Ποιανού αύριο είναι το αύριο;

Φραγκίσκα Μεγαλούδη

Υπάρχει ένα σημείο από το "Τραγούδι της Αλληλεγγύης" του Μπέρτολντ Μπρεχτ που μου αρέσει ιδιαίτερα. Σε ελεύθερη απόδοση λέει το εξής:"οι συμμορίες εκείνων που μας κυβερνούν, ελπίζουν οι διαφωνίες και οι φόβοι μας να συνεχιστούν, τους βοηθούν να μας χωρίζουν και να μας κοροϊδεύουν και έτσι αυτοί να παραμένουν πάντα στην κορυφή".
Λόγια που περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που βιώνουμε όλοι τον τελευταίο καιρό. Άρθρα, αναλύσεις, κινδυνολογία, ενίοτε και απειλές. Δραχμή ή ευρώ, θα γίνουμε Βόρεια Κορέα, θα χάσουμε τις καταθέσεις μας, θα καταρρεύσουν οι τράπεζες, θα πεινάσουμε.. Φωνάζουν πως... 700 εκ. ευρώ έχουν φύγει από τις ελληνικές τράπεζες από "τρομοκρατημένους" καταθέτες. Δεν μας λένε όμως ποιοι είναι οι καταθέτες αυτοί, και αν διάφοροι διαπλεκόμενοι επιχειρηματικοί κύκλοι παίζουν παιχνίδια πίσω από την πλάτη μας.

Θα κατηγορηθώ για συνομωσιολογία αλλά δε νομίζω πως χρειάζεται ειδική γνώση για να εντοπίσει κανείς αυτούς τους κύκλους. Ας ρίξει μια ματιά στα δελτία ειδήσεων των καναλιών και στους δημοσιογράφους τους που βρίσκονται στην "πρώτη γραμμή". Ας δει την γλώσσα που χρησιμοποιούν, τις επιλεκτικές δηλώσεις, τις ερωτήσεις, τον τρόπο που παρουιάζουν την είδηση.

Δεν είμαι οικονομολόγος και δεν θέλω να αναφέρω πολύπλοκες οικονομικές θεωρίες και σενάρια που ομολογώ πως δεν τα καταλαβαίνω απολύτως.

Η Ελλάδα ήταν πάντα η χώρα της "αυθεντίας". Έχουμε γαλουχηθεί από το εκπαιδευτικό σύστημα να μην αμφισβητούμε τα γραφόμενα, να μας παρουσιάζουν μια άποψη της ιστορίας, της θρησκείας, της πολιτικής. Αυτό που μάθαμε ως μαθητές και ως φοιτητές συνεχίζεται στον πολιτικό και κοινωνικό βίο. Μας βομβαρδίζουν με απόψεις επιφανών οικονομολόγων, αναλυτών, δημοσιογράφων, σπείρουν αμφιβολίες για την ίδια μας την κρίση και την λογική.

Ξεχνάνε όμως μια σημαντική παράμετρο. Καμία αυθεντία δεν μπορεί να αντιπαρέλθει με την πραγματικότητα. Στην Ευρώπη η μεγαλύτερη οικονομική κρίση από τη δεκαετία του 30 μετατράπηκε πολύ έξυπνα από κρίση των αγορών σε κρίση του κοινωνικού κράτους. Χρησιμοποιήθηκε για να καταλύσει εργατικά δικαιώματα, επιδόματα, μισθούς, να ξεπουλήσει κρατικές περιουσίες, να παραδώσει οικονομίες στους αδηφάγους εταιρικούς και χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.

Στην Πορτογαλία, μοντέλο εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου δόγματος, τα επιδόματα μειώθηκαν κατά το ένα πέμπτο, οι δημόσιες εταιρείες ύδρευσης, ενέργειας, μεταφορών και φυσικού αερίου ξεπουλήθηκαν, το εισόδημα μειώθηκε κατά 25%. και η χώρα βυθίζεται στην ύφεση.

Στην Ελλάδα το ζούμε: τα έχουμε ξαναπεί. Το ένα πέμπτο της οικονομίας συρρικνώθηκε, ένας στου δύο νέους είναι άνεργος, το ένα τρίτο των μικρών επιχειρήσεων έχει κλείσει, περισσότερα από τρία εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερα από 300 ευρώ. Την ίδια στιγμή ο νόμος περί ευθύνης υπουργών του κ. Βενιζέλου απαλλάσσει κάθε ένοχο από την παραμικρή έστω ελπίδα να λογοδοτήσει κάποτε για τις πράξεις του, η Seimens κερδίζει τις συμβάσεις για ηλεκτροδότηση του μετρό ως επιβράβευση για το 3% της μίζας, ο απερχόμενος μη εκλεγμένος πρωθυπουργός ζητά την εκταμίευση 18 δις προς τις τράπεζες για να αυξηθεί όπως μας λένε η ρευστότητα.

Στην Πορτογαλία η πολιτική ελίτ έφτασε ένα βήμα πιο μακριά. Πρότεινε για να ολοκληρωθούν τα μέτρα να "παγώσουν" τις δημοκρατικές διαδικασίες για έξι μήνες. Στην Ελλάδα δεν τολμούν να το εκφράσουν. Καταλύουν όμως κάθε μέρα την βούληση του λαού με άνανδρες επιθέσεις, λασπολογία, κινδυνολογία και τρομοκρατία.

Το έχω ξαναπεί και θα το επαναλάβω. Οι καιροί πλέον δεν είναι με το μέρος τους. Παντού στην Ευρώπη οι πολιτικές λιτότητας αμφισβητούνται και αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο και αν θέλουν να την αποσιωπήσουν. Όχι μόνο στη Γαλλία και την Ελλάδα. Στην Ολλανδία το σοσιαλιστικό κίνημα που αντιτίθεται στην λιτότητα βλέπει τα ποσοστά του να ανεβαίνουν εντυπωσιακά, στην Ιρλανδία όλα δείχνουν πως ο λαός θα πει ένα ηχηρό όχι στο δημοψήφισμα της 31ης Μαΐου για την επικύρωση του Ιρλανδο-Ευρωπαϊκού Συμφώνου Οικονομικής Συνεργασίας.

Ο Antonio Gramsci είχε πει πριν πολλά χρόνια πως οι κρίσεις δημιουργούνται από το παλιό που πεθαίνει όταν το νέο αργεί να γεννηθεί. Σήμερα όμως το Νέο αναγεννάται παντού στην Ευρώπη και στον κόσμο. Το κυοφόρησαν οι συνθήκες εξαθλίωσης και εξευτελισμού, η ακύρωση των ονείρων, η βία και η αλαζονεία της εξουσίας και γεννήθηκε από την ελπίδα πως η φωνή μας τελικά θα ακουστεί. Οφείλουμε να παλέψουμε για αυτό και να προχωρήσουμε

"μπροστά χωρίς να ξεχνάμε, μέχρι το ερώτημα να οριστεί,

όταν πεινάμε και όταν είμαστε χορτάτοι,

ποιανού αύριο είναι το αύριο και σε ποιόν ο κόσμος μας ανήκει;"
(Μπέρτολντ Μπρεχτ " Το Τραγούδι της Αλληλεγγύης")             

Πηγή:Ταξιδεύοντας: η άλλη όψη