Η Ευρώπη του χρήματος σκοτώνει την Ευρώπη των λαών

"Σημερα, η Ευρώπη του χρήματος σκοτώνει την Ευρώπη των λαών, και μόνον η αντίστασή τους είναι σε θέση να σώσει την Ευρώπη από τον «κακό εαυτό» της." ο Κώστας Βεργόπουλος, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστημίου VIII του Παρισιού, απαντά στην Κρυσταλία Πατούλη σε ερωτήματα σχετικά με το που βαδίζει η οικονομία αλλά και η κοινωνία στην Ελλάδα της Ευρώπης μετά το μνημόνιο 2.  

Τι έχετε να πείτε για την ψήφιση του νέου μνημονίου;

Η εγχείρηση επέτυχε, αλλά ο ασθενής καθημερινά αποθνήσκει. Το μνημόνιο 2 εξασφαλίζει –όπως και τα προηγούμενα- τους δανειστές με πρόσθετο δανειακό χρήμα, αλλά με τίμημα την εξόντωση του οφειλέτη. Αποστέλλεται βοήθεια, όμως όχι προς την Ελλάδα, αλλά προς τις πιστώτριες ευρωπαϊκές τράπεζες. Εξασφαλίζεται ότι αυτή η βοήθεια δεν θα χρησιμοποιηθεί από την Ελλάδα, αλλά θα κατατίθεται σε κλειστό λογαριασμό από τον οποίο θα εξυπηρετούνται απευθείας οι δανειστές....

Οι τελευταίοι εξασφαλίζονται, αλλά όχι η ελληνική οικονομία, στην οποία επιβάλλονται σκληρά μέτρα, που ρίχνουν την οικονομία σε όλο και βαθύτερη ύφεση και ανεργία. Ύφεση σημαίνει συρρίκνωση Εθνικού Εισοδήματος, και συνεπώς ακόμα μικρότερη ικανότητα αποπληρωμής του χρέους από ελληνικούς πόρους. Σήμερα πλέον, δεν πληρώνει η Ελλάδα το χρέος της, όμως αυτή χρεώνεται για την αποπληρωμή που εξασφαλίζουν οι εταίροι μας με τα πρόσθετα δάνεια.

Από την άλλη πλευρά, η χώρα μας έρχεται σε όλο και χειρότερη θέση εξαιτίας των μέτρων που αυταρχικά επιβάλλονται, ως δήθεν μεταρρυθμίσεις. H Ελλάδα εξοντώνεται άμεσα και σε βάθος χρόνου ακόμη περισσότερο. Χάνεται η ικανότητά της να παράγει εισόδημα με συνέπεια ότι σβήνει σαν χώρα. Αυτό είναι ένα σημείο που προξενεί ανησυχία ακόμη και στους δανειστές, παρόλο που έχουν εξασφαλιστεί για την άμεση αποπληρωμή των δανείων. Όλοι ανησυχούν για την έλλειψη ορατότητος για τη χώρα μας σε βάθος χρόνου. Επί του θέματος αυτού, το μνημόνιο 2, όχι μόνο δεν είπε τίποτα, αλλά εκφράζεται αρνητικά: επιβάλλει ακόμη πιο σκληρή λιτότητα, με συνέπεια, ακόμα πιο βαθιά ύφεση.

Το πρώτο σκέλος του μνημονίου 2, στο μέτρο που εξασφαλίζει τους πιστωτές, αποκλείει το ενδεχόμενο ασύντακτης χρεοκοπίας της χώρας, και συνεπώς αποκλείονται οι υποθετικές παρενέργειες αυτής, δηλαδή το να βγει η Ελλάδα από την ‘Ευρωπαϊκή ένωση και από το ευρώ. Αυτά επισείοντο από τους πιστωτές ως εκβιασμός. Με την πρόσφατη συμφωνία, αποδυναμώνεται ο εκβιασμός των πιστωτών, όπως και η σπέκουλα επάνω σε αυτόν. Όμως, το δεύτερο σκέλος του μνημονίου κάνει την Ελλάδα να αιμορραγεί, να ψυχορραγεί.

Σε εκείνους που είναι υπέρ του να βγούμε από το ευρώ και την Ευρωζώνη τι θα είχατε να πείτε;
Θεωρώ επί του παρόντος πρόωρο κάτι τέτοιο. Δεν είναι απλό το να φύγουμε. Εάν κηρύξουμε παύση πληρωμών, η ελληνική οικονομία δεν θα μπορεί να χρηματοδοτηθεί. Η Αργεντινή, που εκήρυξε μονομερή παύση πληρωμών, παραμένει μέχρι σήμερα εκτός αγορών. Δεν μπορεί να δανειστεί από πουθενά. Ο Ισημερινός που έκανε το ίδιο, παραμένει η τελευταία χώρα στον κόσμο, σε ρυθμό ανάπτυξης και σε δανειοληπτική ικανότητα.

Στην Αργεντινή η οικονομία δεν πάει από τότε, τόσο άσχημα…
Η Αργεντινή ήταν και παραμένει η 5η εξαγωγική χώρα στον κόσμο σε γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα. Παραμένει τεράστια εξαγωγική δύναμη από το παρελθόν. Έχει προϊόντα στα οποία ποντάρει με ασύγκριτα μεγαλύτερη ασφάλεια, από ότι θα μπορούσε η Ελλάδα, που σήμερα τουλάχιστον δεν διαθέτει. Παρόλα αυτά, δεν υποστηρίζω ότι μία υποτίμηση του νομίσματος δεν θα έκανε καλό. Ακόμα κι αν δεν έχουμε σήμερα εξαγώγιμα προϊόντα, θα αποκτούσαμε. Άλλωστε τη δεκαετία του 1930 όταν έγινε τότε η υποτίμηση, ωφέλησε οπωσδήποτε την Ελληνική βιομηχανία και αυτό παρόλο που δεν προϋπήρχε αξιόλογη βιομηχανική υποδομή, αλλά η ανάπτυξη τότε βασίστηκε οπωσδήποτε στην εσωτερική αγορά. Και σήμερα ίσως μια υποτίμηση θα ωφελούσε όποια χώρα την πραγματοποιήσει. Όμως, το ζήτημα είναι ότι σήμερα η Ελλάδα δεν είναι μόνη της, αλλά βρίσκεται στο πλαίσιο συνεργασίας της Ευρωζώνης, από το οποίο αντλεί ορισμένα δικαιώματα, που οφείλει να διεκδικεί, αντί να τα αρνείται και να αποχωρήσει, προς ικανοποίηση όσων εξ αρχής ήσαν εναντίον του ευρωπαϊκού κοινού νομίσματος.

Υπάρχουν και εκείνοι που είναι ενάντια στο να βγούμε απαραίτητα από την Ευρωζώνη αλλά αντίθετοι στο μνημόνιο, και υπέρ του να μην δεχτούμε το χρέος χωρίς πρώτα να το διερευνήσουμε και μάλιστα να το συμψηφίσουμε με το χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Κατόπιν, λένε, εφόσον υπάρξει χρέος, να δοθεί από την Ελλάδα όταν εκείνη θα μπορεί να το πληρώνει σιγά σιγά και σίγουρα όχι από το πορτοφόλι των χαμηλόμισθων και των συνταξιούχων.
Αν πρέπει να αναγνωριστούν τα δικαιώματα που έχουμε απέναντι στη Γερμανία από την κατοχή και το παρελθόν; Φυσικά πρέπει. Είναι αυτονόητο. Αλλά εκτός από αυτά τα ιστορικά δικαιώματα, έχουμε και δικαιώματα σημερινά, ως μέλος της Ευρώπης και της Ευρωζώνης. Υπενθυμίζω ότι σήμερα αξιώνουν να αποχωρήσει η Ελλάδα από το Ευρώ οι ακροδεξιοί Γερμανοί. Δηλαδή εκείνοι που θέλουν να πετάξουν την Ελλάδα έξω, για να γλυτώσουν αυτά που πρέπει να δώσουν, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ιστορία αυτή φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση τη σχέση της Γερμανίας, όχι μόνον με την Ελλάδα, αλλά επίσης με την Ευρώπη. Αν αρχίσουν να εκπαραθυρώνουν τις χώρες με χρέη και ελλείμματα, μετά θα πρέπει να κάνουν το ίδιο με την Πορτογαλία και τις υπόλοιπες. Στο τέλος θα τιναχθεί στον αέρα όλο το εγχείρημα της Ευρωζώνης. Το κοινό νόμισμα δεν έγινε προς επιβράβευση των «άριστων», αλλά προς εξασφάλιση και των «λιγότερο καλών». Εάν οι τελευταίοι αποβάλλονται, επειδή δεν είναι «άριστοι», τότε αποτυγχάνει όχι μόνον το κοινό νόμισμα, αλλά επίσης η δυνατότητα των «άριστων» να διατηρούν τις επιδόσεις τους.

Λέχθηκε από κάποιον στο BBC πως πριν τελειώσει η χρονιά, η παγκόσμια οικονομία θα καταρρεύσει και το κραχ του 1930 θα φαντάζει αστείο μπροστά σε αυτό που θα συμβεί και τότε, η Ευρώπη δεν θα παραμείνει ως εκείνη που ξέρουμε σήμερα.

Ασφαλώς, το ενδεχόμενο αυτό υπάρχει, αλλά είναι παρακινδυνευμένο να στηρίξουμε την πολιτική μας πάνω σε αυτό και να πορευτούμε μόνοι μας. Αυτό που υποτιμούν οι προβλέψεις αυτού του είδους, είναι ότι η Ευρώπη ναι μεν, δεν λύνει τα προβλήματα, αλλά φροντίζει να τα αναβάλει. Κάθε τόσο, όπως λένε, αγοράζει χρόνο, μεταθέτοντας τα στο μέλλον. Έτσι τα προβλήματα συσσωρεύονται και επιδεινώνονται, αλλά η Ευρώπη αποτρέπει την έκρηξη τους. Με αυτή τη μέθοδο, αποφεύγουν συνεχώς την έκρηξη, μέχρι να καταλάβουν ότι πρέπει να αλλάξουν διαχειριστικό πρόγραμμα. Η πιθανότητα της διαχειριστικής μεταβολής δεν λαμβάνεται υπόψη από αυτές τις προβλέψεις. Η Ευρώπη, υπό την πίεση των πραγμάτων και για να μην φτάσει η κατάρρευση, λαμβάνει μέτρα, στα οποία δεν πιστεύει και δεν ήθελε να λάβει, που όμως, δεν λύνουν κανένα πρόβλημα, απλά το μεταθέτουν στο μέλλον, κερδίζοντας μόνο χρόνο ενώ το ευρωπαϊκό αδιέξοδο υποτροπιάζει και γίνεται όλο και σκοτεινότερο.

Επίσης, η Ισλανδία υποτίμησε το νόμισμα της και σήμερα ανακάμπτει.

Ναι. Έτσι είναι. Η Ισλανδία υποτίμησε το νόμισμά της και ενώ πριν είχε 52.000 δολάρια κατά κεφαλήν εισόδημα, τώρα έχει λιγότερο από το μισό. Δεν ξέρω αν αυτή είναι αξιοζήλευτη θέση. Εν πάση περίπτωση όμως, η Ισλανδία δεν ήταν μέσα στο σύστημα του Ευρώ. Και η Ισλανδία επίσης είναι ισχυρή εξαγωγική χώρα σε προϊόντα αλιείας, στα οποία διαθέτει παγκόσμιο μονοπώλιο λόγω γεωγραφικής θέσης. Είναι δύναμη στα προϊόντα αλιείας, όπως η Αργεντινή στα σιταρά και κτηνοτροφία.

Εσείς μπορείτε να προβλέψετε τι πρόκειται να γίνει;
Προβλέπω, ότι με τα ημίμετρα που παίρνει η Ευρώπη, το πρόβλημα θα επεκτείνεται, θα βαθαίνει, θα επιδεινώνεται, αλλά δεν θα επέρχεται η κατάρρευση, διότι η Ευρώπη θα την αποτρέπει διαρκώς, μεταθέτοντάς την στο μέλλον και φυσικά με όλο και βαρύτερο κόστος, μέχρι να καταλάβει ότι θα πρέπει να αλλάξει διαχειριστικό υπόδειγμα.

Με αυτή την τακτική, θα της κοστίζει «ο κούκος, αηδόνι», θα βιώνουμε το νοσηρό υφεσιακό κλίμα, αλλά η τελική κρίση θα αναβάλλεται. Μέχρις ότου γίνει μία κυβερνητική αλλαγή, και έλθουν στην εξουσία π.χ. οι Σοσιαλιστές στη Γαλλία ή στη Γερμανία, το 2012 ή το 2013, όπως δείχνουν οι προβλέψεις, και αρχίσουν να αντιμετωπίζουν διαφορετικά τα πράγματα, με περισσότερο ευρωπαϊκό και αποτελεσματικότερο τρόπο.

Σήμερα, σπαταλούνται τεράστια χρηματικά ποσά με το να υπερασπίζονται μονόπλευρα τα συμφέροντα των τραπεζών. Μην τύχει και πάθουν τίποτα οι τράπεζες! Αυτό είναι θλιβερό και απαράδεκτο. Οι τελευταίες αποκομίζουν οφέλη, ενώ δεν προσφέρουν στην οικονομία. Τα πάντα σήμερα γίνονται για τις τράπεζες. Θεός είναι οι τράπεζες και το χρήμα. Τίμημα γι’αυτό η ανεργία μεγάλης κλίμακας και η κατάρρευση της οικονομίας.

Και όταν λέμε «γίνονται τα πάντα για τις τράπεζες», εκτός από τα απάνθρωπα οικονομικά μέτρα και την ανεργία, γίνονται με εκφοβισμό αλλά και με τα ματ, με τη στυγνή βία απέναντι σε ειρηνικούς διαδηλωτές. Ακόμα και το δικαίωμα της διαμαρτυρίας πάνε να καταργήσουν...
Βέβαια. Και όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκεται σε άσχημη πορεία, η οποία την αποσαρθρώνει στο σύνολο, δημιουργώντας εκρηκτικές συνθήκες για τους εργαζομένους, για τους λαούς, για την δημοκρατία, για τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα. Στις συνθήκες αυτές, της κοινωνικής και ανθρώπινης μειοδοσίας, οτιδήποτε, ακόμη και το πιο απίθανο πράγμα, μπορεί πλέον να συμβεί. Αυτός είναι ο κίνδυνος που οι επι χάρτου σχεδιαστές δεν λαμβάνουν ποτέ υπόψη.

Εσείς έχετε κάποια πρόταση για το πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, αυτή την κατάσταση;
Σήμερα «πέφτει» πολύ χρήμα στις τράπεζες και καθόλου στην οικονομία. Θα μπορούσε να δαπανάται το ¼ του χρήματος που ρίχνεται για την ίδια την οικονομία, και να έχουμε ανάκαμψη! Μόνο που πρέπει να βρεθεί ο τρόπος με τον οποίο θα φτάσει αυτό το χρήμα στην οικονομία. Αυτή τη στιγμή, δεν ωφελεί σε τίποτα το να δίνουμε το χρήμα στις τράπεζες. Για τον εξής λόγο: όχι απαραίτητα γιατί είναι κακόπιστες, αλλά κυρίως γιατί είναι καταχρεωμένες! Μόλις παίρνουν χρήμα, το δίνουν στα χρέη, δεν το προσφέρουν στην οικονομία. Όλες θέλουν να ξεχρεώσουν, με αποτέλεσμα το χρήμα να μην πηγαίνει εκεί που θα έπρεπε να πάει. Αυτό ονομάζεται «παγίδα ρευστότητας» και ακυρώνει τις δυνατότητες για ανάκαμψη με κινητήρια δύναμη την αύξηση της ποσότητος χρήματος. Αντίθετα με ότι διακηρύσσεται σήμερα, χρειάζεται αύξηση της δημόσιας δαπάνης και όχι περικοπή αυτής. Ο μόνος τρόπος, για να φτάσει το χρήμα στην οικονομία, την συγκεκριμένη στιγμή της κρίσης, είναι, τα κράτη να πραγματοποιήσουν μεγάλα έργα. Ο Ζακ Ντελόρ προτείνει μεγάλα έργα σε Ευρωπαϊκή κλίμακα. Να γίνουν γιγαντιαία έργα, υποδομές κλπ. προκειμένου να ανακάμψει η Ευρώπη με ευρωπαϊκή δυναμική. Και στην Ελλάδα κάτι τέτοιο θα πρέπει να γίνει. Με Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, όπως παραδέχτηκε πρόσφατα ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων από το Λουξεμβούργο, η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως αξιόλογο επενδυτικό πακέτο, με προδιαγραφές «σχεδίου Μάρσαλ».

Κάποιοι, λένε, όμως, ότι η αλόγιστη Αναπτυξιολαγνία, θα μετατρέψει πιθανά την Ελλάδα σε ένα τριτοκοσμικό εργοτάξιο (για τους εργαζόμενους) όπου τα χρήματα από αυτές τις επιχειρήσεις θα πηγαίνουν στους κάθε λογής επενδυτές, και όχι στην Ελλάδα, και στο τέλος η χώρα θα γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο του γιγαντιαίου εξοπλισμού που θα παρατήσουν κατόπιν του εγχειρήματός τους, καθώς εν τω μεταξύ θα έχουν καταστρέψει και το περιβάλλον.
Μπορούν να γίνουν επενδύσεις με προστασία του περιβάλλοντος! Η σύγχρονη ανάπτυξη προστατεύει το περιβάλλον. Οι φιλικές προς το περιβάλλον επενδύσεις είναι πάντα ακόμη πιο δημιουργικές θέσεων εργασίας. Η Ελλάδα έχει διεθνή πλεονεκτήματα στην ενέργεια, ηλιακή ενέργεια, ενεργειακό θαλάσσιο πλούτο, που αφήνει αδικαιολόγητα ανεκμετάλλευτο. Διάφορα κοιτάσματα έχουν εντοπιστεί, ενώ οι κυβερνήσεις δεν κάνουν τίποτα για να τα αξιοποιήσουν. Πιθανώς η αδράνεια τους να εντάσσεται σε ανομολόγητες γεωπολιτικές «σκοπιμότητες». Κι ακόμη, η χώρα μας διαθέτει γεωπολιτικά πλεονεκτήματα στις συγκοινωνίες και επικοινωνίες, που εξακολουθούν να παραμένουν ασυγχώρητα αναξιοποίητα και χωρίς πειστική δικαιολογία για αυτό. Σε αυτά θα μπορούσε να επικεντρωθεί ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ.

Ορισμένοι προβάλλουν τον τομέα Έρευνας και Τεχνολογίας. Όμως, η Έρευνα και η Τεχνολογία χρειάζονται πολλά χρόνια για να αποδώσουν. Είναι οπωσδήποτε απαραίτητες, αλλά δεν είναι αυτές που θα επιτρέψουν την άμεση απεμπλοκή της χώρας από την πτωτική δυναμική της σημερινής ύφεσης.

Και με την γεωργία π.χ. δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι, που έχουν αφήσει χωράφια και χωράφια σε αχρηστία;
Βέβαια. Έχει πολλά σοβαρά πλεονεκτήματα η Ελλάδα, τα οποία επίσης αφήνουμε ανεκμετάλλευτα. Και αυτό είναι επίσης ασυγχώρητο.

Κι ακόμη, οι απίστευτα υψηλές στρατιωτικές δαπάνες στην Ελλάδα. Αντί να θέσουμε το θέμα επί τάπητος, και να πούμε «αγαπητοί Εταίροι μας, δεν θέλουμε τέτοιες δαπάνες, δώστε μας εγγυήσεις για τα σύνορα, να τελειώνει αυτή η ιστορία…», έχουμε απεμπολήσει τα δικαιώματα μας που φυσιολογικά απορρέουν από την ένταξη και παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αντίθετα, μάλιστα, λέγεται, ότι αυξάνονται οι στρατιωτικές δαπάνες.
Ναι, εδώ υπάρχει κάτι το ύποπτο και το νοσηρό. Γιατί μέσα στην σημερινή μεγάλη ύφεση να δαπανά η Ελλάδα 3-4-5% του Εθνικού της εισοδήματος σε πολεμικούς εξοπλισμούς; Επειδή η Γερμανία προμηθεύει τους εξοπλισμούς; Αυτό κι αν είναι εκβιασμός! Αν αυτά κοπούν, προκύπτουν τεράστια οφέλη για την Ελλάδα, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται αιμόφυρτη.

Και το χειρότερο, ότι πάνε να τα αποκτήσουν με τη βία. Διότι ακούστηκε ότι θα αλλάξουν και τον νόμο, ώστε να μπορούν να βγάλουν σε επίταξη ή πλειστηριασμό μέσα σε μόλις δύο μήνες ακίνητη ή κινητή δημόσια ή ιδιωτική περιούσια, εφόσον δεν πάει καλά η αποπληρωμή χρέους. Και κάποιοι επίσης, λένε, ότι θα φροντίσουν, να μην πάει καλά, γι αυτό τον σκοπό.

Πολλά δημόσια αγαθά παραμένουν «ακατάσχετα». Δεν μπορούν να κατασχεθούν με τίποτα, ακόμη και αν η κυβέρνηση αποδεχτεί την κατάσχεση, αυτή θα ακυρωθεί από τα δικαστήρια. Όπως έχει δεχθεί νομολογία από τα ανώτατα δικαστήρια της Γερμανίας και Ιταλίας, παραμένουν ακατάσχετα τα αγαθά που έχουν σχέση με την επιβίωση του πληθυσμού, με το σύστημα υγείας, εκπαίδευσης και δημοσίων αγαθών. Προηγείται η εξυπηρέτηση αυτών των αναγκών, έπεται η ικανοποίηση των δανειστών. Ας υπογράφουν ότι θέλουν! Οι κυβερνώντες είναι και αναλφάβητοι, ιδίως κοινωνικά αναλφάβητοι και με υπαιτιότητα σε εγκληματικό βαθμό.

Τις τελευταίες δημοσκοπήσεις τις έχετε δει, που φαίνεται να δημιουργείται κυβέρνηση με έξι κόμματα; Ενώ το 62,2% των ερωτηθέντων θέλει εκλογές μέχρι τον Απρίλιο;
Μόνοι τους επέλεξαν την οδό της αυτοδιάλυσης τους.

Εκλογές, όμως, θα γίνουν;
Κι αυτός είναι ένας φόβος. Πιθανόν κάποιοι να ονειρεύονται αναβολή των εκλογών, δηλαδή ενδεχόμενη έκτροπη του πολιτεύματος, εφόσον φοβούνται ότι δεν θα σχηματιστεί η κυβέρνηση με την οποία έχουν συμφωνήσει και υπογράψει τα μνημόνια και μπορούν να συναλλάσσονται με τους επιθυμητούς όρους. Η δημοκρατία αποτελεί σήμερα εμπόδιο και απειλή στους σχεδιασμούς της ολιγαρχίας του χρήματος.

Κι αν μπορέσουν να το κάνουν εδώ, θα μπορέσουν να το κάνουν και αλλού, στην Ευρώπη δηλαδή, σε άλλα κράτη...

Εννοείται.

Οπότε, που βαδίζουμε;
Βαδίζουμε σε πολύ δυσάρεστο πεδίο τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις άλλες χώρες. Μπαίνουμε σε ολισθηρό δρόμο, που μόνον οι λαοί μπορούν να αποτρέψουν. Να ξεσηκωθούν για να σταματήσουν την κοινωνική και πολιτική κατολίσθηση… Το ένα βήμα φέρνει το άλλο. Δεν ισχυρίζομαι ότι υπάρχει σχέδιο προδιαγεγραμμένο σε βάρος της δημοκρατίας, σώνει και καλά, αλλά τα βήματα που γίνονται, το ένα φέρνει το άλλο, και οδεύουμε προς τον κατήφορο γενικά, σε μία δυναμική κατολίσθησης. Πρέπει να σταματήσει αυτή η πορεία και ο μόνος τρόπος γι’αυτο είναι η αντίσταση των λαών.

Και η συνεργασία, η αλληλεγγύη; Δηλαδή, αυτό που έγινε, να φωνάζουν «είμαστε όλοι έλληνες» «μας αφορά αυτό που συνέβη στην Ελλάδα» κλπ., έστω από λίγους, αλλά ήταν εκτεταμένα σε όλο τον κόσμο…
Εδώ στη Γαλλία, το γαλλικό κοινό κατάλαβε ότι το ελληνικό πρόβλημα αφορά όλους. Και να σου πω κάτι, εδώ στη Γαλλία, παρουσιάζεται μία πόλωση ανάμεσα στην αριστερά και στη δεξιά. Όλη η αριστερά, από την άκρα αριστερά μέχρι την σοσιαλδημοκρατία στηρίζει την Ελλάδα. Η Δεξιά είναι εναντίον. Όπως και στη Γερμανία. Οι δεξιοί παντού, είναι εναντίον της Ελλάδας, δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν το πρόβλημα της διεθνούς ούτε της εταιρικής σταθερότητας. Ενώ η αριστερά, ακόμη και οι σοσιαλδημοκράτες, καταλαβαίνουν ότι το ελληνικό πρόβλημα, ενόσω δεν διευθετείται με ευρωπαϊκή και εταιρική διαχείριση, προαναγγέλλει καταλυτικό πρόβλημα για ολόκληρη την Ευρώπη. Σημερα, η Ευρώπη του χρήματος σκοτώνει την Ευρώπη των λαών, και μόνον η αντίστασή τους είναι σε θέση να σώσει την Ευρώπη από τον «κακό εαυτό» της.

Ας ελπίσουμε ότι θα βρουν κοινά σημεία για να συνεργαστούν όσοι συμφωνούν έστω και σε κάποια θέματα. Γιατί ενώ κοινά σημεία υπάρχουν, δεν υπάρχει συνεργασία...
Ετοιμάζονται εκδηλώσεις αντίστασης και αλληλεγγύης παντού και ταυτόχρονα, διότι το πράγμα επιδεινώνεται σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιοχή. Υπό αυτήν την έννοια δεν θεωρώ σκόπιμο μια χώρα μέλος να σηκωθεί να πει: «λοιπόν, εγώ αποχωρώ, δώστε το καπέλο μου ».

Ναι, το θέμα είναι όμως και τι τίμημα πληρώνουμε για να διατηρούμε τα δικαιώματα του «ανήκειν».
Σωστό. Όμως, δεν είναι μόνον το δικαίωμα του ανήκειν, είναι επίσης το δικαίωμα του διεκδικείν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη έχουν διανείμει πολλές επαγγελίες από το παρελθόν για κοινωνική πρόοδο, σύγκλιση βιοτικών επιπέδων, ευρωπαϊκή σταθερότητα και συνοχή. Η τήρηση αυτών μπορεί να διεκδικείται, ενώ εάν δεν τηρούνται, τότε και η Ευρώπη, υπο οιαδήποτε μορφή, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Για να πετύχει η ευρωπαϊκή ομελέτα, πρέπει να σπάσουν όλα τα εθνικά αυγά, ακόμη και το γερμανικό. Δεν μπορεί να σπάζουν σήμερα όλα, εκτός από το γερμανικό.

Σημειώνεται σήμερα απώλεια εθνικής, αλλά και λαϊκής κυριαρχίας για τις λιγότερο ισχυρές χώρες. Εάν έτσι ενισχύονται ευρωπαϊκοί θεσμοί είναι τελείως διαφορετικό από το να ενισχύονται με αυτό τον τρόπο οι ήδη ισχυροί του ευρωπαϊκού χώρου. Το πρώτο θα ήταν λειτουργικό και θεμιτό, ενώ το δεύτερο οπωσδήποτε αντι-παραγωγικό και αθέμιτο.

TVXS

Αυτή η χώρα απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!!

της Σοφίας Βούλτεψη

Δεν υπάρχει στον κόσμο χώρα (του τρίτου, του τέταρτου, του πέμπτου κόσμου) που να βρίσκεται ή να έχει βρεθεί ποτέ στη θέση της Ελλάδας.

Τελικά δεν είναι ούτε το χρέος, ούτε το έλλειμμα, ούτε τα δάνεια, ούτε οι συμβάσεις, ούτε οι περικοπές, ούτε η φτώχεια, ούτε τα συσσίτια, ούτε τα μεσοπρόθεσμα, οι εφαρμοστικοί, οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί, οι... Φιλανδοί, οι Αυστριακοί, ο Σόιμπλε και ο Γιάγκερ, ο Ρέσλερ και η Φέκτερ, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, ο Γιούνκερ και ο Ρεν, η Λαγκάρντ και το ΔΝΤ.

Είναι όλοι αυτοί που προκάλεσαν αυτό το γελοίο θέατρο και που το συντηρούν ελπίζοντας ότι στο τέλος του δρόμου θα συναντηθούν με την προσωπική τους διάσωση.

Είναι όλοι αυτοί που αφαίρεσαν από τη χώρα που λέγεται Ελλάς και το τελευταίο ίχνος της αξιοπρέπειάς της.

Είναι όλοι αυτοί που δυο χρόνια τώρα έχουν στήσει έναν ολόκληρο λαό μπροστά στις τηλεοράσεις, να παρακολουθεί το σίριαλ «σκλήρυναν οι Γερμανοί – μαλάκωσαν οι Γερμανοί».

Είναι όλοι αυτοί που κάθε φορά φεύγουν ως «μεγάλοι στρατηλάτες», καλώντας τον λαό να τους συνοδεύσει με τις… προσευχές του, επιστρέφουν ως νικητές επιζητώντας το χειροκρότημα και τις επευφημίες, για να ανακοινώσουν σε λίγο πως πρέπει να ξαναφορέσουν τις μεγάλες στολές και να ξεκινήσουν για την επόμενη εκστρατεία τους.

Στο μεταξύ, προσδιορίζεται κάθε φορά (προπαγανδιστικά) ο εχθρός. Ο πιο εύκολος, είναι οι Γερμανοί.

Μας εκνευρίζουν όλους όσο δεν φαντάζονται (οι Γερμανοί), έχουμε βιώματα, τους βλέπουμε και εξοργιζόμαστε.

Το πιο εξοργιστικό όμως είναι πως κοντεύουν να… βγουν αντάρτες στα βουνά όλοι όσοι έλαβαν μέρος σ’ αυτό που για την Ελλάδα υπήρξε η σύγχρονη Κατοχή και την οδήγησε στη σημερινή καταστροφή.

Και βέβαια, σκόπιμα αποκρύπτονται οι χρήσιμες ειδήσεις. Οι ειδήσεις που αποκαλύπτουν το μέγεθος της ανικανότητας, της αδιαφορίας, της κομματοκρατίας και της γαϊδουριάς.

Για παράδειγμα, προχθές, ημέρα που ξεκινούσε άλλη μια μαραθώνια συνεδρίαση του Eurogroup, η γερμανική εφημερίδα «Ντι Βελτ» δημοσιοποίησε εσωτερικό έγγραφο εργασίας του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας, που μιλά για ανικανότητα και απροθυμία για την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων και γίνεται αναφορά στην περίφημη επίσκεψη Ρέσλερ στην Ελλάδα, καθώς και στην διαπίστωση ότι οι συζητήσεις για δημιουργία επενδυτικής τράπεζας στη χώρα μας στο πρότυπο της γερμανικής KfW, προχωρούν σαν τον κάβουρα.

Και για ποιο λόγο, παρακαλώ; Μα είναι απλό. Οι συνομιλητές του κ. Ρέσλερ στην Ελλάδα δεν γνώριζαν καν την ύπαρξη της KfW!

Δεν την γνώριζαν, διότι δεν είχαν διαβάσει το μνημόνιο! Διότι αν το είχαν διαβάσει, αν είχαν διαβάσει έστω και την αρχή του, θα γνώριζαν ποιοι είναι οι αντισυμβαλλόμενοι της Ελλάδας στο περίφημο Μνημόνιο1.

Θα είχαν δηλαδή δει πως ενώ όλες οι άλλες χώρες-δανειστές αναφέρονται με τα ονόματά τους, για την Γερμανία αντισυμβαλλόμενος με την Ελλάδα είναι η KfW.

Σε τι μπορεί να ελπίζει μια χώρα της οποίας οι υπουργοί υπογράφουν συμβάσεις χωρίς να γνωρίζουν καν με ποιους τις υπογράφουν;

ΣΕ ΤΙΠΟΤΕ!

Και όμως. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που δεν διαβάζουν τις συμβάσεις που υπογράφουν και δεν ξέρουν με ποιους τις υπογράφουν, μπορούν μια χαρά να περνούν τα βράδια τους σε τηλεοπτικές εκπομπές, κατηγορώντας μάλιστα όλους τους υπόλοιπους ως… αδιάβαστους!

Και μάλιστα χωρίς κανένας από τους political correct όχι να τους παίρνει με τις πέτρες, αλλά ούτε καν να τους υπενθυμίζει πόσο αδιάβαστοι υπήρξαν οι ίδιοι.

Σε ποια χώρα μπορεί να συμβαίνει αυτό;

ΣΕ ΚΑΜΙΑ!

Δεν υπάρχει χώρα όπου να παραμένουν στις θέσεις τους όλοι οι αποτυχημένη και ένας ολόκληρος λαός να παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα (λέμε τώρα) τους μόνιμα επιδιδόμενους σε πομφόλυγες, να μεταμορφώνονται σε διεθνείς οσφυοκάμπτες και μετά ξανά σε (εσωτερικής κατανάλωσης) φλύαρους κομπορρήμονες μέχρι να έλθει η ώρα για την επόμενη κάμψη οσφύος ενώπιον των δανειστών.

Δεν υπάρχει χώρα όπου οι ίδιοι πάντα ξιπασμένοι λογάδες να αναγγέλλουν κάθε τόσο πως «υπάρχει σκληρό ευρωπαϊκό μέτωπο υπέρ της Ελλάδας», για να αλλάξουν λίγο μετά τροπάρι, επισείοντας τον κίνδυνο μιας καταστροφής που θα προκαλέσουν εκείνοι ακριβώς που λίγο πριν είχαν συμπήξει το «σκληρό ευρωπαϊκό μέτωπο».

Ούτε υπάρχει χώρα όπου ενώ ουδείς κάνει τη δουλειά του, έχουν όλοι γνώμη επί παντός επιστητού και καλούνται να αραδιάσουν τις (γελοίες) απόψεις τους από συνέντευξη σε συνέντευξη.

Σε καμιά σοβαρή χώρα δεν θα ζητούσαν τη γνώμη, για παράδειγμα, του πολιτικού που αν και έχει την ευθύνη της ανάπτυξης και της απορρόφησης των κοινοτικών κονδυλίων, ανάπτυξη και κοινοτικά κονδύλια δεν βλέπουμε ούτε με το κιάλι.

Σε καμιά σοβαρή χώρα δεν θα ζητείτο η γνώμη του πολιτικού που αν και έχει την ευθύνη της εκπαίδευσης, δεν φρόντισε ποτέ να φθάσουν τα βιβλία στα σχολεία.

Σε καμιά σοβαρή χώρα δεν θα συνομιλούσε κανείς με πολιτικούς αρμόδιους για θέματα απασχόλησης, κοινωνικής ασφάλισης, κράτους προνοίας (λέμε τώρα), υγείας, την ώρα που όλα αυτά έχουν μεταβληθεί σε σωρούς ερειπίων και ο κόσμος συνωστίζεται στα συσσίτια και εξευτελίζεται παριστάνοντας το πεινασμένο μπουλούκι για να πιάσει στα χέρια του το πολύτιμο χαρτάκι ενός άθλιου επιδόματος απορίας.

Σε καμιά σοβαρή χώρα δεν θα καλούνταν να πουν τη γνώμη τους άνθρωποι που επί χρόνια παριστάνουν τους βουλευτές και τους υπουργούς και τώρα θεωρούν πως μπορούν – μακιγιαρισμένοι και ατσαλάκωτοι – να εξηγούν «τι πρέπει να γίνει», αλλά δεν έγινε, ωστόσο δεν έχουν λογοδοτήσει γι’ αυτό.

Όχι, δεν υπάρχει χώρα επί του πλανήτου που να υφίσταται επί δύο χρόνια τόσους εξευτελισμούς, να γίνεται το αντικείμενο της συζήτησης από Eurogroup σε Eurogroup και από Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ώρες ατέλειωτες κάθε φορά, χωρίς ποτέ κανείς να μοιράζει επιτέλους εκείνα τα άχυρα των δύο γαϊδουριών.

Μοναδική ελπίδα, μετά τις επόμενες εκλογές να μην τους βρίσκουν πουθενά για να ζητήσουν τη γνώμη τους…

Από: elzoni.gr

Οι "τεμπεληδες" και "άχρηστοι" Ελληνες δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι

Η παρακρατώ επιστολή στάλθηκε στους ευρωβουλευτές και σε ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Μετά το ελληνικό κείμενο ακολουθεί το κείμενο στα αγγλικά (εδώ)

Αξιότιμες κυρίες και κύριοι

Σας απευθύνω την επιστολή αυτή ως ένας από τους πολλούς Έλληνες που όλος ο κόσμος αποκαλεί «τεμπέληδες» και «άχρηστους». Ίσως να μην είναι ξεκάθαρη η εικόνα που έχετε για την Ελλάδα και για αυτό θα ήθελα να σας γνωστοποιήσω και μια άλλη διάσταση αυτής.

Την δεκαετία 2000-2010 πραγματικά η Ελλάδα ξόδευε πολύ περισσότερα χρήματα από αυτά που έβγαζε. Δυστυχώς αυτήν την σπατάλη την εκμεταλλεύτηκαν μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις από όλες τις χώρες για να κερδίσουν εύκολο χρήμα από τους «τεμπέληδες» και «άχρηστους» Έλληνες. Πολλές από αυτές τις πολυεθνικές επιχειρήσεις εκμεταλλεύτηκαν την άθλια λειτουργία του κράτους και παρανόμησαν επί σειρά ετών κερδίζοντας, παράνομα, πολλά εκατομμύρια ευρω από αυτά που μας κατηγορείται ότι σπαταλήσαμε.

Τα κέρδισαν πουλώντας τα προϊόντα τους σε υπερβολικά υψηλές τιμές, εκμεταλλευόμενες παράνομα την δεσπόζουσα θέση τους στην αγορά ή την δυνατότητα να επιβάλλουν παράνομους όρους στις συμφωνίες τους με τους «τεμπέληδες» και «άχρηστους» Έλληνες. Τα κέρδισαν γιατί πολλοί έλληνες πολιτικοί από αυτούς που κυβερνούσαν ήθελα να έχουν καλές σχέσεις μαζί τους και φρόντισαν ώστε η τιμωρία τους να είναι αστεία.

Όλες αυτές οι πολυεθνικές εταιρείες διέλυσαν τους Έλληνες ανταγωνιστές τους χρησιμοποιώντας παράνομες μεθόδους αλλά και την κάλυψη των ελληνικών κυβερνήσεων. Έτσι η ανταγωνιστικότητα μας έπεσε στο μηδέν.

Όλες αυτές οι πολυεθνικές εταιρείες, με τα παράνομα υπερκέρδη από τους «τεμπέληδες» και «άχρηστους» Έλληνες. Έδωσαν πολλά μεροκάματα σε ανθρώπους στις χώρες τους.

Θα σας δώσω ορισμένα παραδείγματα ώστε να γίνω πιο κατανοητός.

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ PEARSON (FINANCIAL TIMES)

Ο μεγαλύτερος εκδοτικός οίκος του κόσμου, ο αγγλικός εκδοτικός οίκος PEARSON συνελήφθη από τις ελληνικές αρχές για παρανομίες στο δίκαιο του ανταγωνισμού τα έτη 2002 έως 2007. Οι παρανομίες του συνεχίστηκαν έως το 2009. Για τις παρανομίες τιμωρήθηκε από την Ελληνική Επιτροπή Ανταγωνισμού με πρόστιμο 1.500.000€ (έχει προσφύγει στο Εφετείο για το πρόστιμο αυτό).

Τα στελέχη του Paul Anderson, John Knight, Kenneth Bristow, John Fallon και Mark Short διώκονται από την Ελληνική δικαιοσύνη γιατί με ευθύνη τους ο εκδοτικός οίκος πουλούσε τα προϊόντα του σε πολύ υψηλές τιμές στην Ελλάδα (βεβαίως όλοι είναι αθώοι έως να αποδειχθούν ένοχοι).

Το ίδιο χρονικό διάστημα (2002-2009) οι πωλήσεις και τα κέρδη της PEARSON από τους «τεμπέληδες» και «άχρηστους» Έλληνες ήταν υπερπολλαπλάσια.

Η εταιρεία αυτή βέβαια είχε τα ίδια παράνομα συμβόλαια και σε άλλες χώρες της Ευρώπης και μόνο κατόπιν της τιμωρίας της από τους «τεμπέληδες» και «άχρηστους» Έλληνες αναγκάστηκε να τα αλλάξει και να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό δίκαιο του ανταγωνισμού (η διαπίστωση αυτή έγινε κατόπιν της έρευνας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανταγωνισμού «Case 39771 Floras Bookshops vs OUP-Burlington-Pearson» ύστερα από καταγγελία ενός «τεμπέλη» και «άχρηστου» Έλληνα).

NESTLE

Η μεγάλη πολυεθνική εταιρεία συνελήφθη από τις ελληνικές αρχές για κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης τα έτη 2002-2006 και τιμωρήθηκε με πρόστιμο 30.000.000?. Το ίδιο διάστημα είχε κέρδη στην ελληνική αγορά 460.000.000€.

Επίσης τιμωρήθηκε με πρόστιμο 4.100.000€ για συμμετοχή σε παράνομες πρακτικές καρτέλ.

COCA COLA HELLAS

Ένας από τους μεγαλύτερους εμφιαλωτές της Coca Cola παγκοσμίως τιμωρήθηκε με πρόστιμο εκατομμυρίων 11.000.000€ για κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης τα έτη 1991-2006. Τα κέρδη της εταιρείας τα ίδια χρόνια ήταν περίπου 2.000.000.000 ευρω (δυο δισεκατομμύρια).

DIA HELLAS

Η θυγατρική της πολυεθνικής τιμωρήθηκε με πρόστιμο 5.192.000€ για επιβολή παράνομων όρων στην ελληνική αγορά.

BRITISH PETROLEUM (BP) and ROYAL DUTCH SHELL

Οι θυγατρικές των παγκοσμίων κολοσσών τιμωρήθηκαν με πρόστιμα 50.000.000€ για παράνομες πρακτικές τα έτη για καρτέλ. Οι πωλήσεις τους το αντίστοιχο διάστημα ήταν περίπου 3.000.000.000€

UNILEVER

Η πολυεθνική τιμωρήθηκε με πρόστιμο 6.946.588€ για παρανομίες τα έτη 2001+2002. Το ίδιο διάστημα οι πωλήσεις της στην Ελλάδα ήταν 520.000.000€

CAREFURR

Η θυγατρική της πολυεθνικής στην Ελλάδα τιμωρήθηκε με πρόστιμο 12.512.000€ για παρανομίες τα έτη 2003-2008 ενώ το ίδιο διάστημα έκανε πωλήσεις στους «τεμπέληδες» και «άχρηστους» Έλληνες συνολικού ύψους 8.694.000.000€

SIEMENS

Η πολυεθνική γερμανική εταιρεία δωροδοκούσε επί σειρά ετών τους Έλληνες πολιτικούς και εξασφάλιζε έργα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρω χρεώνοντας υπερβολικά τους «τεμπέληδες» και «άχρηστους» Έλληνες που τώρα καλούνται να ξεπληρώσουν τα χρήματα αυτά.

HEINEKEN

Η θυγατρική της πολυεθνικής στην Ελλάδα (Athenian Brewery) κατηγορείται για κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης. Την τελευταία δεκαετία έχει πωλήσεις στους «τεμπέληδες» και «άχρηστους» σχεδόν 4.500.000.000€ και κέρδη σχεδόν 1.000.000.000€

 

 

Θα ήθελα να σας παρακαλέσω, εκ μέρους όλων των «τεμπέληδων» και «άχρηστων» Ελλήνων, να δείξετε λίγο συμπάθεια διότι όλα αυτά τα χρόνια της σπατάλης πολλές πολυεθνικές εταιρείες από όλες τις χώρες του κόσμου μας εκμεταλλεύτηκαν και «άρπαξαν» τα χρήματα που δυστυχώς ξοδεύαμε αλόγιστα για να δώσουν κέρδη και δουλειές στους πολίτες των δικών τους χωρών.

Με εκτίμηση

Φλωράς Γιώργος

Ένας «τεμπέλης» και «άχρηστος» ΕΛΛΗΝΑΣ

Αθήνα Ελλάδα

Αν έχεις να χάσεις μόνο τις αλυσίδες σου, συγκρούεσαι με ό,τι σε δυναστεύει

Γράφει ο Τάσος Παππάς

Το σχέδιο των δανειστών, της εγχώριας οικονομικής ελίτ και του πολιτικού κατεστημένου είναι σαφές: Αφού δεν κατάφεραν να μεταθέσουν το χρόνο των εκλογών, ενώνουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να διαμορφωθούν οι προυποθέσεις ώστε τις τύχες της χώρας ν’ αναλάβει μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ. Τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν ...... συμφιλιωθεί με την ιδέα και αρχίζουν να την καλλιεργούν. Είναι έτοιμα να δεχθούν ακόμη και τον Α. Σαμαρά στη θέση του πρωθυπουργού.

Οι αντιρρήσεις που εκφράζονται από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας είναι για «τα μάτια του κόσμου». Δεν μπορεί η ηγεσία της να το πει καθαρά γιατί κυνηγάει το στόχο της αυτοδυναμίας. Ωστόσο, οι πιο ρεαλιστές στη Συγγρού υποστηρίζουν πως μια κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, και με όποιους άλλους θελήσουν να ενταχθούν, είναι η σωστή λύση, ακόμη κι αν το κόμμα τους πετύχει την αυτοδυναμία. Σε σύσκεψη που έγινε πριν από μερικές ημέρες με τη συμμετοχή υπουργών της κυβέρνησης Παπαδήμου, κορυφαίος παράγοντας της Ν.Δ απευθυνόμενος στους συναδέλφους του από το ΠΑΣΟΚ είπε το εξής: «ελπίζω να μας λυπηθεί ο Θεός και να μην πάρουμε αυτοδυναμία. Μια κυβέρνηση της Ν.Δ δεν θ’ αντέξει ούτε δύο μήνες». Έχει δίκιο.
Βεβαίως, η άποψή του ότι μια κυβέρνηση συνεργασίας θα έχει καλύτερες προοπτικές από μια μονοκομματική κυβέρνηση, είναι υπερβολικά αισιόδοξη. Το μόνο πλεονέκτημα που θα έχει μια τέτοιου τύπου κυβέρνηση είναι ότι δεν θα χρειαστεί να σπαταλήσει χρόνο σε συζητήσεις για τη σύνταξη κυβερνητικού προγράμματος. Αυτό υπάρχει και είναι το μνημόνιο 2. Οι βασικές κατευθύνσεις είναι δεδομένες. Όσοι πάντως πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό θα αντιμετωπιστεί το οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα της χώρας, μάλλον δεν έχουν σταθμίσει σωστά την κατάσταση.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα κόμματα του αρχηγικού δικομματισμού θα βγουν από τις κάλπες με μειωμένες δυνάμεις (ποσοστά της τάξεως του 80% είναι απλησίαστα), χωρίς κύρος (εξαιτίας του πρότερου ανέντιμου βίου τους), απορφανισμένα από στελέχη (φεύγουν μαζικά και από τα δύο κόμματα), με καταρρακωμένο ηθικό (λόγω των συνεχών εκπτώσεων σε θέματα αρχής) και με εμφανή τα συμπτώματα της κρίσης αυτοεκτίμησης. Πιθανότατα θα έχουν μεγάλη πλειοψηφία στη Βουλή (ελέω εκλογικού νόμου), αλλά στην κοινωνία το προβάδισμα τους θα είναι οριακό.
Επίσης, όπως όλα δείχνουν, οι πολίτες θα πριμοδοτήσουν τους αντιμνημονιακούς σχηματισμούς. Αυτό θα έχει ως συνέπεια (παρά το γεγονός ότι το αντιμνημονιακό ρεύμα δεν είναι ενιαίο) να δημιουργηθούν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για την υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής. Αν η κοινωνία είναι απέναντι, αν τα κόμματα εξουσίας παραπαίουν υπό το βάρος μιας αντιλαικής πολιτικής, αν η ανεργία δεν υποχωρήσει, αν η ύφεση δεν αποκλιμακωθεί, η ζωή της κυβέρνησης του μεγάλου συνασπισμού θα είναι σύντομη.
Κάποιοι ποντάρουν στο ότι δεν έχει διατυπωθεί σαφής εναλλακτική πρόταση. Και εφησυχάζουν. Αυταπατώνται. Καραδοκούν οι δυσάρεστες (αυτούς) εκπλήξεις. Πλατιά στρώματα του λαού αγγίζουν το σημείο της απόλυτης απελπισίας που ταυτίζεται με το σημείο της απόλυτης ελευθερίας από καταναγκασμούς και φόβους. Αν έχεις να χάσεις μόνο τις αλυσίδες σου δεν το σκέφτεσαι. Συγκρούεσαι με ό,τι σε δυναστεύει και σου αφαιρεί το δικαίωμα να ελπίζεις ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός.

Η Γερμανία σε παγίδα

Μια συνέντευξη του ιδιαίτερα έγκυρου και με μεγάλη επιρροή, γερμανού οικονομολόγου Hans Werner Sinn,στην  FAZ (Frankfurter Allgemeine Zeitung): Η Γερμανία εκβιάζεται και η μεταφορά πόρων έχει ήδη ξεκινήσει.

Για τον οικονομολόγο ο Hans Werner Sinn η  πορεία προς την ένωση μεταφοράς πόρων έχει ήδη ξεκινήσει "Τα πακέτα διάσωσης θα εξαντληθούν σύντομα," λέει σε συνέντευξη του στην FAZ. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι το μοίρασμα της  ευθύνης για τα  3.500 δισ. ευρώ χρέους της Νότιας Ευρώπης.

FAZ: Καθηγητά Ζιν, η Αθήνα θα λάβει σύντομα ένα πρόσθετο πακέτο βοήθειας 130 δις ευρώ. Πιστεύετε  ότι αυτή θα είναι η τελευταία πληρωμή;
Sinn: Όχι, αυτό θα αρκούσε μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Πρόκειται απλά για μια επιπλέον ενίσχυση των κατόχων αξιών, που με τον τρόπο αυτό θα ξεφορτωθούν ένα μέρος από τα ελληνικά ομόλογα. Αν θέλαμε πραγματικά να είμαστε χρήσιμοι στους Έλληνες, τότε θα έπρεπε να δώσουμε αυτά τα χρήματα σαν βοήθεια για την έξοδο τους από το ευρώ. Δεν έχουν καμία πιθανότητα να επιστρέψουν  στην ανταγωνιστική ζώνη του ευρώ. Θα πρέπει να μειώσουν τις τιμές τους κατά 31%, μόνο και μόνο για να φτάσουν το επίπεδο της Τουρκίας.

FAZ: Η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει τη νομισματική ένωση προς το συμφέρον της;

Sinn: Ναι, γιατί αν επιμείνουμε να γίνει ανταγωνιστική η Ελλάδα μέσω ενός  σχεδίου μείωσης των δαπανών, η χώρα θα βαδίσει προς το χάος.Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί μπορεί να επαναλαμβάνουν συνέχεια ότι τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο, αλλά υπάρχουν πράγματα που από οικονομική άποψη είναι αδύνατον να συμβούν.

FAZ: 31%; Μα τι έχουν πετύχει οι Έλληνες τα δύο προηγούμενα χρόνια;

Sinn: Τίποτα. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, όχι όμως μόνο της Ελλάδας. Πριν από την κρίση οι τιμές στις περιφερειακές χώρες και την Ιταλία εκτινάχθηκαν στα ύψη λόγω του φτηνού δανεισμού που οφειλόταν στο ενιαίο νόμισμα. Η αύξηση των μισθών χρηματοδοτήθηκε με δανεικά, και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε. Τα χρήματα για τη χρηματοδότηση των εισαγωγών προέρχονταν από εξωτερικό δανεισμό και αυτό λειτούργησε μέχρι που πέρασε η αμερικανική κρίση στην Ευρώπη. Οι σημερινές τιμές εξακολουθούν να είναι οι τιμές της εποχής που έσκασε η φούσκα. Δεν πρόκειται για τιμές διορθωτικές, αλλά για τιμές που πρέπει να μειωθούν. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να προχωρήσουμε σε προσαρμογή των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Όμως κάτι τέτοιο  εντός του ευρώ δεν είναι δυνατό. Θα είχαμε το ίδιο αποτέλεσμα αν μειώναμε τις τιμές σε σύγκριση με τις πιο ανταγωνιστικές χώρες της νομισματικής ένωσης.

FAZ: Επί δύο χρόνια ακούμε πόσο δύσκολα είναι τα μέτρα μείωσης των δαπανών. Στην πραγματικότητα δεν είχαμε μια εσωτερική υποτίμηση;
Sinn: Όχι, αν και χρειαζόταν μια μείωση σε διψήφιο αριθμό, το επίπεδο  των τιμών στην Ισπανία στη διάρκεια της κρίσης μειώθηκε  μόνο κατά 1% σε σύγκριση με τις περισσότερο ανταγωνιστικές χώρες. Η Ιταλία και η Πορτογαλία ακρίβυναν  ακόμη περισσότερο στη διάρκεια της κρίσης από ό, τι ήταν πριν. Η επιμονή σε λάθος τιμές είναι το βασικό πρόβλημα της Ευρωζώνης. Για το λόγο αυτό θα μπορούσε να φθάσει μέχρι τη διάλυση της. Σε σύγκριση με αυτό το πρόβλημα του χρέους δεν υφίσταται. Οι χώρες της νότιας Ευρώπης ούτε καν πλησίασαν στην επίλυση των προβλημάτων τους. Θα έπρεπε να πάρουν σαν παράδειγμα την Ιρλανδία. Η Ιρλανδία, τα τελευταία 5 χρόνια μείωσε τις τιμές της κατά 16%, σε σύγκριση με τους ευρωπαίους εταίρους της.
Η χώρα είχε ένα έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών  στο 4% περίπου του ΑΕΠ, και τώρα μάλιστα εμφανίζει  πλεόνασμα. Για αυτό και οι αγορές την εμπιστεύονται ξανά. Για να πετύχει η Ελλάδα όσα πέτυχε η Ιρλανδία, θα πρέπει να προχωρήσει σε εσωτερική υποτίμηση τουλάχιστον κατά 50%, επειδή το ελληνικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν αρνητικό τρεις φορές περισσότερο από το ιρλανδικό. Κάτι τέτοιο όμως είναι πάρα πολύ επώδυνο. Η Ελλάδα ποτέ δεν θα πετύχει αυτό το στόχο, επειδή τα συνδικάτα εξακολουθούν να είναι πολύ ισχυρά. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ένα λόμπι εξαγωγέων που θα μπορούσε να απαιτήσει και να πετύχει μια υποτίμηση προκειμένου η χώρα να επιστρέψει πιο ανταγωνιστική. Αντ 'αυτού, υπάρχει μόνο ένα λόμπι εισαγωγέων, που αντιδρά  σε μια πραγματική υποτίμηση, αφού αυτό θα κατέστρεφε τις επιχειρήσεις τους.

FAZ: Οι χώρες της Νότιας Ευρώπης δεν έχουν ακόμη πλησιάσει στη λύση των προβλημάτων τους. Τι θα συνέβαινε αν είχαμε επιστροφή της δραχμής;

Sinn: Ο κόσμος θα στριμωχνόταν στα γκισέ των τραπεζών. Οι τράπεζες θα στέγνωναν από ρευστό και θα χρειαζόντουσαν  στήριξη. Γι αυτό και θα ήταν πολύ καλύτερο τα 130 δις. να χρησιμοποιηθούν για να στηριχθεί η μετάβαση στη δραχμή.

FAZ. Πόσο χρόνο θα χρειαζόταν η χώρα για  να σταθεί και πάλι όρθια;

Sinn: Στην Αργεντινή,  πήρε 2 χρόνια για να σταθεί και πάλι στα πόδια της.

FAZ: Ακόμη και οι κάτοικοι της θα αρχίσουν να την εγκαταλείπουν και να μεταναστεύουν, έτσι δεν είναι;
Sinn: Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, αλλά η μετανάστευση από τη χώρα θα είναι πολύ μεγαλύτερη  αν η χώρα παραμείνει χωρίς σημαντικές μεταβιβάσεις πόρων στην ευρωζώνη. Εχουμε  μόνο 3 επιλογές: είτε να συνεχίσουμε  να χρηματοδοτούμε με πιστώσεις το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που είναι αρνητικό, που  σύντομα θα μετατραπούν σε δώρα. Δεύτερο: είτε η Ελλάδα να βγει από το Ευρώ και να υποτιμήσει το νόμισμα της. Τρίτο: είτε η Ελλάδα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ και να γίνει πολύ πιο  φτηνή. Αλλά ο τρίτος δρόμος θα οδηγήσει τα συνδικάτα στα οδοφράγματα. Θα οδηγήσει σε μαζικές πτωχεύσεις στην πραγματική οικονομία, επειδή το χρέος των επιχειρήσεων προς τις τράπεζες θα παραμείνει αμετάβλητο, ενώ την ίδια στιγμή η αξία των επενδύσεων και των ακινήτων θα κατέρρεε. Οι επιχειρήσεις  στη συνέχεια θα υπερχρεωνόντουσαν.

FAZ: Σε τι θα ωφελούσε η επάνοδος  της χώρας στη δραχμή;

Sinn: Με την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την υποτίμηση, τα  χρέη προς τις τράπεζες θα υποτιμιόντουσαν αυτόματα. Ετσι οι ισολογισμοί των εταιρειών δεν θα αντιμετώπιζαν κανένα πρόβλημα. Αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Το εξωτερικό χρέος θα παρέμενε  και θα αυξανόταν σε σχέση με το ΑΕΠ, που όμως θα υπολογίζεται σύμφωνα με το νέο υποτιμημένο νόμισμα. Το ίδιο όμως θα συμβεί  και με μια εσωτερική υποτίμηση. Με την έξοδο όμως, θα μπορούσε να μετατραπεί  εξωτερικό χρέος σε δραχμές. Αυτό είναι ένα επιπλέον πλεονέκτημα.

FAZ: Τα χρέη έχουν ήδη μειωθεί με το κούρεμα του χρέους ...
Sinn: Με την έξοδο  το πρόβλημα λύνεται πολύ πιο κομψά. Το χρέος εκδίδεται και το διαχειρίζονται σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία. Η Ελλάδα θα μπορούσε πολύ εύκολα με νόμο  να μετατρέψει τα χρέη της σε δραχμές.

FAZ: Εκτός από τους ιδιώτες δανειστές, πιστεύετε ότι και τα κράτη δανειστές θα πρέπει να χάσουν ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων τους;
Sinn: Η ΕΚΤ απαγορεύεται να αναλάβει τα χρέη των κρατών. Αλλά τι πρέπει να κάνει αν η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών; Σε κάθε περίπτωση, θα χάσει  πολύ λιγότερα, αν η Ελλάδα βγει από την νομισματική ένωση, επειδή μόνο με την έξοδο  και την υποτίμηση θα μπορούσε η χώρα  να έχει και πάλι πλεονάσματα, και να μειωθεί έτσι το εξωτερικό της χρέος. Και για τους πιστωτές της θα ήταν πολύ πιο βολική η έξοδος της χώρας από το ενιαίο νόμισμα. Στην πραξη, υπολογίζουν τα πράγματα διαφορετικά: αναμένουν ότι ο Γερμανός φορολογούμενος θα αναλάβει ένα μεγάλο μέρος του κόστους που απαιτείται για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ. Αυτός ο υπολογισμός όμως είναι πολύ λάθος και γίνεται σε βάρος του ελληνικού λαού.

FAZ: Η πολιτική βούληση για έξοδο της Ελλάδας έχει αυξηθεί;
Sinn: Η Ελλάδα θα έβγαινε αμέσως, αν δεν είχε πλέον καμία πρόσβαση στην εκτύπωση χρήματος από την ΕΚΤ και τα πακέτα διάσωσης των ευρωπαϊκών χωρών. Ο μόνος λόγος για τον οποίο οι Έλληνες παραμένουν στο Ευρώ, είναι μήπως  κρατήσουν  για τον εαυτό τους ένα μερίδιο από τα χρήματα  που ρέουν  για να εξοφληθούν οι πιστωτές τους.

FAZ: Πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος μετάδοσης για την Πορτογαλία και τις άλλες χώρες;
Sinn: Ο κίνδυνος αυτός είναι παρόν. Όμως, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους πιστωτές της Wall Street, το Λονδίνο και το Παρίσι. Μας λένε: αν δεν σώσετε την Ελλάδα, ο κόσμος κινδυνεύει να καταρρεύσει. Στην πραγματικότητα όμως το μόνο πράγμα που απειλείται με κατάρρευση είναι το χαρτοφυλάκιό τους και όχι ο κόσμος. Αν το συνειδητοποιήσουμε, δεν θα πρέπει να φοβόμαστε. Προσωπικά πιστεύω ότι η κεφαλαιαγορά είναι σε θέση να καταλάβει πολύ καλά τι συμβαίνει σε διαφορετικές  χώρες. Έτσι μπορώ να πω ότι η Ιρλανδία δεν κινδυνεύει καθόλου, επειδή οι αγορές βλέπουν ότι η χώρα έχει και πάλι θετικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.

FAZ: Βλέπετε κάποια πρόοδο στην Ιταλία και την Ισπανία;

Sinn: Ειλικρινά, όχι. Ούτε όσον αφορά τα ελλείμματα ούτε σε σχέση με τις τιμές. Προς το παρόν μιλάμε μόνο για προθέσεις, μέχρι στιγμής μόνο η Ιρλανδία έχει κινηθεί.

FAZ. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μας διαβεβαιώνει, ότι η γερμανική εγγύηση για τις χώρες που βρίσκονται σε κρίση θα είναι 211 δισ. ευρώ.
Sinn: Από αυτό τον αριθμό λείπει κάτι. Πρώτον, πρόκειται για 253 δισ. ευρώ, επειδή με μικρά γράμματα είναι γραμμένο ότι αυτό μπορεί να αυξηθεί κατά γίνει 20% . Επιπλέον, η αγορά τίτλων του Ελληνικού Δημοσίου, τα δάνεια με υπερβολικές απαιτήσεις έναντι της ΕΚΤ και τα χρήματα που διατίθενται από την ΕΕ και την ΕΚΤ δεν υπολογίζονται.Αυτή τη  στιγμή εγγυόμαστε περίπου 643 δισεκατομμύρια. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν οι τόκοι για τα δάνεια.

FAZ: Μέχρι τώρα, η διάσωση δεν μας κόστισε τίποτα, ακούμε να λένε συχνά.
Sinn: Αυτή τη στιγμή έχουμε απώλειες.Ύστερα είναι και το ρίσκο που αναλαμβάνουμε για χρήματα που δίνονται από την αγορά. Μπορείτε να υπάρχει εξασφάλιση κατά της χρεοκοπίας μιας χώρας αλλά αυτό κοστίζει ένα συγκεκριμένο ποσό χρημάτων και αυτή την εξασφάλιση τη δίνει τώρα η Γερμανία. Ο λογαριασμός όμως,είναι λάθος.Στις τιμές της αγοράς θα πρέπει να υπολογιστεί  και το κόστος της ασφάλισης έναντι αθέτησης πληρωμών. Αν τα πράγματα πάνε στραβά, η απώλεια θα είναι πολύ μεγάλη.

FAZ: Ας έλθουμε λοιπόν στη μαγική λέξη ευρωομόλογο, ένα ομόλογο για το σύνολο της ζώνης του ευρώ κάτι που το ζητούν οι χώρες της νότιας Ευρώπης για να μειώσουν το κόστος του χρέους τους.

Sinn: Η Γερμανία θα πρέπει να υπολογίσει μια αύξηση του επιτοκίου  απαραίτητο για το χρέος ίσο με 2,3%, εάν τα χρέη της Ευρώπης θα πρέπει να γίνουν ένα. Αν όλο το δημόσιο χρέος μετατρεπόταν σε ευρωομόλογα, αυτό θα σήμαινε για τη χώρα μας μία πρόσθετη ετήσια δαπάνη για τόκους της τάξης των 50 δισ. ευρώ.

FAZ: Μια επιλογή είναι να συνεχίσει η Γερμανία να στηρίζει την Ελλάδα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η Γερμανία έχει ωφεληθεί αρκετά από το ευρώ, συμφωνείτε;

Sinn:  Η  Γερμανία εδώ και 2 χρόνια αναπτύσσεται με ρυθμούς ταχύτερους από το μέσο όρο. Αυτό είναι σαφές. Επωφελούμαστε από το ότι οι αποταμιεύσεις των γερμανών παραμένουν στη Γερμανία και οι Γερμανοί ψάχνουν για μια ασφαλή επένδυση στη χώρα μας. Αυτό δημιουργεί μια εκρηκτική αύξηση των επενδύσεων. Αυτή τη στιγμή αυτός είναι ο κύριος μοχλός ανάπτυξης και όχι το εξωτερικό εμπόριο. Μέχρι την οικονομική κρίση του 2008 είχαμε τη δικιά μας  ευρω-κρίση. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Το ποσοστό των επενδύσεων μας ήταν το  πιο  χαμηλό  στις χώρες του ΟΟΣΑ, είχαμε μια πολύ χαμηλή ανάπτυξη, τα δύο τρίτα των  κεφαλαίων κάθε χρόνο έφευγαν στο εξωτερικό. Υπήρχε υψηλό ποσοστό ανεργίας που ανάγκασε το Σρέντερ να κάνει επώδυνες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας. Οι μεταρρυθμίσεις έδωσαν το έναυσμα για  μια φάση μείωσης  των μισθών και υπέβαλαν την κοινωνία σε σκληρή δοκιμασία. Δεν επρόκειτο ασφαλώς για περίπατο.

FAZ: Μέχρι τώρα είμαστε οι νικητές της κρίσης.
Sinn: Ναι, αλλά αυτό είναι βασικά μια αυτορρύθμιση της κεφαλαιαγοράς. Οι αγορές εδώ και μερικά χρόνια δεν έβλεπαν τους κινδύνους από την περιφέρεια. Μέσα από τα σχέδια διάσωσης δίνουμε κάποιες εγγυήσεις στα γερμανικά κεφάλαια στη νότια Ευρώπη, όπου τα κεφάλαια δεν θέλουν να κατευθυνθούν, και μετατοπίζουμε το αναπτυξιακό δυναμικό της Γερμανίας προς τη Νότια Ευρώπη. Πρόκειται για μια πολιτική αντίθετη προς τα συμφέροντα της Γερμανίας.

FAZ: Όλα αυτά  δημοσίως δεν τονίζονται. Εσείς  αναδείξατε τους κινδύνους που συνδέονται με τις πληρωμές στο λεγόμενο σύστημα TARGET μεταξύ των κεντρικών τραπεζών της ζώνης του ευρώ. Η Bundesbank απ’ όταν ξεκίνησε η κρίση του ευρώ έχει συσσωρεύσει δάνεια ύψους 500 δισ. ευρώ  προς τις επισφαλείς κεντρικές τράπεζες των χωρών του ευρώ. Πώς θα μπορούσατε να εξηγήσετε το πρόβλημα του συστήματος TARGET στους αδαείς;

Sinn: Έχουμε εμπορικά πλεονάσματα με τις χώρες της Νότιας Ευρώπης, και αυτές πληρώνονται με χρήματα τυπωμένο ή δημιουργημένο  από το τίποτα.Τα τελευταία τέσσερα χρόνια οι πελάτες μας της νότιας Ευρώπης πλήρωσαν τις εισαγωγές, με χρήματα που απλά δημιουργήθηκαν από το τίποτα. Στη νότια Ευρώπη, η δημιουργία τέτοιου χρήματος κινείται με μεγάλη ταχύτητα και έχει αντικαταστήσει πλήρως τα δάνεια των γερμανικών τραπεζών που έχουν καταθέσει τα χρήματά τους στην Bundesbank, και η κεντρική μας τράπεζα είναι τώρα πιστωμένη στα πλαίσια του συστήματος TARGET έναντι της ΕΚΤ. Οι πιστώσεις έναντι του συστήματος TARGET καταβάλλονται με επιτόκιο 1%, και αυτό είναι μικρότερο από το ποσοστό του πληθωρισμού.

FAZ: Πού είναι οι κίνδυνοι;

Sinn: Ότι  εμείς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να εισπράξουμε τα λεφτά μας. Όταν γεράσουμε και θα θέλουμε να εισπράξουμε τα ασφάλιστρα από τα ασφαλιστήρια  συμβόλαια  μας, η Bundesbank δεν θα μπορέσει να μας επιστρέψει τα χρήματα πίσω, γιατί η ίδια δεν μπορεί να εισπράξει αυτά που της οφείλουν. Εάν το ευρώ επρόκειτο να διαλυθεί, τότε θα μας χρωστούσε ένα σύστημα που δεν υπάρχει πια. Οι πιστώσεις  εντός του συστήματος  TARGET έχουν κάνει τη Γερμανία εκβιασιμη, γιατί όλοι γνωρίζουν ότι αν το ευρώ διαλυθεί θα μπορούσαμε να χάσουμε 500 δισ. ευρώ. Γι 'αυτό και πρέπει να το σώσουμε με κάθε κόστος. Το ποσό θα μπορούσε  να αυξηθεί επιπλέον σημαντικά, καθώς η ΕΚΤ θέλει να επεκτείνει το διαθέσιμο ποσό επαναχρηματοδότησης  μέσω αυτού του συστήματος πάνω από τα 500 δισ. ευρώ. Τα δάνεια αυτά χρησιμοποιούνται σχεδόν αποκλειστικά για τη δημιουργία χρήματος από αέρα κοπανιστό (εκτύπωση χρήματος) στις χώρες της νότιας Ευρώπης. Ήδη το ήμισυ των καθαρών συναλλαγματικών διαθεσίμων αποτελείται από δάνεια της γερμανικής Bundesbank προς την  ΕΚΤ. Αν οι εξέλιξεις  ακολουθήσουν τη βούληση της ΕΚΤ,τότε και  το άλλο μισό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κατά τον ίδιο τρόπο, πολύ σύντομα.

FAZ: Το μέλος της Bundesbank Thiele υποστηρίζει ότι αυτά τα δάνεια είναι εγγυημένα, έτσι δεν είναι;

Sinn: Αλλά πώς; Στην Ελλάδα, τα δύο τρίτα είναι εγγυημένα με κρατικά ομόλογα ή με ιδιωτικά ομόλογα εγγυημένα από το Ελληνικό Δημόσιο. Αν η Ελλάδα πτωχεύσει, τότε οι τίτλοι αυτοί δεν θα έχουν πλέον καμία αξία. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχω στη διάθεση μου, η ΕΚΤ έχει αποδεχθεί αυτά τα ομόλογα ως εγγύηση σε μια τιμή πολλαπλάσια της τρέχουσας αγοραίας αξίας των τίτλων αυτών.

FAZ: Αυτή δεν είναι μια απώλεια στα βιβλία της Bundesbank, που ο πολίτης δεν τη γνωρίζει;

Sinn: Σίγουρα. Εάν το Ευρώ επιβιώσει, αλλά η Ελλάδα πτωχεύσει θα υπάρξουν απώλειες κεφαλαίου που πρέπει οι υπόλοιπες χώρες να τις μοιραστούν  αδελφικά. Αν το Ευρωσύστημα διαλυθεί τότε τα 500 δις. ευρώ διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο. Αυτό σημαίνει πάνω από 3 φορές το μετοχικό κεφάλαιο της Bundesbank. Που τότε θα ήταν αφερέγγυος.

FAZ: Αλλά οι κεντρικές τράπεζες δεν είναι δυνατό να πτωχεύσουν.

Sinn: Πίσω από τις πιστώσεις της Bundesbank στην ΕΚΤ βρίσκονται  οικονομίες μας. Αυτό που κανείς δεν θα μας επιστρέψει. Και όταν η Bundesbank θα πρέπει να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών, κάτι που ασφαλώς και μπορεί να κάνει, τότε θα δημιουργήσει πληθωρισμό  και  οι οικονομίες των καταθετών δεν θα του επιστραφούν  πραγματικά. Εάν το ευρώ καταρρεύσει, τότε  κανείς δεν θα μπορεί να περάσει στα γεράματα του με τα δάνεια προς το σύστημα TARGET, όποιο τέχνασμα κι αν επινοήσουν οι λογιστές μας.

FAZ: Πώς μπορεί κανείς να βγει από αυτή τη δύσκολη θέση;
Sinn: Θα πρέπει τουλάχιστον να μην επιτρέψουμε να αυξηθεί το υπόλοιπο του χρέους. Δεν είναι δυνατό  οι χώρες της νότιας Ευρώπης, να αντικαθιστούν  τα συνηθισμένα τραπεζικά δάνεια με φθηνά δάνεια της κεντρικής τράπεζας, που οι ίδιοι στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΚΤ ενέκριναν. Οι ιδιωτικές τράπεζες θα ήταν πρόθυμες να δώσουν πίστωση προς τις χώρες της Νότιας Ευρώπης με ένα ασφάλιστρο κινδύνου 4 ή 5%, αλλά από τον εκτυπωτή χρήματος της  ΕΚΤ αυτές μπορούν να πάρουν τα χρήματα με επιτόκιο 1%. Με τον τρόπο αυτό, η ΕΚΤ όχι μόνο κλέβει τις οικονομίες μας, αλλά και καταστρέφει τη διατραπεζική αγορά πίστωσης.

FAZ: Και η ΕΚΤ καθορίζει τα επιτόκια εκτός αγοράς ...

Sinn: Πράγματι,αυτό γίνεται. Η αυτορρύθμιση των αγορών απειλείται από δράσεις διάσωσης που δεν περιλαμβάνουν κανένα πρόσθετο ποσοστό επιτοκίου. Η ΕΚΤ επιδοτεί τη ροή κεφαλαίων προς την περιφέρεια και στο νότο, οι επενδύσεις χρηματοδοτούνται με ένα επιτόκιο πιο χαμηλό, από ό, τι θα μπορούσατε να βρείτε στο βορά.
FAZ: Τι μένει στη ΕΚΤ από το αρχικό  ιδανικό σταθερότητας στη Bundesbank,;

Sinn: Η ΕΚΤ έπρεπε να οικοδομηθεί σύμφωνα με το ιδανικό σταθερότητας της Bundesbank. Αυτό δυστυχώς δεν συνέβη. Διαφορετικά, η Bundesbank δεν θα έμενε στη γωνία σε κάθε απόφαση και σε μειοψηφία, όπως για παράδειγμα στην αγορά τίτλων του δημοσίου, ή την ποιότητα των ομολόγων που γίνονται δεκτά για αναχρηματοδότηση. Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΚΤ είναι κατά 70% στα χέρια του Club Med και των Γάλλων. Των άλλων ο λόγος λίγο μετράει.

FAZ: Η ΕΚΤ κάνει πίστωση για τρία χρόνια, έτσι ώστε οι τράπεζες να αγοράζουν κρατικά χρεόγραφα. Πρόκειται για  χρηματοδότηση του χρέους;

Sinn: Ναι, κάτι τέτοιο δεν απαγορεύεται, αλλά παρακάμπτει την απαγόρευση της άμεσης χρηματοδότησης των κρατών.

FAZ: Η Μέρκελ βάζει ένα όριο στο χρέος στις χώρες με έλλειμμα, μέσω του νέου δημοσιονομικού συμφώνου, αυτό θα βοηθήσει;
Sinn: Υπάρχουν δύο μοντέλα για την Ευρώπη: ελεύθερη εκτύπωση χρήματος, επομένως πιστώσεις μέσω του συστήματος TARGET, ευρωομολόγα  και περιορισμούς στον δανεισμό που θέτει η πολιτική. Η Ευρώπη έχει ήδη εν μέρει αποδεχθεί αυτό το μοντέλο. Το άλλο είναι το αμερικανικό,όπου  οι πολιτείες μπορεί να πτωχεύσουν και να μη πάρουν ενίσχυση. Γιαυτό και οι τόκοι που καταβάλλουν οι πολιτείες για το χρέος διαφέρουν. Τα υπόλοιπα του συστήματος TARGET πρέπει να μηδενίζονται ετησίως. Το μοντέλο βασίζεται στον έλεγχο της αγοράς. Γιαυτό και οι πολιτικοί περιορισμοί, που επίσης υπάρχουν, δεν εφαρμόζονται ποτέ.

FAZ:Το Δημοσιονομικό Συμβόλαιο(Fiskalpakt) ασκεί μεγαλύτερη πίεση;

Sinn: Η προσπάθεια να συνδεθεί  το επίπεδο του δημόσιου χρέους   με τη Συνθήκη της ΕΕ, έχει ήδη αποτύχει. Δεδομένου ότι το Ηνωμένο Βασίλειο δεν συνεργάζεται, έχουμε μια συμφωνία μεταξύ διαφόρων κρατών  που δεν μπορεί να πάει  κόντρα στο  παλιό  κοινοτικό δίκαιο. Μια διαδικασία αθέτησης της συμφωνίας θα πρέπει να είναι πάντα ανοιχτή από πλευράς Ευρωπαϊκού Συμβουλίου  με ειδική πλειοψηφία. Αν αυτό συμβεί, τότε το  πρόστιμο θα ανέρχεται στο 0,1% του ΑΕΠ. Οι χώρες που περνάνε κρίση και μέσω των ευρωομολόγων ελπίζουν να εξοικονομήσουν  τόκους  αρκετές μονάδες του ΑΕΠ, θα ανασηκώσουν  τους ώμους τους αδιάφορα, θα πληρώσουν  το πρόστιμο και θα συνεχίσουν να δανείζονται. Τα πολιτικά όρια για το χρέος χρησιμεύουν μόνο για να κατευνάσουν τους Γερμανούς και να τους κάνουν να δεχτούν την έκδοση του ευρωομολόγου. Είδαμε το ίδιο το παιχνίδι, όταν μας ηρέμησαν με το πακέτο σταθερότητας και ανάπτυξης. Αυτό που δεν πήρε σοβαρά υπόψη καμιά υπερχρεωμένη χώρα.

FAZ:Πώς θα λειτουργήσει όλο αυτό;

Sinn: Το τρένο με κατεύθυνση "Transferunion" έχει ήδη φύγει. Τα κεφάλαια για τη διάσωση σύντομα θα εξαντληθούν. Τότε θα αρχίσουν οι πιέσεις στη Γερμανία για να αυξήσει το ποσό, προκειμένου να υπερασπιστεί και να πάρει πίσω τα δανεικά. Θα συνεχίσουμε να ρίχνουμε ακόμα περισσότερα χρήματα για να καλύψουμε τις παλαιές πιστώσεις,για να σωθούμε μέχρι τις επόμενες εκλογές. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι να χρεωθούν με  3,5 τρισεκατομμύρια οι χώρες της νότιας Ευρώπης και η  Γερμανία θα χάσει ένα σημαντικό μέρος των επενδύσεων της στο εξωτερικό - είτε μέσω της πτώχευσης των κρατών, ή λόγω του πληθωρισμού, ή το πιο πιθανό με την αύξηση των φόρων προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η Ένωση  μεταφοράς πόρων.

FAZ:Ποια είναι η γνώμη σας για τις διαπραγματευτικές τακτικές της καγκελαρίου;

Sinn: Η κ. Μέρκελ δέχεται πιέσεις από τη Wall Street, τον Ομπάμα, το City του Λονδίνου, το Σαρκοζί, το Μπαρόζο, και όλους τους αρχηγούς κρατών της Νότιας Ευρώπης. Πίεση ασκούν και οι επενδυτές της Bad Bank του Λουξεμβούργου, που δημιουργήθηκε τον περασμένο χρόνο για να αγοράζει τα τοξικά κρατικά ομόλογα. Για το λόγο αυτό ανέπτυξε μια  στρατηγική που θα την έβγαζε πάντα από τη δύσκολη θέση. Ανοίγει την τσάντα της, όταν η πίεση γίνεται πάρα πολύ υψηλή, αλλά δεν δίνει όλα όσα έχει, επειδή ξέρει ότι οι φίλοι της δεν θα ενδιαφέρονται πλέον γιαυτή. Προσπαθεί για το καλύτερο αλλά παρ 'όλα αυτά, είμαστε παγιδευμένοι.

ΠΗΓΗ: Frankfurter Allgemeine Zeitung

Ανακούφιση» και «απόγνωση»

του Κωνσταντίνου Τσουκαλά,
καθηγητή Κοινωνιολογίας.

Ως σκεπτόμενο ον, ο άνθρωπος θα μπορούσε να ορισθεί ως ένα ζώο που πορεύεται και δρα με βάση την αβεβαιότητα. Αυτή τον τρομοκρατεί, αυτή τον κινητοποιεί, αυτή τον εμπνέει, αυτή και τον επικαθορίζει, στη ζωή και στην Ιστορία. Μόλις λοιπόν «κλείσει» ένα ζήτημα, θα ξεφυτρώσουν άπειρα άλλα, εξίσου απειλητικά και προκλητικά. Η αγωνία για το μέλλον δεν κατασιγάζεται. Απλώς αλλάζει αντικείμενο, μετατοπίζεται και μετονομάζεται. Με αυτή την έννοια λοιπόν, η φαινόμενη άρση της μείζονος «εθνικής αβεβαιότητας» που, σύμφωνα με την άρχουσα γνώμη, επικαθορίζει το μέλλον, το δικό μας και εκείνο των παιδιών και εγγονιών μας, δεν μπορεί παρά να προκαλεί ανακούφιση. Η υπογραφή της δανειακής σύμβασης φαίνεται να απομακρύνει το φάντασμα της κατάρρευσης και να αποσοβεί το καταστροφικό ενδεχόμενο της άμεσης αποβολής από την ευρωζώνη και της αναγκαστικής επιστροφής στη δραχμή, ή μάλλον στους οβολούς.

Ομως η ιστορία δεν τελείωσε. Πριν ακόμα ξεχαστούν οι παλιές, νέες αβεβαιότητες έχουν ξεφυτρώσει στη θέση τους. Ακόμα και αν ελπίζεται πως θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις επερχόμενες αντιξοότητες σε εύθετο χρόνο ως πιο σοφοί, ξεκούραστοι και σφριγηλοί, στην πραγματικότητα δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να μεταθέτουμε την εγγενή αγωνία μας. Αντί να κρεμόμαστε από τη συγκεκριμένη εξέλιξη της καλής ή κακής διάθεσης των ορατών σωτήρων της σήμερον, επιλέγουμε να βρεθούμε στο έλεος της αόρατης δυναμικής των «αστάθμητων παραγόντων» της αύριον. Η «ιστορική» συμφωνία δεν είναι λοιπόν τίποτε άλλο από μια συμπεφωνημένη αναβολή των άδηλων προεκτάσεων της εγγενούς ιστορικής πανουργίας. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Ανέκαθεν, το βασικό μέλημα της πολιτικής ήταν να κερδίζει χρόνο ενάντια στις πανούργες δυνάμεις που την υπονομεύουν.

Ετσι, η νεοπροσδιοριζόμενη αβεβαιότητα του μέλλοντός μας παραμένει κατ' ανάγκην ριζική και αθεράπευτη. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κατ' επάγγελμα ή καθ' έξιν οικονομολογούντες ομολογούν ότι είναι απολύτως αδύνατο να γνωρίζουμε αν η σωτήρια λύση είναι και «βιώσιμη» (σύμφωνα με το λεξιλόγιο του συρμού). Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι οι κατ' επάγγελμα ή καθ' έξιν σωτήρες οχυρώνονται πίσω από την απόφανση ότι, αφού δεν υπήρχαν άλλες έτοιμες «λύσεις», εκείνη που επιλέχθηκε δεν μπορεί παρά να ήταν η «καλύτερη δυνατή». Δεν είναι τέλος τυχαίο ότι οι κατ' επάγγελμα ή καθ' έξιν αποστασιοποιημένοι αναλυτές των ανθρώπινων πραγμάτων δεν κουράζονται να υπογραμμίζουν ότι οι εκ των υστέρων προγνώσεις είναι πάντα είτε μάταιες είτε εκ του πονηρού, αφού κανείς δεν μπορεί ποτέ να γνωρίζει τι θα είχε συμβεί αν δεν είχαν γίνει αυτά που έγιναν. Παραμένει όμως γεγονός ότι όλοι οι «άλλοι», οι κατ' επάγγελμα ή καθ' έξιν απλοί πολίτες, πάνω στη ράχη των οποίων διεξάγεται η «μάχη της εθνικής σωτηρίας», καλούνται να νιώθουν ανακούφιση με την αποκοπή του πιο κοντινού κεφαλιού της Υδρας και να αποστρέφουν με ή χωρίς βδελυγμία το βλέμμα τους από όσα παραμένουν ακόμα απόμακρα.

Υπό τους όρους αυτούς, το δίδαγμα είναι σαφές: εις πείσμα των αντιξοοτήτων, η πολιτική ηγεσία δεν μπορεί παρά να κάνει ό,τι πρέπει και ό,τι είναι δυνατόν τώρα, ετούτη δηλαδή τη στιγμή - και οφείλει κανείς να ομολογήσει ότι σπάνια στο παρελθόν τα διλήμματα εμφανίζονταν τόσο πιεστικά και τόσο ανυπόφορα -, και οι αναλυτές δεν μπορεί παρά να αναμασούν τις εσωτερικευμένες ορθολογικές συνταγές με βάση τις οποίες υποτίθεται πως «πρέπει» να λαμβάνονται οι αποφάσεις. Ολοι εξάλλου γνωρίζουν πως, ούτως ή άλλως, ο λαός είναι εκείνος που θα κληθεί να υποστεί τις αναπόφευκτες πλην προβλεπόμενες ή ακόμα και προγραμματισμένες «παράπλευρες απώλειες» (ή, σύμφωνα με μιαν άλλη φρασεολογία του συρμού, να αποδεχθεί τις «θυσίες»), όποιες και να είναι αυτές. Ισως λοιπόν να μην είναι τυχαίο ότι κανείς δεν είναι σε θέση (ή ίσως και δεν επιθυμεί) να υπολογίσει με ακρίβεια, «μεσοσταθμικά» ή μη (ο καταναγκαστικός εμπλουτισμός του κοινωνικού μας λεξιλογίου δεν φαίνεται να έχει όρια!), το ύψος και τις προεκτάσεις αυτών των απωλειών, ή θυσιών, ήδη τεράστιων και προσεχώς ακόμα μεγαλύτερων, αν σκεφτούμε πως σε λίγους μήνες θα πρέπει, και πάλι, να ανοίξει και προφανώς να «κλείσει» το λεγόμενο «ασφαλιστικό». Και πιθανότατα, έπεται και συνέχεια.

Πράγματι, αν λάβουμε υπ' όψιν ότι έχοντας ήδη φθάσει στα δυσθεώρητα ιστορικά της «υψηλά», η ανεργία εξακολουθεί να καλπάζει ξέφρενα, ότι οι μισθοί και οι συντάξεις, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα, έχουν ήδη μειωθεί κατά 30% τουλάχιστον, ότι η άμεση φορολογία, σε συνδυασμό με τα παντός είδους χαράτσια, έχει ήδη αυξηθεί σε ποσοστό 25% περίπου, ότι η καταπελτώδης αύξηση της έμμεσης φορολογίας (ΦΠΑ κτλ.), σε συνδυασμό με τη διάχυτη αισχροκέρδεια, έχει ήδη οδηγήσει τις τιμές καταναλωτή σε ασυγκράτητη άνοδο και ότι τίποτε δεν φαίνεται να μπορεί να συγκρατήσει την καταπελτώδη αναρρίχηση του κόστους της ενέργειας και των μεταφορών, δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι, στα τρία μόλις χρόνια που χωρίζουν το αλήστου μνήμης 2010 από το επερχόμενο μετασωτήριο 2013, το επίπεδο διαβίωσης της μεγάλης μάζας του πληθυσμού, σε πραγματικούς όρους, θα έχει περιοριστεί σε πολύ λιγότερο από το μισό. Και αναφέρομαι εσκεμμένα σε «πληθυσμό» για να αποφύγω τις κατά αμάχητο πλέον τεκμήριο δύσοσμες συνηχήσεις της λέξης «λαός» και όλων, φυσικά, των συνθετικών της.

Κατ' ανάγκην λοιπόν, η άμβλυνση της «γενικής» αβεβαιότητας σε ό,τι αφορά την πορεία της «χώρας» φαίνεται να συνοδεύεται από την «αντίστροφη» όξυνση των αβεβαιοτήτων και της απόγνωσης των ανθρώπων που την ενοικούν. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται, πιστεύω, το μείζον πρόβλημα. Είμαστε ίσως υποχρεωμένοι να αναθεωρήσουμε τους όρους υπό τους οποίους αντιμετωπίζουμε τη σχέση ανάμεσα στην υποστασιοποιημένη οντότητα που ονομάζουμε «χώρα» ή «πατρίδα» και το συγκεκριμένο σύνολο ανθρώπων που ελλείψει άλλου όρου εξακολουθούμε να ονομάζουμε «λαό». Από τη στιγμή που φαίνεται να αποκόπτονται οι επιβιωτικές διέξοδοι για την πλειονότητα των πολιτών, οι ιδέες της εικαζόμενης «συλλογικής βούλησης» και του «γενικού συμφέροντος» δεν μπορεί να παραμένουν αλώβητες. Υπό τις νέες συνθήκες, οι ιδέες του έθνους, της χώρας και της κοινωνίας ως αδιαίρετων και αδιαφοροποίητων ολοτήτων μετατοπίζονται και αλλοιώνονται. Οταν η σωτηρία του Ολου φαίνεται να μπορεί και να πρέπει να επιτελείται ενάντια στην εικαζόμενη βούληση των μελών, είναι φυσικό οι διάχυτες «θεολογικές» καταβολές του νεωτερικού πολιτικού λόγου να προσκρούουν στον αγνωστικισμό ή ακόμα και στην πολιτική αθεΐα.

Με αυτήν την έννοια, η (προσωρινή) άμβλυνση της εθνικής αβεβαιότητας απειλεί να συνεπιφέρει πολύ βαθύτερες μεταλλαγές στις πολιτειακές και πολιτικές συνειδήσεις. Από τη στιγμή που η πρόσληψη του πολιτικού και συλλογικού γίγνεσθαι φαίνεται να αποδεσμεύεται από τις καθημερινές ζωές και τις άμεσες βιοτικές προοπτικές των ανθρώπων, δεν απειλείται μόνο η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, του πολιτικού προσωπικού και των κομμάτων. Απειλείται επίσης η αξιοπιστία όλων των μεγάλων πολιτικών μύθων της νεωτερικότητας, του «κοινωνικού συμβολαίου», του «γενικού συμφέροντος», της «κοινότητας του εθνικού κράτους», ακόμα και της ίδιας της ιδέας της δημοκρατίας. Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, το ενδεχόμενο ασυγκράτητων κοινωνικών εκρήξεων και το φάντασμα της ανομίας δεν είναι κατ' ανάγκην οι πιο δυσοίωνες των ιστορικών προοπτικών. Ακόμα πιο καταλυτική μακροπρόθεσμα μπορεί ίσως να αποδειχθεί η πλήρης αποσάθρωση της ιδέας ότι το πολιτικό σύστημα εκπροσωπεί τους πολίτες και μεριμνά για την άμεση ευζωία και τύχη τους. Ειρωνικά, υπό τις συνθήκες αυτές, και ανεξάρτητα από τις καλές ή κακές προθέσεις των κυβερνώντων, η επαγγελία της «σωτηρίας» της χώρας μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην επέλευση του θανάτου της πολιτικής.

ΠΗΓΗ: εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ

Τα τσόκαρα

Σείεται από χθες η βουλή. Από αναστεναγμούς ανακούφισης, για το που βρέθηκε επιτέλους αυτός, που για ένα εκατομμύριο θα σηκώσει στους ώμους του τις αμαρτίες όλων των υπολοίπων 299, όλων των προηγούμενων δεκαετιών.

Και βγάλανε τα τσόκαρα οι παστρικές και βγήκανε πουρνό πουρνό στα καλντερίμια των ραδιοφώνων και των καναλιών, πλυμένες καθαρές, σιδερωμένες, να ρίξουνε την λίθο τους εις τον αμαρτωλό, αυτές οι αναμάρτητες.

Για κανένα τυχάρπαστο, τον κάνω τον αμαρτωλό, ή πιο πολύ μου φέρνει προς σφιχτοχέρα και οικονόμα νοικοκυρούλα, που σε μια σύντομη περαντζάδα της απ’ τη βουλή, αμάθητη και άβγαλτη όπως ήταν, φρόντισε στο όπως όπως να θάψει το ανέλπιστο κομπόδεμά της στα βαθιά υπόγεια των ελβετικών τραπεζών για τις επόμενες ημέρες της σίγουρης ανεργίας της.

Οι πιο παλιές πουτάνες, που λιώσανε τις σόλες τους στα καλντερίμια δεν θα έκαναν αυτή την κουτουράδα. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι έχουν μάθει για το μαγικό υγρό που σβήνει τα ίχνη από τα λασπωμένα παπούτσια.

Κρίμα, λοιπόν, γιατί αυτός ο κακόμοιρος βουλευτάκος που τώρα του ζητούν την κεφαλήν του επί πίνακι, δεν θα μπορέσει να σηκώσει το ανάστημά του και να κατονομάσει απ’ αυτόν τον συρφετό των όψιμων λιθοβόλων, αυτούς που κατ’ εξακολούθηση γεύονταν τους καρπούς της Siemens, της Ferostahl, της Mann και των συναφών κοινωφελών ιδρυμάτων. Κι ο λόγος είναι, γιατί μάλλον δεν θα τους ξέρει, γιατί δεν θα πρόλαβε στη σύντομη θητεία του να γίνει επίτιμο μέλος του κύκλου της ομερτά της ελληνικής βουλής.

Αν ήταν ένας από αυτούς, οι τωρινοί κανίβαλοι θα είχαν απλά σιωπήσει. Μπορεί να κόπτονται ανέξοδα υπέρ της ηθικής, αλλά υπέρ της νομιμότητας, μόκο...

cynical

Οι πιο υψηλοί μισθοί βουλευτών στην Ευρώπη είναι οι ελληνικοί

Οι Έλληνες βουλευτές είναι οι πιο καλοπληρωμένοι της Ευρώπης, ισχυρίζεται blog γνωστού Γάλλου δημοσιογράφου

Οι υπέρογκοι μισθοί των Ελλήνων βουλευτών έγιναν θέμα στο blog του γνωστού Γάλλου δημοσιογράφου Jean Quatremer ο οποίος κάνει λόγο για ''ένα πολύ ιδιαίτερο αίσθημα της αλληλεγγύης σε μια χώρα που βυθίζεται κάθε μέρα πιο βαθιά μέσα στην κρίση''.

Στη συνέχεια προσπαθεί σύμφωνα με την εφημερίδα «Ισοτιμία», να κοινωνήσει την ανακάλυψη του και στο Γαλλικό κοινό: ''Γνωρίζατε ότι οι μισθοί για τα 300 μέλη της ελληνικής Βουλής είναι από τους καλύτερους που καταβάλλονται στην Ευρώπη; Κι ότι ενώ αρνούνται επίμονα οποιαδήποτε περικοπή μισθού, δεν διστάζουν να μειώσουν το εισόδημα των συμπατριωτών τους;'' γράφει.

 Οι αριθμοί παίρνουν σειρά ακολούθως για να δώσουν σοτυς συμπατριώτες του την αλήθεια τους. Όπως σημειώνει ο Quartemer, ο καθαρός μηνιαίος μισθός ενός Ελληνα βουλευτή αγγίζει τα 8.500 ευρώ, ποσό στο οποίο πρέπει να προστεθούν επίδομα δαπανών ύψους 4.900 ευρώ, επίδομα συμμετοχής στη Βουλή ύψους 1.200 ευρώ, στεγαστικό επίδομα 1.000 ευρώ (για τα μέλη της επαρχίας), τέλος 1.800 ευρώ για έξοδα γραφείου, ενώ τα έξοδα μεταφοράς καλύπτει το κράτος.
Ο Quatremer παραθέτει ενδεικτικά τα δηλωθέντα εισοδήματα των πολιτικών αρχηγών το 2009, επισημαίνοντας παράλληλα ότι σύζυγοι και τέκνα των εκλεγμένων αξιωματούχων είναι στη συντριπτική πλειοψηφία πολύ πλουσιότερα από τους ίδιους. Αναφέρεται μάλιστα στη δεύτερη σύζυγο του Ανδρέα Παπανδρέου ''την αεροσυνοδό Μιμή, η οποία επιτέθηκε στην περιουσία του''.

Βεβαίως σημειώνει στο τέλος του άρθρου ότι όλα αυτά είναι απλώς η «κορυφή του παγόβουνο» σε μια χώρα στην οποία «η φοροδιαφυγή είναι ένα εθνικό άθλημα στην Ελλάδα''.

Στη Γαλλία οι βουλευτές αμείβονται με 5.247 ευρώ καθαρό μισθό, 6.412 ευρώ για διάφορες δαπάνες, 9.138 ευρώ επίδομα για βοηθούς, μεταφορά και δωρεάν τηλέφωνο.
 Στην Ιταλία, τα μέλη του Κοινοβουλίου κερδίζουν περισσότερα από 90.000 ευρώ μεικτά ετησίως και υπόκεινται σε μειώσεις 10%, ενώ 20% λιγότερα θα πάρουν αυτοί που βγάζουν περισσότερα από 150.000 ευρώ. Αλλά δεν μπορούν και να παραπονεθούν, καθώς δεν θα υποστούν μειώσεις σε επιδόματα, όπως στεγαστικό επίδομα των 3.500 ευρώ για όσους δεν ζουν στη Ρώμη, επίδομα δαπανών 3.690 ευρώ, κλπ.
Αντίθετα, στη Γερμανία, έχουν δικαίωμα μόνο σε ένα μισθό των 7.688 ευρώ το μήνα, χωρίς πρόσθετα επιδόματα.

Πηγή: lifo

Προτεκτοράτο και με τη βούλα

Γερμανός αποικιοκράτης στην Αφρική τον περασμένο αιώνα

Προτεκτοράτο και με τη βούλα είμαστε, αν ισχύουν όλα όσα γράφει το γερμανικό περιοδικό Wirtschafts Woche, το οποίο θα κυκλοφορήσει τη Δευτέρα. Διότι, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, οι Γερμανοί ξανάρχονται στην Ελλάδα για να βάλουν σε τάξη τα φορολογικά μας.

Θα ενισχύσουν το φορολογικό μηχανισμό της χώρας, 160 εν ενεργεία αλλά και συνταξιούχοι εφοριακοί από τη Γερμανία, λένε οι πηγές του περιοδικού το οποίο μάλιστα αναφέρει ότι βασικό κριτήριο της… μετάθεσής τους στην Ελλάδα αποτελεί η γνώση ξένης γλώσσας -κάποιοι από αυτούς μιλούν και ελληνικά-, ενώ δεν θα πρέπει να αποκλείεται η επανενεργοποίηση συνταξιούχων εφοριακών, οι οποίοι διαθέτουν ειδική εμπειρία.

Πολλοί προέρχονται από το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, ο υπουργός Οικονομικών του οποίου, Νόρμπερτ Βάλτερ-Μπόγιανς, συγκρίνει τις ανάγκες της Ελλάδας με αυτές της ανατολικής Γερμανίας την δεκαετία του ’90 και υπενθυμίζει ότι ακόμη και οι Ανατολικογερμανοί είχαν επιφυλάξεις τότε προς την Δύση.

«Στην Ελλάδα θα είναι ακόμη μεγαλύτερες οι επιφυλάξεις, εξαιτίας εν μέρει και των ακατάλληλων διατυπώσεων που χρησιμοποιούν κάποιοι στην Γερμανία» επισημαίνει.

Το δημοσίευμα επικαλείται ακόμη απόρρητη έκθεση της αρμόδιας υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σύμφωνα με την οποία ο μηχανισμός συλλογής φόρων στην Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα και αναφέρεται ενδεικτικά σε μεγάλα ποσοστά ελεύθερων επαγγελματιών όπως γιατρούς, δικηγόρους και μηχανικούς που δηλώνουν έσοδα κάτω από το αφορολόγητο.

Το γεγονός ότι ο φορολογικός μηχανισμός της χώρας είναι για τα μπάζα το γνωρίζουμε όλοι. Κυρίως το γνωρίζουν στο ΠΑΣΟΚ που φρόντισαν να κάνουν τις εφορίες πράσινα μαγαζάκια για την εξυπηρέτηση των επιδιώξεων τους.

Αντί, όμως, να φτιάξουμε τους δικούς μας μηχανισμούς, θα αποδεχθούμε τους Γερμανούς να έρθουν να βάλουν «τάξη»; Πώς δηλαδή κάποιοι ξένοι θα έχουν πρόσβαση σε όλα τα φορολογικά δεδομένα των Ελλήνων;

Με ποιο δικαίωμα θα έρχονται να αποφασίζουν για τα οικονομικά εκαυομμυρίων πολιτών; Αυτό δεν είναι εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας;

Αντί να κάτσουν να σκεφτούν τρόπους για να πιάσουν τη φοροδιαφυγή τώρα μας λένε ότι είμαστε σαν την Ανατολική Γερμανία και πρέπει να μας βάλουν σε… γραμμή Μέρκελ;

Από την άλλη, ζήτημα εθνικής κυριαρχίας και υπερηφάνειας τίθεται και με τις αποκαλύψεις για τη συμπεριφορά της τρόικας τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα. Μάλιστα, σύμφωνα με το Πρώτο Θέμα, οι Τόμσεν και Μαζούχ φεύγουν από τη χώρα μας μετά την ολοκλήρωση του δεύτερου πακέτου, αλλά παρασκηνιακά αποχωρούν επειδή έχουν προκαλέσει την οργή, τόσο των Ελλήνων όσο και των αφεντικών τους.

Η εφημερίδα αναφέρει δύο παραδείγματα της άθλιας και ξεκάθαρα αποικιοκρατικής συμπεριφοράς τους. Η πρώτη σε μια συνάντηση με τον Βενιζέλο όπου με σκαιότατο τρόπο έγραφαν ένα ναι ή ένα όχι στις απαντήσεις του υπουργού και δεν δέχονταν καμιά δικαιολογία. Και η δεύτερη σε συνάντηση με τον Κουτρουμάνη όπου μιλούσε ο υπουργός και αυτοί κοίταζαν τον τοίχο ή το παράθυρο.

Βέβαια, κάποιοι τους έδωσαν το δικαίωμα να συμπεριφέρονται με τόση αθλιότητα. Διότι, δεν ήταν μόνο ο Τόμσεν και ο Μαζούχ που μας… ανέβηκαν στο κρεβάτι. Ακόμη και χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι συμπεριφέρονταν απαράδεκτα. Υπάρχει περιστατικό με μέλος της τρόικας από το τεχνικό κλιμάκιο που ξέχασε το λάπτοπ στο ξενοδοχείο και μόλις έφτασε στο υπουργείο το θυμήθηκε αλλά πίστευε ότι κάποιος της το έκλεψε.

Απαίτησε, λοιπόν, από διευθυντές του υπουργείου να ανοίξουν τα συρτάρια των γραφείων τους για να δει αν υπάρχει το λάπτοπ, φωνάζοντας με άθλιο τρόπο εναντίον τους. Λέγεται, μάλιστα, ότι υψηλόβαθμοι του υπουργείου έκαναν την πάπια και μόνο μια γραμματέας βρέθηκε για να την πετάξει έξω από το γραφείο.

Είναι, λοιπόν, χειρότερη για την Ελλάδα η απώλεια της εθνικής της αξιοπρέπειας απ’ ότι η οικονομική κρίση. Και η κυβέρνηση έχει βαρύτατες ευθύνες γι’ αυτό.

Από τη μια ο Τόμσεν που εκτός από άθλιος στη συμπεριφορά του ήταν και ανόητος αφού όλες του οι προβλέψεις για την Ελλάδα έπεσαν έξω.

Κι από την άλλη, οι Γερμανοί εφοριακοί που θα εγκατασταθούν στην Ελλάδα για να μας βάλουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Να φανταστούμε ότι θα τους πληρώνουμε και μισθούς των 540 ευρώ; Θα έρθουν με τον κατώτερο μισθό στην Αθήνα;

                                                                                                                        antinews.gr

Οι παντοπώλες της "Ελευθεροτυπίας"

Από τον Νίκο Ρούσση

Δεν είμαι από χωριό αλλά κατά πως μου έχουν μεταφέρει, κάθε Κυριακή πρωϊ,στο κεντρικό καφενείο της πλατείας του χωριού, κάθονταν ο παπάς, ο δάσκαλος ή η δασκάλα, επιφανείς επαγγελματίες, όπως ο φούρναρης, ο μπακάλης και ο ψαράς καθώς και οι αρχές. Ο αστυνόμος, ο δικαστής και ο δήμαρχος.
Εκεί, ανάμεσα σε καφέδες "τουρκικους", ούζα και τσίπουρα, απηύθυναν εγκάρδιους αγωνιστικούς χαιρετισμούς στο πόπολο της περιοχής και ανταπέδιδαν κάποιες δουλικές καλημέρες.
Χαμηλόφωνα,όμως, για να μην τους ακούνε, κανόνιζαν "τα δικά" τους. Ποιός θα δικαστεί σε βαριά ποινή γιατί σήκωσε κεφάλι, ποιά "άτακτα παιδάκια"πρέπει να αποβάλλει η δασκάλα από το σχολείο, ποιούς πρέπει να τρομοκρατήσει ο αστυνόμος και ποιούς πρέπει να ευνοήσει ο δήμαρχος, με τις χορηγίες του. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που αυτά τα αγνά ήθη και έθιμα της ελληνικής επαρχίας, έχουν μεταφερθεί, ίδια και απαράλλαχτα, στο μεγάλο-είν' η αλήθεια- χωριό του Τύπου.
Με κάποιους τρόπους, όχι και τόσο αντιπροσωπευτικά δημοκρατικούς, σ' ένα μαγαζί αυτού του χωριού,που τάφερνε δύσκολα πέρα, βρέθηκαν να κάνουν κουμάντο ένας παπάς, ένας ψαράς και μία ...δασκάλα.
Αλλαξαν την ταμπέλλα του μαγαζιού,έβαλαν μέσα άλλη πραμάτεια και με το πίτσι-πίτσι, έψησαν κι' ορισμένους αφελείς του χωριού να βάλλουν ένα χεράκι, για να περπατήσει το...κατάστημα.
Ο παπάς θα κάνει τον αγιασμό και θα φροντίσει να μην υπάρχει στο μαγαζί κάθε τι που ενοχλεί το Πα-παδαριό και μπορεί να προκαλέσει Σόκ στην πελατεία μας.
Ο δικαστής είναι μιλημένος. Θα βγάλει τέτοια απόφαση που θα μας δώσει το δικαίωμα να λειτουργήσουμε το μαγαζάκι κανονικά, σαν να είναι δικό μας.
Στον μπροστινό πάγκο θα πουλάει για φρέσκιες, τις τσιπούρες ιχθυοτροφείου ο Ψαράς, παραδίπλα,κάτι παλιοί φουρναραίοι, θα ανταλλάσουν τα προϊόντα τους, με ακάλυπτες επιταγές του παρελθόντος και η δασκάλα, που είναι αυστηρή, τσαχπίνα και...ιδεολόγα, θ' αναλάβει να συνετίσει κάθε "άτακτο παιδί" που θα θελήσει, ενδεχομένως, να μας χαλάσει τη δουλειά.

Ωραία όλα αυτά, είπαν ορισμένοι, ποιός θα βάλλει όμως τα λεφτά για να ξεκινήσουμε. Θα μας βοηθησει ο "δήμαρχος" είπαν τα νέα "αφεντικά". Εχει μεγάλη εξουσία στον Δημο και το δημοτικό συμβούλιο κάνει ότι του πεί αυτός. Θα μας δώσει λεφτά για ν' αγοράσουμε ότι μας χρειάζεται,προκειμένου να αναγκασθει η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού να το εγκαταλείψει,να το πάρουμε εμείς και να το κάνουμε συνεταιριστικό παντοπωλείο.
Κρατάτε μυστικό; Είπαν. Είναι και κάτι πρωτευουσιάνοι που περιμένουν να δούν αν τα καταφέρουμε. Εχουν λεφτά, πολλά λεφτά, μαύρα βέβαια αλλά πολλά λεφτά. Μόλις το συνεταιριστικό παντοπωλείο προχωρήσει, θα βάλλουν τα λεφτά τους και θα το κάνουν "συνεταιριστικό σούπερ-μάρκετ". Και τότε θα δείτε θαύματα.
Πράγματι, ο δήμαρχος έδωσε τα λεφτά χωρίς έγκριση του δημοτικού συμβουλίου και το κυριότερο, χωρίς να πάρουν τίποτα χαμπάρι οι δημότες. Οι χωριανοί "τσίμπησαν" και άρχισαν ν' αγοράζουν την καινούργια πραμάτεια του "συνεταιριστικού παντοπωλείου".
Τα ευρουδάκια άρχισαν να μαζεύονται στο παγκάρι του παπά, στον πάγκο του ψαρά και των φουρναραίων που λέγαμε ενώ, η δασκάλα έπιασε στασίδι, στα τοπικά ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, συνεντευξιαζόμενη και εξτασιαζόμενη, για το όνειρο της ΚΟΒΑΣ των παντοπωλών που γίνεται πραγματικότητα.
Ελα όμως που, όπως σας είπα, εγώ δεν είμαι απο χωριό...
Γράμμα αναγνώστη της απεργιακής "Ε" από το χωριό

Για την αναδημοσίευση Νίκος Ρούσσης

anergoidimosiografoi

Μαντινάδα

γροίκας με που σε γοίκησα

θωρείς που σε θωρώσε

σα δε φιλώ τα χείλη σου

μαθες δε κοινωνώσε

StaMiKous