Η νύχτα είναι δύο

Photo: DanBenjamin

Tης Αννίτας Λουδάρου

Η νύχτα που γνωρίζω είναι δύο. Η μία είναι του σπιτιού, κρατά τα προσχήματα και έχει καλούς τρόπους. Η δεύτερη δεν είναι του σπιτιού, ζει όμως μόνιμα μέσα στην άλλη και αυτός είναι ο βασικός λόγος που η πρώτη αρρωσταίνει, ξεχνά την ηρεμία της και μιλά με τις νευρώσεις της.
Η νύχτα η πρώτη, η κατοικίδια δεν είναι ποτέ αυτό που θα ήθελε να είναι. Είναι αγχώδης, απαιτητική, κάνει συνεχώς τηλεφωνήματα και ζει στην απομόνωση. Υποδύεται ρόλους, είναι γεμάτη φόβους και λέει ψέματα κυρίως στον εαυτό της. Ανοίγει και ρουφάει το γαλάζιο φως, γιατί δεν είναι αυτόφωτη. Χρησιμοποιεί ρηχούς συμβολισμούς και τελειώνει τις φράσεις της με αποσιωπητικά. Είναι καθωσπρέπει. Μπάζει στο σπίτι την δυστυχία όλου του κόσμου, συρράξεις, τροχαία, ανθρώπους που εργάζονται για το κακό, πόλεις νεκρές, αίμα, σκηνικά φανταχτερά......
Όταν βαρεθεί πατάει το κουμπί και κάνει ησυχία, έτσι ώστε να ακούει πιο καθαρά το ξετύλιγμα των άχρηστων υπερβολικών περιτυλιγμάτων και τον θόρυβο των φτωχών υπάρξεων που τσακίζονται. Της αρέσει να κοιτά στα παράθυρα της απέναντι πολυκατοικίας, κορμιά που δοκιμάζονται πέφτοντας το ένα πάνω στο άλλο, χωρίς να βρουν ποτέ επαλήθευση. Όταν και αυτό το βαρεθεί, κοιτάει την διπλανή κλινική, να δει εκείνους που την βλέπουν.
Κάνει κάτι ακόμα πιο αντιπαθητικό. Πάει και κλειδώνει δυό φορές την κλειδαριά, πράγμα τελείως υποκριτικό, αφού πολύ καλά γνωρίζει πως ο φόβος είναι ήδη μέσα. Κοιμάται σχεδόν πάντα αφού κάνει μια μεγάλη κρίση υστερίας. Καμιά φορά παίρνει και το χάπι της λίγο πριν. Φεύγοντας δίνει χώρο στην άλλη.
Αυτή δεν έχει λεπτότητες. Έχει δάση, αγρίμια και σπηλιές. Αυτή ακροπατώντας σε κατοικεί ολόκληρο. Είναι πρωτόγονη και κρεμάει δεξιά και αριστερά τα σφαχτά της μαζί με τις μαγείες και τα παραμύθια της. Έρχεται με τα σκοτεινά της πλάσματα και τον ερωτισμό των πλυσταριών της. Καμιά φορά είναι απελπισμένη γιατί ενώ γνωρίζει το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλει να την ζήσει. Αυτή που με δύο λέξεις και δυό αναπνοές μπορεί να σου κολλήσει την ψυχή στον τοίχο.
Μαζί μ' αυτή την νύχτα μπορεί να βρεις τρόπο να περάσεις απέναντι. Να βρεθείς εκεί στα φώτα, στο μεγάλο σπίτι που γιορτάζουν, εκείνες οι σκιές που μοιάζουν με ανθρώπους παλιούς, φιγούρες μιας άλλης εποχής, που χαίρονται την πιο βαθειά ζωή, τσουγκρίζοντας τα ποτηράκια τους με τα ζεστά ποτά του πιο λυπητερού χειμώνα.
Μ' αυτή την αληθινή νύχτα, ίσως μπορέσεις να περάσεις απέναντι. Εκεί που θα συναντήσεις τις διαδρομές που ο καθένας μας κάνει ψάχνοντας τις εξοχές του νού του. Αυτές που μας οδηγούν όλο και πιο κοντά στον αληθινό μας εαυτό. Φθάνοντας πολύ συχνά μέχρι την άκρη του γκρεμού του. Αυτές οι διαδρομές θα πρέπει να είναι, καθώς φαίνεται το μόνο αληθινό μας σπίτι.      

Protagon   

*Η Αννίτα Λουδάρου γράφει εδώ.