Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το μνημόνιο απέτυχε. Ότι όχι μόνο ήταν άδικο, αντικοινωνικό και αντιαναπτυξιακό, αλλά δεν μπορούσε να πετύχει και τους στόχους του. Σήμερα, πλέον, 80% των ελλήνων συνομολογούν ότι το Μνημόνιο, οι Συμβάσεις και τα Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα αποτελούν αποτυχία του ίδιου του περιεχομένου τους και της πολιτικής που τα προωθούσε και όχι απλά της εφαρμογής τους. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, το γεγονός ότι το ίδιο το Κόμμα του Μνημονίου εμφανίζεται διασπασμένο. ‘Ηδη πάνω από το μισό ΠΑΣΟΚ καθώς και η μισή ΝΔ συμφωνούν ότι...αυτή η πολιτική δεν μας οδηγεί πουθενά παρά μόνο στην καταστροφή. Το υπόλοιπο τμήμα του δικομματισμού, εγκλωβισμένο στον δογματισμό των συμφερόντων με τα οποία διασυνδέεται και εκφράζει, επιμένει ότι το ζήτημα είναι να βομβαρδιστεί η Ελλάδα με ακόμα μεγαλύτερη στοχοπροσήλωση και συνέπεια ώστε να καταστραφεί το σύμπαν.
ΕυθύνεςΑνεξάρτητα του τι λένε οι μεν και οι δε, έχουν και οι
δύο αυτές πλευρές του Κόμματος του Μνημονίου βαρύτατες ευθύνες. Η ΝΔ έχει
ευθύνες που παρέδωσε μέγιστο πρόβλημα. Οι του ΠΑΣΟΚ ακόμα μεγαλύτερες διότι
μετέτρεψαν αυτό το πρόβλημα σε Καταστροφή. Σήμερα και οι δύο πλευρές συσσωρεύουν
ευθύνες για την ανευθυνότητά με την οποία οδηγούν την Ελλάδα σε μια
«καταστροφική καταστροφή». Που επιμένουν σε μια πολιτική που υποβαθμίζει τον
παραγωγικό ιστό της χώρας. Που αφανίζει κοινωνικές σχέσεις, κοινωνικές
εγγυήσεις, δημοκρατικές διαδικασίες και σημαντικά στοιχεία κυριαρχίας. Οι δύο
αυτές πλευρές έχουν αναμετρηθεί με την ιστορία της κόλασης και βγήκαν άχρηστοι
ακόμα και για έναν τέτοιο τόπο.
Ευθύνες έχουμε όλοι μας που επιτρέψαμε σε αυτούς που οδήγησαν την χώρα σε κρίση να αναλάβουν να την βγάλουν τάχα από την κρίση μετατρέποντας την κρίση σε καταστροφή. Που επιτρέπουμε σε αυτούς που καταστρέφουν τον τόπο να συνεχίζουν να κυβερνούν προκειμένου να οδηγήσουν στους αφανισμούς που κατέγραψα στην προηγούμενη παράγραφο. Που επιτρέπουμε στους αποτυχημένους, δίγλωσσους και υποκριτές να μας δίνουν «εγγυήσεις» ότι αυτοί πρέπει να μας πάνε στο μαύρο μέλλον στο οποίο επένδυσαν με την μνημονιακή πολιτική τους.
Παρακολουθούμε το θέατρο του παράλογου. Υπουργοί που κυβέρνησαν τον τόπο επί 20 και 30 χρόνια να παριστάνουν τους πόντιους Πιλάτους που με κάποιον ανεξήγητο θαυματουργό τρόπο δεν ευθύνονται τάχατες για το που βρισκόμαστε, αλλά είναι οι πιο κατάλληλοι για να μας πάνε κάπου αλλού. Όπου αυτό το αλλού κάθε μέρα είναι μια ακόμα πιο βαθιά μαύρη τρύπα στο βαρέλι του χωρίς πάτο χρέους και της ύφεσης. Επί πέντε χρόνια η ελληνική οικονομία υπό τη δική τους διεύθυνση βρίσκεται σε ύφεση, αλλά οι ίδιοι παριστάνουν ως να μην έχουν ευθύνες.
Παραλογισμοί πολιτικών που αποδείχτηκαν άχρηστοιΠαρακολουθούμε το θέατρο του Παράλογου, όπου υπουργοί των Κυβερνήσεων Παπανδρέου, παριστάνουν σήμερα, ως υπουργοί της Κυβέρνησης του Παπαδήμου, την εκ των υστέρων αντιπολίτευση στις Κυβερνήσεις του 2009-11. Αυτό το κάνουν διότι νιώθουν ουσιαστικά ως υπουργοί φεουδάρχες (για τον όρο αναλυτικά στο καινούργιο μου βιβλίο για την «Πολιτική Σωτηρίας» [εκδόσεις Λιβάνη]) που μπορούν να κάνουν οτιδήποτε γουστάρουν στον χώρο τους, αλλά δεν ευθύνονται για όσα συναποφασίζουν οι ίδιοι ως εξέχοντα μέλη μιας κυβέρνησης. Δεν γνωρίζουν ότι ορθώς ο κόσμος έχει την βαθιά πεποίθηση ότι εάν κανείς διαφωνεί με μια πολιτική, παραιτείται! Ότι σε μια τέτοια περίπτωση σηκώνεται και φεύγει, χωρίς να αναλάβει εκ νέου υπουργικά πόστα. Ξεχνούν ότι στην γενιά μας είδαμε καθεστώτα να καταρρέουν, ανθρώπους να παραιτούνται, ακόμα και να αυτοκτονούν και όχι να προσπαθούν να παριστάνουν τους αμέτοχους «σε μεγαλεία» που τα στήριξαν και αξιοποίησαν μέχρι τέλους.
Παρακολουθούμε το Θέατρο του Παράλογου, όταν συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες/ σοσιαλιστές συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση μαζί με ακροδεξιούς και ανθρώπους που υπηρέτησαν επί χούντας και μας λένε ότι με αυτούς θα σωθεί η χώρα. Αλλά πολύ περισσότερο παράλογο είναι, αυτοί που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην ακροδεξιά να μας κάνουν προτάσεις για το πώς θα πρέπει να είναι η κεντροαριστερά του μέλλοντος, η ίδια η Δημοκρατική Παράταξη, ή που υποκριτικά κάνουν λόγο για μελλοντικές συνεργασίες του πασοκογενή χώρου με την αριστερά, την ίδια στιγμή που συγκυβερνούν με την ακροδεξιά.
Είναι το θέατρο του παραλόγου όταν πολιτικοί που στήριξαν κάθε αντιλαϊκό μέτρο τα δύο τελευταία χρόνια, που ψήφισαν μνημόνια, μεσοπρόθεσμα προγράμματα, κατάργηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και κοινωνικών διασφαλίσεων, παριστάνουν τους σκεπτόμενους, ζωντανούς, ανησυχούντες πολιτικούς στους οποίους θα πρέπει να προσβλέπουμε εμείς οι υπόλοιποι.
Εξίσου θεατρικό και παράλογο είναι να ανακαλύπτουν όλοι αυτοί την αποτυχία του μνημονίου και να μην εξάγουν κανένα συμπέρασμα όχι μόνο για τις ευθύνες τους (άντε να τους χαριστούμε), αλλά και για την ανικανότητά τους. Την έλλειψη διαίσθησης για το που πήγαινε το πράγμα. Επιστημονικής κατανόησης του προβλήματος της κρίσης. Επάρκειας πολιτικής. Να το πω διαφορετικά, αν δεν είναι για κρέμασμα διότι συνειδητά υπηρέτησαν μια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική και προστάτευσαν συμφέροντα ενάντια στις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας, τότε είναι για «πέταμα» που ως απαξιωμένοι πολιτικοί δεν κατάλαβαν τη ζημιά που έκαναν, όσες καλές προθέσεις και αν είχαν ή έχουν. Κατά συνέπεια, εκείνοι που κοροϊδεύουν υποκριτικά, ότι τάχα διαφωνούν με τις προηγούμενες φωτογραφίες τους ή που το εννοούν ότι δεν πήγαν καλά τα πράγματα ας φύγουν από τις θέσεις που κατέχουν και ας αφήσουν νέες δυνάμεις να ανασυγκροτήσουν τον τόπο και να οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία σε αναγέννηση.
Τι άλλο πρέπει να κάνουν και να δουν προκειμένου να καταλάβουν ότι οι επιλογές τους οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό;
Παραλογισμοί πολιτικών που επιμένουν στην πολιτική καταστροφής
Οι πλέον παράλογοι είναι εκείνοι που συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο ως να μην συνέβη οτιδήποτε. Που εγκαλούν την κοινωνία για την όποια αντίσταση που προβάλλει στην καταστροφική τους πολιτική. Που ονειρεύονται έναν καιάδα στον οποίον θα ρίχνονται όλοι οι συνταξιούχοι, οι έχοντες ανάγκη φροντίδας, οι άνεργοι, όλοι όσοι κοστίζουν στο κράτος και εμποδίζουν να δοθεί ότι υπάρχει και δεν υπάρχει στις 20 οικογένειες που κατέστρεψαν τον τόπο. Οικογένειες που επέβαλαν επί δεκαετίες την λαμογιά, το ρουσφέτι, την κομπίνα, το σκέπασμα των σκανδάλων, την λεηλασία του δημόσιου χώρου και τον περιορισμό των δικαιωμάτων των πολιτών. Που πολλοί από αυτούς λεηλάτησαν τον πλούτο της χώρας, τα κοινοτικά προγράμματα, τους πόρους, τις ίδιες τις επιχειρήσεις τους.
Πρόκειται για θέατρο του παραλόγου να παριστάνουν πολιτικοί την στρουθοκάμηλο που τάχα δεν βλέπει το ότι η χώρα οδηγείται στις παγίδες του κυνηγού. Πολιτικοί που με περίσσιο θράσος μας καλούν να βιαστούμε να πιαστούμε στις φάκες του μνημονίου και της τρόικας διότι διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε να σωθούμε! Οι οποίοι καλούν τη χώρα να εκχωρήσει κυριαρχία. Να κτυπηθούν δικαιώματα που διασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή. Που στις γραμμές τους συμπεριλαμβάνουν όλους εκείνους τους πρώην υπουργούς, εμπειρογνώμονες και τραπεζίτες οι οποίοι μας έφεραν μέχρι το χείλος του γκρεμού και προσπαθούν να μας πείσουν ότι μαζί τους δεν κινδυνεύουμε αν κάνουμε το «τελικό βήμα» διότι είναι τόσο ικανοί ώστε μπορούμε να πετάξουμε. Βλέπετε έχουν διάθεση να πέσουν από μεγάλο ύψος. Αλλά όπως λέει και μια παλιά ρωσική παροιμία, ακόμα και όταν οι κότες πέφτουν από ψηλά, αυτό δεν τις κάνει αετούς.
Το άκρον άωτο του παραλογισμού και του θεάτρου του παραλόγου είναι ότι αν και πολιτικοί, οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρουμε, αποκλείουν κάθε πολιτική-δημοκρατική λύση στα προβλήματα της χώρας. Θεωρούν ότι οι εκλογές είναι κάτι το επικίνδυνο που θα πρέπει να αποφευχθούν με κάθε τρόπο. Και αναρωτιέμαι, είναι δυνατό πολιτικοί εκλεγμένοι με διαδικασίες δημοκρατικές να αρνούνται την απαίτηση και ανάγκη να δοθεί δημοκρατική λύση στο πρόβλημα της χώρας; Να κατανοήσουν ότι οι πολιτικοί και η πολιτική προηγούνται της τεχνοκρατίας; Και αν δεν το καταλαβαίνουν γιατί δεν παραιτούνται και οι ίδιοι; Ή μήπως υποκρίνονται μόνο και μόνο διότι δια των τεχνοκρατών συμβάλλουν να επιβληθεί στη χώρα μια πολιτική ενάντια στα ζωτικά συμφέροντά και τις ανάγκες των πολιτών της; Δεν κατανοούν ότι ο μοχλός λύσης του προβλήματος δεν είναι κάποιο τεχνικό-οικονομικό πρόβλημα αλλά το ξεμπλοκάρισμα της πολιτικής και ότι αυτό γίνεται μόνο με τους κανόνες της δημοκρατίας, δηλαδή, αυτή τη στιγμή με εκλογές; Ότι ήρθε η ώρα να δοθεί τέλος στο θέατρο του παραλόγου!
Ευθύνες έχουμε όλοι μας που επιτρέψαμε σε αυτούς που οδήγησαν την χώρα σε κρίση να αναλάβουν να την βγάλουν τάχα από την κρίση μετατρέποντας την κρίση σε καταστροφή. Που επιτρέπουμε σε αυτούς που καταστρέφουν τον τόπο να συνεχίζουν να κυβερνούν προκειμένου να οδηγήσουν στους αφανισμούς που κατέγραψα στην προηγούμενη παράγραφο. Που επιτρέπουμε στους αποτυχημένους, δίγλωσσους και υποκριτές να μας δίνουν «εγγυήσεις» ότι αυτοί πρέπει να μας πάνε στο μαύρο μέλλον στο οποίο επένδυσαν με την μνημονιακή πολιτική τους.
Παρακολουθούμε το θέατρο του παράλογου. Υπουργοί που κυβέρνησαν τον τόπο επί 20 και 30 χρόνια να παριστάνουν τους πόντιους Πιλάτους που με κάποιον ανεξήγητο θαυματουργό τρόπο δεν ευθύνονται τάχατες για το που βρισκόμαστε, αλλά είναι οι πιο κατάλληλοι για να μας πάνε κάπου αλλού. Όπου αυτό το αλλού κάθε μέρα είναι μια ακόμα πιο βαθιά μαύρη τρύπα στο βαρέλι του χωρίς πάτο χρέους και της ύφεσης. Επί πέντε χρόνια η ελληνική οικονομία υπό τη δική τους διεύθυνση βρίσκεται σε ύφεση, αλλά οι ίδιοι παριστάνουν ως να μην έχουν ευθύνες.
Παραλογισμοί πολιτικών που αποδείχτηκαν άχρηστοιΠαρακολουθούμε το θέατρο του Παράλογου, όπου υπουργοί των Κυβερνήσεων Παπανδρέου, παριστάνουν σήμερα, ως υπουργοί της Κυβέρνησης του Παπαδήμου, την εκ των υστέρων αντιπολίτευση στις Κυβερνήσεις του 2009-11. Αυτό το κάνουν διότι νιώθουν ουσιαστικά ως υπουργοί φεουδάρχες (για τον όρο αναλυτικά στο καινούργιο μου βιβλίο για την «Πολιτική Σωτηρίας» [εκδόσεις Λιβάνη]) που μπορούν να κάνουν οτιδήποτε γουστάρουν στον χώρο τους, αλλά δεν ευθύνονται για όσα συναποφασίζουν οι ίδιοι ως εξέχοντα μέλη μιας κυβέρνησης. Δεν γνωρίζουν ότι ορθώς ο κόσμος έχει την βαθιά πεποίθηση ότι εάν κανείς διαφωνεί με μια πολιτική, παραιτείται! Ότι σε μια τέτοια περίπτωση σηκώνεται και φεύγει, χωρίς να αναλάβει εκ νέου υπουργικά πόστα. Ξεχνούν ότι στην γενιά μας είδαμε καθεστώτα να καταρρέουν, ανθρώπους να παραιτούνται, ακόμα και να αυτοκτονούν και όχι να προσπαθούν να παριστάνουν τους αμέτοχους «σε μεγαλεία» που τα στήριξαν και αξιοποίησαν μέχρι τέλους.
Παρακολουθούμε το Θέατρο του Παράλογου, όταν συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες/ σοσιαλιστές συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση μαζί με ακροδεξιούς και ανθρώπους που υπηρέτησαν επί χούντας και μας λένε ότι με αυτούς θα σωθεί η χώρα. Αλλά πολύ περισσότερο παράλογο είναι, αυτοί που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην ακροδεξιά να μας κάνουν προτάσεις για το πώς θα πρέπει να είναι η κεντροαριστερά του μέλλοντος, η ίδια η Δημοκρατική Παράταξη, ή που υποκριτικά κάνουν λόγο για μελλοντικές συνεργασίες του πασοκογενή χώρου με την αριστερά, την ίδια στιγμή που συγκυβερνούν με την ακροδεξιά.
Είναι το θέατρο του παραλόγου όταν πολιτικοί που στήριξαν κάθε αντιλαϊκό μέτρο τα δύο τελευταία χρόνια, που ψήφισαν μνημόνια, μεσοπρόθεσμα προγράμματα, κατάργηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και κοινωνικών διασφαλίσεων, παριστάνουν τους σκεπτόμενους, ζωντανούς, ανησυχούντες πολιτικούς στους οποίους θα πρέπει να προσβλέπουμε εμείς οι υπόλοιποι.
Εξίσου θεατρικό και παράλογο είναι να ανακαλύπτουν όλοι αυτοί την αποτυχία του μνημονίου και να μην εξάγουν κανένα συμπέρασμα όχι μόνο για τις ευθύνες τους (άντε να τους χαριστούμε), αλλά και για την ανικανότητά τους. Την έλλειψη διαίσθησης για το που πήγαινε το πράγμα. Επιστημονικής κατανόησης του προβλήματος της κρίσης. Επάρκειας πολιτικής. Να το πω διαφορετικά, αν δεν είναι για κρέμασμα διότι συνειδητά υπηρέτησαν μια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική και προστάτευσαν συμφέροντα ενάντια στις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας, τότε είναι για «πέταμα» που ως απαξιωμένοι πολιτικοί δεν κατάλαβαν τη ζημιά που έκαναν, όσες καλές προθέσεις και αν είχαν ή έχουν. Κατά συνέπεια, εκείνοι που κοροϊδεύουν υποκριτικά, ότι τάχα διαφωνούν με τις προηγούμενες φωτογραφίες τους ή που το εννοούν ότι δεν πήγαν καλά τα πράγματα ας φύγουν από τις θέσεις που κατέχουν και ας αφήσουν νέες δυνάμεις να ανασυγκροτήσουν τον τόπο και να οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία σε αναγέννηση.
Τι άλλο πρέπει να κάνουν και να δουν προκειμένου να καταλάβουν ότι οι επιλογές τους οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό;
Παραλογισμοί πολιτικών που επιμένουν στην πολιτική καταστροφής
Οι πλέον παράλογοι είναι εκείνοι που συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο ως να μην συνέβη οτιδήποτε. Που εγκαλούν την κοινωνία για την όποια αντίσταση που προβάλλει στην καταστροφική τους πολιτική. Που ονειρεύονται έναν καιάδα στον οποίον θα ρίχνονται όλοι οι συνταξιούχοι, οι έχοντες ανάγκη φροντίδας, οι άνεργοι, όλοι όσοι κοστίζουν στο κράτος και εμποδίζουν να δοθεί ότι υπάρχει και δεν υπάρχει στις 20 οικογένειες που κατέστρεψαν τον τόπο. Οικογένειες που επέβαλαν επί δεκαετίες την λαμογιά, το ρουσφέτι, την κομπίνα, το σκέπασμα των σκανδάλων, την λεηλασία του δημόσιου χώρου και τον περιορισμό των δικαιωμάτων των πολιτών. Που πολλοί από αυτούς λεηλάτησαν τον πλούτο της χώρας, τα κοινοτικά προγράμματα, τους πόρους, τις ίδιες τις επιχειρήσεις τους.
Πρόκειται για θέατρο του παραλόγου να παριστάνουν πολιτικοί την στρουθοκάμηλο που τάχα δεν βλέπει το ότι η χώρα οδηγείται στις παγίδες του κυνηγού. Πολιτικοί που με περίσσιο θράσος μας καλούν να βιαστούμε να πιαστούμε στις φάκες του μνημονίου και της τρόικας διότι διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε να σωθούμε! Οι οποίοι καλούν τη χώρα να εκχωρήσει κυριαρχία. Να κτυπηθούν δικαιώματα που διασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή. Που στις γραμμές τους συμπεριλαμβάνουν όλους εκείνους τους πρώην υπουργούς, εμπειρογνώμονες και τραπεζίτες οι οποίοι μας έφεραν μέχρι το χείλος του γκρεμού και προσπαθούν να μας πείσουν ότι μαζί τους δεν κινδυνεύουμε αν κάνουμε το «τελικό βήμα» διότι είναι τόσο ικανοί ώστε μπορούμε να πετάξουμε. Βλέπετε έχουν διάθεση να πέσουν από μεγάλο ύψος. Αλλά όπως λέει και μια παλιά ρωσική παροιμία, ακόμα και όταν οι κότες πέφτουν από ψηλά, αυτό δεν τις κάνει αετούς.
Το άκρον άωτο του παραλογισμού και του θεάτρου του παραλόγου είναι ότι αν και πολιτικοί, οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρουμε, αποκλείουν κάθε πολιτική-δημοκρατική λύση στα προβλήματα της χώρας. Θεωρούν ότι οι εκλογές είναι κάτι το επικίνδυνο που θα πρέπει να αποφευχθούν με κάθε τρόπο. Και αναρωτιέμαι, είναι δυνατό πολιτικοί εκλεγμένοι με διαδικασίες δημοκρατικές να αρνούνται την απαίτηση και ανάγκη να δοθεί δημοκρατική λύση στο πρόβλημα της χώρας; Να κατανοήσουν ότι οι πολιτικοί και η πολιτική προηγούνται της τεχνοκρατίας; Και αν δεν το καταλαβαίνουν γιατί δεν παραιτούνται και οι ίδιοι; Ή μήπως υποκρίνονται μόνο και μόνο διότι δια των τεχνοκρατών συμβάλλουν να επιβληθεί στη χώρα μια πολιτική ενάντια στα ζωτικά συμφέροντά και τις ανάγκες των πολιτών της; Δεν κατανοούν ότι ο μοχλός λύσης του προβλήματος δεν είναι κάποιο τεχνικό-οικονομικό πρόβλημα αλλά το ξεμπλοκάρισμα της πολιτικής και ότι αυτό γίνεται μόνο με τους κανόνες της δημοκρατίας, δηλαδή, αυτή τη στιγμή με εκλογές; Ότι ήρθε η ώρα να δοθεί τέλος στο θέατρο του παραλόγου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου