House of the rising sun

....κι αν είμαι rock να με φοβάσαι ας έγινα κιόλας.....



"....στο σπίτι του ανατέλλοντος ηλίου, μέσα στη αχλή μιας ανεπιθύμητης επιβίωσης και  στη τσίκνα μιας πληρωμένης επιθυμίας, οι νέοι “χαλιόντουσαν” όχι  από θέληση.  Έξω, τους προσφέρονταν μονάχα το  λουρί. Το  λουρί  του  άρχοντα, του  κυρίαρχου,  τ’ αφεντικού. Το  λουρί για να φορέσουν της σκλαβιάς τους την υποταγή.......  Πνίγονταν,  ασφυκτιούσαν, τρελαίνονταν, δε  γούσταραν τ’  άδικο  και  το  μοιραίο. Κι  αυτόν τον θυμό, την αγανάκτηση και την αηδία, το έκαναν τραγούδι. Τραγούδι  για τα  όνειρα και  τις υποσχέσεις ενός πολέμου που κερδήθηκε μάταια  και των πολέμων που   έρχονταν αναίτια, μιας ζωής που τους δόθηκε απλόχερα και τους την εκμεταλλεύονταν   βίαια. Τραγούδι  βουβό,  κραυγή  συναισθήματος και  ύπαρξης υπόγειας,  που  ‘βαλαν   όνειρα  κι  ελπίδες πάνω του και  το ‘στειλαν στ’ αστέρια.  Αυτά  συνωμότησαν. Το  μάζεψαν,  το φίλεψαν  και το  ‘στειλαν πίσω  σε εκατομμύρια  ψυχές κι αισθήσεις που πρόσμεναν το μήνυμα “δεμένες” σ’ αόρατο δίχτυ  με  καλώδια,  τρανζίστορ και μηχανές που ‘φτιαξαν για  ν’ αμυνθούν  στη  σιωπή.  Οι  ψυχές πλήθαιναν, το μαγικό “ταμ-ταμ” απλώνονταν, η αντάρα μεγάλωνε κι οι νέοι  ενώνονταν σε μια παγκόσμια  επικοινωνία  της αντίστασης. Ο κουρνιαχτός  φούσκωνε,  η  οργή φούντωνε, τα αισθήματα ξεχείλιζαν κι η ανατροπή γινόταν δικαίωμα απαιτητό.  Οι άρχοντες  πανικοβλήθηκαν,  τα  αφεντικά  τρόμαξαν,  η  εξουσία κλονίστηκε κι οι  έμποροι ανέλαβαν να ρίξουν εικόνα και  σκόνη για  να θολώσουν  τις  νότες  και  να  μπερδέψουν τις λέξεις με άλλες λέξεις  ανώδυνες  και  άλλες  σκέψεις ανήμπορες.

...Το κατόρθωσαν. 
Μα  τ’ άστρα  σκανταλιάρικα κράτησαν  τις  μουσικές  και  τα τραγούδια ανέπαφα, τα  φύλαξαν μέσα τους  για να μπολιάζουν από καιρό  σε καιρό, τις νέες γενιές, τις νέες  ψυχές και να φτιάχνουν το αύριο της ελπίδας..."

stamikous.blogspot.gr