Ο Πρωθυπουργός της χώρας κ. Τσίπρας, κλείνοντας τη συζήτηση για την ψήφιση του επαχθέστερου Μνημονίου που γνώρισε η χώρα, με τρόπο δημαγωγικό, επιχείρησε να εντυπωσιάσει. Και χρησιμοποίησε γι΄ αυτό μια συνοικία, σύμβολο της Αριστεράς (μαζί με την Κοκκινιά), τη Δραπετσώνα. Για να ανακοινώσει ότι θα ενεργοποιήσει ένα παλιό αναπτυξιακό σχέδιο για την περιοχή, που προβλέπει την ανάπλαση της, από την Ακτή Βασιλειάδη, ως το λιμάνι του Ηρακλέους. Κρίμα για τον Πρωθυπουργό, που μετέρχεται τέτοιων, συναισθηματικά φορτισμένων, εντυπωσιασμών. Δε συνάδει κάτι τέτοιο με την Αριστερά.
Και επειδή, χρόνια σα ρεπόρτερ, πηγαινοερχόμουνα σ΄ αυτά τα μυριοβασανισμένα μέρη, έτσι και προχθές, πέρασα από κει. .Και σ΄ ένα ταβερνείο, άκουσα έναν γέροντα να λέει στην ομήγυρη:
…»έχασε την ευκαιρία εκείνο το βράδυ να αναδειχθεί σε ηγέτη και να σώσει την τιμή της Αριστεράς. Ήταν εικόνα Έλληνα Πρωθυπουργού αυτή, να τους δίνει το… σακάκι του; Να πιάνουν τον κώλο ενός ολόκληρου και περήφανου λαού, οι ξεπουλημένοι; Αντί, να σηκωθεί και να φύγει από το τραπέζι και να σου πω εγώ πως θάτρεχαν πίσω του Ευρωπαίοι κι Αμερικάνοι. Μας ξεφτίλισε! Έσκυψε το κεφάλι και μας καταδίκασε. Κρίμα, γιατί έτσι συνδέεται με μια ακόμα τραγωδία η Αριστερά».
Αυτά είπε ο γέροντας. Στη Δραπετσώνα, όπου η ανεργία αγγίζει το σαράντα πέντε τοις εκατό. Με δώδεκα χιλιάδες ανέργους, μαζί με το Κερατσίνι, να σέρνονται εδώ κι εκεί σκιές του εαυτού τους. Με δέκα χιλιάδες διακοπές ρεύματος μέσα σε μια τριετία. Με τη ζώνη του Περάματος, νάχει κατεβάσει τα ρολά. Μια Κατοχή, χειρότερη κι από κείνη που ξέραμε ως τα σήμερα. Με τους νέους να χτυπάνε πόρτες για δουλειά κι οι πόρτες να μην ανοίγουν. Με απόμαχους που προσμετράνε τις μέρες της λύτρωσης, γιατί δεν περισσεύουν ούτε για ασπιρίνη… Κι ο κ. Τσίπρας, μιλάει για… ανάπλαση της περιοχής! Να αναπλάσει ένα νεκροταφείο!
Στην Ουάσιγκτον λοιπόν, είναι η Πλατεία Ντιπόν, αλλά κι άλλες όμορφες πλατείες γύρω από το κέντρο, καταπράσινες και με παγκάκια. Μόνο που στα παγκάκια και στό γρασίδι είναι καρφωμένα τα κουφάρια των αστέγων. Είναι αυτοί που δεν έχουν ούτε στέγη, ούτε τροφή. Και είτε τους μαζεύουν τα βράδια μπάτσοι και τους πάνε σε κάτι εφιαλτικά, τεράστια κτίρια, με το ένα κρεβάτι πλάι στ΄άλλο, είτε περνάει η πρόνοια να τους δώσει, το μεσημέρι, ένα πιάτο φαΐ. Ωστόσο, από…ανάπλαση, πάνε μια χαρά…
Η Δραπετσώνα είναι μια μικρή Ελλάδα που στενάζει. Είναι μια πόλη που γεννήθηκε από την εργατιά, την προσφυγιά και τους πάσης φύσεως καταφρονεμένους. Εδώ άνθισε το ρεμπέτικο από απόκληρους και περιφρονημένους. Ήταν και παραμένει ένα ηρωικό προπύργιο τής Αριστεράς. Θρηνεί εκατοντάδες νεκρούς από τη μόλυνση και τη ρύπανση. Εκεί πλάκωσαν όλοι οι φωστήρες του συστήματος να στήσουν τις βιομηχανίες τους. Το Τσιμεντάδικο, το Γυψάδικο, η ΑΓΕΤ Ηρακλής, τα Λιπάσματα, η ΒΡ, η Μόμπιλ, η Σελλ, ήταν ο καθημερινός της εφιάλτης.
Όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις της δεξιάς, επιχείρησαν τον «εξωραϊσμό» της, με στόχο να αποδυναμώσουν την Αριστερά. Μέχρι κι ο Μεταξάς επεχείρησε να την μετονομάσει σε Συνοικισμό της 4ης Αυγούστου…
Η Δραπετσώνα όμως άντεξε. Για να φτάσει σήμερα, μια κυβέρνηση, που διεκδικεί τον τίτλο της Αριστερής, να χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους: Τον εξωραϊσμό της Δραπετσώνας, με αντάλλαγμα κάποια ψηφαλάκια. Ε, όχι λοιπόν, δεν είναι αυτή η Δραπετσώνα!
Ούτε κι η Ελλάδα αξίζει τέτοιας συμπεριφοράς. Να αναπλάθεις το… νεκροταφείο της. Κι αν κάποιες γενιές χαθούν, ευτυχώς υπάρχει η ιστορία, πού είναι «μεγάλο κουμάσι», όπως έλεγε ο αγαπημένος μου Νίκος Καρούζος.
Κι επιτέλους, ας κρατήσει κι αυτό ο κ. Τσίπρας: Το μέλλον θα τιμά πάντα το Λειβαδίτη και θα προσπερνά όσους επιχείρησαν να «εξωραΐσουν» την ψυχή της όποιας Δραπετσώνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου