Γεύση στάχτης στη γλώσσα

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Και πώς ν' αρχίσεις; Τι να πεις που να 'ναι στέρεο, τραχύ σαν την αλήθεια, χωρίς ηρωικά εμβόλιμα, δίχως νησίδες από μελό και ξέρες πένθους, δηλαδή καραμπινάτο ναρκισσισμό και αυτοαναφορικούς νυγμούς τόλμης και συνέπειας.

Τέλος πάντων, δύσκολα βγήκε στο χαρτί το σημερινό σημείωμα. Γι' αυτό, παράκληση θερμή, ανεχθείτε το πρώτο πρόσωπο............ Χθες το βράδυ, λοιπόν, την ώρα που το μέλλον της «Ε» βυθιζόταν τελείως στην καταχνιά, ήρθε στο γραφείο ένα αγαπημένο περιοδικό, οι «Σημειώσεις». Και, κοίτα να δεις. Το εντιτόριαλ του τεύχους, ενώ αναφέρεται στην τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά κάπως και τη δραματική κατάσταση της «Ε». Το κείμενο αρχίζει με κάτι που είχε πει ο αείμνηστος Μάριος Μαρκίδης, όταν έπεσε το Τείχος: «Κι επειδή έπεσε το Τείχος, σημαίνει ότι εγώ τώρα θα πρέπει να γίνω παλιάνθρωπος;»...Ακούστε τι γράφει στη συνέχεια ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος: «Οχι, Μάριε· σημαίνει όμως ότι η παλιανθρωπιά αποκρυσταλλώθηκε πλέον ως "ιδιωτικοποίηση" (υδάτων, ανέμων, εθνών), ως εκσυγχρονιστικά αναβαθμισμένη έκφανση του αρχαϊκού δόγματος: "Ο Θεός θέλησε να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, δεν μπορούν να το αλλάξουν αυτό οι κομμουνιστές" (Μουλάς Ζαχρ Γκουλ)»... Και συνεχίζει ο Λυκιαρδόπουλος: «Αφιερωμένο σ' εσάς που πιστέψατε πως η λογική έχει θέση εκεί που βασιλεύει η χρυσή μετριότητα, η δειλή αναβολή, η απώθηση των "άκρων" και η δάνεια έντοκη ελπίδα για το μέλλον, η οποία μας οδήγησε εδώ ακριβώς που μας οδήγησε: σ' ένα αφόρητο παρόν (...) Αφιερωμένο σ' εσάς που περιμένετε, αθώα πρόβατα ή φουσκωτά παγώνια, να σας πουλήσουν το νεράκι του Θεού οι τοκογλύφοι, στραγγίζοντας όλες τις φλέβες της πατρίδας σας, ελληναράδες μου αδέλφια μου τσανακογλείφτες... Εγώ που μόνη μου πατρίδα είχα τον Σολωμό και τη Μυστηριώδη Νήσο, άκαπνος γραφιάς που μου 'λαχε κάποτε ν' ανασάνω λίγη θάλασσα αληθινή και να μεθύσω, τώρα νηφάλιος σας λέω: πέρ' από τους ηρωικούς μηδενισμούς της αφροσύνης ή τις ρεαλιστικές αυταπάτες της φρονιμάδας μας περιμένουν δρόμοι που δεν βγάζουν πουθενά, και ίσως πολλοί να ορμήσουν στον γκρεμό αναζητώντας ένα νόημα ακόμα και μέσα στην πτώση, για να χαθούν πασκίζοντας -μάταια;- ν' αναστρέψουν το ήθος της εποχής και τον στίχο του Ελιοτ: όχι μ' ένα λυγμό μα μ' ένα βρόντο».......... .... Δεν ξέρω αν θα ξαναϊδωθούμε, αγαπητοί αναγνώστες. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό που μπορώ να σας πως είναι ότι επί πέντε μήνες οι εργαζόμενοι της «Ε» συντηρήσαμε ηρωικά την ελπίδα. Πασχίσαμε «καλλιεργώντας μαραμένα τριαντάφυλλα». Οι τραγικές εξελίξεις φαντάζουν βρόχος. Και ίσως να 'ναι. Σίγουρα, πάντως, υπενθυμίζουν σοβαρές ευθύνες και ανεύθυνη συμπεριφορά ιθυνόντων της «Ε» (ιδιοκτησία/διευθύνσεις) από τότε που πέθανε ο Κίτσος Τεγόπουλος. Αλλά ταυτόχρονα -και πέραν αυτών- ένα ζοφερό και ανεξιχνίαστο «παιχνίδι» σκοπιμοτήτων και ιδιοτέλειας, στο οποίο ενεπλάκη η μοίρα της ξεκρέμαστης -σε σκοτεινούς καιρούς- «Ελευθεροτυπίας»... Εις το επανιδείν; Ας αφήσουμε το ερωτηματικό να αιωρείται και να σαρκάζει. Καλά Χριστούγεννα!