Ερυθρά Θάλασσα: Μα τι μπορεί να πάει στραβά;

Δεν είμαστε όλοι θαλάσσια δύναμη. Οι εφοπλιστές είναι. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ελληνικό κράτος αποδεικνύεται μια τέλεια, ανεπίσημη αποικία, διοικούμενη από ελληνόφωνους, μεγαλομανείς, τραγελαφικούς, αποικιοκράτες.

του Θέμη Τζήμα

Η Ε.Ε. λοιπόν αποφάσισε (από ό,τι φαίνεται τουλάχιστον) να συμμετέχει σε μια αποστολή εναντίον της de facto (για πολλούς και de jure) κυβέρνησης της Υεμένης. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει η Ελλάδα, διότι, όπως περίπου δήλωσε ο κ. Δένδιας (στενός «φίλος» των σιωνιστών), είμαστε θαλάσσια δύναμη και πρέπει να είμαστε παρόντες.
Για την ακρίβεια, βεβαίως, δεν είμαστε όλοι θαλάσσια δύναμη. Οι εφοπλιστές είναι. Αλλά επειδή το κράτος είναι κατά βάση των εφοπλιστών (που είναι λίγες δεκάδες) και όχι των υπολοίπων περίπου 10 εκατομμυρίων εξ ημών η Ελλάδα είναι θαλάσσια δύναμη.
Επίσης, το ελληνικό κράτος είναι κατά βάση των ΗΠΑ και του Ισραήλ (σίγουρα δε, περισσότερο από ό,τι δικό μας), οπότε είναι υποχρέωση του κράτους, δηλαδή όλων μας να πληρώσουμε, να σκοτώσουμε αν χρειαστεί, να καταστρέψουμε και να σκοτωθούμε για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Συγκεκριμένα, για να μπορεί εν προκειμένω το Ισραήλ να προμηθεύεται τα αναγκαία, ώστε να συνεχίσει τη γενοκτονία που διαπράττει στη Λωρίδα της Γάζας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το ελληνικό κράτος αποδεικνύεται μια τέλεια, ανεπίσημη αποικία, διοικούμενη από ελληνόφωνους, μεγαλομανείς, τραγελαφικούς, αποικιοκράτες. Ο καθηγητής ιστορίας Γιώργος Μαργαρίτης προσφάτως έγραψε για κάποιες παλιές και όχι ευρύτερα γνωστές πλέον, περιπέτειες του ελληνικού στόλου το 1882, στην Αίγυπτο. Στα πιο πρόσφατα, έχουμε τον πόλεμο στην Κορέα και παλαιότερα τον τυχοδιωκτισμό στο πλαίσιο του ρωσικού εμφυλίου. Δεν είναι ότι η εγχώρια αστική τάξη, οι ελληνόφωνοι αποικιοκράτες επί της χώρας μας, δεν έβαλαν μυαλό. Πάντα είχαν μυαλό, στραμμένο όμως στον δικό τους πλουτισμό.
Κάπως έτσι, το ελληνικό πολεμικό ναυτικό βρίσκει την Κύπρο να «κείται μακράν» ακόμα και σήμερα, αλλά την Υεμένη κοντά. Προσοχή: δεν επιτέθηκε κανένας έστω στον ελληνόκτητο εφοπλισμό. Στα πλοία- συνενόχους της γενοκτονίας επιτέθηκαν οι Ανσαραλλάχ. Έστω και έτσι όμως, στην αποικία δεν επιτρέπονται αντιρρήσεις. Δεν είμαστε δα Τουρκία, ώστε να έχουμε δικό μας λόγο έστω σε ένα βαθμό. Εδώ οι Αμερικανοί μας πουλούν σαπάκια για τον Στόλο (ή για να το θέσουμε πιο ευγενικά, ακατάλληλα πλοία) και εμείς τρέχουμε να τα αγοράσουμε. Θα τους πούμε όχι στο να στείλουμε φρεγάτα;
Η ελληνική φρεγάτα λοιπόν θα πάει μαζί με τα πλοία της Ε.Ε. να χτυπήσει ένα κράτος το οποίο ουδέποτε μας επιτέθηκε. Θα πάει να παραβιάσει ευθέως τις θεμελιώδεις διατάξεις του διεθνούς δικαίου περί απαγόρευσης της χρήσης βίας στις διεθνείς σχέσεις, με βάση τις οποίες εγκαλούσαμε την Τουρκία έως ότου οι ΗΠΑ μέσω Μητσοτάκη μας επέβαλαν να διακηρύξουμε τη φιλία μας μαζί της. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μιλούμε για έγκλημα με γενικούς και πολιτικούς όρους, αλλά κυριολεκτούμε. Μιλούμε με όρους εν στενή εννοία νομικούς: η χρήση βίας έξω από το πλαίσιο της αυτοάμυνας ή εξουσιοδότησης από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποτελεί ύψιστο διεθνές έγκλημα. Αυτό θα διαπράξει και ο στόλος της Ε.Ε. και το ελληνικό πλοίο.
Δίπλα στο κόστος το οποίο θα προκαλέσουμε σε επίπεδο ανθρωπίνων ζωών και πέρα από την ιστορική ατιμία της ελληνικής συμμετοχής σε ένα τέτοιο πολλαπλό έγκλημα, θα πρέπει να προσθέσουμε το οικονομικό κόστος και βεβαίως τους κινδύνους για το πλήρωμά μας. Αρκεί μια πετυχημένη επίθεση από την άλλη πλευρά για να θρηνήσουμε θύματα. Τίποτε από όλα αυτά όμως δεν μετράει μπροστά στους δεσμούς αίματος (αυτού που έχουν χύσει από κοινού) και χρημάτων που δένουν τις ΗΠΑ και το Ισραήλ με τους ελληνόφωνους αποικιοκράτες.
Το μέλλον αυτής της αποστολής είναι προδιαγεγραμμένα αποτυχημένο. Ας ελπίσουμε ότι θα ξεπλύνουμε κάποια στιγμή τις ντροπές που μαζεύουμε αυτά τα χρόνια. 

Πηγή: kosmodromio.gr

Θα πάει το λαδάκι είκοσι ευρώ; (faites vos jeux mesdames et messieurs!)

Αν πέρυσι, με νορμάλ χρονιά στην παραγωγή, έφτασε το παρθένο ελαιόλαδο στα 15 ευρώ, φέτος που τα πήρε ο διάολος όλα, θ’ αργήσει πολύ να πιάσει το εικοσαρικάκι;

Χρήστος Ξανθάκης

Από το γάμο μου και δώθε, το λάδι του σπιτιού προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από την Κρήτη. Πρώτον γιατί είναι από τη μεγαλόνησο εκείνη που κοιμάται πλάι μου και δεν πα’ να κοπανιέσαι εσύ ότι έχει κι αλλού δυνατό ελαιόλαδο απ’ το ένα αυτί μπαίνει κι απ’ το άλλο βγαίνει η άποψή σου. Και δεύτερον, διότι στο ταξίδι το γαμήλιο (ο γύρος της Κρήτης, τι άλλο;) γνώρισα έναν παραγωγό πραγματικό διαμάντι και δεν τον αλλάζω με καμία Παναγία. Κάθε χρόνο στέλνει πακέτο τα πεντάλιτρα  ο Βαγγέλης (ας τον πούμε Βαγγέλη), κίτρινος χρυσός φίλε, να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει!
Να μην τα πολυλογώ, πέρυσι πρόλαβα και ψώνισα σε καλή τιμή (είναι και φίλος ο Βαγγέλης, δεν πάει να μου πιάσει τον πάτο), κανονικά φέτος θα τον ενοχλούσα κατά τον Απρίλιο, αλλά άκουγα μαύρα μαντάτα για τη Σερενάτα κι είπα να πάρω από νωρίς τα μέτρα μου.
Ντριν, ντριν το τηλεφωνάκι το κινητό, γνώριμη η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής «έλα Χρήστο τι γίνεσαι;»
«Εσύ τι γίνεσαι;», τον ρωτάω με τη σειρά μου, «έχει βρωμίσει στην πιάτσα ότι φέτος η σοδειά πήγε κατά διαόλου».
«Αλήθεια είναι», μου απαντάει, «δυστυχώς είναι αλήθεια…»
«Τι συνέβη;», τον ξαναρωτάω και μ’ έχουν ζώσει τα φίδια.
«Κοίτα», μου λέει, «είχαμε πολύ μαλακό χειμώνα και τον περασμένο Μάιο μας πλάκωσαν οι νοτιάδες κι έριξε και ένα σωρό λασποβροχές. Αυτό ήταν, δεν έμεινε τίποτα»!
«Τι θα πει “δεν έμεινε τίποτα”;», απορώ εγώ, που δεν θέλω να πιστέψω στ’ αυτιά μου.
«Θα πει ότι έχασα το 95 % της παραγωγής, όπως σου το λέω, ούτε για το σπίτι μας δεν έχουμε…», μου λέει.
«Αυτό είναι τοπικό», τον ρωτάω, «ή όλη η Κρήτη έπαθε τέτοια ζημιά;»
«Όλη η Κρήτη καταστράφηκε», μου απαντάει. «Στην καλύτερη περίπτωση, κάποιες περιοχές, ελάχιστες μη νομίζεις, να διέσωσαν το 40 % της σοδειάς».
«Κάτσε ρε φίλε», τρελαίνομαι εγώ, «θες να μου πεις ότι για πρώτη φορά μετά από τριάντα χρόνια δεν έχεις να μου στείλεις ούτε σταγόνα;»
Η Big Day της ΔΕΗ στο Λονδίνο - Αποκαλυπτήρια για το στρατηγικό πλάνο
Διαβάστε περισσότερα
Πόσο κοστίζει η εγκατάσταση μιας αντλίας θερμότητας - οι τιμές του 2024 μπορεί να σας εκπλήξουν
Αντλίες θερμότητας | Αναζήτηση διαφημίσεων
«Άμα σου λέω ότι δεν φτάνει ούτε για τη σαλάτα μου, τι καταλαβαίνεις;», μου λέει ο Βαγγέλης.
«Και ο συνεταιρισμός τι κάνει;», συνεχίζω εντελώς ντελαπαρισμένος.
«Αυτή τη στιγμή ο συνεταιρισμός πουλάει 9 ευρώ ό,τι έμεινε απ’ το περσινό, ώσπου να σωθεί κι αυτό και ύστερα πάπαλα…», σημειώνει ο Βαγγέλης.
«Σας έχουν πει τίποτα για αποζημιώσεις;», συνεχίζω να ρωτάω μέσα στην παραζάλη μου.
«Ακούσαμε κάτι υποσχέσεις έτσι στο γενικό, γίνανε και κάποιες ενέργειες από το συνεταιρισμό, αλλά μαθαίνουμε υπογείως ότι όσα λεφτά υπήρχαν στο ταμείο θα πάνε όλα Θεσσαλία κι εμείς θα χρειαστεί να περιμένουμε. Δεν ξέρω πόσο, κανείς δεν ξέρει…», καταλήγει ο φίλος μου.
Και κάπου εκεί είπαμε κάτι άλλα δικά, που θα μείνουν πριβέ γιατί δεν είναι όλα προς δημοσίευση και τέρψη του αναγνωστικού κοινού. Αλλά όταν έκλεισα το τηλέφωνο, ζωγραφίστηκε πάνω απ’ την κεφάλα μου η απορία όπως στα κόμικς:
Αν πέρυσι, με νορμάλ χρονιά στην παραγωγή, έφτασε το παρθένο ελαιόλαδο στα 15 ευρώ, φέτος που τα πήρε ο διάολος όλα, θ’ αργήσει πολύ να πιάσει το εικοσαρικάκι;
Τροφή για σκέψη, μιας και από την άλλη την τροφή δεν τα βλέπω να τα πηγαίνουμε και πολύ καλά. Εκτός κι αν έχετε κονέ σε συνεργείο, μια χαρά είναι και το γράσο στη χωριάτικη, άσε που φτουράει και περισσότερο από το λάδι!

newpost.gr

Η υποβάθμιση της Υγείας εξοντώνει τα λαϊκά στρώματα

Παύλος Δερμενάκης 

Η αρχή έγινε με τα μνημόνια. Τώρα η ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο δημόσιο σύστημα Υγείας και κατ’ επέκταση στην υγεία του λαού συνεχίζεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και λαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Μια σειρά γεγονότα δείχνουν τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί το πολιτικό σύστημα συνολικά, και η κ
υβέρνηση της Ν.Δ. ειδικότερα, τη λαϊκή οικογένεια στα θέματα υγείας. Αποτέλεσμα η δραματική υποβάθμιση της κατάστασης της υγείας του λαού και κατ’ επέκταση… πολλαπλές συνέπειες με αποκορύφωμα τη μείωση του προσδόκιμου ζωής. 

Η δραματική κατάσταση στις δημόσιες δομές υγείας
Όποιος έχει χρειαστεί να κάνει χρήση των δημόσιων δομών Υγείας γνωρίζει από «πρώτο χέρι» το τεράστιο μέγεθος των προβλημάτων. Η πλήρης αδυναμία ανταπόκρισης του συστήματος σε λογικό χρόνο σε σχέση με την κατάσταση του κάθε ασθενούς, εκτός από τα έκτακτα περιστατικά, τον οδηγεί στον ιδιωτικό τομέα με «το χέρι στην τσέπη». Τα θέματα αυτά υποτίθεται ότι ήταν μία από τις αιχμές των προεκλογικών εξαγγελιών του K. Μητσοτάκη την περίοδο Μαΐου-Ιουνίου 2023. Υποσχόταν αντιμετώπιση της κατάστασης με προσλήψεις προσωπικού και αυξημένη χρηματοδότηση. Έξι μήνες μετά έχουμε υποσχέσεις για 1.200 προσλήψεις μόνιμων γιατρών εντός του 2024, αλλά σε τρεις δόσεις. Φυσικά δεν πρόκειται για νέες προσθήκες ιατρικού προσωπικού αλλά για ήδη υπηρετούντες με προσωρινές συμβάσεις που θα μονιμοποιηθούν.

1 στους 6 (16,7% του πληθυσμού) αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες του για την προστασία της υγείας του

Οι ανάγκες από πλευράς ασθενών σε σχέση με τις υπάρχουσες δυνατότητες του δημόσιου συστήματος υγείας έχουν σαν συνέπεια την κατάρρευση τω εργαζόμενων. Όπως συνέβη την περασμένη βδομάδα στη Θεσσαλονίκη όταν αναισθησιολόγος μετά από 16 ώρες δουλειάς υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο. Ενδεικτικό της ανεπάρκειας αριθμητικά του προσωπικού στο συγκεκριμένο νοσοκομείο «Γ. Παπανικολάου». Υπάρχουν μόλις 8 αναισθησιολόγοι όταν οι οργανικές θέσεις είναι 26 υπό κανονική λειτουργία αλλά λόγω της αυξημένης κίνησης οι πραγματικές ανάγκες είναι για 40.
Τελικό αποτέλεσμα, αυτές οι συνθήκες συν οι πολύ χαμηλές αμοιβές έχουν σαν συνέπεια τις παραιτήσεις εξειδικευμένου, έμπειρου ιατρικού προσωπικού από το δημόσιο σύστημα υγείας. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης για να πείσει τους γιατρούς να παραμείνουν στο δημόσιο σύστημα υγείας μόνο ως «επιχειρήματα της πλάκας» μπορούν να χαρακτηριστούν. Όπως έκανε η κα Κεραμέως πρόσφατα όταν για να δικαιολογήσει τις τεράστιες διαφορές ανάμεσα στις αμοιβές των «γαλάζιων» διοικήσεων των νοσοκομείων και του ιατρικού προσωπικού έθεσε ένα νέο «επιχείρημα» για τους γιατρούς, ότι εκτός από τις αμοιβές πρέπει να συναξιολογούν καθώς «Υπάρχει και ένα άλλο σημείο που δεν είναι αμελητέο βέβαια. Είναι η μοναδική εμπειρία που παίρνει κανείς από το δημόσιο».

6% ο πληθωρισμός στον τομέα της Υγείας (ιατροφαρμακευτικές δαπάνες, εξετάσεις κ.λπ.)

Ψηλός πληθωρισμός στον χώρο της υγείας
Τα στοιχεία από την εξέλιξη της σύνθεσης του πληθωρισμού δείχνουν ότι οι δαπάνες υγιείς κινούνται με πολύ υψηλότερο ποσοστό συγκριτικά με το μέσο πληθωρισμό (Δείκτη Τιμών Καταναλωτή – ΔΤΚ). Για όλο το 2023 ο μέσος πληθωρισμός ήταν 3,5% αλλά για τον τομέα της υγείας (ιατροφαρμακευτικές δαπάνες, εξετάσεις κ.λπ.) ήταν 6%, από τους πλέον υψηλούς δείκτες και όταν στα τρόφιμα ήταν 11,6%. Συνεπώς ο μέσος πολίτης «βάζει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη» για να στηρίξει την υγεία του.

Η κυβέρνηση «σπρώχνει» προς τον ιδιωτικό τομέα
Αυτό γίνεται με δύο τρόπους. Έμμεσα με την υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος, που έχει σαν συνέπεια τη στροφή όσων μπορούν ή έχουν τη δυνατότητα με τεράστιες στερήσεις, όταν τίθεται θέμα «ζωής ή θανάτου», να πηγαίνουν στον ιδιωτικό τομέα. Άμεσα με τη μεταφορά του ιδιωτικού τομέα και της αντίληψης για τον ιδιωτικοποίηση της προστασίας της υγείας μέσα στο δημόσιο σύστημα. Ενδεικτικά α) η χρήση των δημόσιων υποδομών για «ιδιωτικού» χαρακτήρα δραστηριότητες με τα «απογευματινά ραντεβού», την αξιοποίηση του εξοπλισμού για «ιδιωτικού» χαρακτήρα επεμβάσεις κ.λπ. και β) ακόμα πιο προκλητικά όπως το είπε πρόσφατα ο νέος υπουργός Υγείας ότι η λύση στην έλλειψη εξειδικευμένου ιατρικού προσωπικού είναι η σύναψη συμβάσεων κεντρικά με ιδιωτικούς ομίλους στους οποίους θα στέλνονται οι εξετάσεις από τα δημόσια νοσοκομεία. Αυτό όπως είπε είναι πιο συμφέρουσα λύση οικονομικά.

35% των ασθενών καταφεύγει στον ιδιωτικό τομέα λόγω των αδυναμιών του δημόσιου συστήματος υγείας

Υποχρηματοδότηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας
Σύμφωνα με μια σειρά από μελέτες που έχουν δει πρόσφατα το φως της δημοσιότητας τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι η υποχρηματοδότηση, η έλλειψη πόρων και ανθρώπινου δυναμικού. Πρόκειται για μελέτες: α) του ΟΟΣΑ σύμφωνα με την οποία η μέση δαπάνη υγείας, προσαρμοσμένη στην αγοραστική δύναμη ήταν στην Ελλάδα περίπου 3.000 δολάρια έναντι σχεδόν 5.000 στο μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ. Από αυτές δε τις δαπάνες στην Ελλάδα ένα σημαντικό ποσοστό τους δεν πληρώνεται από το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα. β) του ΙΟΒΕ σύμφωνα με την οποία η δημόσια χρηματοδότηση της υγείας στην Ελλάδα το 2020 ήταν κατά 3,2 μονάδες του ΑΕΠ χαμηλότερη συγκριτικά με την Ε.Ε. των 27 (Ελλάδα 6,6% ΑΕΠ 2010, 5,7% 2020 ενώ ΕΕ27 8,9% 2020) β) ενώ η δημόσια χρηματοδότηση στην ΕΕ αυξήθηκε 32,7% στην περίοδο 2009-2021 στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 29,2%. γ) του ΙΠΟΚΕ όπου Ελλάδα, Πολωνία και Ρουμανία αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα χωρών με σημαντική υποχρηματοδότηση του εθνικού συστήματος υγείας τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Τα αποτελέσματα για την Ελλάδα μείωση του προσδόκιμου ζωής, χαμηλοί δείκτες ποιότητας ζωής και υψηλή πολυνοσηρότητα. Λόγω δε των αδυναμιών του δημόσιου συστήματος υγείας στην Ελλάδα το 35% των ασθενών καταφεύγει στον ιδιωτικό τομέα, ποσοστό διπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου.

Συνολική υποβάθμιση της Υγείας
Η συνολική υποβάθμιση φαίνεται όταν ένας στους έξι (16,7% του πληθυσμού) αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες του για την προστασία της υγείας του. Αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα όσων προαναφέρθηκαν και το πιστοποιεί η Eurostat στην έκθεσή της με τίτλο «Ανεκπλήρωτες ανάγκες για ιατρικές εξετάσεις το 2022», που δημοσιοποιήθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου 2023. Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στη σειρά που οι πολίτες της λόγω ανεπάρκειας του δημόσιου συστήματος υγείας και φτώχειας δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στη διαδικασία των εξετάσεων.

ΕΚΤΟΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ ΟΙ ΜΗ ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΡΕΗ
Με το «καλημέρα» της νέας ηγεσίας στο υπουργείο Εργασίας ήρθε η πρώτη «λυπητερή». Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα στον Τύπο, πάνω από 1,5 εκατ. μη μισθωτοί ασφαλισμένοι που έχουν χρέη στον e-ΕΦΚΑ έχουν χρονικό περιθώριο μέχρι 29/2/2024 να ρυθμίσουν τα χρέη τους. Σε διαφορετική περίπτωση από την 1η Μαρτίου χάνουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Εξαιρούνται μόνο οι μακροχρόνια άνεργοι, οι ειδικές κατηγορίες εργαζομένων και οι οικογένειές τους. Πρακτικά με αυτή τη διαδικασία τίθενται εκτός περίθαλψης υγείας τουλάχιστον το ένα πέμπτο του ελληνικού λαού καθώς συμπεριλαμβάνονται και οι έμμεσα ασφαλισμένοι (προστατευόμενα μέλη οικογένειας).
Η απόφαση αφορά όσους έχουν οφειλές από το 2017 στα ταμεία των ελεύθερων επαγγελματικών που έχουν ενσωματωθεί στον e-ΕΦΚΑ τα οποία χρέη ανέρχονται σε 22,5 δισ. ευρώ. Λόγω κορωνοϊού οι συγκεκριμένοι ασφαλισμένοι είχαν τη δυνατότητα να καλύπτονται σε θέματα υγείας πληρώνοντας μόνο την τρέχουσα συμμετοχή τους για την ασφαλιστική ικανότητα. Η ευνοϊκή αυτή ρύθμιση τελειώνει και συνεπώς καλούνται να ρυθμίσουν τα χρέη τους με το υπάρχον σύστημα ρύθμισης οφειλών, που προβλέπει εξόφληση με δόσεις σε διάστημα έως 24 μήνες. Δηλαδή χρέη που έχουν συσσωρευτεί επί χρόνια θα πρέπει να εξοφληθούν σε σύντομο διάστημα!
Η εξέλιξη αυτή αποτελεί μία ακόμα βαριά «τιμωρητική» ενέργεια σε βάρος των αυτοαπασχολούμενων, μετά την τεκμαρτή φορολόγηση, σε ένα απόλυτα εχθρικό οικονομικό περιβάλλον που κυριαρχούν οι διαδικασίες συγκέντρωσης από τους «μεγάλους», η «αναδουλειά» και τα «λουκέτα», τα συνεχή χρέη και η εντεινόμενη ακρίβεια. Στόχος από ό.τι φαίνεται είναι η εξόντωσή τους σαν κοινωνικό στρώμα και ο οικονομικός εξαναγκασμός ώστε να κλείσουν τις δουλειές τους και έτσι να ωφεληθούν οι μεγάλες επιχειρήσεις και όμιλοι.

edromos.gr

Δε μας παρατάς, ρε ηλίθιε;

Νόρα Ράλλη

Τελευταία, είχα μια επαγγελματική συζήτηση με συνάδελφο. Δεν κράτησε πολύ, αλλά ήταν διαφωτιστική. Κυρίως γιατί βλέποντας τον εαυτό μου μέσα σε αυτή, κατάλαβα (εντελώς ξεκάθαρα όμως) πώς λειτουργεί ο καπιταλισμός. Πραγματικά, όποιος σκέφτηκε και έχτισε αυτό το σύστημα ήταν ιδιοφυΐα!

Η συζήτηση δεν ήταν επί προσωπικού, ωστόσο μιλούσα επί προσωπικού. Και μετά κατάλαβα πως ο τρόπος που εκφραζόμουν εμπεριείχε όλη την ουσία του καπιταλισμού: μιλούσα, γνωρίζοντας ότι δεν είχα τίποτα να χάσω, τίποτα να κερδίσω, καμία τιμωρία αλλά και καμία επιβράβευση. Αρα, μιλούσα ως «εξασφαλισμένη». Δεν σοκαρίστηκα. Ηταν ωστόσο ολοφάνερο στο μυαλό μου πως, αν είχα αφεθεί σε μια διεφθαρμένη στάση ζωής (πράγμα διόλου δύσκολο, καθώς ξεπερνά τα ταξικά χαρακτηριστικά), όλα τα παραπάνω θα είχαν λάβει μορφή δομικής αλλοτρίωσης.

Τότε το κατάλαβα. Κατάλαβα πώς είναι να είσαι 180 χρόνια κηφήνας, δίχως να έχεις εργαστεί ποτέ (ποτέ όμως!) με αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι σου, δίχως υποχρεώσεις για τις οποίες πρέπει να δώσεις λογαριασμό, δίχως ευθύνες για τις οποίες πρέπει να δώσεις λόγο, δίχως την επισφάλεια του να μην ξέρεις αν θα βγάλεις τον μήνα, αν θα μπορείς να χαμογελάσεις στα παιδιά σου, αν θα μπορείς να τους προσφέρεις όλα όσα εσύ δεν είχες.

Κατάλαβα πώς είναι να μην έχεις κανέναν απολύτως φόβο πως θα τιμωρηθείς για τα λάθη σου, θα κριθείς με ταυτόχρονη επιβολή «προστίμου» για την ανικανότητα και τον ναρκισσισμό σου, θα διαπομπευτείς δημόσια για τη διεφθαρμένη φύση σου.

Κατάλαβα πώς είναι να μην έχεις καμιά έγνοια, να νιώθεις ανώτερος όλων: από τα αρχαία του Παρθενώνα μάρμαρα, που δεν είναι παρά κάτι ακόμα πάνω στο οποίο εσύ θα πατήσεις, έως τη δολοφονία αθώων – εκατοντάδων αλλά και ενός που ίσως τον λέγαν και Αντώνη Καρυώτη. Ανώτερος του θανάτου και αφέντης του! Οχι, αυτό δεν είναι δύναμη. Δεν είναι εξουσία. Είναι θεϊκή ενσάρκωση! Και ναι. Αυτό ακριβώς (ακριβώς όμως!) νιώθει ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης. Που είναι έμπλεος πλήρους ανικανότητας για την οποιαδήποτε ανάληψη ευθύνης, συνειδητοποίηση του τι σημαίνει άνθρωπος. Και είναι ανίκανος για όλα τα παραπάνω, όχι επειδή δεν είναι ικανός. Αλλά επειδή είναι ασφαλής.

Ασφαλής, που σημαίνει εξασφαλισμένος! Χάρη στην δική σας ψήφο, που επί 180 χρόνια τώρα, ρε ζώα κι από αμοιβάδα χειρότερα (και ναι, έχω εξαντλήσει ακόμα και τη δημοσιογραφική μου ευγένεια), η οικογένεια Βαρβιτσιώτη (οι άντρες της οικογένειας δηλαδή) ήταν συνεχόμενα στην πολιτική, με κάθε κόστος (ως προς τους άλλους φυσικά): δεν πρόλαβε καλά καλά να ιδρυθεί το ελληνικό κράτος και από το 1844, ρε ανθρωπάκια του λασπόβουρκου, δεν υπάρχει Βαρβιτσιώτης που να μην έκανε καριέρα και να μην έβγαλε χρήμα στην πλάτη σας. Θες ως Λάκων; Θες ως δικηγόρος δωσίλογου πρωθυπουργού (που έχω και το επίθετό του, τρομάρα του!) που δημιούργησε τα Τάγματα Ασφαλείας επί Κατοχής; (Ξέρεις τι σημαίνει Τάγματα Ασφαλείας, ρε ηλίθιε ψηφοφόρε; Υπό τις απόλυτες διαταγές των Γερμανών κατακτητών ήταν ρε. Ακόμη και ο όρκος τους, προς τον Χίτλερ ήταν!). Θες ως δεξιός με θέσεις και υποθέσεις πάντα υψηλού χαρτοφυλακίου; Θες ως απλός κηφήνας, μα με εγκληματική στάση απέναντι όχι σε αξίες και αρχές, αλλά στο «αυτός ζει - αυτός πεθαίνει»;

Σε όλες αυτές τις θέσεις εσύ τον έβαλες, ρε βρομερέ σαπιόμαγκα. Για να μπορεί να βγαίνει ο Μίλτος Τζούνιορ, με τα 125 ακίνητα, και να λέει πως «όποιος δεν έχει να πληρώσει ΕΝΦΙΑ για το ακίνητό του, να το πουλήσει». Για να μπορεί να βγαίνει και να λέει, ρε ανάξιε κυρ Παντελάκο, πως «η άδεια εξαγωγής που δόθηκε στο Predator για το Σουδάν δεν έχει καμία σχέση με τον εμφύλιο» και να παραδέχεται το σκάνδαλο και να μην ανοίγει ρουθούνι! Πώς ν’ ανοίξει αφού χιλιάδες χέρια γελοίων ψηφοφόρων τον προστατεύουν, ρε βλάκα; Για να μπορεί να βγαίνει και να λέει σαν παραιτήθηκε απ’ το βουλευτιλίκι/ξεφτιλίκι: «Γεννήθηκα στην πολιτική»!... Σε ποια πολιτική «γεννήθηκες», ρε ξιπασμένε; Που από ξιπασμένων τα χέρια ζεις και από αυτά θα συνεχίσεις.

Το πώς γίνεται, το κατάλαβα. Το γιατί συνεχίζει, δεν θα το δεχτώ ποτέ.

efsyn.gr

Πάρις Καρβουνόπουλος: Μύθοι κι Αλήθειες για F-35 και ισοζύγιο εξοπλισμών Ελλάδας- Τουρκίας

  

Ο στρατιωτικός- αμυντικός αναλυτής και συντάκτης του Militaire.gr Πάρις Καρβουνόπουλος , αναλύει στον 98.4 γιατί πίσω από τον επικοινωνιακό θρίαμβο για την έγκριση αγοράς των μαχητικών F-35, αεροσκαφών 5ης γενιάς, η ουσία είναι πως η Ελλάδα αντί για εξοπλιστικά συστήματα άμυνας και αποτροπής της Τουρκίας στο πεδίο, αγοράζει πάνακριβες πλατφόρμες που εξυπηρετούν μόνο ευρύτερους Νατοϊκούς σχεδιασμούς. Όπως σημειώνει, συγκρίνοντας τις επιστολές έγκρισης για την πώληση των F-35 στην Ελλάδα και των F-16 στην Τουρκία προκύπτει αβίαστα το εξής: Στην περίπτωση της Ελλάδας το κόστος μπορεί να ανέλθει μέχρι 8,6 δις δολάρια για 40 αεροσκάφη. 

Δεν περιλαμβάνονται καθόλου όπλα. Επίσης πλην των 2 εφεδρικών κινητήρων δεν γίνεται καμιά μνεία για αριθμό εφεδρικών υλικών και για παρεχόμενα επίπεδα συντήρησης ώστε να υποστηρίξουν την ζητούμενη διαθεσιμότητα από πλευράς ΠΑ. Αντίθετα για την Τουρκία η επιστολή περιλαμβάνει και όπλα, μάλιστα σε συγκεκριμένους αριθμούς, ενώ καθορίζεται και συγκεκριμένος αριθμός εφεδρικών υλικών, σημαντικός, ώστε να στηριχθεί το απαιτούμενο  ποσοστό διαθεσιμότητας.

Στο υπόλοιπο «πακέτο» που συζητάνε να μας δώσουν οι ΗΠΑ:

• Αεροσκάφη  C-130  που  μας χρειάζονται στην κατάσταση που βρισκόμαστε. Αριθμό και διαμόρφωση δεν διευκρινίζουν οι Αμερικανοί.
• 4  LCS παράκτια πλοία με τη γνωστή θλιβερή ιστορία στο Αμερικανικό πολεμικό Ναυτικό. Έμεναν «καραβοφάναρα», τα απέσυραν, άρον, άρον οι Αμερικανοί και θέλουν να μας τα φορτώσουν. Θα έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε την άποψη του ΓΕΝ και βεβαίως να μάθουμε το κόστος επισκευής για κάθε πλοίο. Δεν θα γελάσει ο κάθε πικραμένος αλλά θα κλάψουν όλοι οι φορολογούμενοι!
• 60 ΤΟΜΑ (Τεθωρακισμένα Οχήματα Μάχης) τύπου Bradley ,τα οποία ήδη μας είχαν εγκρίνει ενώ χρειαζόμαστε 400/500.
• 200 εκατομμύρια δωρεάν οικονομική βοήθεια….( Όταν η Αίγυπτος παίρνει δις κάθε χρόνο και δεν είναι καν στο ΝΑΤΟ ούτε οι ΗΠΑ έχουν διευκολύνσεις εκεί )
• Θα μας στείλουν και ένα χαρτί  που θα μας λέει ότι τα F-16  της Τουρκίας δεν θα χρησιμοποιηθούν για υπερπτήσεις πάνω από ελληνικό έδαφος…Ασχολίαστο.

Η Ελλάδα με τις δεδομένες επιχειρησιακές ανάγκες και τις δεδομένες οικονομικές δυνατότητες θα είναι η μοναδική χώρα του ΝΑΤΟ που θα πρέπει να συντηρήσει ένα τύπο αεροσκάφους 4,5 γενιάς (Rafale) κι ένα αεροσκάφος 5ης γενιάς (F-35)! Αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον τα επιχειρήματα των κυβερνητικών σχολιαστών για το πως θα συμβεί αυτό, ώστε να πετάνε και τα Rafale και τα F-35!!! Θα κάνουμε μια πρόβλεψη που στηρίζεται σε απόψεις ειδικών: το F-35 θα είναι το «βαμπίρ» της Πολεμικής Αεροπορίας! Να ΄μαστε έτοιμοι να ζήσουμε την απαξίωση των Rafale όπως έγινε και με τα Mirage 2000. Μόνο που αυτό δεν είναι διόλου απλή υπόθεση και οι «πατριώτες των εξοπλισμών» που έχουν βγει από χθες στο διαδίκτυο για να υποστηρίξουν αυτή την εξοπλιστική τρέλα θα πρέπει να απαντήσουν μαζί με την κυβέρνηση στα εξής ερωτήματα:

Ερώτημα πρώτο: Με τι όπλα θα εξοπλιστούν τα F-35; Στην επιστολή έγκρισης των τουρκικών F-16, αναφέρονται με λεπτομέρειες όλα τα όπλα που θα φέρουν τα F-16 των Τούρκων.  Οι Τούρκοι αγοράζουν 950 AIM- 120D αέρος αέρος εμβέλειας 160 km. Τα ελληνικά F-16 έχουν μείνει με τους AIM-120 C7 των 60km παρά το ότι αναβαθμίστηκαν σε Viper.

Εμείς δεν θα παραγγείλουμε όπλα για τα F-35; Ποια θα είναι αυτά και τι δυνατότητες θα έχουν; Θα είναι εξίσου σοβαρά ,αξιόπιστα και αποτελεσματικά όπως αυτά που ήδη διαθέτει η ελληνική ΠΑ;

Ποια είναι αυτά;

Ερώτημα δεύτερο: Οι «χειροκροτητές των κυβερνητικών ανακοινώσεων » γνωρίζουν ότι η αιχμή του δόρατος της Πολεμικής Αεροπορίας, είναι συγκεκριμένα οπλικά συστήματα που μπορούν να τα φέρουν τα Mirage 2000 και τα Rafale; Έχουν ακούσει κάτι για τους Scalp τους οποίους θέλαμε και στη ναυτική τους έκδοση στις Belharra, αλλά ο κ.Μητσοτάκης δεν τόλμησε να τους πάρει ,μάλλον επειδή του το απαγόρευσαν οι Αμερικανοί; Αν λοιπόν απαξιωθούν και τα Rafale  ,όπως έγινε με τα Mirage, ποια ιπτάμενη πλατφόρμα θα έχει η ελληνική ΠΑ για να απειλήσει την Τουρκία σε «βάθος»; Θα στέλνουν τα δήθεν αόρατα F-35 αν αφήσουν οι ΗΠΑ να πάνε βεβαίως για να πλήξουν στόχους στα βάθη της Ανατολής, όταν οι Έλληνες χειριστές μπορούν να πλήξουν τους ίδιους στόχους πυροδοτώντας όπλα από τη μέση του Αιγαίου; 

Ερώτημα τρίτο: Αεροπόροι έχουν δημόσια πει ότι το F-35 ΔΕΝ θα παίρνει μπροστά για επιχειρήσεις κατά της Τουρκίας. Μπορεί η κυβέρνηση και οι «πατριώτες των εξοπλισμών» να τοποθετηθούν;

Από το πακέτο της «αμερικανικής βοήθειας» το πιο χρήσιμο εναέριο μέσο που προκύπτει είναι τα C-130 . 

Τα 15 λεπτά της αξιοπρέπειάς (μας)

Στη Μαρία Καρυστιανού οφείλουµε ένα µεγάλο ευχαριστώ ως κοινωνία.

Κώστας Βαξεβάνης

Σε αυτήν τη µάνα των Τεµπών είµαστε υποχρεωµένοι να υποκλιθούµε και να γονατίσουµε, γιατί µάζεψε όλο τον πόνο της, αυτή την πέτρα της ψυχής της, και σµίλεψε τη χαµένη µας αξιοπρέπεια σαν άγαλµα. ∆εκαπέντε λεπτά κράτησε η κατάθεσή της στην εξεταστική επιτροπή για την τραγωδία. Με τα δεκαπέντε λεπτά τής αναµέτρησης µε τη συνείδηση στάθηκε απέναντι στα ψέµατα 335 ηµερών µε τα οποία κατασκευάζεται το µνηµείο της απάθειας και της κοινωνικής ανοχής.
Υπάρχουµε λοιπόν ως άνθρωποι. Μπορούµε να καταλάβουµε. Θέλουµε να είναι διαφορετικά τα πράγµατα. Το κατάλαβε όποιος άντεξε και άκουσε τα δεκαπέντε λεπτά της µητέρας της Μάρθης. Τι συµβαίνει λοιπόν και καταναλώνουµε όσα µας αδειάζουν και µας σκοτώνουν; Ακόµη και στην κυριολεξία. Γιατί µας αρκεί το κλάµα ή η οργή και δεν απαιτούµε την αλήθεια και µόνο την αλήθεια; Γιατί είναι πιο εύκολο να κλαις και να θυµώνεις από το να αλλάζεις τα πράγµατα. Γιατί µάθαµε να ακολουθούµε τον εύκολο δρόµο, αντί να ανοίγουµε εκείνον που θα µας βγάλει στο ξέφωτο της πραγµατικότητας που όµως απαιτείται αντιµετώπισή της.
Πόσες φορές αναφωνήσαµε «τι κρίµα που χάθηκαν τόσοι άνθρωποι», «πήγαν άδικα», «δεν πρέπει να ξαναγίνει κάτι τέτοιο». Κι έπειτα κλείσαµε τα µάτια κι ανοίξαµε την τηλεόραση. Η κ. Καρυστιανού µας κατέβασε από το τρένο της λήθης προτού συµβεί το µοιραίο. Προσπάθησε τουλάχιστον.
Ως µητέρα που έχασε το παιδί της είχε το δυσµενές και τραγικό προνόµιο να φέρει απέναντι στα ψήγµατα έστω ευπρέπειας ακόµη κι αυτούς που θα ήθελαν να την κατασπαράξουν. Μόλις βγήκε από την αίθουσα τα µέσα ενηµέρωσης και οι αυλικοί ανέλαβαν υπηρεσία. Στην καλύτερη των περιπτώσεων εµφάνισαν την τοποθέτησή της ως τα λόγια µιας πονεµένης µάνας.
Η τοποθέτηση της Μαρίας Καρυστιανού δεν είχε τίποτε διαστρεβλωτικά συναισθηµατικό. Ηταν µια ακριβής καταγραφή της πραγµατικότητας. Ακόµη και η επίκληση της απώλειας του παιδιού της ήταν για να ανοίξουµε τα αυτιά σε όσα λέει και όχι σε όσα δυσβάσταχτα νιώθει.
Για τον Κώστα Αχ. Καραµανλή είπε όσα του αξίζουν: «Αυτός ο άνθρωπος δηλώνει µε θράσος “αθώος” και αντί να παραιτηθεί και να αφεθεί στη ∆ικαιοσύνη –πράττοντας το αυτονόητο για τη µνήµη των νεκρών και για εµάς– παραµένει κρυµµένος, ελπίζοντας ότι η Βουλή θα τον σώσει».
Ανάµεσα στον ρόλο του θύµατος και αυτόν του ανθρώπου που αναζητά και απαιτεί την αλήθεια και την ευθύνη η Μαρία Καρυστιανού δεν είχε καµία αµφιταλάντευση. Ούτε το κακό το ριζικό µας έφταιγε για το δυστύχηµα ούτε η κακιά η ώρα. Εφταιγαν αυτοί που δεν έκαναν τίποτε για την ασφάλεια και βαρύνονται µε αυτή την επιλογή τους. Γι’ αυτούς, όπως σηµείωσε η κ. Καρυστιανού, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έχει ζητήσει διώξεις, αλλά η ελληνική Βουλή δεν κάνει ούτε άρση ασυλίας.
«Απαιτείται από τον πολίτη να περνάει ΚΤΕΟ το αυτοκίνητό του για να υπάρχει ασφάλεια. Πώς δεν σας ένοιαζε καµιά ασφάλεια για τα τρένα;» αναρωτήθηκε, αναγκάζοντας ακόµη και τον βουλευτή της Ν∆ και πολυπράγµονα της φασαρίας ∆ηµήτρη Μαρκόπουλο να επιλέξει τη σιωπή.
Δεν µπορεί κανένας να κατηγορήσει τη Μαρία Καρυστιανού για πολιτική σκοπιµότητα, εκτός ίσως από κάτι φιντάνια που µεγαλώνουν στην κοπριά των αποβλήτων της δηµοσιογραφίας. Η µάνα των Τεµπών στάθηκε στην ουσία της πολιτικής ευθύνης. Και αυτής που βαραίνει εκ των πραγµάτων το κυβερνών κόµµα αλλά και αυτής που έχει στις πλάτες του όλο το πολιτικό σύστηµα το οποίο επιτρέπει να λειτουργεί η Βουλή σαν πλυντήριο πολιτικών που κάνουν εγκλήµατα. «Λειτουργεί σαν οµπρέλα προστασίας για την απόδοση ευθυνών» είπε.
«Δεν είναι ντροπή σε ένα τέτοιο κοινωνικό έγκληµα η δικογραφία να βρίσκεται στο γραφείο του προέδρου της Βουλής και όχι στο υλικό που έχει υποβληθεί και είναι στη διάθεση των µελών της εξεταστικής για να µελετηθεί;» αναρωτήθηκε µε τρόπο που θα έπρεπε να αναρωτιούνται οι ίδιοι οι βουλευτές των κοµµάτων που έχουν επιτρέψει να απαξιώνονται µε τέτοιον τρόπο οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Είναι σίγουρα πιο ευεργετικό και ουσιαστικό να κάνει ο καθένας τον κόπο να ακούσει µε τα αυτιά του όσα είπε η Μαρία Καρυστιανού αντί να διαβάζει τις αποδόσεις και τις αναλύσεις του καθενός µας.
Υπάρχει όµως κάτι που είναι άξιο σχολίου. Την ώρα που η κ. Καρυστιανού µε τον λόγο της αντιπροσώπευε και θύµιζε την αξιοπρέπεια που πρέπει να υπάρχει στην πολιτική ζωή, υπήρξε ένα άλλο περιστατικό που δήλωνε την απουσία της. Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης δήλωσε ότι αποχωρεί από την πολιτική. ∆ιατέλεσε 24 χρόνια βουλευτής, πολλά από αυτά υπουργός, και προτού προλάβει να αποχωρήσει έκλεισε δουλειά στα Ναυπηγεία Σκαραµαγκά του εφοπλιστή Προκοπίου. Πρόκειται για τον ορισµό του revolving door (περιστρεφόµενη πόρτα), του άκοµψου τρόπου µε τον οποίο πολιτικοί µεταπηδούν στη δούλεψη επιχειρηµατιών τους οποίους µέχρι πρότινος όφειλαν να ελέγχουν ως φορείς των κρατικών θεσµών. Εχει σηµασία ότι η ελληνική Βουλή για πρώτη φορά µετά το 1844 βρέθηκε χωρίς Βαρβιτσιώτη. Τι δήλωσε ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης για τη µεταπήδησή του στον ιδιωτικό τοµέα στα 54 του χρόνια; «Πιστεύω ότι έχω ολοκληρώσει ένα µεγάλο κύκλο και θέλω να επιστρέψω στον ιδιωτικό τοµέα, στη ναυτιλία, εκεί όπου µπορώ να προσφέρω σε αυτό που έχουµε ως εθνικό στόχο».
Λίγες ώρες πριν, η Μαρία Καρυστιανού τελειώνοντας την τοποθέτησή της στην εξεταστική επιτροπή δήλωνε: «Με βλέπετε µόνη αλλά δεν είµαι µόνη. Είναι γύρω µου 57 άνθρωποι και οι οικογένειές τους. Οι 180 τραυµατίες και οι οικογένειές τους».
Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και η Μαρία Καρυστιανού µε διαφορά µερικών ωρών εξέφρασαν δύο διαφορετικές απόψεις για την αξιοπρέπεια και την πολιτική. Τους ευχαριστούµε και τους δύο. Μας έβαλαν το δίληµµα ποιον πρέπει να διαλέξουµε.

koutipandoras.gr

Με σπασμένα φρένα...

Τάσος Παππάς

Γιατί αυτός ο άνθρωπος ξεπερνάει τα όρια; Γιατί είναι συνεχώς στην τσίτα και ψάχνει αφορμές -μερικές τις δίνουν απλόχερα και τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί αντίπαλοί του- για να συγκρουστεί; 
Γιατί ακόμη και στις περιπτώσεις που οι παρεμβάσεις του και οι καταγγελίες του... έχουν βάθος και πλαισιώνονται από αδιάσειστα στοιχεία, επιλέγει συμπεριφορές που τελικώς γκρεμίζουν όσα προσπάθησε να χτίσει, θυμίζοντας τη γνωστή παροιμία με την καρδάρα;
Αυτό είναι το χούι του και δεν θέλει, δεν γίνεται, τώρα να αλλάξει; Τρέφεται από τις εντάσεις και τις αντιπαραθέσεις και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτές; Ψοφάει για δημοσιότητα, έστω κι αν αυτή είναι αρνητική; Δικαιούται να θυμώνει όταν του ασκούν κριτική, άδικη κατά τη γνώμη του; Δικαιούται. Δικαιούται να απαντά σε όσους τον χλευάζουν; Δικαιούται. Δικαιούται να μην αφήνει τίποτα να πέσει χάμω; Δικαιούται.
Δικαιούται όμως να χρησιμοποιεί φρασεολογία χαμηλού επιπέδου, ύβρεις, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, να στήνει δίκες προθέσεων και να επιδίδεται σε δολοφονίες χαρακτήρων; Δεν δικαιούται. 

Δικαιούται να υποψιάζεται διαρκώς ότι είναι στόχος μέσων ενημέρωσης και ότι κάποιοι σκοτεινοί ή φανεροί κύκλοι ραδιουργούν για να τον συκοφαντήσουν, να τον δυσφημήσουν, να τον εξαφανίσουν πολιτικά; 
Αν μπορεί να το αποδείξει δικαιούται, αν δεν μπορεί και απλώς μοιράζει αστήρικτες καταγγελίες δεξιά κι αριστερά, τότε εκτίθεται και υπονομεύει την αξιοπιστία του. Δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει ότι το σύστημα (περιλαμβάνω σ’ αυτό τις μιντιακές, οικονομικές και πολιτικές ελίτ) δεν έχει άλλη δουλειά από το να οργανώνει συνωμοσίες για να πλήξει τον πρώην υπουργό και κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Παύλο Πολάκη.
Εντάξει, πολλές φορές έχει βρεθεί στο στόχαστρο και πολιτικών αντιπάλων του και μέσων ενημέρωσης, αλλά και συντρόφων του. Δεν του χαρίζονται. Δικαίωμά τους είναι. Δεν θα καταργήσουμε την κριτική επειδή σε κάποιους δεν αρέσει. Τραβώντας την άποψη περί προστασίας ώς την έσχατη συνέπειά της, θα πρέπει να θεσπίσουμε απαγορεύσεις για ό,τι πληγώνει ή για ό,τι νομίζει κάποιος ότι πληγώνει το προσωπικό σύμπαν του. 
Αυτό δεν ισχύει μόνον για τον κ. Πολάκη, αλλά και γι’ αυτούς που τον μηνύουν και ζητούν την άρση της βουλευτικής ασυλίας του επειδή δεν τους αρέσει ο τρόπος που ο πρώην υπουργός κάνει πολιτική ή επειδή τους έπιασε στα πράσα.
Ο κ. Πολάκης δεν είναι απλός πολίτης. Δεν είναι απροστάτευτος. Είναι μάχιμος πολιτικός και μάλιστα στην πρώτη γραμμή, χρόνια στο κουρμπέτι, έχει εμπειρίες από αντιπαραθέσεις, έχει πρωταγωνιστήσει σε πολιτικές και ιδεολογικές συρράξεις και στα φοιτητικά αμφιθέατρα και στα κόμματα από τα οποία πέρασε και στην πολιτική σκηνή είτε ως αξιωματούχος κυβερνήσεων είτε ως στέλεχος της αντιπολίτευσης. 
Δεν δικαιούται λοιπόν να υποδύεται τον οργισμένο κάθε φορά που βρίσκεται αντιμέτωπος με επιθέσεις κομμάτων, εσωκομματικών ανταγωνιστών του, δημοσιολόγων, σκιτσογράφων και να θεωρεί ότι τον έχουν βάλει στο μάτι επειδή δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του σε ζητήματα διαχείρισης του δημόσιου χρήματος.
Εχει τα μέσα για να απαντήσει; Μπόλικα. Και προσβάσεις στα δίκτυα ενημέρωσης και κόμμα. Ζημιώνει τον κ. Πολάκη η τακτική που ακολουθεί; Προσωπικά όχι, αν κρίνω από το γεγονός ότι εκλέγεται συνεχώς και άνετα βουλευτής και ότι έχει φανατικό κοινό που τον αποθεώνει και ενίοτε πλειοδοτεί. 
Είναι χρήσιμος για το κόμμα του; Ναι, όταν καταφέρνει να στριμώξει υπουργούς, βουλευτές και στελέχη της Ν.Δ. που έχουν βάλει το χέρι στο μέλι. Οχι όμως όταν αναγκάζει το κόμμα του να απολογείται για τις εκρήξεις του (π.χ. με το σκίτσο του Ηλία Μακρή στην «Καθημερινή») και υποχρεώνει τους συντρόφους τους να ψάχνουν επιχειρήματα για να τον δικαιολογήσουν...

efsyn.gr

Ολιγαρχία του χρήματος και πολτοποίηση των κοινοτήτων

του Διονύση Δρόσου

Η μεταμοντέρνα Αριστερά, που θέλει να εμφανίζεται ως θεωρητική και πρακτική κριτική της υφιστάμενης κοινωνικής πραγματικότητας, οφείλει πριν από όλα να υπερνικήσει την πνευματική οκνηρία της, γιατί προς το παρόν υποτάσσεται στην αδράνεια (με την μηχανική έννοια) της αντιστροφής των παραδοσιακών συντηρητικών αξιακών σταθερών Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια. Δηλαδή, προσπαθεί να βρει την χαμένη και ηττημένη της ταυτότητα στην άρνηση των τριών ανωτέρω αξιών. Αντί-πατρίδα, αντί-θρησκεία, αντί-οικογένεια, λοιπόν.
Από μόνο του εκφράζει ηττοπάθεια και ανασφάλεια. Όμως, μακάρι να ήταν μόνον αυτό! Το σημαντικό είναι πως το τρίπτυχο αυτό εγκαταλείπεται από τον ίδιο τον καπιταλισμό της παγκοσμιοποίησης. Είναι ήδη απαρχαιωμένο και λειτουργεί γι’ αυτόν σαν βαρίδι. Και τούτο, διότι η νέα ατζέντα του συστήματος (καπιταλισμό το ονομάσουμε ή τεχνοφεουδαρχία) είναι η πλήρης κατάλυση κάθε κοινοτικού δεσμού. Κυριολεκτικά, η πολτοποίηση των κοινοτήτων!
Οι τρεις παλαιές “δεξιές” αξίες εκφράζουν μορφές κοινοτικών δεσμών, ήτοι κοινωνικών δεσμών που δεν ανάγονται σε συμβολαιακές πράξεις μεταξύ περιχαρακωμένων συμφεροντολογικών ατόμων. Ας σημειωθεί ότι η τάση του καπιταλισμού να καταλύει κάθε κοινότητα έχει επισημανθεί ήδη από τον Μαρξ στα Grundrisse, όπου τονίζει πως «το χρήμα τείνει να γίνει η μόνη κοινότητα και να καταλύσει κάθε άλλη».
Ίσως είναι η πιο εμπνευσμένη στιγμή του μεγάλου στοχαστή. Σε άλλα διαψεύστηκε, ως προς αυτό όμως, είναι σαν να αρχίζει ακριβώς στην εποχή μας να δικαιώνεται, αφού ποτέ μέχρι σήμερα δεν ήταν τόσο κραυγαλέα αυτή η τάση. Οι αριστεροί του σήμερα δεν εμπνέονται από τον Μαρξ, όμως. Δεν τον διαβάζουν καν. Αλλιώς δεν θα καλούσαν τον Κουτσούμπα να διαβάσει το βιβλίο του Ένγκελς για την καταγωγή της οικογένειας, της ιδιοκτησίας και του κράτους, ώστε να “ξαναγίνει κομμουνιστής” και να συναινέσει στο νόμο για την τεκνοθεσία. Αγνοούν ότι το εν λόγω βιβλίο είναι λίβελος κατά της ομοφυλοφιλίας! Θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα.

Αντί για εξωτερική άρνηση
Οι παλαιές, λοιπόν, συμβολικές κοινότητες εκπίπτουν και εγκαταλείπονται. Γύρω από την επιφανειακή στήριξη των παλαιών συμβόλων είναι αλήθεια πως συσπειρώνονται ενστικτωδώς οι τεράστιες κοινωνικές ομάδες που απειλούνται με εξαφάνιση, στον βαθμό που προχωράει η παγκοσμιοποίηση και η 4η τεχνολογική επανάσταση της τεχνητής νοημοσύνης. Στην Αμερική αυτό εκδηλώνεται με το φαινόμενο Τραμπ.
Ίσως λοιπόν, θα είχε ενδιαφέρον αντί να εμμένει κανείς στην εξωτερική άρνηση αυτών των παλαιών συμβολικών κοινοτήτων, και αποκρούοντας τη νοσταλγία της τυπικής τους συντήρησης, να επιχειρήσει την επανασταστικοποίησή τους. Εννοούμε ως “επαναστατικοποίηση” την ανασυγκρότηση των περιεχομένων τους: να εντοπιστεί και να αναγεννηθεί ο υγιής, θετικός πυρήνας τους, να διαχωριστεί από την αντιδραστική τους ιδεολογική μορφή και χρήση. Αν δεν είχαν έναν θετικό πυρήνα, θα ήταν αδύνατον να ηγεμονεύσουν τόσους αιώνες.
Από την άλλη, κάθε ανασυγκρότηση της κοινότητας δεν μπορεί να επιχειρηθεί ex nihilo, αλλά θα πρέπει να αξιοποιήσει στοιχεία παραδόσεων. Αυτό το δύσκολο και περίπλοκο έργο δεν μπορεί να αναληφθεί ούτε να νοηθεί καν όσο μένει κανείς δέσμιος του ιδεολογήματος της “προόδου”. Όσο δεν κατανοεί κανείς ότι η “πρόοδος” που ισοπεδώνει, καταλύει δεσμούς εμπεδωμένους επί αιώνες και υποτάσσει τα πάντα στο εγωιστικό άτομο-επιχειρηματία του εαυτού του είναι η πεμπτουσία του καπιταλιστικού συστήματος και όχι η αμφισβήτησή του.
Εδώ κλείνει ο υπαινιγμός αυτός, καθώς η επεξεργασία της υπόθεσης αυτής έχει θεωρητικές απαιτήσεις που υπερβαίνουν το παρόν άρθρο. Ας την κρατήσουμε ως υπόθεση εργασίας. Η χρησιμότητά της εδώ έγκειται μόνον στην επισήμανση ότι είναι σχήμα οξύμωρο να πιστεύει κανείς ότι η παγκοσμιοποιητική “πρόοδος” διανοίγει καθεαυτή δυνατότητες νέων μορφών κοινοτικής συνύπαρξης και συνεργασίας. Αντιθέτως, επιδιώκει την συντριβή κάθε συλλογικότητας, κάθε κοινωνικότητας πέραν της ατομοκρατικής χρηματικής συναλλαγής. Ο δε δικαιωματισμός είναι ακριβώς το ιδεολογικό του περιτύλιγμα, τη φιλοτέχνηση και διαχείριση του οποίου έχει αναλάβει εργολαβικά η μεταμοντέρνα Αριστερά.

Το άτομο-θεός!
Στο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών υπάρχει μια κοινωνική προϋπόθεση, η οποία περιέργως δεν ενοχλεί ούτε τις φεμινίστριες. Και είναι θέμα που αφορά και τα ετερόφυλα ζεύγη. Η παρένθετη μητρότητα κινδυνεύει να ανοίξει μια βιομηχανία χρήσης του γεννητικού μηχανισμού του γυναικείου σώματος, ως κάτι που αποσπάται από την προσωπικότητα της γυναίκας και χρησιμοποιείται ως μέσο παραγωγής. Κατ’ αναλογίας της απόσπασης της ζωντανής εργασίας από την προσωπικότητα του εργάτη και τη δημιουργία ενός ξένου και εχθρικού προς τον ίδιο πράγματος, του κεφαλαίου.

Επιμένω στη χρήση μαρξικών όρων επίτηδες. Είναι περίεργο που η τεχνητή γονιμοποίηση καταδικάζεται ως μετατρέπουσα τις γυναίκες σε γεννητικές μηχανές, αλλά αυτή η νέα μορφή εκπόρνευσης περνάει για πρόοδος. Ή όπως το έθεσε κυνικά και νεοφιλελεύθερα ο Βαλλιανάτος: «ποιος θα απαγορεύσει σε έναν άνθρωπο φορέα μήτρας να βγάλει 14.000€;». Εντυπωσιάζει επίσης το γεγονός ότι “εχθροί” της οικογένειας μάχονται με τόσο ζήλο για το δικαίωμα μιας χούφτας συνανθρώπων μας να μιμηθούν ακριβώς την οικογένεια που οι αρνητές της απορρίπτουν για τους άλλους, λες και οι ομόφυλες οικογένειες θα είναι απαλλαγμένες από τις παθογένειες που έχει η μορφή οικογένειας γενικά!
Ξαφνικά η οικογένεια έγινε κάτι προοδευτικό! Και είναι εντυπωσιακό ότι αυτό γίνεται ακριβώς τη στιγμή που επιχειρείται ο πλήρης χωρισμός της μορφής αυτής από τη φύση. Το τί είναι φύση, βεβαίως, δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε παραμένει το ίδιο ανά τους αιώνες. Ο άνθρωπος διαρκώς αλληλεπιδρά και συνδιαμορφώνεται με τη φύση. Πάντα όμως η φύση –όσο δύσκολα προσδιορίσιμη κι αν είναι– υπάρχει ανεξάρτητα από τη βούληση του ανθρώπου και δεν χτίζεται εκ του μηδενός από αυτόν.
Εδώ αγγίζουμε όμως το νεύρο της μετανεωτερικής καπιταλιστικής ιδεολογίας: το άτομο-προϊόν του καπιταλισμού, το άτομο-επιχειρηματίας του εαυτού του και ανταγωνιστής κάθε άλλου ατόμου-επιχειρηματία, νοείται ως ο κατασκευαστής και της φύσης. Ιδού λοιπόν ο μικρός θεός που χτίζει το σύμπαν κατά το δοκούν, δηλαδή κατά το συμφέρον! Ιδού λοιπόν, πώς οι αυτοδιαφημιζόμενοι και αυτοσυγχαιρόμενοι “άθεοι” και “άθρησκοι” έχουν φτιάξει την δική τους θρησκεία, όπου λατρευόμενος θεός είναι το είδωλο του εαυτού τους. Μπορούμε να το πούμε και ναρκισιστική αυταπάτη. Οι αρχαίοι το ονόμαζαν Ύβρι.

Η ατζέντα των ΛΟΑΤΚΙ
Τoύτων λεχθέντων, ας επανέλθουμε στο ερώτημά μας: γιατί τόσος ντόρος για το επίμαχο νομοσχέδιο; Διακρίνω δύο επίπεδα απάντησης, ένα τρέχουσας πολιτικής και ένα επίπεδο συστημικής συμμόρφωσης: Πρώτον, αντιπερισπασμός απέναντι στα πραγματικά μεγάλα και δραματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Δεύτερον, σπουδή συμμόρφωσης με την ντιρεκτίβα που εκπορεύεται από το κέντρο της παγκοσμιοποίησης.
Σε αυτό το δεύτερο θα σταθώ. Δεν περνάει απαρατήρητο ως “τυχαίο” συμβάν, η προτεραιότητα με την οποία το κέντρο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα) να επιβάλλει διεθνώς την ατζέντα για τους ΛΟΑΤΚΙ. Η πρώτη πράξη της (ίσως μοιραίας για την παγκόσμια ειρήνη) κυβέρνησης Μπάιντεν ήταν η έκδοση Υπομνήματος για το θέμα. Πρόκειται για  το Memorandum on Advancing the Human Rights of Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, Queer and Intersex Persons Around the World (4 Φεβρουαρίου 2021) και αποτελεί συμπλήρωμα του Presidential Memorandum της 6ης Δεκεμβρίου 2011.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το Υπόμνημα διατάσσονται τα εξής:

• «Το State Department θα υποβάλλει σε ετήσια βάση και ως μέρος της ετήσιας αναφοράς του προς το Κογκρέσο, σύμφωνα με την Πράξη Ξένης Βοήθειας (Foreign Assistance Act) του 1961, αναφορά σχετικά με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ παγκοσμίως».
• «Οι αμερικανικές υπηρεσίες με αρμοδιότητα σε θέματα ξένης βοήθειας, υποστήριξης και προγραμμάτων ανάπτυξης πρέπει να εκτιμούν τις επιπτώσεις που έχουν τα χρηματοδοτούμενα από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση προγράμματα επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περιλαμβανομένων των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ, όταν λαβαίνουν αποφάσεις χρηματοδότησης, που να είναι κατάλληλες και συνεπείς με τον εφαρμοζόμενο νόμο».
• «Όταν ξένες κυβερνήσεις κινούνται προς τον περιορισμό των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ή όταν αποτυγχάνουν να επιβάλλουν νομικές προστατευτικές ρυθμίσεις, συμβάλλοντας έτσι σε ένα κλίμα μη ανοχής, τότε οι υπηρεσίες μας που λειτουργούν στο εξωτερικό θα πρέπει να μελετήσουν την επιβολή απαντήσεων που αρμόζουν, συμπεριλαμβανομένου του πλήρους φάσματος των διπλωματικών και βοηθητικών εργαλείων και εφόσον κριθεί σκόπιμο, χρηματοδοτικές κυρώσεις, περιορισμούς στη visa και άλλες κυρώσεις».
• «Εντός 100 ημερών από την έκδοση του παρόντος Υπομνήματος ή όσο το δυνατόν συντομότερα, πέραν αυτής της διορίας, όλες οι υπηρεσίες (της αμερικανικής κυβέρνησης) που λειτουργούν στο εξωτερικό, θα πρέπει να έχουν υποβάλει σε έλεγχο και, σύμφωνα με τον κρατούντα νόμο, να προβούν σε ενέργειες για την ανάκληση όλων των οδηγιών, διαταγμάτων, ρυθμίσεων, πολιτικών ή κατευθυντήριων οδηγιών που είναι ασύμβατα με το παρόν Υπόμνημα, περιλαμβανομένων και εκείνων που έχουν εκδοθεί από 20 Ιανουαρίου 2017 έως 20 Ιανουαρίου 2021, στον βαθμό που είναι ασύμβατες με το παρόν Υπόμνημα».
• «Οι επικεφαλής των εν λόγω υπηρεσιών θα πρέπει επίσης, εντός 100 ημερών από την έκδοση του παρόντος υπομνήματος, να υποβάλουν αναφορά προς τον Πρόεδρο, σχετικά με την πρόοδό τους στην εφαρμογή αυτού του υπομνήματος και να προτείνουν επιπρόσθετες ευκαιρίες ή ενέργειες για την προώθηση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ανά τον κόσμο. Οι υπηρεσίες που ενεργούν στο εξωτερικό θα πρέπει να ετοιμάσουν, η κάθε μία χωριστά, εντός 180 ημερών από την έκδοση του παρόντος, και από τούδε και στο εξής σε ετήσια βάση, μια αναφορά προόδου σχετικά με την προώθηση αυτών των πρωτοβουλιών».

Διάταγμα-ντιρεκτίβα
Είναι φανερό ότι δεν πρόκειται για δευτερεύον θέμα πολυτελείας, αλλά για επιμελώς μελετημένο και πλαισιωμένο με κυρώσεις διάταγμα-ντιρεκτίβα, που επιστρατεύει ολόκληρο τον αμερικανικό μηχανισμό εξωτερικής επιβολής, θέτοντας στη διάθεσή του πανίσχυρους μοχλούς πιέσης και εκβιασμού για να εξαναγκάζει σε συμμόρφωση την εθνική νομοθεσία των άλλων χωρών. Πρόκειται για απροκάλυπτη παρέμβαση στις κοινωνίες ξένων χωρών, σαφέστατη παραβίαση της ανεξαρτησίας τους και αναγόρευση της πάλαι ποτέ υπερδύναμης σε ηθικό κριτή με ελευθερία χρήσης του φάσματος διπλωματικών και οικονομικών όπλων.
Αυτό το έγγραφο εξηγεί την υψηλή προτεραιότητα που έχει η ολοκλήρωση της εξατομίκευσης και η αποδιάρθρωση κάθε μορφής κοινότητας στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο της κοινωνίας της αγοράς που επείγεται να επιβάλει η κλονιζόμενη κεντρική δύναμη της παγκοσμιοποίησης. Εξηγεί επίσης και την σπουδή, με την οποία η εγχώρια εξαρτημένη ολιγαρχία –με τα ερείσματά της σε όλο το πολιτικό φάσμα– επείγεται να συμμορφωθεί, περιφρονώντας την ελληνική κοινωνία. Αγωνιά όμως για την κερδοφορία της και βεβαίως για τον εμπλουτισμό του βιογραφικού των στελεχών με πράξεις διακεκριμένων υπηρεσιών προς εκείνους που μπορούν να τους υποσχεθούν μια λαμπρή συνέχεια στην διεθνή καριέρα τους, όταν αφυπηρετήσουν από την επιστασία των τοποτηρητών της “μπανανίας”.

------------------------------------

O Διονύσης Γ. Δρόσος είναι Ομότιμος Καθηγητής Ηθικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει διδάξει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Ηθική Φιλοσοφία, Ηθική και Πολιτική, Φιλοσοφία της Πολιτικής Οικονομίας και Νεώτερη Πολιτική Φιλοσοφία. Τα πεδία του ερευνητικού του έργου είναι ο Σκωτικός Διαφωτισμός, ο κλασικός πολιτικός και οικονομικός φιλελευθερισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, καθώς και η ηθική και πολιτική φιλοσοφία. Έχει συγγράψει τα εξής βιβλία: Αγορά και Κράτος στον Adam Smith. Κριτική στην αναδρομική θεμελίωση του Νεοφιλελευθερισμού (1994), Αρετές και Συμφέροντα. Η βρετανική ηθική σκέψη στο κατώφλι της νεωτερικότητας (2008), Το ευγενές εμπόριο της συμπάθειας. Αστικός πολιτισμός και ηθική κοινότητα στο Σκωτικό Διαφωτισμό (2016) και Άνταμ Σμιθ: Η Θεωρία των Ηθικών Συναισθημάτων (Εισαγωγή, Επιμέλεια, Μετάφραση (2011). Έχει επίσης δημοσιεύσει άρθρα σε συλλογικούς τόμους και σε επιστημονικά περιοδικά (Adam Smith Review, History of Economic Ideas, Philosophy, Culture and Traditions. A Journal of the World Union of Catholic Philosophical Societies, Cosmos And Taxis. Studies in Emergent Order and Organization The European Legacy, Giornale di Filosofia, Θέσεις, Δευκαλίων, Αξιολογικά, Ελληνική Φιλοσοφική Επιθεώρηση, Σύγχρονα Θέματα κ.ά.). Το 2012 ίδρυσε και διευθύνει την Mediterranean Society for Enlightenment Studies, η οποία συνεργάζεται με τις φιλοσοφικές εταιρείες International Adam Smith Society, Eighteenth Century Scottish Studies Society και Filosofia in movimento, και η οποία έχει πραγματοποιήσει επτά διεθνή συνέδρια

Πηγή: slpress.gr

Μητσοτάκης όπως Όρμπαν: για δεύτερη τετραετία, η ερευνητική δημοσιογραφία στον «γύψο»…

Ο νέος εκμαυλισμός των ΜΜΕ, οι SLAPP αγωγές εκφοβισμού κατά των ρεπόρτερ και η ευρωπαϊκή κατακραυγή  

γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
 
Στις αρχές της εβδομάδας που πέρασε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρούσε μια ακόμα σκανδαλώδη διανομή εκατομμυρίων ευρώ τύπου Πέτσα στα… αγαπημένα της ΜΜΕ, με πρόφαση μια καμπάνια, λέει, «για διαφήμιση της επιστολικής ψήφου». Δεν νομίζω ότι χρειάζονται εξηγήσεις για να καταλάβει κανείς το γελοίον του πράγματος…
Την γελοιότητα της πρόφασης για τον συνεχιζόμενο, για δεύτερη τετραετία, εκμαυλισμό (σ σ: διάβαζε προαγωγή στη διαφθορά) των media και της δημοσιογραφίας εκ μέρους του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του, εννοώ. Με αντάλλαγμα την αποσιώπηση ή την συγκάλυψη της διάχυτης, σε όλα τα επίπεδα της κυβερνητικής διαχείρισης, διαφθοράς: τον εξοστρακισμό έως εξαφανίσεως της ερευνητικής δημοσιογραφίας και των εσχάτων λειτουργών της.
«Η διαφθορά είναι σήμερα στη χώρα μας προστατευόμενο είδος. Κι εκείνοι που καταδιώκονται μέχρις εξαφάνισης είναι οι αντίπαλοί της, με πρώτη τη δημοσιογραφία που επιμένει να βάζει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, αντί για το μέλι», δήλωνε προ διετίας (16/1/22) ο Αλέξης Τσίπρας με αφορμή τις διώξεις κατά των δημοσιογράφων Γιάννας Παπαδάκου και Κώστα Βαξεβάνη για τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ τους, που αφορούσαν εμπλοκές κυβερνητικών αξιωματούχων στο σκάνδαλο της Novartis και άλλες υποθέσεις πολιτικής διαφθοράς…
Σε λίγους μήνες (30/6/22) οι συγκεκριμένοι ερευνητές – δημοσιογράφοι αθωώθηκαν, τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ τους ωστόσο πήγαν στον βρόντο: οι εμπλεκόμενοι, σύμφωνα με αυτά, στο σκάνδαλο Novartis κυβερνητικοί αξιωματούχοι ουδέποτε διώχτηκαν – ουδέποτε τιμωρήθηκαν…
 
*******
Στις αρχές της εβδομάδας που πέρασε και ενώ η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρούσε μια ακόμα σκανδαλώδη διανομή εκατομμυρίων ευρώ τύπου Πέτσα στα… αγαπημένα της ΜΜΕ,   η «Εφημερίδα των Συντακτών», οι «Reporters United» και ο δημοσιογράφος Θανάσης Κουκάκης που είχαν αποκαλύψει εμπλοκή κυβερνητικών παραγόντων στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, αντιμετώπιζαν την αγωγή τύπου SLAPP που είχε εκτοξεύσει εναντίον τους ο Γρηγόρης Δημητριάδης, ανιψιός και πρώην διευθυντής του γραφείου του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.
Σύμφωνα με το δικαστικό ρεπορτάζ, «αφοπλιστικές ήταν οι καταθέσεις του συνταγματολόγου  Νίκου Αλιβιζάτου και του ερευνητή δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου που, με τις ιδιότητες τους, έθιξαν τη μεγάλη σημασία της Ελευθερίας του Τύπου και την τεράστια διάσταση του σκανδάλου των υποκλοπών, που εξέθεσε την Ελλάδα διεθνώς».
Ο συνταγματολόγος αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, και στο ορισμό των SLAPP (Strategic Lawsuits Against Public Participation). Ότι πρόκειται για παραπλανητικές μηνύσεις και αγωγές εξοντωτικού χαρακτήρα που, ως επί το πλείστον, στερούνται βασιμότητας και κατατίθενται από ισχυρά πρόσωπα κατά ΜΜΕ και δημοσιογράφων με στόχο τον εκφοβισμό τους, επειδή ασκούν κριτική για ζητήματα δημοσίου συμφέροντος… «Σας παρακαλώ. Αν θέλετε να μιλήσουμε γενικά για την Ελευθεροτυπία...», τον διέκοψε ο πρόεδρος της έδρας…
Ωστόσο γι’ αυτήν (σ. σ: για την Ελευθεροτυπία) μίλησε ο δημοσιογράφος: «Καμία εφημερίδα δεν έγραφε για την παρακολούθηση του Κουκάκη», είπε χαρακτηριστικά. «Και όταν τελειώσει αυτή η δίκη, μπορώ να σας πω γιατί δεν έγραφαν και ποιος έπαιρνε στα γραφεία τους για να μη γράφουν» πρόσθεσε. Συμπληρώνοντας ότι ο Κουκάκης δεν μπήκε στο κάδρο των παρακολουθήσεων παρά μόνο μετά την αποκάλυψη της παρακολούθησης Ανδρουλάκη.
 
*******
Στις αρχές της εβδομάδας που πέρασε και ενώ η «Εφημερίδα των Συντακτών», οι «Reporters United» και ο δημοσιογράφος Θανάσης Κουκάκης βρίσκονταν στο εδώλιο του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, αντιμέτωποι με την αγωγή τύπου SLAPP που είχε εκτοξεύσει εναντίον τους ο ανιψιός του πρωθυπουργού Γρηγόρης Δημητριάδης, η Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη βρισκόταν στο «εδώλιο» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πλάι στην Ουγγαρία του Βίκτορ Όρμπαν, βαλλόμενη για συστηματικές παραβιάσεις του κράτους δικαίου και των διακηρυσσόμενων αξιών της ΕΕ: «Στην Ουγγαρία του Όρμπαν, ο Τύπος είναι υπό διωγμό και λογοκρισία, αλλά πόσο διαφορετική είναι η κατάσταση στην Ελλάδα του Μητσοτάκη, όπου δημοσιογράφοι και ΜΜΕ πνίγονται στις «στρατηγικές αγωγές» με στόχο τη λογοκρισία και την εξαναγκαστική αυτολογοκρισία;» αναρωτιόταν με κύριο άρθρο της η «Εφημερίδα των Συντακτών».
Αλήθεια, πόσο διαφορετική είναι η κατάσταση στην Ελλάδα του Μητσοτάκη από την κατάσταση στην Ουγγαρία του Όρμπαν όσον αφορά το τοπίο των media; Στο κεφάλαιο του βιβλίου υπό τον τίτλο «Spin Dictators» (Οι δικτάτορες της Ενημέρωσης), όπου οι συγγραφείς του Guriyev και Treisman ιστορούν τη συγκρότηση της «πληροφοριακής αυτοκρατορίας Όρμπαν», προκύπτουν κάποιες ανατριχιαστικές ομοιότητες με τον τρόπο που στήθηκε η «πληροφοριακή απολυταρχία» Μητσοτάκη στη χώρα μας, όπως αυτές:

● Το 2011, οι φιλοκυβερνητικοί ολιγάρχες απέκτησαν απεριόριστο δικαίωμα εξαγοράς ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης είτε για να τα κλείσουν είτε για να τα μετατρέψουν σε μέσα κυβερνητικής προπαγάνδας, δημιουργώντας τεράστιες αυτοκρατορίες χειραγωγούμενων μέσων ενημέρωσης.
● Μεγάλο μέρος των διαφημίσεων του δημόσιου τομέα διατέθηκε σε μέσα που ήταν πιστά στην κυβέρνηση. Επιπλέον, η κυβέρνηση αποθάρρυνε ενεργά τους παράγοντες της αγοράς από διαφημιστικές χορηγίες μη συνδεδεμένων με την κυβέρνηση ΜΜΕ.
● Επιβλήθηκε φόρος διαφήμισης που δυσκόλευε αφόρητα την οικονομική επιβίωση των ανεξάρτητων Μέσων…

Υ.Γ: Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Mérték, από το 2019 και εντεύθεν, το 79% των ουγγρικών ΜΜΕ «συγκεντρώθηκαν σε χέρια που δουλεύουν για τον Βίκτορ Όρμπαν και το κόμμα του, το Fidesz». Δυστυχώς δεν υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία για το ακριβές ποσοστό των ελληνικών ΜΜΕ που δουλεύουν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το κόμμα του. Ωστόσο, υπάρχουν μελετητές που υποστηρίζουν ότι το ποσοστό των Μέσων Ενημέρωσης που ελέγχει συναγωνίζεται με… αξιώσεις το 79% του Όρμπαν.   

restaro.blogspot.com

Καμία νομιμοποίηση του πρακτορικού "δικαιωματισμού" στο όνομα του κινήματος!

Επί τροχάδην, μερικές σκέψεις για το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών κλπ.

του Γρηγόρη Γρηγοριάδη

Πρώτον. Δεν είναι ένα ζήτημα που προέκυψε από τα κάτω, από την κοινωνία,  ως μαζικό κοινωνικό αίτημα. Αντίθετα, συστηματικά προωθείται από συστημικούς μηχανισμούς και φορείς, από τα πάνω και με όρους, συχνά, εξοργιστικής προπαγάνδας, η οποία κάνει ότι μπορεί για να επιβάλλει την "identity politics" ατζέντα της κόντρα στη βούληση ποσοστών της κοινωνίας που αγγίζουν το 70%, όπως έδειξε ακόμα και πρόσφατη έρευνα της GPO - του κυβερνητικού παρατρεχάμενου Θεοδωρικάκου. Και ας μην αναρωτηθεί κανείς καν για το ταξικό "πρόσημο" αυτού του πλειοψηφικού ρεύματος: ανάμεσα στο Αιγάλεω και το Κερατσίνι από τη μια και την Κηφισιά και τη Φιλοθέη από την άλλη, υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει σε ποιες περιοχές τα ποσοστά του "ναι" είναι υψηλοτέρα και σε ποιες χαμηλότερα;
Δεύτερον. Αν προς στιγμήν αφήσουμε εκτός συζήτησης το αν και κατά πόσο έχει "δικαίωμα" ή όχι ένα ομόφυλο ζευγάρι στο να ανατρέφει παιδιά (από τη στιγμή που η επιλογή του συνιστά άρνηση της φυσικής διαδικασίας γέννησης αυτών των παιδιών), τότε είναι φανερό ότι το δικαίωμα αυτό για τα ομοφυλόφιλα άτομα στην Ελλάδα είναι νομικά κατοχυρωμένο ήδη από το 1946, με την θέσπιση δικαιώματος υιοθεσίας σε κάθε μεμονωμένο άτομο, ακόμα και εκτός γάμου. Κανείς λοιπόν δε μπορεί να ισχυριστεί ότι η συζήτηση που γίνεται αφορά στην κάλυψη ενός πραγματικού νομικού κενού και στην κατοχύρωση ενός , τάχα, ανεκπλήρωτου ως σήμερα, ανθρώπινου δικαιώματος.
Τρίτον. Η δυνατότητα τεκνοθεσίας ενός ομόφυλου ζεύγους μέσω παρένθετης μητέρας είναι τουλάχιστον το ίδιο προβληματική όσο και για ένα ετερόφυλο. Στην ουσία μιλάμε για την απογείωση της λογικής της γυναίκας ως "συσκευής αναπαραγωγής". Και μην πει κανείς για το "δικαίωμα ενός ζευγαριού να αποκτήσει παιδί" γιατί εδώ το κυρίαρχο στοιχείο είναι το οικονομικό - ταξικό: το κόστος μιας εγκυμοσύνης μέσω παρένθετης μητέρας κυμαίνεται σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες ευρώ (>70k), έτσι ώστε μόνο οικογένειες από πολύ συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα να έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν αυτό το "δικαίωμα". Να "νοικιάσουν" δηλαδή μια γυναικεία μήτρα για να κυήσει και να γεννήσει το παιδί τους. Μιλάμε για την πλήρη στρέβλωση της έννοιας της μητρότητας. Αντί λοιπόν να συζητάμε (και το γυναικείο κίνημα να απαιτεί!) την κατάργηση ή έστω τη θέσπιση πολύ αυστηρών προϋποθέσεων εφαρμογής του θεσμού της παρένθετης μητέρας, συζητάμε για την επέκταση του ώστε να καλύπτει και ζευγάρια των οποίων η επιλογή εξ ορισμού αποκλείει την έννοια της απόκτησης παιδιών με τη μόνη διαδικασία που γνωρίζει η φύση. Κι αυτό ορισμένοι, το ονομάζουν... "προοδευτισμό"!!!
Τέταρτον. Για να πάμε και στην ουσία. Οι επιλογές ζωής του κάθε ατόμου είναι σεβαστές και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η λογική των διακρίσεων εξαιτίας αυτών των επιλογών. Όπως, όμως, καθετί στη ζωή, έτσι και αυτή η αρχή δεν είναι υπεράνω των περιορισμών που θέτουν οι σιδερένιοι νόμοι κίνησης της φύσης και της κοινωνίας. Για το μαρξισμό, η ουσία της ελευθερίας συνίσταται όχι στην άγνοια ή το χλευασμό, αλλά στη γνώση και στη συνειδητή αξιοποίηση των νομοτελειών που διέπουν τη φυσική και κοινωνική ζωή, με στόχο μια ζωή καλύτερη για όλους, σε ισορροπία του φυσικού και του κοινωνικού κόσμου. Αν αυτό κάποιοι το ονομάζουν "διακρίσεις" κάτι δεν πάει καθόλου καλά στο "αριστερό" μας χωριό, σύντροφοι. 
Έτσι, η επιλογή της ομόφυλης σχέσης (οφείλει να) συνεπάγεται και την συνειδητοποίηση και αποδοχή της απάρνησης της ίδιας της γονεϊκής διαδικασίας. Τα παιδιά δεν "φυτρώνουν" για να τα βρίσκει όποιος θέλει για να ικανοποιεί τη (μικρο- ή μεγαλο-)αστική του ματαιοδοξία. Γεννιούνται μέσα από μια, καθορισμένη από τις φυσικές νομοτέλειες, διαδικασία, στην οποία τα δύο φύλα παίζουν σημαντικό και αναντικατάστατο ρόλο. Το να αρνείσαι το ρόλο του βιολογικού φύλου στη σύλληψη και γέννηση, αλλά να θες συγχρόνως να γίνεις γονιός και να αναθρέψεις ένα παιδί είναι μια κραυγαλέα εσωτερική αντίφαση, που αναδεικνύει και την ουσία του προβλήματος: η φιλολογία της woke προπαγάνδας μιλάει για "αγάπη", αλλά μισεί τη μητρότητα. Μιλά για ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα με τη γυναίκα στο ρόλο της "νοικιασμένης μήτρας". Είναι η επιτομή της υποκρισίας, μασκαρεμένη σε δήθεν "προοδευτικότητα".
Πέμπτον. Γιατί όλο αυτό και γιατί τώρα; Φυσικά, υπάρχει και το στοιχείο του πολιτικού αποπροσανατολισμού από τις πραγματικές πολιτικές τομές που συντελούνται και μετατρέπουν (έχουν ήδη μετατρέψει δηλαδή) τη χώρα σε "πεδίο βολής φτηνό, όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι". Φυσικά και είναι μια πολύ βολική "αντιπαράθεση" για το καθεστώς, μιας και διχάζει το λαό πάνω σε ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές και συμβάλλει στην αναπαραγωγή ψεύτικων, δήθεν "προοδευτικών" και "αριστερών" ιδεολογημάτων που συκοφαντούν και εκθέτουν στο λαό την Αριστερά, τις ιδέες και τις παραδόσεις της, ενώ συγχρόνως συσκοτίζουν τα φλέγοντα καθήκοντα μιας αριστερής, αντιιμπεριαλιστικής εναλλακτικής, προβάλλοντας ατόφια τη συστημική ατζέντα με μπόλικο... ροζ περιτύλιγμα. 
Είναι όμως και κάτι πέρα και πάνω από αυτά τα τρέχοντα, είναι και κάτι που έχει βαθύτερο, στρατηγικό χαρακτήρα: η αστική τάξη στην εποχή μας, είναι μια τάξη που σαπίζει και μαζί της σαπίζει κι ο κόσμος στον οποίο κυριαρχεί. Η πλήρης συντριβή κάθε συλλογικής κοινωνικής δομής, της οικογένειας συμπεριλαμβανομένης, η ταξικά καθοδηγούμενη ευγονική (πάντα στο όνομα της ..."επιστήμης", βεβαίως, μιας "επιστήμης" που ζέχνει Μένγκελε και ναζισμό), που ετοιμάζει το δυστοπικό μέλλον στο οποίο"κατώτερες φυλές" ανθρώπων και στρατοί ΑΙ-βιορομποτ θα υπηρετούν την "ανώτερη ελίτ" που θα επιλέγει προσεκτικά την αναπαραγωγή της, είναι μια φρικιαστική προοπτική που αρχίζει να φαίνεται όλο και πιο καθαρά πίσω από την ωμή, ξεδιάντροπη, ναζιστικής κοπής δυτική ιμπεριαλιστική και νεοαποικιοκρατική επιθετικότητα.
Απέναντι σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, το ερώτημα για κάθε συνειδητό επαναστάτη, κάθε αταλάντευτο δημοκράτη, κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο δεν είναι το αν, αλλά μόνο το πώς θα θα οργανωθεί ένα μαζικό τείχος αντίστασης. Η μάχη για την ήττα και την ανατροπή του σαπισμένου δυτικού ιμπεριαλισμού δε θα οδηγήσει - γιατί αντικειμενικά δε μπορεί ο τροχός της ιστορίας να γυρίσει οριστικά πίσω - προς έναν "ανανεωμένο" καπιταλισμό, όσο κι αν υπάρχουν δυνάμεις που δίνουν τη μάχη ενάντια στη Δύση με αυτό το πρόταγμα ή, τουλάχιστον, για να υπερασπιστούν τον δικό τους, αυτόνομο ρόλο στο παγκόσμιο καπιταλιστικό πλαίσιο. Τουναντίον, η συντριβή του Δυτικού, σαπισμένου, χρεωκοπημένου ιμπεριαλισμού θα ανοίξει διάπλατα τις λεωφόρους για την ορμητική επάνοδο των λαών στο προσκήνιο της Ιστορίας, για την αναγέννηση και αντεπίθεση των ιδεών και της πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση. Οφείλουμε να δώσουμε κι αυτή τη μάχη, ενάντια στον δήθεν "προοδευτικό" δικαιωματισμό με την ίδια αυταπάρνηση, με την ίδια αποφασιστικότητα που δίνουμε τη μάχη για την ήττα του ιμπεριαλισμού. 
Είναι η ίδια μάχη. Εμπρός λοιπόν!

ggrigoriadis.blogspot.com

Υποκείμενο και χώρα 2024

από Ρούντι Ρινάλντι

Σκέφθηκα να κάνω μια παρέκβαση στο σημερινό σημείωμα. Στα συρτάρια μου βρήκα ένα κείμενο σκέψεων του 2013, που προσπαθούσε να εντοπίσει το υποκείμενο στην Ελλάδα του 2013. Νομίζω ότι το θέμα «υποκείμενο και χώρα» είναι ένα από τα κεντρικά ζητήματα και ζητούμενα. Το παραθέτω λοιπόν αυτούσιο, σαν καταγραφή ενός προβληματισμού, και στη συνέχεια σχολιάζω λίγο τη σημερινή μας κατάσταση: 

Υποκείμενο στην Ελλάδα (τέλη) 2013
Με βάση την αντίθεση

«τόπου / χώρας / έθνους / λαού / κοινωνίας / υποτελών τάξεων / πλήθους / ψηφοφόρων / κοινωνίας / ανθρώπων» από τη μία

και

«επιτροπείας / νέου καθεστώτος / Μνημονίων-Τρόικας / πολιτικού συστήματος – ντόπιας ολιγαρχίας» από την άλλη

Μια από τις πλέον ταλαιπωρημένες έννοιες, το «υποκείμενο», μας εξαναγκάζει να σκεφτούμε για την κατάσταση, τις τάσεις, τη δυναμική, τις αντιφάσεις, τα προβλήματα του τμήματος της κοινωνίας που πλήττεται – συνειδητοποιείται – αγωνίζεται ενάντια στις θηλιές των Μνημονίων και της Τρόικας. [«Η ζωή σε κοινωνία, οι παραγωγικές δηλαδή σχέσεις, είναι αδιάκοπη πάλη ανάμεσα σε τάξεις και σε άτομα», Χ. Θεοδωρίδης].
Ο Κάρελ Κόσικ (Τσέχος φιλόσοφος) επιμένει, μιλώντας για το υποκείμενο και την απογοήτευση όσων είπαν αντίο στο προλεταριάτο γιατί δεν συμπεριφέρθηκε σύμφωνα με τις ιδέες τους και δεν έγινε υποκείμενο του ιστορικού μετασχηματισμού: «Υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι για το ρόλο του ιστορικού υποκειμένου, αλλά μόνο στην περίοδο κατά την οποία το “εμβρυϊκό υποκείμενο” θέτει την υποψηφιότητά του, δείχνει πρακτικά εάν είναι αληθινό υποκείμενο και αν έχει τη δύναμη και το θάρρος να υλοποιήσει, μόνο του ή ενοποιημένο με άλλα υποκείμενα, την ιστορική αλλαγή. Στόχος του δεν είναι η σύσταση μιας ιδεώδους κοινωνίας, αλλά η προσπάθεια να απομακρύνει τον κίνδυνο που κρέμεται πάνω από τη σύγχρονη ανθρωπότητα, να αντιτεθεί στην πλανητική ένωση των κατακτητών και των εμπόρων. Το υποκείμενο του ιστορικού μετασχηματισμού αναγνωρίζει την απειλή, την περιγράφει και προτείνει ένα πρόγραμμα άμυνας».
Το «υποκείμενο» στα μνημονιακά χρόνια στη χώρα μας, που ο καθένας το προσλαμβάνει νοητικά με διάφορες παραστάσεις – έννοιες – στερεότυπα, εντούτοις ήταν και είναι πραγματικό, και προκάλεσε ποικίλες αναστατώσεις, σημαντικές τροποποιήσεις συσχετισμών, έντονη κινητοποίηση μηχανισμών και πολλά συναισθήματα, όπως θαυμασμό, προσδοκία, αμηχανία, ίσως και απογοήτευση.

«Στόχος του υποκειμένου δεν είναι η σύσταση μιας ιδεώδους κοινωνίας, αλλά η προσπάθεια να απομακρύνει τον κίνδυνο που κρέμεται πάνω από τη σύγχρονη ανθρωπότητα, να αντιτεθεί στην πλανητική ένωση των κατακτητών και των εμπόρων» (Κάρελ Κόσικ)

Το «υποκείμενο»:

• ως χώρα που διαλύεται, ως έθνος υπό διωγμό και τιμωρία, ως λαός που πλήττεται, ως τάξεις που ρευστοποιούνται και υποτιμούνται, ως τόπος που απογυμνώνεται, ως ιστορία που αναδύεται, ως πολιτισμός που έμοιαζε να εξαφανίζεται αλλά ακόμα εμπνέει, ως ριζοσπαστισμός που προβάλλει ρωμαλέος και υποστρέφει σαν δεν βρίσκει διέξοδο, ως λαϊκή επένδυση σε μια μη δοκιμασμένη νεοαριστερά, ως επιφυλακτική ανάθεση σε κάποιον δια της ψήφου,
• υπήρξε πρωταγωνιστής των 3,5 χρόνων νέας κατοχής-επιτροπείας και, παρά το ανυποψίαστο πρόσφατο παρελθόν (μη κατανόηση της εξάντλησης τόσο του μεταπολιτευτικού όσο και του μεταπολεμικού μοντέλου ύπαρξης και αναπαραγωγής-διαιώνισης της μεταπρατικής ευρωπαϊκής Ελλάδας) και παρ’ ότι εντελώς απροετοίμαστο για όσα ήρθαν,
• ξεπέρασε τα εθνικά όρια, αντιμετωπιζόμενο από ευρωπαϊκούς λαούς και ακόμη μακρινότερους προοδευτικούς ανθρώπους – και συλλογικά εγχειρήματα (Λατινική Αμερική, παράδειγμα Βολιβίας) σαν μια ελπίδα, σαν ένα επίκεντρο μιας μεγάλης και σημαντικής αναμέτρησης.

Μέσα σ’ όλες τις συντελούμενες μεταβολές, στην εποχή της ολόπλευρης κρίσης-κατακρήμνισης-ρευστοποίησης του στάτους και της ταυτότητας μιας κοινωνίας, ενός τόπου, μιας χώρας, η χρονική συνειδητοποίηση των διεργασιών δεν ακολουθεί μια «κανονική» σειρά γεγονότων. Της απότομης και αδικαιολόγητα απροσδόκητης χειροτέρευσης όλων των υλικών και πολιτιστικών όρων ύπαρξης (εξ ου και ο Μαρξ αναγορεύτηκε ξανά ως προφήτης και επίκαιρος το 2008-2009) δεν προηγήθηκε ουδεμία ιδεολογική προετοιμασία. Έγινε το ακριβώς αντίθετο: νάρκωση και επανάπαυση μέσα από μικρές αφηγήσεις και ξεθωριασμένες «μεγάλες ιδέες» (ευρωπαϊσμός, σημιτισμός, εκσυγχρονισμός, Ολυμπιάδα αλλά και Σάμινα και Λαύριο και χρηματιστήριο). Το πλαστικό χρήμα, το πλασματικό κεφάλαιο, κατόρθωσε να επεκτείνει στο χρόνο την εκδήλωση της παρόξυνσης της κρίσης.
Η συνειδητοποίηση επομένως, δεν προηγείται, έπεται. Όλα εκτυλίσσονται σαν αδιανόητα, μη προβλέψιμα, ούτε από το πιο διεισδυτικό και έμπειρο μυαλό. Άρα και το «υποκείμενο» βιώνει, σημαδεύεται από αυτήν τη δύσκολη και αντιφατική πορεία συνειδητοποίησης. Ένα «υποκείμενο» υπό διαμόρφωση, χωρίς εκ των προτέρων διαμορφωμένο προσανατολισμό, χωρίς προπαρασκευαστική μεθοδική διεργασία. Απότομα, αναγκαία, σε πυκνή σύγχυση, αλλά και με ορμή –αρχικά– μάθησης, αναζήτησης, αλλαγής. Ως ένα όριο, όσο διαρκεί ένα μεγάλο κύμα, μέχρι να υποχωρήσει για να προετοιμάσει ένα άλλο, ισχυρότερο ή πιο αδύναμο, δεν ξέρουμε, αλλά και ούτε διαθέτουμε ακόμη εργαλεία σοβαρής πρόγνωσης.
Στοιχείο της φάσης που διανύει γενικά το κίνημα στις απαρχές του 21ου αιώνα, χωρίς θεωρία, «πρωτόγονο» και ταυτόχρονα φορέας καινούριων αναγκών και προσδιορισμών που να το καταστήσουν γόνιμο, χρήσιμο και ελπιδοφόρο. Βηματισμοί ενός ιστορικού κινήματος μετάβασης που δεν έχει επίγνωση –παρά μόνο μερική– της ιστορικότητάς του.
Το «υποκείμενο» δεν είναι μια επαναστατική τάξη, δεν είναι μια τάξη υπό συγκρότηση για τον εαυτό της. Είναι διάχυτο-ετερογενές και διαπερνιέται, διαμορφώνεται από συνισταμένες δυνάμεις και τάσεις. Το «πειραματόζωο» είναι το υποκείμενο σε όλες του τις διαστάσεις. Όπως όλα τα πειραματόζωα, χωρίς συνείδηση, χωρίς γνώση, αφημένο στα χέρια των ειδικών –που ενδιαφέρονται για το καλό του– χωρίς κανένα σινιάλο για τους ακρωτηριασμούς που θα υποστεί, με έντονη αντίδραση μόλις άρχισε το πείραμα και σε ολόκληρη την εξέλιξή του. Υποκείμενο-πειραματόζωο χωρίς συνείδηση, δίχως ιδεολογική και πνευματική προετοιμασία, με στοιχειακές αντιδράσεις και συντελούμενη συνειδητοποίηση μέσα στο χρόνο και το χώρο του πειράματος.
Στην πραγματικότητα, στη χώρα μας είχαμε την ανάδειξη ενός σύγχρονου εθνο-λαϊκού κοινωνικού υποκειμένου που η συγκρότησή του ξεπερνούσε και ξεπερνά τα πλαίσια του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, την εμπειρία του πολιτικού και συνδικαλιστικού αγώνα όπως αυτός διεξάγονταν ως τις μέρες του, όπως και τα στερεοτυπικά σχήματα της παραδοσιακής Αριστεράς.
Είχαμε μπροστά στα μάτια μας τη φανέρωση και τις εκδηλώσεις ενός σύγχρονου εθνο-λαϊκού κοινωνικού υποκειμένου που συμβάδιζε χρονικά, αλλά και σε μορφές ύπαρξης, με μεγάλα κινήματα-αντιστάσεις-μεταβάσεις του σύγχρονου κόσμου (Λατινική Αμερική, Αραβικές εξεγέρσεις-επαναστάσεις, κινήματα «αγανακτισμένων» Ισπανία κ.λπ.), μορφές ύπαρξης-αντίστασης-εξέλιξης-προγραμματικής άρθρωσης της Διεθνούς Κοινότητας των Λαών.
Για να συνεννοηθούμε καλύτερα: Η εξέλιξη της κρίσης και οι αναδιαρθρώσεις που την ακολουθούν, η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, ο νέος διεθνής καταμερισμός εργασίας, η μετατόπιση του παραγωγικού επίκεντρου από τη Δύση προς την Ανατολή, η νέα ταξική σύνθεση και κοινωνική πόλωση με κύρια μορφή την προλεταριοποίηση και τις ειδικές μορφές που αυτή παίρνει, τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, η γερμανοποίησή της και η εξαπόλυση κυμάτων πανευρωπαϊκής λιτότητας, το βάθεμα του χάσματος μεταξύ Βορρά και Νότου, τα νέα πειραματικά πιλοτικά εργαλεία και προγράμματα (διαρθρωτικά προγράμματα προσαρμογής, Μνημόνια, τρόικες, διάσωση τραπεζών, κούρεμα καταθέσεων κ.λπ.), δεν οδήγησαν σε μια ανάδυση ενός κινήματος της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων συνολικά, έστω ενός μετώπου της εργατικής τάξης, παρ’ όλη την όξυνση του κοινωνικού ζητήματος (προλεταριοποίηση νέου τύπου, δομική ανεργία, καταστροφή μικρομεσαίων κ.λπ.). Οδήγησαν σε πιο πολύπλοκες και σύνθετες μορφές κοινωνικής και πολιτικής έκφρασης και διαμεσολάβησης.
Όταν λέμε εθνο-λαϊκό κοινωνικό υποκείμενο δεν καταργούμε την ταξική υπόσταση-διάσταση, αλλά δεν είναι αυτή η κυρίαρχη μορφή έκφρασης και εκδήλωσης του υποκειμένου. Όταν λέμε εθνο-λαϊκό κοινωνικό υποκείμενο δεν το θέτουμε με όρους παρελθόντος, με όρους π.χ. ΕΑΜ, αλλά με τους όρους μιας νέας κοινωνικής πολιτικής ταξικής σύνθεσης που δημιουργείται σε παγκόσμιο επίπεδο, και με τις ειδικές μορφές που αυτή παίρνει σε κάθε εθνοκρατικό σχηματισμό. Δεν εμφανίζεται σε κάθε χώρα και τόπο ή περιοχή. Εμφανίζεται εκεί όπου συντρέχουν όροι και διεργασίες, όπου οι αντιθέσεις είναι οξύτερες, όπου το ιστορικό στοιχείο διαπερνά τους σχηματισμούς, όπου οι περιοχές στις οποίες εμφανίζεται βρίσκονται μπροστά σε μεγάλα ιστορικά διλήμματα καταστροφής, επεμβάσεων, εξεγέρσεων, επαναστάσεων. Όχι λοιπόν σε κάθε εθνοκρατικό σχηματισμό γενικά, αλλά σε εκείνους που βρίσκονται στο επίκεντρο ιστορικών διεργασιών και εξελίξεων (π.χ. χώρες Λατινικής Αμερικής, Αραβική Άνοιξη, Ελλάδα πρόσφατα).
Γιατί; Πολιτικοί και ιδεολογικοί όροι – ιστορική φάση – ανάδυση και όξυνση κι άλλων βασικών αντιθέσεων. Αναδιάρθρωση, κεφάλαιο, ζωντανή εργασία, νέα προλεταριοποίηση, ιμπεριαλισμός μέσα στην κρίση με αρπαγή των άλλων (Χάρβεϋ), ανάδυση του εθνικού ζητήματος στις νέες συνθήκες – σύμπλεξη ταξικού-εθνικού στοιχείου. Γενική υποχώρηση αριστεράς-εργατικού κινήματος, ιδεολογικός αφοπλισμός-ευνουχισμός για πάνω από 30 χρόνια (συνδιαχείριση, γενική γραμμή μέσα στην κρίση κ.λπ.). Γιατί δεν υπάρχει εργατικό κίνημα, κομμουνιστικό κίνημα;
Το «υποκείμενο» δεν είναι ένα κόμμα. Δεν είναι ποτέ καθαρά ή μόνο πολιτικό. [τέλος κειμένου 2013]

Τι έγινε, πού βρισκόμαστε σήμερα

Οι σκέψεις που προηγήθηκαν γράφτηκαν μέσα σε μια φάση ανόδου του μαζικού λαϊκού αντιμνημονιακού κινήματος, ενός κύματος που κράτησε μέχρι το καλοκαίρι του 2015, με χαρακτηριστική εκδήλωση το δημοψήφισμα και το «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού. Αποδείχθηκε πως το σκίρτημα του ελληνικού λαού τότε απείχε από το να είναι ένα πραγματικό υποκείμενο με ένα πρόγραμμα και στόχους λαϊκού κινήματος. Η «ανάθεση» σε ένα νέο και μικρό κόμμα, ο κυβερνητισμός και η «διαπραγμάτευση» με την τρόικα γρήγορα έδειξαν τα όρια του αντιμνημονιακού κινήματος.

Μέσα στα πλαίσια εκείνων των χρόνων (2010-2015) κυκλοφόρησαν πολλές ιδέες και προτάσεις για ένα νέο ΕΑΜ, για ένα Παλλαϊκό Μέτωπο, δημιουργήθηκαν νέες κινήσεις και κόμματα, προβλήθηκαν ιδέες μονοθεματικές (π.χ. επιστροφή στην δραχμή), εξόδου από την Ε.Ε. και άλλες, χωρίς όμως να μπορέσουν να δημιουργήσουν, ή να συγκροτήσουν, μια σοβαρή πολιτική και κοινωνική κίνηση.
Από δε το 2015 έως σήμερα το γενικό φόντο έχει αλλάξει πολύ. Δεν είναι μια φάση ανόδου του λαϊκού κινήματος, είναι μια περίοδος εκπνοής της διαθεσιμότητας του κόσμου: ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με όλο τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο εφάρμοσε το 3ο και επαχθέστερο όλων μνημόνιο, αποδέχθηκε την συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας για το μεταναστευτικό, ψήφισε τη συμφωνία των Πρεσπών (και ακόμα περηφανεύεται γι’ αυτό). Με λίγα λόγια άνοιξε σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο την αυτοδύναμη επάνοδο της Ν.Δ. στην κυβέρνηση το 2019. Όλα όσα συνέβησαν με την πανδημία, τον πόλεμο και τις εκλογές στην Ελλάδα το περσινό καλοκαίρι δείχνουν μια σημαντική πολιτική συντηρητικοποίηση και ένα τύπο διαχείρισης από τον Μητσοτάκη χωρίς αντίπαλο. Η Αριστερά (πλην ΚΚΕ) βολοδέρνει σε μια τεράστια κρίση. Η χώρα αντιμετωπίζει ένα μεγάλο υπαρξιακό πρόβλημα, αλλά όλος ο πολιτικός κόσμος (μαζί και το ΚΚΕ) ποντάρει στα ποσοστά των επόμενων ευρωεκλογών. Η χώρα γίνεται ορμητήριο, οι υποδομές καταστρέφονται, τα πάντα ιδιωτικοποιούνται. Λείπει μια πρόταση εναλλακτική, μια πρόταση κινηματική, μια διεργασία συσπείρωσης που να είναι ευρύχωρη και όχι καπελωμένη.
Η κρίση της χώρας είναι μεγάλη, αλλά και οι ορίζοντες της υπαρκτής αριστεράς δεν μπορούν να συλλάβουν το τι γίνεται. Η δική τους κρίση είναι μεγαλύτερη. Γιατί; Ο λόγος είναι απλός αλλά και σοβαρός: δεν μπορούν να συνδέσουν τα κοινωνικά (και ταξικά) ζητήματα με τα εθνικά. Τους λείπει αυτή η «μικρή λεπτομέρεια». Αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν μια ιμπεριαλιστική χώρα, την ελληνική κοινωνία σαν οπισθοδρομική και καθυστερημένη. Άλλοι μικρότεροι σχηματισμοί ζουν στους μικροκόσμους τους και διάγουν μια ζωή γεμάτη φραξιονιστικό πάθος και διασπάσεις.
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί καμία πρόταση, κανένα εγχείρημα, κανένα πολιτικό λαϊκό κίνημα χωρίς να συνδυάζει το κοινωνικό ζήτημα με το εθνικό. Αυτό σε ένα βαθμό γίνονταν στα χρόνια 2010-2015, κυρίως από τα κάτω, στις γενικές απεργίες, στις Πλατείες όλης της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε, ούτε ήθελε να σηκώσει αυτό το βάρος. Νόμιζε ότι με μια «διαπραγμάτευση» η ευρωκρατία «κάτι» θα του παραχωρούσε, και έτσι διαψεύστηκε τελείως.

Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί καμία πρόταση, κανένα εγχείρημα, κανένα πολιτικό λαϊκό κίνημα χωρίς να συνδυάζει το κοινωνικό ζήτημα με το εθνικό

Ποια η βασική αιτία μη κάλυψης του κενού;
Αν θέλουμε να σταθούμε σοβαρά και να εκτιμήσουμε την κατάσταση που βρισκόμαστε, θα πρέπει να διαπιστώσουμε ότι αυτή είναι άσχημη σε επίπεδο συσχετισμών, ότι υπάρχει γενικευμένη μια σύγχυση και ένα αίσθημα ανημπόριας, και μια εσωστρεφής περίπτυξη προς ατομική επίλυση του τεράστιου προβλήματος επιβίωσης που έχουν τα λαϊκά νοικοκυριά. Από πλευράς «υποκειμένου» είμαστε σε πολύ άσχημη κατάσταση. Κι αυτό είναι μια αφετηρία: όποιος δεν το διαπιστώνει είναι ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε (το «όποιος» αναφέρεται σε πολιτικά πρόσωπα, οργανώσεις, κόμματα κ.λπ.).
Αν είναι έτσι, υπάρχει ένα βασικό ερώτημα που ζητά απάντηση: Γιατί μέσα σε 9 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από το 2015 δεν ξεπρόβαλλε κανένα ενδιαφέρον εγχείρημα, κάποια διεργασία που να αλλάζει ορισμένα δεδομένα, να δημιουργεί ένα άλλο, έστω μικρό συσχετισμό, σε επίπεδο ιδεών, προτάσεων και πράξης;
Το ερώτημα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί και έχει πολλές πλευρές. Η συνηθισμένη απάντηση είναι ότι ο καθένας θέλει να έχει το «μικρό του αμπέλι» και έχουμε πήξει στους πολλούς «αρχηγούς». Υπάρχει τέτοια πλευρά; Βεβαίως, αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει μια 9χρονη «άπνοια». Το ξέκομμα από την κοινωνία και η ενασχόληση μέσα σε μια σφαίρα στερεοτύπων και «αληθειών», χωρίς να νοιάζεται κανείς τι σημαίνουν αυτά για τον πολύ κόσμο και τα προβλήματά του, είναι κι αυτός ένας λόγος.
Το κεντρικό, βασικό, αποφασιστικό ζήτημα που καθορίζει τη σημερινή κατάσταση του «υποκειμένου» είναι ένα αντικειμενικό πρόβλημα που ζητά λύση, αλλά δεν λύνεται δια μαγείας. Ποιο είναι αυτό; Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος αυθυπαρξίας της χώρας. Εδώ είναι το ζήτημα των ζητημάτων που ζητά μια ορισμένη λύση. Οι ελίτ έχουν την απάντηση: μια μορφή μεταπρατισμού ακόμα και με υποχωρήσεις είναι η καλύτερη λύση. Το άλλο «στρατόπεδο» τι έχει να αντιπροτείνει με μια πειστικότητα; Αλλιώς ειπωμένο, τι κάνει για να το απαντήσει, πόσο μοχθεί για απαντήσεις, για θεωρία, για πρόγραμμα και φυσικά για τον φορέα τους, δηλαδή ένα σύγχρονο υποκείμενο;

edromos.gr