Liberation:4 λόγοι για τους οποίους θα αποφευχθεί η διάλυση της ευρωζώνης

Στην ανάλυση της Liberation δεν αποκλείουν κατάρρευση της ευρωζώνης, αλλά αναφέρει 4 λόγους με βάση τους οποίους θα μπορούσε κάτι τέτοιο να αποφευχθεί.

Δεν πρόκειται για το μοναδικό σενάριο, αλλά η καταστροφή είναι απολύτως ρεαλιστική…

Για να καταρρεύσει η ευρωζώνη και να παρασύρει μαζί της την Ευρωπαϊκή Ενωση, θα ήταν αρκετό να επιταχυνθεί η ισπανική κρίση πριν από τις 17 Ιουνίου, οπότε θα διεξαχθούν εκλογές στην Ελλάδα και ο δεύτερος γύρος των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία.

Σε μια τέτοια θύελλα που θα απειλούσε να εξαπλωθεί ταχύτατα στην Ιταλία, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο, καθώς ο Φρανσουά Ολάντ δεν θα διέθετε ακόμη μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία και η Ελλάδα δεν θα διέθετε μια εκλεγμένη κυβέρνηση για να διαπραγματευτεί με τους εταίρους της.

Η ευρωπαϊκή ενότητα, σε αυτό το σενάριο, θα περνούσε μια κρίσιμη δοκιμασία.

Αυτό είναι το κακό σενάριο.

Όπως γράφει, όμως, ο Μπερνάρ Γκετά στη σημερινή «Λιμπερασιόν», υπάρχει και το καλό σενάριο, η επανεκκίνηση μιας ισχυρής Ένωσης.

Το σενάριο αυτό είναι εξίσου ρεαλιστικό, για τέσσερις λόγους.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι έχουν ήδη διαφανεί οι όροι του συμβιβασμού ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, ανάμεσα στην αναγκαία εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών και την αναγκαία ανάκαμψη.

Δεν είναι μόνον ότι το Παρίσι και το Βερολίνο συμφωνούν στην αύξηση του κεφαλαίου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και στη χρηματοδότηση μελλοντικών επενδύσεων από ευρωπαϊκά δάνεια. Είναι κι ότι διαφαίνεται, ήδη, ο τρόπος με τον οποίον η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα συμβάλει στην ανάπτυξη, όπως και ο τρόπος με τον οποίον η Ευρώπη θα εγγυηθεί τα εθνικά δάνεια των μελών της, χωρίς να παραβιαστούν οι κόκκινες γραμμές της Γερμανίας: η τροποποίηση του καταστατικού της Κεντρικής Τράπεζας και η από κοινού ανάληψη της ευθύνης για τα ευρωπαϊκά χρέη.

Σήμερα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν μπορεί να δανείζει απευθείας τα εθνικά κράτη, καθώς με πρωτοβουλία της Γερμανίας περιελήφθη τέτοια απαγόρευση στις συνθήκες. Κι αυτό έγινε λόγω του φόβου ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα των πιο «απείθαρχων» χωρών θα προκαλούσαν έναν ευρωπαϊκό πληθωρισμό, για τον οποίο θα πλήρωναν όλοι. Ο φόβος αυτός ήταν θεμιτός. Έχουμε φτάσει, όμως, στο σημείο, η ΕΚΤ να δανείζει τις ιδιωτικές τράπεζες με μηδενικό σχεδόν επιτόκιο, για να δανείσουν στη συνέχεια οι τράπεζες τα κράτη με ένα επιτόκιο που μόνο συμβολικό δεν είναι. Το αποτέλεσμα είναι τα πιο αδύναμα κράτη να αποδυναμώνονται ακόμη περισσότερο, αποδυναμώνοντας με τη σειρά τους ολόκληρη την Ευρώπη.

Η άλλη παρέκκλιση της λειτουργίας της Ευρώπης είναι ότι τα κράτη- μέλη δεν μπορούν να δανειστούν από κοινού ώστε να επιτύχουν καλύτερα επιτόκια, αφού και πάλι η Γερμανία φοβάται ότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε χαλάρωση των μέτρων λιτότητας. Ούτε αυτός ο φόβος είναι παράλογος– οδηγεί, όμως, στην αποσύνθεση της Ευρώπης.

Ο κύκλος στον οποίο γίνεται η συζήτηση μοιάζει φαύλος, αλλά υπάρχουν δύο διέξοδοι. Πρώτον, η ΕΚΤ θα μπορούσε να δανείσει τον ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, που με τη σειρά του θα δάνειζε τα πιο εύθραυστα κράτη με πολύ χαμηλό επιτόκιο και συλλογικό έλεγχο.

Δεύτερον, τα κράτη θα μπορούσαν να συνδιαχειριστούν τα δάνειά τους που προορίζονται για την κάλυψη του μέρους του χρέους που επιτρέπεται από τις συνθήκες, δηλαδή του 60% του ΑΕΠ.

Με τον τρόπο αυτό, σημειώνει ο Γκετά, θα μπορούσαν να πάρουν μια ανάσα τα εύθραυστα κράτη, αντί να βυθίζονται όλο και περισσότερο στην ύφεση. Αυτές είναι οι δύο ιδέες πάνω στις οποίες εργάζονται αυτή τη στιγμή το Παρίσι και το Βερολίνο.

Ο δεύτερος λόγος που μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι η καταστροφή δεν είναι αναπόφευκτη είναι ότι κανείς δεν θέλει να βυθιστούν οι Ευρωπαίοι στο χάος, αφού κάτι τέτοιο θα αποσταθεροποιούσε την παγκόσμια οικονομία.

Ο τρίτος λόγος είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θέλουν να παραμείνουν στο ευρώ και ότι Γαλλία και Γερμανία εμφανίζονται διατεθειμένες να δεχθούν τη χαλάρωση ορισμένων μέτρων λιτότητας με αντάλλαγμα την υποστήριξη της Ένωσης.
Ο τέταρτος λόγος είναι ότι η Ισπανία, παρά τις δυσκολίες της και την κατάσταση των τραπεζών της, δεν βρίσκεται κοντά στη στάση πληρωμών. Θα μπορούσε, βέβαια, να καταλάβει ένας πανικός τους καταθέτες, αλλά κάτι τέτοιο προς το παρόν δεν διαφαίνεται. Με άλλα λόγια, η κατάρρευση δεν αποκλείεται. Αν όμως η Ευρώπη περάσει τη δοκιμασία, θα βγει απ’όλη αυτή την περιπέτεια ισχυρότερη.

www.onalert.gr

Ταρίκ Αλί: Ελπίδα για την Ευρώπη μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα

Ως μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές για την Ευρωπαϊκή ιστορία μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο χαρακτήρισε την περίοδο αυτή που ζούμε ο συγγραφέας και αγωνιστής της Αριστεράς Ταρίκ Αλί, τονίζοντας παράλληλα ότι το αποτέλεσμα των εκλογών της 17 Ιούνη στην Ελλάδα θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό την «συνέχεια της ιστορίας». Ο Ταρίκ Αλί μιλώντας χθες σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο στα πλαίσια της προφεστιβαλικής εκδήλωσης του ΝΑΡ «Αναιρέσεις», δήλωσε ότι οι πολίτες αυτής της χώρας βρίσκονται αντιμέτωποι με μία πολύ κρίσιμη απόφαση, καθώς όπως είπε, «αυτό που θα συμβεί στην Ελλάδα δεν έχει συμβεί ακόμα σε καμία Ευρωπαϊκή χώρα»....«Από την κατάρρευση του κομμουνισμού την δεκαετία του 1990 έχουμε δει να να αναπτύσσεται ένα περίεργο υβρίδιο καπιταλισμού και δημοκρατίας στον αναπτυγμένο κόσμο. Ίσως μπορούμε να το συνοψίσουμε στην φράση “ένας ολοκληρωτικός καπιταλισμός που τρέφει μια ολοκληρωτική δημοκρατία”» είπε ακόμη ο Ταρίκ Αλί επισημαίνοντας ότι ενώ διάφοροι μιλούν για άκρα δεξιά και άκρα δεξιά ξεχνούν ότι υπάρχει και το «ακραίο κέντρο». Το «ακραίο κέντρο» αποτελείται, σύμφωνα με τον ίδιο, από την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά οι οποίες εναλλάσσονταν τα τελευταία 20 χρόνια στην εξουσία, και ήταν αυτό που προώθησε την «δικτατορία του κεφαλαίου» εγκαταλείποντας και τα τελευταία απομεινάρια της σοσιαλδημοκρατίας. Ήταν αυτό που, κατά την γνώμη του, επέβαλε τις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών όπως το νερό, η υγεία η παιδεία κτλ. «Όποιος αντιδρούσε στον υποτιθέμενο αυτό «εκσυχρονισμό» χαρακτηρίζονταν ως «δεινόσαυρος» που ανήκε σε άλλη εποχή» πρόσθεσε.
Κάνοντας μια αναδρομή στις αντιστάσεις και τα κοινωνικά κινήματα που αναπτύχθηκαν στην Λατινική Αμερική ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και το ΔΝΤ, ο Ταρίκ Αλί αναφέρθηκε εκτενώς στο παράδειγμα της Βενεζουέλας και του προέδρου της του Ούγκο Τσάβες. Αφού περιέγραψε τον τρόπο που ο Ούγκο Τσάβες ήρθε στην εξουσία, ο Ταρίκ Αλί μίλησε για τις προσπάθειες των ΗΠΑ να ανατρέψουν τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Βενεζουέλας. Η πρώτη ήταν μέσω ενός εσωτερικού πραξικοπήματος εναντίον του που δεν κράτησε περισσότερο από 48 ώρες παρά την υποστήριξη των μίντια στους πραξικοπηματίες. Οι φτωχοί από τις γειτονιές του Καράκας μόλις άκουσαν ότι ο εκλεγμένος πρόεδρος τους είχε εκδιωθεί, πλημμύρισαν τους δρόμους όλων των γειτονιών και περικύκλωσαν το προεδρικό Μέγαρο. Η δεύτερη ήταν μέσω μιας, οργανωμένης από τους αντιπάλους του Τσάβες, απεργίας των μεσαίων στρωμάτων και ειδικά των ελεύθερων επαγγελμάτων, γιατρών καθηγητών κτλ. μέσω της οποίας επιδιώχθηκε να παραλύσει όλη η χώρα. Όπως δήλωσε ο Ταρίκ Αλί «αυτή η απεργία ήταν και η πιο κρίσιμη στιγμή για τον Τσάβες» ,σύμφωνα με δική του δήλωση, καθώς τότε όλα έπαψαν να λειτουργούν. Όταν ο Ταρίκ Αλί ρώτησε τον Τσάβες τι έκανε για να ανταπεξέλθει στο πρόβλημα αυτό, ο Τσάβες του είπε ότι πήρε τηλέφωνο τον Φιντέλ Κάστρο ο οποίος τον συμβούλεψε να μην πανικοβληθεί. Στη συνέχεια έστειλε στην Βενεζουέλα μέσα σε 15μερες 25.000 γιατρούς με πλήρη εξοπλισμό, σκηνές και φάρμακα οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στις φτωχές γειτονιέςτης Βενεζουέλας, εκεί που μέχρι τότε δεν είχε δει κανείς γιατρό. Παράλληλα οι άνεργοι καθηγητές από το Περού, την Αργεντινή και από άλλα μέρη της Λατινικής Αμερικής κατέφθασαν στην Βενεζουέλα προκειμένου να διδάξουν τα παιδιά στα σχολεία. «Όταν κάποιος θέλει, μπορεί» σχολίασε ο Ταρίκ Αλί συνοψίζοντας το νόημα της εξέλιξης αυτής.
Ο τρομπετίστας του προέδρουΟ Ταρίκ Αλί κατά τη διάρκεια της αναφοράς του στην Βενεζουέλα αποφάσισε να διηγηθεί μια συμβολική ιστορία γύρω από το πραξικόπημα εναντίον του Τσάβες.
«Όταν εμφανίστηκε ο στρατηγός για να παρουσιάσει τον νέο πρόεδρο και να τον συστήσει στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, έξω από το παλάτι υπήρχε μια στρατιωτική μπάντα που έπαιζε τον εθνικό ύμνο με τελετουργικό τρόπο. Ο στρατηγός απευθυνόμενος στην μπάντα που τα μέλη της ήταν όλοι τους στρατιώτες είπε: «μόλις θα βγάλω έξω τον νέο πρόεδρο θα παίξετε τον εθνικό ύμνο». Και επικεφαλής της μπάντας ρώτησε «για ποιον πρόεδρο μιλάς στρατηγές, εμείς τον Ούγκο Τσάβες εκλέξαμε και αυτόν θεωρούμε πρόεδρο». Ο στρατηγός τους διέταξε τρεις φορές και αυτοί του ρώτησαν τρεις φορές το ίδιο πράγμα. Παραδίπλα εμφανίστηκε ένας 17χρονος στρατιώτης από μια φτωχή οικογένεια χωρικών ο οποίος έπαιζε την τρομπέτα. Ο στρατηγός του απευθύνθηκε λέγοντας: «Μικρέ όταν θα βγάλω έξω τον νέο πρόεδρο εσύ θα παίξεις την τρομπέτα». Ο 17χρονος φτωχός στρατιώτης τότε τον ρώτησε «στρατηγέ για ποιον πρόεδρο μιλάς εμείς μόνο τον Ούγκο Τσάβες εκλέξαμε». Και ο στρατηγός του απάντησε «Κοίταξε είναι διαταγή εγώ είμαι ο στρατηγός». Ο μικρός στρατιώτης τότε αποκρίθηκε: «Βλέπω στρατηγέ ότι θέλεις πολύ να παίξω την τρομπέτα, πολύ ωραία σου την δίνω, παίξε την εσύ.»
«Αυτό δείχνει ότι όταν το επίπεδο πολιτικής συνειδητοποίησης του λαού είναι πολύ υψηλό τότε είναι πολύ δύσκολο να ξεφορτωθεί κανείς έναν εκλεγμένο πολιτικό. Και αυτό έγινε επειδή ο λαός ένοιωσε ότι συμμετείχε σε αυτό το καθεστώς, ότι είναι δικό του» εξήγησε ο Ταρικ Αλί κλείνοντας την συμβολική αυτή ιστορία.
«Αυτοί που έλεγαν ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, αυτοί τώρα δεν έχουν καμία»Ο Ταρίκ Αλί αναφέρθηκε και στην άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα δηλώνοντας ότι δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός πως με την είσοδό της στη Βουλή εντάθηκαν οι επιθέσεις εναντίον των μεταναστών από την Ν.Ασία την Αφρική κ.α. Πρόσθεσε επιπλέον ότι σε όλη την Ευρώπη υπάρχει μια διάθεση ισλαμοφοβίας που οξύνθηκε από την πολιτική του Σαρκοζί και της Μέρκελ οι οποίοι στοχοποιήσαν τους μετανάστες συνδέοντας την εθνική ταυτότητα με το αίμα και το χρώμα τους δέρματος, ενώ παράλληλα παρομοίασε την «εκστρατεία» ενάντια στους μουσουλμάνους με αυτή ενάντια στους Εβραίους στον μεσοπόλεμο. «Οι Εβραίοι τότε χαρακτηρίστηκαν μπολσεβίκοι οι Μουσουλμάνοι σήμερα χαρακτηρίζονται τρομοκράτες» δήλωσε και κάλεσε τους πολίτες να δείξουν την αλληλεγγύη τους, να ενωθούν με αυτούς που στοχοποιούνται σήμερα.
Αναφερόμενος στις επερχόμενες εκλογές επεσήμανε την προσπάθεια των μίντια να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και τόνισε ότι στόχος τους είναι να μην εκλεγεί μια κυβέρνηση που θα αμφισβητήσει το κατεστημένο. Αναφορικά με τα μέτρα που θα έπρεπε να πάρει μια «ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική», όπως την περιέγραψε, κυβέρνηση στην Ελλάδα, δήλωσε ότι το πρώτο είναι η εθνικοποίηση των τραπεζών, προκειμένου το κράτος να μπορεί να ελέγχει το τραπεζικό σύστημα για να στήσει στα πόδια της ξανά την πραγματική οικονομία ενώ το δεύτερο, κατά τη γνώμη του, είναι η αθέτηση πληρωμής του χρέους, όπως έγινε στην Αργεντινή.
«Οι πολιτικοί και οι τραπεζίτες που μας είπαν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, σήμερα αυτοί δεν έχουν άλλη λύση. Η Ελλάδα και η Ισπανία έχουν τσακιστεί, σε πολλά μέρη της Ισπανίας η ανεργία φτάνει το 50%, στην Πορτογαλία η ίδια ιστορία. Πόσο μακριά μπορούμε να πάμε έτσι» αναρωτήθηκε, τέλος, ο Ταρίκ Αλί για να απαντήσει ότι «Εναλλακτικές μπορούν πάντα να βρεθούν αν υπάρχει η θέληση να τις βρει κανείς και αν είναι έτοιμος να αμφισβητήσει το σύστημα. Γι` αυτό ελπίζω ότι στις εκλογές στις 17 Ιούνη η Αριστερά θα κερδίσει γιατί αν χάσει η κατάσταση θα χειροτερεύει συνεχώς»

Σ.Πουλημένη

alterthess

BLOCK-άρετε τα πιστόλια

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης,

Αν δεν πεις την αλήθεια την ώρα που πρέπει, θα βρεθείς κάποια στιγμή υπόλογος απέναντι στο ψέμα που θα κυριαρχήσει ως αλήθεια. Ας μιλήσουμε λοιπόν με αλήθειες για το ίντερνετ πριν είναι αργά.
Το ότι γράφω αυτές τις γραμμές τις οποίες θα διαβάσουν χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς να μεσολαβήσει κάποια προσπάθεια λογοκρισίας, είναι κάτι που συνοδεύει την μεγάλη ανακάλυψη του διαδικτύου. Το ίντερνετ είναι μια μεγάλη προϋπόθεση ελευθερίας. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι αξιωματικά ελεύθερο. Στο διαδίκτυο υπάρχουν και ψέματα και ανακρίβειες και προπαγάνδα και καλά στημένες παγίδες. Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταλάβει ο κόσμος τον τρόπο που λειτουργούσαν να παραδοσιακά ΜΜΕ. Πως πίσω από τα πρωτοσέλιδα, υπάρχουν συμφέροντα, πιέσεις και όχι μόνο απόψεις ή ειδήσεις. Στην εποχή του ίντερνετ, η κατανόηση λειτουργίας του πρέπει να γίνει γρήγορα. Εννοώ πως το κοινό πρέπει να κατανοήσει γρήγορα πως είναι ένα εργαλείο με προϋποθέσεις ελευθερίας αλλά όχι απαραίτητο και τοτέμ ελευθερίας. Είναι πολύ επικίνδυνο, οι πολίτες που έχουν αγανακτήσει με τα παιχνίδια «δημοσιογραφίας» στον παραδοσιακό Τύπο, να εκχωρήσουν το δικαίωμα της κρίσης και να παραδοθούν αγανακτισμένοι σε ένα ίντερνετ που μοιάζει ελεύθερο, επειδή «τα λέει χοντρά», «βρίζει», και δεν «μασάει». Το ίντερνετ δεν είναι ελεύθερο. Απλώς δίνει θεωρητικά το δικαίωμα στον καθένα να εκφραστεί. ...
Και ας πάμε από τα θεωρητικά στα πρακτικά. Το διαδίκτυο έχει γεμίσει με blogs. Όλα τα blogs δεν είναι τα ίδια. Όταν εμφανίστηκαν τα blogs,τα παραδοσιακά μέσα ξεκίνησαν μια τρομερή επίθεση βλέποντας ότι χάνουν την ισχύ τους. Τα κατηγόρησαν για αναξιοπιστία και ερασιτεχνισμό. Να σας θυμίσω όμως πως το ρεπορτάζ για την επίσκεψη Ερντογκάν στην Ελλάδα που δεν έγινε ποτέ, δεν το έκαναν τα blogs αλλά μεγάλα συγκροτήματα εφημερίδων.
Η διάδοση των blogs ήταν ραγδαία. Σήμερα ανάμεσα στους χιλιάδες ιστότοπους, μπορείς να βρεις blogs με άποψη, σοβαρότητα ,εξαιρετικά άρθρα που δεν συναντάς ούτε σε «σοβαρές» εφημερίδες, ακόμη και έρευνα. Ένας πλούσιος κόσμος με όχημα τη σκέψη και την ανθρώπινη πρωτοβουλία. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο ρομαντικά.
Στην Ελλάδα ξεχώρισαν γρήγορα 5-6 blogs, που έδειξαν να αντικαθιστούν την ενημέρωση από τον καθεστωτικό Τύπο. Ήταν γρήγορα, έλεγαν πράγματα που δεν λέγονταν και έπαιρναν ενημέρωση και πληροφορίες από το ίδιο το κοινό. Αυτό και αν ήταν κίνδυνος για τα συγκροτήματα Τύπου. Έτσι το ερώτημα πώς θα διαλύσουμε τα blogs αντικαταστάθηκε με το πώς θα αλώσουμε τα blogs. Στα λίγα χρόνια λειτουργίας των blogs, οι μεταβολές είναι τεράστιες. Πολλά blogs άρχισαν να δημοσιεύουν όχι αιχμηρές ειδήσεις αλλά κουίζ για το τι έκανε ο ένας ή ο άλλος. Εμφανίζονται αναρτήσεις για μια μεγάλη αποκάλυψη που περιγράφεται αλλά η ανάρτηση δεν γίνεται ποτέ επειδή ο περιγραφόμενος εξαγόρασε την αποκάλυψη.
Πολλά blogs έχουν μετατραπεί σε ανώνυμους εκβιαστές και πιστολέρο συμφερόντων, καλυμμένα πίσω από μια άγνωστη ταυτότητα η οποία δεν απειλείται. Τα παλιά αφεντικά του Τύπου, αλλά κυρίως οι επιχειρηματίες, πληρώνουν τριτοκλασσάτους δημοσιογράφους που δεν ευδοκίμησαν στη δημοσιογραφία αλλά είναι αρκετά πρόθυμοι να πληρωθούν ως πιστόλια για να εκβιάσουν ή να χτυπήσουν κόσμο.
Η ταυτότητα των περισσότερων είναι γνωστή στην πιάτσα, αλλά είναι δύσκολο να αποδειχθεί. Θα δείτε πως πολλά από αυτά τα blogs κατά καιρούς δημοσιεύουν παράπονα «αναγνωστών» για συγκεκριμένα καταστήματα ή επιχειρήσεις, εμφανίζοντάς το μάλιστα ως μια λαϊκή ετυμηγορία. Είναι όσοι δεν ενέδωσαν στον εκβιασμό.
Αρκετές φορές παίρνουν εντολές να χτυπήσουν ανθρώπους ή κόμματα γιατί αυτό εξυπηρετεί (δείτε τα γκάλοπ πριν στις πρόσφατες εκλογές). Και μετά τρέχα να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Δίπλα στον θεσμικό κορμό ενός σκληρού κράτους διαπλοκής (πολιτική, δημοσιογραφία, επιχειρηματίες) έχει αναπτυχθεί ένας παρακρατικός βραχίονας, όπως ακριβώς στη δεκαετία του ‘60. Μόνο που είναι ηλεκτρονικός. Αν είσαι τυχερός και είσαι ο Βαξεβάνης ο οποίος έχει πρόσβαση στο ίντερνετ μπορείς να απαντήσεις. Αν όχι; Συστήνεσαι με την ισοπέδωση και την συκοφαντία χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα.
Δείτε λοιπόν ένα τέτοιο blog. Κάνει εκατοντάδες αναρτήσεις κάθε μέρα. Ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένας άνθρωπος και πολύ περισσότερο ερασιτέχνης. Χρειάζεται ομάδα δεκάδων ανθρώπων. Πώς πληρώνονται όλοι αυτοί; Εμείς ως www.koutipandoras.gr με διαφήμιση και δεν τα βγάζουμε πέρα. Πώς τα βγάζουν αυτοί;
Αυτοί λοιπόν οι «εκτελεστές», έχουν αγκαλιάσει ο καθένας από έναν επιχειρηματία και παίρνουν εντολές ποιόν θα χτυπήσουν. Οι περισσότεροι δουλεύουν και σε ένα μέσο ενημέρωσης παρότι μπορεί να είναι οι χειρότεροι που υπάρχουν. Και θα ήθελα να ρωτήσω τους συναδέλφους οι οποίοι με μεγάλη χαρά τους δίνουν δουλειά παρότι είναι υπόδικοι για εκβιασμούς και δεκάδες άλλα εγκλήματα: «Από τόσους άξιους και άνεργους δημοσιογράφους που υπάρχουν, γιατί παίρνετε αυτούς; Τους εκβιαστές, συκοφάντες, τα πιστόλια. Γιατί τους δίνετε φωνή στα έντυπά σας τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις σας; Είναι επειδή μόνο εσείς εκτιμάτε αυτούς που όλη η πιάτσα αποκαλεί απατεώνες και εκβιαστές; Ή τους χρησιμοποιείτε;» Αυτή είναι η ερώτησή μου και ας την απαντήσει ο καθένας από εσάς, γιατί αυτοί δεν θα την απαντήσουν.
Αυτό το παρακράτος έχει και μία άλλη λειτουργία. Διαβρώνει το ίντερνετ και συκοφαντεί τα blogs. Έτσι πολύ εύκολα θα γίνουν αύριο αποδεκτά από τον κόσμο μέτρα για τον έλεγχο του διαδικτύου. Σε βάρος όλων των ελεύθερων φωνών. Όχι,αυτοί δεν είναι το ίντερνετ. Είναι το παρακράτος του ίντερνετ.
Επιμένω πως δεν χρειάζονται κυβερνητικά μέτρα για το ίντερνετ. Το ίντερνετ πρέπει να αυτορυθμιστεί και να προστατευτεί από όσους το αγαπούν και το θέλουν ελεύθερο. Γιατί οι πρώτοι που θα την πληρώσουν θα είναι αυτοί. Το παρακράτος έχοντας προσφέρει τις υπηρεσίες του, θα διασωθεί και πάλι. Δεν ξέρω πώς θα αυτορυθμιστεί. Αλλά είμαι σίγουρος πως η βάση προστασίας του μπορούν να είναι οι πολίτες. Ας μην παραδίδονται τόσο εύπιστα στους απατεώνες και τους εκβιαστές. Ας αρχίσουν να κάνουν αυτό που δεν έκαναν έγκαιρα με τα παραδοσιακά ΜΜΕ, να αμφισβητούν. Ας δώσουμε φωνή και ελευθερία στο διαδίκτυο. Blockάροντας τα πιστόλια και τους εκτελεστές.

koutipandoras

Ελλάδα, γενέτειρα ενός άλλου κόσμου.

Liberation - Κείμενο των Ραούλ Βανεγκέμ και Γιάννη Γιουλούντα

Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.....

Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια.... Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.

Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα.Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο: αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό: ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη. Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά. Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου. Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.

Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του “τρελού χρήματος”. Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα “Δεν πληρώνω" και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.

Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.

Είναι επίσης το μέλλον μας.

Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!

Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!                     

xiotikisfigga.blogspot.com

Ο ματωμένος γάμος της Ευρωζώνης.

Καλά εμείς. Έστω ότι είμαστε φοροφυγάδες, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, ελλειμματικοί από την κούνια, Ελληνάρες που απαιτούμε να ζούμε από τον ιδρώτα των λαών που παράγουν. Οι Ισπανοί όμως; Εκείνοι τι φταίνε;

- Η Ισπανία δεν είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση;
- Η Ισπανία δεν είχε χρέος κατά πολύ χαμηλότερο της Γερμανίας λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση;

- Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που πέτυχε να κάνει τους μόνους πλεονασματικούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Ιστορίας, αφήνοντας πίσω τους μια Μπαρτσελόνα χάρμα ιδέσθαι;

- Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που, με παράδειγμα τη Ζάρα, απέδειξε ότι η Ευρώπη μπορεί να παράγει προϊόντα υφαντουργίας χωρίς να χρειάζεται να μεταφέρει τις θέσεις εργασίας στην Άπω Ανατολή;
- Η Ισπανία δεν προσέφερε στη Volkswagen τα πιο επικερδή εργοστάσιά της στην Ευρώπη (εκείνα της Seat); Κι όμως, η χώρα αυτή βρίσκεται σήμερα στην ίδια μαύρη τρύπα με εμάς. Πώς είναι κάτι τέτοιο δυνατόν, αν η κρίση οφείλεται σε κακοδαιμονίες που, δίχως αμφιβολία, χαρακτηρίζουν την Ελλάδα αλλά σε καμία των περιπτώσεων την Ισπανία;

Για μια στιγμή ας ξεχάσουμε τα δικά μας και ας αναλογιστούμε το δράμα που εκτυλίσσεται στην Ισπανία (όχι μόνο από αλληλεγγύη προς τον συμπαθή λαό της δυτικής Μεσογείου, αλλά γιατί έτσι θα καταλάβουμε καλύτερα τι μας συμβαίνει κι εμάς τώρα, αυτή τη στιγμή): Από πέρσι το καλοκαίρι, οι ζημίες των ανόητων ισπανικών ιδιωτικών τραπεζών (που προκλήθηκαν από τζόγο στην αγορά ακινήτων) έχουν μεταφερθεί στους ώμους του ισπανικού δημοσίου, με αποτέλεσμα την ουσιαστική εκπαραθύρωση του τελευταίου από τις «αγορές». Για να μην αναγκαστεί η EE να παραδεχθεί ότι η Ισπανία είναι η τέταρτη χώρα που «καταπίπτει», αποφασίστηκε η εξής παρανοϊκή «λύση»:

1 Η ΕΚΤ θα δέχεται ό,τι παλιόχαρτο της φέρνουν οι ισπανικές τράπεζες ως «εχέγγυο» και έτσι θα τις δανείσει πάνω από 300 δις με επιτόκιο 1%.

2 Επειδή αυτά τα χρήματα αποτελούν δανεικά, και με τα δανεικά δεν αποφεύγεται μια πτώχευση (παρά μόνο αναβάλλεται), το ισπανικό κράτος θα δανειστεί κι άλλα χρήματα (από το EFSF) με επιτόκιο περί το 4% για να τα χαρίσει στις τράπεζες (στο πλαίσιο της επανακεψαλαιοποίησης) - χωρίς βέβαια να λάβει κοινές μετοχές (κάτι που αποτελεί κατάφορη παραβίαση των κανόνων του...καπιταλισμού).

3 Λόγω όμως του 2, το ισπανικό κράτος σπρώχνεται βαθύτερα στην πτώχευση. Για να μην βουλιάξει άμεσα, σκέφτηκαν το εξής σοφό: Οι τράπεζες, την ίδια ώρα που θα παίρνουν δανεικά (κι αγύριστα) από το ισπανικό κράτος, θα του δανείζουν με επιτόκια 6% μέρος των δανεικών που παίρνουν από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1%.

Κατανοείτε τι σημαίνουν τα παραπάνω; Οι πτωχευμένες τράπεζες πρώτα μετέφεραν τις ζημίες τους στο ισπανικό κράτος, οδηγώντας το στην πτώχευση, κατόπιν εξασφάλισαν τόνους δανείων από την ΕΚΤ (με επιτόκιο 1%), μετά δάνεισαν ένα μέρος αυτών των χρημάτων στο... ισπανικό δημόσιο (με επιτόκιο 6%) και, παράλληλα, δανείζονται από το ισπανικό δημόσιο κι άλλα χρήμα τα οποία ο Ισπανός ψορολογούμενος δανείζεται από το EFSF. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο απαράβατος όρος για να επιτραπεί στην Ισπανία αυτή «λύση» είναι η επιβολή λιτότητας, που θα συρρικνώσει κι άλλο το εθνικό εισόδημα, από το οποίο το κράτος θα πρέπει να αντλήσει τους φόρους που απαιτούνται για την αποπληρωμή όλων αυτών των δανείων που έχει φορτωθεί ο ισπανικός λαός εκ μέρους των τραπεζιτών.
Όταν, λοιπόν, Ευρωπαίοι συνάδελφοι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, δακτυλοδείχνουν την Ελλάδα επειδή τόλμησε να πει όχι στο ευρωπαϊκό «σχέδιο» καταπολέμησης της κρίσης, τους απαντώ χωρίς περιστροφές: Θα παραδεχθώ ό,τι θέλετε, αλλά μόνο όταν μου εξηγήσετε, στη βάση του Ορθού Λόγου, «τι στο διάβολο κάνετε στην Ισπανία;».

πηγή: HOT DOC

ΠΑΝΤΙΕΡΑ ΡΟΖΑ

Το γύναιο, τα όρνεα που κράζουν και τα τσιμπούρια που κραυγάζουν.

Δυο μέρες τώρα σκέφτομαι τις δηλώσεις αυτού του ξινού γύναιου και δεν μπορώ να γράψω λέξη επ’ αυτών. Με σόκαρε με τον κυνισμό, την υποκρισία, την απανθρωπιά της. Με σοκάρει επίσης και η σκέψη ότι υπάρχουν ακόμα Έλληνες, οι οποίοι δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν τους εκπροσώπους της. Όλες αυτές τις συνιστώσες της ακροδεξιάς αμορφωσιάς, που ως υποχείρια του γύναιου και των όρνεων της παγκόσμιας διακυβέρνησης κραυγάζουν τον φόβο και τον τρόμο από πάνω μας με μοναδικό στόχο να μας κάνουν να υποκύψουμε και να μετακυλήσουμε στις επόμενες γενιές την ευθύνη που τώρα μας αναλογεί.

Ήταν απόλυτα σαφές το γύναιο. Με δυο κουβέντες ανέλυσε το σχέδιο των όρνεων του πλανήτη τα οποία εκπροσωπεί.

Τόσα χρόνια σάς δανείζαμε, ξέροντας ότι δεν θα μπορείτε να αποπληρώσετε το χρέος σας. Γνωρίζοντας ότι σας οδηγούμε σε αδιέξοδο. Είχαμε το σχέδιό μας. Σας χειριζόμασταν έχοντας στο μυαλό μας τον Νίγηρα. Του οποίου τους κατοίκους εξαθλιώσαμε και υποδουλώσαμε με αυτόν τον τρόπο. Των οποίων την πατρίδα και τους φυσικούς πόρους αλώσαμε πλήρως.

Το γύναιο είπε όλη την αλήθεια. Εδώ και χρόνια άκουγε Ελλάδα και σκεφτόταν Νίγηρα. Όπως τώρα ακούει Ισπανία και σκέφτεται Ελλάδα και στο βάθος Νίγηρα. Σε λίγο θα δηλώνει πως ήρθε η ώρα των Ισπανών να πληρώσουν και πως έχει στο μυαλό της τα παιδάκια της Ελλάδας που κάθονται ανά τρία σε ένα θρανίο ενώ έχουν τόση δίψα για μόρφωση τα καημένα. Τα παιδάκια της Ελλάδας που κάνουν αγοραίο σεξ με τους τουρίστες κάτω από την Ακρόπολη για να βάλουν κάτι στο στόμα τους. Τα παιδιά μας δηλαδή.

Δεν είπε τίποτε παραπάνω από την πραγματικότητα το γύναιο. Τίποτε παραπάνω από αυτά που έγραφα, έως και προχθές ακόμα, για το μέλλον που προδιαγράφεται για τη χώρα μας και για τα παιδιά μας, αν επιλέξουμε να υποδουλωθούμε ξανά και ψηφίσουμε την κυβέρνησή της.

Διότι αυτό το αισχρό γλοιώδες γύναιο και η ολιγομελής παρέα του, τα όρνεα του πλανήτη, που έχουν εισόδημα κάμποσες φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ χωρών όπως ο Νίγηρας της Αφρικής και ο Νίγηρας της Ευρώπης, αλλά και τα κατ’ αναλογίαν όμοιά τους εγχώρια παράσιτα, οι υποτακτικοί τους πολιτικάντηδες που τράφηκαν επί δεκαετίες εις βάρος μας ως τσιμπούρια, υπάρχουν ακόμη και ρουφούν το αίμα των ανθρώπων της γης, επειδή ακριβώς συνεχίζει να βαίνει επιτυχώς αυτό τους το σχέδιο.

Αυτό που ονόμασαν Τρίτος Κόσμος δεν τους αρκεί πια για να ικανοποιούν τα αδηφάγα τους ένστικτα. Και το ήξεραν από χρόνια αυτό. Γι’ αυτό προετοίμαζαν την διεύρυνσή του μετατρέποντας σε τριτοκοσμικές σιγά σιγά κι άλλες χώρες.

Ως μελλοντικός Νίγηρας της Ευρώπης λοιπόν έχουμε μπροστά μας μια ιστορική ευκαιρία να δείξουμε τσαγανό. Το τσαγανό που πάντα είχαμε ως λαός. Έχουμε μπροστά μας μία και μόνη επιλογή. Πρώτα να διώξουμε τα όρνεα από πάνω μας, σκοτώνοντας τα τσιμπούρια που μας έχουν ρίξει εδώ και χρόνια στον κόρφο μας. Και κατόπιν να ορθοποδήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις.

Αλλιώς το μέλλον το ξέρουμε. Δικαιολογία απέναντι στα παιδιά μας, που θα δυστυχήσουν, δεν θα υπάρξει καμία. Ήρθε η ώρα να κάνουμε τις επιλογές μας λοιπόν. Διότι η Ιστορία θα είναι αμείλικτη. Και η τιμωρία επίσης. Είναι πολύ σκληρό να φεύγεις μια μέρα απ’ τη ζωή βλέποντάς τους απογόνους σου να υποφέρουν επειδή εσύ δεν φάνηκες ικανός να τους προφυλάξεις την κατάλληλη στιγμή. Επειδή φοβήθηκες από τις κραυγές των τσιμπουριών και υπέκυψες ξανά στα όρνεα.

Γιάννης Μακριδάκης

συγγραφέας

www.ellinofreneia.net

Αγριεύει η κατάσταση

του Γιώργου Δελαστίκ 

Σε φάση αποφασιστικών συγκρούσεων και πιθανότατα πρωτοφανούς σε ένταση πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής μετά τη γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο μπαίνει η χώρα, όπως όλα δείχνουν. Οι Γερμανοί εκβιάζουν ωμά την Ελλάδα μη δίνοντας πλέον καμιά δόση του δανείου που δεν πηγαίνει κατευθείαν στις τράπεζες της ΕΕ, προσπαθώντας έτσι να εκβιάσουν τους Έλληνες ψηφοφόρους να ψηφίσουν τους σύγχρονους γερμανοτσολιάδες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ..... Στην προσπάθειά της αυτή η Μέρκελ έχει συμμάχους αφενός το ΔΝΤ και τον Ολάντ, αλλά και τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες στο εσωτερικό.

Η πλήρως απορριπτική στάση που επέδειξαν ακόμη και απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα οι Γάλλοι σοσιαλιστές και οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες κατά τις επισκέψεις του στο Παρίσι και στο Βερολίνο κουρέλιασε όλες τις αυταπάτες που είχε η ευρωλάγνα πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ περί σφυρηλάτησης συμμαχιών με τμήματα της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς. Το σημαντικότερο όμως είναι πως απέδειξε ότι οι ελπίδες επιβίωσης των Ελλήνων εργαζομένων, νέων, μικρομεσαίων, συνταξιούχων περνάει αποκλειστικά μέσα από την αναμέτρηση και τη σύγκρουση με την ΕΕ και όχι μέσα από τη συνεργασία μαζί της. Δεν αναφερόμαστε φυσικά στην τυπική συνεργασία και επαφές που υποχρεωτικά θα αποκαταστήσουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ με μια κυβέρνηση που θα έχει ως κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτός έρθει πρώτο κόμμα στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους άλλωστε θα έχουν αποκλειστικό στόχο τον εγκλωβισμό, την ενσωμάτωση και την ανατροπή οποιασδήποτε κυβέρνησης στην οποία θα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο η Αριστερά σε οποιαδήποτε εκδοχή της, ακόμη και στη δεξιότερη εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ.

Η λύσσα με την οποία προσπαθούν οι Γερμανοί να βγάλουν πρώτο κόμμα τη ΝΔ του «κωλοτούμπα» Αντώνη Σαμαρά, συνεπικουρούμενοι από την ΕΕ, το ΔΝΤ και την ελληνική αστική τάξη σύσσωμη, δεν οφείλεται στο ότι φοβούνται τον Τσίπρα ως πρόσωπο ή τον ΣΥΡΙΖΑ ως «επαναστατικό» κόμμα της Αριστεράς. Ξέρουν με ποιους έχουν να κάνουν, ξέρουν ότι έχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να τους καθυποτάξουν και να τους ενσωματώσουν, καθώς ο συσχετισμός δυνάμεων είναι συντριπτικά υπέρ του Βερολίνου. Ένα κόμμα άλλωστε που έχει ως θεμελιώδεις άξονες της πολιτικής του την παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ, είναι εξ ορισμού παιχνίδι στα χέρια των Γερμανών. Στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα όμως αισθάνονται φρίκη στην ιδέα ότι για πρώτη φορά από το 1945-50 απειλείται να αναδειχθεί σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης μια αριστερή κυβέρνηση – έστω και κατ’ όνομα αριστερή, ανεξαρτήτως του πραγματικού χαρακτήρα της πολιτικής του. Για την ώρα δεν ενδιαφέρονται καθόλου για μια αριστερή διαχείριση της κρίσης. Τους ενοχλεί αφάνταστα η αναβίωση της ιδέας αριστερών κυβερνήσεων και μάλιστα στο έδαφος μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μη βγει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο αν οι εκβιασμοί τους δεν πιάσουν τόπο και οι ψηφοφόροι υπερψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, θα αρχίσει η δεύτερη φάση της γερμανικής πολιτικής: Η ενσωμάτωση, η σύνθλιψη και ο εξευτελισμός μιας υποτιθέμενης κυβέρνησης Τσίπρα ώστε να καταγάγουν οι Γερμανοί μια στρατηγικής σημασίας νίκη επί της Αριστεράς συνολικά, κάτι που θα έχει παραλυτικές συνέπειες πανευρωπαϊκά. Όλη αυτή η κρισιμότατη αναμέτρηση θα διεξαχθεί πάνω σε ένα εκρηκτικά υπονομευμένο υπόβαθρο που θα απειλεί ανά πάσα στιγμή να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Το υπόβαθρο αυτό είναι η δραματική κατάσταση στην οποία έχουν οδηγήσει το σύνολο των επιχειρήσεων και εν γένει την ελληνική οικονομία τα επαίσχυντα μνημόνια του Γιωργάκη, του Βενιζέλου και του Σαμαρά. Αν δώσουμε βάση στα όσα μαθαίνουμε για την κατάσταση της οικονομίας, τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα ώστε δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η χώρα θα αποφύγει τη χρεοκοπία τους επόμενους μήνες, ακόμη και αν οι δοσίλογοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κατορθώσουν τελικά να σχηματίσουν κυβέρνηση! Είναι εντελώς άλλο πράγμα το πέρασμα στη δραχμή από κυβέρνηση που θέλει να το κάνει αυτό προς όφελος του λαού και το οργανώνει με δική της πρωτοβουλία και λαϊκή στήριξη. Υπάρχει πληθώρα μέτρων που μπορούν να θωρακίσουν αποτελεσματικά το νέο εθνικό νόμισμα και την ελληνική οικονομία, υψώνοντας ανυπέρβλητα εμπόδια και φραγμούς στους ξένους κερδοσκόπους και στους Έλληνες καπιταλιστές που θα επιχειρήσουν να δράσουν υπονομευτικά. Τα μέτρα αυτά προϋποθέτουν βεβαίως ολομέτωπη σύγκρουση με θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ, όπως είναι η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων και η μετατρεψιμότητα των νομισμάτων.

Χρεοκοπία όμως και πέρασμα στη δραχμή κάτω από κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σημαίνουν εφιαλτική κατάσταση! Πραγματική κόλαση, γιατί όλα θα γίνουν προς όφελος των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου και των ακραίων κερδοσκόπων, των «μαυραγοριτών» της σύγχρονης εποχής. Χρεοκοπία και δραχμή με κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα σηματοδοτήσουν απόλυτη εξαθλίωση του λαού, οπότε είναι πιθανότατη η δημιουργία συνθηκών επαναστατικής κρίσης, προϋποθέσεων δηλαδή κοινωνικής επανάστασης. Η Αριστερά –και εδώ βεβαίως εννοούμε την αντικαπιταλιστική και την κομμουνιστική– οφείλει ταχύτατα να προετοιμαστεί για μια τέτοια πρωτοφανή κρίση και ταυτόχρονα ευκαιρία. Οι καιροί ου μενετοί...             

ΠΡΙΝ

Ο καθηγητής Νίκος Κοτζιάς καταγγέλει το ότι η χώρα είναι στα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος...

...και σχολιάζει για τις πολιτικές εξελίξεις

Του Νίκου Κοτζιά

1. Ποιο είναι το κεντρικό πρόβλημα της χώρας;

Κεντρικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η κυριαρχία και ο τρόπος κυριαρχίας μιας μικρής ομάδας πλούτου που έχει μάθει να λεηλατεί το δημόσιο και αν χρειαστεί ακόμα και τις δικές της, ιδιωτικές εταιρείες. Ελέγχει τα ΜΜΕ και τις χρηματοπιστωτικές ροές προς την αγορά. Αυτό έχει ως συνέπεια να μην λειτουργεί ορθολογικά κανένας από τους... τρεις εν δυνάμει μοχλούς ανάπτυξης.

Το Ελληνικό δημόσιο δεν είναι καν ένα «καπιταλιστικό κράτος της προκοπής». Περισσότερο μεσολαβεί ανάμεσα σε συμφέροντα και προωθεί ανακατανομές εισοδήματος και πλούτου, παρά φροντίζει «τα γενικά συμφέροντα» του συστήματος. Η ιδιαιτερότητα του ελληνικού κράτους είναι ότι το έχουν ιδιοποιηθεί ορισμένα συμφέροντα ως μηχανισμό ικανοποίησης των ιδίων αναγκών τους.

Οι τράπεζες δρουν περισσότερο ως τοκογλύφοι, παρά ως μηχανισμοί ανάπτυξης, ή έστω στήριξης ενός νέου κύματος επενδύσεων. Η δε αγορά, είναι δυσλειτουργική εξαιτίας της πολιτικής των τραπεζών και του δημοσίου, όπως ήδη περιέγραψα. Μια αγορά στην οποία είναι δύσκολο να μπουν νέοι επιχειρηματίες. Η γραφειοκρατία και η έλλειψη χρηματοδότησης αποτελούν τροχοπέδη.

Το σύμπλεγμα συμφερόντων, ή αλλιώς διαπλοκή, αποτελεί τον πυρήνα του ελληνικού προβλήματος. Με την κατοχή σημαντικών ΜΜΕ περνά τα ιδιωτικά του συμφέροντα ως ανάγκες για τη χώρα. Σε αυτό διευκολύνεται διότι, επιπλέον, ασκεί σημαντικό έλεγχο σε τμήματα του πάλαι πότε δικομματισμού, και όχι μόνο. Πρόκειται για ένα μειοψηφικό σύμπλεγμα το οποίο διαθέτει ισχύ, χρήμα, πληροφορίες, αθέατα στηρίγματα και τις πλάτες της τρόικας. Στηριγμένο σε αυτά τα μέσα προσπαθεί παρά την πολιτική του ήττα να εμφανίσει τον εαυτό του ως εθνική αναγκαιότητα και κάθε άλλη επιλογή ως καταστροφή της χώρας. Με μονόπλευρη πληροφόρηση, εκβιασμούς και εκφοβισμούς προσπαθεί να φορτώσει σε όλους τους υπόλοιπους τις ευθύνες για την κατάσταση που εκείνο, δηλαδή, αυτό το σύμπλεγμα εξουσίας, δημιούργησε, να δώσει αυταρχικές απαντήσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει και τα οποία συνδέονται με τις επερχόμενες μεταβολές στο πολιτικό σκηνικό.

2. Αλλαγές στο Πολιτικό σκηνικό

Εάν εξετάσει κανείς με προσοχή της στατιστικές σειρές των εκλογών θα καταλάβει την βαθιά ρήξη που έφεραν τα εκλογικά αποτελέσματα. Από το 1981 μέχρι πρόσφατα, ο δικομματισμός κινήθηκε ανάμεσα στο 77%-87% των ψήφων, με έναν μέσο όρο περίπου στο 84%. Στις εκλογές της 6 Μαΐου έλαβαν τα δύο αυτά κόμματα 32,1%, δηλαδή, λιγότερο από το μισό του ιστορικού τους μέσου όρου. Εξίσου ενδιαφέρουσες σειρές μας προκύπτουν αν προσθέσουμε στον δικομματισμό τις πολιτικές δυνάμεις που κινούνται δορυφορικά γύρο του. Μαζί με αυτές, ο δικομματισμός κινήθηκε τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στο 81% και το 91%! Στις πρόσφατες εκλογές έλαβε αυτό το σύνολο μόλις το 39,2% των ψήφων.

Στην άλλη πλευρά, η αριστερά του ΚΚΕ, ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ και Σύριζα κινήθηκε αυτή την τριακονταετία ανάμεσα στο 7-13%. Στις 6.5. έλαβε (ΚΚΕ, Σύριζα και ΔΗΜΑΡ) 32,4% των ψήφων, δηλαδή, υπερτριπλασίασε τα ποσοστά της. Αντίστοιχα, η ευρύτερη αριστερά, μαζί με κόμματα και κινήσεις προερχόμενα από τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ καθώς και τους Οικολόγους Πράσινους, κινήθηκαν τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στο 8% και το 15,2% των ψήφων. Στις 6.5 έλαβε 37,4%.

Τέλος, ένα τρίτο στοιχείο είναι ότι η πτώση του ενός πόλου του δικομματισμού, του ΠΑΣΟΚ, συνοδεύεται με την αποδιοργάνωση του άλλου. Το ΛΑΟΣ, ένα κόμμα εν μέρει από τα σπλάχνα της ΝΔ και με πιθανή προοπτική την ενσωμάτωση του σ’ αυτή, βρέθηκε εκτός βουλής. Αντίθετα εισήλθε η Χρυσή Αυγή ένα κόμμα ακροδεξιό, που δεν προέρχεται από την ΝΔ. Από την άλλη πλευρά, έχει δημιουργηθεί ένας χώρος νεοφιλελεύθερων κομμάτων που συνεργάζονται χωρίς ντροπές με την τρόικα. Τέλος μεγάλη επιτυχία είχαν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, ένα κόμμα της λαϊκής δεξιάς με παράγοντες και από άλλους χώρους, που πρόβαλλε αντιμνημονιακό λόγο λαμβάνοντας διψήφιο αριθμό ποσοστών.Από τα πιο πάνω ποσοστά γίνεται φανερό ότι υπάρχει ένα ιστορικών διαστάσεων ρήγμα στην διάταξη του πολιτικού συστήματος. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν αυτό το ρήγμα έχει μόνιμο χαρακτήρα ή όχι. Κατά τη γνώμη μου, το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε μεταβατική φάση. Έχει ανοίξει ένας δρόμος, αλλά δεν έχει κλείσει και η οδός της επιστροφής. Το τι θα γίνει τελικά, θα εξαρτηθεί από την θέληση και ικανότητα των ίδιων των πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα εκείνων που κέρδισαν στις προηγούμενες εκλογές.

Οι μετεκλογικοί προσανατολισμοί

Το σύμπλεγμα συμφερόντων, εμφάνιζε την μεγάλη άνοδο της αριστεράς και την ήττα του δικομματισμού, ως την απόφαση του λαού να ψηφίσει «συνεργασίες» των αντιμνημονιακών δυνάμεων με τον δικομματισμό. Την σαφή απόρριψη του μνημονίου από το εκλογικό σώμα ως επιλογή να επανέλθει ο δικομματισμός σε κυβέρνηση συνεργασίας και να «διαπραγματευτεί» και αυτός τα μνημόνια, που έχει υπογράψει και είχε διακηρύξει ότι είναι μονόδρομος. Τέλος, την καταδίκη των προσώπων που κυβερνούν εδώ και δεκαετίες τη χώρα και την κατέστρεψαν την αποσιώπησε παντελώς.Το σύμπλεγμα συμφερόντων, ή αλλιώς διαπλοκή, έδειξε κατά καιρούς να αντιπαθεί τον Σαμαρά και να φοβάται την αριστερά. Σήμερα ανάμεσα στα δύο το δεύτερο του είναι σημαντικότερο. Προσπαθεί, λοιπόν, να πετύχει ταυτόχρονα δύο στόχους, αφενός να δυναμώσει η ΝΔ, προκειμένου να μην βγει πρώτο κόμμα ο Σύριζα και λάβει το μπόνους των 50 εδρών (αριθμητική προϋπόθεση για να κυβερνήσει μια πολιτική δύναμη). Αφετέρου να μην δυναμώσει τόσο ο Σαμαράς και καταστεί ανεξέλεγκτος. Έτσι τα πιο τροϊκανά κόμματα, όπως αυτό του κ.Μάνου, βάζει ως προαπαιτούμενο επιστροφής στη ΝΔ την παραίτηση Σαμαρά από την ηγεσία της. Την διττή αυτή εξίσωση, η διαπλοκή και η τρόικα προσπαθούν να τη λύσουν με δύο ενέργειες. Αφενός να συμπιεστούν τα κόμματα που δεν ελέγχονται, όπως είναι εκείνο των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», ώστε να απολέσουν ψήφους προς τα δεξιά, καθώς και να ενταχθεί το ΛΑΟΣ ή δυνάμεις του στη ΝΔ, και αφετέρου να δημιουργηθεί ένα «ενδιάμεσο» κόμμα που να προσθέσει στις επόμενες εκλογές έδρες στον δικομματισμό.Το σχέδιο αυτό έχει ορισμένα αδύναμα σημεία. Εξάλλου δεν θα είναι η πρώτη φορά που οι ασκήσεις επί χάρτου αποτυχαίνουν. Καταρχάς ακόμα και αν πιεστεί ο κόσμος των Ανεξάρτητων Ελλήνων κανείς δεν δίνει εγγυήσεις στην διαπλοκή ότι θα ψηφίσουν την ΝΔ. Το δεύτερο είναι, ότι το ένα φιλελεύθερο κόμμα προβλέπεται να κινηθεί -εφόσον οι δυνάμεις του δεν ενταχθούν στη ΝΔ-, ανάμεσα στην τελευταία και το ΠΑΣΟΚ. Όμως, το τελευταίο εξακολουθεί να βρίσκεται σε κάθετη πτώση η οποία δημιουργεί πρόβλημα στην υλοποίηση του όλου σχεδίου. Αυτές οι δυσκολίες πιθανόν να ισχυροποιήσουν τη ροή του όλου συστήματος προς τον αυταρχισμό και την ενίσχυση μηχανισμών και λειτουργίας έκτακτης ανάγκης. Κάτι τέτοιο, όμως, θα έχει εξίσου αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία με τυχόν κατάσταση χάους.Η δημοκρατική αντιμνημονιακή πλευρά του συστήματος εξήλθε κερδισμένη από τις εκλογές. Σε «συστατικά» της ασκούνται αφόρητες πιέσεις. Στόχος η μετακίνηση τους προς το σύστημα καθώς και η εκλογική συμπίεση του Σύριζα. Το ΚΚΕ, δυστυχώς, αντί να κάνει ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, έχει βγάλει από το σεντούκι του μια πολιτική τάχα συνταγή για κάθε περίπτωση όσο υπάρχει καπιταλισμός και που να μην θυμίζει τα του 1989. Μόνο που όσο λάθος ήταν το 1989 η πολιτική της συγκυβέρνησης, άλλο τόσο λάθος είναι η σημερινή πολιτική άρνησης της συνεργασίας της αριστεράς. Νομίζω ότι έχει προτάξει τους λόγους που αντιπαθεί πολιτικά άλλες αριστερές δυνάμεις και όχι τις ανάγκες της χώρας καθώς και την ενωμένη απόκρουση πιθανών σφοδρών επιθέσεων της διαπλοκής με τη βοήθεια της τρόικας.Η ζωή είναι γεμάτο αντιφάσεις. Αυτό ισχύει και για την πολιτική σκηνή. Ο Σύριζα ο μεγάλος νικητής των εκλογών που έγιναν στις 6.5, αποκάλυψε, και αυτό ήταν σε ένα βαθμό αναμενόμενο, από την επομένη τις εσωτερικές του αντιθέσεις και ορισμένες αδυναμίες. Το γεγονός ότι δεν είναι ένα ενιαίο κόμμα το πληρώνει σήμερα με πολυγλωσσία και παρεμβάσεις από ορισμένα στελέχη του που είναι το λιγότερο επιπόλαιες. Πληρώνει ακόμα την στάση που κράτησε απέναντι σε εν δυνάμει σύμμαχες δυνάμεις. Το γεγονός ότι ουσιαστικά αρνήθηκε τις ισότιμες συνεργασίας και προσπάθησε περισσότερο πίσω από μια ταμπέλα ενότητας να τσιμπολογήσει προσωπικότητες από τον χώρο της δημοκρατικής παράταξης, τον οδήγησε σήμερα να μην έχει ουσιαστικούς πολιτικούς συμμάχους προκειμένου να βγει τόσο η αριθμητική των συμμαχιών, όσο και η πολιτική ενός μεγάλου τόξου δυνάμεων που με γνώση, πρόγραμμα και σχέδιο θα προωθήσουν τις αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος.

"Επίκαιρα", μέσω "Το Γρέκι"

Γιόσκα Φίσερ: “Εμείς οι Γερμανοί ας μην καταστρέψουμε για τρίτη φορά την Ευρώπη”

Άρθρο του Γιόσκα Φίσερ*

Η κατάσταση της Ευρώπης είναι σοβαρή. Πολύ σοβαρή. Ποιος θα το περίμενε πως ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον θα απηύθυνε έκκληση στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να βρουν το θάρρος να δημιουργήσουν μια δημοσιονομική ένωση, με ένα κοινό προϋπολογισμό και κοινή φορολογική πολιτική καθώς και εγγυημένο δημόσιο χρέος; Ο Κάμερον ισχυρίζεται πως η...μόνη λύση που θα βοηθήσει στη διατήρηση της ευρωζώνης είναι μια βαθύτερη πολιτική ενοποίηση. Ένας συντηρητικός Βρετανός πρωθυπουργός !

Εδώ η οικία της Ευρώπης φλέγεται και η Ντάουνινγκ Στριτ ζητά μια λογική αντίδραση από την πυροσβεστική. Δυστυχώς η πυροσβεστική καθοδηγείται από την Γερμανία και την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ. Το αποτέλεσμα είναι η Ευρώπη να συνεχίζει να προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά ρίχνοντας της βενζίνη – δηλαδή αυστηρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από τη Γερμανία -, με άμεση συνέπεια, μέσα σε τρία χρόνια, η κρίση του ευρώ να έχει καταλήξει υπαρξιακή κρίση για την ίδια την Ευρώπη.

Ας μην αυταπατώμεθα: αν καταρρεύσει το ευρώ, το ιδιο θα συμβεί και με την Ε.Ε., την μεγαλύτερη οικονομία της υφηλίου, προκαλώντας μια παγκόσμια οικονομική κρίση τέτοιου μεγέθους που οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν θα την έχουν βιώσει ξανά. Η Ευρώπη είναι στο χείλος της αβύσσου και σίγουρα θα γκρεμιστεί, εκτός αν η Γερμανία και η Γαλλία καταφέρουν κι αλλάξουν πορεία.

Οι πρόσφατες εκλογές σε Γαλλία κι Ελλάδα, μαζί με τις δημοτικές εκλογές σε Ιταλία και τη συνεχιζόμενη έκρυθμη κατάσταση σε Ισπανία και Ιρλανδία, μας έδειξαν πως ο κόσμος έχει πλέον χάσει την εμπιστοσύνη του σε αυτά τα μετρα λιτότητας που έχει επιβάλλει η Γερμανία. Το θανάσιμα επικίνδυνο φάρμακο της Μέρκελ έγινε μπούμερανγκ απεναντι στην πραγματικότητα – και τη δημοκρατία.

Μαθαίνουμε ξανά με σκληρό τρόπο πως όταν αυτού του είδους η λιτότητα εφαρμόζεται στην κορύφωση μιας κρίσης οδηγεί μόνο στην ύφεση. Αυτό έπρεπε να είναι κοινός τόπος: ήταν, άλλωστε, το βασική δίδαγμα από την πολιτική λιτότητας του προέδρου Χούβερ στις ΗΠΑ και του καγκελάριου Μπρύνινγκ στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης στη Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Δυστυχώς, η Γερμανία μοιάζει να το έχει ξεχάσει.

Τις συνέπειες τις βλέπουμε στην Ελλάδα, όπου επικρατεί χάος, ενώ η προοπτική να σπεύσουν μαζικά οι καταθέτες στις τράπεζες απειλεί την Ισπανία, την Ιταλία και τη Γαλλία – προκαλώντας μια χιονοστοιβάδα που μπορεί να θάψει την Ευρώπη. Και τι έπεται;

Μήπως να ξεγράψουμε αυτό που κατάφεραν να δημιουργήσουν περισσότερες από δυο γενιές ευρωπαίων, δηλαδή μια μαζική επένδυση στο χτίσιμο θεσμών, γεγονός που οδήγησε την ήπειρο στη πιο μακρά περίοδο ειρήνης και ευημερίας στην ιστορία της;

Ένα είναι σίγουρο: η διάλυση της ευρωζώνης και της Ε.Ε. θα σήμαινε την έξοδο της Ευρώπης από την παγκόσμια οικονομική σκηνή. Και η πολιτική της Γερμανίας είναι άκρως παράλογη ενόψει των πικρών πολιτικών και οικονομικών συνεπειών που θα γευτούμε όλοι μας.

Είναι στο χέρι της Γερμανίας και της Γαλλίας, της Μέρκελ και του Ολάντ, να αποφασίσουν το μέλλον της ηπείρου μας. Η σωτηρία της Ευρώπης εξαρτάται από το κατά πόσο η Γερμανία θα αλλάξει ριζικά την δημοσιονομική της στάση και στο αν η Γαλλία θα καταφέρει να επιβάλλει πολιτική ενοποίηση και δομικές μεταρρυθμίσεις.

Η Γαλλία θα πρέπει να πει «ναι» σε μια πολιτική ενοποίηση: μια κοινή κυβέρνηση με κοινό κοινοβουλευτικό έλεγχο για την ευρωζώνη. Ήδη οι εθνικές κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ευρωζωνης λειτουργούν ως ένας ενιαίος ντε φάκτο κυβερνητικός φορέας για να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Οπότε και η Γερμανία, από τη πλευρά της, θα πρέπει να επιλέξει τη λύση της δημοσιονομικής ενοποίησης, που σημαίνει πως η ισχύς και οι πόροι της θα εγγυηθούν την επιβίωση της ευρωζωνης. Δηλαδή απεριόριστη απόκτηση, διαμέσου της ΕΚΤ, των κρατικών ομολόγων των, υπό οικονομική κρίση, χωρών, ευρωπαϊκοποίηση των εθνικών χρεών με τη χρήση ευρωομολόγων και προγράμματα ανάπτυξης για να αποφευχθεί η ύφεση της ευρωζώνης και να τονωθεί η ανάκαμψη.

Μπορείτε να φανταστείτε τι έχει να γίνει στη Γερμανία άμα τη εξαγγελία ένός τέτοιου σχεδίου: διάφοροι θα κραυγάζουν «θα χάσουμε τα εθνικά περιουσιακά μας στοιχεία!», «θα ανέβει ο πληθωρισμός!», «το σχέδιο δεν θα επιτύχει!».

Κι όμως, ένα τέτοιο σχέδιο θα επιτύχει. Η στηριζόμενη στις εξαγωγές γερμανική ανάπτυξη βασίζεται σε τετοια προγράμματα στις αναδυόμενες χώρες και τις ΗΠΑ! Αν η Κίνα και η Αμερική δεν είχαν αντλήσει χρήματα προερχόμενα εν μέρει από ξένα δάνεια, αρχής γενόμενης από το 2009, τότε η γερμανική οικονομία θα είχε υποστεί σοβαρό πλήγμα. Οι Γερμανοί πρέπει τώρα να αναρωτηθουν το κατά πόσον οι ίδιοι, που επωφελήθηκαν περισσότερο απ’ ολους από την ευρωπαϊκή ενοποίηση, είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το τίμημα γι’ αυτό ή αν προτιμούν να δουν την Ευρώπη να διαλύεται.

Πέρα από πολιτικές και δημοσιονομικές ενοποιήσεις και βραχυπρόθεσμες πολιτικές ανάπτυξης, οι ευρωπαίοι χρειάζονται επειγόντως δομικές μεταρρυθμίσεις που να αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης. Καθένας από αυτους τους πυλώνες είναι απαραίτητοι, προκειμένου να ξεπεράσει η Ευρώπη την υπαρξιακή της κρίση.

Αντιλαμβανίμαστε άραγε εμείς οι Γερμανοί την πανευρωπαϊκή μας ευθύνη; Σίγουρα δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Σπανίως στο παρελθόν η Γερμανία ήταν τόσο απομονωμένη όσο σήμερα. Δύσκολα κανείς καταλαβαίνει την δογματική πολιτική λιτότητας που έχουμε επιβάλει, που αντίκειται την ίδια τη λογική. Μας θεωρούν εκτός τροχιάς, αν όχι ότι οδηγούμαστε σε μία μετωπική σύγκρουση.

Δεν είναι αργά για να αλλάξουμε κατεύθυνση, αλλά ο χρόνος πιέζει, τώρα μας απομένουν μόνο μέρες, εβδομάδες, ίσως μήνες – όχι χρόνια.

Η Γερμανία κατέστρεψε τον εαυτό της και την ευρωπαϊκή τάξη δυο φορές μέσα στον 20ο αιώνα, και μετά έπεισε τη Δύση ότι έβγαλε τα σωστά συμπεράσματα. Μόνο έτσι, ασπαζόμενη το συνολικό ευρωπαϊκό σχέδιο, κατάφερε η Γερμανία να πάρει την συγκατάθεση για την επανενοποίηση της.

Θα ήταν ταυτόχρονα τραγικό και ειρωνικό η σημερινή, ανασυγκροτημένη Γερμανία, να καταστρέψει ξανά – με ειρηνικά μέσα και με τις αγαθότερες των προθέσεων -, για τρίτη φορά την Ευρώπη.

*O Γιόσκα Φίσερ υπήρξε πρώην υπουργός Εξωτερικών και αντικαγκελάριος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας (1998-2005) καθώς και ηγετικό στέλεχος του κόμματος των Πρασίνων.

πηγή: Το Βήμα,

μέσω "ΚΙΝΗΜΑ ΛΑΟΥ"

Έρνεστ Χέμινγουέι: “Στην προκυμαία της Σμύρνης”

«Το χειρότερο, είπε, ήταν οι γυναίκες με τα νεκρά παιδιά. Δε μπορούσαμε να τις πείσουμε να μας δώσουν τα πεθαμένα παιδιά τους. Είχαν τα παιδιά τους, νεκρά ακόμα και έξι μέρες, αλλά δεν τα εγκατέλειπαν. Δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Τελικά έπρεπε να τους τα πάρουμε με τη βία.» (Από τη συλλογή διηγημάτων του με το γενικό τίτλο «Στην προκυμαία της Σμύρνης»). Με τα
παραπάνω λόγια κάποιος ήρωας του Χεμινγουέι, αξιωματούχος πολεμικού πλοίου των ΗΠΑ αγκυροβολημένου στη Σμύρνη, περιγράφει τη μεγάλη καταστροφή. Το απόσπασμα είναι από το πρώτο λογοτεχνικό κείμενο που εξέδωσε ο αμερικανός συγγραφέας το 1925, μόλις 26 χρονών τότε, και με το οποίο άρχισε να αποκτά παγκόσμια φήμη. Πρόκειται για τη συλλογή διηγημάτων του «Στην εποχή μας» (In Our Times), όπου το πρώτο του διήγημα, ουσιαστικά ο πρόλογος του βιβλίου, έχει τον τίτλο «Στην προκυμαία της Σμύρνης». Όσο κι αν μιλάμε για διήγημα, ο συγγραφέας δεν γράφει από απλή φαντασία. Μόλις πριν τρία χρόνια ως πολεμικός ανταποκριτής της καναδικής εφημερίδας “Toronto Star” ο Χεμινγουέι είχε βρεθεί ως αυτόπτης μάρτυς στον τόπο της καταστροφής και την είχε περιγράψει σε μια σειρά άρθρων του, που εκδόθηκαν το 1985 σε βιβλίο με τον τίτλο: «Dateline: Toronto”.
Ως ανταποκριτής αυτής της εφημερίδας είχε ταξιδέψει από το Παρίσι στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλα μέρη της Τουρκίας στέλνοντας κατά την πορεία του τα άρθρα του στην καναδική εφημερίδα. Στην έκδοση της 20ής Οκτωβρίου 1922 γράφει:
«Ο άντρας σκεπάζει με μια κουβέρτα την ετοιμόγεννη γυναίκα του πάνω στον αραμπά για την προφυλάξει από τη βροχή. Εκείνη είναι το μόνο πρόσωπο που βγάζει κάποιους ήχους [από τους πόνους της γέννας]. Η μικρή κόρη τους την κοιτάζει με τρόμο και βάζει τα κλάματα. Και η πομπή προχωρά… Δεν ξέρω πόσο χρόνο θα πάρει αυτό το γράμμα να φτάσει στο Τορόντο, αλλά όταν εσείς οι αναγνώστες της Σταρ το διαβάσετε να είστε σίγουροι ότι η ίδια τρομακτική, βάναυση πορεία ενός λαού που ξεριζώθηκε από τον τόπο του θα συνεχίζει να τρεκλίζει στον ατέλειωτο λασπωμένο δρόμο προς τη Μακεδονία». Τα λόγια αυτά δεν είναι γραμμένα από κάποιον που πρώτη φορά αντικρίζει τη φρίκη του πολέμου. Ο νεαρός Χεμινγουέι είχε ζητήσει να καταταγεί ως εθελοντής στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά δεν έγινε δεκτός λόγω της κακής όρασής του. Αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει εθελοντής νοσοκόμος, να τραυματιστεί σοβαρά δυο φορές στην Αυστρία και τελικά να αποσυρθεί αφού τιμήθηκε με το βραβείο ανδρείας. Κι αυτά πριν να βρεθεί στην Τουρκία ως πολεμικός ανταποκριτής της Toronto Star, μόλις 23 χρονών.
Μέσα από το λογοτεχνικό του ταλέντο, που φανερώθηκε μέσα στα επόμενα χρόνια, ο συγγραφέας δίνει συγκλονιστικές περιγραφές μιας περιόδου που έχει σημαδέψει την ψυχή του Νεοέλληνα, μ’ όλο που κοντεύει να περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε. Σ’ ένα από τα κείμενα αυτά, στο οποίο αναφερθήκαμε ήδη, «Στην προκυμαία της Σμύρνης», που θεωρείται αριστούργημα γραφής και διδάσκεται, καθώς είδαμε στο Ιντερνέτ, στους φοιτητές αγγλικής φιλολογίας σε πολλά πανεπιστήμια, γράφει:
«Είχαμε ρητές εντολές να μην επέμβουμε, να μη βοηθήσουμε… Το πλοίο μας είχε τόση δύναμη που θα μπορούσαμε να βομβαρδίσουμε όλη τη Σμύρνη και να σταματήσουμε το μακελειό, αλλά η εντολή ήταν να μην κάνουμε τίποτα… Το παράξενο ήταν, είπε [ο υποτιθέμενος αξιωματούχος του αμερικάνικου πολεμικού που διηγείται την ιστορία], πώς ούρλιαζαν κάθε νύχτα τα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω γιατί ούρλιαζαν αυτή την ώρα. Ήμασταν στο λιμάνι κι αυτές στην προκυμαία και τα μεσάνυχτα άρχιζαν να ουρλιάζουν. Στρέφαμε πάνω τους τους προβολείς και κι αυτές τότε σταματούσαν. …». Ο Χεμινγουέι ως πολεμικός ανταποκριτής είναι πιο σαφής. Ξέρει ότι 1.250.000 Έλληνες διώχτηκαν από τα σπίτια τους με την ανταλλαγή των πληθυσμών: «Ό,τι και να πει κανείς για το πρόβλημα των προσφύγων στην Ελλάδα δεν πρόκειται να είναι υπερβολή. Ένα φτωχό κράτος με μόλις 4 εκατομμύρια πληθυσμό πρέπει να φροντίσει για άλλο ένα τρίτο των κατοίκων. Και τα σπίτια που άφησαν οι Μουσουλμάνοι που έφυγαν δεν επαρκούν σε τίποτα, χώρια η διαφορά στο επίπεδο κουλτούρας που είχαν συνηθίσει οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη». Σε μια άλλη ανταπόκρισή του στη «Σταρ» γράφει:
«Βρίσκομαι σε ένα άνετο τρένο, αλλά με τη φρίκη της εκκένωσης της Θράκης όλα μου φαίνονται απίστευτα. Έστειλα τηλεγράφημα στη «Σταρ» από την Αδριανούπολη. Δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Η εκκένωση συνεχίζεται…. Ψιχάλιζε. Στην άκρη του λασπόδρομου έβλεπα την ατέλειωτη πορεία της ανθρωποθάλασσας να κινείται αργά στην Αδριανούπολη και μετά να χωρίζεται σ’ αυτούς που πήγαιναν στη Δυτική Θράκη και τη Μακεδονία. .. Δε μπορούσα να βγάλω από το νου μου τους άμοιρους ανθρώπους που βρίσκονταν στην πομπή γιατί είχα δει τρομερά πράγματα σε μια μόνο μέρα. Η ξενοδόχισσα προσπάθησε να με παρηγορήσει με μια τρομερή τούρκικη παροιμία: «Δε φταίει μόνο το τσεκούρι, φταίει και το δέντρο». (Toronto Star, 14 Νοέμβρη 1922)
«Η υποχώρηση του ελληνικού στρατού ήταν μια θλιβερή υπόθεση, αλλά δε χρειάζεται να κατηγορούμε γι’ αυτό τον απλό Έλληνα φαντάρο. Ακόμα και όταν γινόταν εκκενώσεις περιοχών οι Έλληνες δρούσαν ως πραγματικοί στρατιώτες. Ο Κεμάλ θα είχε μεγάλο πρόβλημα αν ήταν να τους αντιμετωπίσει στη Θράκη. Ο λοχαγός Wittal του Ινδικού Ιππικού, που βρισκόταν στην Ανατόλια ως παρατηρητής κατά τη διάρκεια του πολέμου των Ελλήνων με τον Κεμάλ, μου είπε: «Οι Έλληνες στρατιώτες ήταν μαχητές πρώτης κατηγορίας. Οι αξιωματικοί τους ήταν άριστοι…. Θα μπορούσαν να έχουν καταλάβει την Άγκυρα και να τελειώσουν τον πόλεμο αν δεν είχαν προδοθεί». Κατά τον Χεμινγουέι η προδοσία αυτή πήγασε και από τους συμμάχους, αλλά και από τον βασιλιά Κωνσταντίνο που αντικατέστησε τους έμπειρους –αλλά βενιζελικούς- αξιωματικούς, με δικούς του «που ποτέ δεν είχαν ακούσει τον κρότο της μάχης». Και τελειώνει με μια πρόταση που δεν θα την έγραφε ποτέ ένας απλός δημοσιογράφος, αν δεν είχε μέσα του το ταλέντο του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα: «Όλη μέρα περνούν δίπλα μου, λεροί, εξαντλημένοι, αξύριστοι, ανεμοδαρμένοι στρατιώτες που βαδίζουν στη γκρίζα γυμνή ύπαιθρο της Θράκης. Χωρίς μπάντες, χωρίς [ανθρωπιστικές] οργανώσεις να τους ανακουφίσουν, χωρίς τόπο να ξαποστάσουν, παρά γεμάτοι ψείρες, με βρώμικες κουβέρτες και κουνούπια όλη τη νύχτα. Είναι οι τελευταίοι από αυτό που ήταν κάποτε η δόξα της Ελλάδας. Κι αυτό είναι το τέλος της δεύτερης πολιορκίας της Τροίας» (Toronto Star, 3 Νοεμβρίου 1922). Μπορεί ο συγγραφέας να ήταν σκληραγωγημένος και από τη φύση του (πλην των άλλων ήταν και μποξέρ) ή από τη ζωή του ως πολεμικός ανταποκριτής, αλλά δε μπορεί αν μη συγκινηθεί με τόσο πόνο. Χρόνια αργότερα, αφού είχε καλύψει δημοσιογραφικά και τον εμφύλιο πόλεμο στην Ισπανία, μιλώντας μέσα από το στόμα ενός ήρωά του γράφει:
«Δε θέλω να κοιμηθώ γιατί έχω τη προαίσθηση ότι αν κλείσω τα μάτια μου στο σκοτάδι και αφεθώ στον εαυτό μου, η ψυχή μου θα βγει από το σώμα». Σε ένα από τελευταία του άρθρα από την Τουρκία στην Τορόντο Σταρ γράφει:
«Ποιος θα θρέψει τόσο πληθυσμό; Κανένας δεν το ξέρει και μέσα στα επόμενα χρόνια ο χριστιανικός κόσμος θα ακούει μια σπαρακτική κραυγή που ελπίζω να φτάσει και ως τον Καναδά: «Μην ξεχνάτε τους Έλληνες!».

Χρήστος Μαγγούτας
Chris@Mangoutas.com
Τορόντο Καναδά

Σημείωση: Το άρθρο αυτό στηρίχτηκε κυρίως στα βιβλία του Hemingway «Dateline: Toronto”, 1985, “In Our Times”, 1925 και «On the Quai at Smyrna”, 1995. Είναι μια μικρή συμβολή στο θέμα του τι ακριβώς συνέβη στην προκυμαία της Σμύρνης.
Οι πιο συντηρητικές πηγές μιλούν για χιλιάδες ή δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, Έλληνες και Αρμένιους, είτε από την πυρκαγιά, είτε από εκτελέσεις. Βλέπε: http://en.wikipedia.org/wiki/Great Fire of Smyrna “The number of casualties from the fire and accompanying massacres is not precisely known, with estimates of up to 100,000 Greeks and Armenians killed. U.S. historian Norman Naimark gives a figure of 10,000-15,000 dead, while historian Richard Clogg gives a figure of 30,000. Larger estimates include that of John Freely at 50,000 and Rudolf Rummel at 100,000″.Σχόλιο: Ποιο είναι προτιμητέο; Να αποσιωπούμε τις ωμότητες των άλλων λαών εις βάρος του δικού μας για να μην καλλιεργούμε εχθροπάθεια εναντίον τους στις επόμενες γενιές ή να καταγράφουμε και να διδάσκουμε τα γεγονότα όπως έγιναν, ώστε να γνωρίζουν οι νεότεροι την Ιστορία, ανεξάρτητα από τα όποια αισθήματα προκληθούν εις βάρος των άλλων;
Η απάντηση βρίσκεται στην υπέρτατη αναγκαιότητα της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας με όλους ανεξαιρέτως, πράγμα το οποίο προϋποθέτει καλή γνώση και σωστή διδασκαλία της Ιστορίας, ώστε μέσω αυτής να διδάσκονται οι νεότερες γενιές όχι πώς θα εκδικηθούν ή θα εξοντώσουν τους άλλους αλλά πώς δεν θα επιτρέψουν να επαναληφθούν τα σφάλματα του παρελθόντος.
Αυτό επιτυγχάνεται με τη στενότερη επαφή και γνωριμία μεταξύ των απλών πολιτών και με την κοινή προσέγγιση στο λεπτό αυτό θέμα και την αμοιβαία εφαρμογή των προταγμάτων του εκ μέρους των πολιτικών.

taxalia.blogspot.com

Συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο Spiegel

Επιμέλεια: Μαρία Παππά

Με μια μεγάλη συνέντευξη το γερμανικό περιοδικό Spiegel, προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν εκατοντάδες Γερμανοί για τον Αλέξη Τσίπρα, για τον οποίο φαίνεται πως υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον. Οι δημοσιογράφοι "ακτινογραφούν" τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινώντας την περιγραφή λίγο πριν τη συνέντευξη...

 (Τη συνέντευξη πήραν οι: Julia Amalia Heyer και Manfred Ertel)

"Ο Τσίπρας, ο 37χρονος, νέος ανατέλλων αστέρας της πολιτικής στην Ελλάδα, αφήνει τα γυαλιά ηλίου στο τραπέζι. Είναι Τρίτη απόγευμα και φαίνεται εξουθενωμένος. Είχε ένα φορτωμένο πρόγραμμα καθώς αρχικά βρέθηκε στο Παρίσι και στη συνέχεια στο Βερολίνο, όπου συναντήθηκε με τον αρχηγό των Αριστερών Gregor Gysi, τον επικεφαλής των Πρασίνων, Jürgen Trittin και με τον αρχηγό των Σοσιαλδημοκρατών, Sigmar Gabriel. Ο Τσίπρας ήταν η έκπληξη των εκλογών της έκτης Μαΐου, καθώς η ριζοσπαστική αριστερή παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στη δεύτερη θέση. 

Ως γνωστόν, λόγω αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης προκηρύχθηκε νέα ημερομηνία για τη διεξαγωγή των εκλογών, στις 17 Ιουνίου. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα πάρει ακόμα περισσότερες ψήφους από ότι στις προηγούμενες εκλογές.
Η περιοδεία του Τσίπρα στις «δύο σημαντικότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης» όπως ο ίδιος αποκάλεσε το Παρίσι και το Βερολίνο, γίνεται καταρχάς για την προώθηση της εικόνας του. Ο πολιτικός μηχανικός, -ήδη πολύ ενεργός πολιτικά από το σχολείο με την Κομμουνιστική Νεολαία της Ελλάδας- είναι ένας από τους πιο δριμείς επικριτές της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ στην Ελλάδα, η οποία υπαγορεύει δραστικές περικοπές και εφαρμογή των μέτρων λιτότητας, ως αντάλλαγμα της διεθνούς βοήθειας που λαμβάνει η Ελλάδα. Σε περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, ο Τσίπρας σκοπεύει να ακυρώσει τους όρους για τους οποίους έχει δεσμευτεί η προηγούμενη κυβέρνηση καθώς και να συγκρουστεί με τους διεθνείς πιστωτές. Ένα από τα κύρια συνθήματα της προεκλογικής του εκστρατείας ήταν ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει «γερμανική αποικία». Στο Βερολίνο ωστόσο, έριξε τους τόνους λέγοντας ότι: «Θέλουμε να πείσουμε –όχι να εκβιάσουμε».

SPIEGEL: Κύριε Τσίπρα, είναι στ’ αλήθεια το Βερολίνο τόσο άσχημο, όσο ισχυρίζεστε κάθε φορά που επιστρέφετε στην Αθήνα και εναντιώνεστε στους «κακούς Γερμανούς»;
Τσίπρας: Το Βερολίνο είναι η αγαπημένη μου πρωτεύουσα της Ευρώπης. Είναι κρίμα που πάντα έρχομαι και μένω για πολύ λίγο. Θα μου άρεσε να είχα περισσότερο χρόνο.
SPIEGEL: Ίσως είστε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας την επόμενη φορά που θα επισκεφθείτε το Βερολίνο. Εάν αυτό συμβεί, η Ελλάδα θα είναι ακόμα μέλος της Ευρωζώνης;

Τσίπρας: Φυσικά. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε προκειμένου η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ. Εμείς προσπαθούμε να πείσουμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι εμπίπτει και στο δικό τους ενδιαφέρον, το να άρουμε επιτέλους τη δικτατορία της λιτότητας. Έχουμε ανάγκη από πολιτικές που δεν θα καταστρέψουν την ελληνική οικονομία αλλά αντιθέτως θα επιτρέψουν την ανάπτυξή της. Εάν το πρόγραμμα λιτότητας δεν αλλάξει, θα έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας. Αυτό θα ήταν πράγματι, ένας μεγάλος κίνδυνος για το ευρώ.
SPIEGEL: Μα ακόμη και κάποιες επιμέρους συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η συνιστώσα των Αριστεριστών, της οποίας ηγείστε και ήρθε στη δεύτερη θέση στις εκλογές της 6ης Μαΐου, έχουν ταχθεί ανοιχτά υπέρ της επιστροφής στη δραχμή.
Τσίπρας: Αυτοί αποτελούν μόνο μια μικρή μειοψηφία. Σε κάθε παράταξη –είτε μικρή, είτε μεγάλη- υπάρχουν διαφορετικοί προσανατολισμοί, διαφορετικές απόψεις. Στη συνέχεια διεξάγεται ψηφοφορία και η πλειοψηφία αποφασίζει. Επιπροσθέτως, η εν λόγω μειοψηφία ανάμεσά μας, δεν υποστηρίζει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ- για παράδειγμα: απλώς θέλει να σιγουρευτεί ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση, κάλλιστα, να επιβιώσει με τη βοήθεια κάποιου άλλου νομίσματος, αν για παράδειγμα οι άλλοι καταστρέψουν ολοσχερώς την οικονομία μας.
SPIEGEL: Ποιους άλλους εννοείτε; Η ελληνική οικονομία βρίσκεται ήδη σε κατάσταση χάους.
Τσίπρας: Αυτό που εννοώ με αυτό, είναι ότι εάν τα θεμέλια της οικονομίας μας καταστραφούν τελείως, και μια εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση δεν είναι υπεύθυνη –μέσω των αποφάσεων που έχει λάβει- για την καταστροφή αυτή, τότε μάλλον θα ευθύνονται ορισμένες πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης, όπως για παράδειγμα η Άνγκελα Μέρκελ.
SPIEGEL: Σοβαρά υποστηρίζετε ότι οι μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η Ευρώπη, ως προϋπόθεση για την οικονομική βοήθεια που λαμβάνει η Ελλάδα, είναι ο λόγος για τον οποίο η χώρα έχει περιέλθει σε αυτή την άθλια κατάσταση;
Τσίπρας: Εάν μας πιέσουν και μας εκβιάσουν για ακόμη μια φορά να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα λιτότητας που προφανώς έχει αποτύχει, τότε δεν θα αργήσει η Ελλάδα να βρεθεί στη θέση, να μη δύναται να αποπληρώσει τους πιστωτές της. Το αποτέλεσμα θα είναι η στάση πληρωμών, κάτι προς το οποίο πρακτικά, μας πίεσαν. Αυτό δεν θα αποτελούσε κίνδυνο μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την οικονομία της Ευρώπης. Αυτό τον καιρό, τα οικονομικά συστήματα όλων των χωρών, είναι τόσο στενά συνυφασμένα μεταξύ τους, που δεν μπορεί κάποιος να περιορίσει την κρίση γεωγραφικά. Είναι πρόβλημα που αφορά όλες τις χώρες και όλες τις εθνικές οικονομίες.
SPIEGEL: Εάν η Ελλάδα βγει τελικά από το ευρώ, θα φέρετε κι εσείς κάποιο μερίδιο ευθύνης. Υποσχεθήκατε στους ψηφοφόρους σας το αδύνατο: Να παραμείνετε στο ευρώ, διακόπτοντας ωστόσο τις συμφωνίες που έχετε συνάψει με την υπόλοιπη Ευρώπη. Πώς θα μπορούσε να πετύχει ένα τέτοιο σχέδιο;

Τσίπρας: Δεν βλέπω κάποια αντίφαση σε αυτό. Εμείς απλώς δεν θέλουμε τα χρήματα των Ευρωπαίων πολιτών, να πέφτουν σε ένα πηγάδι δίχως πάτο. Το γεγονός ότι υπάρχει οικονομική βοήθεια, είναι η αρχή της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και ένα σημάδι που πιστοποιεί ότι είσαι μέλος μιας κοινότητας. Αυτό είναι καλό. Αλλά πιστεύουμε ότι οι πόροι αυτοί, θα έπρεπε να διατεθούν προς μια λογική χρήση: σε επενδύσεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν και μια οικονομική ευημερία. Μόνο τότε θα είμαστε στην πραγματικότητα, σε θέση να εξοφλήσουμε τα χρέη μας.
SPIEGEL: Για εσάς, όλοι υπόλοιποι είναι πάντα οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Είναι λάθος των υπολοίπων ανθρώπων το γεγονός ότι η οικονομία σας μαραζώνει, για αυτό όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να τη σώσουν…
Τσίπρας: Αυτό δεν είναι ορθό. Φυσικά και ασκούμε κριτική και στους εαυτούς μας. Φέρουμε σημαντική ευθύνη για την κατάστασή μας. Δεχθήκαμε πολιτικούς που κατέστρεψαν τη μεταποιητική βάση της χώρας μας και δημιούργησαν ένα διεφθαρμένο κράτος. Έχουμε εκλέξει τους ίδιους ανθρώπους που έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό, και όχι μόνο τους επιτρέπεται να φοροδιαφεύγουν, αλλά ενισχύονται κιόλας σε αυτή τη διαδικασία. Φυσικά και είμαστε υπεύθυνοι για αυτό –εμείς επιτρέψαμε να συμβεί. Αλλά έχουμε επίσης την ευθύνη, να το αλλάξουμε αυτή τη στιγμή.
SPIEGEL: Με δεδομένη την εξάρτησή σας από την οικονομική ενίσχυση, και την απόρριψη των -ζωτικής σημασίας- διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, όπως αυτή της δημόσιας διοίκησης, που έχει ήδη συμφωνηθεί, πώς προτείνετε να το κάνετε;
Τσίπρας: Δεν είμαστε αντίθετοι στις μεταρρυθμίσεις. Εμείς λέμε απλώς αυτό που λένε πάρα πολλοί οικονομολόγοι, αυτό που λένε πάρα πολλές γερμανικές εφημερίδες, αυτό που λέει ακόμα και ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, Χέλμουτ Κολ –και αυτό που πρόσφατα επιβεβαιώθηκε από την μελέτη του ΟΟΣΑ: Οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζουμε εδώ και δύο χρόνια –αποκλειστικά στηριζόμενες στην πολιτική «σύσφιγξης της ζώνης»- έχουν αποτύχει. Αυτή τη στιγμή διανύουμε τον πέμπτο χρόνο ύφεσης. Φέτος επίσης θα συρρικνωθεί η οικονομία μας κατά έξι ποσοστιαίες μονάδες.
SPIEGEL: Είναι αυτό η απόλυτη αλήθεια; Ακόμα και ο Αλέκος Αλαβάνος, ο παλιός σας μέντορας και πρώην ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ στο ελληνικό Κοινοβούλιο, ζήτησε από εσάς να είστε επιτέλους ειλικρινείς με τους συμπατριώτες σας.
Τσίπρας: Ο Αλαβάνος αποχώρησε από την παράταξη πριν μερικά χρόνια, επειδή ο ίδιος δεν συμμεριζόταν την πεποίθησή μας, ότι πρέπει να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη. Είναι αρκετά περίεργο, το γεγονός ότι τώρα εγώ θα πρέπει να δικαιολογήσω τον εαυτό μου, για το γεγονός ότι εμείς –όπως παρεμπιπτόντως και η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού- θέλουμε να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη. Η πολιτική πραγματικότητα είναι απλή: Τα προγράμματα λιτότητας, όπως έχουν σχεδιαστεί μέχρι τώρα, έχουν αποτύχει, εν μέρει επειδή έχουν βασιστεί σε εσφαλμένα μοντέλα –όπως, η εσωτερική υποτίμηση. Εμείς όμως δεν είμαστε μια χώρα εξαγωγών. Ανήκουμε περισσότερο στην περίπτωση του: ότι παράγουμε, καταναλώνουμε. Η ικανότητά μας ως προς τον ανταγωνισμό, δεν εξαρτάται μόνο από το κόστος εργασίας –όπως ισχυρίζονται πολλοί- εξαρτώνται και από άλλες παραμέτρους, όπως η υποδομή και η νοοτροπία των πολιτών και των πολιτικών. Πραγματικά κάνουμε πολλά, για λίγη περισσότερη αξιοκρατία.
SPIEGEL: Η έννοια της αξιοκρατικά βασισμένης αμοιβής, δεν έχει «ευδοκιμήσει» στην Ελλάδα. Αντιθέτως υπάρχει μια εκτεταμένη διαφθορά, ευνοιοκρατία και πελατειακές σχέσεις –και αυτά δεν αποτελούν ακριβώς πλεονέκτημα, όταν πρόκειται για την ανταγωνιστικότητα.
Τσίπρας: Γνωρίζω ποια είναι τα προβλήματα της ελληνικής πολιτείας, την οποία λυμαίνονταν συστηματικά οι πολιτικοί που είχαν την εξουσία. Και πολλοί Έλληνες έχουν μερίδιο ευθύνης: Υποστήριξαν αυτό το σύστημα, το ενίσχυσαν με τη συνεχή εκλογή των ίδιων πολιτικών. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι η αιτία της κρίσης, στη χειρότερη περίπτωση είναι ένα σύμπτωμα. Η οικονομική κρίση, όπως και το χρέος, δεν είναι ελληνικό πρόβλημα –αλλιώς δεν θα υπήρχαν τόσο υψηλά δημόσια ελλείμματα σε άλλες χώρες, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Άρα πρέπει να υπάρχουν και άλλες αιτίες. Για αυτό πρέπει να αναλύσουμε τη δομή της (ευρωπαϊκής) Κοινότητας, την αρχιτεκτονική της. Ακόμα και αυτή, του κοινού μας νομίσματος, του ευρώ.
SPIEGEL: Βλέπετε στον Φρανσουά Ολάντ, τον νεοεκλεγέντα Σοσιαλιστή Πρόεδρο της Γαλλίας, έναν νέο σύμμαχο στη μάχη κατά της δικτατορίας της λιτότητας που προέρχεται από τη Γερμανία;
Τσίπρας: Ο Ολάντ είναι σαφώς μια μεγάλη, καθαρή ελπίδα για εμάς. Τώρα ιδέες και επιχειρήματα, που δεν εισακούονταν, θα ακουστούν και θα συζητηθούν, όπως ένας ισχυρότερος ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας καθώς και η εισαγωγή των ευρωομολόγων. Δεν μπορούμε απλώς να αντιμετωπίζουμε τα συμπτώματα, αλλιώς πραγματικά θα «σκοντάφτουμε» πάνω στην Ελλάδα. Αυτό δεν βοηθά κανέναν. Εάν η χώρα μας φύγει από την Ευρωζώνη, ολόκληρη η Ευρώπη θα είναι σε κίνδυνο. Δεν πρέπει να ξεγελάμε τους εαυτούς μας με αυτό.
SPIEGEL: Πηγές από την Αθήνα σας χρεώνουν την απουτυχία σχηματισμού κυβέρνησης -λόγω της δικής σας άρνησης, να συνεργαστείτε με κάποιον κυβερνητικό συνασπισμό. Αυτή τη στιγμή οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αγώνα δρόμου με τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία. Με ποιους θα θέλατε να συνεργαστείτε μετά τις νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Τσίπρας: Εμείς θα θέλαμε φυσικά να έχουμε έναν αριστερό συνασπισμό κυβέρνησης. Και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να έχουμε το μεγαλύτερο δυνατό όφελος αυτή τη φορά."

... γυναίκες και "νιου ντιλ" ...

Ρούσσος Βρανάς

ΔΡΟΜΟΙ

«Ο κανόνας...

... επιβεβαιώνεται: όταν γυναίκες μπαίνουν μαζικά σε έναν κλάδο οι μισθοί μειώνονται. -30%». Ετσι συνόψισε στο twitter η Κατρίν Σατινιού, δημοσιογράφος στην «Echos», τον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης του Φρανσουά Ολάντ και του Ζαν-Μαρκ Ερό, την ειρωνεία της πολιτικής σύμπτωσης να αποκτά για πρώτη φορά η Γαλλία μια κυβέρνηση με τόσους άνδρες όσες και γυναίκες (17 και 17) και να αποφασίζεται μια δρακόντεια περικοπή κατά 30% στους μισθούς όλων. Περιέργως όμως, για μια ιστορική πρεμιέρα, το γεγονός δεν χαιρετίστηκε εκτενώς στον γαλλικό Τύπο, λιγότερο για παράδειγμα από ό,τι στα αγγλοσαξονικά μέσα ενημέρωσης.

Δύο λέξεις...

... εξηγούν αυτή τη σχετική αδιαφορία: κόπωση και σκεπτικισμός. Κόπωση μεταξύ των ανδρών, από τους οποίους στην πραγματικότητα λίγοι είναι αληθινά πεπεισμένοι για τη χρησιμότητα ενός μέτρου, το οποίο κατέληξαν να αποδεχθούν στο όνομα της πολιτικής ορθότητας. Κόπωση μεταξύ των γυναικών, που το ακούν εδώ και τόσο καιρό, αλλά δεν το βλέπουν στην πράξη παρά αλλού, στην Ισπανία, όπου η κυβέρνηση Θαπατέρο το εφήρμοσε ήδη πριν από οκτώ χρόνια, στην Ελβετία ή στη Σκανδιναβία. Σκεπτικισμός επίσης, επειδή ακούσαμε πολλές ανακοινώσεις που δεν είχαν συνέχεια. Και η συνέχεια είναι τώρα: τα ψηφοδέλτια των βουλευτικών εκλογών στις 10 και τις 17 Ιουνίου αποκαλύπτουν ήδη πως, παρά τον νόμο, η ισότητα μεταξύ των φύλων υποχωρεί σε σχέση με το 2007. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα τα πάει πάντως σαφώς καλύτερα από το κεντροδεξιό UMP, το 70% των υποψηφίων του οποίου είναι άνδρες.

Η μάχη...

... δεν έχει όμως κερδηθεί ούτε στις χώρες που εφαρμόζουν εδώ και δεκαετίες τις θετικές διακρίσεις. Στις ΗΠΑ, παρά τις προόδους που έχουν επιτευχθεί, οι γυναίκες δεν κατέχουν ακόμη παρά μόνο το 3% των διευθυντικών θέσεων και το 20% των εδρών στο Κογκρέσο. Στην τελετή απονομής των πτυχίων του γυναικείου πανεπιστημίου Μπάρναρντ Κόλετζ, στις 14 Μαΐου, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα (φωτογραφία) δεν είχε παρά αυτή τη συμβουλή να δώσει στις φοιτήτριες: «Αγωνιστείτε για να έχετε τη θέση σας στο τραπέζι. Ακόμη καλύτερα: αγωνιστείτε για να έχετε την καλύτερη θέση στο τραπέζι».

Η Χίλαρι Κλίντον...

... η οποία έχει ασφαλώς την πιο ασυνήθιστη διαδρομή πρώτης κυρίας και ουδέποτε έπαψε να προωθεί την υπόθεση των γυναικών, εξομολογήθηκε στο CNN πως στα 64 της είναι επιτέλους ελεύθερη, ελεύθερη από το φαίνεσθαι. Μπορεί να αφήσει μακριά τα μαλλιά της και να κάνει αυτό που θέλει (μια απειλή που θέτει ολοένα και περισσότερο σε εφαρμογή), να αντικαταστήσει τους φακούς επαφής με γυαλιά πάχους 5 εκατοστών ...; «Who cares?» Η Χίλαρι υπήρξε επιμελής αναγνώστρια της Ελινορ Ρούζβελτ και βρήκε σε αυτήν τόση έμπνευση ώστε ο Τύπος την υποψιαζόταν πως άκουγε φωνές όταν ζούσε στον Λευκό Οίκο. Σίγουρα, από τον φεμινισμό της Ελινορ μέχρι το Νιου Ντιλ του FDR που ονειρεύεται ο Φρανσουά Ολάντ, έχουμε τη μεγάλη επιστροφή των Ρούζβελτ. Για τις γυναίκες, είναι μάλλον καλό σημάδι. Για το επίπεδο των δημοσίων δαπανών, πολύ λιγότερο.

stavrochoros.pblogs.gr

Η εικονική μας εκτέλεση

Η εικονική εκτέλεση είναι μία από τις πλέον ψυχοφθόρες μεθόδους βασανιστηρίων.
Χρησιμοποιείται από στρατούς, αστυνομίες, μυστικές υπηρεσίες και άλλες εγκληματικές οργανώσεις προκειμένου να σπάσουν τον τσαμπουκά του ομήρου με στόχο την τρομοκράτησή του και τον ψυχικό εξαναγκασμό του.
Για να "σπάσει" ψυχικά.
Για να λυγίσει και να παραδοθεί στις ορέξεις τους, για να υπακούσει.
Δεν χρησιμοποιούν αυτή τη μέθοδο απ' την αρχή.
Στην αρχή χρησιμοποιούν πιο.. ορθόδοξες μεθόδους, όπως η τυπική ανάκριση με λίγο ξύλο και πολύ εκβιασμό.
Αλλά αν δεν καταλαβαίνει με το... "καλό" ο όμηρος πως πρέπει να υπακούσει, τότε θα καταλάβει με το κακό.

Φανταστείτε να σας έχουν συλλάβει, να σας τοποθετούν όρθιο μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα (συχνά έχοντας δέσει με μαντήλι τα μάτια σας), να δίνουν το παράγγελμα "άρξατε πυρ" και να πυροβολήσουν στοχεύοντάς σας. Να ακούτε αυτό το "μπαμ" των όπλων...Τα πυρά που χρησιμοποιούνται βέβαια είναι άσφαιρα.
Αλλά αρκεί η στιγμή αυτή για να περάσει όλη η ζωή σου σαν φιλμ μπροστά από τα μάτια σου σε κλάσματα του δευτερολέπτου, να παγώσει το αίμα σου και να βιώσεις τη φρίκη του θανάτου, αν και είσαι ακόμη ζωντανός!
Σ' αυτή τη φοβερή κι απάνθρωπη δοκιμασία το θύμα υποκύπτει στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Στην ουσία στην ίδια δοκιμασία υποβάλλεται ο ελληνικός λαός εδώ και σχεδόν ένα μήνα, αφού βιώνει την εικονική του εκτέλεση από την ευρωπαική και την εγχώρια οικονομικο-πολιτική ελίτ, οι οποίες έχουν σταθεί ως εκτελεστικό απόσπασμα απέναντί μας και πυροδοτούν εικονικά.
Αφού αντισταθήκαμε σθεναρά στις πιέσεις και τους εκβιασμούς της... "ανακρισούλας" εδώ και δύο χρόνια, τώρα επιχειρούν να μας σπάσουν τα νεύρα.
Και η αλήθεια είναι ότι το ψιλοκαταφέρνουν.
Διότι ακόμη κι αν δε λυγίσεις τελικά, πάντα κλονίζεται σε κάποιο βαθμό το νευρικό σου σύστημα από αυτήν τη δοκιμασία.

Η εικονική εκτέλεση έχει τη μορφή της άτακτης χρεωκοπίας και της εξαναγκασμένης εθελουσίας εξόδου από την Ευρωζώνη.

Πρόκειται για μια μέθοδο βασανιστηρίων από μια αδίστακτη διεθνή οικονομικο-πολιτική Μαφία.

Εμείς, ως όμηρος, έχουμε κάποια λίγα όπλα για να αντιπαλέψουμε αυτήν την κατάσταση. Λίγα αλλά αποτελεσματικά και η αποτελεσματικότητά τους αυτή επαφίεται στην ικανότητα χειρισμού των όπλων.

Λοιπόν, ένας ανακρινόμενος τι όπλο έχει; Μα ότι ξέρει μόνο αυτός κάτι που έχει ανάγκη να μάθει ο ανακριτής.

Ότι τον έχει ανάγκη ζωντανό και όχι νεκρό.

Αλλιώς, αν δεν τον είχε ανάγκη, θα τον εκτελούσε με συνοπτικές διαδικασίες διότι δε θα τον χρειαζόταν.

Για να μην τον εκτελεί εξαρχής και για να μην τον εκτελεί τόσο καιρό, αυτό σημαίνει πως από κάπου ο όμηρος κρατάει την κατάσταση στα χέρια του.

Αν σπάσει και μιλήσει, τότε τα δυο ενδεχόμενα είναι είτε να εκτελεστεί διότι θα πάψει να είναι χρήσιμος είτε να αφεθεί ελεύθερος, όπου θα κινδυνεύει όμως από τους υπολοίπους εκεί έξω. Από αυτούς που ζημίωσε.

Σε κάθε περίπτωση αυτός που "σπάει" είναι χαμένος.

Αν πάλι το πάει τελείως στην κόντρα, παραπουλήσει μαγκιά και πειστούν 100% οι ανακριτές του ότι δεν πρόκειται να πάρουν τίποτα από αυτόν, τότε πάλι υπάρχει η περίπτωση να τον εκτελέσουν.

Ο όμηρος έχει ένα δρόμο σωτηρίας.Να χρησιμοποιεί συνεχώς τον εκβιασμό του για να κερδίζει συνεχώς πράγματα.

Να μη "σπάει", αλλά να δίνει την εντύπωση ότι θα μπορούσε να είναι συνεργάσιμος, αρκεί να του δώσουν αυτό, αυτό κι αυτό.

Αυτοί θα του δίνουν αρκετά από αυτά που θέλει για να τον έχουν ζωντανό για να τους βοηθήσει.

Κι εξάλλου ξέρουν καλά πως αν πεθάνει, τότε θα χαθούν και όλα όσα  θέλουν από αυτόν.Αφού πάρει κάμποσα πράγματα από αυτούς, κάποια στιγμη  σίγουρα οι ανακριτές θα γίνουν πιο πιεστικοί και θα αρχίσουν να απελπίζονται ότι αυτός τους δουλεύει ψιλό γαζί και δεν πρόκειται να τους χρησιμεύσει σε τίποτα.

Και πάνω που θα αρχίσουν να σκέφτονται ότι ήθρε η ώρα να τον ξαποστείλουν, εκεί μάλλον χρειάζεται να κάνει μισό βηματάκι πίσω, να δίνει κάτι για να συνεχίσει να τους "κρατάει".

Να δίνει κάτι το οποίο όμως να ξέρει ότι δεν τους είναι αρκετό, ώστε να συνεχίσουν να τον χρειάζονται. Κάτι λίγο, σαν ένδειξη πιθανής συνεργασιμότητας.

Έχοντας ένα χειροπιαστό -έστω και μικρό- δείγμα από τον όμηρο ότι είναι συνεργάσιμος, αυτοί αναβάλλουν (στο μυαλό και το σχεδιασμό τους) επ' αόριστον την εκτέλεσή του.

Φυσικά δε θα του το πουν, αλλά έχουν πειστεί ότι μπρος στο τίποτα, μπρος στο να χαθούν όλα, καλύτερα να κρατούν ζωντανό αυτό το στραβόξυλο που δύσκολα μιλάει, αλλά μια στο τόσο δίνει κι ενα σημάδι συνεργασίας.

Ο όμηρος όσο είναι βαθιά πεπεισμένος ότι είναι απείρως πιο χρήσιμος στους ανακριτές του ζωντανός παρά νεκρός, τότε δεν έχει τίποτα να φοβάται.Αρκεί να παίζει καλά το παιχνίδι των εκβιασμών.
Αρκεί να τους δείχνει ότι για να δώσει το παραμικρό θα πρέπει οι ίδιοι να του προσφέρουν άνετες συνθήκες διαβιωσης στη φυλακή τους. Μέχρι να οργανωθεί η μαζική απόδραση από τη φυλακή τους αυτή είναι η καλύτερη λύση. Αν αποδράσουμε μόνοι, θα είναι πιο εύκολο να μας πιάσουν και να 'χουμε χειρότερα. Υπομονή και σε λίγο θα γίνει η μαζική απόδραση και δε θα 'χουν ποιον να πρωτοπιάσουν! Θα μας κάνουν πολλές εικονικές εκτελέσεις, στο μεταξύ, μπας και λυγίσουμε. Μα η μαζική απόδραση πλέον φαντάζει αναπόφευκτη. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω πια. Και μην ξεχνάμε ότι οι εικονικές εκτελέσεις είναι από τα τελευταία τους όπλα.

Άρα τελειώνουν τα όπλα τους, παίζουν τα ρέστα τους.

Άρα έχουν "σπάσει" και αυτοί πριν από μας.

Γιατί βλέπουν τη μαζική απόδραση να έρχεται.

Ως τότε, φροντίζουμε κι εμείς να μη "σπάσουμε", να γνωρίζουμε ότι μας χρειάζονται ζωντανούς και όχι νεκρούς και να παίζουμε καλά το παιχνίδι των εκβιασμών για να εξασφαλίζουμε ό,τι μπορούμε.

STEVENIKO

toixo-toixo