Μια γυναίκα μπορεί να αποκαλύψει όλη την ξεφτίλα της συγκάλυψης και να ξεγυμνώσει τους μηχανισμούς της σιωπής. Μπορεί ν’ ανοίξει στο στόμα της και να εξαπολύσει κεραυνούς, δίχως να γίνει ούτε μια στιγμή θεατράλε.
Όταν ήταν στα τελευταία του ο μέγας Ζαμπέτας, δυσκολευόταν σε πολλά. Αλλά δεν δυσκολευόταν διόλου να καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά απ’ το άλλο. Συνήθεια δεκαετιών γαρ και πώς να την κόψει, έστω και στην κατάσταση αυτή τη τραγική.
Και σε όσους του λέγανε «αμάν ρε Γιώργο, δεν κάνει», απαντούσε ευθαρσώς:
«Γιατί, τι θα πάθω; Καρκίνο; Καρκίνο έχω»!
Κάπως έτσι και η Μαρία Καρυστιανού στην Εξεταστική της Βουλής για τα Τέμπη. Στάθηκε απέναντι στους δράκους και στα φίδια και δεν μάσησε τα λόγια της ούτε μια στιγμή. Με τον τρόπο της μάνας που έχει βιώσει την μέγιστη απώλεια:
«Γιατί να μην τα πω, δηλαδή; Τι θα μου κάνετε; Τι θα μου κάνετε και θα με πονέσει περισσότερο απ’ την απώλεια του παιδιού μου; Τι ακριβώς;»
Είναι αυτό που λένε τα αμερικανάκια, κανένα έλεος, κανένας αιχμάλωτος. Μπαίνεις στη φωτιά της μάχης και δεν σκέφτεσαι πως θα τη βγάλεις καθαρή εις βάρος του διπλανού σου και πως θα τον πάρει αυτόν η σφαίρα και πως θα τραυματιστείς εσύ ελαφρά και θα επιστρέψεις στην πατρίδα με τιμές και δόξες. Δεν σκέφτεσαι κανέναν μαλάκα που θα έρθει να σε σκουντήξει και να σου πει «μέτρα τα λόγια σου», γιατί δεν σου έχει απομείνει πια κανένας εγωισμός και καμιά φιλαυτία. Το παιδί σου έθαψες, δεν έθαψες κοχύλια στην άμμο…
Και κάπως έτσι η Μαρία Καρυστιανού, η παιδίατρος μαμά της Μάρθης και πρόεδρος του Συλλόγου Θυμάτων των Τεμπών έσωσε την τιμή του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος στην Ελλάδα από εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Από εκεί που ήταν όλα σιδερωμένα και ατσαλάκωτα και έτοιμα να μπούνε στο κουτί, ποιο κουτί ρε γελοίε στο αρχείο ήταν έτοιμα να μπουν, όλες οι ευθύνες στο κορόιδο τον σταθμάρχη, ρίχτον στη μπουζού για καναδυό χρόνια και ύστερα θα πάθει αυτό το νόστιμο πράγμα που το λένε «ανήκεστον βλάβη της υγείας» και θα βγει ξανά στον ήλιο και θα αράζει στα τσιπουράδικα και θα βρίζει την κοινωνία την πουτάνα που του κατέστρεψε τη ζωή. Και η Μάρθη θα είναι φυλακισμένη στο φέρετρο, δεν θα γιορτάσει ποτέ τα εικοστά πρώτα γενέθλιά της…
Αλλά μια γυναίκα μπορεί. Μια γυναίκα μπορεί να αποκαλύψει όλη την ξεφτίλα της συγκάλυψης και να ξεγυμνώσει τους μηχανισμούς της σιωπής. Μπορεί ν’ ανοίξει στο στόμα της και να εξαπολύσει κεραυνούς, δίχως να γίνει ούτε μια στιγμή θεατράλε. Αυτός είναι ο πόνος της μάνας ηλίθιοι, αυτό είναι κάτι που δεν θα καταλάβετε ποτέ μέσα στην απέραντη ευδαιμονία σας και στο ατέλειωτο ρέψιμο της εξουσίας. Αυτή είναι η οδύνη της για το σπλάχνο της που έφυγε όσο πιο άδικα μπορούσε να φύγει. Μια γυναίκα μπορεί να μας δείξει με δέκα κουβέντες ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ολόγυμνος…
Και κλείνω με δικά της λόγια για να μην ξεχνιόμαστε. Από εδώ ως την αιωνιότητα:
«Δεν θα βάζαμε τα παιδιά μας στο τρένο αν ξέραμε το χάλι που επικρατούσε. Όλοι ήξεραν αλλά ρισκάρατε με τα δικά μας παιδιά κ. Τσιαπαρίκου. Εσάς εμπιστευόμασταν. Και την Hellenic Train που μας έδειχνε την τηλεδιοίκηση της Ιταλίας. Τους πιστέψαμε. Και τον υπουργό πιστέψαμε. Είμαι μόνη μου, αλλά δεν είμαι. Φανταστείτε 57 ανθρώπους δίπλα μου και τις οικογένειές τους. 180 τραυματίες και τις οικογένειες τους. Φανταστείτε κάθε άνθρωπο που ανέβηκαν πάνω στο τρένο όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιοι πολλές φορές. Ήταν τυχεροί. Εκτέθηκαν σε κίνδυνο απώλειας της ζωής τους γιατί κάποιοι δεν έκαναν τη δουλειά τους. Σε αυτό το έγκλημα η απόδοση δικαιοσύνης είναι μονόδρομος. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Εύχομαι μέσα από τη Δικαιοσύνη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου