ερευνήσουν , να ασκήσουν έλεγχο, να κάνουν κριτική, να μεταφέρουν τη φωνή των πληγέντων είναι οι δημοσιογράφοι. Αυτή είναι η δουλειά τους.
Είναι η μόνοι που δεν δικαιούνται να καταπιούν αμάσητες τις κυβερνητικές δικαιολογίες, να σπεύσουν το πλευρό των υπουργών της και του Πρωθυπουργού και να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους -στρέφοντας αλλού την προσοχή.
Ολοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί, μεγάλα σάιτς και κάποιες εφημερίδες, διαγωνίζονται αυτές τις μέρες όχι για πουν την αλήθεια, αλλά για να την κρύψουν. Για να συνδράμουν τη κυβέρνηση σκεπάζουν την επικαιρότητα με τις στάχτες της δημοσιογραφίας.
Είναι πλέον συνήθεια να προβάλλεται ως ενημέρωση ότι επιθυμεί και υποβάλει η κυβέρνηση.
Στις πιο δύσκολες ώρες των ανθρώπων που έπληξε η θεομηνία, ο κύκλος των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ θριαμβολογούσε για την ενεργοποίηση του …112!
Αναγόρευσαν την αυτονόητη προτεραιότητα προστασίας της ανθρώπινης ζωής , σε πέπλο συγκάλυψης των κυβερνητικών ευθυνών για το επιχειρησιακό χάος που μεγιστοποιούσε τις συνέπειες και έβαζε σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή.
Έκαναν σημαία τις, προφανώς αναγκαίες, εκκενώσεις περιοχών ιδίως στη Ρόδο, αλλά δεν έλεγαν λέξη για την ολιγωρία και την ανικανότητα όσων είχαν την ευθύνη για την αντιμετώπιση της φωτιάς και αποδείχθηκαν ακατάλληλοι, αν όχι και επικίνδυνοι
Έπαιζαν με την ψυχική διάθεση όσων αγωνιούσαν για τις περιουσίες και τους ανθρώπους τους και όσων θρηνούσαν στα αποκαΐδια, προτάσσοντας σε θέμα της επικαιρότητας ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε …συνεχή ενημέρωση στο εξωτερικό που βρισκόταν. Ανέδειξαν ως κορυφαία πράξη …ευαισθησίας του , ότι ..επέστρεψε νωρίτερα.
Τις επόμενες μέρες έβαλαν όλη την τέχνη στις τηλεοπτικές λήψεις και τις φωτογραφίσεις, για να τον εικονίζουν αξύριστο- δίκην κινηματογραφικού αστέρα-δείγμα τάχα ενδιαφέροντος και λύπης.
Τον πρόβαλαν περιφερόμενο από τη μια εγκατάσταση στη άλλη, όπου το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν η απόσπαση του προσωπικού τους από το έργο του. Μόνο την αυτοπροβολή του Πρωθυπουργού εξυπηρετεί η παρουσία του στο Κέντρο Επιχειρήσεων.
Οι δημοσιογράφοι όφειλαν να μεταφέρουν ότι οι σύγχρονοι κανόνες πολιτικής προστασίας , αποκλείουν τη παρουσία πολιτικών παραγόντων στις επιχειρήσεις . Η διεύθυνσή τους είναι δουλειά των ειδικών.
Αντί να του ασκήσουν κριτική για την υποκρισία της παρουσίας του, συντονίσθηκαν ακόμη και για να αποσιωπήσουν το ανατριχιαστικό χιούμορ που έκανε στην Ελευσίνα, των ώρα που η Ελλάδα καιγόταν.
Ποιος αποφάσισε ότι αυτή η σαχλή ατάκα «η Πελοπόννησος βγάζει δουλίτσα», δεν έπρεπε να μεταδοθεί;
ΜΜΕ και δημοσιογράφοι έγιναν- πάλι- μέρος της επικοινωνιακής διαχείρισης του πρωθυπουργικού προφίλ σε δύσκολες ώρες για τους κάτοικους περιοχών που είχαν παραδοθεί στις φλόγες.
Εστίαζαν τη «μεγαλύτερη επιχείρηση εκκένωσης που έγινε ποτέ στη χώρα» - σαν να ήταν … ατραξιόν, προσφορά της κυβέρνησης- και όχι στη μεγαλύτερη αποτυχία αντιμετώπισης των λόγων που οδήγησαν στην εκκένωση.
Για όποιον απορεί γι αυτή τη συμπεριφορά, οι απαντήσεις είναι προφανείς: την ώρα της εξέλιξης των δραματικών γεγονότων, κάποια ΜΜΕ και ορισμένοι δημοσιογράφοι, δεν είχαν κατά νου πώς θα τα καλύψουν, με ενημερωτικά κριτήρια. Είχαν έννοια πώς θα συμμορφωθούν με τις κυβερνητικές υποδείξεις, να αλλοιώσουν αυτό που πραγματικά συνέβαινε, ώστε να μην αναδειχθεί η κυβερνητική ολιγωρία.
Να μην φανεί στην πράξη, πόσο ανακόλουθη είναι η κυβέρνηση με όσα λέει και πώς καταρρέουν οι πρωθυπουργικές μεγαλοστομίες.
Αφού μιλάμε για μεγαλοστομίες μετά τον ίδιο τρόπο τα ίδια ΜΜΕ, συγκάλυψαν το μεγάλο πολιτικό- και εθνικό -θέμα, που προκάλεσαν οι συνεχόμενες δηλώσεις του Ταγίπ Ερντογάν για όσα συζήτησε στο Βίλνιους με τον Έλληνα Πρωθυπουργό.
Ο Τούρκος πρόεδρος είπε ο ίδιος ότι ετέθησαν θέματα Θράκης και αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, το μέγαρο Μαξίμου απάντησε με διαρροές «κύκλων» του Γεραπετρίτη και τα ελληνικά ΜΜΕ δεν βγήκαν στα κάγκελα αναζητώντας την αλήθεια. Δέχθηκαν αυτό που δεν λέει καν επισήμως η κυβέρνηση.
Αυτό δεν είναι ενημέρωση και δεν έχει σχέση με τη δημοσιογραφία. Είναι προσφορά υπηρεσιών στην κυβερνητική εξουσία, με αντάλλαγμα τις διευκολύνσεις που παρέχει στους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.
Ότι οι δημοσιογράφοι δεν μεταδίδουν ότι ακούν και βλέπουν, δεν σχολιάζουν και δεν ερευνούν, ούτε καταγγέλλουν όσους τους υποχρεώνουν να συγκαλύπτουν , είναι συμβολή στη μετατροπή της δουλειάς τους σε κυβερνητική προπαγάνδα.

Πηγή: ieidiseis.gr

Θέμης Τζήμας : Σε επικίνδυνη τροχιά ο Ελληνισμός

 

Ο Θέμης Τζήμας, νομικός , διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ και μεταδιδακτορικός ερευνητής, μιλάει στον 98.4 για το νέο πεδίο που εισέρχονται οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό, με την Τουρκία σε τίποτα να μην έχει αλλάξει την στρατηγική της αναθεωρητικής διεκδίκησης έναντι του Ελληνισμού, παρά την ηπιότερη τακτική σε κάποιες εκδηλώσεις της, την ώρα που η Ελληνική πλευρά, εμφανίζεται υπό την πίεση των σχεδιασμών και των μεγάλων συμμάχων μας , έτοιμη για υποχωρήσεις όχι μόνο σε θέματα κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά ακόμη και σε ζητήματα κυριαρχίας. 

Σε μια εποχή ραγδαίων γεωπολιτικών αλλαγών, είναι αυταπάτη να πιστεύουν κάποιοι στην Ελλάδα, ότι η σύγκρουση των μεγάλων πόλων θα αφήσει ανεπηρέαστη την Ανατολική Μεσόγειο . Η Τουρκία είναι προφανές πως δεν θα αρκεστεί σε απλές παραχωρήσεις, από την στιγμή που ευθέως αμφισβητεί ακόμη και κυριαρχία μεγάλων ελληνικών νησιών. 

Αν στη Ελλάδα η αντίληψη που διατρέχει οριζόντια το πολιτικό σύστημα, είναι πως το Αρχιπέλαγος του  Αιγαίου είναι μια "ειδική περίπτωση" , επικρατήσει , τότε ο ελληνικός λαός θα οδηγηθεί σε ένα πρωτοφανές "μασάζ" αποδοχής αυτής της "ειδικής περίπτωσης" και συνακόλουθα στην αποδοχή κάποιων παραχωρήσεων.  

Να μην εθιστούμε στην καταστροφή! *

editorial από τον 'Δρόμο' που κυκλοφορεί

Είναι αίσχος και ντροπή. Κάθε χρόνο καίγονται σημαντικές εκτάσεις, καταστρέφονται περιουσίες, χάνονται ζωές, σκοτώνονται χιλιάδες ζώα. Κάθε φορά οι υπεύθυνοι βρίσκουν μια δικαιολογία και υπόσχονται ότι του χρόνου θα πάρουν μέτρα (που ποτέ δεν παίρνουν) ώστε να μην ξανασυμβεί το κακό. Εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια –όποια κυβέρνηση κι αν έχουμε– βιώνουμε πυρκαγιές και καταστροφές. Δεν πείθουν πια οι γνωστές δικαιολογίες: οικοπεδοφάγοι, εμπρηστές, αμέλεια γέρων… Παλιότερα βέβαια είχε τονιστεί και η πλευρά ότι το κάψιμο δασών σε νησιά είναι έργο του υβριδικού πολέμου. Είχαν βγει και στοιχεία που υποδείκνυαν τουρκικό δάκτυλο. Τώρα όμως έχουμε «ειδύλλιο» και δεν είναι καλό να θυμίζουμε τέτοιες πλευρές…
Το 2021, όταν καίγονταν η Βόρεια Εύβοια και η Αττική, ο Μητσοτάκης είχε κάνει λόγο περί «κλιματικής κρίσης» ως βασικής αιτίας για τις καταστροφές. Τώρα υπουργοί θυμίζουν ότι ολόκληρο το βόρειο ημισφαίριο πλήττεται από ξηρασία και πυρκαγιές. Γεγονότα που δεν μπορούν όμως να εξηγήσουν την πλήρη απουσία μιας έστω και στοιχειωδώς σοβαρής αντιπυρικής πολιτικής. Η συνταγή αντιμετώπισης (ιδιαίτερα μετά το Μάτι) είναι ίδια: μήνυμα με 112, εκκενώσεις χωριών και οικισμών, ελλιπέστατη υλικοτεχνική και ανθρώπινη υποδομή για την καταπολέμηση των πυρκαγιών. Καμία αντιπυρική προετοιμασία για τους επικίνδυνους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο, διάλυση όλων των υποδομών (πυροσβεστικής, πολιτικής προστασίας, εθελοντικών κινήσεων κ.λπ.) και εντελώς καθυστερημένη αναζήτηση βοήθειας από το εξωτερικό, όταν ήδη έχει γίνει τεράστια ζημιά.
Όλα αυτά είναι τυχαία; Κανένας δεν μπορεί να πάρει έγκαιρα στοιχειώδη προληπτικά μέτρα που σαφώς θα λιγόστευαν τις καταστροφικές συνέπειες; Όχι, δεν πρόκειται για τους παλιούς «οικοπεδοφάγους» που επιζητούσαν να αποχαρακτηριστεί μια δασική έκταση. Το παιχνίδι τώρα είναι πολύ μεγαλύτερο. Τεράστια συμφέροντα κυνηγούν το κέρδος, ή μάλλον το «οικοδομούν» μέσα από την καταστροφή. Φωτιές, πλημμύρες, σεισμοί, πανδημίες κ.λπ. μπορεί να αποτελέσουν μια πολύ καλή βάση «επανεκκίνησης» για μεγαθήρια που καραδοκούν να προωθήσουν την τάχα «πράσινη ανάπτυξη» ώστε να «φυτευτούν» ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά παντού, ή την καταπάτηση περιοχών για να κτιστούν μεγάλες τουριστικές μονάδες. Ακόμα και μέσα από την όποια «ανοικοδόμηση» υπάρχουν πάντα αυτοί που επωφελούνται τα μάλλα. Δεν τους νοιάζει ο πόνος των ανθρώπων που καίγεται το βιός τους. Διότι οι στάνες, οι επιχειρήσεις, τα σπίτια ή εξοχικά που καίγονται δεν είναι είδη πολυτελείας: γενικά την πληρώνει η φτωχολογιά και οι μικρομεσαίοι.
Που, τι βλέπουν στην πράξη; Ανυπαρξία πολιτικής προστασίας και μέριμνας. Μόνο παχιά λόγια, και διάλυση όλων των υποδομών. (Σκεφθείτε: πόσοι άνθρωποι πέθαναν μέσα σε δύο μήνες γιατί δεν υπήρχε ασθενοφόρο; Πόσοι πνίγηκαν σε θάλασσες και πισίνες; Το e-pass δεν σώζει ζωές. Αποτελεί κοροϊδία στα μούτρα μας για την γενικευμένη υποβάθμιση-λεηλασία!). Βλέπουν ιδιωτικοποίηση των πάντων: ακόμα και υδροφόρες ανήκουν σε ιδιώτες που τις κρίσιμες ώρες αποσπούν απευθείας αναθέσεις, ενώ οι δήμοι στερούνται υλικοτεχνικής υποδομής. Βλέπουν επίσης πόσο απροστάτευτοι είναι απέναντι στις «καταστροφές» και πόσο (δεν) τους βοηθά το «επιτελικό κράτος», η «ψηφιακή Ελλάδα», ο «πολυδιάστατος εκσυγχρονισμός». Τι περιλαμβάνει η διαχείριση των κρίσεων; «Ήπιους τόνους» ανάμεσα στα κόμματα, επισκέψεις των κομματικών ηγεσιών στους τόπους που καίγονται, ίσως και διάγγελμα του πρωθυπουργού αν χρειαστεί…
Αντί να σημάνει συναγερμός και να δοθεί προτεραιότητα να αντιμετωπιστούν οι πυρκαγιές και ο καύσωνας, αντί να είναι αυτό πρώτο θέμα με έκτακτη σύγκληση της Βουλής και κινητοποίηση ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού, ο πολιτικός κόσμος συζητά με διαδικασίες επείγοντος το νομοσχέδιο για την ψήφο του απόδημου ελληνισμού (κάτι που θα μπορούσε να γίνει τον Σεπτέμβριο ή και αργότερα). Αλλά είπαμε: ο «πολυδιάστατος εκσυγχρονισμός», δηλαδή η σύγχρονη εκδοχή του μεταπρατισμού, θέλει να επιδείξει «συναίνεση» με πάνω από 200 ψήφους, ρίχνει στάχτη στα μάτια με ψίχουλα επιδόματα και αυξήσεις σε ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων ενώ η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια καλπάζουν, προωθεί τη νέα αμερικανονατοϊκή παραγγελιά για υποχωρήσεις απέναντι στην επεκτατική Τουρκία.
Και, ω του θαύματος! Δεν βρίσκεται κανένας να πει: ΣΤΟΠ, καίγεται η Ελλάδα, άμεση προτεραιότητα η αντιμετώπιση των πυρκαγιών, τώρα, από όλους και χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ενεργοποίηση όλων των μέσων. Να μην είναι απλά είδηση και εικόνα στις τηλεοράσεις. Να μην συνηθίσουμε στην καταστροφή. Να μην εθιστούμε σε αυτήν!

Πηγή: edromos.gr

Δημήτρης Κούβελας : " Η επιστήμη έχει γίνει θυμιατό της εξουσίας"

Ο καθηγητής κλινικής φαρμακολογίας του ΑΠΘ , επικεφαλής της πολιτικής κίνησης "Πνοή Δημοκρατίας" Δημήτρης Κούβελας, μιλάει για την ανάγκη με τα εργαλεία της επιστήμης , η πολιτική για τους πολίτες να γίνει δράση και αποφάσεις προς όφελος των κοινωνιών και όχι ένα περιβάλλον δυστοπίας, όπου η "επιστήμη που έχει γίνει θυμιατό της εξουσίας" στη ουσία κατευθύνει τις κοινωνίες με μονοφωνίες σε κατευθυνόμενες επιλογές ενός παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος ελέγχου των πάντων. 

Από την συζήτηση για την κλιματική αλλαγή, την διαχείριση των τροφών, τις αγορές των φαρμάκων και των εμβολίων, έως τα σύγχρονα ζητήματα των κοινωνιών, αντί να υπάρχει κατ ελάχιστο η συγκρότηση δύο αντιτιθέμενων επιστημονικών απόψεων στα θέματα, βλέπουμε ένα μονοσήμαντο μπλοκ υποταγμένο στα θέλω των ισχυρών οικονομικών και πολιτικών λόμπι.

Οι χατζιαβάτες των Αθηνών προσφέρουν την Ελλάδα και την Κύπρο για ''σφαγή''; Τα ύπουλα Μ.Ο.Ε. επανέρχονται ...

της Αθανασίας Φωτιάδη *

Με δεδομένο τις μηδενικές συγκλίσεις, τις ατέλειωτες αποκλίσεις, και τις ανεξέλεγκτες γεωπολιτικές εξελίξεις οι Χατζιαβατηδες των Αθηνώ  επιχειρούν να κλείσουν τα κορυφαια εθνικά μας θέματα Κυπριακό και Αιγαίο προχωρώντας με την σύναψη των υπουλων ΜΟΕ (Mέτρα Oικοδόμησης Eμπιστοσύνης)
Πάρα τις ανυπερβλητες δυσκολίες και περιπλοκές για μια “λύση’’ του Κυπριακού με τις μόνιμες παρεκκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο, που θέλουν να καταστήσουν ως πρωτογενές δίκαιο, εξωγενείς παράγοντες με την αγαστή σύμπνοια των ενδογενών χατζιαβατών  η επίτευξη συμφωνίας, όπως πολλές φορές στο παρελθόν θα ναυαγήσει. Βάσει ιστορικών γεγονότων πλέον το ναυάγιο – ξεβράκωμα  των εγχώριων ελληνικών παραγόντων θα επέλθει με κατάρρευση.
Η δίκη για την προδοσία της Κύπρου και η ατιμωρησία των υπευθύνων, θα πέσει ως ύβρις, στα κεφάλια τους, γιατί αυτό επιχειρείται τώρα με τα νέα ύπουλα Μ.Ο.Ε. των Ελληνοτουρκικών ζητημάτων, μια νέα προδοσια.
Την επίτευξη ενδιάμεσης συμφωνίας επιχείρησαν να μας επιβάλουν οι Ευρωατλαντιστές   στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης των Hνωμένων Eθνών τον Σεπτέμβριο  του 2015 στην N. Yόρκη.

• Αφού προηγήθηκε  η σύναψη των τότε ύπουλων Μ. Ο. Ε. για την Κυπριακή Δημοκρατία θα προχωρούσε σύμφωνα με τα σχέδια των Eυρωατλαντιστών, η κατάρτιση ενός κειμένου Αρχών εκπορευόμενο από  τον Ο. Η. Ε. όπου θα κλείδωναν οι συγκλίσεις και θα δεσμεύονταν τα μέρη για την εφαρμογή τους.
• Η ενδιάμεση συμφωνία δεν επετεύχθη και το όλο εγχείρημα οδηγήθηκε σε ναυάγιο.

H ερμηνεία που δόθηκε τότε από έγκριτους αναλυτές για ποιούς λόγους οι συνομιλίες κατέρρευσαν τόσο γρήγορα   επικεντρώνονταν κυρίως στις έκρυθμες γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή μας με την εμπόλεμη κατάσταση στην Συρία και την υπεροχή των Ρώσων  στο πεδίο των μαχών στην δεδομένη συγκυρία  η οποία δεν άφησε  περιθώρια στους Aγγλοσάξωνες να πιέσουν τους Ο.ΗΕ.δες, για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ένα άλλο γεγονός που αφορούσε την κατάρρευση των συνομιλιών   ήταν αφ ενός ή αποτυχία της Tουρκίας να ηγηθεί του ακραίου Iσλαμικού στοιχείου για την εξυπηρέτηση του οράματός της και αφετέρου  η εμπλοκή της στην υπόθεση της Συρίας, σε συνεργασία με τους ακραίους Iσλαμιστές  που επεδίωκαν να  ρίξουν τον Άσαντ εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι σε περιοχές όπως το Xατάι (σύνορα Τουρκίας – Συρίας) από τους Aμερικανούς.
Προσωπικά πιστεύω πέραν των ως άνω αναφερομένων τον σπουδαιότερο λόγο κατάρρευσης των συνομιλιών τότε υπήρξε η σωτήρια επιπολαιότητα του Έσπεν Eϊντε που θεώρησε ότι η εμπλοκή της Eυρωπαϊκής Ένωσης θα βοηθούσε στην επίτευξη της συμφωνίας εκεινης αποτελεσματικά, υπερθεματίζοντας για το ευρωπαϊκό κεκτημένο που θα εξοβέλιζε ως μαγικό ραβδί όλα τα εμπόδια των παρεκκλίσεων από αυτό π.χ. δικαίωμα ιδιοκτησίας στον χρήστη δηλ. στον έποικο!!!!
Το τονίζω ιδιαιτέρως διότι ισχύει και σήμερα ότι ήταν σε ισχύ τότε. Η E.E. γνωρίζει, ειδικά η Kομισιόν και η Nομική Yπηρεσία, ότι οι μόνιμες αποκλίσεις του κοινοτικού κεκτημένου απαγορεύονται.
Αυτά που επιχειρούσε το Ευρω-ιερατείο στο σχέδιο Aνάν δεν μπορούν να επαναλειφθούν διότι η Kυπριακή Δημοκρατία είναι ενταγμένη στην Ε.Ε. και η ένταξή της συνοδεύεται με το Πρωτόκολλο 10, το οποίο αναφέρει ρητά ότι η αναστολή του ευρωπαϊκού κεκτημένου για το κατεχόμενο τμήμα θα υφίσταται μέχρι την επίλυση, η οποία θα γίνει σύμφωνα με τις αρχές που διέπουν κάθε συμβαλλόμενο κράτος της.
Eπομένως η Kυπριακή Δημοκρατία είναι θωρακισμένη με όλο αυτό το πλαίσιο των Γενικών Aρχών Δικαίου όπως π.χ. της Kυρίαρχης Iσότητας, του απαραβίαστου των συνόρων, τον σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών.

• Όποιος τολμήσει να παραβιάσει τα ανωτέρω ενδεικτικά αναφερόμενα, έρχεται σε απευθείας σύγκρουση με τα θεμέλια της Δημοκρατίας και της έννομης τάξης και επιχειρεί να καταλύσει τους υπέρτερους νόμους που αποτελούν την EΣΔA (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) οι οποίοι θωρακίζουν τα Συντάγματα όλων των Kρατών-Mελών της E.E. όπως ακριβώς και της KΥΠΡΙΑΚΉΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Τα ύπουλα Μ. Ο. Ε. της Ελλάδος με την Τουρκία που επιχειρούνται πάλι από τους Ευρωατλαντιστες για την “λυση” του Κυπριακού και την “μοιρασιά” του Αιγαίου ειτε συναπτονται με την Ελλάδα είτε με την Κυπριακή Δημοκρατία  αποτελούν την σανίδα του προκρουστη για τα δύο κράτη του Ελληνισμού.
Μετά από οκτώ χρόνια 2015 τότε η Κύπρος, σήμερα 2023 η Ελλάδα τα ύπουλα Μ.Ο.Ε. επανέρχονται στη σκακιέρα των Ευρωατλαντιστων. Τα κοράκια της ενδοχώρας σε Κύπρο και Ελλάδα ή άλλως οι επαγγελματίες προσεγγιστες όπως τους αποκαλεί εύστοχα ο καθηγητής Μάριος Ευρυβιαδης, διαλαλούν την “χρυσή ευκαιρία” που δίνεται με τα Μ.Ο.Ε.
Καθώς σήμερα ανήμερα της αποφράδας ημέρας της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο μας τους καταγγέλλουμε και τους προειδοποιουμε όλους  πολιτικές ηγεσίες και ελίτ να μην τολμήσουν να συναψουν τα Μ.Ο.Ε με την Τουρκία.
Δεν θα ανεχθουμε προδοσίες,δεν θα ανεχθουμε Νταβός δεν θα ανεχτούμε Ζυρίχες, δεν θα ανεχτούμε σχέδια Ανάν δεν θα ανεχθουμε Διζωνικές για το Αιγαίο και την Κύπρο μας. Μερα που είναι σήμερα θα σηκωθούν οι νεκροί ήρωες μας της  20ης Ιουλίου και θα σας δικάσουν γι αυτά που θα συμφωνήσετε με τους Τουρκου* ς κατακτητες σαν έτοιμοι από καιρό.
* Αθανασία Φωτιάδη, Νομικός, μέλος της Συντονιστική Επιτροπης Σ. Ε. Υ. Α. Ε. Κ.

Πηγή: hellasjournal.com

«Σχετική έννοια» η εθνική κυριαρχία για τον Μητσοτάκη...

Κώστας Βαξεβάνης

«Η σημειολογία είναι η επιστήμη που μελετά οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ειπωθεί ένα ψέμα» έλεγε ο γκουρού της σημειολογίας Ουμπέρτο Εκο. Από σημειολογικής άποψης έχει ενδιαφέρον η τακτική του Κυριάκου Μητσοτάκη αμέσως μετά την επιστροφή του από τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους. 
Ο πρωθυπουργός δεν... προσέφυγε στη συνήθη τακτική του έπειτα από κάθε συνάντηση με τον Ταγίπ Ερντογάν, η οποία συνίστατο στο απλό «αφήνω τα εγχώρια και αναξιοπρεπή μέσα ενημέρωσης να θριαμβολογήσουν για το πώς κατατροπώθηκε και απομονώθηκε ο Τούρκος πρόεδρος από τον ανυποχώρητο Μητσοτάκη».
Οχι, ο Μητσοτάκης δεν άφησε άλλους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, δεν ανέθεσε τη βρόμικη δουλειά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα ρεπορτάζ των φιλικών του καναλιών και των αναλυτών του «ωσαννά», αλλά επέλεξε να δώσει τηλεοπτική συνέντευξη αμέσως μόλις επέστρεψε. Σε αυτήν τη συνέντευξη, αφού εξέθεσε το «καλό κλίμα» που οικοδομείται με την Τουρκία και αφού ρωτήθηκε αν όσα περιγράφει μπορεί να οδηγήσουν «σε μια απομείωση της εθνικής κυριαρχίας», απάντησε:
«Αυτό είναι μια σχετική έννοια, αλλά πρέπει να σας πω ότι οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης».
Μόλις στις 2 Μαΐου, προεκλογικά φυσικά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δηλώσει σε άλλη συνέντευξη ότι «δεν συζητάμε θέματα εθνικής κυριαρχίας με την Τουρκία». Είτε ζούμε έναν άλλο Μητσοτάκη είτε ζούμε απλώς έναν ψεύτη Μητσοτάκη. Εχει σημασία για τη σημειολογία ότι την περασμένη Πέμπτη ο Κυριάκος Μητσοτάκης με ανάρτησή του στον επίσημο λογαριασμό του στο Twitter αποκάλεσε τον Κοβατσέβσκι «πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας». Στο όχι και τόσο μακρινό 2019 ο Μητσοτάκης είχε κατηγορηματικά πει ότι δεν θα καλωσορίσει ποτέ Μακεδόνα πρωθυπουργό.
Ο Μητσοτάκης δεν ζει σε σύγχυση, ακολουθεί απλώς μια τακτική που εργαλειοποιεί κατά το δοκούν τα εθνικά θέματα και ενώ εμφανίζεται ως ανυποχώρητος πατριώτης κοπής του 1950 που επενδύει στον διχασμό και στην ενοχοποίηση των αντιπάλων του ως ανθελλήνων, στην πραγματικότητα είναι υποχωρητικός και παραχωρητικός στα πλαίσια μιας ιδιωτικής διπλωματίας και κρυφών οικονομικών συμφωνιών.
Οι ψίθυροι πλέον δεν προέρχονται από την αντιπολίτευση και τα μέσα ενημέρωσης που του ασκούν κριτική. Στο εσωτερικό της ΝΔ υπάρχει τμήμα, που κατά τον Μητσοτάκη έκανε καριέρα με τα εθνικά θέματα, το οποίο του αποδίδει το ξεπούλημα του Αιγαίου με το πρόσχημα της συνεκμετάλλευσης. Αυτό που φαίνεται πλέον είναι ότι αμέσως μετά τις εκλογές με τις οποίες σταθεροποίησε τη θέση του ο Μητσοτάκης προετοιμάζει την κοινή γνώμη γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. 
Ο σχεδιασμός αυτός δεν ανήκει σε θεσμικά όργανα και δεν ακολουθεί την πάγια εξωτερική πολιτική της χώρας, αλλά αποτελεί ΙΧ διπλωματία της οποίας πυρήνας είναι ο Μητσοτάκης και η πρέσβης της Ελλάδας στην Ουάσινγκτον Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, η οποία έχει χειριστεί ως σήμερα τα ελληνοτουρκικά θέματα με ρόλο που μάλλον υπερβαίνει αυτόν που θεωρητικά της αναθέτει το ΥΠΕΞ. Σύμφωνα με πληροφορίες, μάλιστα, η κ. Παπαδοπούλου θα αναλάβει οσονούπω την ηγεσία του ελληνικού ΥΠΕΞ, με τον Γιώργο Γεραπετρίτη να μετακινείται στη θέση του επιτρόπου, την οποία μάλλον θα εγκαταλείψει ο Μαργαρίτης Σχοινάς.
Η διπλωματική ήττα της χώρας στο Βίλνιους δεν αφορά μόνο την έγκριση προμήθειας μαχητικών αεροσκαφών F-16 από την Τουρκία, για τα οποία ο Ερντογάν «δεσμεύτηκε» ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της Ελλάδας. Η δέσμευση αυτή αποτελεί έτσι κι αλλιώς υποχρέωση των μελών της βορειοατλαντικής συμμαχίας, δηλαδή να μη χρησιμοποιούν τα όπλα που προμηθεύονται σε σύμμαχο χώρα, αλλά δεν εμπόδισε την Τουρκία να επέμβει στην Κύπρο με τα νατοϊκά όπλα. Η ομολογημένη ήττα της Ελλάδας συνοψίζεται κυρίως στις θέσεις του Ελληνα πρωθυπουργού.
Αυτό που περιγράφει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως εξεύρεση διόδων επαφής και διαλόγου είναι αναμφίβολα μια αναγκαιότητα. Οι δρόμοι επικοινωνίας και συνεννόησης όμως υπόκεινται σε κανόνες, δεν ορίζονται προσωπικά αλλά από τις εθνικές πολιτικές και αφορούν συγκεκριμένο πλαίσιο θεμάτων συζήτησης.
Για να επιστρέψουμε στη σημειολογία και την επιστήμη των ψεμάτων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης από την πρώτη του συνάντηση με τον Ερντογάν έχει σηματοδοτήσει τις προθέσεις του, τις οποίες μπορεί να κρύβει με ψέματα από το εσωτερικό κοινό αλλά στέλνει ως μηνύματα προς το εξωτερικό. Στις πέντε συναντήσεις που έχει πραγματοποιήσει με τον Τούρκο πρόεδρο σημειολογικά έχουν παρατηρηθεί τρία πράγματα. Δεν μιλά για τις παραβιάσεις και την επιθετικότητα της Τουρκίας, σαν να μην αποτελούν εμπόδιο στην εξεύρεση λύσης. 
Εχει εξαφανίσει την Κύπρο και το κυπριακό ως παράγοντα που καθορίζει αρνητικά τις σχέσεις των δύο χωρών. Και, το κυριότερο, μιλά συνεχώς για την ανάγκη καθορισμού θαλάσσιων ζωνών. Η έννοια της «θαλάσσιας ζώνης» δεν περιλαμβάνει μόνο την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα, που κατά την πάγια ελληνική εξωτερική πολιτική αποτελούν το μοναδικό πρόβλημα προς επίλυση με την Τουρκία, αλλά και τα θαλάσσια σύνορα.
Γιατί ο Μητσοτάκης χρησιμοποιεί συνειδητά αυτό τον όρο, που δικαιώνει την Τουρκία στις διεκδικήσεις της έναντι της Ελλάδας; Υπάρχει θέμα καθορισμού συνόρων με την Τουρκία; Παραχωρεί ο Ελληνας πρωθυπουργός στον Ερντογάν το δικαίωμα να μιλά για αλλαγή συνόρων;
Μέχρι πριν από τη σύσκεψη του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους και τη συνέντευξη του Μητσοτάκη που ακολούθησε, η ρητορική που χρησιμοποιούσε ήταν απλώς μεταφράσιμη σε βαθμό ανησυχίας. Τώρα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Μητσοτάκης αποκαλεί την εθνική κυριαρχία «σχετική έννοια» και προαναγγέλλει υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις στο όνομα της διαπραγμάτευσης. Φυσικά κάθε διαπραγμάτευση απαιτεί υποχωρήσεις από κάθε πλευρά, αλλά η εθνική κυριαρχία για χώρες που δεν βρίσκονται σε πόλεμο δεν είναι κάτι διαπραγματεύσιμο.
Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν υπάρχει εθνική πολιτική. Ολα είναι διαπραγματεύσιμα και μάλιστα υπό το πρίσμα που διαπραγματεύεται τα πάντα. Την οικονομική διάσταση, που αποτελεί βάση του ιδιόμορφου ηθικοπολιτικού του συστήματος.
Το Αιγαίο αποτελεί πλέον το δεύτερο συνθετικό στον όρο Turkaegean που κυριαρχεί διεθνώς ως όρος της τουρκικής τουριστικής (και όχι μόνο) καμπάνιας. Αυτό που μένει είναι να αποτελέσει μια θάλασσα συνεκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου, στην οποία τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας θα έχουν υποχωρήσει.
Η όποια πατριωτική ρητορική του Κυριάκου Μητσοτάκη κατά καιρούς είναι για να παραπλανεί το εκλογικό του κοινό και κυρίως για να επιδρά τοξικά και διχαστικά στην πολιτική σκηνή, ενοχοποιώντας τους πολιτικούς του αντιπάλους. 
Ο πολιτικός ο οποίος χαρακτήρισε την επίλυση του μακεδονικού με τη Συμφωνία των Πρεσπών ως προδοσία, αποκρύπτοντας την πάγια θέση του ίδιου του πατέρα του μόνο και μόνο για να καταλάβει την εξουσία, προετοιμάζει τη χώρα για παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας. Η (αναγκαία) συνεκμετάλλευση του Αιγαίου προτού επιλυθεί η μοναδική διαφορά του καθορισμού της ΑΟΖ εμπεριέχει τον κίνδυνο απώλειας κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και είναι ξεκάθαρο ότι αυτό γίνεται γιατί το επιλέγουν συμφέροντα τα οποία έχουν κοινή υφαλοκρηπίδα με την οικογένεια Μητσοτάκη.
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα κάνουν οι πατριώτες στη ΝΔ τύπου Σαμαρά. Θα φορέσουν ξανά την πανοπλία ή τους πέφτει βαριά και θα βουλιάξουν στα νερά του Αιγαίου; Το καταφύγιο του απατεώνα παραμένει σταθερά ο «πατριωτισμός»...

documentonews.gr

Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες λαμπαδιάζουν σε κάδους απορριμμάτων

Στη Γαλλία (όπως και παντού στη Δύση) δεν υφίσταται καμία ενσωμάτωση που να δημιουργεί την αίσθηση του ανήκειν.

του Αντρέα Τζοκ *

Με αφορμή τις σοβαρές συγκρούσεις στο Παρίσι μετά τη δολοφονία του 17χρονου Ναχέλ από αστυνομικό, προκύπτουν πολλά ερωτήματα. Πρώτα απ’ όλα, βγάζει μάτι η απουσία μιας κατανοητής εξήγησης από τα ΜΜΕ σχετικά με τα πιθανά αίτια αυτής της τελευταίας έκρηξης βίας – η οποία αποτελεί πλέον ένα σταθερά επανερχόμενο φαινόμενο στη Γαλλία. Από την περιγραφή των γεγονότων που συναντάμε στις περισσότερες εφημερίδες, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε για ποιο λόγο εξεγείρονται τα γαλλικά προάστια. Με τον τρόπο που περιγράφουν το γεγονός οι αρχές και τα ΜΜΕ, φαίνεται πως πρόκειται για ένα ατυχές περιστατικό που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα.

Λάθος κλειδί ανάγνωσης
Αλλά η άποψη του αστικού υποπρολεταριάτου των γαλλικών προαστίων είναι ότι αφορά ξεκάθαρα αυτούς, και όχι τη «γαλλική νεολαία» γενικά. Μήπως πρέπει να θεωρήσουμε ότι είναι θύματα μιας ψευδαίσθησης; Αν πρόκειται για ψευδαίσθηση, είναι κάτι πολύ επίμονο – διότι οι ταραχές στα γαλλικά προάστια είναι γεγονότα που επαναλαμβάνονται εδώ και δεκαετίες.
Οι λίγοι –συνήθως από τη γαλλική άκρα αριστερά– που δίνουν μια μη συγκυριακή ανάγνωση των γεγονότων, χρησιμοποιούν το συνηθισμένο (και άχρηστο) κλειδί ανάγνωσης του «ρατσισμού». Αλλά μπροστά σε ένα ανοιχτόχρωμο αγόρι με καταγωγή από το Μαγκρέμπ, γεννημένο όμως στη Γαλλία (δηλαδή σε μια χώρα όπου το 21% των νεογέννητων έχει ένα όνομα αραβικής προέλευσης και το 8,8% είναι μουσουλμάνοι), είναι ανόητο να πιστεύει κανείς ότι η «φυλετική» ταυτοποίηση είναι καθοριστική. Επιπλέον, η αστυνομία είναι γεμάτη από νεοσύλλεκτους με παρόμοια εθνικά χαρακτηριστικά.
Βέβαια, στο νοητικό πολτό της σημερινής πολιτικά ορθής κοινωνιολογίας, ο «ρατσισμός» έχει καταστεί όρος γενικής χρήσης, που χρησιμοποιείται για να στιγματίσει πολλά διαφορετικά πράγματα –πολιτιστικά, οικονομικά, ταξικά, θρησκευτικά– τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τη βιολογική έννοια της «ράτσας». Αυτό που είναι ουσιαστικό σε αυτές τις λεκτικές χρήσεις είναι στην πραγματικότητα η μυστικοποιητική πρόθεση, η επιθυμία να χρησιμοποιούνται οι κατηγορίες με στόχο όχι τον ορισμό των αντικειμένων τους αλλά, αντίθετα, με στόχο να εμποδίζεται ο ορισμός τους.
Αυτή η μυστικοποιητική πρόθεση είναι επίσης ξεκάθαρα ορατή σε θεσμικό επίπεδο όπου –για παράδειγμα στη Γαλλία– απαγορεύεται στις επίσημες απογραφές να συλλέγονται στοιχεία σχετικά με την εθνοτική και θρησκευτική καταγωγή. Διότι, σύμφωνα με το οργουελικό στιλιστικό πρότυπο που χαρακτηρίζει τη σημερινή δυτική κουλτούρα, τα προβλήματα εξαφανίζονται αλλάζοντας ή διαγράφοντας τις έννοιες που τα προσδιορίζουν.

Η όλη συζήτηση περί ενσωμάτωσης με την οποία γεμίζει το στόμα της η δυτική διανόηση είναι σαφώς μια καλοπροαίρετη σαβούρα: οι καπιταλιστικές κοινωνίες παράγουν κατά βάση και διαρκώς απο-ενσωμάτωση: διαίρεση, αποκλεισμό, ανταγωνιστικό κατακερματισμό

«Διαφορετικά» συστήματα, ίδια κοινωνική δυναμική
Μπροστά στις επαναλαμβανόμενες οικονομικο-πολιτισμικές συγκρούσεις που χαρακτηρίζουν τις ΗΠΑ, αλλά και την Ευρώπη, έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πώς εδώ και χρόνια η κοινωνιολογία καταβάλλει κοπιώδεις προσπάθειες για να διαπιστώσει αν καλύτερο είναι το γαλλικό «αφομοιωτικό» σύστημα ή το βρετανικό «κοινοτιστικό» σύστημα. Και εδώ, για ακόμα μια φορά, η κατηγοριοποίηση δεν χρησιμεύει στην κατανόηση, αλλά στην κάλυψη.
Στην πραγματικότητα, από τη στιγμή που ένα πρόβλημα τίθεται σε αυτή την αντιθετική βάση, μοιάζει ότι όλο το ζήτημα είναι να δούμε ποια από τις δύο αυτές λύσεις είναι η λύση. Σε τέτοιες περιπτώσεις δημιουργούνται διάφορες ομαδοποιήσεις στους διανοούμενους, οι οποίοι αναλαμβάνουν να υποστηρίξουν το ένα ή το άλλο αναμασημένο δίλημμα – μια τακτική που τους επιτρέπει να βγάζουν ανέμελα τα προς το ζην. Από τη στιγμή που τα καλύτερα μυαλά αναλαμβάνουν να υποστηρίξουν αυτά τα διλήμματα, η πραγματικότητα μπορεί να συνεχίσει να ξεδιπλώνει τις λογικές της, χωρίς να την αγγίζει τίποτα.
Ουσιαστικά, όμως, η διαφορά μεταξύ του γαλλικού «αφομοιωτικού» συστήματος και του βρετανικού «κοινοτιστικού» (ή «πλουραλιστικού») συστήματος είναι μια απλή διαφορά ρητορικής για δημόσια χρήση. Και στις δύο περιπτώσεις η κοινωνική δυναμική είναι ακριβώς η ίδια:

1) Η μετανάστευση έχει μια οικονομική λειτουργία βραχυπρόθεσμα, καθώς παρέχει στο παραγωγικό σύστημα φθηνό ενήλικο εργατικό δυναμικό. Ως εκ τούτου, υποστηρίζεται με πιασάρικα επιχειρήματα, διακηρύξεις περί πολυπολιτισμικότητας, θεοποίηση του πολιτισμικού χωνευτηριού (melting pot), και αμέτρητες άλλες ανοησίες.
2) Το ιδανικό θα ήταν αυτή η οικονομική λειτουργία των «ξεριζωμένων» να δοσολογείται με βάση τις ανάγκες της οικονομίας από λεπτό σε λεπτό, όπως στα γραφήματα προσφοράς και ζήτησης: όταν δηλαδή μας χρειάζονται, θα πρέπει να υπάρχουν, όταν δεν μας χρειάζονται, θα πρέπει να εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Δυστυχώς, όμως, οι άνθρωποι αυτοί, εκτός από χρήσιμοι φτηνοί εργάτες, είναι και δυσκίνητα ανθρώπινα όντα. Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα.
3) Η όλη συζήτηση περί ενσωμάτωσης με την οποία γεμίζει το στόμα της η δυτική διανόηση είναι σαφώς μια καλοπροαίρετη σαβούρα για χρήση της πλέμπας: στην πραγματικότητα, οι καπιταλιστικές κοινωνίες παράγουν κατά βάση και διαρκώς απο-ενσωμάτωση: διαίρεση, αποκλεισμό, ανταγωνιστικό κατακερματισμό. Φυσικά, αυτό το κάνουν απέναντι σε όλους, στο πλαίσιο του παροιμιώδους φιλελεύθερου πνεύματος της εθνικής και πολιτισμικής ισότητας, όπου η μόνη διαφορά που έχει πραγματικά σημασία είναι αυτή στο εκκαθαριστικό σημείωμα της τράπεζας. Αλλά βέβαια οι νεοαφιχθέντες, που αναζητούν εργασία κάθε είδους, τείνουν να συγκεντρώνονται στα κατώτερα σκαλοπάτια – και ο συνήθης μηχανισμός του συστήματος είναι τα χρήματα να γεννούν περισσότερα χρήματα και η δυστυχία να γεννά περισσότερη δυστυχία. Έτσι, ο κοινωνικός αποκλεισμός τείνει να επιμένει και να παγιώνεται διαγενεακά.
4) Σε αυτό το σημείο επανέρχεται στο προσκήνιο ο πολιτισμός. Ο πολιτισμός δεν ιππεύει σε φτερωτά άλογα πάνω από την κοινωνία και την οικονομία, αλλά είναι πάντα και αναγκαστικά συνυφασμένος με αυτές. Στο σημερινό δυτικό μοντέλο, ο πολιτισμός είναι υπηρέτης της κοινωνίας, η οποία με τη σειρά της είναι υπηρέτρια της οικονομίας. Όσο κι αν κατηχούν τους δασκάλους ώστε και αυτοί με τη σειρά τους να κατηχήσουν το υποπρολεταριάτο των πόλεων για να «αισθάνεται ενσωματωμένο», η αλήθεια είναι ότι η πολιτιστική ταυτότητα των εργατικών γειτονιών αυτονομείται ανάλογα με την κοινωνική τάξη – κάτι που δεν έχει καμία σχέση με την «επίσημη κουλτούρα».
5) Η πολιτισμική ταυτότητα είναι απαραίτητη όταν η ζωή σου εξαρτάται από το αν μπορείς να εμπιστευθείς άλλους (άλλους που δεν μπορείς να πληρώσεις). Γι’ αυτό στα υποβαθμισμένα προάστια των μεγάλων αστικών κέντρων σχηματίζονται υποκουλτούρες ταυτότητας που είναι πολύ πιο στέρεες από ό,τι μπορεί να συναντήσει κανείς στις εύπορες γειτονιές. Αυτές οι υποκουλτούρες ταυτότητας ελάχιστη σχέση έχουν με οποιαδήποτε αυθεντική εθνοτική ή θρησκευτική καταγωγή, είναι όμως διακριτές. Οι Αφροαμερικανοί δημιούργησαν την υποπολιτισμική τους ταυτότητα στις ΗΠΑ, όπως ακριβώς έκαναν οι Μαγκρεμπίνοι στη Γαλλία: όχι ως πραγματική κληρονομιά από έναν διαφορετικό πολιτισμό, αλλά ως λειτουργικό δημιούργημα για να επιβιώσουν στο έθνος στο οποίο διέμεναν, αλλά στο οποίο δεν ανήκουν. Αν κοιτάξει κανείς τη βιογραφία των ισλαμιστών βομβιστών στη Γαλλία και την Αγγλία πριν λίγα χρόνια, θα δει πως ήταν «πρώην κοσμικοί και νυν ισλαμιστές», γεννημένοι στη Γαλλία, προφανώς «ενσωματωμένοι» ως κοσμικοί, για να ανακαλύψουν, ως δεύτερη γενιά, πως στη Γαλλία (όπως και παντού στη Δύση) δεν υφίσταται καμία ενσωμάτωση που να δημιουργεί την αίσθηση του ανήκειν. Στη Δύση ούτε καν οι ανώτερες τάξεις, οι οποίες θα μπορούσαν σε μεγάλο βαθμό να ξεφύγουν από το παιχνίδι της ανταγωνιστικής αποσύνθεσης, δεν διαθέτουν πια κάποιο ανήκειν.

Η «Αγία Κινητικότητα» και η ανάγκη πολιτισμικής ταυτότητας
Συνδέοντας τα νήματα αυτής της εικόνας, βλέπουμε ότι το δομικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει οι δυτικές κοινωνίες δεν μπορεί να λυθεί ούτε με μονομερή εξέταση της «κουλτούρας», ούτε με μονομερή εξέταση του «εισοδήματος».
Από τη μία πλευρά, οι οικονομικοί μηχανισμοί της βραχυπρόθεσμης κερδοφορίας ωθούν στη ρευστοποίηση της κάθε κουλτούρας και του κάθε ανήκειν: πέρα από τη φλυαρία περί πολυπολιτισμικότητας, δουλεύουμε για ένα σύστημα στο οποίο έχουν νόμιμη θέση μόνο άτομα αυτοαναφορικά, εναλλάξιμα, χωρίς κουλτούρα, χωρίς ανήκειν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καθαγιάζεται η «κινητικότητα», είτε εσωτερική είτε διεθνής.
Από την άλλη πλευρά, οι «ηττημένοι» του συστήματος έχουν ζωτική ανάγκη να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους ένα είδος πολιτισμικής ταυτότητας που να ορίζει μια ομάδα στην οποία θα μπορούν να βασίζονται σε δύσκολους καιρούς. Και αυτό συμβαίνει μέσω της δημιουργίας άκρως προβληματικών αμυντικών υποκουλτούρων, οι οποίες έρχονται σε σύγκρουση με τις αξιώσεις νομιμότητας, και είναι εχθρικές προς την επίσημη κουλτούρα της χώρας στην οποία ζουν (μια κουλτούρα, εξάλλου, που συχνά παραμελείται από τους ίδιους τους ντόπιους).
Σ’ αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχουν ήρωες. Μόνο διάφορες μορφές υποβάθμισης:

• Οι εθνικές «ελίτ» έχουν προδώσει όλα όσα θα μπορούσαν να προδώσουν, έχοντας γίνει ένας αξιολύπητος κοσμοπολίτικος πολτός χωρίς δεσμούς, χωρίς αφοσίωση, χωρίς δική τους κουλτούρα, έτοιμες να εγκαταλείψουν το πλοίο με το οποίο ταξιδεύουν αν αυτό δείξει σημάδια αστάθειας.
• Ο λαός των αυτόχθονων εργαζόμενων παρασύρθηκε από τις χάντρες και τα καθρεφτάκια της αγοράς, ή, στις περιπτώσεις που δεν κατάφεραν να τον σαγηνεύσουν, υπέστη εκβιασμό: το αποτέλεσμα, σε κάθε περίπτωση, ήταν η απο-ενσωμάτωση, από την οποία προσπαθεί να προστατευθεί προσκολλούμενος στα υπολείμματα όλο και πιο εφήμερων παραδόσεων, πεποιθήσεων και εθίμων.
• Οι νεότεροι ή οι πιο ανενημέρωτοι καταβροχθίζουν τα ιδεολογικά χάπια των ινφλουένσερς που βρίσκονται στη μισθοδοσία των ελίτ, συμμετέχοντας στις κατά καιρούς μοδάτες εκστρατείες χειραφέτησης.
• Εκείνοι που έχουν λίγο μεγαλύτερη μνήμη οπισθοχωρούν, και καταλήγουν να ταυτίζουν τους απελπισμένους μη γηγενείς με «πολιτισμικούς εισβολείς» οι οποίοι έχουν διαλύσει την αίσθηση του κόσμου που κάποτε υπήρξε.
• Το μη ντόπιο υποπρολεταριάτο, το οποίο –ακόμη κι αν έχει εθνική ιθαγένεια– δεν διαθέτει καμία αίσθηση του ανήκειν, χτίζει πρόχειρα οχυρά στις κοιτίδες του, αναπτύσσοντας παράνομες ή παρασιτικές υποκουλτούρες, χρησιμοποιώντας τις αναμνήσεις πολιτισμών και παραδόσεων ως λειτουργικό υλικό για τη δική του επιβίωση.

Αυτές τις δυσλειτουργίες τις συνειδητοποιούμε μόνο όταν λαμπαδιάζουν οι κάδοι απορριμμάτων…

* Ο Αντρέα Τζοκ είναι Ιταλός φιλόσοφος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου. Το παρόν κείμενο αναρτήθηκε στις 29/6/2023 στη διαδικτυακή πλατφόρμα Sfero Social Italiano (sfero.me). Οι μεσότιτλοι είναι της Σύνταξης.

Πηγή: edromos.gr