Του Γιώργου ΛακόπουλουΑς συμπτύξουμε την αποτίμηση της οικονομικής πολιτικής του Μνημονίου, όπως την έκανε ο υπουργός Οικονομικών: τζίφος! Η αντιμετώπιση της κρίσης διά του Μνημονίου - όπως υπόσχονταν Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου - ήταν υπόθεση από χέρι χαμένη. Το λέει και ο Τόμσεν άλλωστε, αλλά το χρεώνει σε άλλους.
Και οι «θυσίες που έπιαναν τόπο», σύμφωνα με
τον πρώην πρωθυπουργό και τον πρώην υπουργό Οικονομικών; Απλώς δεν έπιαναν. Το
δείχνει...
η επιδείνωση της πραγματικής οικονομικής
κατάστασης της χώρας. Και η απόγνωση των ανθρώπων. Οπως και η απόλυτη διεθνής
ανυποληψία στην οποία οδήγησε η «αποκατάσταση του κύρους» της μέσω… συνεντεύξεων
και λοιπών μεθόδων αυτοπροβολής.
Το αποτέλεσμα λοιπόν μιλάει μόνο του. Αλλωστε ο
Παπανδρέου πέρασε στην Iστορία ως ο πρωθυπουργός που έχασε τη θέση του χωρίς το
κόμμα του να χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή. Και ο πρώην πανίσχυρος «τσάρος»
υποβιβάστηκε σε απλό εξωκοινοβουλευτικό υπουργό.
Παραβιάζοντας ανοικτές θύρες, ο Βενιζέλος έκανε
τον απολογισμό τού Μνημονίου και είναι αρνητικός. Ο Τόμσεν παρομοίως. Αλλά η
αφήγηση παραμένει λειψή. Υπάρχει η περίοδος πριν από το Μνημόνιο και την
εφαρμογή του: η περίοδος των αποφάσεων.
Εδώ πέφτουν οι ερωτήσεις σαν το χαλάζι κι ο
τραυματίας αναστενάζει.Για ποιον ακριβώς λόγο πήγε η χώρα στο ΔΝΤ;
Πότε ακριβώς προέκυψε αυτή η ανάγκη; Από πότε το συζητούσαν… ιδιωτικά(!) με τον
Στρος-Καν; Πότε ακριβώς εγκαταστάθηκαν στη χώρα οι άνθρωποι του ΔΝΤ; Με ποιον
συνεννοήθηκαν και τι ήλθαν να κάνουν… ινκόγκνιτο; Ποιος διαπραγματεύτηκε και με
ποιον το Μνημόνιο; Ποιος υιοθέτησε το περιεχόμενό του και με ποια εξουσιοδότηση;
Σε ποιο συνταγματικό όργανο αποφάσεων ετέθησαν τα πραγματικά δεδομένα,
προκειμένου να ληφθούν αποφάσεις;
Υπάρχουν αμέτρητα ακόμη ερωτήματα και δεν
καλύπτονται από κορόνες του τύπου «σώσαμε τη χώρα». Αν μη τι άλλο, η χώρα για
σωσμένη δεν φαίνεται. Αντίθετα, ποτέ άλλοτε δεν ήταν σε τόσο μεγάλο κίνδυνο. Και
τόσο κοντά στην έξοδο από την ευρωζώνη.
Ενδεχομένως υπάρχουν οι απαντήσεις στα
ερωτήματα. Και ίσως δικαιώνουν όσους πήραν τις αποφάσεις. Αλλά μέχρι να δοθούν
οι απαντήσεις, τα ερωτήματα θα μένουν ανοικτά. Η Ιστορία άλλωστε γράφεται με
ερωτήματα. Οπως αυτό του σκωτσέζου ποιητή Τόμας Κάμπελ: «Πόσα εκατομμύρια
άνθρωποι πέθαναν για να γίνει ο Καίσαρας Μεγάλος;».
δημοσιεύτηκε στα ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου