Είναι τόσα πολλά, τόσο φαρμακερά και τόσο κατινίστικα τα βέλη που δέχεται τις τελευταίες ημέρες ο Αλέξης Τσίπρας που ακόμα και πολλοί που δεν τον ψήφισαν αηδιάζουν.
Π.χ., δύο αρθρογράφοι της “Καθημερινής” τον χαρακτηρίζουν κακέκτυπο του Ανδρέα Παπανδρέου, χρησιμοποιώντας τα ίδια επιχειρήματα σαν να έχουν και οι δύο παρακολουθήσει το ίδιο ιδεολογικό σεμινάριο:
“Ο Τσίπρας αναβιώνει τον Ανδρέα, στο πιο νέο και πιο αμόρφωτο κι επαρχιώτικο. Υπόσχεται την ελπίδα, την ανατροπή και την ευημερία”. (Στ. Καλύβας, 13-5).
Έξι μέρες νωρίτερα ο Στ. Κασιμάτης, τον χαρακτηρίζει “δημιούργημα της λειψής παιδείας του παπανδρεϊκού κράτους” και “της μεταπολιτευτικής ιδεολογίας του επαρχιωτισμού” και παρουσιάζει πιο αναλυτικά τις διαφορές του από τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ:
“Υπάρχει, επίσης, και μία ακόμη μεγαλύτερη διαφορά, στο επίπεδο των δύο προσωπικοτήτων. Ο Παπανδρέου προερχόταν από τον κόσμο τον οποίο αμφισβήτησε και εν τέλει διέλυσε. Hταν προϊόν του ελληνικού αστικού κόσμου. Η παιδεία που έλαβε και οι συνθήκες της ζωής του τον διαμόρφωσαν σε έναν πραγματικό κοσμοπολίτη. Ηταν σπουδασμένος στο Χάρβαρντ και, ώσπου να αναλάβει την εξουσία, είχε περάσει ένα μεγάλο (ίσως και το μεγαλύτερο) μέρος της ζωής του στο εξωτερικό. Ανήκε στην ανώτερη κατηγορία της διεθνούς πανεπιστημιακής κοινότητος και μιλούσε με τους «κακούς ξένους», έχοντας την άνεση του κατόχου των κωδίκων του πολιτισμού τους. Αντιθέτως, ο Τσίπρας πόρρω απέχει αυτού του υποδείγματος. Είναι το δημιούργημα της λειψής παιδείας του παπανδρεϊκού κράτους, της μεταπολιτευτικής ιδεολογίας του επαρχιωτισμού και, κυρίως, της ΚΝΕ στην οποία ανδρώθηκε πολιτικά. (Μάλιστα, δε, της ΚΝΕ κατά την περίοδο που ακολούθησε την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ευρώπη…) Για να το πω συνοπτικά, για μεν τον Παπανδρέου η αναίδεια ως πολιτική έκφραση ήταν τον μέσον, για τον Τσίπρα όμως πολύ φοβάμαι ότι είναι το μόνο που ξέρει και καταλαβαίνει”. (Καθημερινή, 7-5).
Δηλαδή ο Τσίπρας, που γεννήθηκε στην Αθήνα και τελείωσε το Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων και όχι τη Σχολή Μωραΐτη ή το Αμερικανικό Κολέγιο, δεν μπήκε με το σπαθί του στο Πολυτεχνείο από όπου πήρε το δίπλωμα; Mήπως υπέκλεψε τα θέματα των Πανελλαδικών; Δηλαδή αν είχε σπουδάσει στην Αγγλία ή στην Αμερική θα είχε χάσει τον επαρχιωτισμό του;
Αντίθετα, ο Γιώργος Βέλτσος, πιο γενναιόδωρος, παραδέχεται ότι ο Τσίπρας έχει διαβάσει Κλαούζεβιτς και Καρλ Σμιτ. Το αν αυτό το λέει για καλό… δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος:
«Δεν ξέρω αν η φαντασίωση του Τσίπρα είναι ο Τσε Γκεβάρα. Αυτό που θυμάμαι όμως από τον Κομαντάντε είναι η εμβληματική φράση του: «Ο αντάρτης είναι ο ιησουίτης του πολέμου». Αν μάλιστα θα έπρεπε να φαντασθώ τον Τσίπρα σαν ένα είδος Ιωάννας της Λωρραίνης, δεν θα παραξενευόμουν αν τον άκουγα προ του ιερού δικαστηρίου να αναφωνεί: «Το αν ο Θεός αγαπάει ή μισεί τους Αγγλους δεν το ξέρω. Ξέρω μόνο ότι πρέπει να εκδιωχθούν από τη Γαλλία».
Παλαιός λενινιστής και νυν αντιπρόεδρος της ευρωπαϊκής Αριστεράς, ο Αλέξης είναι προφανές πως έχει διαβάσει τόσο τον Κλαούζεβιτς όσο και τη Θεωρία του αντάρτη του Καρλ Σμιτ: μετατοπίζοντας το εννοιολογικό κέντρο βάρους από τον πόλεμο στην πολιτική, ο πόλεμος δεν είναι παρά η προέκτασή της.» (ΒΗΜΑ, 13/5, Γ. Βέλτσος, «’Στο κόκκινο’’ FM Stereo»)
"Νέο βασανιστή"” χαρακτηρίζει τον Αλ. Τσίπρα ο Θάνος Βερέμης, επίσης στην “Καθημερινή” (13-5): “Ο κ. Τσίπρας, προϊόν της σύγχρονης Αριστεράς που χειραφετήθηκε από τους κόλπους του ΚΚΕ και τις αιθουσες διδασκαλίας του ΕΜΠ, είναι ο νέος βασανιστής του παλιού κατεστημένου….” (Θάνος Βερέμης, “οι εκλογές του ’50 και οι ομοιότητες με την 6η Μαϊου).
Καταπέλτης κατά του Αλ. Τσίπρα και ο Νάσος Βαγενάς στο “Βήμα”( 13-5): «Το ιταμό ύφος με το οποίο ο αριστερός κ. Τσίπρας απαιτεί δηλώσεις μετανοίας παρόμοιες με εκείνες του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς δεν είναι, αναλογικά, διαφορετικό από το «εγέρθητω» που απηύθυνε προς τους εμβρόντητους δημοσιογράφους ο μυώδης υπαρχηγός του κ. Μιχαλολιάκου».
Επίσης στο Βήμα (10-5), ο Στέλιος Σοφιανός αποδέχεται για τον Αλ. Τσίπρα χαρακτηρισμούς όπως «τυχοδιώκτης», «λαΪκιστής», «αδίστακτος», «αμοραλιστής», όμως δεν πιστεύει ότι είναι ο μόνος πολιτικός που ενσαρκώνει αυτές τις ιδιότητες, και εξηγεί: «Διότι ο Τσίπρας είναι σίγουρα εκείνος που κατάφερε καλύτερα από κάθε άλλον να «πιάσει» (και να εξαργυρώσει) το νόημα της εποχής. Να δώσει στην «κινούμενη άμμο» εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων μια ελπίδα – πιθανότατα απατηλή, αλλά έτσι δεν γινόταν πάντα;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου