Τόσο ο ηττηθείς σαρκοζισμός όσο και ο συντριβείς
ημεδαπός δικομματισμός ήταν κάτι παραπάνω από πολιτικοκομματικά συστήματα. Ηταν
καθεστώτα...
Παντελής
Μπουκάλας
Τη συνανάγνωση των εκλογών στην Ελλάδα και τη Γαλλία δεν την κατέστησε εξαρχής υποχρεωτική μόνο η χρονική σύμπτωση. Προφανώς και διαφέρουν τα μεγέθη: η Γαλλία είναι σταθερά μία από τις δύο χώρες του ηγεμονεύοντος άξονα, ενώ η πατρίδα μας, παρά τις περί του αντιθέτου καλλιεργούμενες αυταπάτες, δεν... έπαψε να είναι μια χώρα της περιφέρειας, του «ακόλαστου Νότου», όπως τον εννοούν οι πολιτικοί προτεστάντες του Βορρά. Κι ωστόσο, και στο εκλογικό διακύβευμα υπήρχαν κοινά στοιχεία (η άρνηση αποδοχής της λιτότητας ως μοναδικής και μοιραίας διεξόδου από την κρίση) και στην εναλλακτική πρόταση, η οποία και για την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη νοιάζεται και για τη διάσωση του κράτους πρόνοιας. Αλλο κοινό στοιχείο: Τόσο ο ηττηθείς σαρκοζισμός όσο και ο συντριβείς ημεδαπός δικομματισμός ήταν κάτι παραπάνω από πολιτικοκομματικά συστήματα. Ηταν καθεστώτα.
Κοινά γνωρίσματα έχει επίσης η αντιμετώπιση των εκλογών στις δύο χώρες από τις διαβόητες αγορές, αλλά και από ό,τι συγκεφαλαιώνεται στο ζεύγος Μέρκελ - Σόιμπλε. Το μέγεθος της Γαλλίας δεν επέτρεπε την ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της. Τη δυνατότητα αυτή την παρέχει η Ελλάδα, όχι όμως μόνο λόγω της έκτασής της στον πλανητικό χάρτη, αλλά κυρίως λόγω της ευπείθειας έναντι των πιστωτών με την οποία πολιτεύτηκαν οι ηγέτες, αποχωρήσαντες και νυν, του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Η ευπείθεια, έγινε πια ορατό και στους φανατικότερα εθελοτυφλούντες, δεν οδηγεί στην ανταμοιβή του ευπειθούς από τους κηδεμόνες του, αλλά στην άσκηση ακόμα μεγαλύτερης πίεσης εις βάρος του και στην απαίτηση ολονέν μεγαλύτερων υποχωρήσεων.
Η αλήθεια είναι ότι η κ. Μέρκελ κατέβαλε σοβαρή προσπάθεια να βοηθήσει τον ομοϊδεάτη της κ. Σαρκοζί. Τελικά όμως οι άγαρμπες παρεμβάσεις της ωφέλησαν τον ηττηθέντα πρόεδρο της Γαλλίας όσο προικοδότησε τη Ν.Δ. η επιστράτευση του κ. Καραμανλή. Αντίθετα, οι παρεμβάσεις στο ελληνικό πολιτικό πεδίο, από ποικίλα κέντρα, πολιτικά και οικονομικά, και πολύ περισσότερες ήταν και ωμότερες, ενίοτε στα όρια της προσβολής, Η προσβολή αυτή όμως έγινε αποδεκτή, δεδομένου ότι είχε ήδη γίνει αποδεκτό, και δημοσίως ομολογημένο, το μείζον: η απώλεια τμήματος της εθνικής κυριαρχίας.
Κλιμάκωση υπήρξε και στο μετεκλογικό τρίξιμο δοντιών. Ο βρυγμός προς τη γαλλική πλευρά ήταν ανεπαίσθητος, προς δε τη δική μας πολύ ισχυρότερος και απειλητικότερος. Επί της ουσίας, οι κατά τα λοιπά εταίροι και φίλοι αλλά και λάτρεις της δημοκρατίας, μας εξήγησαν ότι και λάθος κάναμε που ψηφίσαμε (έπρεπε φαίνεται να συνεχίσουν τη δουλειά τους τα άνευ κοινωνικής νομιμοποιήσεως κυβερνητικά σχήματα) και λάθος ψηφίσαμε, αποφασίζοντας να τιμωρήσουμε μετά λόγου γνώσεως όσους μας τιμώρησαν άνευ λόγου και ορίων πλην κατόπιν εντολής. Ορισμένοι, μέσα κι έξω, φοβούνται τη δημοκρατία. Μπορεί λοιπόν να πει κανείς οτιδήποτε άλλο εκτός από το σεφερικό «Κύριε, όχι μ’ αυτούς»;
kathimerini.gr
Τη συνανάγνωση των εκλογών στην Ελλάδα και τη Γαλλία δεν την κατέστησε εξαρχής υποχρεωτική μόνο η χρονική σύμπτωση. Προφανώς και διαφέρουν τα μεγέθη: η Γαλλία είναι σταθερά μία από τις δύο χώρες του ηγεμονεύοντος άξονα, ενώ η πατρίδα μας, παρά τις περί του αντιθέτου καλλιεργούμενες αυταπάτες, δεν... έπαψε να είναι μια χώρα της περιφέρειας, του «ακόλαστου Νότου», όπως τον εννοούν οι πολιτικοί προτεστάντες του Βορρά. Κι ωστόσο, και στο εκλογικό διακύβευμα υπήρχαν κοινά στοιχεία (η άρνηση αποδοχής της λιτότητας ως μοναδικής και μοιραίας διεξόδου από την κρίση) και στην εναλλακτική πρόταση, η οποία και για την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη νοιάζεται και για τη διάσωση του κράτους πρόνοιας. Αλλο κοινό στοιχείο: Τόσο ο ηττηθείς σαρκοζισμός όσο και ο συντριβείς ημεδαπός δικομματισμός ήταν κάτι παραπάνω από πολιτικοκομματικά συστήματα. Ηταν καθεστώτα.
Κοινά γνωρίσματα έχει επίσης η αντιμετώπιση των εκλογών στις δύο χώρες από τις διαβόητες αγορές, αλλά και από ό,τι συγκεφαλαιώνεται στο ζεύγος Μέρκελ - Σόιμπλε. Το μέγεθος της Γαλλίας δεν επέτρεπε την ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της. Τη δυνατότητα αυτή την παρέχει η Ελλάδα, όχι όμως μόνο λόγω της έκτασής της στον πλανητικό χάρτη, αλλά κυρίως λόγω της ευπείθειας έναντι των πιστωτών με την οποία πολιτεύτηκαν οι ηγέτες, αποχωρήσαντες και νυν, του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Η ευπείθεια, έγινε πια ορατό και στους φανατικότερα εθελοτυφλούντες, δεν οδηγεί στην ανταμοιβή του ευπειθούς από τους κηδεμόνες του, αλλά στην άσκηση ακόμα μεγαλύτερης πίεσης εις βάρος του και στην απαίτηση ολονέν μεγαλύτερων υποχωρήσεων.
Η αλήθεια είναι ότι η κ. Μέρκελ κατέβαλε σοβαρή προσπάθεια να βοηθήσει τον ομοϊδεάτη της κ. Σαρκοζί. Τελικά όμως οι άγαρμπες παρεμβάσεις της ωφέλησαν τον ηττηθέντα πρόεδρο της Γαλλίας όσο προικοδότησε τη Ν.Δ. η επιστράτευση του κ. Καραμανλή. Αντίθετα, οι παρεμβάσεις στο ελληνικό πολιτικό πεδίο, από ποικίλα κέντρα, πολιτικά και οικονομικά, και πολύ περισσότερες ήταν και ωμότερες, ενίοτε στα όρια της προσβολής, Η προσβολή αυτή όμως έγινε αποδεκτή, δεδομένου ότι είχε ήδη γίνει αποδεκτό, και δημοσίως ομολογημένο, το μείζον: η απώλεια τμήματος της εθνικής κυριαρχίας.
Κλιμάκωση υπήρξε και στο μετεκλογικό τρίξιμο δοντιών. Ο βρυγμός προς τη γαλλική πλευρά ήταν ανεπαίσθητος, προς δε τη δική μας πολύ ισχυρότερος και απειλητικότερος. Επί της ουσίας, οι κατά τα λοιπά εταίροι και φίλοι αλλά και λάτρεις της δημοκρατίας, μας εξήγησαν ότι και λάθος κάναμε που ψηφίσαμε (έπρεπε φαίνεται να συνεχίσουν τη δουλειά τους τα άνευ κοινωνικής νομιμοποιήσεως κυβερνητικά σχήματα) και λάθος ψηφίσαμε, αποφασίζοντας να τιμωρήσουμε μετά λόγου γνώσεως όσους μας τιμώρησαν άνευ λόγου και ορίων πλην κατόπιν εντολής. Ορισμένοι, μέσα κι έξω, φοβούνται τη δημοκρατία. Μπορεί λοιπόν να πει κανείς οτιδήποτε άλλο εκτός από το σεφερικό «Κύριε, όχι μ’ αυτούς»;
kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου