Σταύρος Λυγερός: Οι ρίζες του Τραμπισμού, η παγκόσμια επίδραση,η woke ατζέντα, η Ελλάδα και η Γεωπολιτική.

Ο επικεφαλής του slpress.gr  δημοσιογράφος- αναλυτής και συγγραφέας Σταύρος Λυγερός, σε μια εφ όλης της ύλης ανάλυση, (ΕΔΩ) εξηγεί πως πίσω από τα επιφαινόμενα της χρονιάς των Αμερικανικών εκλογών, από την Ευρώπη των Ευρωεκλογών, μέχρι τους νέους πόλους ισχύος αλλά και τις αναδυόμενες χώρες, όλοι αλληλοεπιδρούν στα δύο μεγάλα ρεύματα σκέψης, πολιτικής, οικονομίας, τεχνοεπιστήμης και οργάνωσης των κοινωνιών, οδηγώντας σε μια νέα οριζόντια αντίθεση. 

Όπως σημειώνει, ο τραμπισμός έχει αποκτήσει κοινωνικο-οικονομικές ρίζες. Αποτυπώνει τον βαθύ διχασμό της αμερικανικής κοινωνίας, ο οποίος έχει προσλάβει διαστάσεις υφέρποντος εμφυλίου πολέμου.
Οι ΗΠΑ δεν έφθασαν σ’ αυτό το σημείο χωρίς αιτία. Ήταν οι οικονομικές-κοινωνικές διαφοροποιήσεις της τελευταίας 20ετίας που γέννησαν τον τραμπισμό, ως αμερικανική εκδοχή ενός πολιτικού φαινομένου που σαρώνει και τη Γηραιά Ήπειρο. Οι αιτίες του δεν είναι μόνο ο νεοφιλελευθερισμός. Εκτός από τις ανατροπές στο οικονομικό επίπεδο, έχουμε πλέον και τον μεταμοντέρνο δικαιωματισμό (woke ατζέντα) στο επίπεδο των κοινωνικών αξιών.
Το Brexit μπορεί να πάτησε στον παραδοσιακό βρετανικό ευρωσκεπτικισμό, αλλά πήγασε από την μήτρα της αντισυστημικής ψήφου που αλλάζει τον πολιτικό χάρτη σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Είναι γεγονός ότι η παραδοσιακή πολιτική ηγεμονία του διδύμου της (νεο)φιλελεύθερης κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς αμφισβητείται εντόνως από τους πολίτες. Μικρομεσαία στρώματα στρέφουν μαζικά την πλάτη στις παραδοσιακά κυρίαρχες πολιτικές παρατάξεις, προσανατολιζόμενα κυρίως προς τη λεγόμενη “Νέα Δεξιά”.
Η κύρια αιτία που αμφισβητούν την κατεστημένη τάξη πραγμάτων είναι ότι αυτή περισσότερο ή λιγότερο ανατρέπει τις σταθερές του βίου τους, ενισχύοντας τις οικονομικές ανισότητες. Πρόκειται για τεκτονικές αλλαγές που συνεχίζει να προκαλεί στις δυτικές κοινωνίες η κρίση του 2008 και η οποία επιδεινώθηκε από τον πόλεμο στην Ουκρανία με την ενεργειακή κρίση και τον πληθωρισμό. Η οικονομική κρίση είναι αυθεντικό προϊόν της απληστίας της ολιγαρχίας του χρήματος. Η ανισοκατανομή του πλούτου έχει προσλάβει τρομακτικές διαστάσεις. Σύμφωνα με την New York Times, στη δεκαετία του 1990 το 1% των Αμερικανών προσποριζόταν το 45% της αύξησης του ΑΕΠ. Στη οκταετία του Μπους (2000-08) προσποριζόταν το 65% και στην οκταετία του Ομπάμα το 93%! Κι από τότε η κατάσταση έχει επιδεινωθεί.
Ο Σταύρος Λυγερός, μιλάει ακόμη για την ανάλογη τάση στην Ευρώπη, το ρόλο των μεγάλων γεωπολιτικών αλλαγών με επίκεντρο την Ουκρανία, αλλά και την Μέση Ανατολή, έως τον Περσικό, τις Ινδίες και την Νοτιοανατολική Ασία, για να επικεντρωθεί στην εσωτερική κατάσταση της Ελλάδας, την επικοινωνιακή αντιστροφή των αναγκών της κοινωνίας με την ακρίβεια που μαστίζει τους πάντες να υποβαθμίζεται, την ώρα που η πολιτική ελίτ εμφανίζεται αναντίστοιχη της κοινωνίας σε σοβαρά θέματα όπως ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών που στη ουσία οδηγεί στο θέμα της τεκνοθεσίας, χωρίς ουσιαστικό, σοβαρό διάλογο με ειδικούς επί του θέματος. 
Για τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, διερωτάται γιατί όλες οι κυβερνήσεις από το 1974 και μετά  που προσπάθησαν να επιλύσουν την αντίθεση με την Τουρκία δεν το πέτυχαν καίτοι προχωρούσαν σε μεγάλες υποχωρήσεις, υπογραμμίζοντας ότι η απάντηση βρίσκεται στο ότι η Τουρκία δεν αμφισβητεί απλά ένα μέρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, αλλά τον πυρήνα της κυριαρχίας μας. Η διακήρυξη των  Αθηνών, λέει, μπορεί από την Τουρκία να κονιορτοποιείται με μια σειρά ενεργειών της, αναμενόμενο, όμως το κρίσιμο είναι πως από την Ελλάδα, δεν υπάρχει καν διάθεση να αξιοποιηθεί, ως "αγορά χρόνου", ώστε να καλυφθούν όλα τα μεγάλα κενά στην αποτρεπτική της ισχύ, σε βάθος χρόνου και στρατηγικής.