γράφει ο Δήμος Μούτσης
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Δεν θυμάμαι πόσα ακριβώς αλλ΄ αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο. Ήταν η εποχή που ακούγονταν συνεχώς, από παντού και σε καθημερινή βάση, οι βαρύγδουπες παραινέσεις προς τους νέους, να στρέφονται –λέει- προς τον αθλητισμό, προκειμένου να αποτραπούν από τη μάστιγα των ναρκωτικών κι από άλλα τέτοια. Δε λέω, καλώς ακούγονταν. Και κανείς δε διαφωνεί ως προς αυτό. Όλοι συμφωνούσαμε και συμφωνούμε ότι καλύτερα ένας γονιός να πηγαίνει και να φέρνει το παιδί του απ’ το μπάσκετ, για παράδειγμα, παρά να το πηγαινοφέρνει στην κοινότητα. Τώρα θα μου πείτε στην Ελλάδα ζούμε, όλο και κάποιος «υπεύθυνος» θα φανεί, θα βάλει το χεράκι του και τα πράγματα μπορεί και να γυρίσουν ανάποδα. Δηλαδή τι μπορεί ; Επί του προκειμένου γυρίσανε. Και γυρίσανε τόσο πολύ που στο τέλος…νικήσαμε ! Το είδα με τα μάτια μου. Όλοι την είδαν αυτήν τη νίκη. Το γήπεδο κατάμεστο, δεν έπεφτε καρφίτσα !
Παραληρούσαν μικροί, μεγάλοι, νέοι, γέροι και γονείς φυσικά. Όλα βέβαια τα είχαν υπολογίσει εκτός από ένα : Ότι θα΄πρεπε με κάθε τρόπο ντε και καλά η ελληνική ομάδα να κερδίσει – πράγμα βέβαια κομμάτι δύσκολο έως ακατόρθωτο. Με την έναρξη λοιπόν του αγώνα είδαμε τις ομάδες κανονικά πέντε εναντίον πέντε. Ξαφνικά όμως δυο από τους παίχτες της άλλης ομάδας, βγήκαν έξω με σπασμούς αλλά το παιχνίδι συνεχίστηκε. Το θέαμα ήταν τραγικό. Πέντε δικοί μας εναντίον τριών.
- Έχω έγκυρες πληροφορίες ότι «αυτοδηλητηριάστηκαν» μου΄πε διπλανός μου Έλλην φίλαθλος.
- Από τι ;
- Ξέρω ΄γω ; Η φιλοξενία, το φαγητό, το νερό…
- Μα το νερό εμφιαλωμένο δεν ήταν ;
- Οι πληροφορίες μου λένε πως πράγματι ήταν!
- Και τότε ;
- Καλά τώρα, πού ζεις ; Άσε να κερδίσουμε και θα σου πω…
Στο μεταξύ πέφτει κάτω και τρίτος ξένος παίχτης με σπασμούς κι αυτός. Παίζουμε πλέον πέντε εναντίον δύο. Κι αφού η διαφορά πόντων που χρειαζόμασταν για να κερδίσουμε υπερκαλύφθηκε κι ο σκοπός επετεύχθη και προκριθήκαμε, έτσι τελείως ξαφνικά κι απ’ το πουθενά … νά το νά το πετιέται και το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής : Ο υπεύθυνος της ομάδας μας, έμπλεως αξιών, πατρίδος, θρησκείας, οικογένειας, ισότητος και δικαιοσύνης, αποσύρει δυο δικούς μας, οπότε το θέαμα συνεχίζεται πιο τίμια, τρεις εναντίον δύο ξένων που κι αυτοί καλά δεν δείχνανε, ενώ όλοι οι υπόλοιποι συμπαίχτες τους είχαν ήδη μεταφερθεί στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Νικήσαμε λοιπόν! Έκτοτε, πολλά ειπώθηκαν κι άλλα τόσα γράφτηκαν γι αυτή τη νίκη – πρόκριση. Δε βαριέσαι… Ας παν΄ να λένε. Τίποτα δεν αποδείχθηκε. Το λαϊκό αίσθημα , ικανοποιήθηκε τόσο πολύ, που εξέλεξε τον αρχιερέα αυτού του πρωτοφανούς γεγονότος βουλευτή. Και σα να μην έφτανε αυτό, το κόμμα του που συνήθως επιβραβεύει κάτι τέτοια, τον έκανε υπουργό. Κι αυτός, ξένοιαστος για την υπόληψη του κόσμου, τα δέχτηκε και δεν ντράπηκε. Κι έβγαινε και καμάρωνε. Και μίλαγε και μιλάει ακόμα γι αυτό το περιώνυμο αθλητικό ιδεώδες, για το χρέος προς την πατρίδα κι άλλα ηχηρά παρόμοια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου