Mpelalis Reviews
Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015
Ξένοι στον ίδιο μας τον εαυτό
Κοιτάζω τα μάτια της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ και ερωτεύομαι το βλέμμα της, αυτή την αδιόρατη μελαγχολία της ομορφιάς. Κοιτάζω ένα εξώφυλλο (Μια ευλαβική ανάμνηση-Η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ εξομολογείται στην Εύα Νικολαΐδου, εκδ. Ελληνικά Γράμματα). Σκέφτομαι ότι η ομορφιά δεν μπορεί να είναι μία αφαίρεση. Παύουμε να βλέπουμε την ομορφιά όταν γίνεται αφαίρεση. Αλλά τι είναι η αφαίρεση εν προκειμένω; Η απόσταση του ανθρώπου από τη φύση και τη φύση του. Αυτή η διχοστασία που κάνει την ανθρώπινη ψυχή πεδίο μάχης της φύσης, της φύσης μας και της άρνησής της. Βγήκαμε από τη φύση και βαλθήκαμε να την κυριεύσουμε. Στήσαμε τον εαυτό μας (τη φύση μας) απέναντι και επιχειρούμε να τον εννοήσουμε. Αυτή η προσπάθεια έχει ενδυθεί το πρόσχημα του νοήματος της ζωής. Λες κι αν δεν κατακυριεύσουμε τον σιωπηλό (ενδεχομένως ζωώδη και φυσικό) εαυτό μας, θα ζούμε χωρίς νόημα και νήμα. Λες και το γεγονός ότι ζούμε δεν είναι ένα θαύμα έμπλεο αυτοτελούς νοήματος. Αυτά σκεφτόμουν καθώς «άκουγα» τη Γιουρσενάρ να λέει: «Θα πεθάνω… Δεν παραπονιέμαι για το πεπρωμένο αυτό που μοιράζομαι με τα λουλούδια, τα έντομα και τα’ αστέρια… Δεν παραπονιέμαι που τα πράγματα, τα όντα, οι καρδιές είναι όλα φθαρτά, αφού ένα μέρος της ομορφιάς ανήκει σ’ αυτή τη δυστυχία…». Θυμήθηκα τη γιαγιά μου την Αγγελική, που μου έδειχνε τα λουλούδια, λέγοντας «Δεν στενοχωριέμαι που θα φύγω. Λυπάμαι μόνο που δεν θα ξαναδώ αυτή την ομορφιά». Η γιαγιά μου ήταν αγράμματη αλλά είχε βγάλει το ίδιο συμπέρασμα με τη Γιουρσενάρ. Αλλά αφού τα πράγματα είναι τόσο απλά, τόσο φυσικά, γιατί τόση οδύνη, τόσος φόβος, τόση τρέλα; Γιατί αυτό «το παραλήρημα κάτι θέλει να πει»; Τι είναι αυτή η κλαγγή των όπλων, αυτή η κολοσσιαία εμφύλια σύγκρουση μεταξύ της ψυχής και του σώματος;
Να τι έγραφε ο άγνωστός μας στην Ελλάδα Κώστας Παπαϊωάννου (σε αφιέρωμα της Νέας Εστίας): «Από την Αναγέννηση και μετά, δεν μπορούμε πια να σκεφτούμε το σύμπαν ως ένα δομημένο και συνεκτικό όλον». Και συνεχίζει ο Παπαϊωάννου, λέγοντας πως «ο κόσμος των πραγμάτων και ο κόσμος του πνεύματος εμφανίζονται ως οι δύο πόλοι μιας πραγματικότητας… Το είναι της φύσης αποτελεί στο εξής αντικείμενο παράστασης, επιστημονικής γνώσης και τεχνικής εκμετάλλευσης. Το είναι του ανθρώπου τίθεται ως υποκείμενο απέναντι στον κόσμο ο οποίος γίνεται πλέον αντιληπτός ως ένα σύστημα αντικειμένων ουσιαστικά ξένο προς τον άνθρωπο, ‘’βουβό’’ σε ό,τι αφορά τον ύστατο προορισμό του. Μέχρι τότε… Η ύπαρξη μπορεί να συγκλονιζόταν από βαθύτατους φόβους, αλλά δεν ήταν προβληματική: ο άνθρωπος αναγνώριζε τη φυσική του θέση μέσα στην αμετακίνητη και αδιαμφισβήτητη ιεραρχία των όντων και των πραγμάτων». Ο άνθρωπος πλέον τίθεται πέρα και πάνω (ως επιθυμία) από τη φύση και σε λίγο και από τη φύση του (κλωνοποίηση, ρομπότ με συνείδηση κ.ά.). Η ανθρώπινη ιστορία στο εξής θα είναι μια ιστορία των επιθυμούμενων επιθυμιών, μια ιστορία κατάκτησης της φύσης (μέσω της επινόησης της «προόδου») και της επιθυμίας των άλλων. Η διάκριση των πραγμάτων και του πνεύματος, των δύο πόλων της πραγματικότητας, του υποκειμένου που είναι ο άνθρωπος και του αντικειμένου που είναι όλα τα άλλα καθώς επίσης και ο υφιστάμενος την κατάκτηση άνθρωπος, ο άνθρωπος ως άλλος, ως ξένος μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό (Τζούλια Κρίστεβα). Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγαλύτεροι ρατσιστές είναι οι παλιοί μετανάστες, καθώς οι νέοι μετανάστες είναι αγχογόνα αντικείμενα, καθώς θυμίζουν στους «παλιούς» τον εαυτό τους. Μισούμε λοιπόν μέσω των άλλων τον ίδιο μας τον εαυτό. Γι’ αυτό ο ρατσισμός δεν είναι παρά μία εξωτερικευμένη, επιθετική «τρέλα», η οποία αν δεν ήταν ο ρατσισμός θα ενδοβαλόταν, λειτουργώντας αυτοχειριαστικά .
Γι’ αυτό επαναπροτείνεται η συμφιλίωση με τη φύση και τη φύση μας, η αντικατάσταση όλων των πίστεων με την πίστη στη φύση. Όμως, ο Φουκώ δεν περιορίζεται στην απλή, την ειρηνική συμφιλίωση με τη φύση, όπως η Γιουρσενάρ, αλλά θεωρεί ότι τίποτα, καμία επιθυμία «δεν είναι παρά φύσιν» ούτε καν ο φόνος!, αφού ακόμη και αυτή την φονική επιθυμία «την έχει βάλει στον άνθρωπο η ίδια η φύση». Από εδώ θα προκύψει ο τρελός δολοφόνος στο «Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους», αυτό το τρομερό βλέμμα, που είναι η τρέλα κάτω από το προσωπείο, μια τρέλα που δαγκώνει πρόσωπα, που ροκανίζει καρδιές, ένα φοβερό βλέμμα προσηλωμένο στο τίποτα, μία τρέλα που καταργεί και τον άνθρωπο και τον κόσμο.
Ε, λοιπόν, δεν μπορούμε να δεχθούμε τη νιτσεϊκή, ή καλύτερα τη χομπσιανή «συμφιλίωση με τη φύση» του Φουκώ, αλλά την τρυφερή, την ερωτική συμφιλίωση της Γιουρσενάρ και γιατί όχι της γιαγιάς μου της Αγγελικής.
Η κυβέρνηση ως αντιπολίτευση
Όλο και πιο συχνά, οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα μοιάζουν με αντιπολίτευση. Στα λόγια τουλάχιστον. Γιατί, στην πράξη, κάνουν ό,τι τους υπαγορεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεν είναι κάτι καινούργιο η ελληνική κυβέρνηση να έχει αντιπολιτευτικό λόγο. Συμβαίνει πολλά χρόνια, αλλά, μετά την χρεοκοπία της χώρας, την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης και τα Μνημόνια, το φαινόμενο είναι μόνιμο.
Είναι λογικό σε ένα προτεκτοράτο η κυβέρνηση να ακούγεται σαν αντιπολίτευση.
Προεκλογικά, τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Τσίπρας προσποιούνταν πως είναι πολιτικοί αρχηγοί σε μια ανεξάρτητη χώρα -και πως αυτοί θα πάρουν τις αποφάσεις όταν γίνουν πρωθυπουργοί- αλλά, μόλις έγιναν πρωθυπουργοί, υπάκουσαν στις εντολές των Βρυξελλών.
Τώρα, ο Αλέξης Τσίπρας προσποιείται πως αυτός δεν θέλει να κάνει αυτά που κάνει αλλά πως είναι αναγκασμένος από τις Βρυξέλλες. Τα ίδια έλεγε και ο Σαμαράς.
Ο Αλέξης Τσίπρας ακούγεται όλο και περισσότερο σαν τον Λάκη Λαζόπουλο. Απευθύνεται μόνο στο συναίσθημα. Σαν να μην είναι πρωθυπουργός αλλά τηλεκήρυκας ή τηλεδιασκεδαστής.
Χτες, στη Βουλή, μιλώντας για το προσφυγικό, ο Αλέξης Τσίπρας κατηγόρησε την Ευρώπη -έτσι γενικά- για το δράμα των προσφύγων και είπε πως «ο ελληνικός λαός είναι φτωχός, αλλά πλούσιος σε αξίες και ανθρωπιά».
Δηαλδή, η κακή Ευρώπη και ο καλός και αθώος ελληνικός λαός.
Πραγματικά, Λάκης Λαζόπουλος. Μόνο οι τηλεοπτικές διαφημίσεις έλειπαν.
Ο λαϊκισμός στο φόρτε του. Μετά τον ακροδεξιό λαϊκισμό του Σαμαρά, ο αριστερός λαϊκισμός του Τσίπρα.
Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα θα πορεύονται σαν αντιπολίτευση, η κανονική αντιπολίτευση δεν θα ξέρει τι να κάνει, και η Βουλή θα μοιάζει όλο και πιο περιττή, αφού, στην ουσία, δεν υπάρχουν διαφορετικές φωνές.
Ακόμα κι αν υπάρξουν κάποια στιγμή διαφορετικές φωνές, όλοι μοιάζουν βέβαιοι πως, μόλις αυτές οι φωνές γίνουν κυβέρνηση, θα εφαρμόσουν τις εντολές των Βρυξελλών, όπως έκανε και ο Αλέξης Τσίπρας, που πέρασε από την επανάσταση των λόγων και τη διαγραφή του Μνημονίου στην πλήρη υποταγή.
Είναι βολικό για την κυβέρνηση να υποδύεται την αντιπολίτευση.
Είναι βολικό για τους Έλληνες να υποδύονται τα αθώα θύματα. Η θυματοποίηση κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία εδώ και δεκάδες χρόνια.
Όλα είναι βολικά. Μόνο που η χώρα έχει καταρρεύσει.
Οπότε, το να παίζει η κυβέρνηση την αντιπολίτευση και οι Έλληνες τα θύματα, δεν θα οδηγήσει πουθενά.
Άλλωστε, αυτό μας έφερε εδώ. Άρα, δεν μπορεί να μας σώσει αυτό.
Εγώ, απλά, το επισημαίνω.
Ανήθικη πολιτική
Γιάννης ΜακριδάκηςΦυσικός καλλιεργητής – συγγραφέας
Οι υπουργοί βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον με ύφος θλιμμένο κ μας ανακοινώνουν ότι χάσαμε την τάδε κ την δείνα μάχη κ πρέπει να πληρώσουμε κι άλλα
Ο πρωθυπουργός βγαίνει κι αυτός θλιμμένος κ μας ανακοινώνει ότι δεν συμφωνεί με όλα αυτά που καλείται να περάσει αλλά δεν μπορεί να πράξει αλλιώς
Ο Σύριζα βγαίνει με πρόσκληση “όλων των δημοκρατικών πολιτών” να διαδηλώσουν ενάντια στην ανάλγητη Ευρώπη που δεν δέχεται με την πολιτική της να γκρεμισει η “αριστερή” ελληνική “κυβέρνηση” τον φράχτη της ντροπής στον Έβρο, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τις περισσότερες δολοφονίες στα νερά του Αιγαίου....
Είναι φανερό από όλην αυτή την πολιτική στάση ότι η “κυβέρνηση” κινείται επί ενός κ μόνον σχεδίου. Να παρουσιάζει τον εαυτό της άμοιρο ευθυνών κ αιχμάλωτο της ευρωπαικής πολιτικής επί όλων των θεμάτων, πολιτική την οποία οι ίδιοι προσπαθούν δήθεν εκ των έσω να αλλάξουν την ίδια ώρα που την υπηρετούν πιο πειθήνια από κάθε προηγούμενη “κυβέρνηση”. Την ίδια ώρα που δεν έχουν καν φροντίσει να μην προδίδονται από τα χαζογελάκια τους στη Βουλή κ από τα χειροκροτήματα, τις αγκαλιές, τα συχαρίκια, τους πανηγυρισμούς μετά από κάθε εφαρμοστικό νόμο εξαθλίωσης κ εκποίησής μας που ψηφίζουν. Την ίδια ώρα που ενώ αυτοπροβάλλονται ως αιχμάλωτοι, κάνουν κιτς φιέστες κ γελοίες δηλώσεις περί ανεξάρτητου κ κυρίαρχου ελληνικού κράτους
Αν δεν ήταν τόσο ανηθικο, τόσο χυδαίο, τόσο υποκριτικό, υστερόβουλο, ιδιοτελές κ ανάλγητο, θα ήταν μόνον ανόητο το σχέδιό τους αυτό
Ο πρωθυπουργός βγαίνει κι αυτός θλιμμένος κ μας ανακοινώνει ότι δεν συμφωνεί με όλα αυτά που καλείται να περάσει αλλά δεν μπορεί να πράξει αλλιώς
Ο Σύριζα βγαίνει με πρόσκληση “όλων των δημοκρατικών πολιτών” να διαδηλώσουν ενάντια στην ανάλγητη Ευρώπη που δεν δέχεται με την πολιτική της να γκρεμισει η “αριστερή” ελληνική “κυβέρνηση” τον φράχτη της ντροπής στον Έβρο, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τις περισσότερες δολοφονίες στα νερά του Αιγαίου....
Είναι φανερό από όλην αυτή την πολιτική στάση ότι η “κυβέρνηση” κινείται επί ενός κ μόνον σχεδίου. Να παρουσιάζει τον εαυτό της άμοιρο ευθυνών κ αιχμάλωτο της ευρωπαικής πολιτικής επί όλων των θεμάτων, πολιτική την οποία οι ίδιοι προσπαθούν δήθεν εκ των έσω να αλλάξουν την ίδια ώρα που την υπηρετούν πιο πειθήνια από κάθε προηγούμενη “κυβέρνηση”. Την ίδια ώρα που δεν έχουν καν φροντίσει να μην προδίδονται από τα χαζογελάκια τους στη Βουλή κ από τα χειροκροτήματα, τις αγκαλιές, τα συχαρίκια, τους πανηγυρισμούς μετά από κάθε εφαρμοστικό νόμο εξαθλίωσης κ εκποίησής μας που ψηφίζουν. Την ίδια ώρα που ενώ αυτοπροβάλλονται ως αιχμάλωτοι, κάνουν κιτς φιέστες κ γελοίες δηλώσεις περί ανεξάρτητου κ κυρίαρχου ελληνικού κράτους
Αν δεν ήταν τόσο ανηθικο, τόσο χυδαίο, τόσο υποκριτικό, υστερόβουλο, ιδιοτελές κ ανάλγητο, θα ήταν μόνον ανόητο το σχέδιό τους αυτό
Δεύτερη φορά "αριστερά"...
ΥΓ του blog: ...καμιά φορά δεν ήλθε η αριστερά στην κυβέρνηση. Αυτή η απατηλή και ψευδεπίγραφη εκδοχή δεν ήταν ούτε είναι αριστερά. Αριστερά που στρέφεται εναντίον του λαού, τον εξαθλιώνει, τον λεηλατεί, τον ξεσπιτώνει, τον φτωχοποιεί προς χάριν των τραπεζών, των πλουσίων και των ισχυρών δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Σημειώστε ότι αριστερά κι αριστερός δεν είναι ότι δηλώσεις ή όπως αναπροσδιορισθείς αλλά τι παρουσιάζουν οι πράξεις σου. Το ότι πέρασες κάποτε από κάποια οργάνωση η κόμμα της αριστεράς δεν σε κάνει αριστερό. Πολλά τα παραδείγματα, Γεωργαλάς, Λαζαρίδης, Τατούλης, Παμπούκης, Κοτζιάς, Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Μπόμπολας, Κόκκαλης, Τεγόπουλος, Ευαγγελάτος, Παπαχελάς, Κύρτσος κ.ά. Αριστερός είναι θέση και στάση ζωής καθημερινή κι αταλάντευτη χωρίς νοθεύσεις και χωρίς εξεραίσεις ….κομμένο λοιπόν το παραμύθι περί αριστεράς του Τσιπρέϊκου ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί είναι όλο το καλυμμένο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, οι βολεμένοι του στον κρατικό μηχανισμό και στο δημόσιο και μερικοί αρχομανείς και εξουσιολάτρες που υπήρξαν στον χώρο του παλιού ΣΥΡΙΖΑ
Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015
Ποιος είπε το «Όχι»; Ο Μεταξάς;…
Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» έλεγε από βήματος Βουλής ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς. Όσο για τους Γεωργιάδη – Βορίδη ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης». Η δε «Καθημερινή» δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι». Μάλιστα η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα. Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός από πατριωτική» που ήταν, πορεύτηκε και με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος…
Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάζουμε τη Δευτέρα; Η’ μήπως ισχύει εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ»; (1).
Όπως θα δούμε, το «Όχι» του Μεταξά δεν ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού Άξονα. Δεν είχε φυσικά καμία σχέση με το «Όχι» του ελληνικού λαού. Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα … μικρούλι και ξέπνοο «όχι».
Το λέμε εξαρχής και θα το εξηγήσουμε:
Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο. Δεύτερον, διότι σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους «Μεταξάδες» δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία τους. Οι «Μεταξάδες» επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δεν θα μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς.
 |
| Αυτός ήταν ο «πατριώτης» που είπε το «Όχι» κατά του ναζισμού και του φασισμού;… |
Για να αντιληφθεί κανείς τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που παίζονταν στην Ελλάδα και το μέγεθος της οικονομικής επιρροής της Αγγλίας στη χώρα είναι ενδεικτικό το εξής στοιχείο:
Το εξωτερικό χρέος της χώρας το 1932 έφτανε τα 1,022 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα, ενώ το εσωτερικό χρέος ήταν 144 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Βασικοί δανειστές της χώρας και κάτοχοι των ελληνικών χρεογράφων ήταν ο οίκος «Hambro» του Λονδίνου, το συγκρότημα «Speyer and Co» της Ν. Υόρκης και η Εθνική Τράπεζα Αθηνών. Το 67,42% του εξωτερικού χρέους ήταν αγγλικά κεφάλαια, το 9,88% ήταν κεφάλαια των ΗΠΑ, το 7,52% ήταν γαλλικά κεφάλαια, το 5,40% σουηδικά, το 3,44% βελγικά. Μόλις το 1,7% ήταν γερμανικά και μόλις το 1,65% ήταν ιταλικά (2).
Επομένως, ήταν τέτοια η πρόσδεση της Ελλάδας στην Αγγλία, που το μεταξικό καθεστώς δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί να σταθεί απέναντί της. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που οι ίδιοι οι Άγγλοι αποτιμούσαν το (φασιστικό) καθεστώς Μεταξά, το οποίο με την εγκαθίδρυσή του όχι μόνο δεν περιόρισε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τις σχέσεις της χώρας με την Αγγλία. Ο υφυπουργός της Αγγλίας, Ρ. Βάνσιταρτ, έγραφε σε υπόμνημά του το Μάη του 1937 για τις ελληνοβρετανικές σχέσεις: «Βρήκαμε ότι το καθεστώς Μεταξά είναι πολύ πιο συνεννοήσιμο από πολλά από τα προϋπάρχοντα καθεστώτα» (3).
Όσο για τον Μεταξά, τον Μάη του 1940, λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, έλεγε στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ»:«Είμεθα ουδέτεροι εφ” όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης» (4)
Την ίδια εποχή, στις 6/5/1940, παραμονές του πολέμου, επαναλάμβανε: «Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους Άγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο (…). Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί» (5)
Αλλά ακόμα και πριν από την κήρυξη της δικτατορίας του, ο Μεταξάς ήταν σαφής: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι» (6)
 |
| Ο Μεταξάς περιχαρής στο πλευρό του υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ, του Γκαίμπελς, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα, στις 21/9/1936… |
Το «Όχι» λοιπόν του Μεταξά δεν είχε τίποτα το «πατριωτικό». Ήταν… «συμφεροντολογικό». Και μάλιστα υπό την πιο ιταμή εκδοχή του «συμφέροντος». Δηλαδή του συμφέροντος ενός ταξικού καθεστώτος που, παρά τη διαφορά των πολιτευμάτων, συνέχιζε αδιατάρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας υπό το «αγγλικό δόγμα» και αντιμετώπιζε τη χώρα ως «ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».
Αυτή ήταν η σχέση του Μεταξά με τον «πατριωτισμό».
Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για ένα καθεστώς που δολοφονούσε εργάτες, όπως δολοφόνησε ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το ’36. Για ένα καθεστώς που διέπραξε το αδιανόητο: Παρέδωσε στην Γκεστάπο (και μάλιστα μετά από το ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη) τους πραγματικούς πατριώτες, τους Έλληνες δημοκράτες και κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους, που ζητούσαν να πολεμήσουν τον εισβολέα. Που διέδιδε τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού» μέσω των πρακτικών του Έλληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής.
Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς, μέσω του οποίου, όπως ο ίδιος ο Μεταξάς έλεγε: «Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό…». Ένα καθεστώς που μετά τη στάση πληρωμών του 1932, κι ενώ η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε, εκείνο – το καθεστώς Μεταξά – εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%. Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς που περιγράφεται ως εξής:
«Τα βασανιστήρια που εφάρμοσαν οι χαφιέδες της δικτατορίας (σ.σ.: του Μεταξά) εναντίον των αντιπάλων του καθεστώτος, των κομμουνιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατικών, εναντίον των πρωτοπόρων εργατών, φοιτητών, αγροτών και διανοουμένων είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν. Το ρετσινόλαδο και ο πάγος ήταν από τις κυριότερες μεθόδους βασανισμού για την απόσπαση «ομολογιών» και «δηλώσεως μετανοίας». Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμοζόταν περίπου με τον παρακάτω τρόπο: Στο τραπέζι του ανακριτή – βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο. Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, τη φάλαγγα ή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού. Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής – ανακριτής το έκρινε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμιών. Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη «ανάκρισις» και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμιών. Σ” αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού, ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερις, πέντε και περισσότερες μέρες, αληθινός υπόνομος. Το δεύτερο βασανιστήριο ήταν η στήλη πάγου. Ανέβαζαν τον κρατούμενο στην ταράτσα της Ασφάλειας και τον υποχρέωναν να καθίσει γυμνός πάνω σε μια στήλη πάγου. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με του ρετσινόλαδου. Ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος. Πολλές φορές οι βασανιστές τον υποχρέωναν να κάθεται τόση πολλή ώρα πάνω στον πάγο, ώστε ορισμένοι κρατούμενοι πάθαιναν κρυοπαγήματα (…). Άλλο βασανιστήριο ήταν τοτράβηγμα των νυχιών με τσιμπίδες. Σε άλλους έβαζαν σπίρτα στα νύχια και τα άναβαν ή τους έκαιγαν το κορμί με τσιγάρο. Άλλους τους χτυπούσαν με σακουλάκια άμμο στα πόδια. Το ξύλο και τα βασανιστήρια γίνονταν συνήθως στην ταράτσα της Γενικής ή Ειδικής Ασφάλειας για να μην ακούγονται οι φωνές του κρατουμένου (…). Οι βασανιστές του Κ. Μανιαδάκη χρησιμοποιούσαν και πολλά άλλα μέσα για να αποσπάσουν «ομολογίες» ή «δηλώσεις» και να υποτάξουν τους δημοκράτες στο φασιστικό καθεστώς. Μια μεσαιωνική μέθοδος βασανισμού που χρησιμοποιούσαν ήταν το σιδερένιο στεφάνι. Το περνούσαν στο κεφάλι του κρατουμένου και το έσφιγγαν σιγά σιγά όσο προχωρούσε η ανάκριση. Άλλο μέσο ήταν η περίφημη «πιπεριά» που προκαλούσε φοβερό άγχος στον κρατούμενο και η «γάτα» που καταξέσκιζε τις σάρκες. Η πιο συνηθισμένη μέθοδος ήταν η «φάλαγγα». Αφού επί ώρες έδερναν οι βασανιστές τον κρατούμενο στα πέλματα με δεμένα πόδια σ” ένα κρεβάτι ή μια καρέκλα, ύστερα τον υποχρέωναν να τρέχει ξυπόλυτος στην ταράτσα της Ασφάλειας. Η ίδια ομάδα βασανιστών στην Ασφάλεια χρησιμοποιούσε και μια ακόμα βάρβαρη μέθοδο: Αφού έκανε ράκος τον κρατούμενο από το ξύλο, τον περιέλουζε κατόπιν με κουβάδες βρώμικο νερό (…). Υπολογίζεται ότι εκτός από τους δεκάδες αγωνιστές που πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και τις εξορίες και τις εκατοντάδες που παραδόθηκαν από το ξενοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές και εκτελέστηκαν, 12 τουλάχιστον δολοφονήθηκαν στην περίοδο της 4ης Αυγούστου κατά τον ίδιο τρόπο στα διάφορα φασιστικά κάτεργα. Γενική αρχή του καθεστώτος ήταν «σακατεύετε, αλλά μη σκοτώνετε». Οι αφηνιασμένοι βασανιστές δεν μπορούσαν πάντα να συγκρατήσουν το «ζήλο» τους σε ορισμένα όρια. Έπειτα, πολλές δολοφονίες έγιναν προμελετημένα, γιατί το καθεστώς ήθελε να «ξεπαστρέψει» και μερικούς για να φοβηθούν και να «σπάζουν» ευκολότερα οι άλλοι. Σε πολλές δεκάδες φτάνουν οι πολίτες που τρελάθηκαν, έγιναν φυματικοί ή ανάπηροι ή υπέφεραν για πολλά χρόνια ύστερα από τα βασανιστήρια (…)» (7).
Από τις τάξεις αυτού, του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και στα χωριά, βγήκαν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:
«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».
(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…
 |
| «Με αρχηγούς Σαμαρινιώτη, τον Σαράφη και τον Άρη, ξεψυχάει ο αγκυλωτός του φασισμού…» |
Αντίθετα, οι πραγματικοί πατριώτες, αυτοί που μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά του λαού, ήταν οι άλλοι. Και οι όρκοι τους ήταν αυτοί:
«Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».
(Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).
«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».
(Ο Όρκος του Ελασσίτη, όπως δημοσιεύτηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ, Αθήνα 27 Απριλίου 1943)
Αυτοί ήταν οι πατριώτες που είπαν το «Όχι» στην Κατοχή. Αυτοί, οι κυνηγημένοι από το καθεστώς Μεταξά πριν τον πόλεμο, οι κυνηγημένοι ΕΑΜίτες από το μετά Βάρκιζα και από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Αυτοί ήταν που όταν χρειάστηκε έδειξαν το πώς οι πατριώτες αγαπούν την Ελλάδα. Όπως ακριβώς το είχε πει ο Μπελογιάννης στους στρατοδίκες του:
«Με την καρδιά τους και με το αίμα τους».
****
(1) Φοίβου Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1909 – 1940», εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, τόμος 4ος, σελ. 344
(2) «Ιστορία Ελληνικού Εθνους», «Εκδοτική Αθηνών» τόμος ΙΕ, σελ. 335-338
(3) Γ. Ανδρικόπουλου: «Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού», εκδόσεις «ΔΙΟΓΕΝΗΣ», σελ 25
(4) «Τα Μυστικά Αρχεία του Φόρεϊν Οφφις», ΒΙΠΕΡ, εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», σελ. 76
(5) Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ”, σελ. 467
(6) Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», τόμος Δ”, σελ. 77.
(7) Σπύρου Λιναρδάτου, «Η 4η Αυγούστου», εκδόσεις «Θεμέλιο».
Πηγή: enikos.gr
"Προσώπων Τόποι". Τάσος Λειβαδίτης
Τάσος Λειβαδίτης πέθανε σαν σήμερα, στις 30 Οκτωβρίου 1988. Είναι λίγα τα λόγια που μπορούμε να αρθρώσουμε για τον σπουδαίο αυτό άνθρωπο. Είναι οι στίχοι από τα ποιήματά του που μας έρχονται στο μυαλό και οι στίχοι που έχουμε τραγουδήσει, με την ίδια συγκίνηση κάθε φορά. Είναι και το γεγονός πως το «αβέβαιο όνειρο» μέσα στο οποίο έζησε την «ακαθόριστη ηλικία του» είναι και δικό μας.
Επιλέξαμε να παρουσιάσουμε ένα αφιέρωμα της ΕΡΤ, από την παλιότερη εκπομπή «Προσώπων Τόποι», όπου ακούγονται ποιήματά του και λογοτέχνες να μιλούν για τον Ποιητή και Πνευματικό Άνθρωπο
Έγγραφο-μυστήριο της CIA εμπλέκει Καραμανλή και Τσαλδάρη με τους ναζί
Newsroom
Τον γύρο του διαδικτύου κάνει τις τελευταίες ώρες, ένα έγγραφο - μαρτυρία διπλωματικού υπαλλήλου σύμφωνα με τον οποίο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης συμπεριλαμβάνονταν σε λίστα πρακτόρων των ναζί κατά την κατοχή
Το έγγραφο δόθηκε στη δημοσιότητα από την επίσημη ιστοσελίδα της CIA κι έχει ημερομηνία 16 Σεπτεμβρίου 1962. Σύμφωνα με το έγγραφο, όσοι αναγράφονται στη λίστα - η οποία ωστόσο δεν περιλαμβάνεται στο απόρρητο έγγραφο- ήταν συνεργάτες του Μαξ Μέρτεν, ο οποίος ευθύνεται για τη σφαγή της εβραικής κοινότητας της Θεσσαλονίκης.
Σύμφωνα με το έγγραφο, ο τότε σύμβουλος της πρεσβείας Ιωάννης Μοσχόπουλος, αποκάλυψε πως κατά τη δίκη στο Ισραήλ του ναζί και υπεύθυνου για τις δολοφονίες εκατομμυρίων Εβραίων Άντολφ Άιχμαν, παρουσιάστηκε έγγραφο, μεταξύ των στοιχείων, με ένα πίνακα των ναζί στον οποίον αναγράφονταν οι συνεργάτες - πράκτορές τους στην Ελλάδα.
Ανατρέχοντας λίγο στα ιστορικά στοιχεία, φτάνουμε στον Φεβρουάριο του 1958, οπότε και ξεκινά η δίκη Μέρτεν στο Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου της Αθήνας. Στον Μέρτεν επιβάλλεται ποινή φυλάκισης 25 ετών κατά συγχώνευση. Οι Γερμανοί πιέζουν για την αποφυλάκιση Μέρτεν αλλά βρίσκουν τον Καραμανλή διστακτικό, καθώς την ίδια περίοδο είναι προφυλακισμένος ο Μανώλης Γλέζος (θύμα πολιτικής δίωξης) και θα πυροδοτούσε αντιδράσεις.
Τον Νοέμβριο του 1958, οι Καραμανλής και Αβέρωφ, σε ταξίδι τους στη Βόννη, από το οποίο αναμένουν πιστώσεις από την γερμανική κυβέρνηση για έργα υποδομής, τους ζητείται να σταματήσει η δίωξη των εγκληματιών πολέμου στην Ελλάδα. Πράγμα το οποίο σήμαινε πως παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Δυτικής Γερμανίας που βαρύνονταν με εγκλήματα ή είχαν εντάλματα για την κατοχική δράση τους στην Ελλάδα να απαλλαγούν.
Τον Ιανουάριο του 1959 η κυβέρνηση Καραμανλή εισάγει στη Βουλή και ψηφίζει νόμο «περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου», με τη δικαιολογία ότι «πρέπει να παραμεριστούν τα εμπόδια δια την ανάπτυξιν των σχέσεών μας με τη Δυτική Γερμανία», όπως δήλωσε ο Υπουργός Δικαιοσύνης Κωνσταντίνος Καλλίας. Επιπλέον, τον Αύγουστο του 1959, με τον νόμο 4016, η κυβέρνηση τροποποίησε τη σχετική νομοθεσία (ν.δ. 3933/1959), με αποτέλεσμα να «αναστέλλεται αυτοδικαίως πάσα δίωξις γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου, καθώς και η εκτέλεσις πάσης ποινής ή το υπόλοιπον ταύτης. Αντίγραφα των δικογραφιών αποστέλλονται εις τας γερμανικάς αρχάς».
Με βάση τη διάταξη αυτή, ο Μαξ Μέρτεν αποφυλακίστηκε στις 5 Νοεμβρίου1959 και απελάθηκε στη Γερμανία, με την προϋπόθεση να εκτίσει εκεί την ποινή του. Όμως, τα γερμανικά δικαστήρια τον απάλλαξαν πλήρως, ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων.
Στις 28 Σεπτεμβρίου 1960, τα γερμανικά έντυπα «Ηχώ του Αμβούργου» και «Ντερ Σπίγκελ» δημοσιεύουν αποσπάσματα της κατάθεσής του στις γερμανικές αρχές και προκαλούν κύμα αντιδράσεων στην Αθήνα. Ο Μέρτεν ισχυριζόταν ότι ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο υπουργός Εσωτερικών και εξ απορρήτων του Δημήτριος (Τάκος) Μακρής, η σύζυγός του Δοξούλα το γένος Λεοντίδη και ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Γεώργιος Θεμελής υπήρξαν συνεργάτες των Γερμανών. Η ελληνική κυβέρνηση διαψεύδει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τον Μέρτεν, το ίδιο και η γερμανική.
Η υπόθεση, η οποία έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία, έχει ωστόσο ορισμένες σημαντικές παραλείψεις, ανάμεσα στις οποίες η απουσία παραλήπτη, η μη επισύναψη του πίνακα των επίμαχων ονομάτων αλλά και το γεγονός πως βασίζεται σε μαρτυρία τρίτου.
με πληροφορίες από το sansimera.gr
Σύμφωνα με το έγγραφο, ο τότε σύμβουλος της πρεσβείας Ιωάννης Μοσχόπουλος, αποκάλυψε πως κατά τη δίκη στο Ισραήλ του ναζί και υπεύθυνου για τις δολοφονίες εκατομμυρίων Εβραίων Άντολφ Άιχμαν, παρουσιάστηκε έγγραφο, μεταξύ των στοιχείων, με ένα πίνακα των ναζί στον οποίον αναγράφονταν οι συνεργάτες - πράκτορές τους στην Ελλάδα.
Ανατρέχοντας λίγο στα ιστορικά στοιχεία, φτάνουμε στον Φεβρουάριο του 1958, οπότε και ξεκινά η δίκη Μέρτεν στο Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου της Αθήνας. Στον Μέρτεν επιβάλλεται ποινή φυλάκισης 25 ετών κατά συγχώνευση. Οι Γερμανοί πιέζουν για την αποφυλάκιση Μέρτεν αλλά βρίσκουν τον Καραμανλή διστακτικό, καθώς την ίδια περίοδο είναι προφυλακισμένος ο Μανώλης Γλέζος (θύμα πολιτικής δίωξης) και θα πυροδοτούσε αντιδράσεις.
Τον Νοέμβριο του 1958, οι Καραμανλής και Αβέρωφ, σε ταξίδι τους στη Βόννη, από το οποίο αναμένουν πιστώσεις από την γερμανική κυβέρνηση για έργα υποδομής, τους ζητείται να σταματήσει η δίωξη των εγκληματιών πολέμου στην Ελλάδα. Πράγμα το οποίο σήμαινε πως παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Δυτικής Γερμανίας που βαρύνονταν με εγκλήματα ή είχαν εντάλματα για την κατοχική δράση τους στην Ελλάδα να απαλλαγούν.
Τον Ιανουάριο του 1959 η κυβέρνηση Καραμανλή εισάγει στη Βουλή και ψηφίζει νόμο «περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου», με τη δικαιολογία ότι «πρέπει να παραμεριστούν τα εμπόδια δια την ανάπτυξιν των σχέσεών μας με τη Δυτική Γερμανία», όπως δήλωσε ο Υπουργός Δικαιοσύνης Κωνσταντίνος Καλλίας. Επιπλέον, τον Αύγουστο του 1959, με τον νόμο 4016, η κυβέρνηση τροποποίησε τη σχετική νομοθεσία (ν.δ. 3933/1959), με αποτέλεσμα να «αναστέλλεται αυτοδικαίως πάσα δίωξις γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου, καθώς και η εκτέλεσις πάσης ποινής ή το υπόλοιπον ταύτης. Αντίγραφα των δικογραφιών αποστέλλονται εις τας γερμανικάς αρχάς».
Με βάση τη διάταξη αυτή, ο Μαξ Μέρτεν αποφυλακίστηκε στις 5 Νοεμβρίου1959 και απελάθηκε στη Γερμανία, με την προϋπόθεση να εκτίσει εκεί την ποινή του. Όμως, τα γερμανικά δικαστήρια τον απάλλαξαν πλήρως, ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων.
Στις 28 Σεπτεμβρίου 1960, τα γερμανικά έντυπα «Ηχώ του Αμβούργου» και «Ντερ Σπίγκελ» δημοσιεύουν αποσπάσματα της κατάθεσής του στις γερμανικές αρχές και προκαλούν κύμα αντιδράσεων στην Αθήνα. Ο Μέρτεν ισχυριζόταν ότι ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο υπουργός Εσωτερικών και εξ απορρήτων του Δημήτριος (Τάκος) Μακρής, η σύζυγός του Δοξούλα το γένος Λεοντίδη και ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Γεώργιος Θεμελής υπήρξαν συνεργάτες των Γερμανών. Η ελληνική κυβέρνηση διαψεύδει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τον Μέρτεν, το ίδιο και η γερμανική.
Η υπόθεση, η οποία έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία, έχει ωστόσο ορισμένες σημαντικές παραλείψεις, ανάμεσα στις οποίες η απουσία παραλήπτη, η μη επισύναψη του πίνακα των επίμαχων ονομάτων αλλά και το γεγονός πως βασίζεται σε μαρτυρία τρίτου.
με πληροφορίες από το sansimera.gr
ΥΓ του blog: ...η ιστορία της συμμετοχής του Κ.Καραμανλή στην υπόθεση Μέρτεν δεν είναι καινούργια και δημοσιεύματα για το ρόλο του Καραμανλή στην κατοχή έχουν υπάρξει και σε ελληνικά και σε ξένα έντυπα. Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1960, η γερμανική εφημερίδα Ηχώ του Αμβούργου και το περιοδικό Der Spiegel δημοσίευσαν αφηγήσεις του Μαξ Μέρτεν, σύμφωνα με τις οποίες ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο υπουργός Εσωτερικών Δημήτρης Μακρής και η σύζυγός του, Δοξούλα, ήταν "έμμισθοι πληροφοριοδότες των γερμανικών αρχών Κατοχής και για τις πολύτιμες πληροφορίες που είχαν δώσει, σχετικά με την Αντίσταση, πήραν ανταμοιβή από τις κατασχεμένες περιουσίες των Εβραίων".Τα δημοσιεύματα των γερμανικών εντύπων αναδημοσιεύτηκαν από τον αθηναϊκό τύπο και προκάλεσαν σάλο στην Ελλάδα. Το θέμα απασχόλησε και τη βουλή, με την κυβέρνηση να δέχεται έντονα πυρά από κόμματα της αντιπολίτευσης (Ριζοσπάστης 16-10-2001" Συγκλονίζει η «υπόθεση Μαξ Μέρτεν», Τα Νέα Αφιέρωμα ο Ελληνικός 20ός αιώνας τα γεγονότα 1960, Αφιερώματα, υπόθεση Μέρτεν). Η κυβέρνηση διέψευσε κατηγορηματικά τον Μέρτεν και έκανε έντονα διαβήματα στη Βόννη. Η δυτικογερμανική κυβέρνηση, με ανακοίνωσή της, εξέφρασε τη λύπη της για τα δημοσιεύματα. Η ελληνική πρεσβεία της Βόννης, με ανακοίνωσή της, χαρακτήρισε τα δημοσιεύματα "τερατουργήματα, τα οποία, εάν δεν εξυπηρετούν συγκεκριμένον δόλιον σκοπόν, αποτελούν αποκυήματα νοσηρού εγκεφάλου". Στην ανακοίνωση του Έλληνα πρεσβευτή τονιζόταν ακόμη ότι το μέγεθος του ψεύδους των πληροφοριών προέκυπτε και μόνο από 4 στοιχεία: 1. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αντιθέτως προς τους ισχυρισμούς των εντύπων, καθ' όλο το διάστημα της Κατοχής, ουδέποτε βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη. 2. Τον υπουργόν Εσωτερικών κ. Μακρή, τον οποίον εμφανίζουν ως συναντώμενον μετά του κ. πρωθυπουργού κατά την διάρκειαν της Κατοχής, εγνώρισεν ούτος το 1956, ήτοι 11 έτη μετά την λήξιν του πολέμου. 3. Ουδεμίαν ουδέ απωτάτην συγγένειαν έχει ο Κ. Καραμανλής με την εμφανιζομένων υπό των ανωτέρω εντύπων ως ανεψιάν του σύζυγον του κ. Μακρή, την οποίαν δια πρώτην φοράν συνάντησε όταν εγνώρισε τον σύζυγόν της. 4. Ο υπουργός Εσωτερικών κ. Δ. Μακρής, όστις εμφανίζεται εν έτει 1942-43 ως μνηστήρ της νυν συζύγου του, αγούσης τότε το 17ον έτος της ηλικίας της, ούτε μνηστήρ αυτής ήτο ούτε εγνώριζε ταύτην κατά την εποχήν εκείνην, συζευχθείς αυτήν το 1949. Από την αντιπολίτευση, οι Σοφοκλής Βενιζέλος, Ηλίας Τσιριμώκος, Κομνηνός Πυρομάγλου, Ηλίας Μπρεδήμας κ.α. ζήτησαν από τους ενδιαφερόμενους να προσφύγουν στα γερμανικά δικαστήρια, να προστατεύσουν την τιμή του αξιώματος που φέρουν και να περιφρουρήσουν το κύρος της Ελλάδος. Το ίδιο ζήτησαν με επιμονή κόμματα και εφημερίδες. Ο Μέρτεν, όμως, προχώρησε και άλλο. Εδήλωσε στα γερμανικά έντυπα ότι η σύζυγος του Μακρή, η Δοξούλα, η οποία δούλευε στην Κατοχή στη γερμανική διοίκηση Θεσσαλονίκης, του είχε χαρίσει τα Χριστούγεννα του 1942 λεύκωμα με αναμνηστικές φωτογραφίες. Και η Ηχώ του Αμβούργου σε νεότερο δημοσίευμά της κατηγόρησε για συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές, τον υφυπουργό Αμύνης Γεώργιο Θεμελή, που κατά την Κατοχή ήταν Νομάρχης Πέλλης και προϊστάμενος του υπουργείου Οικισμού. Ο Θεμελής χαρακτήρισε τα δημοσιεύματα "βδελυρά συκοφαντικά βέλη". Θεμελής και Μακρής υπέβαλαν μήνυση στα ελληνικά δικαστήρια, αλλά το Κόμμα των Φιλελευθέρων, η Ε.Δ.Α. και η Δημοκρατική Ένωση επέμεναν ότι οι θιγόμενοι έπρεπε να καταφύγουν στα γερμανικά δικαστήρια. Αντίθετα, ο Γεώργιος Παπανδρέου είπε ότι η δίκη έπρεπε να γίνει στα ελληνικά δικαστήρια. Στις 8 Οκτωβρίου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλυσε τη σιωπή του και σε αυστηρές δηλώσεις του ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι "η κυβέρνησις ευθύς εξ αρχής ενημέρωσε την κοινήν γνώμην επί της αθλίας αυτής υποθέσεως. Και δια της προσφυγής των θιγομένων ενώπιον της ελληνικής δικαιοσύνης και της ψηφίσεως ειδικού νόμου επιτρέποντος εις τον εν λόγω εγκληματίαν πολέμου να προσέλθη εις την Ελλάδα και να επιβεβαιώση τας κακοηθείας του, εδημιούργησε όλας τας προϋποθέσεις δια την πλήρην διαφώτισιν της κοινής γνώμης...". Στις 7 Μαρτίου του 1961 ο Μαξ Μέρτεν αρνήθηκε να καταθέσει στα γερμανικά δικαστήρια σχετικά με τα όσα καταμαρτυρούσε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Δημήτρη Μακρή, δηλώνοντας ότι δεν εμπιστεύεται τη γερμανική δικαιοσύνη (Ιστορικό Λεύκωμα 1961, Καθημερινή 1997). Στις 10 Νοεμβρίου του 1961 καταδικάστηκε ερήμην σε τετραετή φυλάκιση και χρηματική καταβολή 70.000 δραχμών ως ένοχος συκοφαντικής δυσφήμισης. Η Υπόθεση Μέρτεν, που συγκλόνισε την πολιτική ζωή της Ελλάδας, βρισκόταν κατά διαστήματα στην επικαιρότητα, επί μία τετραετία και συγκεκριμένα από το 1957 μέχρι το 1960. Η υπόθεση αφορούσε τον Μαξ Μέρτεν, αξιωματικό των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων, ο οποίος κατηγορήθηκε για εγκλήματα πολέμου. Μετά τη λήξη του πολέμου ο Μέρτεν συνελήφθη από τους Αμερικανούς στην κατεχόμενη Γερμανία. Το 1946 οι Αμερικανοί πρότειναν την παράδοσή του στις ελληνικές αρχές, στα πλαίσια της συμφωνίας που οι Σύμμαχοι είχαν υπογράψει το 1943 για την παράδοση των εγκληματιών πολέμου στις χώρες διάπραξης των εγκλημάτων τους. Η ελληνική πλευρά δια του Έλληνα στρατιωτικού ακολούθου στο Βερολίνο, στρατηγού Ανδρέα Υψηλάντη, πρότεινε την απελευθέρωσή του λόγω της άμεμπτης συμπεριφοράς του και των ανεκτίμητων υπηρεσιών του προς την Ελλάδα. Έτσι άρχισε μια νέα καριέρα στη μεταπολεμική Γερμανία, εργαζόμενος στο Γερμανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης. Αναμίχθηκε στην πολιτική και μαζί με τον Γκούσταβ Χάινεμαν, τον κατοπινό πρόεδρο της Δυτικής Γερμανίας, ίδρυσε πολιτικό κόμμα αντιπολιτευτικό του Κόνραντ Αντενάουερ για την αποδοχή της μονιμότητας του χωρισμού της Γερμανίας. Το Μάιο του 1957 ο Γερμανός εγκληματίας, με τη συναίσθηση ότι ήταν απολύτως ασφαλής, έφθασε στην Ελλάδα και προσήλθε στο Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου στην Αθήνα, για να εξεταστεί ως μάρτυς υπερασπίσεως του συμπατριώτη του, επίσης εγκληματία πολέμου, Αρθούρου Μάισνερ (Mark Mazower, Θεσσαλονίκη. Πόλη των φαντασμάτων. Χριστιανοί-Μουσουλμάνοι και Εβραίοι 1430-1950) και μάλιστα όχι ως απλός ιδιώτης αλλά με την επίσημη ιδιότητα υψηλόβαθμου στελέχους του υπουργείου Δικαιοσύνης της Δυτικής Γερμανίας, κατέχοντας θέση Γενικού Γραμματέα. Ο αρμόδιος δικαστικός άκουσε κατάπληκτος το όνομα του Μέρτεν. Δεν έχασε όμως την ψυχραιμία του και δεν πρόδωσε τη συγκίνησή του. Βγήκε με κάποιο πρόσχημα από το γραφείο του και τηλεφώνησε στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ανδρέα Τούση, προϊστάμενο του Γραφείου Εγκληματιών Πολέμου. Ο Τούσης έδρασε κεραυνοβόλα. Ειδοποίησε την αστυνομία και διέταξε να συλληφθεί αμέσως ο αλλοδαπός, που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο γραφείο του ανακριτού. Η διαταγή του εξετελέσθη και ο Μέρτεν διεπίστωσε ότι ήταν κρατούμενος. Μέσα στο κελί του, ο Μέρτεν εργαζόταν διαρκώς. Εφοδιάστηκε με έγγραφα, δεχόταν επισκέψεις Γερμανών διπλωματών και πρότεινε μάρτυρες. Μεταξύ των μαρτύρων αυτών ήταν ο τότε υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Γεώργιος Θεμελής και η σύζυγος του υπουργού Εσωτερικών Δημήτριου Μακρή, Δοξούλα Λεοντίδου-Μακρή. Το παραπεμπτικό βούλευμα για τον Μέρτεν εκδόθηκε το Μάρτιο του 1958 και ο προσδιορισμός της δίκης έγινε λίγο προτού η κυβέρνηση της Ε.Ρ.Ε. φέρει στη Βουλή των Ελλήνων το νομοσχέδιο περί "αναστολής διώξεων" των Γερμανών εγκληματιών πολέμου. Τελικά η δίκη του Μαξ Μέρτεν ξεκίνησε στις 11 Φεβρουαρίου του 1959 στο Ειδικό Στρατοδικείο Εγκλημάτων Πολέμου στην Αθήνα. Η δίκη κράτησε περισσότερο από 20 ημέρες και είχε προκαλέσει το διεθνές ενδιαφέρον, Την παρακολούθησαν κυρίως Εβραίοι, πολλοί ξένοι ανταποκριτές μέσων ενημέρωσης, όπως και πολλοί νομομαθείς. Στις 5 Μαρτίου του 1959 ο πρόεδρος ανακοίνωσε την ετυμηγορία της ενοχής του Μαξ Μέρτεν βάσει της οποίας του καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη, κατά συγχώνευση, για παράνομες φυλακίσεις και εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης Ελλήνων και Ισραηλιτών, φόνους και θάνατο από ασιτία Ισραηλιτών, τρομοκράτηση σε βάρος 56.000 Ισραηλιτών, καταστροφή του Εβραϊκού νεκροταφείου της Θεσσαλονίκης, εκτοπίσεις 40.000 Εβραίων σε γερμανικά στρατόπεδα κ.λπ (Σπύρος Λιναρδάτος, Από τον εμφύλιο στην χούντα, τομ.Γ, 1955-1961). Το φθινόπωρο του 1959 η υπόθεση Μέρτεν ήλθε και πάλι στην επικαιρότητα με το νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση της Ε.Ρ.Ε., με το οποίο γινόταν τροποποίηση του προηγούμενου σχετικού νόμου και επιτρεπόταν η αποφυλάκιση των εγκληματιών πολέμου που είχαν ήδη καταδικαστεί και εκρατούντο σε ελληνικές φυλακές. Ακολούθησε θυελλώδης συζήτηση στη Βουλή. Κάτω από τον καταιγισμό πυρών Ε.Δ.Α. και Δημοκρατικής Ενώσεως, η κυβέρνηση δια του αντιπροέδρου της, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, απήντησε ότι η Ε.Ρ.Ε. είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στη "σημερινή Γερμανία" και ότι ο μόνος εγκληματίας πολέμου που βρισκόταν σε ελληνικές φυλακές, ο Μέρτεν, έπρεπε να απελαθεί και να παραδοθεί στη χώρα του. Τελικά το νομοσχέδιο ψηφίστηκε (Νόμος 4016/3 Νοεμβρίου 1959) και στις 5 Νοεμβρίου του 1959 ο Μέρτεν αποφυλακίστηκε και απελάθηκε από την Ελλάδα
Ο «Εθνάρχης»
Μιλάμε, φίλε Πιτσιρίκο, για πράγματα γνωστά σε όσους ήθελαν κάτι και κάποτε να μάθουν. Ο Ραφαηλίδης άλλωστε είχε γράψει και πει πολλά για τα έργα και τις ημέρες του «εθνάρχη».
Όμως, αξίζει να γράψουμε λίγες αράδες για μια από τις ιστορίες που ερμηνεύει την βρωμιά αυτής της χώρας – την πατρίδα των πατρίδων τους.
Αξίζει γιατί σε λίγο θα αρχίσει να βρέχει πρόβατα από τον ουρανό. Θα βουτούν γύρω μας έντρομα το ένα μετά το άλλο. Δεν γνώριζαν τίποτα τα καημένα! Έως τα χθες έβοσκαν αμέριμνα στα συννεφάκια των ουρανών!
Συνεργάτης των Ναζί ο εθνάρχης; Αν είναι δυνατόν!
Μια ακόμα συνωμοσία της CIA που επιθυμεί την διάλυση της χώρας μας είναι κι αυτή.
Την ιστορία του Γερμανού εγκληματία πολέμου Μαξ Μερτέν που έδρασε στην Βόρεια Ελλάδα και φυγαδεύτηκε από τον Εθνάρχη για να «δικαστεί» στην μετα-ναζιστική Γερμανία του ’50 δεν θέλουν με τίποτα να την μάθουν τα συνειδητά αμόρφωτα πρόβατα της νέας Ελλάδας.
Προτιμούν να μηρυκάζουν την «ιστορία» που τους σερβίρουν στο σχολείο. Η αλήθεια τρομάζει και δεν καταπίνεται εύκολα.
Το λοιπόν, όταν κάποιοι Έλληνες δικαστικοί απαιτούσαν την επανέκδοση του Μερτέν από την κυβέρνηση της Βόννης, ο ναζί εγκληματίας πολέμου απείλησε πως θα μιλήσει για όλα όσα γνωρίζει σχετικά με τα έργα και τις ημέρες του τότε Έλληνα πρωθυπουργού Κων/νου Καραμανλή κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής.
Με την εκτόξευση των απειλών, η ελληνική κυβέρνηση έκλεισε αστραπιαία το θέμα που ολοφάνερα έκαιγε και απειλούσε την «εύρυθμη λειτουργία» της μετα-εμφυλιακής και προ-χουντικής δημοκρατίας μας.
Απλά, να προσθέσω ότι την εποχή της Γερμανικής κατοχής ο μετέπειτα Εθνάρχης ήταν 35 χρονών δικηγόρος στις Σέρρες και όχι κάποιο αμούστακο παιδί που δεν ήξερε τι ήταν ο Γερμανός ναζί που του ζητούσε την ανοχή και την συνεργασία.
Κι έρχεται σήμερα το αποχαρακτηρισμένο έγγραφο της CIA και αποκαλύπτει το πώς οι ΗΠΑ πίεσαν το Ισραήλ να αποκρύψει τον ρόλο του παλαιού συνεργάτη των ναζί -και δικό τους πια πρωθυπουργό-επιστάτη στην Ελλάδα- στην εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης Κων/νου Καραμανλή.
Υπενθυμίζω ότι το 98% των Εβραίων κατοίκων της προπολεμικής Θεσσαλονίκης -περίπου 60.000 ψυχές- εξοντώθηκε από τους ναζί.
Ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό εξόντωσης μια εβραϊκής κοινότητας που καταγράφηκε σε πόλη της Ευρώπης κατά την διάρκεια του Β-ΠΠ.
Λίγη κουβέντα –κι αυτή ενοχική με χιλιάδες μισόλογα– έχει γίνει για το ζήτημα της εξόντωσης των Εβραίων συμπολιτών μας της Θεσσαλονίκης.
Ακόμα λιγότερη συζήτηση έχει γίνει για την τύχη των περιουσιών που κατείχαν τα θύματα.
Παρεμπιπτόντως, για όσους δεν το έχουν δει, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά ξανά στην καταπληκτική ταινία του Κώστα Γαβρά «Το μουσικό κουτί (Music Box)».
Αν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την αλήθεια, δεν λογαριάζεσαι ούτε εξακολουθείς να λέγεσαι άνθρωπος.
Όμως, αξίζει να γράψουμε λίγες αράδες για μια από τις ιστορίες που ερμηνεύει την βρωμιά αυτής της χώρας – την πατρίδα των πατρίδων τους.
Αξίζει γιατί σε λίγο θα αρχίσει να βρέχει πρόβατα από τον ουρανό. Θα βουτούν γύρω μας έντρομα το ένα μετά το άλλο. Δεν γνώριζαν τίποτα τα καημένα! Έως τα χθες έβοσκαν αμέριμνα στα συννεφάκια των ουρανών!
Συνεργάτης των Ναζί ο εθνάρχης; Αν είναι δυνατόν!
Μια ακόμα συνωμοσία της CIA που επιθυμεί την διάλυση της χώρας μας είναι κι αυτή.
Την ιστορία του Γερμανού εγκληματία πολέμου Μαξ Μερτέν που έδρασε στην Βόρεια Ελλάδα και φυγαδεύτηκε από τον Εθνάρχη για να «δικαστεί» στην μετα-ναζιστική Γερμανία του ’50 δεν θέλουν με τίποτα να την μάθουν τα συνειδητά αμόρφωτα πρόβατα της νέας Ελλάδας.
Προτιμούν να μηρυκάζουν την «ιστορία» που τους σερβίρουν στο σχολείο. Η αλήθεια τρομάζει και δεν καταπίνεται εύκολα.
Το λοιπόν, όταν κάποιοι Έλληνες δικαστικοί απαιτούσαν την επανέκδοση του Μερτέν από την κυβέρνηση της Βόννης, ο ναζί εγκληματίας πολέμου απείλησε πως θα μιλήσει για όλα όσα γνωρίζει σχετικά με τα έργα και τις ημέρες του τότε Έλληνα πρωθυπουργού Κων/νου Καραμανλή κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής.
Με την εκτόξευση των απειλών, η ελληνική κυβέρνηση έκλεισε αστραπιαία το θέμα που ολοφάνερα έκαιγε και απειλούσε την «εύρυθμη λειτουργία» της μετα-εμφυλιακής και προ-χουντικής δημοκρατίας μας.
Απλά, να προσθέσω ότι την εποχή της Γερμανικής κατοχής ο μετέπειτα Εθνάρχης ήταν 35 χρονών δικηγόρος στις Σέρρες και όχι κάποιο αμούστακο παιδί που δεν ήξερε τι ήταν ο Γερμανός ναζί που του ζητούσε την ανοχή και την συνεργασία.
Κι έρχεται σήμερα το αποχαρακτηρισμένο έγγραφο της CIA και αποκαλύπτει το πώς οι ΗΠΑ πίεσαν το Ισραήλ να αποκρύψει τον ρόλο του παλαιού συνεργάτη των ναζί -και δικό τους πια πρωθυπουργό-επιστάτη στην Ελλάδα- στην εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης Κων/νου Καραμανλή.
Υπενθυμίζω ότι το 98% των Εβραίων κατοίκων της προπολεμικής Θεσσαλονίκης -περίπου 60.000 ψυχές- εξοντώθηκε από τους ναζί.
Ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό εξόντωσης μια εβραϊκής κοινότητας που καταγράφηκε σε πόλη της Ευρώπης κατά την διάρκεια του Β-ΠΠ.
Λίγη κουβέντα –κι αυτή ενοχική με χιλιάδες μισόλογα– έχει γίνει για το ζήτημα της εξόντωσης των Εβραίων συμπολιτών μας της Θεσσαλονίκης.
Ακόμα λιγότερη συζήτηση έχει γίνει για την τύχη των περιουσιών που κατείχαν τα θύματα.
Παρεμπιπτόντως, για όσους δεν το έχουν δει, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά ξανά στην καταπληκτική ταινία του Κώστα Γαβρά «Το μουσικό κουτί (Music Box)».
Αν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την αλήθεια, δεν λογαριάζεσαι ούτε εξακολουθείς να λέγεσαι άνθρωπος.
Φιλιά -ξανά- από την Εσπερία
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, δεν θέλουμε να μάθουμε την Ιστορία μας. Προτιμάμε να πιστεύουμε πως οι Έλληνες ήταν ήρωες. Έτσι, γενικά. Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο Βασίλης Ραφαηλίδης έχει γράψει πολλά αρνητικά -ειδικά για την πρώτη του περίοδο- αλλά έγραψε και πως του αναγνωρίζει αρκετά θετικά στη στάση του στη Μεταπολίτευση. Όχι, βέβαια, ότι η δεύτερη περίοδος τον αθωώνει για την πρώτη. Ηλία, ποτέ δεν συμπάθησα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αλλά, μετά από μια απίστευτη διαδοχή απατεώνων στην πρωθυπουργία της χώρας, σκέφτομαι πως μάλλον δεν ήταν και ο χειρότερος. Κι αν ήταν συνεργάτης των Ναζί, ο πρώτος Έλληνας ήταν ή ο τελευταίος; Άσε τα χάπατα να γιορτάζουν το «ένδοξο ΟΧΙ του ’40». Αρκέσου στο ότι εσύ γνωρίζεις την πραγματική Ιστορία και όχι τις ανοησίες για τις σχολικές εορτές. Σκέψου τον βλάκα που θα πεθάνει και θα έχει μείνει με την «Ιστορία» που έμαθε στο σχολείο επί χούντας. Να είσαι καλά, Ηλία.)
Ζητείτε Ελπίς
ΥΓ του blog: ....από ελπίδα χορτάσαμε. Τα γομάρια της ΕΕ και των ισχυρών του Δυτικού κόσμου αφού πρώτα μακελεύουν και λεηλατούν τις χώρες του τρίτου κόσμου δημιουργώντας εκατόμβες θυμάτων και παλιρροιακά κύματα προσφύγων μετά προσπαθούν να λύσουν, ατελέσφορα ως συνήθως, τα προβλήματα που δημιούργησαν. Υποκρισία κι απανθρωπιά στο μέγιστο βαθμό. Πιστεύουμε ότι ο κάθε άνθρωπος μεμονωμένα και οι λαοί συλλογικά θα συνειδητοποιήσουν που μας οδηγεί ο καπιταλισμός και η ακράτητη λαιμαργία του για το κέρδος και να αντιδράσουμε, αποφασισμένα, μαζικά και παρατεταμένα. Καλά μας τα λέει η Αυγή αλλά θα πρέπει να ξέρει ότι τώρα κυβερνά το κόμμα που υποστηρίζει κι έχει τις ευθύνες του γι αυτή την τραγωδία. Ο ΣΥΡΙΖΑ σιώπησε και σιωπά όταν οι βάσεις μας διευκόλυναν τις επιχειρήσεις των 'συμμάχων' εναντίον των χωρών και των ανθρώπων σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή. Όταν γκρεμίζονταν και αφανίζονταν υλική και πνευματική πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας που έζησε σ’ αυτά τα μέρη από φανατικούς φονταμενταλιστές του ISIS που δημιούργησαν και χρηματοδοτούν οι μυστικές υπηρεσίες των 'σωτήρων της Δύσης. Όταν συμπαρατασσόμαστε στην άποψη τους για τον εκλεγμένο πρόεδρο της Συρίας κι απελαύνουμε την πρέσβειρα του. Όταν συγχρωτιζόμαστε με το Ισραήλ αφήνοντας κατά μέρος το παλαιστινιακό που είναι μια από τις βασικές αιτίες που πυροδοτούν την αστάθεια στην περιοχή και τόσα άλλα. Καλή η συμπόνια και τα συγκινητικά λόγια του πρωθυπουργού αλλά η αριστερά κι ο αριστερός κρίνονται από τα έργα τους.
Κίνδυνο για βαθύτερη ύφεση «βλέπει» το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής
Τον κίνδυνο για μεγαλύτερη ύφεση στην ελληνική Οικονομία, επισημαίνει το Γραφείο Προϋπολογισμού Βουλής, (της Βουλής κι όχι του Λαφαζάνη, του Βαρουφάκη, της Ζωής ή του ΚΚΕ) στην τριμηνιαία έκθεσή του.
Συγκεκριμένα, τα μέλη της επιστημονικής ομάδας υπό τον καθηγητή Π. Λιαργκόβα, εκτιμούν ότι η θετική πορεία που καταγράφηκε το 2014 και τα δύο πρώτα τρίμηνα του 2015 έχει αναστραφεί και η πρόβλεψη τους είναι πως οι μεταρρυθμίσεις του τρίτου μνημονίου, «θα εφαρμοστούν σε ένα περιβάλλον ύφεσης, καθώς το δεύτερο εξάμηνο του έτους αναμένεται να είναι χειρότερο σε σχέση με το πρώτο».
Συγκεκριμένα, αναφέρουν πως, «το εξάμηνο αυτό θα αντανακλά με χρονική υστέρηση όλες τις συνέπειες των προηγούμενων αρνητικών εξελίξεων, όπως οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων, η αβεβαιότητα, η επενδυτική άπνοια κ.λπ.».
Συγκεκριμένα, αναφέρουν πως, «το εξάμηνο αυτό θα αντανακλά με χρονική υστέρηση όλες τις συνέπειες των προηγούμενων αρνητικών εξελίξεων, όπως οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων, η αβεβαιότητα, η επενδυτική άπνοια κ.λπ.».
Κατάρρευση των ελληνικών εισοδημάτων
Τα στοιχεία δεν αφήνουν πολλά περιθώρια ερμηνείας και δείχνουν ότι η χώρα επέστρεψε στην ύφεση το 3ο τρίμηνο του 2015. Σύμφωνα με το προσχέδιο του Κρατικού Προϋπολογισμού 2016, μέχρι το τέλος του 2015 θα έχει καταγραφεί ύφεση -2,3 % και για τον επόμενο χρόνο -1,3%. Από αυτά τα στοιχεία προκύπτει ότι το εθνικό εγχώριο εισόδημα συρρικνώθηκε στα 173 δισ. ευρώ , από τα 179 δισ. που ήταν την περσινή χρονιά.
Η αύξηση της ανεργίας, που καταγράφεται από τον Σεπτέμβριο και η άνοδος της μερικής απασχόλησης, είναι μόνο μερικές από τις αρνητικές εξελίξεις στην ελληνική αγορά.
Η ανάκαμψη
Η επιτάχυνση του ΕΣΠΑ, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και η αναμενόμενη δόση των 3 δισ. ευρώ, εκτιμάται ότι μπορούν να συμβάλουν στην ταχύτερη ανάσχεση της κρίσης. ο όρος που θεωρείται σπουδαιότερος για την ταχεία ανάκαμψη είναι, «να εξαλειφθεί η αβεβαιότητα τόσο ως προς τη γενική κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής, όσο και ως προς τη διαχείριση θεμάτων (όπως μεταρρυθμίσεις, αποκρατικοποιήσεις κ.ά.)».
«Πολύπλοκο και φιλόδοξο» το νέο πρόγραμμα
Όμως σχετικά με το νέο πρόγραμμα, το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής το χαρακτηρίζει «πολύπλοκο και φιλόδοξο» και βλέπει πως, «η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει αγώνα δρόμου για την εφαρμογή του και η δημόσια διοίκηση να δείξει διαχειριστική επάρκεια για ένα τόσο δύσκολο έργο».
Εξαντλημένοι από τους φόρους οι πολίτες
Παρά τις προβλέψεις του νέου μνημονίου, γίνεται αναφορά πως , «εξαντλείται πλέον η φοροδοτική ικανότητα των συνεπών πολιτών, ενώ οι αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών και ενδεχομένως νέοι φόροι μπορεί να ενισχύσουν τη φοροδιαφυγή». Για την αύξηση της φορολογίας, αναφέρεται πως, «θεωρούμε ότι η συνεχής αύξηση φόρων ιδίως μέσα σε περιβάλλον οικονομικής ασφυξίας, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική. Ενισχύει την ύφεση καθώς και ακυρώνει πολλά επενδυτικά σχέδια».
Την ίδια στιγμή, «η απότομη άνοδος των ληξιπρόθεσμων οφειλών των φορολογουμένων είναι κακός οιωνός για το επόμενο διάστημα, καθώς οι υποχρεώσεις των πολιτών προς την εφορία αυξάνονται».
Καταπολέμηση της διαφθοράς μέσα από ένα νέο φοροεισπρακτικό μηχανισμό
Έτσι, παρατηρείται ότι «η κάθε προσπάθεια για αύξηση των φορολογικών εσόδων από ΦΠΑ θα πρέπει να προσανατολιστεί περισσότερο στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, μέσω της δημιουργίας ενός βέλτιστου φοροεισπρακτικού μηχανισμού (καταπολέμηση διαφθοράς, αναδιάρθρωση, κάλυψη κενών θέσεων)».
Όμως αυτό που παρατηρείται «ο εξορθολογισμός των μειωμένων συντελεστών σε συγκεκριμένες μόνο περιπτώσεις (π.χ. καθιέρωση κανονικού συντελεστή 23% στα πλέον τουριστικά νησιά) και η επανεξέταση ορισμένων εξαιρέσεων αγαθών και υπηρεσιών από Φ.Π.Α, δεν θα ήταν προς τη λανθασμένη κατεύθυνση».
Οι περισσότεροι φόροι δεν σημαίνουν και περισσότερα έσοδα
«H περαιτέρω αύξηση των φορολογικών υποχρεώσεων δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε αυξημένα έσοδα σε περιόδους ύφεσης στις οποίες τόσο τα νοικοκυριά, όσο και οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν προβλήματα χρηματοδότησης και ρευστότητας». Αυτό που χρειάζεται είναι, «ένα προσεχτικά σχεδιασμένο φορολογικό σύστημα μπορεί να έχει πολύ σημαντικό αντίκτυπο στην οικονομία μιας χώρας, μπορεί να βοηθήσει στη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών, να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη, την εργασία και την ανταγωνιστικότητα, καθώς και σε μια δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος».
Μικρό το όφελος από την αύξηση του ΦΠΑ
Κατά το Γραφείο Προϋπολογισμού το όφελος από ενέργειες όπως η αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ στα νησιά «σε σχέση με την αναστάτωση που δημιουργεί η εφαρμογή του, είναι πολύ μικρό (…) Ακόμα και αν υιοθετήσουμε την αισιόδοξη πρόβλεψη των παραγόντων του Υπουργείου Οικονομικών που έγινε το 2010, με βάση τα δημοσιονομικά έσοδα και το ΑΕΠ του 2010 (πολύ υψηλότερο από το ΑΕΠ του 2013 ή του 2015), τα μέγιστα επιπρόσθετα έσοδα από την κατάργηση των μειωμένων συντελεστών Φ.Π.Α. στα νησιά του Αιγαίου δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα € 250 εκατ.».
Συγκεκριμένα αναφέρεται ό,τι «τα έσοδα αυτά είναι περίπου το 25% των εσόδων, τα οποία θα μπορούσαν να εισπραχθούν από τη μείωση της φοροδιαφυγής, φοροαποφυγής και παραοικονομίας μόνο στην περιφέρεια της Αττικής, που παράγεται περίπου το 45% του ΑΕΠ της χώρας».
Γιατί το νέο μνημόνιο είναι διαφορετικό
Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα παλιά μνημόνια και το νέο, που αν και κρύβει μέσα του πολλά και δύσκολα μέτρα,
-«Το τρίτο Μνημόνιο είναι εμπροσθοβαρές ως προς τις μεταρρυθμίσεις, δηλαδή το σύνολο σχεδόν των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων (περίπου 233) θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τον προσεχή Ιούνιο του 2016»
-«Το τρίτο Μνημόνιο βασίζεται σε περισσότερο ρεαλιστικούς στόχους σχετικά με την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων»
Με βάσει τις προβλέψεις του νέου μνημονίου, η μείωση του στόχου για συνεχώς αυξανόμενα πρωτογενή πλεονάσματα (ως % ΑΕΠ) τα επόμενα χρόνια, κατέστη αναπόφευκτη, καθώς η οικονομία έχει εκ νέου εισέλθει σε ύφεση.
«Τέλος, η ομοιότητά του με τα προηγούμενα είναι ότι το τρίτο Μνημόνιο περιλαμβάνει μεταρρυθμίσεις, που εκκρεμούν από το παρελθόν και δημοσιονομικά μέτρα, πολλά εκ των οποίων, είναι οριζόντια (π.χ. αύξηση του ΦΠΑ) και επιτείνουν την ύφεση».
Αρχή του τέλους για τη γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη;
Γράφει ο Ceteris Paribus
Έχουμε εισέλθει σε φάση φθοράς της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη; Το τελευταίο διάστημα, οι πρωτοβουλίες της γερμανικής ηγεσίας, οι πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία, τα θεμελιώδη οικονομικά δεδομένα της χώρας αλλά κυρίως οι διεθνείς οικονομικές εξελίξεις, κάνουν κάτι τέτοιο -για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια- σοβαρή «υπόθεση εργασίας».
Η γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη, που έγινε κατά κάποιο τρόπο «απόλυτη» ύστερα από το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης το 2008, κακώς -και μόνο δημοσιογραφική αδεία- χαρακτηρίζεται «ηγεμονία», αφού ο ηγεμόνας έχει την πρόνοια, τη δυνατότητα και τη «χωρητικότητα» να ενσωματώνει στο σύστημα εξουσίας του με κάποιο τρόπο και τα συμφέροντα των «υποτελών».
Η γερμανική ηγεσία, ιδιαίτερα των Μέρκελ – Σόιμπλε τα τελευταία χρόνια, περισσότερο κυριάρχησε «εκβιάζοντας» τους άλλους με τα οξύτατα οικονομικά τους προβλήματα παρά ηγεμόνευσε πραγματικά.
Έτσι, η γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη ήταν «ευχή και κατάρα»: Ευχή, στο βαθμό που έστω και έτσι υπάρχει μια ηγέτιδα δύναμη για να βάλει «τάξη» στο ευρωπαϊκό χάος. Κατάρα, στο βαθμό που αυτό συχνά εξασφαλιζόταν με ωμές μεθόδους επιβολής.
Έτσι, η γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη ήταν «ευχή και κατάρα»: Ευχή, στο βαθμό που έστω και έτσι υπάρχει μια ηγέτιδα δύναμη για να βάλει «τάξη» στο ευρωπαϊκό χάος. Κατάρα, στο βαθμό που αυτό συχνά εξασφαλιζόταν με ωμές μεθόδους επιβολής.
Μια πιθανή «ανάποδη μέτρηση» για τη γερμανική κυριαρχία θα έχει έτσι αντιφατικές επιπτώσεις: μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων για τα κράτη-μέλη, αλλά και ισχυροποίηση των φυγόκεντρων τάσεων. Αν, υπό τις πιέσεις της κρίσης, η δεύτερη «ροπή» αποδειχτεί πιο ισχυρή, αυτό μπορεί να έχει διαλυτικά αποτελέσματα για την Ευρωζώνη και την Ε.Ε…
Ας πάμε όμως στις ενδείξεις, που είναι «αποχρώσες», και στα δεδομένα.
Ας πάμε όμως στις ενδείξεις, που είναι «αποχρώσες», και στα δεδομένα.
Όταν πρόσφατα η κ. Μέρκελ προχώρησε στον «εντυπωσιακό» πολιτικό deal με τον Ερντογάν, κάποιοι μίλησαν για «ηγεμονική» κίνηση. Ωστόσο, αντίθετα, είχαν δίκιο όσοι είδαν σε αυτό το διάβημα της καγκελαρίου ενδείξεις πανικού – εξ ου και οι ακραίες μορφές που πήρε η πολιτική στήριξη του κ. Ερντογάν, κατά παράβαση του κανόνα της μη ανάμιξης στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις της Τουρκίας. Το ζήτημα του προσφυγικού έχει δημιουργήσει συνθήκες έρπουσας πολιτικής κρίσης στη Γερμανία, καθώς το ξενοφοβικό ρατσιστικό μέτωπο PEGIDA γνωρίζει ραγδαία ανάπτυξη, αλλά -ακόμη σημαντικότερο- η απόφαση της γερμανικής ηγεσίας να απορροφηθούν 1 εκατ. πρόσφυγες διχάζει τόσο την κοινωνία όσο και την κυρίαρχη ελίτ.
Πίσω από την πολιτική «κορυφή του παγόβουνου», κρύβεται πλέον το αρχόμενο οικονομικό αδιέξοδο. Που σηματοδοτεί το αδιέξοδο της γερμανικής πολιτικής των τελευταίων 15 σχεδόν χρόνων. Το μίγμα αυτής της πολιτικής ήταν το εξής: λιτότητα στη Γερμανία (ώστε να αποκτηθεί ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας κ.λπ., που λόγω διαφορετικών πολιτικών παραδόσεων δεν μπορούσαν να προχωρήσουν στο δρόμο της λιτότητας μες την ίδια ταχύτητα – ή και καθόλου), λιτότητα στην Ευρώπη, και στήριξη του γερμανικού οικονομικού «θαύματος» στη θεαματική αύξηση των εξαγωγών. Μέχρι σήμερα το «κόλπο» έπιανε: η καθήλωση της ζήτησης στη Γερμανία και την Ευρώπη, αντισταθμιζόταν και με το παραπάνω από τις εξαγωγές προς τις ΗΠΑ, κυρίως όμως προς τις αναπτυσσόμενες οικονομίες (BRICKS κ.λπ.).
Η διεθνής οικονομική συγκυρία αμφισβητεί πλέον ευθέως αυτή τη «συνταγή επιτυχίας». Η σημαντική επιβράδυνση της κινεζικής οικονομίας και των BRICKS, η γενικευμένη ύφεση στη Λ. Αμερική και η αναπόφευκτη αρνητική επίδραση όλων αυτών στις αναπτυξιακές επιδόσεις και της αμερικανικής οικονομίας, μειώνουν τη διεθνή ζήτηση και απειλούν ευθέως το γερμανικό εξαγωγικό «θαύμα».
Από τη στιγμή που δεν μπορεί να συνεχίσει να «κλέβει» αξία μέσα από τη ζήτηση των άλλων στο παγκόσμιο πεδίο, η Γερμανία είναι αναγκασμένη να αλλάξει μίγμα οικονομικής πολιτικής. Πρέπει να αυξήσει την εσωτερική ζήτηση στην ίδια τη Γερμανία, αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα! Είναι βέβαιο ότι θα το κάνει μ’ αυτή τη σειρά (πρώτα η Γερμανία και ύστερα η Ευρώπη) και πολύ προσεκτικά, για να μην διακινδυνεύσει το «ξήλωμα του πουλόβερ» της πανευρωπαϊκής λιτότητας.
Καταστρώνοντας τέτοια σχέδια πολύ προσεκτικού αλλά αναπόφευκτου αναπροσανατολισμού στην οικονομική πολιτική, η γερμανική ηγεσία αντιλήφθηκε ότι έχει να κάνει με μια γερασμένη κοινωνία και ότι θα χρειαστεί να απορροφήσει τουλάχιστον 1 εκατ. πρόσφυγες σαν φτηνά εργατικά χέρια. Αυτό ενεργοποίησε μια διαδικασία έρπουσας πολιτικής κρίσης στην ίδια τη Γερμανία.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό: αυτό που αντιλήφθηκε η γερμανική ελίτ, δηλαδή το τέλος της πετυχημένης γερμανικής «συνταγής», το έχουν αντιληφθεί και όλοι οι άλλοι. Και άρχισαν να βάζουν πιέσεις ώστε να μεγαλώσει η ρωγμή που άρχισε να δημιουργείται.
Πρώτος ανέλαβε δράση ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Μάριο Ντράγκι. Με τις δηλώσεις του της περασμένης εβδομάδας ότι το Δεκέμβριο θα εξετάσει γενναία επέκταση της ποσοτικής χαλάρωσης, «αυθαδίασε» ευθέως κατά της γερμανικής μονεταριστικής ορθοδοξίας – πίσω από τις γραμμές, η πραγματική δήλωση ήταν «η ΕΚΤ δεν είναι μαγαζί της Γερμανίας»…
Σειρά πήρε ο κ. Ολάντ – ίσως ο πλέον «δειλός» Γάλλος πρόεδρος της νεότερης ιστορίας… Όπως έγραψε ο διεθνής Τύπος, ο Ολάντ «ήρθε για ψώνια στην Ελλάδα» για πρώτη φορά με τόσο «γκραντιόζο» στυλ και επιδιώξεις. Και, ως αντάλλαγμα, υποσχέθηκε ότι θα θέσει και αυτός στο τραπέζι το ζήτημα της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους.
Είναι βέβαιο ότι οι καιροί αλλάζουν. Ότι το γερμανικό πλεονέκτημα στην Ευρώπη απειλείται ευθέως – μαζί μ’ αυτό και η γερμανική κυριαρχία. Το σχέδιο της γερμανικής ηγεσίας να αρχίσει να χαλαρώνει η λιτότητα στη Γερμανία αλλά όχι (ή πολύ λιγότερο) στην υπόλοιπη Ευρώπη, θα αντιμετωπίσει τώρα πολύ μεγαλύτερες αντιδράσεις.
Η κατάσταση θα γίνει σίγουρα πολύ ενδιαφέρουσα. Και όποιος μπορεί να δει βαθύτερα, μπορεί να την αξιοποιήσει για να εκπονήσει και ανάλογες πολιτικές…
Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015
Let’s dance!
Είμαστε πια στο τέλος του 2015, έχουν περάσει έξι χρόνια από την χρεοκοπία της χώρας, μια νέα κυβέρνηση, η Αριστερά της Ελπίδας, εφαρμόζει το τρίτο Μνημόνιο και όλα -χρέη, έσοδα, ανεργία, μισθοί, συντάξεις, μετανάστευση, Υγεία, Παιδεία, κλπ- πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Τι ακριβώς περιμένουμε;
Όλοι γνωρίζουμε πως το Μνημόνιο είναι ανεφάρμοστο και πως η επιστροφή στην δραχμή είναι αναπόφευκτη.
Στο πολιτικό σκηνικό δεν υπάρχει εναλλακτική, εκτός αν είσαι εντελώς πυροβολημένος και νομίζεις πως λύση για την χώρα είναι ο Μεϊμαράκης ή ο Τζιτζικώστας.
Είναι προφανές πως περιμένουμε την κατάρρευση της χώρας.
Για την ακρίβεια, περιμένουμε την επίσημη ανακοίνωση της κατάρρευσης της χώρας, γιατί η χώρα, ουσιαστικά, έχει καταρρεύσει.
Ο Αλέξης Ζορμπάς χόρεψε όταν κατέρρευσαν τα μεταλλεία. Χόρεψε πάνω στα συντρίμμια αυτού για το οποίο αγωνιζόταν.
Μένει να δούμε αν οι σύγχρονοι Έλληνες ξέρουν να χορεύουν πάνω στα συντρίμμια της χώρας τους και της ζωής τους.
Εγώ ξέρω. Και θα ξεσκιστώ στο χορό.
Σας το υπόσχομαι. Όπα!
(Υποθέτω πως η ανακοίνωση της κατάρρευσης της χώρας καθυστερεί με την ελπίδα πως θα την προλάβει κάνας Παγκόσμιος Πόλεμος. Τότε να δείτε τι πάρτι θα κάνουμε. Δεν υπάρχει πιο ωραίο σκηνικό από το να είσαι ερωτευμένος μέσα σε πόλεμο. Στη μέση ο έρωτας, γύρω ο πόλεμος.)
Την άλλη φορά… Αριστερά!
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΨΜ το νέο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου με τον τίτλο «Την άλλη φορά… Αριστερά». Ένα βιβλίο – συλλογή της αρθρογραφίας του συγγραφέα στο «enikos.gr» την περίοδο 2013 – 2015. Περιέχει άρθρα και σκέψεις για:
την οικονομική κρίση
την Ευρωπαϊκή Ένωση
του φασισμού
την εναλλακτική λύση στα Μνημόνια
την Αριστερά
Στον πρόλογο του βιβλίου, ο Νίκος Μπογιόπουλος γράφει:
«Τα κείμενα που ακολουθούν είναι μέρος της αρθρογραφίας που δημοσιεύτηκε στο σάιτ «enikos.gr» το διάστημα 2013 – 2015, δηλαδή εν μέσω παρατεταμένης οικονομικής και πολιτικής κρίσης.
Η έκδοσή τους στην παρούσα μορφή οφείλεται στην επιμονή του Βασίλη και του Δημήτρη, των παιδιών του ΚΨΜ, που μου έκαναν το δώρο να πιστεύουν ότι σκέψεις στο πλαίσιο μιας αρθρογραφίας που εξ αντικειμένου καταπιάνεται με το εφήμερο, μπορεί να παρουσιάζουν διαχρονικό ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον τέτοιο που να δικαιολογεί την πρότασή τους και την απόφασή τους να εκδοθούν σε βιβλίο. Μακάρι να έχουν δίκιο.
Σε κάθε περίπτωση τα αίτια που γέννησαν την αρθρογραφία που έχετε στα χέρια σας παραμένουν ζωντανά. Εξίσου ζωντανές ορθώνονται μπροστά μας οι αειθαλείς και διαχρονικές διαπιστώσεις δυο πραγματικών γιγάντων της ανθρώπινης σκέψης.
Πολύ πριν τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη 2015 στην Ελλάδα, με τα γνωστά τους αποτελέσματα, ο Μαρξ στον πρόλογο του έργου του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», έγραφε:
«…η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση που έδωσαν τη δυνατότητα σ” ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα »,
Προφανώς ο Μαρξ με την αναφορά του στα «μέτρια» και «γελοία» πρόσωπα που υποδύονται τους «ήρωες », εννοούσε όλους τους «Λουδοβίκους», όλων των εποχών, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πολιτικά πλάτη, μηδέ των «αριστερών» εξαιρουμένων…
Όσο για τον Λένιν, θα παραμένει πάντα σαφής για όσους θέλουν να καταλάβουν και πάντα «ενοχλητικός» για όσους αντιπαραθέτουν μάταια τις διάτρητες βεβαιότητές τους στην πανταχού παρούσα «αλογόμυγα» της διαλεκτικής του:
«Θα ήταν λάθος – έγραφε – να νομίζει κανείς πως οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικό-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο ‘‘βολικά’’ για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της – τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».
Ήδη στην πατρίδα μας τα σημάδια του ελλοχεύοντος κινδύνου να μετατραπεί η κρίση σε παρατεταμένο σάπισμα είναι φανερά. Φανερές, όμως, είναι και οι δυνατότητες η Ιστορία να τραβήξει τον άλλο δρόμο».
Πηγή: Imerodomos.gr
Η ''μπλόφα'' Σόϊμπλε με το Grexit και η αθλιέστατη συνθηκολόγηση Τσίπρα
Η ιστορία της συνθηκολόγησης Τσίπρα μπορεί να καταγραφεί και με το πως μια ''μπλόφα'' Σόϊμπλε μπορεί να τρομοκρατήσει και να λυγίσει όσους δεν είναι αποφασισμένοι.
Στις 10 Ιούλη του 2015 , σύμφωνα με τον ''έγκριτο'' Guardian, στην πιο κρίσιμη φάση της διαπραγμάτευσης για το ελληνικό πρόβλημα, ο Β. Σόϊμπλε απηύθυνε σε στενό κύκλο των κεντρικών παικτών της ευρωζώνης, μέσω e-mail, μια πρόταση για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Η ''ΜΠΛΟΦΑ'' ΣΟΪΜΠΛΕ
Σύμφωνα πάντα με τον Guradian η πρόταση – ''προσφορά'' στην Ελλάδα για έξοδο, τρομοκράτησε τους πάντες, κυρίως τη Γαλλία και την Ιταλία , που έτρεμαν ότι το Grexit θα διέλυε όλη την ευρωζώνη, όσο και αν θεωρούσαν την πρόταση περισσότερο ως άσφαιρη και συνδικαλιστική . Ο γράφων θα προσθέσει ότι αυτή πρόταση κατατρομοκράτησε πρώτα απ' όλα την ευρώπληκτη υπό τον Τσίπρα ελληνική αντιπροσωπεία, ενώ προφανώς ανησύχησε και τις ΗΠΑ. Οι τελευταίες ούτε ήθελαν να ακούσουν περί Grexit, το οποίο θεωρούσαν και πολύ σωστά, ως την απαρχή συνολικότερης αποσταθεροποίησης της ευρωζώνης, με παγκόσμιες οικονομικές συνέπειες και γεωπολιτικής αποσταθεροποίησης της Δύσης, ιδιαίτερα στη νευραλγική περιοχή της Ανατ. Μεσογείου.
Αρκετοί κύκλοι στην ΕΕ, πολύ περισσότερο η κυβέρνηση Τσίπρα πήραν ή έδειξαν ότι πήραν, όπως είπαμε, στα σοβαρά την πρόταση Σόϊμπλε για Grexit.
Δεν υπήρχε, όμως, μεγαλύτερη ''μπλόφα'' απ' αυτήν την κίνηση Σόϊμπλε.
Η πρόταση Σόϊμπλε για Grexit, ακόμα και αν ο ίδιος ο Σόϊμπλε την εννοούσε σοβαρά, πράγμα αμφίβολο, δεν μπορούσε να εφαρμοσθεί. Όλοι οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ και πρώτα απ' όλα το Γερμανικό κατεστημένο γνώριζαν άριστα ότι ένα Grexit θα τίναζε στον αέρα όλη την ευρωζώνη. Και αυτό ήταν το τελευταίο που θα μπορούσαν να διανοηθούν, αν δεν ήταν και ο πραγματικός εφιάλτης τους. Ο Σόϊμπλε τρομοκρατούσε μεν, αλλά τρομοκρατούσε όσους ήταν επιρρεπείς να τρομοκρατηθούν, ενώ ο ίδιος ήξερε ότι με την πρόταση του ''έριχνε άδεια για να πιάσει γεμάτα'' και δοκίμαζε την αντοχή, την αποφασιστικότητα αλλά και την θέληση των συνομιλητών του να κρατήσουν ''πάση θυσία'' ζωντανή την ευρωζώνη και ιδιαίτερα τη θέληση της Ελλάδας του Τσίπρα να προσφέρει ''γη και ύδωρ'' ως αντίτιμο της παραμονής της χώρας μας στο ευρώ.
GREXIT: ΟΠΛΟ ΣΟΪΜΠΛΕ ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΓΙΣΕΙ Η ΕΥΡΩΠΛΗΚΤΗ ΕΛΛΑΔΑ
Άλλωστε, την πρόταση για Grexit, ο Γάλλος υπουργός Οικονομίας Μισέλ Σαπέν, την χαρακτήρισε δημοσίως ως ''θεατρινισμό'' του Σόϊμπλε, ενώ ο Πιέρ Μοσκοβισί, επίτροπος νομισματικών υποθέσεων της ΕΕ, τη χαρακτήρισε ''ως ένα αποτελεσματικό όπλο γα να λυγίσει ο Τσίπρας και να συνθηκολογήσει, ενώ η Γερμανία κατά βάθος δεν επιθυμούσε την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη''.
Ο Αλ. Τσίπρας ανοήτως, ένα δικό του όπλο, όπως το Grexit βάση σχεδίου, αντί να το αξιοποιήσει ως το τέλος και εννοώντας το, ενάντια στη Γερμανία και την ευρωζώνη, επέτρεψε να εξελιχθεί ως όπλο εκβιασμού για την παγίδευση της Ελλάδας σε ένα καταστροφικό μνημόνιο.
Η τραγωδία σε όλο το μεγαλειο της!
Ο ''ΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ''
Ο μόνος που ακόμα και τώρα έχει απομείνει να παίρνει στα σοβαρά την ''μπλόφα'' Σόϊμπλε για Grexit είναι ο Γ. Βαρουφάκης, ο οποίος ''λάνσαρε'' επιτηδείως, ως μη όφειλε, αυτήν την ''μπλόφα'' στη χώρα.
Μάλιστα, σε πρόσφατη συνέντευξη του, ο Γ. Βαρουφάκης έφτασε στο σημείο να ισχυρίζεται ότι το τρίτο μνημόνιο είναι μέρος του σχεδίου Σόϊμπλε για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ(!), αφού αυτό το πρόγραμμα, με την αποτυχία του, θα σπρώξει αναγκαστικά την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης.
Το τελευταίο είναι σωστό και με την βέβαιη αποτυχία του μνημονίου, θα γίνει ατάκτως . Δεν έχει, όμως, καμιά απολύτως βάση ο ισχυρισμός ότι αυτή η αναγκαστική τελικά έξοδος είναι μέρος κάποιου σχεδίου ή επιδίωξης του Σόϊμπλε.
Αυτά τα λένε μόνο κύκλοι που δεν ξεκολλάνε με τίποτα από τον μαγνητισμό του ευρώ, όσα δεινά και αν το ευρώ επιφέρει στη χώρα και σε όλη την ευρωζώνη και την ΕΕ.
Όπως τα ίδια λένε και κύκλοι που επιδιώκουν να συνδέσουν τη θέση της εξόδου από την ευρωζώνη, στη βάση ενός προοδευτικού προγράμματος, με τις επιθυμίες και επιδιώξεις του Σόϊμπλε, προκειμένου να δυσφημίσουν την φυγή από το ευρώ.
Η αλήθεια, όμως είναι διαφορετική. Όλη η κατεστημένη ΕΕ, πιθανότατα και στην πραγματικότητα και ο Σόϊμπλε, τρέμουν κυριολεκτικά το Grexit.
Όλοι, σχεδόν, γνωρίζουν ή τουλάχιστον, to αναγνωρίζουν οι πιο σοβαροί αστικοί κύκλοι στην Ευρώπη,ότι η Ευρωζώνη αλλά και η ΕΕ δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς την Ελλάδα. Και δεν το μπορούν όχι μόνο για νομισματικούς και οικονομικούς λόγους αλλά κυρίως και σε συνάρτηση με αυτούς, για λόγους γεωπολιτικής σημασίας.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ''ΚΛΕΙΔΙ''
Η Ελλάδα, όσο και αν φαίνεται παράδοξο, κρατά το κλειδί του προσανατολισμού της Ευρώπης.
Το Grexit, στη βάση ενός σχεδίου προοδευτικής ανασυγκρότητσης της χώρας, είναι η μόνη λύση για τον ελληνικό λαό και όχι για τις νοσηρές επιδιώξεις του Σόϊμπλε και του ευρωπαϊκού κατεστημένου.
Το Grexit με ένα ελληνικό προοδευτικό πρόγραμμα θα γίνει αφετηρία για να ανατραπεί συνολικά η αντιδραστική ευρωζώνη και η ΕΕ και θα καταστεί λαιμητόμος για τα σχέδια και τις πολιτικές Σόϊμπλε, Μέρκελ, Ολάντ, Ρέντσι.
Με το Grexit η ''συμμορία'' του Γερμανογαλλικού άξονα, με κομπάρσους την Ιταλία και την Ισπανία κλπ, που διοικεί την Ευρώπη, θα υποστεί ένα πλήγμα που μπορεί να αποβεί και μοιραίο όχι μόνο για την αντισραστική ευρωζώνη-ΕΕ αλλά για τον ίδιο το νεοφιλελευθερισμό στην ήπειρο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΕΛΙΟΣ
Κυριακή 25 Οκτωβρρίου 2015
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)