Η χώρα δεν ανήκει σε κανέναν Πρωθυπουργό, ώστε να την παζαρεύει εν λευκώ, για την υστεροφημία του

Τα αυτάρεσκα φλερτ κάποιων πολιτικών με την Ιστορία εγκυμονούν εθνικούς κίνδυνους.

Γιώργος Λακόπουλος

Μέχρι πού φτάνει η εκτελεστική αρμοδιότητα μιας κυβέρνησης; Μπορεί να αποφασίσει για θεμελιώδη ζητήματα, για τα οποία δεν έχει λαϊκή εντολή σαν να πήρε λευκή επιταγή; Αρκεί η ψήφος εμπιστοσύνης της Βουλής για επιλογές της που αλλάζουν π.χ. τον εξωτερικό προσανατολισμό της χώρας;
Μπορεί ο εκάστοτε Πρωθυπουργός να άρει εθνικά και πολιτικά απαραβίαστα, που είχαν αποδεχθεί οι προκάτοχοί του; Τον εξουσιοδοτεί το Σύνταγμα να διαχειριστεί κρίσιμα θέματα που δεν υπήρχαν κατά την εκλογή του, χωρίς να καταφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία;
Υπάρχει ένα πρόσφατο παράδειγμα που δείχνει ότι αν ένας Πρωθυπουργός θεωρήσει ότι μπορεί να προεξοφλήσει την τύχη της χώρας – πέρα από το κυβερνητικό του πρόγραμμα που έλαβε λαϊκή επικύρωση – η συνέχεια είναι καταστροφική: Ο Γιώργος Παπανδρέου εξελέγη, το 2009, με βάση ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, που έθεσε υπόψη του εκλογικού σώματος και εγκρίθηκε αντί για ένα άλλο πρόγραμμα,που είχε καταθέσει ο αντίπαλος του, Κώστας Καραμανλής.
Λίγο μετά την εκλογή του, είπε ότι ανακάλυψε δημοσιονομική εκτροπή και πριν περάσουν έξι μήνες είχε θέσει τη χώρα υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Έκτοτε, ισχυρίζεται ότι πήρε αυτές τις αποφάσεις για λόγους «σωτηρίας» της χώρας. Όμως κανείς δεν του είχε αναθέσει να τη «σώσει». Η εντολή του αφορούσε στην υλοποίηση όσων εξήγγειλε προεκλογικά.
Αν, για κάποιο λόγο, η κατάσταση που παρέλαβε, δεν το επέτρεπε, δεν όφειλε να ζητήσει νέα εντολή; Ή, έστω, ενισχυμένη έγκριση της Βουλής – όπως του προτάθηκε και το απέρριψε;
Πού οδηγήθηκαν τα πράγματα με την απόφαση να υπογράψει Μνημόνιο εκχώρησης κυριαρχίας, χωρίς ειδική εξουσιοδότηση επ’ αυτού, το ξέρουμε. Ακόμη και αν τυπικά είχε δικαίωμα να το κάνει, πολιτικά και εθνικά, δεν όφειλε να το θέσει υπόψη των ενδιαφερομένων, που για άλλο λόγο του εκχώρησαν την Εκτελεστική Εξουσία;
Κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αναφερόμενος στα ελληνοτουρκικά, είπε σε μια αποστροφή του λόγου του: «Δεν θα γυρίσουμε την πλάτη στην Ιστορία αν έχουμε την ευκαιρία να τη διαμορφώσουμε».
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται απλώς για μεγάλη κουβέντα. Τι ακριβώς σημαίνει «διαμόρφωση Ιστορίας»; Ποιος αποφασίζει για το περιεχόμενό της και σε ποια κατεύθυνση; Αν, για παράδειγμα, «ιστορία» σημάνει υποχώρηση από πάγιες εθνικές θέσεις, έχει το δικαίωμα ο Μητσοτάκης να το κάνει κατά την κρίση του – ως «διαμορφωτής» της; Αν πρόκειται για διαπραγμάτευση επί απαράγραπτων, ως τώρα, κυριαρχιών δικαιωμάτων, μπορεί με μόνο την υπογραφή του να γράψει αυτή την «ιστορία»;.
Ένα παράδειγμα από την Κύπρο: Είχε δικαίωμα ο Τάσος Παπαδόπουλος να υπογράψει το Σχέδιο Ανάν, όταν – όπως αποδείχθηκε – η συντριπτική πλειοψηφία όσων τον είχαν εκλέξει, το απέρριπτε;
Όταν ακούγονται, αβασάνιστα και εγωκεντρικά, τέτοιες κουβέντες, πρέπει να έχουμε το νου μας. Η χώρα δεν ανήκει σε κανέναν Πρωθυπουργό, ώστε να την παζαρεύει εν λευκώ, για την υστεροφημία του. Τα αυτάρεσκα φλερτ κάποιων πολιτικών με την Ιστορία εγκυμονούν εθνικούς κίνδυνους.

Πηγή: ieidiseis.gr