Ρούσσος Βρανάς
ΔΡΟΜΟΙ
Οι αριθμοί...
... συχνά δεν είναι παρά μια αυταπάτη. Παίρνουν κάθε φορά το περιεχόμενο που τους δίνουμε εμείς. Οχι όμως και αυτοί εδώ οι αριθμοί: 2.109, 1.419, 1.664.
.
Οι Ελληνες...
... δούλεψαν κατά μέσο όρο 2.109 ώρες το 2010. Οι Ιρλανδοί 1.664 ώρες. Και οι Γερμανοί 1.419 ώρες, δηλαδή πολύ λιγότερο από όσο οι εργαζόμενοι όλων σχεδόν των περιφερειακών χωρών του ευρώ. Αυτοί οι αριθμοί που προέρχονται από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης διέλυσαν τη γερμανική αυταπάτη πως οι εργαζόμενοι αυτών των χωρών είναι λιγότερο εργατικοί από τους Γερμανούς. Ηταν πάντως μια χρήσιμη αυταπάτη που καλλιέργησαν οι γερμανοί πολιτικοί για να εκτρέψουν και να αποφύγουν την οργή των γερμανών φορολογουμένων τους οποίους καλούσαν να πληρώσουν τις «διασώσεις» των υπερχρεωμένων χωρών (στην πραγματικότητα, τις διασώσεις των γερμανικών τραπεζών). «Οι αυταπάτες μάς επιβάλλονται επειδή μας γλιτώνουν πόνο και μας δίνουν ευχαρίστηση» έγραφε ο Φρόιντ. «Πρέπει λοιπόν να το δεχόμαστε αγόγγυστα, όταν κάποιες φορές συγκρούονται με την πραγματικότητα και γίνονται επάνω της συντρίμμια». Οι Γερμανοί, η Ευρώπη και η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκονται ήδη στον δρόμο μιας τέτοιας σύγκρουσης πιστεύει ακράδαντα ο ιρλανδός οικονομολόγος Ντέιβιντ Μακουίλιαμς. Επειδή έχουν συσσωρευτεί πάρα πολλές αυταπάτες. Μέχρι πέρυσι, η μεγάλη αυταπάτη ήταν πως «η λιτότητα δημιουργεί ανάπτυξη». Φέτος βυθίζεται στην ύφεση όλη η ευρωζώνη.
.
Ας παίξουμε...
... όμως πάλι με τους αριθμούς. Η τελευταία αυταπάτη που η Ευρωπαϊκή Ενωση προσπαθεί να μας επιβάλει, όπως παρατηρεί ο Μακουίλιαμς στην ιρλανδική «Ιντιπέντεντ», είναι πως το 120 ισούται με το 60, πως δηλαδή ένα χρέος στο 120% είναι βιώσιμο, μολονότι μόλις πριν από λίγες εβδομάδες ένα χρέος θεωρείτο βιώσιμο μόνο αν βρισκόταν στο 60%. Με δυο λόγια, 120=60 προστάζουν τα νέα ευρωμαθηματικά (ίσως επειδή στο 120 βρίσκεται ήδη σήμερα το χρέος της Ιταλίας και του Βελγίου, που σύντομα θα βρεθούν να κολυμπούν σε νερά το ίδιο θολά και ταραγμένα όσο τα ελληνικά).
.
Να επιστρέψουμε...
... στον Φρόιντ; Γιατί άραγε το ευρωπαϊκό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο επιμένει πως τα σχέδιά του και τα προγράμματά του είναι τα σωστά, μολονότι γνωρίζει καλά πως συμβαίνει το αντίθετο; Η αιτία βρίσκεται σε ένα μικρό βρώμικο μυστικό: στην πραγματικότητα, οι διασώσεις που προωθεί δεν αφορούν τις χώρες αλλά τις τράπεζες της ευρωζώνης. Δεν σώζει λαούς αλλά τραπεζίτες. Αυτό το κατεστημένο όμως δεν μπορεί να το ομολογήσει, επειδή τότε θα ξεσηκωθούν οι φορολογούμενοι, οι μισθοσυντήρητοι και οι συνταξιούχοι που πληρώνουν γι' αυτές τις διασώσεις. Ετσι προτιμάει να συντηρεί την αυταπάτη της επιτυχίας, επειδή, όπως είπε ο Φρόιντ, «μας γλιτώνει πόνο», αναβάλλοντας για λίγο αργότερα την αναπόφευκτη σύγκρουση με την πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου