Με πιο κομψές ίσως - αλλά, πάντως, το ίδιο αιχμηρές και δηλητηριώδεις εκφράσεις, από το κείμενο του Στάθη ("Ντόμπερμαν της ενημέρωσης"), ο Παντελής Μπουκάλας περιποιείται ιδιαιτέρως σήμερα το MEGA και τον Ντερμπεντέρη. Στην άκρη της πένας του και... ο Τσίμας .
Παντελής Μπουκάλας
Λες και θέλει να μας θυμίζει τα λάθη, την αδιαφορία ή και την κακότητά μας, το Αιγαίο συνεχίζει να αποθέτει νεκρούς ανθρώπους στις παραλίες μας. Πάλι καλά, θα σκέφτονται οι ευρωθηρευτές, που είναι Φλεβάρης και δεν έχουν έρθει ακόμα τουρίστες. Και να φυλάει ο Θεός να μη βυθιστεί ώς τον Μάιο κάποιο άλλο σαπιοκάραβο γεμάτο ανθρώπους της Συρίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, και δυσφημιστούμε. Ανθρώπους που, και να το ήθελαν, δυστυχώς αδυνατούν ν’ ακούσουν ειδήσεις στο «μεγάλο κανάλι». Κι έτσι δεν έφτασαν ώς τ’ αυτιά τους οι «πατρικές συμβουλές» (ο Θεός του να τις κάνει) του κ. Πρετεντέρη, να μην παίρνουν χειμωνιάτικα τα όρη και τα πελάγη, γιατί κακό του κεφαλιού τους κάνουν, κι εμείς δεν φταίμε τίποτα· ούτε τα ψελλίσματα του κ. Τσίμα άκουσαν.
Ούτε όσα ανεπίτρεπτα είπε για το Φαρμακονήσι ο υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου άκουσαν οι νεκροί. Ναυτιλίας και Αιγαίου; Δεν το ξανασκέφτονται οι ονοματοδότες; Δεν τους είπε τίποτα ο σεισμός στην Κεφαλονιά, νησί του Ιονίου; Δεν τους είπε δηλαδή πόσο βλακωδώς λαϊκιστική ήταν η σκέψη να κοπούν στα δύο τα πελάγη, ώστε να δείξουν τάχα και διά του τίτλου του υπουργείου πόσο πολύ νοιάζονται για τα νησιά του Αιγαίου;
Δεν πληροφορήθηκαν επίσης οι νεκροί την επιστολιμαία σύσταση του Ευρωπαίου επιτρόπου Νιλς Μούιζνιεκς στον κ. Βαρβιτσιώτη να αποκαλεί «παράτυπους» τους μετανάστες, όχι «παράνομους». Στον άλλο κόσμο, όποια θρησκεία κι αν τον υποθέτει, δεν έχει σημασία αν πνίγηκες ως παράτυπος ή ως παράνομος. Στον εδώ-και-τώρα κόσμο όμως οι λέξεις εξακολουθούν να καθορίζουν συναισθήματα, να επηρεάζουν συμπεριφορές, να υποδηλώνουν αξιακά συστήματα. Οσοι αφήνουν την πατρίδα τους όχι κυνηγώντας ένα όνειρο αλλά κυνηγημένοι από έναν εφιάλτη, τον εφιάλτη του πολέμου, λίγη παρηγοριά θα βρουν αν τους αποκαλέσουμε «παράτυπους» και όχι «παράνομους». Η επιλογή του ενός ή του άλλου χαρακτηρισμού όμως έχει σημασία για μας· για την Πολιτεία και τους πολίτες.
Εχει σημασία, το ξέρουμε, αν θα πούμε (και με ποιο χρώμα ή τόνο θα το πούμε) μαύροι ή νέγροι. Γερμανοί ή Γερμαναράδες. Ελληνες ή Ελληναράδες. Γύφτοι ή Τσιγγάνοι ή Ρομά. Πακιστανοί ή Πάκηδες. Ρωσοπόντιοι, Ελληνοπόντιοι ή Ρωσάκια. Εβραίοι ή Οβριοί. Για να μην προχωρήσω στο πόσο διαφοροποιούνται τα πράγματα, άρα και τα αισθήματα και οι αντιλήψεις, ανάλογα με το πώς αποκαλούμε τις ερωτικές επιλογές που δεν είναι οι δικές μας, οι οποίες, αυτονόητο, είναι οι κανονικές και ευλογημένες.
Ισως είναι παράπλευρη συνέπεια (ή ωφέλεια) της εμμονής με την πολιτική ορθότητα η διάκριση «παράτυπος» και όχι «παράνομος» μετανάστης. Ηδη πάντως κάποιες χώρες την υιοθέτησαν επίσημα. Οταν τα μείζονα φαίνονται κάθε μέρα όλο και πιο μακρινά, όταν δηλαδή η δίκαιη και ανοιχτόμυαλη μεταναστευτική πολιτική όλης της Ευρώπης μοιάζει να απομακρύνεται παρά να πλησιάζει (βλ. Ελβετία), είναι δύσκολο να αρνηθούμε το ξεροκόμματο.
Ούτε όσα ανεπίτρεπτα είπε για το Φαρμακονήσι ο υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου άκουσαν οι νεκροί. Ναυτιλίας και Αιγαίου; Δεν το ξανασκέφτονται οι ονοματοδότες; Δεν τους είπε τίποτα ο σεισμός στην Κεφαλονιά, νησί του Ιονίου; Δεν τους είπε δηλαδή πόσο βλακωδώς λαϊκιστική ήταν η σκέψη να κοπούν στα δύο τα πελάγη, ώστε να δείξουν τάχα και διά του τίτλου του υπουργείου πόσο πολύ νοιάζονται για τα νησιά του Αιγαίου;
Δεν πληροφορήθηκαν επίσης οι νεκροί την επιστολιμαία σύσταση του Ευρωπαίου επιτρόπου Νιλς Μούιζνιεκς στον κ. Βαρβιτσιώτη να αποκαλεί «παράτυπους» τους μετανάστες, όχι «παράνομους». Στον άλλο κόσμο, όποια θρησκεία κι αν τον υποθέτει, δεν έχει σημασία αν πνίγηκες ως παράτυπος ή ως παράνομος. Στον εδώ-και-τώρα κόσμο όμως οι λέξεις εξακολουθούν να καθορίζουν συναισθήματα, να επηρεάζουν συμπεριφορές, να υποδηλώνουν αξιακά συστήματα. Οσοι αφήνουν την πατρίδα τους όχι κυνηγώντας ένα όνειρο αλλά κυνηγημένοι από έναν εφιάλτη, τον εφιάλτη του πολέμου, λίγη παρηγοριά θα βρουν αν τους αποκαλέσουμε «παράτυπους» και όχι «παράνομους». Η επιλογή του ενός ή του άλλου χαρακτηρισμού όμως έχει σημασία για μας· για την Πολιτεία και τους πολίτες.
Εχει σημασία, το ξέρουμε, αν θα πούμε (και με ποιο χρώμα ή τόνο θα το πούμε) μαύροι ή νέγροι. Γερμανοί ή Γερμαναράδες. Ελληνες ή Ελληναράδες. Γύφτοι ή Τσιγγάνοι ή Ρομά. Πακιστανοί ή Πάκηδες. Ρωσοπόντιοι, Ελληνοπόντιοι ή Ρωσάκια. Εβραίοι ή Οβριοί. Για να μην προχωρήσω στο πόσο διαφοροποιούνται τα πράγματα, άρα και τα αισθήματα και οι αντιλήψεις, ανάλογα με το πώς αποκαλούμε τις ερωτικές επιλογές που δεν είναι οι δικές μας, οι οποίες, αυτονόητο, είναι οι κανονικές και ευλογημένες.
Ισως είναι παράπλευρη συνέπεια (ή ωφέλεια) της εμμονής με την πολιτική ορθότητα η διάκριση «παράτυπος» και όχι «παράνομος» μετανάστης. Ηδη πάντως κάποιες χώρες την υιοθέτησαν επίσημα. Οταν τα μείζονα φαίνονται κάθε μέρα όλο και πιο μακρινά, όταν δηλαδή η δίκαιη και ανοιχτόμυαλη μεταναστευτική πολιτική όλης της Ευρώπης μοιάζει να απομακρύνεται παρά να πλησιάζει (βλ. Ελβετία), είναι δύσκολο να αρνηθούμε το ξεροκόμματο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου