Πρωθυπουργός στην Ελλάδα γίνεται μόνο όποιος καταλαβαίνει ότι οι ψηφοφόροι της είναι κεντροδεξιοί που παριστάνουν τους κεντροαριστερούς!
Ένα πράγμα μόνο πριν ξεκινήσουμε, να το υπενθυμίσω για να βγει από μέσα μου:
Πρωθυπουργός στην Ελλάδα γίνεται μόνο όποιος καταλαβαίνει ότι οι ψηφοφόροι της είναι κεντροδεξιοί που παριστάνουν τους κεντροαριστερούς!
Για να συνεννοούμαστε δηλαδή και να μην απορούμε και να μην ψάχνουμε ύστερα να βρούμε τα αίτια της ήττας σε «στροφές» παντός είδους. Γκέγκε;
Αλλά μιλάω για πονταρίσματα στον τίτλο και οφείλω να σημειώσω ότι έχω περάσει μέρες και νύχτες στη διάθεσή τους. Πρώτον στη φοιτητική μου ζωή (μια φορά συμπλήρωσα 27 ώρες σερί στο τραπέζι της πόκας!) και ακολούθως στο Ατλάντικ Σίτυ όπου συνόδευα τον ζαράκια θείο μου τον Νίκ.
Είχε πεθάνει η θεία Χέλεν, μύρλιαζε ο θείος Νίκ στη μάνα μου τι μόνος που ήταν ο δόλιος, τον λυπότανε η μάνα μου, τρέχα Χρήστο ένα δεκαήμερο στη Νέα Υόρκη να του κάνεις παρέα. Πήγαινα εγώ και σιγά το Μεγάλο Μήλο που έβλεπα δηλαδή, αφού τις μισές μέρες ο θείος μ’ έτρεχε στα καζίνα του Ατλάντικ Σίτυ. Ως και στο Trump Plaza του Ντόναλντ είχα πάει, το γκρεμίσανε ύστερα, πρέπει να ήμουνα πολύ γουρλής…
Στο καζίνο, λοιπόν, έχει πολλών ειδών πειρασμούς. Έχει τα μασίνια για τους κουφιοκέφαλους, έχει τα ζάρια για όσους θέλουν να σκοτώσουν χρόνο, έχουν τη ρουλέτα για τους σκλάβους της αδρεναλίνης και έχει και το πόκερ για τους σκεπτόμενους παίκτες. Για όσους και όσες δηλαδή, θέλουν το αποτέλεσμα να μην εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τα καπρίτσια της θεάς τύχης, αλλά να βάζουν και λίγο το μυαλό τους στην εξίσωση. Βλέπε και την πόκα την ελληνική με μαμουθάκι παιζόμενο, κοτούλες, κούκο διπλό α βολοντέ, φόλοου δι κουίν (το χειρότερό μου!), καθρέφτη, δορυφόρο και δεν συμμαζεύεται. Πάθος κι αυτό, δεν λέω, πλην όμως πάθος με όχι και τόσο ελάχιστη χρήση φαιάς ουσίας…
Πράγμα το οποίο μας φέρνει, έστω και δια της πολύ πλαγίας οδού, στα δικά μας. Και στην απλή αναλογική η οποία αρχικώς χαιρετίσθηκε ως η δευτέρα παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, για να αποδειχθεί στη συνέχεια ένα κολοσσιαίο αγκάθι στα πλευρά της κεντροαριστεράς. Δεν το σκεφτήκανε, θα αναρωτιότανε κάποιος; Δεν το είχανε δει, δεν το είχανε υπολογίσει, δεν το είχανε μετρήσει; Έτσι τους κατέβηκε ένα πρωί και επειδή επρόκειτο για πάγιο αίτημα του χώρου πήγανε και το ψηφίσανε αβλεπί. Δεν καταλαβαίνανε ότι μπορεί να τους γυρίσει μπούμεραγκ;
Φυσικά και το καταλαβαίνανε θα απαντήσω εγώ κι ας μην έχω ανταλλάξει ούτε ένα φωνήεν με τον Τσίπρα. Ηλίου φαεινότερο είναι, όμως, ότι επρόκειτο για ένα ακόμη «τα ρέστα μου», από τα οποία μας έχει συνηθίσει στον πολιτικό του βίο.
«Τα ρέστα μου» είπε όταν απογαλακτίσθηκε απ’ τον Αλαβάνο, «τα ρέστα μου» είπε όταν έριξε τον Σαμαρά μέσω προεδρίας, «τα ρέστα μου» είπε όταν έκανε το δημοψήφισμα, «τα ρέστα μου» είπε όταν έκανε την κωλοτούμπα, «τα ρέστα μου» είπε όταν ξαναπήγε ατάκα κι επί τόπου σε εκλογές, «τα ρέστα μου» ξαναείπε με την απλή αναλογική. Θα μπορούσε να παραμείνει στην ενισχυμένη και να μην το τολμήσει και να έπαιρνε ο ΣΥΡΙΖΑ κάνα εικοσπενταράκι στις εκλογές του Μαϊου και σιγά τα λάχανα. Αλλά το είχε δει το έργο («πρωθυπουργός στην Ελλάδα γίνεται» κλπ. κλπ.) και είπε να κάνει ένα τελευταίο ποντάρισμα μπας και γυρίσει η παρτίδα και καταφέρει το κόμμα του να παραμείνει πρωταγωνιστής. Δεν έκατσε, δεν του βγήκε, το ξέρουμε και το είδαμε, αλλά αυτά συμβαίνουν όταν θέλεις να κυβερνάς και όχι απλώς να γκρινιάζεις. Σάμταϊμς γιου γκετ δε μπέαρ εντ σάταϊμς δι μπέαρ γκετς γιου, που λένε και στο Χάρβαρντ. Αλλιώς άραξε στον Περισσό και κάνε καρδούλες στο Luben!
Υ.Γ: Ένα τελευταίο ποντάρισμα. Ή μήπως ήταν το προτελευταίο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου