Mpelalis Reviews
Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014
Μπαρούτι μυρίζει η Κριμαία: Ενοπλοι κατέλαβαν το κοινοβούλο καΙ ύψωσαν τη ρωσική σημαία
Ενοπλοι κατέλαβαν την έδρα της τοπικής κυβέρνησης και το κτίριο του κοινοβουλίου στην Κριμαία, θέατρο συγκρούσεων χθες ανάμεσα σε υποστηρικτές της νέας ουκρανικής ηγεσίας και φιλορώσους οπαδούς της απόσχισης της περιοχής, μετέδωσε το πρωί της Πέμπτης το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Interfax.
Το πρακτορείο ειδήσεων μετέδωσε το μήνυμα του τοπικού τατάρου ηγέτη Ρεφάτ Τσουμπάροφ στο Facebook:
«Εμαθα ότι τα κτίρια του κοινοβουλίου και του υπουργικού συμβουλίου κατελήφθησαν από ένστολους ενόπλους χωρίς διακριτικά. Μέχρι στιγμής δεν έχουν διατυπώσει αιτήματα».
Δεν είναι σαφές ποιοι έχουν υπό τον έλεγχό τους την έδρα της τοπικής κυβέρνησης και το κοινοβούλιο, όμως, σύμφωνα με δημοσιογράφο του Reuters που βρίσκεται επί τόπου, η ρωσική σημαία έχει υψωθεί και στα δύο κτίρια.
Πεδίο μάχης χθες η περιοχή
Χθες, η Κριμαία έγινε πεδίο σφοδρών συγκρούσεων χθες ανάμεσα σε υποστηρικτές της νέας ουκρανικής ηγεσίας και φιλορώσους οπαδούς της απόσχισης της περιοχής
Χιλιάδες φιλοδυτικοί εισέβαλαν στο περιφερειακό κοινοβούλιο της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας, σπάζοντας τον αστυνομικό κλοιό. Οι φιλοδυτικοί διαδηλωτές -στην πλειονότητά τους Τάταροι- συγκρούστηκαν με τους φιλορώσους που είχαν οργανώσει αντιδιαδήλωση στη Συμφερόπολη, την πρωτεύουσα της Κριμαίας.
Ο ηγέτης των Τάταρων Ρεφάτ Τσουμπάροφ, ο οποίος πήγε να χαιρετίσει το πλήθος αλλά γιουχαΐστηκε από τους φιλορώσους διαδηλωτές, είπε στο Ρόιτερς: "Θυμόμαστε τι έκαναν οι Ρώσοι σ' εμάς τους Τάταρους. Σήμερα, εξαιτίας τους, είμαστε μειονότητα στην πατρίδα μας (...). Έχουμε πολεμήσει περισσότερες φορές στο πλάι των Ουκρανών παρά εναντίον τους και είμαστε πιστοί σ' αυτούς".
Οι διαδηλωτές ήρθαν στα χέρια, εκτόξευσαν μπουκάλια οι μεν στους δε και αντάλλαξαν ύβρεις έξω από το κοινοβούλιο αλλά επενέβησαν οι αστυνομικές δυνάμεις και χώρισαν τις δύο αντίπαλες ομάδες, σχηματίζοντας μια αλυσίδα ανάμεσά τους. Να σημειωθεί ότι οι αστυνομικοί δεν ήταν οπλισμένοι.
Εδρα του ρωσικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας
Η Κριμαία μεταβιβάστηκε στην ουκρανική κυριαρχία το 1954 από τον ηγέτη της Σοβιετικής Ενωσης Νικίτα Χρουστσόφ. Η Κριμαία, έδρα του ρωσικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας , που ελλιμενίζεται στη Σεβαστούπολη, είναι η μόνη περιοχή της Ουκρανίας όπου οι Ρώσοι αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού, αν και σε πολλές περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας οι κάτοικοι ομιλούν τη ρωσική ως πρώτη γλώσσα.
Δεκάδες χιλιάδες Τάταροι της Κριμαίας θύματα μαζικού εκτοπισμού προς την σοβιετική Κεντρική Ασία από το καθεστώς του Στάλιν το 1944, επέστρεψαν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης το 1991 και διατύπωσαν διεκδικήσεις για την επιστροφή των εδαφών τους που κατασχέθηκαν μετά τον εκτοπισμό τους.
Από την «Ελιά» που ήτανε …πουρνάρι, στο …παπάκι που πάει στην ποταμιά
Γράφει ο Μαγια
Βάλθηκε η Διαπλοκή να «πρωταγωνιστήσει» στο καρναβάλι με τις αστείες όσο αφελείς μεταμφιέσεις της.
Αντικατέστησε τη μάσκα της «Ελιάς» μόλις αποκαλύφθηκε πως ήτανε …πουρνάρι, με το …παπάκι που πάει στην ποταμιά, όχι για να κρυφτεί μέσα στην καλαμιά, αλλά αποσκοπώντας να πλύνει τις βρώμικες και (διε)φθαρμένες κουρελούδες του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος.
Δεύτερη είδηση στο Μέγκα το «ποτάμι» που ξαφνικά (;) χθες εμφάνισε στην πολιτική σκηνή ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης, εκλεκτό τέκνο του Σημιτισμού, που προοριζόταν ως επικεφαλής της «Εληάς». Παρόμοια μεταχείρηση από τις ειδήσεις του καναλιού είχε μόνο η φιλανθρωπική δραστηριότητα της Μαριάννας Βαρδινογιάννη.
Προέταξε η Διαπλοκή τη συστημική, αλλά ευγενική, τηλεπερσόνα, τον Σταύρο Θεοδωράκη, μπας και μαζί με τους απολιτίκ και τις χαζογκόμενες, τις «αγέλες των αποχαυνωμένων αυτιστικών», κατά τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, τσιμπήσουν και αντισυστημικοί πολίτες
Το σύστημα αναζητά εδώ και πολύ καιρό τρόπους επιβίωσης. Οι ελίτ αγωνιούν για το μέλλον των κεκτημένων τους και επιχειρούν να επενδύσουν ποικιλοτρόπως στην αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Τρέμουν στο ενδεχόμενο επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ και μηχανεύονται σχέδια για την τηλεοπτική καθήλωση των αγανακτισμένων κι αναποφάσιστων πολιτών.
Η, εν είδει διακήρυξης, γλυκανάλατη έκθεση ιδεών, διανθισμένη με πιασάρικα, αλλά άχρωμα λαικίστικα πυροτεχνήματα, που χαιδεύουν τ΄αυτιά, αποκαλύπτει το προφίλ μιας ακραιφνούς νεοφιλελεύθερης, δεξιάς κίνησης. Κατ εικόνα και ομοίωση των συντακτών και πατρώνων της.΄
Κάποιοι λένε ότι η βλακεία (όπως το Σύμπαν) είναι απέραντη. Ας προσθέσουν και την απελπισία.
Υ.Γ. Δυστυχώς για τη Διαπλοκή τα τηλεοπτικά πρόσωπα είναι καμένα. Πλούσια, αλλά καμένα!
Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014
Στην υγειά μας
Αγαπητέ πιτσιρίκο, σου γράφω σχετικά με την «υγεία» των Ελλήνων. Τώρα που είναι κλειστά τα πολυϊατρεία του ΕΟΠΥΥ, υπάρχουν μονάχα οι συμβεβλημένοι γιατροί του ΕΟΠΥΥ για κάποιον που δεν έχει να πληρώσει το αντίτιμο της επίσκεψης. Εναλλακτική είναι τα νοσοκομεία, στα οποία, απ΄ ότι διαβάζω, έχει αυξηθεί σημαντικά η προσέλευση ασθενών σε αυτά.
Λοιπόν, για την ευαίσθητη κατηγορία των παιδιών δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ Παιδίατρος συμβεβλημένος στους νομούς:
Αιτωλοακαρνανίας, Αργολίδας, Αρκαδίας, Άρτας, Βοιωτίας, Γρεβενών, Ευρυτανίας, Ημαθίας, Καβάλας, Καστοριάς, Κυκλάδων, Λασιθίου, Λέσβου, Λευκάδας, Ξάνθης, Πέλλας, Πρέβεζας, Ροδόπη, Σάμου, Σερρών, Φλώρινας, Χίου.
Οι νομοί Λευκάδας, Σάμου δεν έχουν κανέναν απολύτως γιατρό συμβεβλημένο, οποιασδήποτε ειδικότητας.
Να είσαι καλά,
Ανδρέας
(Αγαπητέ φίλε, δεν ξέρω τι λέτε εσείς αλλά η Κριστίν Λαγκάρντ μας ενημέρωσε πως η χώρα έχει πρωτογενές πλεόνασμα πρώτη φορά από το 1943 -που ήταν οι Ναζί εδώ-, και μας είπε πως πρέπει να ανοίξουμε σαμπάνιες. Αν δεν υπήρχαν γιατροί και παιδίατροι σε κανένα νομό της χώρας, το πρωτογενές πλεόνασμα θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο. Εντάξει, και το χρέος έχει φτάσει τα 325 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά υποθέτω πως είναι θέμα χρόνου να βρουν έναν τρόπο για να παρουσιαστεί και η αύξηση του χρέους σαν εθνική επιτυχία. Να είστε καλά.)
CEP: Μειώνεται η πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας.
Η Ελλάδα δεν έχει σχεδόν καμία πιθανότητα να αποπληρώσει τα δάνεια που έχει λάβει από το εξωτερικό, ενώ μειώνεται με ταχύτητα η πιστοληπτική της ικανότητα, σύμφωνα με Έκθεση του Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Πολιτική (CEP) του Φράιμπουργκ...
Την έκθεση επικαλείται η εφημερίδα «Die Welt», επισημαίνοντας ότι...
το Κέντρο δεν διακρίνει μάλιστα καθόλου τάσεις βελτίωσης.
το Κέντρο δεν διακρίνει μάλιστα καθόλου τάσεις βελτίωσης.
«Οι Έλληνες εξακολουθούν να ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους» επισημαίνει η εφημερίδα, επικαλούμενη στοιχεία της Έκθεσης που υποδεικνύουν ότι «το ποσοστό κατανάλωσης επί του διαθέσιμου εισοδήματος στην Ελλάδα δεν είναι το υψηλότερο μόνο στην Ευρωζώνη, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση», με το ποσοστό αυτό να ξεπερνά το 100% από το 2002, ενώ αυξήθηκε και πέρυσι.
Αυτό, σύμφωνα με την εφημερίδα, σημαίνει ότι η Ελλάδα υπερχρεώνεται όλο και περισσότερο στο εξωτερικό προκειμένου να χρηματοδοτήσει καταναλωτικές δαπάνες, γεγονός το οποίο οξύνει την κρίση. «Χωρίς δραστική μείωση του ποσοστού κατανάλωσης, δεν είναι δυνατόν η χώρα να ανακτήσει την πιστοληπτική της ικανότητα», τονίζει το CEP και συμπεραίνει ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις για τέτοια πολιτική περικοπών, με συνέπεια η πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας να συνεχίζει να πέφτει και μάλιστα σαφώς ταχύτερα από ό,τι σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης - γι' αυτό και η Ελλάδα, για αρκετό διάστημα θα συνεχίσει να εξαρτάται από την βοήθεια άλλων χωρών.
Στο δημοσίευμα αναφέρεται ακόμη ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν, αντιθέτως από την εντύπωση που δημιουργούν επίσημα στοιχεία από την Αθήνα, καθόλου τάσεις βελτίωσης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε σύγκριση με το 2012, οπότε καταγράφηκαν επιτυχίες στο πεδίο της σταθεροποίησης, το 2013 σημειώθηκε επιδείνωση, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του CEP.
Οι καθαρές εισροές κεφαλαίων υποχώρησαν και πάλι το 2013, ωστόσο, αντί να γίνουν περικοπές στην κατανάλωση, οι επενδύσεις υποχώρησαν, κάτι το οποίο οδήγησε στην μείωση της ανταγωνιστικότητας και κατ' επέκταση των δυνατοτήτων για ανάπτυξη.
Διευκρινίζεται ότι το CEP στην μελέτη του και ειδικά στον δείκτη «Default-Index 2014» δεν υπολογίζει μόνο το χρέος των χωρών, αλλά και την επενδυτική δραστηριότητα σε αυτές, καθώς, όπως επισημαίνεται, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων επηρεάζει την πιστοληπτική ικανότητα μιας χώρας.
Στην ίδια μελέτη καταγράφονται πάντως ανησυχίες και για την μείωση της πιστοληπτική ικανότητας της Φινλανδίας και του Βελγίου, οι οποίες καθίστανται πλέον «προβληματικές», ενώ επιδεινώνεται και η κατάσταση της Ιταλίας και εκφράζονται ανησυχίες και για την Γαλλία. Θετικές είναι, αντίθετα, οι εκτιμήσεις για την Ιρλανδία και την Ισπανία.
Πηγή: ΑΜΠΕ
harryklynn.blogspot.gr
harryklynn.blogspot.gr
Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014
H Πατρίδα δεν είναι το κράτος
Η εθνική επιβίωση είναι υπεράνω ιδεολογιών, ταξικών διαφορών, προσωπικών αδικιών και συμφερόντων. Το κράτος πιθανόν να είναι δίκαιο ή άδικο, ικανό ή ανίκανο, αφερέγγυο, αυταρχικό και σπανίως στοργικό να δέρνει τους συνταξιούχους, να μη σέβεται ζώντες και τεθνεώτες, να μεροληπτεί, να ψεύδεται, να εξαπατά, να χρηματίζεται, να τρομοκρατεί. Η πατρίδα είναι κάτι ακλόνητο, βαθύ και καθοριστικό για τον άνθρωπο...
Tου Διονύση Χαριτόπουλου*
Ένα γεγονός που έχει επιμελώς αποσιωπηθεί είναι ότι στις 16 Νοεμβρίου 1967 η Τουρκική Εθνοσυνέλευση κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας.
Στα σύνορα του Έβρου η απέναντι όχθη πλημμύρισε με τουρκικά άρματα μάχης, που μάρσαραν νυχθημερόν εκφοβιστικά και πανέτοιμα να περάσουν το ποτάμι. Στη δική μας πλευρά ο αριθμός των αρμάτων ήταν ασήμαντος σε σχέση με των Τούρκων και αρχίσαμε τα «κολοκοτρωναίικα» τα κάναμε κυκλικές βόλτες μέσα από δάση και χωριά για να φαίνονται περισσότερα. (Εικόνα τρομακτικής ανισότητας, που θα έπρεπε να την έχουν αντικρίσει όσοι με ασυγχώρητη ανευθυνότητα μιλάνε για μείωση των εξοπλισμών.) Ο ίλαρχος Ν.Μ., διοικητής μιας Ίλης Αναγνωρίσεως, διέθετε στον τομέα ευθύνης του πλάι στο ποτάμι 4 έφεδρους αξιωματικούς και 144 στρατιώτες, συν 2 «βοηθητικούς» που δεν έφεραν όπλο.
Εκείνες τις κρίσιμες στιγμές έλαβε μια επείγουσα διαταγή από τη Μεραρχία και κάλεσε προσκλητήριο στη μονάδα του. Ανέλυσε στους συγκεντρωμένους την κατάσταση, μίλησε για την τουρκική υπεροπλία και ζήτησε από τους στρατιώτες του 30 εθελοντές να περάσουν την ίδια νύχτα το ποτάμι, με επικεφαλής τον ίδιο και τους 4 έφεδρους αξιωματικούς τους, για δολιοφθορά στα εχθρικά τανκς. Οι πιθανότητες να γυρίσουν ζωντανοί ήταν μηδαμινές, είτε πετύχαινε η αποστολή τους είτε όχι γι’ αυτό τούς έδωσε είκοσι λεπτά προθεσμία να συζητήσουν μεταξύ τους και να αποφασίσουν μόνοι τους ποιοι θα συμμετείχαν εθελοντικά. Μάλιστα προέτρεψε όσους ήταν παντρεμένοι ή είχαν προστατευόμενα μέλη στην οικογένειά τους να μη συμμετάσχουν στο εγχείρημα.
Στην ουσία, ο ίλαρχος Ν.Μ. απάλλαξε τους στρατιώτες του από κάθε όρκο και υποχρέωση και τους έδωσε το δικαίωμα να επιλέξουν οι ίδιοι αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν.
Ο Έβρος ήταν ανέκαθεν για τον στρατό ο κάλαθος των «αχρήστων». Ήταν μία χρόνια πρακτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, στην οποία η δικτατορία είχε προσδώσει διαστάσεις τιμωρίας. Στον Έβρο έστελναν όλους τους παρίες, που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα για καλύτερη μετάθεση, τους κοινωνικά απροσάρμοστους και κυρίως τους αντίθετους στο καθεστώς, στους οποίους μάλιστα επιφύλασσε και την ανάλογη περιποίηση.
Αυτή πάνω κάτω ήταν η κοινωνική σύνθεση και της μονάδας του Ν.Μ., που οι οπλίτες της συσκέπτονταν μεταξύ τους για είκοσι λεπτά και συγκεντρώθηκαν πάλι με τον ήχο της σάλπιγγας. Ο ίλαρχος διέταξε οι 30 εθελοντές να κάνουν ένα βήμα μπροστά για να αποσπαστούν από τους υπόλοιπους. Τότε ένα βήμα μπροστά δεν έκαναν μόνο 30 άντρες, αλλά αυτομάτως και οι 144, μαζί τους και οι 2 «βοηθητικοί».
Αυτά τα παιδιά ήταν απλοί στρατιώτες.
Αυτά τα παιδιά ήταν απλοί στρατιώτες.
Δεν είχαν την ψυχοτεχνική εκπαίδευση για καταδρομικές επιχειρήσεις ούτε τον απαιτούμενο ειδικό εξοπλισμό και την ανάλογη υποστήριξη, εύλογα θα μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτή την αποστολή θανάτου. Όμως αποφάσισαν να υπερβάλουν εαυτόν, διέγραψαν τις ταλαιπωρίες που τους υπέβαλλε το ανελεύθερο καθεστώς και ήταν έτοιμα να δώσουν τη ζωή τους για την πατρίδα, όπως ακριβώς οι πατέρες τους πολέμησαν τους Ιταλούς υπό τη μεταξική δικτατορία: η αντίθεσή τους στο δικτατορικό καθεστώς δεν επηρέασε σε τίποτα τη φιλοπατρία τους.
Ένιωθαν ως το κύτταρό τους, χωρίς να χρειαστεί να τους το πει κανείς, ότι η εθνική επιβίωση είναι υπεράνω ιδεολογιών, ταξικών διαφορών, προσωπικών αδικιών, συμφερόντων κ.λπ.
Γιατί το κράτος δεν είναι πατρίδα
Το κράτος είναι απλώς ένα σύστημα διαχείρισης της κοινωνίας που αλλάζει ανάλογα με τα πρόσωπα τα οποία εντελώς πρόσκαιρα και συγκυριακά το στελεχώνουν. Το κράτος πιθανόν να είναι δίκαιο ή άδικο, ικανό ή ανίκανο, αφερέγγυο, αυταρχικό και σπανίως στοργικό να δέρνει τους συνταξιούχους, να μη σέβεται ζώντες και τεθνεώτες, να μεροληπτεί, να ψεύδεται, να εξαπατά, να χρηματίζεται, να τρομοκρατεί.
Η πατρίδα είναι κάτι ακλόνητο, βαθύ και καθοριστικό για τον άνθρωπο.
Η πατρίδα είναι η πανάρχαιη γειτονιά μας στον κόσμο.
Η πατρίδα είναι η πανάρχαιη γειτονιά μας στον κόσμο.
Αυτή μας προσδιορίζει και νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας. Επειδή είμαστε πρόσωπα, και όχι τυχαία άτομα, υπάρχουμε εν χώρω και χρόνω με δικό μας ήθος και έθος. Άλλωστε η ανθρώπινη ποικιλία τρόπων, αισθημάτων, εμπειριών και έκφρασης συνιστά τη διαφορετικότητα, που είναι ζωή και ευλογία, δίνει μορφή και περιεχόμενο στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.
Τελικώς η σύγκρουση τότε με την Τουρκία αποσοβήθηκε με οδυνηρές υποχωρήσεις εκ μέρους μας, μία από αυτές ήταν η επαίσχυντη απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο, που άνοιξε το δρόμο για την τουρκική εισβολή στο νησί το 1974.
Και από τότε, χωρίς να γίνει πόλεμος, επί 40 ολόκληρα χρόνια χάνουμε σταθερά ανθρώπους και δικαιώματα.
Ιδίως από το 1996 και μετά έχουμε οδηγηθεί σε μια κατάσταση «φινλανδοποίησης» έναντι της Τουρκίας, η οποία συνεχώς διατυπώνει νέες απειλές και νέες απαιτήσεις: Ίμια, γκρίζες ζώνες, S-300, υφαλοκρηπίδα, Θράκη, casus belli για τα 12 μίλια, αποστρατιωτικοποίηση των νησιών (για να ακολουθήσουν τη μοίρα της Κύπρου), διχοτόμηση του Αιγαίου και ίσως άλλα που δεν τα γνωρίζουμε. Και, επειδή «τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει αν κάτι άλλο δεν υποχωρήσει», εμείς τα τελευταία δέκα χρόνια, άτολμοι και περιδεείς, γλείφουμε για «ελληνοτουρκική φιλία», μεταμφιέζουμε τον τρόμο μας σε «σωφροσύνη» και σκιζόμαστε να εξυπηρετήσουμε τους απέναντι σε ό,τι θέλουν: υποστήριξη στην Ευρώπη, τερατούργημα Ανάν, οικονομικά ανοίγματα και διάφορα άλλα αναξιοπρεπή, ενώ ο κατάλογος των πεσόντων μας μεγαλώνει ασταμάτητα: Σιαλμάς, Βλαχάκος, Γιαλοψός, Καραθανάσης, Ηλιάκης.
Όμως όλα έχουν ένα όριο.
Η πορεία ενός έθνους δεν καθορίζεται από ευκαιριακά συμφέροντα και ανεπαρκείς ηγεσίες. Περιλαμβάνεται στις θυσίες των νεκρών μας, στο παρόν το δικό μας και στο μέλλον αυτών που έρχονται. Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα μπορεί να τα χάσουμε μόνο μετά από στρατιωτική ήττα, ουδείς από τους κρατούντες νομιμοποιείται να τα παραχωρήσει σε διαπραγματεύσεις.
Όποιος μιλάει για ελευθερία και ανεξαρτησία χωρίς να είναι έτοιμος να ματώσει είναι απατεώνας. Ούτε το δικαστήριο της Χάγης ούτε οποιοσδήποτε άλλος διεθνής οργανισμός μπορεί να αποφανθεί αν επιτρέπεται να αναπνέουμε ακόμη τον αέρα της πατρίδας μας ή αν η Θράκη, η Κύπρος και τα νησιά είναι δικά μας.
Η αλήθεια είναι μία και πανάρχαιη:
Δικό σου είναι μόνο αυτό που μπορείς να προστατεύσεις.
Δικό σου είναι μόνο αυτό που μπορείς να προστατεύσεις.
*Δημοσιεύεται στο βιβλίο του «Ημών των Ιδίων».
Η πιο "αντιπολεμική" φωτογραφία που έχει κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο
Η φωτογραφία κυκλοφόρησε στο facebook και είναι πραγματικά συγκλονιστική.
Όπως πολύ σωστά επισημαίνει στο σχόλιο του εκείνος που την κυκλοφόρησε είναι “η πιο συγκλονιστική και καλλιτεχνική αντιπολεμική φωτό που έχω δει.
 |
| Πηγή εικόνας: OnAlert |
Όπως πολύ σωστά επισημαίνει στο σχόλιο του εκείνος που την κυκλοφόρησε είναι “η πιο συγκλονιστική και καλλιτεχνική αντιπολεμική φωτό που έχω δει.
Ούτε μάνες και παιδιά που κλαίνε, ούτε σακατεμένα σώματα.
Ολα αυτά μαζί "φαίνονται" στην "Απώλεια" και την "Απουσία".
Άξιο παρατήρησης σε αυτή τη φωτογραφία είναι και το ...γεγονός ότι, η μεν γυναίκα έχει περήφανο και οργισμένο βλέμμα, το δε παιδί φοράει το καπέλο του νεκρού πατέρα του.
Αγνώστου φωτογράφου, μάλλον εποχής Α' Παγκοσμίου”.
Δημογραφικό και μετανάστευση
του Γιώργου Τσακίρη
Σελίδες επί σελίδων, μελέτες επί μελετών και συγγράμματα επί συγγραμμάτων έχουν γραφεί για το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει εδώ και δεκαετίες η χώρα. Υπάρχει πραγματικά κανένας λόγος να ασχοληθεί κάποιος για άλλη μία φορά με το αντικείμενο για να τονίσει το προφανές ;
Ναι, διότι πρέπει να γίνει άμεσα κατανοητό ότι οι Έλληνες, λόγω του δημογραφικού προβλήματος που έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσης, είναι απολύτως βέβαιο ότι το πολύ σε 50 χρόνια, θα είναι μειονότητα στην πατρίδα τους. Σε δημοσίευμα του περιοδικού «Άρδην» επισημαίνεται : σήμερα το TFR (Total Fertility Rate, Συνολικό Ποσοστό Γονιμότητας) στην Ελλάδα βρίσκεται στο 1,33, αλλά για τους Έλληνες της απογραφής του 2001, υπολογίζεται πως είναι στο 1, ίσως και πιο κάτω! Ξέρουμε τη σύνθεση του πληθυσμού ανά πενταετείς ηλικιακές ομάδες, ξέρουμε το μέσο όρο της ηλικίας τεκνοποίησης (είναι τα 29 έτη), το προσδόκιμο επιβίωσης, το δείκτη γεννητικότητας. Αν βαριόμαστε να κάνουμε τους υπολογισμούς, ξέρουμε τι έχουν πει διάσημοι δημογράφοι για το τι συμβαίνει στους πληθυσμούς με TFR κοντά στο 1: η Κατίνκα Μπάρις του «Κέντρου για Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση» (CER) γράφει πως με δείκτη γεννητικότητας «κοντύτερα στο 1… κάθε γενιά θα φθάνει το 60% της προηγούμενης» ενώ σε άρθρο του ο Ράσελ Σόρτο των Νιου Γιορκ Τάιμς γράφει πως «για τους δημογράφους ο αριθμός αυτός (σ.σ: TFR<1.3) έχει πολύ συγκεκριμένες μαθηματικές επιπτώσεις : σημαίνει πως ο πληθυσμός μιας χώρας θα μειωθεί κατά 50% μέσα σε 45 χρόνια, προκαλώντας ανεπανόρθωτη μείωση του πληθυσμού». Μείωση κατά 50% μέσα στα επόμενα 45 χρόνια ! Εάν αληθεύουν αυτές οι προβλέψεις, το 2060 οι Έλληνες κάτοικοι αυτής της χώρας, θα αριθμούν κάτι λιγότερο από 5.000.000 !
Εάν συνυπολογίσουμε ότι ήδη από την δεκαετία 1991-2001, το 96,8% της Συνολικής Αύξησης του πληθυσμού της χώρας προήλθε από την καθαρή μετανάστευση (την διαφορά δηλαδή μεταξύ αυτών που έφυγαν από τη χώρα σε σχέση με αυτούς που ήλθαν), γίνεται πιστεύω απόλυτα κατανοητό για τι μεγέθους πρόβλημα μιλάμε. Σε ερώτησή της το Μάρτιο του 2013 η βουλευτής του κινήματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων σημειώνει : Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι, η αυξανόμενη υπογεννητικότητα και η σύγκριση των αριθμών αυτών με τους καταγραφόμενους κατ’ έτος θανάτους, οδηγούν στη ραγδαία συρρίκνωση του γένους και απειλούν τα θεμέλια του Έθνους.
Στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδας, και ειδικότερα στις αγροτικές περιοχές, το πρόβλημα παρουσιάζεται εντονότερο. Το 2009, χρονιά στην οποία αναφέρονται τα στοιχεία, υπήρξαν 1.588 γεννήσεις και 3.074 θάνατοι! Θα κλείσω αυτό το σημείωμα με μία αναφορά και ευθεία σύνδεση του δημογραφικού προβλήματος, με το επίσης τεράστιο πρόβλημα της μετανάστευσης.
Είναι πλέον σε όλους γνωστό ότι λόγω της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, παρατηρείται και πάλι έντονα το φαινόμενο της μετανάστευσης σε άλλες (ευρωπαϊκές κυρίως) χώρες με σκοπό την εύρεση εργασίας. Την ίδια στιγμή, η χώρα μας δέχεται ένα μεγάλο κύμα παράνομων μεταναστών. Ένα πρόβλημα που σε καμία περίπτωση δεν ήταν και δεν είναι έτοιμη να διαχειρισθεί. Και ως απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι ο τεράστιος, για τα πληθυσμιακά δεδομένα της χώρας, αριθμός των παράνομων μεταναστών, θα μπορούσε να … αφομοιωθεί, ας διαβάσουν τις παρατηρήσεις που ακολουθούν (από το ίδιο δημοσίευμα του «Άρδην») : Η διάθεση ενός μετανάστη να ενταχθεί στην χώρα υποδοχής εξαρτάται από το συμβολικό κύρος της χώρας αυτής. Από αυτήν την άποψη, η ελκυστικότητα της Ελλάδας βαίνει μειούμενη.
Ποιος αλήθεια και γιατί θα κατέβαλλε τον κόπο να ενταχθεί πολιτιστικά και κοινωνικά σε μία παρακμιακή χώρα γερόντων χωρίς μέλλον (όπως θα είναι η Ελλάδα σε μερικές δεκαετίες αν το δημογραφικό πρόβλημα αφεθεί ανεξέλεγκτο), όταν θα μπορούσε να διεκδικήσει την έντονη, αυτόνομη παρουσία του ως δυναμικό και νεανικό μουσουλμανικό, αφρικανικό κ.ο.κ. στοιχείο ; Ποιος θα μπορούσε να αποκλείσει ακόμη και την καλλιέργεια αποσχιστικών διαθέσεων ;
Σε ορισμένες (πχ) πιο ανθηρές, ή απομονωμένες, ή πολιτιστικά ιδιαίτερες περιοχές του ελλαδικού χώρου, ίσως να δημιουργούνταν εναλλακτικές συλλογικές «ταυτότητες διαφυγής» από την παρακμιακή, γηράσκουσα, κοινή ελληνική ταυτότητα.. Σημερινοί γραφικοί «τοπικισμοί» θα ήταν δυνατό, σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις όπου έχουν μεγαλύτερο βάθος από τη μια, θα είχαν ικανούς υλικούς όρους από την άλλη, να μετεξελιχτούν σε «εθνικισμούς», οδηγώντας ακόμα και σε αποσχιστικά προτάγματα από τον γηράσκοντα, εκπτωχευόμενο και εξασθενούμενο ελλαδικό κοινωνικό σχηματισμό (σας έρχεται στο μυαλό κάποια συγκεκριμένη Περιφέρεια της χώρας ; ) Εάν το πρόβλημα αφεθεί στην τύχη του, υπάρχει περίπτωση να δημιουργούνταν απορίες ακόμη και για τη δυνατότητα προάσπισης της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας ; Ή μήπως ως φυσική συνέπεια όλων των προηγουμένων, πιθανόν να είναι και η τροποποίηση των συνόρων (ακόμα και χωρίς πόλεμο), κάτω από την πίεση διεκδικήσεων από πιο ανθηρά, ισχυρά, πολυάριθμα έθνη ; Αν μάλιστα σε ορισμένες περιοχές είχαμε και την ανατροπή της εθνοτικής σύνθεσης του πληθυσμού (πχ η Θράκη ή τα νησιά του Αιγαίου), μήπως η «αποκοπή» τμημάτων της χώρας προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, θα έπρεπε να θεωρείται ως μία εξέλιξη τόσο φυσιολογική, που στη συγκυρία της εποχής κάθε αντίσταση θα έμοιαζε με «τυχοδιωκτισμό», «αδυναμία αναγνώρισης των νέων πραγματικοτήτων» κ.ο.κ ; Τροφή για σκέψη και προβληματισμό, αλλά και για άμεσες ενέργειες. Κι ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.
Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014
Συγκλονιστικό video από τη μάχη του Κιέβου
Η εικόνα των επεισοδίων με την κάμερα του Alexey
Solodunov να κινείται και στα δυο στρατόπεδα.
ΥΓ του blog: Μη φοβάστε δεν πρόκειται να συμβούν
τέτοια γεγονότα στην Ελλάδα. Είναι αδύνατον. Ο ελληνικός λαός είναι σοφός έχει σύνεση
κι αξιοθαύμαστη υπομονή και καρτερία. Είναι και χριστιανός στην μεγάλη του πλειοψηφία
κι όταν του παίρνουν το ένα σπίτι οι τράπεζες δίνει στο κράτος και το εξοχικό του. Έχει εξαίρετη ενημέρωση και καθοδήγηση από δημοσιογράφους, αναλυτές
όπως ο Πρετεντέρης, η Τρέμη, ο Τέλογλου, η Στάη, ο Ευαγγελάτος, η Σπυράκη, ο
Πορτοσάλτε, ο Οικονομέας, ο Τσίμας, ο Alex Παπαχελάς, οι Καψήδες
(υιοί) κ.ά.. που του τα κάνουν όλα λιανά και εξηγήσιμα. Αυτοί διαψεύδουν
και την ζωή. Η ζωή και η πραγματικότητα είναι λάθος οι ενημερωτές ποτέ. Έχει
και ηγεσία που είναι διεθνούς κύρους και την αναγνωρίζουν και τη σέβονται
μεγάλοι ηγέτες του εξωτερικού όπως η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Σαρκοζί, ο Ντάισελμπλουμ,
ο Μπαρόζο κ.ά. Αυτός την εξέλεξε ώριμα με την ψήφο του. Μη ξεχνάμε ότι κι ο
προηγούμενος πρωθυπουργός του Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου (κοινώς ΓΑΠ) ήταν
μεγάλος φιλόσοφος που κατατασσόταν μέσα στους 100 πιο διακεκριμένους
σύγχρονους του κόσμου. Κι αυτόν αυτός τον επέλεξε και τον εξέλεξε με την ψήφο
του με το σύνθημα 'Γιώργο άλλαξε τα όλα'. Κι αυτός πράγματι τα άλλαξε. Έφερε τα
πάνω κάτω. Σπάνιο δείγμα πολιτικού, ότι υποσχέθηκε το έκανε απόλυτα. Δυστυχώς
όμως υπάρχουν και κακοί Έλληνες όχι πολλοί καμιά 1.500.000 που δεν συμβάλουν
στην εθνική προσπάθεια. Είναι κυρίως κάποια κωλόπαιδα με κάτι πτυχία Ναααα, με
διδακτορικά και διπλώματα που φεύγουν στο εξωτερικό όπως φεύγανε οι εργάτες την
δεκαετία του '50 για τα εργοστάσια της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές. Οι
περισσότεροι όμως μένουν και αγωνίζονται για την ανάπτυξη μαζί με τους εθνικούς
επενδυτές (οι ξένοι ακόμα να φανούν) με μικρούς μισθούς ή και καθόλου μισθούς
για να σωθούν οι τράπεζες. Γιατί οι τράπεζες είναι ο στυλοβάτης της
εθνικής οικονομίας και η λοκομοτίβα για την ανάπτυξη. Το γνωρίζουν, το λέει κι
ο Κώνστας κι η Μακρή, κι ο Μανδραβέλης, κι ο κύριος Μπάμπης ειδικά ο
κύριος Μπάμπης. Μέχρι στιγμής βέβαια η ανάπτυξη πηγαίνει στις τράπεζες της
Ελβετίας και στις πίστες της παραλίας που 'συσκέπτονται' τις νύχτες οι εθνικοί
ευεργέτες αλλά κάποτε θα έρθει και στην χώρα. Ως γνωστόν ο ελληνικός λαός κι ο
Έλληνας έχει κουράγιο, πίστη και ελπίδα κι είναι ατρόμητος δεν τον σκιάζει
φοβέρα καμιά. Μάχεται σαν γνήσιος απόγονος του Λεωνίδα όλα τα θεριά κι όλα τα
στοιχεία της φύσης από τον καναπέ του. Γιατί από τον καναπέ του δεν σηκώνεται,
έχει κολλήσει. Μ’ αυτόν θα τον θάψουνε. Να ‘μαστε γεροί να τον θυμόμαστε.
ΥΓ του υστερογράφου: Από πότε το χέσιμο το είπαν ανδρεία και σύνεση;
Κυβέρνηση: Πλεόνασμα κοροϊδίας
του Λεωνίδα Βατικιώτη
Για δεύτερη φορά µέσα σε λιγότερο από µία εβδοµάδα, προχθές Παρασκευή, ευρωπαίος αξιωµατούχος αµφισβήτησε το κλίµα υψηλών προσδοκιών που καλλιεργεί η κυβέρνηση σε σχέση µε το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσµατος του 2013, δηλώνοντας ότι είναι ακόµη πολύ νωρίς για να υπάρχει ακριβής εκτίµηση. Η πρώτη φορά ήταν το προηγούµενο Σαββατοκύριακο, από τον γερµανό επικεφαλής της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας Γιούροστατ Βάλτερ Ραντερµάχερ, που δήλωσε ότι «δεν υπολογίζουµε τους αριθµούς όπως θα το επιθυµούσε ο έλληνας πρωθυπουργός». Πιο καθαρά δεν λέγεται…
Η κυβέρνηση «επενδύει» στο πρωτογενές πλεόνασµα για να έχει κάτι να επιδείξει στην προεκλογική περίοδο και να περιορίσει την πολιτική της συντριβή. Γι’ αυτόν το λόγο οι εκτιµήσεις του πρωτογενούς πλεονάσµατος (της διαφοράς δηλαδή µεταξύ δηµοσίων εσόδων και δαπανών, χωρίς προφανώς να υπολογίζεται η εξυπηρέτηση του δηµόσιου χρέους) από την κυβέρνηση ξεκινούν από 812 εκατ. στην πιο τσιγκούνικη, «γερµανική» εκδοχή και φτάνουν τα 3,9 δισ. στην πιο… κιµπάρικη, όταν συνυπολογίζονται οι επιστροφές κερδών από τα ελληνικά οµόλογα των κεντρικών τραπεζών του ευρωσυστήµατος (1,6 δισ. ευρώ) και 800 εκατ. ευρώ τα κέρδη της Τράπεζας της Ελλάδος από τα ελληνικά οµόλογα.
Παραλείπουν βέβαια στην κυβέρνηση τρεις… λεπτοµέρειες. Η πρώτη σχετίζεται µε τα 6,17 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσµων υποχρεώσεων, όπως περιγράφονται στον πρόσφατο κρατικό προϋπολογισµό για τον Αύγουστο του 2013. Εξ αυτών τα 3,6 δισ. οφείλονται στους οργανισµούς κοινωνικής ασφάλισης, τα 1,15 δισ. στα νοσοκοµεία, τα 760 δισ. στην τοπική αυτοδιοίκηση και τα 362 δισ. στα υπουργεία. Ας µην αναρωτιόµαστε µετά γιατί θέλουν τη δηµόσια υγεία…
Η δεύτερη… λεπτοµέρεια που παραλείπεται µέσα στις ζητωκραυγές για το πλεόνασµα είναι τα 317 δισ. ευρώ δηµοσίου χρέους. Ακόµη δηλαδή κι αν ισχύουν οι κυβερνητικοί ισχυρισµοί (και παραβλέψουµε το προφανές που λέει η τρόικα ότι τα κέρδη των οµολόγων από τις ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες είναι έκτακτου χαρακτήρα και µη επαναλαµβανόµενα) τότε η χρεοκοπηµένη Ελλάδα θα µπορεί να αποπληρώσει το χρέος της σε 88 χρόνια. Ακόµη δηλαδή και τα παιδιά που γεννιούνται σήµερα θα έχουν ολοκληρώσει το πέρασµά τους από τον µάταιο τούτο κόσµο χρωστώντας…
Η τρίτη λεπτοµέρεια σχετίζεται µε το κόστος που κατέβαλλε η ελληνική κοινωνία, την τελευταία τετραετία, για να φτάσουν τα δηµόσια έσοδα να υπερβαίνουν τις δαπάνες. Έκλεισαν όλ’ αυτά τα χρόνια εκατοντάδες σχολεία, µπήκε λουκέτο στην ΕΡΤ, απολύθηκαν ή τερµατίστηκε η σχέση εργασίας σε δεκάδες χιλιάδες εργαζόµενους που υπηρετούσαν στο ∆ηµόσιο µε τη συντριπτική πλειοψηφία τους να προέρχεται από τους κοινωνικά ευαίσθητους τοµείς της παιδείας και της υγείας. Επίσης οι κάθε είδους φόροι, από την ακίνητη περιουσία και τον ΦΠΑ µέχρι στα καύσιµα και τα τσιγάρα, εκτοξεύθηκαν. Έτσι, το πρωτογενές πλεόνασµα της κυβέρνησης ισοδυναµεί µε ένα πρωτογενές έλλειµµα των φορολογουµένων στις υπηρεσίες που απολαµβάνουν από το ελληνικό κράτος αλλά και στις τσέπες τους λόγω της υπερφορολόγησης σε βαθµό εξόντωσης. Ασήµαντες λεπτοµέρειες προφανώς για την κυβέρνηση…
Ουκρανία: ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Yatsenyuk κάνει τον γνωστό Ευρωπαικό χαιρετισμό.
The Bloopers Team (web radio)
ΥΓ του blog: Αν δεν ξεσηκωθείς για την δημοκρατία, την ισοκρατία, ισονομία κι ισοπολιτεία δηλαδή θα σηκωθείς κάποια μέρα κάτω από την σβάστικα και τη σκιά του ευρωπαϊκού χαιρετισμού.
Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014
Ο «Ανανιστής» Αναστασιάδης επιτίθεται κατά της Κύπρου
του Γιώργου Δελαστίκ
Οι Κύπριοι ήξεραν ποιόν ψήφιζαν όταν επέλεγαν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον ορκισμένο «ανανιστή» Νίκο Αναστασιάδη.
Ο άνθρωπος αυτός ουδέποτε έκρυψε τις απόψεις του για το Κυπριακό, οι οποίες πάντα υπηρετούν τυφλά τη γραμμή των ΗΠΑ και της Βρετανίας, όπως φυσικά και εκείνου του τμήματος των Κυπρίων αστών που τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με τα αμερικανο-βρετανικά. Αν αυτά συνεπιφέρουν υπαγωγή και στην Τουρκία, τους είναι εντελώς αδιάφορο.
Τον Αναστασιάδη εξέλεξαν συνειδητά ως Πρόεδρο οι Κύπριοι και τώρα υφίστανται τις πολιτικές συνέπειες της επιλογής τους, όπως είναι απολύτως φυσικό. Πέρα από μελοδραματικές κορόνες, κανένας δεν μπορεί πλέον ν βοηθήσει τους Κύπριους, αν δεν αλλάξουν οι ίδιοι πολιτική στάση και δεν συγκροτήσουν οι ίδιοι μέτωπο ανατροπής του Νίκου Αναστασιάδη, με πρώτιστο στόχο να μην του επιτρέψουν να υπογράψει καμία συμφωνία, απολύτως καμία, για το Κυπριακό!
Αν δεν ξεσηκωθούν οι ίδιοι οι Κύπριοι εναντίον της πολιτικής Αναστασιάδη, είναι εντελώς ανεδαφικό να συζητά κανείς γι αλληλεγγύη προς τον λαό της Κύπρου για να αποτραπεί ο επερχόμενος όλεθρος της δια της υπογραφής του Αναστασιάδη νομιμοποίησης των αποτελεσμάτων του «Αττίλα» και της τουρκικής εισβολής. Ολέθριο ανακοινωθέν
Τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα επιχειρείται η συγκάλυψη του πολιτικού εγκλήματος που συντελείται μέσω του κοινού ανακοινωθέντος, το οποίο υπέγραψε ο Νίκος Αναστασιάδης με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ντερβίς Έρογλου και το οποίο νομιμοποιεί θεμελιώδη τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής.
Η παράγραφος 4 του ανακοινωθέντος που υπέγραψαν Αναστασιάδης και Έρογλου δεν αφήνει καθένα περιθώριο παρερμηνείας: «Το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα θα ορίζει ότι η ενωμένη Κύπρος θα συγκροτείται από δύο συνιστώντα κράτη ίσου στάτους», αναφέρει ρητά.
«Δύο συνιστώντα κράτη», όχι… συνιστώσες πολιτείες(!) όπως ανεπιτυχώς προσπάθησαν να λανσάρουν για να εξαπατήσουν τον κόσμο οι πολιτικοί απατεώνες που κυβερνούν την Κύπρο και οι εν Ελλάδα όμοιοί τους.
Καταλύεται δηλαδή το ένα και μοναδικό Κυπριακό κράτος, η Κυριακή Δημοκρατία, που είναι διεθνώς αναγνωρισμένη και τελεί υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, και αντικαθίσταται από ένα νέο κράτος. Μία Κύπρο που θα συγκροτείται από «δύο συνιστώντα κράτη ίσου στάτους», όπου πλέον νομικά εξισώνεται απολύτως το 82% των Ελληνοκυπρίων με το 18% των τουρκοκυπρίων, όπως ήταν η αναλογία των δύο κοινοτήτων πριν καταληφθεί από τους Τούρκους εισβολείς το μισό σχεδόν έδαφος της Κύπρου.
Μιλάμε δηλαδή για διπλωματικό… «θρίαμβο» του Αναστασιάδη! Δύο χωριστά κράτη
Αν κάποιος έχει αμφιβολίες για το ότι τα «δύο συνιστώντα κράτη» της ενιαίας Κύπρου θα είναι στην πραγματικότητα δύο ανεξάρτητα, χωριστά κράτη, δεν έχει παρά να διαβάσει την παράγραφο 3 του κοινού ανακοινωθέντος Αναστασιάδη – Έρογλου, το οποίο μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Τα συνιστώντα κράτη θα ασκούν πλήρως και ανέκκλητα (σ.σ. χωρίς δηλαδή να υφίσταται εκ των υστέρων οποιαδήποτε δυνατότητα διόρθωσης ή ανάκλησης) όλες τις εξουσίες τους χωρίς καταπάτηση από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Οι ομοσπονδιακοί νόμοι δεν θα καταπατούν τους νόμους των συνιστώντων κρατών εντός της περιοχής αρμοδιοτήτων των συνιστώντων κρατών… Καμία πλευρά δεν μπορεί να απαιτεί εξουσία ή δικαιοδοσία επί της άλλης», υπογραμμίζεται στο ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Έρογλου.
Το 82% των Ελληνοκυπρίων δηλαδή «δεν μπορεί να απαιτεί δικαιοδοσία» επί του 18% των τουρκοκυπρίων! Έκτακτα! Τι είδους «ενιαία Κύπρος» είναι αυτή; Και επιπλέον, αν τα πράγματα έχουν έτσι, γιατί οι Ελληνοκύπριοι να αλλάξουν τη σημερινή κατάσταση με αυτό το κράτος που τους προτείνουν ο Αναστασιάδης και ο Έρογλου, νομιμοποιώντας τα αποτελέσματα της εισβολής του «Αττίλα»; Τι ακριβώς έχουν να κερδίσουν; Απολύτως τίποτα! Σαφώς χειρότερα από σήμερα θα ζουν στο νέο κράτος που περιγράφει το κοινό ανακοινωθέν. Χωρίς φίλους
Ο Αναστασιάδης, προκειμένου να κάνει ευκολότερα αποδεκτές από τους Κύπριους της απαράδεκτες υποχωρήσεις του, έχει φροντίσει να αποδυναμώσει με αποτελεσματικό τρόπο την διεθνή θέση της Κύπρου.
Κλέβοντας πέρσι το Μάρτιο καταθέσεις δισεκατομμυρίων ευρώ, δεκάδων δισεκατομμυρίων, που αφελείς και άρπαγες ξένοι είχαν κάνει την ανοησία να καταθέσουν στις κυπριακές τράπεζες, η δεξιά κυπριακή κυβέρνηση του Αναστασιάδη αποξένωσε τους Ρώσους και τους κλεπτοκράτες ολιγάρχες των χωρών του αλήστου μνήμης «υπαρκτού σοσιαλισμού» αλλά και όσους Άραβες είχαν μεγάλες καταθέσεις μετρητών στην Κύπρο.
Άλλωστε, εδώ και πολλά χρόνια, δεκαετίες τώρα, η Κύπρος είναι τυφλό όργανο της πολιτικής του Ισραήλ, οπότε οι παλιοί δεσμοί της με τους Άραβες που συνέτειναν στη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας στα πολύ δύσκολα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, έχουν διαρραγεί ανεπιστρεπτί.
Πέρα από τις λεπτομέρειες, η ουσία είναι πως αυτή τη στιγμή, η Κύπρος ως κράτος έχει μηδαμινό διεθνές κύρος. Έχει δικαίως διασυρθεί σε όλο τον κόσμο ως κράτος απατεώνων που κλέβουν τις καταθέσεις όποιου είναι τόσο ηλίθιος ώστε να τους εμπιστευτεί τα λεφτά του! Παράλληλα, καμία απολύτως χώρα δεν έχει κανένα λόγο να συμπαραστέκεται στην Κύπρο.
Ίσα – ίσα που τόσο οι Ευρωπαίοι όσο ακόμη και οι «φορολογικοί παράδεισοι» των ομοίων προς την Κύπρο αισθάνονται ευτυχείς που την συνθλίβουν και την εξαφανίζουν από τον χάρτη των διεθνών χρηματοπιστωτικών κέντρων!
Κανένας δεν πρόκειται να κλάψει για την Κύπρο αυτή τη φορά. Κανένας δεν θα απλώσει χείρα βοηθείας. Μόνοι τους πρέπει να ενωθούν οι Κύπριοι, αποκλειστικά με το δικό τους αγώνα. Ούτε από την Ελλάδα βοήθεια
Ούτε από την Ελλάδα μπορούν να περιμένουν στήριξη αυτή τη φορά οι Κύπριοι. Στην Αθήνα υπάρχει μία γερμανόδουλη κυβέρνηση που καταρρέει και η οποία είναι διατεθειμένη από πολιτική σκοπιά να πουλήσει τα πάντα προκειμένου να διασώσει το «πολιτικό τομάρι» των ηγετών της. Σιγά μην τη νοιάζει για την Κύπρο!
Το χειρότερο είναι πως οι μέχρι τώρα αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ότι, ακόμη κι αν σύντομα αναλάβει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, τίποτε δεν προμηνύει για την ώρα ότι θα προτάξει τα στήθη του για να αποτρέψει την υλοποίηση των προβλέψεων του ανακοινωθέντος Αναστασιάδη – Έρογλου, το οποίο άλλωστε δεν έχει καν επικρίνει!
Έτσι κι αλλιώς, η Ελλάδα και ο λαός της είναι τόσο εξαθλιωμένοι οικονομικά και κοινωνικά και το διεθνές κύρος της χώρας μας τόσο καταρρακωμένο εξαιτίας των Μνημονίων της υποτέλειας, ώστε ελάχιστοι Έλληνες θα επικρίνουν μία μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αν αυτή καταπιαστεί με την προσπάθεια επίλυσης άλλων προβλημάτων, που αφορούν σε ζωτικής σημασίας θέματα για τον Ελληνικό λαό, αδιαφορώντας για το μέλλον της Κύπρου. Στα νύχια των ΗΠΑ
Δικαιολογημένη η απορία: Αφού η συγκυρία είναι τόσο αρνητική για την Κύπρο και την Ελλάδα, γιατί ο Αναστασιάδης προχώρησε στην επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό και δεν περίμενε ευνοϊκότερη πολιτική κατάσταση στο μέλλον; Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι ο Αναστασιάδης κινήθηκε συνειδητά επειδή πιστεύει ακράδαντα ότι η Κύπρος θα πρέπει να είναι εξάρτημα των ΗΠΑ, της ΕΕ και επομένως και της Τουρκίας, γιατί δεν τον σταμάτησαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος;
Η απάντηση είναι απλή. Πρώτον, επειδή δεν έχουν καμία θεμελιώδη αντίρρηση προς την πολιτική του Αναστασιάδη. Δεύτερον, επειδή γνωρίζουν άριστα ότι ο Αναστασιάδης ενεργεί υλοποιώντας την αμερικανική πολιτική στο Κυπριακό! Καμία διάθεση δεν έχουν λοιπόν να συγκρουστούν με τις ΗΠΑ. Αντιθέτως, θυσιάζοντας αδίστακτα την Κύπρο τρέφουν κάποια ελπίδα μήπως οι αμερικανοί (έστω και την ύστατη ώρα πριν τον καταποντισμό της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) κάνουν κάποια κίνηση διάσωσης της «πρόθυμης» κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου! Μάταιες φυσικά οι προσδοκίες τους, αλλά όπως λέει και η λαϊκή παροιμία, «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται».
Όσο ζουν πολιτικά, ως κυβέρνηση, το παλεύουν για να παραμείνουν στην εξουσία, πόσω μάλλον που δεν έχει εξαλειφθεί οριστικά ο κίνδυνος της φυλακής όταν πάψουν να κυβερνούν! Ιδίως αν η επόμενη κυβέρνηση χρειαστεί εντυπωσιακές κινήσεις αντιπερισπασμού, αν παραβιάσει τις υποσχέσεις που έχει δώσει στο λαό.
Ο άνθρωπος αυτός ουδέποτε έκρυψε τις απόψεις του για το Κυπριακό, οι οποίες πάντα υπηρετούν τυφλά τη γραμμή των ΗΠΑ και της Βρετανίας, όπως φυσικά και εκείνου του τμήματος των Κυπρίων αστών που τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με τα αμερικανο-βρετανικά. Αν αυτά συνεπιφέρουν υπαγωγή και στην Τουρκία, τους είναι εντελώς αδιάφορο.
Τον Αναστασιάδη εξέλεξαν συνειδητά ως Πρόεδρο οι Κύπριοι και τώρα υφίστανται τις πολιτικές συνέπειες της επιλογής τους, όπως είναι απολύτως φυσικό. Πέρα από μελοδραματικές κορόνες, κανένας δεν μπορεί πλέον ν βοηθήσει τους Κύπριους, αν δεν αλλάξουν οι ίδιοι πολιτική στάση και δεν συγκροτήσουν οι ίδιοι μέτωπο ανατροπής του Νίκου Αναστασιάδη, με πρώτιστο στόχο να μην του επιτρέψουν να υπογράψει καμία συμφωνία, απολύτως καμία, για το Κυπριακό!
Αν δεν ξεσηκωθούν οι ίδιοι οι Κύπριοι εναντίον της πολιτικής Αναστασιάδη, είναι εντελώς ανεδαφικό να συζητά κανείς γι αλληλεγγύη προς τον λαό της Κύπρου για να αποτραπεί ο επερχόμενος όλεθρος της δια της υπογραφής του Αναστασιάδη νομιμοποίησης των αποτελεσμάτων του «Αττίλα» και της τουρκικής εισβολής. Ολέθριο ανακοινωθέν
Τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα επιχειρείται η συγκάλυψη του πολιτικού εγκλήματος που συντελείται μέσω του κοινού ανακοινωθέντος, το οποίο υπέγραψε ο Νίκος Αναστασιάδης με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ντερβίς Έρογλου και το οποίο νομιμοποιεί θεμελιώδη τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής.
Η παράγραφος 4 του ανακοινωθέντος που υπέγραψαν Αναστασιάδης και Έρογλου δεν αφήνει καθένα περιθώριο παρερμηνείας: «Το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα θα ορίζει ότι η ενωμένη Κύπρος θα συγκροτείται από δύο συνιστώντα κράτη ίσου στάτους», αναφέρει ρητά.
«Δύο συνιστώντα κράτη», όχι… συνιστώσες πολιτείες(!) όπως ανεπιτυχώς προσπάθησαν να λανσάρουν για να εξαπατήσουν τον κόσμο οι πολιτικοί απατεώνες που κυβερνούν την Κύπρο και οι εν Ελλάδα όμοιοί τους.
Καταλύεται δηλαδή το ένα και μοναδικό Κυπριακό κράτος, η Κυριακή Δημοκρατία, που είναι διεθνώς αναγνωρισμένη και τελεί υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, και αντικαθίσταται από ένα νέο κράτος. Μία Κύπρο που θα συγκροτείται από «δύο συνιστώντα κράτη ίσου στάτους», όπου πλέον νομικά εξισώνεται απολύτως το 82% των Ελληνοκυπρίων με το 18% των τουρκοκυπρίων, όπως ήταν η αναλογία των δύο κοινοτήτων πριν καταληφθεί από τους Τούρκους εισβολείς το μισό σχεδόν έδαφος της Κύπρου.
Μιλάμε δηλαδή για διπλωματικό… «θρίαμβο» του Αναστασιάδη! Δύο χωριστά κράτη
Αν κάποιος έχει αμφιβολίες για το ότι τα «δύο συνιστώντα κράτη» της ενιαίας Κύπρου θα είναι στην πραγματικότητα δύο ανεξάρτητα, χωριστά κράτη, δεν έχει παρά να διαβάσει την παράγραφο 3 του κοινού ανακοινωθέντος Αναστασιάδη – Έρογλου, το οποίο μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Τα συνιστώντα κράτη θα ασκούν πλήρως και ανέκκλητα (σ.σ. χωρίς δηλαδή να υφίσταται εκ των υστέρων οποιαδήποτε δυνατότητα διόρθωσης ή ανάκλησης) όλες τις εξουσίες τους χωρίς καταπάτηση από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Οι ομοσπονδιακοί νόμοι δεν θα καταπατούν τους νόμους των συνιστώντων κρατών εντός της περιοχής αρμοδιοτήτων των συνιστώντων κρατών… Καμία πλευρά δεν μπορεί να απαιτεί εξουσία ή δικαιοδοσία επί της άλλης», υπογραμμίζεται στο ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Έρογλου.
Το 82% των Ελληνοκυπρίων δηλαδή «δεν μπορεί να απαιτεί δικαιοδοσία» επί του 18% των τουρκοκυπρίων! Έκτακτα! Τι είδους «ενιαία Κύπρος» είναι αυτή; Και επιπλέον, αν τα πράγματα έχουν έτσι, γιατί οι Ελληνοκύπριοι να αλλάξουν τη σημερινή κατάσταση με αυτό το κράτος που τους προτείνουν ο Αναστασιάδης και ο Έρογλου, νομιμοποιώντας τα αποτελέσματα της εισβολής του «Αττίλα»; Τι ακριβώς έχουν να κερδίσουν; Απολύτως τίποτα! Σαφώς χειρότερα από σήμερα θα ζουν στο νέο κράτος που περιγράφει το κοινό ανακοινωθέν. Χωρίς φίλους
Ο Αναστασιάδης, προκειμένου να κάνει ευκολότερα αποδεκτές από τους Κύπριους της απαράδεκτες υποχωρήσεις του, έχει φροντίσει να αποδυναμώσει με αποτελεσματικό τρόπο την διεθνή θέση της Κύπρου.
Κλέβοντας πέρσι το Μάρτιο καταθέσεις δισεκατομμυρίων ευρώ, δεκάδων δισεκατομμυρίων, που αφελείς και άρπαγες ξένοι είχαν κάνει την ανοησία να καταθέσουν στις κυπριακές τράπεζες, η δεξιά κυπριακή κυβέρνηση του Αναστασιάδη αποξένωσε τους Ρώσους και τους κλεπτοκράτες ολιγάρχες των χωρών του αλήστου μνήμης «υπαρκτού σοσιαλισμού» αλλά και όσους Άραβες είχαν μεγάλες καταθέσεις μετρητών στην Κύπρο.
Άλλωστε, εδώ και πολλά χρόνια, δεκαετίες τώρα, η Κύπρος είναι τυφλό όργανο της πολιτικής του Ισραήλ, οπότε οι παλιοί δεσμοί της με τους Άραβες που συνέτειναν στη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας στα πολύ δύσκολα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, έχουν διαρραγεί ανεπιστρεπτί.
Πέρα από τις λεπτομέρειες, η ουσία είναι πως αυτή τη στιγμή, η Κύπρος ως κράτος έχει μηδαμινό διεθνές κύρος. Έχει δικαίως διασυρθεί σε όλο τον κόσμο ως κράτος απατεώνων που κλέβουν τις καταθέσεις όποιου είναι τόσο ηλίθιος ώστε να τους εμπιστευτεί τα λεφτά του! Παράλληλα, καμία απολύτως χώρα δεν έχει κανένα λόγο να συμπαραστέκεται στην Κύπρο.
Ίσα – ίσα που τόσο οι Ευρωπαίοι όσο ακόμη και οι «φορολογικοί παράδεισοι» των ομοίων προς την Κύπρο αισθάνονται ευτυχείς που την συνθλίβουν και την εξαφανίζουν από τον χάρτη των διεθνών χρηματοπιστωτικών κέντρων!
Κανένας δεν πρόκειται να κλάψει για την Κύπρο αυτή τη φορά. Κανένας δεν θα απλώσει χείρα βοηθείας. Μόνοι τους πρέπει να ενωθούν οι Κύπριοι, αποκλειστικά με το δικό τους αγώνα. Ούτε από την Ελλάδα βοήθεια
Ούτε από την Ελλάδα μπορούν να περιμένουν στήριξη αυτή τη φορά οι Κύπριοι. Στην Αθήνα υπάρχει μία γερμανόδουλη κυβέρνηση που καταρρέει και η οποία είναι διατεθειμένη από πολιτική σκοπιά να πουλήσει τα πάντα προκειμένου να διασώσει το «πολιτικό τομάρι» των ηγετών της. Σιγά μην τη νοιάζει για την Κύπρο!
Το χειρότερο είναι πως οι μέχρι τώρα αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ότι, ακόμη κι αν σύντομα αναλάβει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, τίποτε δεν προμηνύει για την ώρα ότι θα προτάξει τα στήθη του για να αποτρέψει την υλοποίηση των προβλέψεων του ανακοινωθέντος Αναστασιάδη – Έρογλου, το οποίο άλλωστε δεν έχει καν επικρίνει!
Έτσι κι αλλιώς, η Ελλάδα και ο λαός της είναι τόσο εξαθλιωμένοι οικονομικά και κοινωνικά και το διεθνές κύρος της χώρας μας τόσο καταρρακωμένο εξαιτίας των Μνημονίων της υποτέλειας, ώστε ελάχιστοι Έλληνες θα επικρίνουν μία μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αν αυτή καταπιαστεί με την προσπάθεια επίλυσης άλλων προβλημάτων, που αφορούν σε ζωτικής σημασίας θέματα για τον Ελληνικό λαό, αδιαφορώντας για το μέλλον της Κύπρου. Στα νύχια των ΗΠΑ
Δικαιολογημένη η απορία: Αφού η συγκυρία είναι τόσο αρνητική για την Κύπρο και την Ελλάδα, γιατί ο Αναστασιάδης προχώρησε στην επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό και δεν περίμενε ευνοϊκότερη πολιτική κατάσταση στο μέλλον; Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι ο Αναστασιάδης κινήθηκε συνειδητά επειδή πιστεύει ακράδαντα ότι η Κύπρος θα πρέπει να είναι εξάρτημα των ΗΠΑ, της ΕΕ και επομένως και της Τουρκίας, γιατί δεν τον σταμάτησαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος;
Η απάντηση είναι απλή. Πρώτον, επειδή δεν έχουν καμία θεμελιώδη αντίρρηση προς την πολιτική του Αναστασιάδη. Δεύτερον, επειδή γνωρίζουν άριστα ότι ο Αναστασιάδης ενεργεί υλοποιώντας την αμερικανική πολιτική στο Κυπριακό! Καμία διάθεση δεν έχουν λοιπόν να συγκρουστούν με τις ΗΠΑ. Αντιθέτως, θυσιάζοντας αδίστακτα την Κύπρο τρέφουν κάποια ελπίδα μήπως οι αμερικανοί (έστω και την ύστατη ώρα πριν τον καταποντισμό της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) κάνουν κάποια κίνηση διάσωσης της «πρόθυμης» κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου! Μάταιες φυσικά οι προσδοκίες τους, αλλά όπως λέει και η λαϊκή παροιμία, «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται».
Όσο ζουν πολιτικά, ως κυβέρνηση, το παλεύουν για να παραμείνουν στην εξουσία, πόσω μάλλον που δεν έχει εξαλειφθεί οριστικά ο κίνδυνος της φυλακής όταν πάψουν να κυβερνούν! Ιδίως αν η επόμενη κυβέρνηση χρειαστεί εντυπωσιακές κινήσεις αντιπερισπασμού, αν παραβιάσει τις υποσχέσεις που έχει δώσει στο λαό.
Eπίκαιρα
Στην εσχατιά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας
Αυτό τον καιρό, άθελά μου, βρέθηκα να εμπλέκομαι σε μια συζήτηση για όσα θλιβερά συνέβησαν στην εσχατιά του Αιγαίου, το Φαρμακονήσι. Φίλος της καρδιάς και συνοδοιπόρος της σκέψης μ’ έκανε κοινωνό της συζήτησης και του διαλόγου που ‘χε ο ίδιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μου ζήτησε ευγενικά τη γνώμη και την άποψή μου. Δεν έχω και πολλή σχέση μ’ αυτά τα δίκτυα επικοινωνίας, τις μεθόδους ή τους κώδικες που χρησιμοποιούν, παρ’όλα αυτά, με την ασφάλεια του πεπερασμένου, του θαύματος, χρόνου, δέχτηκα για να μην τον κακοκαρδίσω.
Περιδιαβαίνοντας τις γραμμές και τις απόψεις των συνομιλητών διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι έπεσαν από τα σύννεφα με το συγκεκριμένο περιστατικό. Το θεωρούσαν μοναδικό και πρωτόγνωρο για τα μέρη μας, ξένο κι αντίθετο για τις ‘αξίες’ και την ‘ηθική’ μας, ως κοινωνίας, λαού ή έθνους. Ποτισμένοι από την ενημέρωση των 8μμ, τις γραφίδες και τα μικρόφωνα της παραπλάνησης, της αποπλάνησης ψυχής και πνεύματος κι αμετανόητα υπόδουλοι ενός αμυντικού στρουθοκαμηλισμού βολικής άγνοιας, αρνούνται τη ζώσα πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που θέλει τέτοια επεισόδια αρκετά συχνά στην αυλή μας, ίσως με λιγότερα ανθρώπινα θύματα τη φορά, αλλά λίγο πιο ‘κει στις γειτονικές νησίδες με θύματα χιλιάδες, με τη βορειοαφρικανική ακτογραμμή να είναι εφαλτήριο για το ρεσάλτο στην απέναντι όχθη της μεσογειακής λεκάνης και με τη μεξικανική μεθόριο να έχει μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη. Μια πραγματικότητα που βλέπει τους εξαθλιωμένους ανθρώπους του τρίτου κόσμου να ορμούν αλαλάζοντας προς τα τείχη που έχουν σηκώσει οι εξουσίες της Δύσης για προστατέψουν την βολή και τα κέρδη που αποκόμισαν από το μακελειό και τη λεηλασία που για χρόνους κάνουν στις ζωές και τις χώρες αυτών των δύστυχων ανθρώπων.
Μια πραγματικότητα που ξέρει ότι μπορεί η αποικιοκρατία να τελείωσε μετά βαΐων και κλάδων στα χαρτιά, αλλά είναι ζώσα και παρούσα, πολύ πιο έντονη και φρικιαστική από παλιά, βαστώντας δεμένους λαούς και χώρες όχι με αλυσίδες από σίδερο αλλά με κανόνες, χρέη, συμβάσεις, υποχρεώσεις, απαιτήσεις, δεσμά ατσάλινα, ατράνταχτα κι ατίναχτα. Μια υποδούλωση ‘δημοκρατική και ‘έννομη’ μ’ υπογραφή, χαρακιά με μελάνι υποταγής σε χαρτί σύμβασης, να σπρώχνει μυριάδες υπάρξεις, σ’ ανήλιαγη φυλακή, στα έγκατα του κόσμου χωρίς έξοδο κι ανάσα. Νταχάου φούρνοι θα πεις ξανά, χωρίς άδικο.
Μια πραγματικότητα που χαίρεται και χαζοχαρούμενα πανηγυρίζει την πτώση του τείχους στην πύλη του Βρανδεμβούργου, χωρίς να βλέπει το τέρας που θεριεύει πίσω της, λευτερωμένο κι άπληστο, να ορθώνει στο διάβα του νέα τείχη, φραγμούς και συρματοπλέγματα στην Κύπρο, στη Γάζα, στο Αφγανιστάν, στον Έβρο, στη Βαγδάτη, τη Δαμασκό, στον Ευρωπαϊκό Νότο κι αλλού όπου χρειαστεί, όπου αποδίδει λίγα κέρδη παραπάνω. Ένα τέτοιο φράγμα, ένα τέτοιο ψηλό κι απόρθητο τείχος είναι ο ευρωπαϊκός νότος, ταγμένος να φυλάει τις καπιταλιστικές μητροπόλεις από τα στίφη των πεινασμένων κι απελπισμένων πληθυσμών που ορμούν πάνω τους για μια ελπίδα ελάχιστης επιβίωσης. Τείχος που φυλάει στις επάλξεις του την αλαζονεία των λίγων να κάνουν τα έχοντα περισσότερα εις βάρος των πολλών.
Μια τέτοια τάφρος, ένα τέτοιο οχυρωματικό τείχος ανάσχεσης είναι η Ελλάδα και το Αιγαίο μ’ ακρίτες φύλακες όχι Οθωμανούς, Τατάρους ή Σελτζούκους, αλλά μηχανισμούς και σώματα εξουσίας. Της κάθε εξουσίας χέρια μακριά, μπάτσοι, λιμενικοί, ειδικοί φρουροί, frondex, συνοριοφύλακες, εκαμίτες κ.ο.κ. Γρανάζια μιας εξουσίας, δοτής και δοσιλογικής που όταν στριμώχνεται από τη στυγνή τυραννία των επιλογών της, κι από τις εντολές των αφεντάδων της, δείχνει το αποτρόπαιο, σκληρό κι απάνθρωπο προσωπείο της, που επιμελώς κρύβει σε πιο ήρεμες εποχές.
Κι εμείς, τι κάνουμε εμείς, ο λαός, η κοινωνία, οι πολίτες; Εμείς λιγόψυχα κι υποκριτικά εξαντλούμε τον ανθρωπισμό μας σε φιλανθρωπίες άκοπες και διαμαρτυρίες ανώφελες κι αποστρέφοντας κατ’ ουσία το βλέμμα, υποτασσόμαστε βολικά, νεμόμαστε δουλικά, έναντι ψιχίων βέβαια, την υπεράξια του κόπου και του πλούτου αυτών των λαών κι εφησυχάζουμε ασφαλώς και ανωδύνως.
Μια πραγματικότητα που θέλει τέτοια επεισόδια αρκετά συχνά στην αυλή μας, ίσως με λιγότερα ανθρώπινα θύματα τη φορά, αλλά λίγο πιο ‘κει στις γειτονικές νησίδες με θύματα χιλιάδες, με τη βορειοαφρικανική ακτογραμμή να είναι εφαλτήριο για το ρεσάλτο στην απέναντι όχθη της μεσογειακής λεκάνης και με τη μεξικανική μεθόριο να έχει μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη. Μια πραγματικότητα που βλέπει τους εξαθλιωμένους ανθρώπους του τρίτου κόσμου να ορμούν αλαλάζοντας προς τα τείχη που έχουν σηκώσει οι εξουσίες της Δύσης για προστατέψουν την βολή και τα κέρδη που αποκόμισαν από το μακελειό και τη λεηλασία που για χρόνους κάνουν στις ζωές και τις χώρες αυτών των δύστυχων ανθρώπων.
Μια πραγματικότητα που ξέρει ότι μπορεί η αποικιοκρατία να τελείωσε μετά βαΐων και κλάδων στα χαρτιά, αλλά είναι ζώσα και παρούσα, πολύ πιο έντονη και φρικιαστική από παλιά, βαστώντας δεμένους λαούς και χώρες όχι με αλυσίδες από σίδερο αλλά με κανόνες, χρέη, συμβάσεις, υποχρεώσεις, απαιτήσεις, δεσμά ατσάλινα, ατράνταχτα κι ατίναχτα. Μια υποδούλωση ‘δημοκρατική και ‘έννομη’ μ’ υπογραφή, χαρακιά με μελάνι υποταγής σε χαρτί σύμβασης, να σπρώχνει μυριάδες υπάρξεις, σ’ ανήλιαγη φυλακή, στα έγκατα του κόσμου χωρίς έξοδο κι ανάσα. Νταχάου φούρνοι θα πεις ξανά, χωρίς άδικο.
Μια πραγματικότητα που χαίρεται και χαζοχαρούμενα πανηγυρίζει την πτώση του τείχους στην πύλη του Βρανδεμβούργου, χωρίς να βλέπει το τέρας που θεριεύει πίσω της, λευτερωμένο κι άπληστο, να ορθώνει στο διάβα του νέα τείχη, φραγμούς και συρματοπλέγματα στην Κύπρο, στη Γάζα, στο Αφγανιστάν, στον Έβρο, στη Βαγδάτη, τη Δαμασκό, στον Ευρωπαϊκό Νότο κι αλλού όπου χρειαστεί, όπου αποδίδει λίγα κέρδη παραπάνω. Ένα τέτοιο φράγμα, ένα τέτοιο ψηλό κι απόρθητο τείχος είναι ο ευρωπαϊκός νότος, ταγμένος να φυλάει τις καπιταλιστικές μητροπόλεις από τα στίφη των πεινασμένων κι απελπισμένων πληθυσμών που ορμούν πάνω τους για μια ελπίδα ελάχιστης επιβίωσης. Τείχος που φυλάει στις επάλξεις του την αλαζονεία των λίγων να κάνουν τα έχοντα περισσότερα εις βάρος των πολλών.
Μια τέτοια τάφρος, ένα τέτοιο οχυρωματικό τείχος ανάσχεσης είναι η Ελλάδα και το Αιγαίο μ’ ακρίτες φύλακες όχι Οθωμανούς, Τατάρους ή Σελτζούκους, αλλά μηχανισμούς και σώματα εξουσίας. Της κάθε εξουσίας χέρια μακριά, μπάτσοι, λιμενικοί, ειδικοί φρουροί, frondex, συνοριοφύλακες, εκαμίτες κ.ο.κ. Γρανάζια μιας εξουσίας, δοτής και δοσιλογικής που όταν στριμώχνεται από τη στυγνή τυραννία των επιλογών της, κι από τις εντολές των αφεντάδων της, δείχνει το αποτρόπαιο, σκληρό κι απάνθρωπο προσωπείο της, που επιμελώς κρύβει σε πιο ήρεμες εποχές.
Κι εμείς, τι κάνουμε εμείς, ο λαός, η κοινωνία, οι πολίτες; Εμείς λιγόψυχα κι υποκριτικά εξαντλούμε τον ανθρωπισμό μας σε φιλανθρωπίες άκοπες και διαμαρτυρίες ανώφελες κι αποστρέφοντας κατ’ ουσία το βλέμμα, υποτασσόμαστε βολικά, νεμόμαστε δουλικά, έναντι ψιχίων βέβαια, την υπεράξια του κόπου και του πλούτου αυτών των λαών κι εφησυχάζουμε ασφαλώς και ανωδύνως.
Ένα δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι η αντίληψη περί της ιστορίας μας που επικρατεί σε πολύ κόσμο. Η αντίληψη για το αδούλωτο έθνος, το ηρωικό και πένθιμο που πάντα αντιστέκεται και παλεύει για την ελευθερία του. Μια ελευθερία που χάθηκε μόνο από τους Οθωμανούς για 400 χρόνια.
Μια πιο προσεκτική ματιά όχι στα σχολικά εγχειρίδια, αλλά σε ιστορικές πηγές και πραγματικά γεγονότα, πέρα από προθέσεις ή επιθυμίες, μυθοπλασίες ή θεωρίες, θα πιστοποιούσε πολύ απλά ότι αυτός ο λαός είναι εγκλωβισμένος σ’ ένα παραμύθι χωρίς αρχή και τέλος. Θα πιστοποιούσε ότι πέρα από τον τρόπο και την αρχική μορφή συγκρότησης των αρχαίων κοινωνιών και πέρα από τον αδιαμφισβήτητο πολιτισμό που δημιουργήθηκε, οι πληθυσμοί ή ο λαός αυτού του γεωγραφικού χώρου περισσότερο αντιμαχόταν, διαπλεκόταν και καταναλωνόταν σε εμφύλιες διαμάχες παρά ομονοούσε. Ενώθηκε αναγκαστικά για να αντιμετωπίσει τους Πέρσες και δημιούργησε τις Θερμοπύλες, το Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα, ενώθηκε ξανά κάτω από την ισχυρή θέληση και προσωπικότητα του Φίλιππου και του Αλέξανδρου κι έφτασε στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου κι ύστερα συνεχίζοντας την ίδια εμφύλια διαμάχη και διάσπαση εκφυλίστηκε και υποδουλώθηκε σχεδόν αμαχητί στους Ρωμαίους. Οι πρόγονοί μας, εμείς διαχρονικά, οι κάτοικοι αυτού του τόπου, οι κοινωνούντες την ίδια γλώσσα, οι κληρονόμοι αυτής της γνώσης, υποταχτήκαμε, ικανοποιούμενοι αυτάρεσκα ότι οι κατακτητές μετέτρεψαν τον πολιτισμό που κλεψίτυπα απέσπασαν σ’ Ελληνορωμαϊκό! Φτάνοντας οι απόγονοί τους σήμερα να θεωρούν εαυτούς κληρονόμους και συνεχιστές της αρχαίας γραμματείας και πνεύματος και εμάς παρίες και μπάσταρδα πλάσματα των επιλογών τους. Ασπαστήκαμε τον Χριστιανισμό αβίαστα, αλλά υποκύψαμε στον φονταμενταλισμό που δημιούργησε η μετατροπή του σε επίσημη θρησκεία κι εξουσία κι απεμπολήσαμε ιδέες, σκέψεις και μια πολιτιστική κληρονομιά αιώνων. Επιβιώσαμε μεν και συν το χρόνο μετεξελίξαμε τη ρωμαϊκή σε Βυζαντινή, χριστιανική και ελληνόφωνη αυτοκρατορία πριν υποδουλωθούμε εκ νέου στους Οθωμανούς, αλλά με κόστος στον ελεύθερο λογισμό μας.
Ξεσηκωθήκαμε μετά από χρόνια και καιρούς και πήραμε τη λευτεριά μας με τ’ άρματα, αλλά πολύ σύντομα σφάξαμε τον κυβερνήτη μας, χώσαμε στο μπουντρούμι τον στρατηγό μας κι ο εχθρός έφτασε ξανά ως τ’ αυλάκι. Οι ‘φίλοι’ μας ανέλαβαν τότε να φτιάξουν κράτος στις δικές τους επιταγές και συμφέροντα, δεμένο πισθάγκωνα με χρέη, συμβούλους, ηγεμόνες, κανόνες και συμβάσεις κι εμείς υποτακτικοί αποδέκτες της αναπηρίας μας, θεωρήσαμε επίτευγμα ότι ζητήσαμε κάποτε σύνταγμα. Έτσι πορευτήκαμε με διχασμούς, χρεοκοπίες, πολέμους νικηφόρους αλλά και καταστροφές θανατηφόρες κατά τη βούλησή τους, μέχρι που ένας χαρισματικός νους συνέλαβε και ένας λεβέντης, αντάρτης, παλικάρι ανέλαβε να ξεσηκώσει το γένος, να το κάνει ανάχωμα στις ορδές του ναζισμού και ζηλωτή ξανά της λευτεριάς του.
Νικήσαμε χύνοντας ποτάμι το αίμα κι ύστερα ήρθαν ξανά, ντυμένοι "φίλοι" όπως πολλές φορές οι εχθροί μας, το παμπάλαιο χώμα πατώντας όπως λέει ο ποιητής κι έφτιαξαν νέα σφαγή εμφύλια και διχασμούς και διχόνοια. Οι επελαύνοντες σύμμαχοι και οι αποχωρούντες καταχτητές φτιάξαν τα δεσμά, τα στρατόπεδα, τα δάνεια, τους μηχανισμούς, τα χρέη, τα σύμφωνα κι επέλεξαν τους ανθρώπους επιτηρητές από τους προσκυνημένους, τις ρεβεράντζες, τους συνεργάτες του κατακτητή που μας δέσανε με νέα σκλαβιά μέχρι και σήμερα. Μας δώσανε και ψήφο για να επιλέγουμε τους δικούς τους, γιατί όταν ‘λαθεύαμε’ και τολμούσαμε ν’ αλλάξουμε τη μοίρα μας, έστω κι έτσι, μας στήνανε στρατόπεδα, φοβέρες, μπουντρούμια κι ακρωτηριασμούς ελληνικών εδαφών.
Διαβάζοντας λοιπόν έτσι την ιστορία, θαρρώ περισσότερο η υποταγή κι η υποδούλωση γράφει στο γενετικό μας κώδικά παρά η ελευθερία κι η εξέγερση. Δεν είναι ευτυχία ή δυστυχία το να είσαι Έλληνας, η πραγματικότητα δε χρειάζεται επιθετικό προσδιορισμό. Αν όμως βλέπεις παραθλαστικά το χτες και το σήμερα, τότε σίγουρα έχεις αβέβαιο αύριο κι αυτό φοβίζει και βολεύει.
Μια πιο προσεκτική ματιά όχι στα σχολικά εγχειρίδια, αλλά σε ιστορικές πηγές και πραγματικά γεγονότα, πέρα από προθέσεις ή επιθυμίες, μυθοπλασίες ή θεωρίες, θα πιστοποιούσε πολύ απλά ότι αυτός ο λαός είναι εγκλωβισμένος σ’ ένα παραμύθι χωρίς αρχή και τέλος. Θα πιστοποιούσε ότι πέρα από τον τρόπο και την αρχική μορφή συγκρότησης των αρχαίων κοινωνιών και πέρα από τον αδιαμφισβήτητο πολιτισμό που δημιουργήθηκε, οι πληθυσμοί ή ο λαός αυτού του γεωγραφικού χώρου περισσότερο αντιμαχόταν, διαπλεκόταν και καταναλωνόταν σε εμφύλιες διαμάχες παρά ομονοούσε. Ενώθηκε αναγκαστικά για να αντιμετωπίσει τους Πέρσες και δημιούργησε τις Θερμοπύλες, το Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα, ενώθηκε ξανά κάτω από την ισχυρή θέληση και προσωπικότητα του Φίλιππου και του Αλέξανδρου κι έφτασε στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου κι ύστερα συνεχίζοντας την ίδια εμφύλια διαμάχη και διάσπαση εκφυλίστηκε και υποδουλώθηκε σχεδόν αμαχητί στους Ρωμαίους. Οι πρόγονοί μας, εμείς διαχρονικά, οι κάτοικοι αυτού του τόπου, οι κοινωνούντες την ίδια γλώσσα, οι κληρονόμοι αυτής της γνώσης, υποταχτήκαμε, ικανοποιούμενοι αυτάρεσκα ότι οι κατακτητές μετέτρεψαν τον πολιτισμό που κλεψίτυπα απέσπασαν σ’ Ελληνορωμαϊκό! Φτάνοντας οι απόγονοί τους σήμερα να θεωρούν εαυτούς κληρονόμους και συνεχιστές της αρχαίας γραμματείας και πνεύματος και εμάς παρίες και μπάσταρδα πλάσματα των επιλογών τους. Ασπαστήκαμε τον Χριστιανισμό αβίαστα, αλλά υποκύψαμε στον φονταμενταλισμό που δημιούργησε η μετατροπή του σε επίσημη θρησκεία κι εξουσία κι απεμπολήσαμε ιδέες, σκέψεις και μια πολιτιστική κληρονομιά αιώνων. Επιβιώσαμε μεν και συν το χρόνο μετεξελίξαμε τη ρωμαϊκή σε Βυζαντινή, χριστιανική και ελληνόφωνη αυτοκρατορία πριν υποδουλωθούμε εκ νέου στους Οθωμανούς, αλλά με κόστος στον ελεύθερο λογισμό μας.
Ξεσηκωθήκαμε μετά από χρόνια και καιρούς και πήραμε τη λευτεριά μας με τ’ άρματα, αλλά πολύ σύντομα σφάξαμε τον κυβερνήτη μας, χώσαμε στο μπουντρούμι τον στρατηγό μας κι ο εχθρός έφτασε ξανά ως τ’ αυλάκι. Οι ‘φίλοι’ μας ανέλαβαν τότε να φτιάξουν κράτος στις δικές τους επιταγές και συμφέροντα, δεμένο πισθάγκωνα με χρέη, συμβούλους, ηγεμόνες, κανόνες και συμβάσεις κι εμείς υποτακτικοί αποδέκτες της αναπηρίας μας, θεωρήσαμε επίτευγμα ότι ζητήσαμε κάποτε σύνταγμα. Έτσι πορευτήκαμε με διχασμούς, χρεοκοπίες, πολέμους νικηφόρους αλλά και καταστροφές θανατηφόρες κατά τη βούλησή τους, μέχρι που ένας χαρισματικός νους συνέλαβε και ένας λεβέντης, αντάρτης, παλικάρι ανέλαβε να ξεσηκώσει το γένος, να το κάνει ανάχωμα στις ορδές του ναζισμού και ζηλωτή ξανά της λευτεριάς του.
Νικήσαμε χύνοντας ποτάμι το αίμα κι ύστερα ήρθαν ξανά, ντυμένοι "φίλοι" όπως πολλές φορές οι εχθροί μας, το παμπάλαιο χώμα πατώντας όπως λέει ο ποιητής κι έφτιαξαν νέα σφαγή εμφύλια και διχασμούς και διχόνοια. Οι επελαύνοντες σύμμαχοι και οι αποχωρούντες καταχτητές φτιάξαν τα δεσμά, τα στρατόπεδα, τα δάνεια, τους μηχανισμούς, τα χρέη, τα σύμφωνα κι επέλεξαν τους ανθρώπους επιτηρητές από τους προσκυνημένους, τις ρεβεράντζες, τους συνεργάτες του κατακτητή που μας δέσανε με νέα σκλαβιά μέχρι και σήμερα. Μας δώσανε και ψήφο για να επιλέγουμε τους δικούς τους, γιατί όταν ‘λαθεύαμε’ και τολμούσαμε ν’ αλλάξουμε τη μοίρα μας, έστω κι έτσι, μας στήνανε στρατόπεδα, φοβέρες, μπουντρούμια κι ακρωτηριασμούς ελληνικών εδαφών.
Διαβάζοντας λοιπόν έτσι την ιστορία, θαρρώ περισσότερο η υποταγή κι η υποδούλωση γράφει στο γενετικό μας κώδικά παρά η ελευθερία κι η εξέγερση. Δεν είναι ευτυχία ή δυστυχία το να είσαι Έλληνας, η πραγματικότητα δε χρειάζεται επιθετικό προσδιορισμό. Αν όμως βλέπεις παραθλαστικά το χτες και το σήμερα, τότε σίγουρα έχεις αβέβαιο αύριο κι αυτό φοβίζει και βολεύει.
Τέλος μου έκανε εμένα έκπληξη η αντίδραση των συνομιλητών στις ενέργειες και τους λόγους του έμμισθου προπαγανδιστή και άρχοντα της ‘ενημέρωσης’. Ενώ θα έπρεπε ο εν λόγω κύριος και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων του, των οθονών και των μικροφώνων, να τυχαίνει της πλήρους απαξίωσης κι αποστροφής του κοινού, βλέπω, παρά τις διαφορετικές αιτιάσεις, να έλκεται και να αρέσκεται στην παραπληροφόρησή του. Αναμενόμενη και καθόλου έκπληξη ήταν η συμπεριφορά του χουλιγκάνου τιμητή, που στο πρόσωπο του χαροκαμένου μετανάστη που έχασε γυναίκα και παιδιά, λοιδορεί δημοσίως τα νεκρά θύματα, βρίζει την ανθρώπινη υπόσταση και βεβηλώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αν υπήρχε ΕΣΗΕΑ θα του έπαιρνε πάραυτα την ταυτότητα του δημοσιογράφου. Αν υπήρχε έντιμη και υπεύθυνη εργοδοσία θα τον έστελναν αμέσως σε αργία. Αν υπήρχε εισαγγελέας θα του ασκούσε δίωξη για περιύβριση και βεβήλωση νεκρών. Αν υπήρχε ιεροσύνη θα του ζητούσε την ειλικρινή μεταμέλεια της πίστης κι όχι τον αφορισμό, που πηγάζει από την εξουσίας της. Αν υπήρχε Πολιτεία θα προστάτευε όλους εμάς από τέτοιους ‘ποιοτικούς’ προβοκάτορες της ενημέρωσής μας. Αν υπήρχε λαός με ευαισθησία και συνείδηση, αντί να φλυαρεί ανωδύνως, θα επέβαλε αποφασιστικά και έμπρακτα τη θέλησή του. Δυστυχώς στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτα και κανένας απ’ αυτά.
Ο ρόλος ΗΠΑ και ΔΝΤ στην κρίση της Ουκρανίας
Ανοιχτή επικοινωνία με φασιστικά στοιχεία της αντιπολίτευσης και ροή εκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ
Κορυφή στο παγόβουνο της αμερικανικής εμπλοκής στην Ουκρανία αποτέλεσε όπως όλα δείχνουν η περίφημη τηλεφωνική επικοινωνία του Αμερικανού πρέσβη στο Κίεβο Τζέφρι Πάιατ με την υφυπουργό Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ.
Λίγα μόλις 24ωρα μετά τη διαρροή της τηλεφωνικής επικοινωνίας, που προσέλκυσε το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης κυρίως για τη φράση «να πάει να γ***** η ΕΕ» ήρθαν στο φως οι πραγματικές λεπτομέρειές των σχεδιασμών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που, σύμφωνα με πληροφορίες, περιλαμβάνουν ακόμη και συνεργασία με ένοπλες φασιστικές ομάδες στην Ουκρανία.
Όπως υποστήριξε την περασμένη εβδομάδα ο στενός συνεργάτης του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, Σεργκέι Γκαζίεβ, οι ΗΠΑ έχουν ήδη διαθέσει 20 εκατομμύρια δολάρια σε κόμματα της ουκρανικής αντιπολίτευσης στα οποία συμπεριλαμβάνονται και χρήματα για την αγορά όπλων. Και αν οι δηλώσεις ενός Ρώσου αξιωματούχου πρέπει να λαμβάνονται με επιφύλαξη, λόγω της γεωπολιτικής αντιπαλότητας Ουάσινγκτον και Μόσχας, δεν ισχύει το ίδιο και για τα σχόλια του αμερικανικού Τύπου που περιγράφουν χωρίς ενδοιασμούς την εμπλοκή της χώρας τους στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας.
Ρόλο κλειδί σε αυτή την προσπάθεια αναμένεται να παίξει το ΔΝΤ, με το οποίο η Ουάσινγκτον επιχειρεί να «δέσει» τις μελλοντικές κυβερνήσεις της Ουκρανίας στη γνωστή παγίδα των δανειοδοτήσεων και τους διαρκούς χρέους. «Σε βάθος χρόνου, στόχος της κυβέρνησης Ομπάμα είναι να προωθήσει στην Ουκρανία συνταγματικές και εκλογικές μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν τη συμμετοχή της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση και θα ανοίξουν το δρόμο για οικονομική ενίσχυση από το ΔΝΤ» εξηγούσαν οι New York Times.
Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος η Ουάσινγκτον εμφανίζεται διατεθειμένη να συμμαχήσει ακόμη με τις πιο εξτρεμιστικές δυνάμεις του πολιτικού σκηνικού στην Ουκρανία, όπως το ακροδεξιό και ανοιχτά φιλοναζιστικό κόμμα Svoboda. «Ο (ηγέτης του Svoboda) Όλεχ Τιαχνίμποχ πρέπει να συναντάται με τον επόμενο προεδρο τέσσερις φορές την εβδομάδα» έλεγε χαρακτηριστικά η Νούλαντ, από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αποτελεί φυσικά ειρωνεία της τύχης ότι ο Αμερικανός πρέσβης, που καλείται να συνεργαστεί με το Svoboda, παρουσιαζόταν σαν βασικός υπέρμαχος του αντισημιτισμού στην Ουκρανία, συμμετέχοντας μάλιστα σε σειρά εκδηλώσεων της εβραϊκής κοινότητας για τα θύματα του ολοκαυτώματος. Παρόλα αυτά δεν φάνηκε να εκφράζει την παραμικρή επιφύλαξη για την ενίσχυση ενός κόμματος, όπως το Svoboda, το οποίο μέχρι πρότινος χαρακτηριζόταν εθνικο-σοσιαλιστικό, είχε νεοναζιστικό σήμα και καυχιόνταν για τους προγόνους του, οι οποίοι στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σκότωναν Εβραίους. Ο ηγέτης του Svoboda συνηθίζει να εξυμνεί τους δεξιούς Ουκρανούς αντάρτες, «οι οποίοι δεν φοβήθηκαν να πάρουν τα αυτόματα όπλα για να πολεμήσουν τους Μοσκοβίτες, τους Γερμανούς και την εβραϊκή βρωμιά». Ο Τιαχνίμποχ αναφέρεται φυσικά στα παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου της οργάνωσης UPA, η οποία στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στάθηκε στο πλευρό του άξονα απέναντι στις απελευθερωτικές δυνάμεις της σοβιετικής ένωσης και των δυτικών συμμάχων.
Να σημειωθεί ότι μόλις το 2005 ο Τιαχνίμποχ ζητούσε με επιστολές του από την κυβέρνηση να θέσουν στην παρανομία την εβραϊκή κοινότητα της Ουκρανίας, η οποία ετοιμάζει, όπως υποστήριζε, τη γενοκτονία του ουκρανικού λαού. Ο ίδιος μάλιστα έκανε πολύ συχνά λόγο για την «εβραιο-μοσχοβίτικη μαφία» η οποία ελέγχει τη χώρα.
Παρόλα αυτά, πριν από μερικές εβδομάδες μάλιστα ο Αμερικανός πρέσβης, έστειλε μέσα από το λογαριασμό του στο Twitter φωτογραφίες από τη συνάντηση που είχε η Νούλαντ με τον ηγέτη αυτού του νεοναζιστικού μορφώματος.
Όπως προκύπτει κα από την τηλεφωνική επικοινωνία στόχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν είναι απλώς να επιβάλλει μια φιλοαμερικανική κυβέρνηση, ακόμη και αν αυτό απαιτεί συμμαχίες με νεοναζιστικές δυνάμεις, αλλά να απομακρύνει από το προσκήνιο τους ανθρώπους που προωθεί το Βερολίνο στη χώρα. «Ο Κλίτσκο θα πρέπει να μείνει εκτός κυβέρνησης και να κάνει τα μαθήματά του» έλεγε χαρακτηριστικά ο Αμερικανός πρέσβης αναφερόμενος στον Βιτάλι Κλίτσκο, το κόμμα του οποίου χρηματοδοτείται απευθείας από γερμανικά ιδρύματα ερευνών που ελέγχονται από το χρηστιανοδημοκρατικό κόμμα της Άγκελα Μέρκελ.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επιλογή της Νούλαντ αλλά και του Παίατ από την αμερικανική κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά αθώα μπορεί να θεωρηθεί σε ό,τι αφορά το μέλλον της Ουκρανίας. Η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών προέρχεται από το στενό κύκλο των νεοσυντηρητικών, που πλαισίωναν τον πρόεδρο Μπους όταν ξεκινούσε την παγκόσμια «σταυροφορία» του εναντίον χωρών της Μέσης Ανατολής αλλά και της Ρωσίας.
Η Νούλαντ είχε βρεθεί μάλιστα για χρόνια στο πλευρό του αντιπροέδρου Ντικ Τσένι, ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και είναι παντρεμένη με τον νεοσυντηρητικό ιστορικό, Ρόμπερτ Κάγκαν – εκ των συνιδρυτών του διαβόητου Προγράμματος για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα.
Από την πλευρά του ο Παίατ ξεκίνησε τη διπλωματική του καριέρα στην Ονδούρα, όταν η χώρα θεωρούνταν ακόμη ως ένα από τα σημαντικότερα προπύργια της CIA στο Νότιο Ημισφαίριο. Αργότερα τον συναντάμε ως εκπρόσωπο των ΗΠΑ στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας. Σύμφωνα μάλιστα με τηλεγραφήματα που ήρθαν στο φως μέσω του Wikileaks έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούνταν μέσω της υπηρεσίας εναντίον του Ιράν – όταν ακόμη η Ουάσινγκτον χτυπούσε τα τύμπανα του πολέμου για την ανατροπή της ιρανικής κυβέρνησης.
Ίσως πάντως η προκλητικότερη λεπτομέρεια σχετικά με την περίφημη επικοινωνία της αμερικανικής πρεσβείας με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να μην βρίσκεται στην απομαγνητοφώνηση της τηλεφωνικής συνδιάλεξης αλλά στον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση των ΗΠΑ και τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την διπλωματική τους γκάφα. Με μια ανακοίνωση, που θα σόκαρε ακόμη και τους μεγαλύτερους υπουργούς προπαγάνδας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο υπεύθυνος Τύπου του Λευκού Οίκου πέρασε αμέσως στην αντεπίθεση επιρρίπτοντας ευθύνες στη Μόσχα για τη διαρροή της τηλεφωνικής συνομιλίας. «Το γεγονός ότι ο πρώτος που εντόπισε το βίντεο και το πόσταρε στο Twitter ήταν η ρωσική κυβέρνηση λέει πολλά για το ρόλο της Ρωσίας» τόνισε ο Τζέυ Κάρνει συμπληρώνοντας ότι ποτέ στο παρελθόν η Μόσχα «δεν έχει πέσει τόσο χαμηλά».
«Οι ΗΠΑ φωτογραφίζουν τη Ρωσία για τη διαρροή διπλωματικής συνομιλίας στο Ίντερνετ» έγραφαν σε πηχυαίο τίτλο τους και οι New York Times επιχειριώντας να πείσουν το αναγνωστικό τους κοινό ότι η «είδηση» δεν ήταν το εκρηκτικό περιεχόμενο της συνομιλίας αλλά η διαρροή του. Η ίδια εφημερίδα έφτασε μάλιστα στο σημείο να υποστηρίζει ότι στόχος της διαρροής ήταν να θιγούν οι σχέσεις ΗΠΑ – ΕΕ. Το πρόβλημα δεν ήταν δηλαδή ότι ανώτατοι Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε στους Ευρωπαίους ομολόγους τους να «πάνε να γ****» αλλά ότι Ρώσοι αξιωματούχοι σχολίασαν αυτό το γεγονός.
Δεν χρειάζεται φυσικά να υπενθυμίσει κανείς ότι οι ΗΠΑ, που κατηγορούν τώρα τη Ρωσία για παρακολουθήσεις συνομιλιών, βρίσκεται πίσω από το μεγαλύτερο δίκτυο ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων ξένων ηγετών που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα και μάλιστα διώκει με εκδικητική μανία όσους αποκάλυψαν σχετικές λεπτομέρειες, όπως συνέβη στην περίπτωση του Έντουαρντ Σνόουντεν.
Άρης Χατζηστεφάνου
ΕΠΙΚΑΙΡΑ Φεβρουάριος 2014
ΕΠΙΚΑΙΡΑ Φεβρουάριος 2014
Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014
Παράτυποι ή παράνομοι;
Με πιο κομψές ίσως - αλλά, πάντως, το ίδιο αιχμηρές και δηλητηριώδεις εκφράσεις, από το κείμενο του Στάθη ("Ντόμπερμαν της ενημέρωσης"), ο Παντελής Μπουκάλας περιποιείται ιδιαιτέρως σήμερα το MEGA και τον Ντερμπεντέρη. Στην άκρη της πένας του και... ο Τσίμας .
Παντελής Μπουκάλας
Λες και θέλει να μας θυμίζει τα λάθη, την αδιαφορία ή και την κακότητά μας, το Αιγαίο συνεχίζει να αποθέτει νεκρούς ανθρώπους στις παραλίες μας. Πάλι καλά, θα σκέφτονται οι ευρωθηρευτές, που είναι Φλεβάρης και δεν έχουν έρθει ακόμα τουρίστες. Και να φυλάει ο Θεός να μη βυθιστεί ώς τον Μάιο κάποιο άλλο σαπιοκάραβο γεμάτο ανθρώπους της Συρίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, και δυσφημιστούμε. Ανθρώπους που, και να το ήθελαν, δυστυχώς αδυνατούν ν’ ακούσουν ειδήσεις στο «μεγάλο κανάλι». Κι έτσι δεν έφτασαν ώς τ’ αυτιά τους οι «πατρικές συμβουλές» (ο Θεός του να τις κάνει) του κ. Πρετεντέρη, να μην παίρνουν χειμωνιάτικα τα όρη και τα πελάγη, γιατί κακό του κεφαλιού τους κάνουν, κι εμείς δεν φταίμε τίποτα· ούτε τα ψελλίσματα του κ. Τσίμα άκουσαν.
Ούτε όσα ανεπίτρεπτα είπε για το Φαρμακονήσι ο υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου άκουσαν οι νεκροί. Ναυτιλίας και Αιγαίου; Δεν το ξανασκέφτονται οι ονοματοδότες; Δεν τους είπε τίποτα ο σεισμός στην Κεφαλονιά, νησί του Ιονίου; Δεν τους είπε δηλαδή πόσο βλακωδώς λαϊκιστική ήταν η σκέψη να κοπούν στα δύο τα πελάγη, ώστε να δείξουν τάχα και διά του τίτλου του υπουργείου πόσο πολύ νοιάζονται για τα νησιά του Αιγαίου;
Δεν πληροφορήθηκαν επίσης οι νεκροί την επιστολιμαία σύσταση του Ευρωπαίου επιτρόπου Νιλς Μούιζνιεκς στον κ. Βαρβιτσιώτη να αποκαλεί «παράτυπους» τους μετανάστες, όχι «παράνομους». Στον άλλο κόσμο, όποια θρησκεία κι αν τον υποθέτει, δεν έχει σημασία αν πνίγηκες ως παράτυπος ή ως παράνομος. Στον εδώ-και-τώρα κόσμο όμως οι λέξεις εξακολουθούν να καθορίζουν συναισθήματα, να επηρεάζουν συμπεριφορές, να υποδηλώνουν αξιακά συστήματα. Οσοι αφήνουν την πατρίδα τους όχι κυνηγώντας ένα όνειρο αλλά κυνηγημένοι από έναν εφιάλτη, τον εφιάλτη του πολέμου, λίγη παρηγοριά θα βρουν αν τους αποκαλέσουμε «παράτυπους» και όχι «παράνομους». Η επιλογή του ενός ή του άλλου χαρακτηρισμού όμως έχει σημασία για μας· για την Πολιτεία και τους πολίτες.
Εχει σημασία, το ξέρουμε, αν θα πούμε (και με ποιο χρώμα ή τόνο θα το πούμε) μαύροι ή νέγροι. Γερμανοί ή Γερμαναράδες. Ελληνες ή Ελληναράδες. Γύφτοι ή Τσιγγάνοι ή Ρομά. Πακιστανοί ή Πάκηδες. Ρωσοπόντιοι, Ελληνοπόντιοι ή Ρωσάκια. Εβραίοι ή Οβριοί. Για να μην προχωρήσω στο πόσο διαφοροποιούνται τα πράγματα, άρα και τα αισθήματα και οι αντιλήψεις, ανάλογα με το πώς αποκαλούμε τις ερωτικές επιλογές που δεν είναι οι δικές μας, οι οποίες, αυτονόητο, είναι οι κανονικές και ευλογημένες.
Ισως είναι παράπλευρη συνέπεια (ή ωφέλεια) της εμμονής με την πολιτική ορθότητα η διάκριση «παράτυπος» και όχι «παράνομος» μετανάστης. Ηδη πάντως κάποιες χώρες την υιοθέτησαν επίσημα. Οταν τα μείζονα φαίνονται κάθε μέρα όλο και πιο μακρινά, όταν δηλαδή η δίκαιη και ανοιχτόμυαλη μεταναστευτική πολιτική όλης της Ευρώπης μοιάζει να απομακρύνεται παρά να πλησιάζει (βλ. Ελβετία), είναι δύσκολο να αρνηθούμε το ξεροκόμματο.
Ούτε όσα ανεπίτρεπτα είπε για το Φαρμακονήσι ο υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου άκουσαν οι νεκροί. Ναυτιλίας και Αιγαίου; Δεν το ξανασκέφτονται οι ονοματοδότες; Δεν τους είπε τίποτα ο σεισμός στην Κεφαλονιά, νησί του Ιονίου; Δεν τους είπε δηλαδή πόσο βλακωδώς λαϊκιστική ήταν η σκέψη να κοπούν στα δύο τα πελάγη, ώστε να δείξουν τάχα και διά του τίτλου του υπουργείου πόσο πολύ νοιάζονται για τα νησιά του Αιγαίου;
Δεν πληροφορήθηκαν επίσης οι νεκροί την επιστολιμαία σύσταση του Ευρωπαίου επιτρόπου Νιλς Μούιζνιεκς στον κ. Βαρβιτσιώτη να αποκαλεί «παράτυπους» τους μετανάστες, όχι «παράνομους». Στον άλλο κόσμο, όποια θρησκεία κι αν τον υποθέτει, δεν έχει σημασία αν πνίγηκες ως παράτυπος ή ως παράνομος. Στον εδώ-και-τώρα κόσμο όμως οι λέξεις εξακολουθούν να καθορίζουν συναισθήματα, να επηρεάζουν συμπεριφορές, να υποδηλώνουν αξιακά συστήματα. Οσοι αφήνουν την πατρίδα τους όχι κυνηγώντας ένα όνειρο αλλά κυνηγημένοι από έναν εφιάλτη, τον εφιάλτη του πολέμου, λίγη παρηγοριά θα βρουν αν τους αποκαλέσουμε «παράτυπους» και όχι «παράνομους». Η επιλογή του ενός ή του άλλου χαρακτηρισμού όμως έχει σημασία για μας· για την Πολιτεία και τους πολίτες.
Εχει σημασία, το ξέρουμε, αν θα πούμε (και με ποιο χρώμα ή τόνο θα το πούμε) μαύροι ή νέγροι. Γερμανοί ή Γερμαναράδες. Ελληνες ή Ελληναράδες. Γύφτοι ή Τσιγγάνοι ή Ρομά. Πακιστανοί ή Πάκηδες. Ρωσοπόντιοι, Ελληνοπόντιοι ή Ρωσάκια. Εβραίοι ή Οβριοί. Για να μην προχωρήσω στο πόσο διαφοροποιούνται τα πράγματα, άρα και τα αισθήματα και οι αντιλήψεις, ανάλογα με το πώς αποκαλούμε τις ερωτικές επιλογές που δεν είναι οι δικές μας, οι οποίες, αυτονόητο, είναι οι κανονικές και ευλογημένες.
Ισως είναι παράπλευρη συνέπεια (ή ωφέλεια) της εμμονής με την πολιτική ορθότητα η διάκριση «παράτυπος» και όχι «παράνομος» μετανάστης. Ηδη πάντως κάποιες χώρες την υιοθέτησαν επίσημα. Οταν τα μείζονα φαίνονται κάθε μέρα όλο και πιο μακρινά, όταν δηλαδή η δίκαιη και ανοιχτόμυαλη μεταναστευτική πολιτική όλης της Ευρώπης μοιάζει να απομακρύνεται παρά να πλησιάζει (βλ. Ελβετία), είναι δύσκολο να αρνηθούμε το ξεροκόμματο.
Η διάδοση του ρατσισμού
Υπάρχει ένα ολόκληρο πλέγμα σχέσεων που συμβάλλει στην διάδοση ρατσιστικών ιδεών.
Οι ρατσιστικές ιδέες επαναλαμβάνονται ως mantra και ορίζουν το πλαίσιο δημοσίου διαλόγου, καθώς μεταφέρουν το κέντρο του ενδιαφέροντος σ’ αυτό που θέλουν να περάσουν οι ρατσιστές. Μεγαλύτερη παγίδα για τους υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους είναι να μπαίνουν στην διαδικασία να θεωρήσουν ως ισότιμους συνομιλητές τους φορείς ρατσισμού, προσπαθώντας να αποδομήσουν τα ούτως ή άλλως σαθρά επιχειρήματά τους. Κι αυτό γιατί σπαταλάνε ενέργεια από τον πραγματικό στόχο που είναι η διάδοση των ανθρώπινων αξιών και της ενότητας μεταξύ των ανθρώπων. Στην καλλιέργεια και την παιδεία που ακυρώνουν τον ρατσισμό. Με το να δίνεις σημασία στους ρατσιστές είναι σαν να αναγνωρίζεις την επιρροή τους. Σημασία έχει να ακυρωθεί, τοποθετώντας τους στο περιθώριο.
Όσο προσπαθούμε να πείσουμε πως οι ρατσιστικές ιδέες είναι “κακές”, τόσο διατηρούν έλξη ως απαγορευμένες. Οι ρατσιστές πατάνε πάνω σε υπαρκτά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας όπως η ανεργία, η εγκληματικότητα και η μη ομαλή συνύπαρξη σε περιοχές με χαμηλό βιωτικό επίπεδο για να σπείρουν το μίσος τους. Όταν όμως αρνηθείς το ίδιο το πρόβλημα τότε εσκεμμένα συνδέουν το πρόβλημα με την ύπαρξη των “ξένων”. Ένα παράδειγμα: Κατηγορούν τους μετανάστες ότι μας “παίρνουν τις δουλειές” (sic). Στην πραγματικότητα πηγαίνουν σε δουλειές που οι Έλληνες δεν καταδέχονται, ενώ είτε λόγω έλλειψης προσόντων, είτε έλλειψης εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό τους, οι μετανάστες δεν έχουν πρόσβαση σε ανώτερες κοινωνικά θέσεις. Οι ρατσιστές συνδέουν την ανεργία όμως με τους αλλοδαπούς. Και αν εσύ αρνηθείς πως “μας παίρνουν τις δουλειές”, είναι σαν να αρνείσαι την ύπαρξη της ανεργίας. Το κοινώς παραδεκτό κόβεται και ράβεται στα δικά τους μέτρα, ώστε να δικαιολογήσουν τις ιδέες μίσους.
Επίσης, εντέχνως το μεταναστευτικό τοποθετείται ως ΤΟ θέμα που ευθύνεται για όλα τα δεινά μας. Γιατί αν δεν ερχόταν εδώ ο Σύριος και ο Αφγανός θα ήμασταν Ελβετία. Οι άνθρωποι που φεύγουν από τις πατρίδες τους αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα, όχι ως άνθρωποι που έχουν προβλήματα. Κρίνονται από την καταγωγή και το χρώμα τους, ενώ ταυτόχρονα μας ξεγυμνώνουν ως κοινωνία, αφού παραδεχόμαστε με το να δεχόμαστε να πνίγονται άνθρωποι στο Αιγαίο, ότι είμαστε ανίκανοι να βρούμε λύσεις. Από την άλλη μεριά, οι ρατσιστές έχουν έτοιμη την απάντηση: Τους διώχνουμε όλους, να γυρίσουν στην πατρίδα τους κτλ. Δηλαδή λύσεις που μιλάνε στα κατώτερα ένστικτα των αμόρφωτων που τους πιστεύουν.
Ο ρατσισμός κινείται ευκαιριακά, απαιτώντας νόμους και ριζώνει κυρίως σε χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Ευνοείται από οικονομικές κρίσεις και από πισωγυρίσματα, ενώ αναπτύσσεται κυρίως σε λευκούς. Οι μικροαστοί είναι επίσης μια ευπαθής ομάδα απέναντι στα μηνύματα του ρατσισμού, καθώς σπάνια έχουν παιδεία, παρακολουθούν πολύ ιδιωτική τηλεόραση και αναλώνονται στο τρίπτυχο, μπουζούκια-κουτσομπολιό-βυζιά.
Όσοι αντιτίθενται στον ρατσισμό (λέγε τους και αντιρατσιστές) θεωρούνται “ανθέλληνες” και το ίδιο ρατσιστές με τους ρατσιστές, γιατί δεν αποδέχονται πως κάποιοι άλλοι έχουν το δικαίωμα να μισούν αλλοεθνείς τους. Το μέγα παράλογο. Να τοποθετούνται στην ίδια ζυγαριά αυτοί που διαχωρίζουν τους ανθρώπους μ’ αυτούς που θέλουν να πολεμήσουν για τον μη διαχωρισμό. Οι ακροδεξιοί κυρίως (αφού ρατσιστές συναντάμε σε όλο το πολιτικό φάσμα) παρουσιάζονται μέσω των συνεχών καταγγελιών εις βάρος τους, ως συνεπείς και “επικίνδυνοι” για το σύστημα. Αποκτούν αίγλη που την συνδέουν με τις νοσηρές ιδέες τους. Αντιρατσιστικοί νόμοι και κυνήγι των ρατσιστών, τους δυναμώνουν περισσότερο γιατί παίζουν τον ρόλο του θύματος. Κάνουν τους μάρτυρες για τις απόψεις τους.
Ο ρατσισμός αν και διαδίδεται με τους παραπάνω τρόπους, αντιμετωπίζεται μόνο με δύο πράγματα. Με την παιδεία και την ενημέρωση. Έτσι αναπτύσσεται σεβασμός για την διαφορετικότητα του άλλου, αλλά και για τις ιδιαιτερότητές του. Βέβαια κανείς δεν μπορεί να γίνεται συμπαθής ή αντιπαθής κρινόμενος από το που κατάγεται και από το πολιτισμικό περιβάλλον που προέρχεται. Καλώς ή κακώς οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες είναι το μέλλον της ανθρωπότητας, αν θέλει να περάσει σε άλλο επίπεδο, πέρα από αυτό του μεταξύ μας σκισίματος σαρκών. Και γι’ αυτό η καταπολέμηση του ρατσισμού και του δογματισμού εν γένει, οφείλει να γίνεται στο καθημερινό επίπεδο. Δημιουργική δράση και όχι πολεμική που θρέφει τους ρατσιστές.
Οι ρατσιστικές ιδέες επαναλαμβάνονται ως mantra και ορίζουν το πλαίσιο δημοσίου διαλόγου, καθώς μεταφέρουν το κέντρο του ενδιαφέροντος σ’ αυτό που θέλουν να περάσουν οι ρατσιστές. Μεγαλύτερη παγίδα για τους υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους είναι να μπαίνουν στην διαδικασία να θεωρήσουν ως ισότιμους συνομιλητές τους φορείς ρατσισμού, προσπαθώντας να αποδομήσουν τα ούτως ή άλλως σαθρά επιχειρήματά τους. Κι αυτό γιατί σπαταλάνε ενέργεια από τον πραγματικό στόχο που είναι η διάδοση των ανθρώπινων αξιών και της ενότητας μεταξύ των ανθρώπων. Στην καλλιέργεια και την παιδεία που ακυρώνουν τον ρατσισμό. Με το να δίνεις σημασία στους ρατσιστές είναι σαν να αναγνωρίζεις την επιρροή τους. Σημασία έχει να ακυρωθεί, τοποθετώντας τους στο περιθώριο.
Όσο προσπαθούμε να πείσουμε πως οι ρατσιστικές ιδέες είναι “κακές”, τόσο διατηρούν έλξη ως απαγορευμένες. Οι ρατσιστές πατάνε πάνω σε υπαρκτά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας όπως η ανεργία, η εγκληματικότητα και η μη ομαλή συνύπαρξη σε περιοχές με χαμηλό βιωτικό επίπεδο για να σπείρουν το μίσος τους. Όταν όμως αρνηθείς το ίδιο το πρόβλημα τότε εσκεμμένα συνδέουν το πρόβλημα με την ύπαρξη των “ξένων”. Ένα παράδειγμα: Κατηγορούν τους μετανάστες ότι μας “παίρνουν τις δουλειές” (sic). Στην πραγματικότητα πηγαίνουν σε δουλειές που οι Έλληνες δεν καταδέχονται, ενώ είτε λόγω έλλειψης προσόντων, είτε έλλειψης εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό τους, οι μετανάστες δεν έχουν πρόσβαση σε ανώτερες κοινωνικά θέσεις. Οι ρατσιστές συνδέουν την ανεργία όμως με τους αλλοδαπούς. Και αν εσύ αρνηθείς πως “μας παίρνουν τις δουλειές”, είναι σαν να αρνείσαι την ύπαρξη της ανεργίας. Το κοινώς παραδεκτό κόβεται και ράβεται στα δικά τους μέτρα, ώστε να δικαιολογήσουν τις ιδέες μίσους.
Επίσης, εντέχνως το μεταναστευτικό τοποθετείται ως ΤΟ θέμα που ευθύνεται για όλα τα δεινά μας. Γιατί αν δεν ερχόταν εδώ ο Σύριος και ο Αφγανός θα ήμασταν Ελβετία. Οι άνθρωποι που φεύγουν από τις πατρίδες τους αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα, όχι ως άνθρωποι που έχουν προβλήματα. Κρίνονται από την καταγωγή και το χρώμα τους, ενώ ταυτόχρονα μας ξεγυμνώνουν ως κοινωνία, αφού παραδεχόμαστε με το να δεχόμαστε να πνίγονται άνθρωποι στο Αιγαίο, ότι είμαστε ανίκανοι να βρούμε λύσεις. Από την άλλη μεριά, οι ρατσιστές έχουν έτοιμη την απάντηση: Τους διώχνουμε όλους, να γυρίσουν στην πατρίδα τους κτλ. Δηλαδή λύσεις που μιλάνε στα κατώτερα ένστικτα των αμόρφωτων που τους πιστεύουν.
Ο ρατσισμός κινείται ευκαιριακά, απαιτώντας νόμους και ριζώνει κυρίως σε χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Ευνοείται από οικονομικές κρίσεις και από πισωγυρίσματα, ενώ αναπτύσσεται κυρίως σε λευκούς. Οι μικροαστοί είναι επίσης μια ευπαθής ομάδα απέναντι στα μηνύματα του ρατσισμού, καθώς σπάνια έχουν παιδεία, παρακολουθούν πολύ ιδιωτική τηλεόραση και αναλώνονται στο τρίπτυχο, μπουζούκια-κουτσομπολιό-βυζιά.
Όσοι αντιτίθενται στον ρατσισμό (λέγε τους και αντιρατσιστές) θεωρούνται “ανθέλληνες” και το ίδιο ρατσιστές με τους ρατσιστές, γιατί δεν αποδέχονται πως κάποιοι άλλοι έχουν το δικαίωμα να μισούν αλλοεθνείς τους. Το μέγα παράλογο. Να τοποθετούνται στην ίδια ζυγαριά αυτοί που διαχωρίζουν τους ανθρώπους μ’ αυτούς που θέλουν να πολεμήσουν για τον μη διαχωρισμό. Οι ακροδεξιοί κυρίως (αφού ρατσιστές συναντάμε σε όλο το πολιτικό φάσμα) παρουσιάζονται μέσω των συνεχών καταγγελιών εις βάρος τους, ως συνεπείς και “επικίνδυνοι” για το σύστημα. Αποκτούν αίγλη που την συνδέουν με τις νοσηρές ιδέες τους. Αντιρατσιστικοί νόμοι και κυνήγι των ρατσιστών, τους δυναμώνουν περισσότερο γιατί παίζουν τον ρόλο του θύματος. Κάνουν τους μάρτυρες για τις απόψεις τους.
Ο ρατσισμός αν και διαδίδεται με τους παραπάνω τρόπους, αντιμετωπίζεται μόνο με δύο πράγματα. Με την παιδεία και την ενημέρωση. Έτσι αναπτύσσεται σεβασμός για την διαφορετικότητα του άλλου, αλλά και για τις ιδιαιτερότητές του. Βέβαια κανείς δεν μπορεί να γίνεται συμπαθής ή αντιπαθής κρινόμενος από το που κατάγεται και από το πολιτισμικό περιβάλλον που προέρχεται. Καλώς ή κακώς οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες είναι το μέλλον της ανθρωπότητας, αν θέλει να περάσει σε άλλο επίπεδο, πέρα από αυτό του μεταξύ μας σκισίματος σαρκών. Και γι’ αυτό η καταπολέμηση του ρατσισμού και του δογματισμού εν γένει, οφείλει να γίνεται στο καθημερινό επίπεδο. Δημιουργική δράση και όχι πολεμική που θρέφει τους ρατσιστές.
Επικοινωνιακό, αξιακό, εξουσιαστικό, νοητικό και ψυχολογικό. Οι ρατσιστικές απόψεις καταρχάς αποκτούν δημοσιότητα λόγω της εμμονής των ΜΜΕ να παρουσιάζουν επιλεκτικά εγκλήματα που γίνονται από αλλοδαπούς, δημιουργώντας ένα γενικευμένο κλίμα φόβου, ενώ ταυτόχρονα αναφέρουν αριθμούς σχετικά με “λαθρομετανάστες” που ζουν στην Ελλάδα, οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Το άγριο πρόσωπο του ουκρανικού εθνικισμού
Πέτρος Παπακωνσταντίνου
Από την πρώτη στιγμή που άρχισαν οι διαδηλώσεις εναντίον του Γιανουκόβιτς, ένα καινούργιο πολιτικό ρεύμα εκτοξεύθηκε στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας: ο λεγόμενος «Δεξιός Τομέας» (PravySektor). Ντυμένοι με στολές παραλλαγής, κρατώντας λοστούς και ρόπαλα, τα μέλη του πρωτοστάτησαν στην κατάληψη του δημαρχείου του Κιέβου, στις επιθέσεις με μολότοφ εναντίον αστυνομικών και στις εφόδους εναντίον κρατικών και κομματικών κτιρίων. Η γέννηση του εν λόγω ρεύματος, μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, παραμένει ανεξιχνίαστο αίνιγμα. Οι φερόμενοι ως ηγέτες του ήταν μέχρι πρότινος παγκοσμίως άγνωστοι, όπως άγνωστοι παραμένουν οι χρηματοδότες του.
Σύμφωνα με τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης, οι «ακτιβιστές» του στρατολογήθηκαν κυρίως από λούμπεν στοιχεία και φανατικούς των γηπέδων, ενώ στις γραμμές του ενσωματώθηκαν προϋπάρχουσες ακροδεξιές ομάδες, όπως η «Τρίαινα» και οι «Ουκρανοί Πατριώτες». Οπως προκύπτει από το επίσημο μανιφέστο του «Δεξιού Τομέα», στόχος του δεν είναι η ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε., την οποία χαρακτηρίζει «καταπιεστή των εθνών», αλλά «η καταστροφή του σκελετού του κράτους» και «η αυστηρή τιμωρία των προδοτών και όσων εμποδίζουν την επαναστατική ενέργεια των μαζών».
Ηδη, στις 7 Φεβρουαρίου, ο φερόμενος ως ηγέτης του «Δεξιού Τομέα», Ντιμίτρο Γιάρος, με συνέντευξή του στο αμερικανικό περιοδικό ΤΙΜΕ, δήλωσε ανοιχτά και ξάστερα ότι το κίνημά του προετοιμάζεται για ένοπλη εξέγερση και έχει ήδη συγκεντρώσει αρκετά αποθέματα όπλων για τον σκοπό αυτό.
Προχθές το πρωί, ήταν ο «Δεξιός Τομέας» που πρωτοστάτησε στις βίαιες επιθέσεις εναντίον αστυνομικών - 10 από τους οποίους έχασαν τη ζωή τους - και καλούσε μέσω Διαδικτύου τους οπαδούς του να κατέβουν με τα όπλα στο κέντρο του Κιέβου.
Αν ο «Δεξιός Τομέας» είναι ο ένοπλος βραχίονας της Ακροδεξιάς, το κόμμα «Ελευθερία», του Ολέγκ Τιαγκνιμπόκ, είναι ο κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος. Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Κίεβο, ο Αμερικανός γερουσιαστής Τζον Μακέιν «υιοθέτησε» πολιτικά τον Τιαγκνιμπόκ, όπως και τους άλλους δύο πολιτικούς από την ηγετική τρόικα της αντιπολίτευσης (Βιτάλι Κλίτσκο και Αρσένι Γιατσένιουκ), ως δημοκράτες που μάχονται για τις ευρωπαϊκές αξίες εναντίον ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Παρέλειψε, ωστόσο, να σημειώσει ότι το κόμμα του Τιαγκνιμπόκ λεγόταν μέχρι πρόσφατα... Εθνικοσοσιαλιστικό, είχε σήμα μια παραλλαγή της σβάστικας και ανήμερα την Πρωτοχρονιά οργάνωσε λαμπαδηφορία ναζιστικής έμπνευσης προς τιμήν του Στέπαν Μπαντέρα: του διαβόητου ηγέτη του Εξεγερμένου Ουκρανικού Στρατού, που κήρυξε την ανεξαρτησία της δυτικής Ουκρανίας το 1941, κατά την επέλαση των ναζί εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης.
Στη μαύρη λίστα
Ας σημειωθεί ότι το διεθνές Κέντρο Βίζενταλ για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού κατέταξε το κόμμα «Ελευθερία» στην πέμπτη θέση της μαύρης λίστας των ανά τον κόσμο αντισημιτικών μορφωμάτων. Ο ίδιος ο Τιαγκνιμπόκ έχει δηλώσει ότι για την κακοδαιμονία της Ουκρανίας ο υπ' αριθμόν ένα υπεύθυνος είναι η «ρωσοεβραϊκή μαφία».
Σύμφωνα με τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης, οι «ακτιβιστές» του στρατολογήθηκαν κυρίως από λούμπεν στοιχεία και φανατικούς των γηπέδων, ενώ στις γραμμές του ενσωματώθηκαν προϋπάρχουσες ακροδεξιές ομάδες, όπως η «Τρίαινα» και οι «Ουκρανοί Πατριώτες». Οπως προκύπτει από το επίσημο μανιφέστο του «Δεξιού Τομέα», στόχος του δεν είναι η ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε., την οποία χαρακτηρίζει «καταπιεστή των εθνών», αλλά «η καταστροφή του σκελετού του κράτους» και «η αυστηρή τιμωρία των προδοτών και όσων εμποδίζουν την επαναστατική ενέργεια των μαζών».
Ηδη, στις 7 Φεβρουαρίου, ο φερόμενος ως ηγέτης του «Δεξιού Τομέα», Ντιμίτρο Γιάρος, με συνέντευξή του στο αμερικανικό περιοδικό ΤΙΜΕ, δήλωσε ανοιχτά και ξάστερα ότι το κίνημά του προετοιμάζεται για ένοπλη εξέγερση και έχει ήδη συγκεντρώσει αρκετά αποθέματα όπλων για τον σκοπό αυτό.
Προχθές το πρωί, ήταν ο «Δεξιός Τομέας» που πρωτοστάτησε στις βίαιες επιθέσεις εναντίον αστυνομικών - 10 από τους οποίους έχασαν τη ζωή τους - και καλούσε μέσω Διαδικτύου τους οπαδούς του να κατέβουν με τα όπλα στο κέντρο του Κιέβου.
Αν ο «Δεξιός Τομέας» είναι ο ένοπλος βραχίονας της Ακροδεξιάς, το κόμμα «Ελευθερία», του Ολέγκ Τιαγκνιμπόκ, είναι ο κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος. Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Κίεβο, ο Αμερικανός γερουσιαστής Τζον Μακέιν «υιοθέτησε» πολιτικά τον Τιαγκνιμπόκ, όπως και τους άλλους δύο πολιτικούς από την ηγετική τρόικα της αντιπολίτευσης (Βιτάλι Κλίτσκο και Αρσένι Γιατσένιουκ), ως δημοκράτες που μάχονται για τις ευρωπαϊκές αξίες εναντίον ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Παρέλειψε, ωστόσο, να σημειώσει ότι το κόμμα του Τιαγκνιμπόκ λεγόταν μέχρι πρόσφατα... Εθνικοσοσιαλιστικό, είχε σήμα μια παραλλαγή της σβάστικας και ανήμερα την Πρωτοχρονιά οργάνωσε λαμπαδηφορία ναζιστικής έμπνευσης προς τιμήν του Στέπαν Μπαντέρα: του διαβόητου ηγέτη του Εξεγερμένου Ουκρανικού Στρατού, που κήρυξε την ανεξαρτησία της δυτικής Ουκρανίας το 1941, κατά την επέλαση των ναζί εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης.
Στη μαύρη λίστα
Ας σημειωθεί ότι το διεθνές Κέντρο Βίζενταλ για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού κατέταξε το κόμμα «Ελευθερία» στην πέμπτη θέση της μαύρης λίστας των ανά τον κόσμο αντισημιτικών μορφωμάτων. Ο ίδιος ο Τιαγκνιμπόκ έχει δηλώσει ότι για την κακοδαιμονία της Ουκρανίας ο υπ' αριθμόν ένα υπεύθυνος είναι η «ρωσοεβραϊκή μαφία».
Η πείνα και η τύψη
Νίκος Δήμου
Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία πριν πολλά χρόνια, στην Κωνσταντινούπολη. Ο άνθρωπος με τα τριμμένα ρούχα,που κοιτούσε το γιουβέτσι, ήταν εύκολος στόχος. Ώρα καθόταν ακίνητος, το μάτι καρφωμένο στο φαγητό.
Πρέπει να πεινούσε πολύ. Δεν έχω ξαναδεί τόση πείνα σε ένα βλέμμα. Ούτε κατάλαβε πως τον φωτογράφησα.
Παιδί, στην Κατοχή, κοιμήθηκα φορές νηστικό. Κοιμήθηκα – τρόπος του λέγειν. Δεν κοιμάσαι με άδειο στομάχι, βυθίζεσαι σε λήθαργο από την κούραση, αλλά πεινάς και στον ύπνο σου. Το κενό σου πριονίζει τα σωθικά. Κι αργότερα, νέος, πέρασα εποχές στέρησης.
Γι αυτό δεν αντέχω γύρω μου πείνα. Όπου βρω, κι όπου μπορώ, ταΐζω. Από οικογένειες, μέχρι αδέσποτα ζώα.
Πολλούς εξευτελισμούς μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος – η πείνα είναι ο χειρότερος. Δεν αντιμετωπίζεται με τίποτα – μόνο με τροφή. Κι όσο υπάρχει κι ένας στον κόσμο που στερείται το ψωμί, όλη η ανθρωπότητα είναι ένοχη.
Ένοχος ένιωσα κι εγώ μετά την φωτογράφηση. Κάθε φορά που βλέπω την φωτογραφία, μου σφίγγεται η καρδιά από τύψη. Γιατί, γιατί δεν τόλμησα να πάω στον ρακένδυτο, να τον κεράσω ένα πιάτο φαί;
(Ήταν άγριος και τον φοβήθηκα. Πώς να του μιλήσω που δεν ήξερα τούρκικα…)
Δικαιολογίες. Κιότεψα. Έφυγα. Και το μόνο που κάνω μετά, για να απαλύνω τις τύψεις μου, είναι να δημοσιεύω την φωτογραφία, μήπως και κάποιος άλλος ταΐσει. Οποιονδήποτε
Η ουκρανική φρίκη
Του Κώστα Ιορδανίδη
Εάν δεν είχαν προηγηθεί οι ανθρωποθυσίες της Αραβικής Ανοίξεως, θα έλεγε κανείς ότι η ουκρανική φρίκη είναι πρωτοφανής. Δυστυχώς, αποτελεί απλώς μιαν επανάληψη. Μόνη διαφορά, ότι η εμφύλια διαμάχη δεν εκτυλίσσεται στην Εγγύς Ανατολή, αλλά στο ρωσικό υπογάστριο.
Η αντιπαράθεση άρχισε εδώ και χρόνια μεταξύ ευρωφίλων και ρωσοφίλων, με ενθάρρυνση των ΗΠΑ και των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και την αντίδραση –πάντα σκαιά– της Ρωσίας του κ. Βλαντιμίρ Πούτιν. Αλλά οι συγκρούσεις ανέδειξαν μία νέα δύναμη –των νοσταλγών του Αδόλφου Χίτλερ– που ανταγωνίζεται σε βία με την καθεστωτική αστυνομία. Ακριβώς όπως οι αραβικές εξεγέρσεις ανέδειξαν τις τρομοκρατικές ισλαμικές ομάδες και συνέθλιψαν τη μεσαία τάξη.
Υπάρχει πάντα μία ισχυρή συμπάθεια στη Δύση, όταν στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως οι πολίτες εξεγείρονται εναντίον της ρωσικής κηδεμονίας. Μόνον που η Σοβιετική Αυτοκρατορία διοικήθηκε κατ' εξοχήν από μη Ρώσους. Γεωργιανός ο Ιωσήφ Στάλιν. Ουκρανοί οι δύο δικτάτορες που τον διαδέχθηκαν – ο Νικήτα Χρουστσόφ και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Ως Ρώσος εμφανίζεται μόνον ο κ. Πούτιν, που έχει γεννηθεί στην Αγία Πετρούπολη και φρόντισε ως στέλεχος της KGB να εξαλείψει κάθε ίχνος καταγωγής των προγόνων του.
Οι σοβαρότεροι αναλυτές προέβλεπαν έξαρση της βίας στην Ουκρανία, στη διάρκεια των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Σότσι, διότι αποκλειόταν στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας. Δικαιώθηκαν απολύτως, αλλά η λύση του ουκρανικού προβλήματος, όποια και εάν είναι αυτή, θα πρέπει να έχει τη ρωσική συναίνεση.
Εστίασαν οι δυτικές κυβερνήσεις τις επικρίσεις τους εναντίον του κ. Πούτιν στην παραβίαση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, για να εκθέσουν τον πρόεδρο της Ρωσίας. Αλλά ο κ. Πούτιν δεν πτοήθηκε. Η φιέστα των Ολυμπιακών συνεχίζεται αδιατάρακτα.
Η νέα ισχυρή μορφή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδια για τις σχέσεις με την Ευρώπη, κ. Βικτόρια Νούλαν καθύβρισε την Ε.Ε., σε τηλεφωνική συνομιλία της με τον πρέσβη των ΗΠΑ στο Κίεβο. Η τηλεφωνική συνομιλία υπεκλάπη από την KGB και αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο και η κ. Νούλαν επέπληξε τη Μόσχα για ανάρμοστη συμπεριφορά. Οι Ευρωπαίοι εθίγησαν, διαμαρτυρήθηκαν και το ηγετικό δίδυμο της Ε.Ε., η κ. Αγκελα Μέρκελ και ο κ. Φρανσουά Ολάντ, ανακοίνωσε τη δημιουργία δικτύου επικοινωνίας στην Ευρώπη για να αποκλείσει την παρακολούθηση στην οποία επιδίδονται οι αμερικανικές υπηρεσίες ασφαλείας. Ο κόσμος έχει πλέον μεταβληθεί σε μία αυλή θαυμάτων και ασυναρτησίας.
Ο πρίγκιπας Μέτερνιχ στα Απομνημονεύματά του –που είναι εν πολλοίς ανιαρά εν σχέσει με εκείνα του συγχρόνου του πρίγκιπα Ταλεϊράνδου– σημείωνε, απογοητευμένος με την αυτοκρατορική οικογένεια των Αψβούργων: «Εάν ήμουν ριζοσπάστης [η λέξη την εποχή εκείνη ισοδυναμούσε με τρομοκράτης] θα ανέτρεπα αυτό το καθεστώς σε λίγες μέρες». Ας μην ανησυχούμε, το σύστημα δεν κινδυνεύει από «αποστάτες», αλλά από την αφροσύνη των ηγετών μας.
Η αντιπαράθεση άρχισε εδώ και χρόνια μεταξύ ευρωφίλων και ρωσοφίλων, με ενθάρρυνση των ΗΠΑ και των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και την αντίδραση –πάντα σκαιά– της Ρωσίας του κ. Βλαντιμίρ Πούτιν. Αλλά οι συγκρούσεις ανέδειξαν μία νέα δύναμη –των νοσταλγών του Αδόλφου Χίτλερ– που ανταγωνίζεται σε βία με την καθεστωτική αστυνομία. Ακριβώς όπως οι αραβικές εξεγέρσεις ανέδειξαν τις τρομοκρατικές ισλαμικές ομάδες και συνέθλιψαν τη μεσαία τάξη.
Υπάρχει πάντα μία ισχυρή συμπάθεια στη Δύση, όταν στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως οι πολίτες εξεγείρονται εναντίον της ρωσικής κηδεμονίας. Μόνον που η Σοβιετική Αυτοκρατορία διοικήθηκε κατ' εξοχήν από μη Ρώσους. Γεωργιανός ο Ιωσήφ Στάλιν. Ουκρανοί οι δύο δικτάτορες που τον διαδέχθηκαν – ο Νικήτα Χρουστσόφ και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Ως Ρώσος εμφανίζεται μόνον ο κ. Πούτιν, που έχει γεννηθεί στην Αγία Πετρούπολη και φρόντισε ως στέλεχος της KGB να εξαλείψει κάθε ίχνος καταγωγής των προγόνων του.
Οι σοβαρότεροι αναλυτές προέβλεπαν έξαρση της βίας στην Ουκρανία, στη διάρκεια των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Σότσι, διότι αποκλειόταν στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας. Δικαιώθηκαν απολύτως, αλλά η λύση του ουκρανικού προβλήματος, όποια και εάν είναι αυτή, θα πρέπει να έχει τη ρωσική συναίνεση.
Εστίασαν οι δυτικές κυβερνήσεις τις επικρίσεις τους εναντίον του κ. Πούτιν στην παραβίαση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, για να εκθέσουν τον πρόεδρο της Ρωσίας. Αλλά ο κ. Πούτιν δεν πτοήθηκε. Η φιέστα των Ολυμπιακών συνεχίζεται αδιατάρακτα.
Η νέα ισχυρή μορφή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδια για τις σχέσεις με την Ευρώπη, κ. Βικτόρια Νούλαν καθύβρισε την Ε.Ε., σε τηλεφωνική συνομιλία της με τον πρέσβη των ΗΠΑ στο Κίεβο. Η τηλεφωνική συνομιλία υπεκλάπη από την KGB και αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο και η κ. Νούλαν επέπληξε τη Μόσχα για ανάρμοστη συμπεριφορά. Οι Ευρωπαίοι εθίγησαν, διαμαρτυρήθηκαν και το ηγετικό δίδυμο της Ε.Ε., η κ. Αγκελα Μέρκελ και ο κ. Φρανσουά Ολάντ, ανακοίνωσε τη δημιουργία δικτύου επικοινωνίας στην Ευρώπη για να αποκλείσει την παρακολούθηση στην οποία επιδίδονται οι αμερικανικές υπηρεσίες ασφαλείας. Ο κόσμος έχει πλέον μεταβληθεί σε μία αυλή θαυμάτων και ασυναρτησίας.
Ο πρίγκιπας Μέτερνιχ στα Απομνημονεύματά του –που είναι εν πολλοίς ανιαρά εν σχέσει με εκείνα του συγχρόνου του πρίγκιπα Ταλεϊράνδου– σημείωνε, απογοητευμένος με την αυτοκρατορική οικογένεια των Αψβούργων: «Εάν ήμουν ριζοσπάστης [η λέξη την εποχή εκείνη ισοδυναμούσε με τρομοκράτης] θα ανέτρεπα αυτό το καθεστώς σε λίγες μέρες». Ας μην ανησυχούμε, το σύστημα δεν κινδυνεύει από «αποστάτες», αλλά από την αφροσύνη των ηγετών μας.
Στις αγορές, πτωχευμένοι!
Γιάνης Βαρουφάκης
Το σχέδιο του Βερολίνου για την Ελλάδα των επόμενων ετών έχει πλέον παγιωθεί. Τι περιέχει; Ας ξεκινήσουμε από το τι δεν περιέχει.
1. Δεν περιέχει το κούρεμα, το οποίο θα μπορούσε να βγάλει το ελληνικό κράτος από την διαχρονική κατάσταση χρεοκοπίας (κοινώς την αδυναμία να εξυπηρετεί τα χρέη του μακροπρόθεσμα, ακόμα και μετά από μια γενναία επιμήκυνση μετά μείωσης του επιτοκίου κατά μισή με μία μονάδα).
2. Δεν περιέχει καμία πρόβλεψη για κοινό, ευρωζωνικό χρέος (π.χ. ευρωομόλογα).
3. Δεν περιέχει νέο επίσημο δάνειο, το οποίο να καλύπτει τις μελλοντικές δανειακές ανάγκες του κράτους, πέραν το πολύ 20 δισ. ευρώ που στόχο θα έχουν να καλύψουν τις «αστοχίες» του Μνημονίου 2.
4. Δεν περιέχει κάποια σημαντική επενδυτική ενίσχυση, πέραν των ΕΣΠΑ.
5. Δεν περιέχει κάτι στον τραπεζικό τομέα, που να καθιστά το ελληνικό τραπεζικό σύστημα βιώσιμο ή να αφαιρεί μέρος των 50 δισ. ευρώ που χρεώθηκε το ελληνικό δημόσιο υπέρ των τραπεζών από το εθνικό χρέος.
Υπό αυτούς τους ασφυκτικούς περιορισμούς, το ερώτημα τίθεται: πώς σκέφτονται να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι είναι παντελώς αδύνατον να χρηματοδοτείται ιδίαις δυνάμεις το ελληνικό κράτος τα επόμενα χρόνια; Πιστεύουν, πραγματικά, ότι θα μπορεί η ελληνική οικονομία να παράγει πρωτογενές πλεόνασμα κοντά στο 4%, από το οποίο να κάνει τις αποπληρωμές σε ΕΚΤ/ιδιώτες (που δεν δέχονται επιμηκύνσεις και τα τοιαύτα) και ΔΝΤ (που δεν δέχεται μείωση επιτοκίου); Πιστεύουν πως, ακόμα και να είναι δυνατόν αυτό, θα μπορέσει να σταθεί όρθια μια κυβέρνηση (όποια και να είναι αυτή) που θα «ξεζουμίζει» ένα τέτοιο μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα, την ώρα που η ελληνική κοινωνία θα παραπαίει, χωρίς τραπεζική πίστη, χωρίς εγχώρια ζήτηση, χωρίς επενδύσεις, χωρίς πρόνοια;
1. Δεν περιέχει το κούρεμα, το οποίο θα μπορούσε να βγάλει το ελληνικό κράτος από την διαχρονική κατάσταση χρεοκοπίας (κοινώς την αδυναμία να εξυπηρετεί τα χρέη του μακροπρόθεσμα, ακόμα και μετά από μια γενναία επιμήκυνση μετά μείωσης του επιτοκίου κατά μισή με μία μονάδα).
2. Δεν περιέχει καμία πρόβλεψη για κοινό, ευρωζωνικό χρέος (π.χ. ευρωομόλογα).
3. Δεν περιέχει νέο επίσημο δάνειο, το οποίο να καλύπτει τις μελλοντικές δανειακές ανάγκες του κράτους, πέραν το πολύ 20 δισ. ευρώ που στόχο θα έχουν να καλύψουν τις «αστοχίες» του Μνημονίου 2.
4. Δεν περιέχει κάποια σημαντική επενδυτική ενίσχυση, πέραν των ΕΣΠΑ.
5. Δεν περιέχει κάτι στον τραπεζικό τομέα, που να καθιστά το ελληνικό τραπεζικό σύστημα βιώσιμο ή να αφαιρεί μέρος των 50 δισ. ευρώ που χρεώθηκε το ελληνικό δημόσιο υπέρ των τραπεζών από το εθνικό χρέος.
Υπό αυτούς τους ασφυκτικούς περιορισμούς, το ερώτημα τίθεται: πώς σκέφτονται να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι είναι παντελώς αδύνατον να χρηματοδοτείται ιδίαις δυνάμεις το ελληνικό κράτος τα επόμενα χρόνια; Πιστεύουν, πραγματικά, ότι θα μπορεί η ελληνική οικονομία να παράγει πρωτογενές πλεόνασμα κοντά στο 4%, από το οποίο να κάνει τις αποπληρωμές σε ΕΚΤ/ιδιώτες (που δεν δέχονται επιμηκύνσεις και τα τοιαύτα) και ΔΝΤ (που δεν δέχεται μείωση επιτοκίου); Πιστεύουν πως, ακόμα και να είναι δυνατόν αυτό, θα μπορέσει να σταθεί όρθια μια κυβέρνηση (όποια και να είναι αυτή) που θα «ξεζουμίζει» ένα τέτοιο μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα, την ώρα που η ελληνική κοινωνία θα παραπαίει, χωρίς τραπεζική πίστη, χωρίς εγχώρια ζήτηση, χωρίς επενδύσεις, χωρίς πρόνοια;
Όχι, δεν το πιστεύουν στο Βερολίνο αυτό. Και τότε ποιο το πλάνο τους; Η βασική τους ιδέα είναι να βρουν τρόπο να μας εξασφαλίσουν νέα δάνεια, με επιτόκια περί το 4%, χωρίς να χρειαστεί να τα περάσουν από την Ομοσπονδιακή Βουλή τους ως νέο πακέτο διάσωσης -ως νέα δάνεια τα οποία στηρίζει ο γερμανός φορολογούμενος. Όπως το Μνημόνιο 2 ήρθε για να καλύψει μη βιώσιμα χρέη του Μνημονίου 1, έτσι και το νέο Δανειακό Πακέτο, το Μνημόνιο 3 (το οποίο, για λόγους μάρκετιγκ, θα το αποκαλέσουν κάπως αλλιώς) θα ρίξει πολλά δισ. ευρώ στο ελληνικό δημόσιο για να συγκαλύψει την μη βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου μετά το πέρας του Μνημονίου 2. Η διαφορά αυτού του Μνημονίου 3 από το Μνημόνιο 2 θα είναι, σύμφωνα με τα γερμανικά πλάνα, μία: ενώ το Μνημόνιο 2 χρηματοδοτήθηκε από τα κράτη-μέλη μέσω του ESM, το Μνημόνιο 3 θα χρηματοδοτεί, ως επί το πλείστον, από τις ...αγορές.
Πώς, όμως, θα γίνει αυτό όταν οι αγορές γνωρίζουν πως (παρά την όποια επιμήκυνση) τα χρέη του ελληνικού δημοσίου δεν μπορούν να αναχρηματοδοτηθούν αλλά, αντίθετα, παραμένουν πάνω από τα κεφάλια μας ως μια μόνιμη τοξική ομίχλη; Γιατί να είναι διατεθειμένοι οι ιδιώτες (που δεν είναι βεβαίως κορόιδα για να πιστεύουν τα περί Greek-covery) να δανείσουν ένα κράτος με (κοινά αποδεκτό) μη βιώσιμο χρέος, χωρίς να ζητούν δυσθεώρητα επιτόκια; Η απάντηση της κυβέρνησης συνασπισμού του Βερολίνου είναι: μέσω της επίκλησης του προγράμματος ΟΜΤ της ΕΚΤ!
Η ιδέα είναι απλή: αντί να αντλεί το ελληνικό δημόσιο νέα ποσά από τον ESM για να αποπληρώνει ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ και ιδιώτες, θα αντλεί από τις αγορές οι οποίες θα του δανείζουν με επιτόκια πολύ κάτω του αγοραίου επιπέδου (στο 4% το υπολογίζουν οι του γερμανικού υπουργείου οικονομικών) επειδή η ΕΚΤ εγγυάται (ή καλύτερα απειλεί) πως αν τα επιτόκια αυτά ανέβουν πάνω από κάποιο επίπεδο, θα παρέμβει αγοράζοντας όσα ελληνικά ομόλογα χρειάζεται για να ρίξει τα επιτόκια στο αρχικό επίπεδο. Επιπλέον, αν κάποια στιγμή, η ΕΚΤ βάλει μυαλό και λάβει σοβαρά υπ’ όψη της την απειλή του αρνητικού πληθωρισμού σε ολόκληρη την ευρωζώνη, ίσως η ΕΚΤ να αρχίσει να αγοράζει ομόλογα όλων των κρατών-μελών (ως ποσοστό του ΑΕΠ της κάθε χώρας). Έτσι, παρά το γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο όχι μόνο θα παραμένει πτωχευμένο αλλά θα γίνεται όλο και πιο πτωχευμένο (με κάθε νέο ομόλογο που εκδίδει), θα καταφέρνει να δανείζεται στις αγορές, με επιτόκια που φαίνονται «βατά».
Βέβαια, για να «περπατήσει» ένα τέτοιο πλάνο, το κράτος μας πρέπει πρώτα να ...βγει στις αγορές. Βασικός όρος για την ενεργοποίηση του ΟΜΤ για μια χώρα της Ευρωζώνης είναι να θεωρείται ότι έχει «πλήρη πρόσβαση στις αγορές» και πως τελεί υπό δημοσιονομική επιτήρηση. Εδώ έγκειται η αφοσίωση των αρχών, τόσο σε Φραγκφούρτη-Βερολίνο-Βρυξέλλες, όσο και στην Αθήνα, στην προπαγάνδα περί λήξης της Κρίσης, Greek success story κλπ. Μπορεί οι επενδύσεις να μειώνονται κι άλλο, οι θέσεις εργασίας να φθίνουν συστηματικά, η βιομηχανική παραγωγή να συρρικνώθηκε ξανά, η τραπεζική πίστη (που υποσχέθηκαν μετά την παρωδία της ανακεφαλαιοποίησης) να κατρακυλά στον θλιβερό της μόνιμο κατήφορο, όμως οι ηγέτες μας ...γιορτάζουν καθημερινώς την λήξη της Κρίσης. Δεν λένε απλά ψέματα. Λένε αυτά που νομίζουν ότι συνάδουν με την δημιουργία ενός τεχνητού κλίματος στις αγορές ομολόγων, που θα επιτρέψει κάποιες εκδόσεις ομολόγων να πωληθούν (με την σιωπηλή βοήθεια της ΕΚΤ) ώστε, κατόπιν, να μπει σε εφαρμογή το Μνημόνιο 3, που θα χρηματοδοτείται, υπό την απειλή της ΕΚΤ, από τους ...ιδιώτες.
Περιληπτικά, ο άξονας του γερμανικού σχεδίου για την Ελλάδα είναι ένας: η συνέχιση της στρατηγικής των προηγούμενων τεσσάρων ετών, δηλαδή η καθυστέρηση της παραδοχής ότι η Ελλάδα αδυνατεί να επιβιώσει εντός των «κανόνων» που το Βερολίνο θεωρεί «απαράβατους». Για να μην χρειαστεί να παραδεχθούν την αλήθεια, προετοιμάζουν ένα νέο «παράδοξο» Μνημόνιο, όπου το μεγάλο ποσοστό των νέων δανείων θα έρχεται από τις αγορές σε ένα πτωχευμένο δημόσιο, ελέω της σιωπηλής παρέμβασης της ΕΚΤ. Αυτό λοιπόν που προτείνεται στον ελληνικό λαό, αντί για ένα βιώσιμο σχέδιο για την επόμενη δεκαετία, είναι το να συναινέσει στην έξοδό του στις αγορές όσο το κράτος του είναι πτωχευμένο, και με προοπτική να βουλιάζει όλο και πιο πολύ στον βούρκο της μακροπρόθεσμης πτώχευσης αλλά, βέβαια, παραμένοντας στις αγορές. Θεωρώ εθνική ανοησία την συναίνεσή μας σε αυτό το πλάνο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)