Σε προηγούμενο σημείωμά μου με τον τίτλο ‘’ Η Αριστερά και οι κρυμμένες αλήθειες, επιχείρησα επιτυχώς για κάποιους, ανεπιτυχώς για κάποιους άλλους, μια κριτική, πάνω στις θέσεις των κομματικών σχηματισμών της Αριστεράς, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο απαντούν ή όχι, σε ερωτήματα της κοινωνίας, όσον αφορά στην επόμενη μέρα.Ξεκαθαρίζω πως η στάση μου, όσο αυστηρά και αν διατυπώθηκε, δεν είχε ίχνος εμπάθειας. Αγωνία εξέφραζε για την Αριστερά (όλων των πτερύγων και τάσεων) και κυρίως μια λογική απαίτηση –όσο αυστηρή κι αν ακούγεται η λέξη- να χρησιμοποιεί καθώς της ταιριάζει, μόνο τη γλώσσα της αλήθειας, κι ας κοστίζει. Είναι κι αυτό ένα ουσιαστικό στοιχείο ετεροκαθορισμού της, από τις συνήθεις πρακτικές των κομμάτων της πάση θυσία εξουσίας.
Δεν έχω λοιπόν τις ίδιες απαιτήσεις απ᾽ τους αρχηγούς των κομμάτων αυτών. Η ανειλικρίνειά τους δοκιμάστηκε και αποδείχτηκε επί σειρά δεκαετιών. Η διγλωσσία τους επίσης. Καμιά αξία δεν έχει η παράθεση επιχειρημάτων επ᾽ αυτού. Οι ίδιοι το έχουν αποδεχτεί άλλωστε σε πάμπολλες απόπειρες τάχα αυτοκριτικής, μετά από ένα οδυνηρό συνήθως γι᾽ αυτούς εκλογικό αποτέλεσμα. Ηχούν στα αφτιά του καθενός, φράσεις όπως, ‘’Ο λαός μάς τιμώρησε γιατί τού κρύψαμε την πραγματική εικόνα της χώρας’’ ή ‘’ Ο λαός μάς γύρισε την πλάτη, γιατί δεν τού είπαμε την αλήθεια’’.
Αν έχουν μια αξία αυτές οι ομολογίες, είναι ότι αυτοί που τις εκστομίζουν, αποδέχονται ή ισχυρίζονται, πως γνώριζαν την αλήθεια. Αβίαστα όμως βγαίνει το συμπέρασμα, πως η απόκρυψή της ήταν καλά σχεδιασμένη και αποσκοπούσε σε μια παραπλάνηση συνειδητά εγκληματική. Ο στόχος επίσης σαφής και αυταπόδεικτος: Η εξουσία, αυτή η περιπλανώμενη πόρνη.
Τούτων λοιπόν δοθέντων, μένει να ξεκαθαριστούν απ᾽ τους ηγέτες της δεξιάς, της κεντροδεξιάς, της κεντροαριστεράς αυτοαποκαλούμενης και συμπεριλαμβανομένης, ορισμένα πράγματα προ του …ταμείου, διότι κατόπιν αυτού, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Όλοι αυτοί οι σχηματισμοί, ομνύουν όρκους πίστεως τόσο στην ΕΕ, όσο και στο ευρώ. Έχει καλώς. Άποψή τους. Ισχυρίζονται πάλι πως θα χρειαστεί μια επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου και ορισμός ημερομηνίας απαλλαγής μας απ᾽ αυτό, καθώς και μέτρα που θα οδηγήσουν σε ανάπτυξη (άλλο μεγάλο θέμα και τούτο).
... Και βρίσκονται αντιμέτωποι, σε μια αδιάλλακτη στάση των ισχυρών της Ευρώπης, οι οποίοι εμμένουν όχι απλά στην υλοποίηση των μέχρι τώρα συμφωνηθέντων, αλλά και σε νέα δημοσιονομικά μέτρα, νέες μειώσεις μισθών, επιπλέον απολύσεις με ό,τι όλ᾽ αυτά συνεπάγονται. Τι θα κάνουν; Θα δεχτούν τις νέες προσταγές των δανειστών (διάβαζε τοκογλύφων) ή θα αρνηθούν.
Ήδη τα μέτρα του Ιουνίου-Ιουλίου, έχουν προαποφασιστεί. Αν δεχτούν, αφενός έχουν πει για πολλοστή φορά ψέμα, αφετέρου πρέπει με βάση τα όσα έχουν εξαγγείλει να βάλουν επιτέλους μια γραμμή, πέραν της οποίας δεν μπορούν να κατέβουν. Και ποια θα είν᾽ αυτή; Μισθοί των 400, των 300 των 200 ευρώ; Πού σταματάει ο κατήφορος της αγιοποίησης του δήθεν ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος; Απάντηση, όχι τηλεοπτικές ατάκες. Α-ΠΑ-ΝΤΗ-ΣΗ!!!
Και αν αρνηθούν στους συνομιλητές τους περαιτέρω υποχωρήσεις, ή αν τα όποια σχέδια εξυγίανσης ή ‘’ανάπτυξης’’ αποτύχουν και η κάνουλα των δανεικών με τους επαχθείς όρους κλείσει, τι θα κάνουν;
Ανοίγω εδώ μια παρένθεση: Το να ζητάει κάποιος πολίτης (πολλώ δε μάλλον Αριστερός) απ᾽ τον κ. Τσίπρα να απαντήσει σ᾽ ένα αντίστοιχο ερώτημα, ασφαλώς και νομιμοποιείται. Το να το θέτουν όμως αυτοί και μάλιστα εγκαλώντας τον στην τάξη είναι και υποκριτικό και καταχθόνιο. Ας απαντήσουν ΑΥΤΟΙ πρώτοι και κλείνει η παρένθεση.
Και ας έρθουμε στο καθαγιασμένο ευρώ. Προφανώς και υπάρχουν συνθήκες που δεν επιτρέπουν αποπομπή μας απ᾽ το κοινό νόμισμα. Βέβαια, έχουν δει τα μάτια μας πολλές συνθήκες να καταπατούνται σε διεθνή ζητήματα, αλλά υποθέτουμε πως αυτή, είναι ισχυρή. Υπάρχει όμως κάποιος που να απαγορεύει μια ή δυο ή τρεις χώρες να φύγουν μονομερώς; Προφανώς όχι. Κι αν αυτές οι χώρες είναι κάποιες χώρες του βορρά με πρωτοχορευτή τη Γερμανία, υπάρχει κάποιος που να μην πιστεύει ότι τότε το νόμισμα αυτό θα πάει περίπατο;
Και τότε; Αυτοί που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την παραμονή μας στο ευρώ, τι θα κάνουν; Θα έχει τότε η Ελλάδα ζωή ή θα αφανιστεί μαζί με το πρώην νόμισμά της. Σχέδιο έχουν επ᾽ αυτού;
Και ας υποθέσουμε πως έχουν. Τι προβλέπει τάχα; Μισθούς των 400, 300, ή 200 ΔΡΑΧΜΩΝ; Κατάργηση όσων συλλογικών συμβάσεων έχουν απομείνει, πάλι απολύσεις, πάλι ανεργία, πάλι περικοπές δαπανών για υγεία, παιδεία, πολιτισμό;
Θα ήταν λοιπόν αυθαίρετο το συμπέρασμά μου, πως ο στόχος όλης αυτής της ιδεολογικής παρέας, ούτε η παραμονή στην Ευρώπη είναι, ούτε στο ευρώ, αλλά η διαιώνιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου, με όποιο νόμισμα κι αν το μετρούν.
Θέλω να προλάβω τους βιαστικούς, που θα μου χρεώσουν σεναριολογία, θυμίζοντάς τους πως αν κάποιος στις αρχές του 2009, διανοούνταν να περιγράψει τη σημερινή κατάσταση, ή κομμουνιστή θα τον έλεγαν ή τρελό. Πάντως (και για να παραφράσω και το δάσκαλο Μάνο Χατζηδάκι) τρελός δεν είμαι.
Διονύσης Τσακνής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου