ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ (Αυτοί που έκλασε ο θεός στη μούρη).

Από την Έλια Ζερβού

«Πρώτα δοκιμάζουν να σε τσακίσουν με την ανυπόφορη φτώχεια
κι ύστερα δοκιμάζουν να σε τσακίσουν με τη μάταιη φήμη.
Κι αν δεν σπάσεις με κανένα από τα δύο, υπάρχουν οι φυσιολογικές μέθοδοι
όπως οι κοινές ασθένειες που ακολουθούνται από έναν ανεπιθύμητο θάνατο.
Οι περισσότεροι από μας ωστόσο, σπάμε πολύ πριν απ' αυτό όπως ήταν κανονισμένο εξάλλου,
από σεισμό, κατακλυσμό, πείνα, οργή, αυτοκτονία, απελπισία
ή απλά από σοβαρό έγκαυμα στη μύτη την ώρα που ανάβεις το τσιγάρο σου».

Σαν σήμερα πριν 18 χρόνια πέθανε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, ο δημιουργός του παραπάνω ποιήματος, που έχει τον τίτλο

«Πώς είναι η κατάσταση».
Ο λογοτέχνης του βρώμικου ρεαλισμού, αυτός που δεν αναγνώρισαν οι Ακαδημαϊκοί*.
Ακαδημαϊκοί. Τι σημαίνει άραγε η λέξη; Ποιους χαρακτηρίζει; Μήπως τους λαχουροντυμένους σγουρομάλληδες με το σφιχτό το στόμα σαν φιογκάκι, που ακουμπούν τον κώλο τους σε αφράτα μαξιλάρια; Τις ροδαλές κυρίες με τα περίσσια δαχτυλίδια που ανάβουν θυμιάματα στον Σαίξπηρ;
Πιθανότατα. Ο Μπουκόφσκι έλεγε ότι ο Σαίξπηρ είναι υπερτιμημένος, αλλά οι άνθρωποι δεν θέλουν να το ακούν.
Μια τέτοια δήλωση όχι μόνο ξεχωρίζει τους Ακαδημαϊκούς από την «ήρα», αλλά και τους Ακαδημαΐζοντες μαζί.
Ποιοι είναι οι Ακαδημαΐζοντες; Ποιους ορίζει αυτή η λέξη;
Μα φυσικά, τους διανοούμενους. Αυτούς που έπιασε στο στόμα του επίσης ο Μπουκόφσκι, όταν δήλωσε "Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που λέει ένα απλό πράγμα με δύσκολο τρόπο".
Τώρα καταλάβαμε όλοι για ποιους μιλάμε.
Μιλάμε για τους ανθρώπους που δεν συναναστρέφονται άλλο σινάφι απ΄ το σινάφι τους, από το φόβο μην ξοκείλουν σε κατώτερες σκέψεις και απομακρυνθούν απ΄την εξύψωση.
Μιλάμε και για τους ανθρώπους που εκδίδουν βιβλία, τα οποία γράφουν στην πολυθρόνα του Προκρούστη, που έλαβαν κληρονομιά από τους προγονοδιανοούμενους.
Μιλάμε και για εκείνους που εφαρμόζουν τη διανόηση σε μια τέχνη διαφορετική απ΄τη λογοτεχνία. Σκηνοθέτες, συνθέτες, σκηνογράφους, εικαστικούς.
Ο βρομιάρης ο Μπουκόφσκι όμως, μίλησε και γι αυτούς. Η παραπάνω φράση του για τους διανοούμενους είχε συνέχεια και να ‘τη τώρα ολόκληρη: "Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που λέει ένα απλό πράγμα με δύσκολο τρόπο. Καλλιτέχνης είναι ο άνθρωπος που λέει ένα δύσκολο πράγμα με απλό τρόπο".
Ώστε γι αυτόν ένας καλλιτέχνης δε θα μπορούσε να ήταν διανοούμενος;
Δεν θα μπορούσε, δυστυχώς. Ή το ένα είσαι είπε ή το άλλο.
Προσωπικά, έχω χειρότερη άποψη. Θεωρώ πως δεν υπάρχουν διανοούμενοι. Φλωράκια του κερατά είναι. Μια μύγα με μεταξωτό φουλάρι είναι. Άνθρωποι φρυγανιές είναι. Κενοί μα τραγανοί, χωρίς σπουδαία γεύση.
Αν μιλήσω για τη δική μας διανόηση, δείτε δυο χρόνια που βασανίζεται η χώρα, πώς βγαίνουν κάποιοι και φωνάζουν «Πού είναι οι διανοούμενοι; Να τοποθετηθούν οι διανοούμενοι!».
Βγήκε κανείς; Σιγά μη βγει, Να βγει να πει τι; Να απαγγείλει Δημουλά η Δημουλά, να μας παίξει ο Σαββόπουλος τη Συννεφούλα ή να μας δείξει ο Σμαραγδής τις κομμένες σκηνές του Θεοτοκόπουλου;
Γιατί αυτούς θεωρούμε ως διανόηση στην Ελλάδα, συν εκείνους που αυτοθεωρούνται.
Αν είναι διανοούμενοι όμως, τότε δε είναι καλλιτέχνες, άρα να βγουν, να πούνε τι; Τι είναι όλοι αυτοί χωρίς το έργο τους;
Και τότε ποιος να βγει; Να βγει ο Χριστιανόπουλος που έπεσε στη χαραμάδα της Ακαδημαϊκής σκέψης και του δώσανε βραβείο;
Μα δεν τον πήρε ο άνθρωπος και τους το είπε ευθέως: Τι είσαστε εσείς ρε μάγκες για να με  βραβεύσετε; Ανώτεροι από μένα είστε; Άει πηδηχτείτε, που σας έκλασε ο Θεός στη μούρη και μοιράζετε βραβεία.
Άει πηδηχτείτε ρε, που σας βρωμάει ο Μπουκόφσκι, συμπληρώνω εγώ.
Αν σας βρωμάει ο Μπουκόφσκι, σας διαφεύγει κάτι σοβαρό καλοί μου διανοούμενοι: ότι βρωμάει ο κώλος σας.
Όσο και να τον πλύνετε, ο κώλος θα βρωμάει, όσο λυρικά κι αν γράφετε, απαγγέλλετε ή καλλιτεχνείτε, ο κόσμος θα βρωμάει.
Απ΄τη στιγμή που δεν το ξέρετε αυτό, όχι δεν είστε διανοούμενοι, δεν είστε καν ευνοούμενοι. Της μοίρας που σας έδωσε ζωή.
Προσέξτε. Αν τον Μπουκόφσκι επιχειρήσατε να τον σκοτώσετε με την ανυπόφορη φτώχεια, εσείς θα πεθάνετε από τη μάταιη φήμη.
Αντί να αλληλογλείφεστε, αντί να αλληλοβραβεύεστε και να αλληλοπαντρεύεστε, ρουφήξτε τρυφερά το αυγό σας κι ακούστε από το τσόφλι του, το τίποτα που σας ξιπάζει.
Αγκαλιάστε το σκοτάδι**  μπας και δείτε πού είν' το φως.
Εγώ πάλι, προτιμώ να ασχοληθώ με τη "Μεγαλοφυία του πλήθους".

* Ο Σαρτρ χαρακτήρισε τον Μπουκόφσκι ως το μεγαλύτερο ποιητή της Αμερικής. Ο Σαρτρ δεν ήταν διανοούμενος, ήταν φιλόσοφος.
**"Αγκάλιασε το σκοτάδι"  ποίημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι.

nonews-news