Το απαρτχάιντ του Ιντερνετ

 

Συντάκτης: Άρης Χατζηστεφάνου

     

Για μια χώρα που κατηγορείται για σωρεία παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά ακόμη και για εγκλήματα πολέμου δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να κυκλοφορούν βίντεο που να επιβεβαιώνουν τις καταγγελίες. Το Ισραήλ σκέφτηκε να λύσει το πρόβλημα με μια μικρή βοήθεια από την Google και το Υoutube.

 

"Χωρίς λογοκρισία η κοινή γνώμη μπορεί να αποκτήσει μια πολύ συγκεχυμένη εικόνα της πραγματικότητας"
Αμερικανός στρατηγός Ουίλιαμ Ουέστμορλαντ

«Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση στην οποία ο Οσάμα μπιν Λάντεν συναντά τον (ιδρυτή του Facebook) Μαρκ Ζούκεμπεργκ» έλεγε πρόσφατα ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, υποστηρίζοντας ότι «το πρόσφατο κύμα βίας υποκινείται από τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης»… και όχι από τη διαρκή κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών.

Και επειδή ο Οσάμα μπιν Λάντεν δεν είναι διαθέσιμος για κανενός είδους συνομιλίες, η ισραηλινή κυβέρνηση αποφάσισε να απευθυνθεί σε υπηρεσίες όπως η Google και το Youtube. Οπως μετέδωσαν ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, η αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών Τζίπι Χοτοβέλι συναντήθηκε με εκπροσώπους των δύο υπηρεσιών για να συζητήσουν τρόπους αντιμετώπισης της «υποκίνησης βίας και τρομοκρατίας».

Η έννοια της «υποκίνησης», βέβαια, την οποία η ισραηλινή κυβέρνηση επιθυμεί να διακόψει, έχει διαφορετικές ερμηνείες. Επισήμως το Ισραήλ αναφέρεται σε ιστοσελίδες που προτρέπουν άμεσα τους Παλαιστινίους σε πράξεις βίας, προσφέροντας ακόμη και συμβουλές για την πραγματοποίηση επιθέσεων.

Η κυβέρνηση Νετανιάχου όμως φαίνεται να εξοργίζεται και με όσους απλώς καταγράφουν την πραγματικότητα.Οπως εξηγούσε η ισραηλινή διαδικτυακή εφημερίδα «The Times of Israel», αρκετές από τις βίαιες αντιδράσεις Παλαιστινίων το τελευταίο διάστημα ήρθαν σαν απάντηση σε βίντεο που έδειχναν Ισραηλινούς στρατιώτες ή εποίκους να εκτελούν εν ψυχρώ ανήλικους Παλαιστινίους.

Τα βίντεο Παλαιστινίων που κείτονται νεκροί μέσα σε λίμνες αίματος αλλά και οι εικόνες Iσραηλινών που είτε αφήνουν τα θύματά τους να πεθάνουν αβοήθητα ή σε ορισμένες περιπτώσεις τα κλοτσάνε στο κεφάλι, πολλαπλασιάστηκαν το τελευταίο διάστημα καθώς μια νέα γενιά Παλαιστινίων απέκτησε πρόσβαση σε βιντεοκάμερες και smartphone που μπορούν να καταγράφουν βίντεο με σχεδόν επαγγελματική ποιότητα.

Μέχρι σήμερα εικόνες σαν κι αυτές μεταδίδονταν μόνο από ξένους ανταποκριτές, οι οποίοι όμως πρέπει να παίρνουν διαπιστεύσεις απευθείας από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ και συχνά αναγκάζονται να στέλνουν το υλικό σε επιτροπές λογοκρισίας του Στρατού. Η ενίσχυση όμως της δημοσιογραφίας των πολιτών αλλάζει δραστικά τις ισορροπίες στην εικόνα της ισραηλινής κατοχής που φτάνει στο εξωτερικό.

Προκειμένου να περιορίσει τη διάδοση σχετικού υλικού μέσω κινητών τηλεφώνων και του Ιντερνετ (αλλά και να εξασφαλίσει ότι οι Παλαιστίνιοι θα χρησιμοποιούν Ισραηλινούς παρόχους στις συσκευές τους) η ισραηλινή κυβέρνηση απαγόρευε τη χρήση δικτύων 3G στα παλαιστινιακά εδάφη. Οπως φαίνεται όμως οι προσπάθειες της κυβέρνησης Νετανιάχου απαιτούν πλέον και τη συνεργασία των εταιρειών που ελέγχουν τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης.

Σύμφωνα πάντα με πληροφορίες ισραηλινών ΜΜΕ, η Google «δέχτηκε να αυξήσει τις διμερείς επαφές με το ισραηλινό υπουργείο Εξωτερικών και να δημιουργήσει έναν μηχανισμό συνεργασίας που θα επιτρέπει και στις δύο πλευρές να παρακολουθούν το υλικό που δημοσιεύεται».

Παρά το γεγονός ότι εκπρόσωποι της εταιρείας απέφυγαν να σχολιάσουν τις πληροφορίες, είναι γνωστό ότι η Google και η Yahoo έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν και με άλλα αυταρχικά καθεστώτα, όπως η κυβέρνηση της Κίνας, για τον έλεγχο των πληροφοριών που φτάνουν στον πληθυσμό.

Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα οι πληροφορίες που έδωσαν εταιρείες στις κινεζικές αρχές οδήγησαν στη σύλληψη αντιφρονούντων, οι οποίοι στη συνέχεια αντιμετώπισαν ακόμη και το ενδεχόμενο εκτέλεσης.

Το φαινομενικά παράδοξο, στην περίπτωση του Ισραήλ, είναι πως αν εφαρμοστεί αυτή η μορφή λογοκρισίας ίσως επηρεάσει και ισραηλινά sites που αναρτούν τις ίδιες φωτογραφίες νεκρών Παλαιστινίων σαν «τρόπαια» του ισραηλινού στρατού. Ιστοσελίδες, όπως η 0404.co.il, πανηγυρίζουν πολύ συχνά για τα «ανδραγαθήματα» των αρχών ασφαλείας ποστάροντας το ίδιο ακριβώς υλικό που εξοργίζει τον παλαιστινιακό πληθυσμό.

Αλλωστε η ισραηλινή κοινωνία έχει δείξει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ότι αντιμετωπίζει την εικόνα νεκρών Παλαιστινίων σαν θέαμα –με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τις οικογένειες που ανέβαιναν σε λόφους με ποπ κορν και μπίρες για να παρακολουθούν τους βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών στην αποκλεισμένη Γάζα.

Οι εξελίξεις αυτές όμως επηρεάζουν άμεσα την ενημέρωση και στο εσωτερικό της παλαιστινιακής κοινότητας. Οι ηλεκτρονικές σελίδες και τα γκρουπ στο facebook, που κερδίζουν εκατομμύρια θεατές παρουσιάζοντας σε καθημερινή βάση τα εγκλήματα των ισραηλινών αρχών ασφαλείας, απειλούν το ολιγοπώλιο της ενημέρωσης, που ελέγχει η Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς.

Ο επικεφαλής της Φατάχ, που έχει χαρακτηριστεί αρκετές φορές ο καλύτερος πρόεδρος στον οποίο θα μπορούσε να ελπίζει το Ισραήλ, χάνει σταδιακά και τον έλεγχο των πληροφοριών που φτάνουν στους Παλαιστινίους.

Μπορεί λοιπόν η τεχνολογία να επηρεάσει τις εξελίξεις στο Μεσανατολικό αλλάζοντας την εικόνα του Ισραήλ εντός και εκτός των συνόρων του; Η σπουδή με την οποία το ισραηλινό κράτος επιχειρεί να ελέγξει τις πληροφορίες, που δεν ελέγχονται από το ίδιο (και από τον πάντα συνεργάσιμο Μαχμούντ Αμπάς), αποδεικνύει ότι πράγματι μπορεί.

Αλίμονο όμως σε όσους καταλήξουν να αποδεχτούν, έστω και από διαφορετικά μονοπάτια, το επιχείρημα του Νετανιάχου ότι για τη λεγόμενη τρίτη Ιντιφάντα φταίει το Ιντερνετ και όχι το καθεστώς απαρτχάιντ που επικρατεί στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.

 

Info:

► Διαβάστε This time we went too far (εκδ. OR books) O πανεπιστημιακός Νόρμαν Φινκελστίν αναλύει τον επικοινωνιακό αντίκτυπο των σφαγών αμάχων στη Γάζα

► Δείτε Peace, Propaganda & the Promised Land (2004) Παλαιότερο αλλά πάντα επίκαιρο ντοκιμαντέρ για τον πόλεμο της πληροφορίας στα παλαιστινιακά εδάφη

info-war.gr

Τελικά η καταστροφή ίσως να είναι η καλύτερη λύση

Τους βλέπετε. Αυτοί είναι.
Στο βάθος το «Τρελό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνυ» με τη μορφή λευκανθούς φίκου.
Δίπλα του…
Ένας παπατζής που στο Λας Βέγκας θα του είχαν απαγορεύσει την είσοδο σε όλα τα καζίνο.
Μία κόρη του μπαμπά της.
Ένας ακροδεξιός γκαφατζής σε μπρελόκ.
Απέναντί τους…
Ένας γραφικός που βρισκόταν σε εφεδρεία για την αναπλήρωση κενών εδράνων στη βουλή.
Ένας υπάλληλος του νοσηρότερου κρατικοδίαιτου και λαμογίστικου εργολαβικού λόμπυ.
Ένα προσωρινό συγκυριακό τίποτα σε αναμονή ενός μονιμότερου συγκυριακού τίποτα.
Και απουσιάζουν δύο.
Ένας νοσταλγός του Χίτλερ και αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης.
Ένας που κρατάει τα γκέμια μην τυχόν αφηνιάσει το άλογο και βγει στους δρόμους.
Τους βλέπετε. Αυτοί είναι. Μας αξίζουν; Ρητορικό το ερώτημα.
Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να ορίζουν την τύχη του αυτοί.
Όμως είναι επιλογές μας ή αποτέλεσμα προηγούμενων επιλογών μας.
Ειλικρινά:
Σε ποιον απ’ όλους θα εμπιστευόσασταν το παιδί σας;
Σε ποιον απ’ όλους θα εμπιστευόσασταν τα χρήματα που βγάλατε δουλεύοντας 40 χρόνια;
Σε ποιον απ όλους θα εμπιστευόσασταν τη ζωή σας;
Σε ποιον απ’ όλους θα εμπιστευόσασταν ακόμη και την πιο μικρή ελπίδα σας;
Κι όμως σε αυτούς τα εμπιστευτήκατε όλα.
Τους βλέπετε. Αυτοί είναι.
Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι ακόμη τους βλέπουμε. Ατάραχοι.
Μαστουρωμένοι από ενοχές που μας φύτεψαν.
Ακίνητοι επειδή μας έπεισαν ότι δε μπορούμε να κινηθούμε.
Άνεργοι, φτωχοί, φοβισμένοι, θύματα καθημερινής λεηλασίας, ψυχολογικής βίας μέσω εκβιασμών και συχνά σωματικής.
Μας βλέπουμε. Αυτοί είμαστε.
Τελικά η καταστροφή ίσως να είναι η καλύτερη λύση.
Για εμάς.
Η δική τους καταστροφή, το δικό μας ξεκίνημα.
Δίχως αυτούς.
Ξεκινώντας από το μηδέν, τίποτε δε μπορεί να πάει χειρότερα.
Διαφορετικά, το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό. Ναι, αυτοί μας αξίζουν.
Καλό σκουληκοφάγωμα να έχουμε.

kartesios.com

Χάσαμε την απλή αναλογική... STOP

 

 

του Κώστα Εφήμερου

Για τη σημερινή συνάντηση των πολιτικών αρχηγών που ζήτησε ο Αλέξης Τσίπρας στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ξέραμε πολλά. Ξέραμε για παράδειγμα ότι κανείς δεν ήθελε να δώσει στον Πρωθυπουργό στήριξη για να περάσει το ασφαλιστικό. Από το πόσο πολύ ήθελε ο ίδιος να βρει αυτή τη στήριξη συμπεράναμε επίσης το πόσο θα μας αρέσει όταν θα το ακούσουμε. Κάτι είχε ακουστεί και για συνταγματική αναθεώρηση αλλά δεν είχαμε καταλάβει ότι στο δρόμο θα χάναμε οριστικά και την απλή αναλογική...

 

Στις συνεντεύξεις που έδωσαν πριν τις εκλογές τόσο τα κορυφαία στελέχη όσο και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός οι δημοσιογράφοι δεν απέφυγαν να ρωτήσουν περί της απλής αναλογικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει επί δεκαετίες την εφαρμογή της και μάλιστα το 2010 κατέθεσε στα πλαίσια της αντιπολιτευτικής του στρατηγικής και νομοσχέδιο για την εφαρμογή της. Η απάντηση όλων των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι η απλή αναλογική είναι ένα πάγιο αίτημα της αριστεράς και ότι ως πρώτη κυβέρνηση που εκπροσωπεί το χώρο θα ήταν «από τα πρώτα πράγματα που θα κάνει».
Όμως κάτι δεν δούλεψε στην συγκεκριμένη περίπτωση γιατί το κοινό ανακοινωθέν που εκδόθηκε μετά το πέρας της συνάντηση γράφει: «Και ως προς τον εκλογικό νόμο, αναγνωρίσθηκε η ανάγκη αλλαγής του, από αυτή την Βουλή, επί το αναλογικότερον, δίχως όμως να θίγεται η ουσία της από το Σύνταγμα επιβαλλόμενης κυβερνητικής σταθερότητας.»
Δηλαδή όχι μόνο δεν θα δούμε απλή αναλογική στον αιώνα τον άπαντα αλλά σύμφωνα με τον συνταγματολόγο Πρόεδρο της Δημοκρατίας τούτο δεν είναι καν συμβατό με το Σύνταγμά μας. Σου λέει η ουσία του Συντάγματος (που προφανώς τεκμαίρεται μέσω απόσταξης) είναι η επιβαλλόμενη κυβερνητική σταθερότητα. Αυτό το επιβαλλόμενη σαν να το έχουμε καταλάβει τα τελευταία χρόνια.
Για να μην τα πολυλογούμε το Σύνταγμα δεν το νοιάζει τόσο αν είναι αντιπροσωπευτική η κυβέρνηση. Αν φτάνουν για παράδειγμα 2,1 εκατομμύρια ψηφοφόροι σε ένα εκλογικό σώμα 9,8 εκατομμυρίων. Σημασία έχει η σταθερότητα.
Με αυτή τη λογική λοιπόν, εφόσον το απόλυτο ζητούμενο του Συντάγματος είναι η κυβερνητική σταθερότητα, εύκολα εξάγεται και το συμπέρασμα ότι η αλλαγή επί το αναλογικότερον θα γίνει αναλογικότερα προς τη σταθερότητα. Ίσως, για παράδειγμα, με την αύξηση του εκλογικού σκαλοπατιού. Μια άλλη πολύ καλή ιδέα είναι να ψηφίζουν μόνο όσοι έχουν ψηφίσει έστω μια φορά στη ζωή τους στο παρελθόν ΠΑΣΟΚ, αλλά επειδή και αυτό δεν θα άλλαζε ουσιαστικά τίποτα ίσως να περάσουμε κατευθείαν στην αλλαγή του πολιτεύματος επί το βασιλικότερον, μην πάει στράφι και η προσπάθεια του ΔΟΛ με τον Κοκό.

www.thepressproject.gr

Kαι σποτ για την αποβλάκωσή μας, από τους... νταβατζήδες δημοσίων έργων!

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Προδοσία ξανά

Ο Αλέξης Τσίπρας και η Πρώτη-Δεύτερη Φορά Αριστερά κυβέρνηση πέτυχαν τον στόχο τους που δεν ήταν άλλος από την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου.  
Αυτός ήταν ο λόγος που έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ: για να περάσει το τρίτο Μνημόνιο που δεν μπορούσε να περάσει η κυβέρνηση Σαμαρά.
Αυτό δεν είναι κανένα μυστικό.
Σε συνέντευξή του στον ΑΝΤ1, στις 9 Δεκεμβρίου του 2014, δηλαδή πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει για πρώτη φορά κυβέρνηση, ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε πει «Το Βερολίνο έχει συνειδητοποιήσει πως η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά δεν έχει πόδια και δεν μπορεί να νομιμοποιήσει το τρίτο μνημόνιο. Όπως εκπαραθυρώθηκε ο κ. Παπανδρέου γιατί χρειάστηκε μια νέα κυβέρνηση για να περάσει το δεύτερο μνημόνιο, το Βερολίνο αυτή τη στιγμή κρίνει πως χρειάζεται μια νέα κυβέρνηση για να περάσει το τρίτο μνημόνιο».
Βέβαια, ο Βαρουφάκης, αν και είναι πολύ έξυπνος, δεν είχε αντιληφθεί πως ο Τσίπρας είχε ήδη συμφωνήσει και ο μόνος λόγος για τον οποίον χρειαζόταν τον Βαρουφάκη ήταν σαν άλλοθι για το ότι διαπραγματεύεται σκληρά.
Όταν ο Βαρουφάκης έπαιξε τέλεια την παρτίδα και απέμενε νά κάνει ο Τσίπρας την τελευταία κίνηση για να μαζέψει όλο το τραπέζι, ο Τσίπρας δεν έκανε την κίνηση και σούταρε τον Βαρουφάκη, για να κάνει τη συμφωνία.
Εκεί που την πάτησε εντελώς ο Τσίπρας ήταν στο δημοψήφισμα.
Ο Τσίπρας έκανε δημοψήφισμα για να βγει 52-48 υπέρ του ΝΑΙ, και οι Έλληνες του έκαναν μια ωραιότατη έκπληξη, ψηφίζοντας 62% ΟΧΙ.
Ο Αλέξης Τσίπρας τελείωσε το βράδυ του δημοψηφίσματος.
Η νίκη του στις εκλογές του Σεπτεμβρίου ήταν περισσότερο αποτέλεσμα του σοκ ενός κόσμου που δεν μπορούσε να πιστέψει πως ο Τσίπρας ήταν τόσο τεράστιος απατεώνας, παρά μια δική του επιτυχία.
Ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε στην αποστολή του να περάσει το τρίτο Μνημόνιο, που ούρλιαζε επί χρόνια πως θα καταργήσει.
Τώρα έφτασε η ώρα να παραδώσει στο επόμενο σχήμα που θα είναι μια οικουμενική κυβέρνηση.
Άλλωστε, αυτό ήταν το σχέδιο από την αρχή.
Βέβαια, όλα αυτά δεν αλλάζουν σε τίποτα το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η χώρα.
Κάποιοι έγιναν πολύ πλούσιοι με το σχέδιο «Πρώτη Φορά Αριστερά».
Τουλάχιστον έπεσε ένας μύθος.
Δεν είναι μόνο οι δεξιοί προδότες, είναι και οι αριστεροί.
Σύντομα, δεξιοί και αριστεροί προδότες θα είναι μαζί στην κυβέρνηση.
Και πολλοί πολίτες θα είναι χαρούμενοι.
Γιατί και οι πολίτες είναι προδότες.
«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.
                                                                                                                             pitsirikos.net

Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί

Γελωτοποιός 

– Ποιο είναι το χειρότερο όταν είσαι γέρος;
– Ότι θυμάσαι πώς ήσουν νέος.
The Straight Story, του Ντέιβιντ Λιντς
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Όταν είσαι παιδί υπάρχουν μόνο δύο ηλικίες: Τα παιδιά και οι μεγάλοι.

Στην εφηβεία τρεις: Τα μικρά, «εμείς» κι οι γέροι. Γέρος θεωρείται όποιος είναι πάνω από τριάντα.

Στα τριάντα, λίγο πριν-λίγο μετά, δεν είσαι κάτι συγκεκριμένο. Μπορεί να είσαι γονιός, αλλά μπορεί και να ζεις σαν έφηβος. Δεν είσαι νέος. Οι δεκαοχτάχρονοι σε σέβονται ή σε κοροιδεύουν, όταν προσπαθείς τόσο σκληρά ν” αποδείξεις ότι είσαι σαν κι εκείνους....

Έπειτα γίνεσαι σαράντα κι όλοι οι εικοσάρηδες σε λένε κύριο/κυρία.
Εσύ μπορεί να νιώθεις τζόβενο, παρά τους πόνους στη μέση και τον πρωινό πονοκέφαλο -αν τύχει να πιείς λίγο παραπάνω.

Αν είσαι γυναίκα μπορεί να έχεις μεγάλη επιτυχία με τα πιτσιρίκια (20+) και τους τριαντάρηδες, που ξέρουν ότι μια σαραντάρα θα αποδώσει όσο δύο εικοσάρες.
Οι γυναίκες, λένε, απελευθερώνονται σεξουαλικά μετά τα σαράντα. Γιατί περίμεναν τόσα χρόνια;

Αν είσαι άντρας, μάλλον θα “χεις βγάλεις άσπρες τρίχες και θα “χεις μάθει ότι το σεξ δεν γίνεται μόνο για να ικανοποιήσεις το εγώ σου. Γιατί έπρεπε να φτάσεις σαράντα, για να το καταλάβεις;

Στα σαράντα δεν είσαι γέρος ούτε νέος. Μεσηλίκας δεν θεωρείσαι ακόμα. Αλλά νιώθεις τον χρόνο να σε πιέζει.

~~{}~~

Αν έχεις ένα παιδί στην εφηβεία ετοιμάζεσαι για τη λαιμητόμο. Θέλοντας και μη θα γίνεις πιο συντηρητικός απ” το παιδί σου. Κι αυτό θα σε καρατομήσει.

Θα πρέπει να του πεις, για πρώτη φορά, να χαμηλώσει τη μουσική στο δωμάτιο του.

Θα το κατσαδιάσεις αν γυρίσει στις 3 το πρωί -ειδικά αν έρθει μεθυσμένο.

Θα του πεις να απομακρυνθεί από εκείνη την παρέα, που είναι κακή επιρροή -νεοναζί του κερατά είναι.

Θα προσπαθήσεις να το πείσεις ότι η συγκεκριμένη ερωτική απόρριψη δεν έχει τόση σημασία, ότι θα γνωρίσει πολλούς ανθρώπους ακόμα, ότι θα ερωτευτεί πολλούς ανθρώπους ακόμα, και δεν καταλαβαίνεις εκείνο το «πεθαίνω από έρωτα» που σου λέει.

Θα του πεις ότι πρέπει να διαβάζει, όσο απαίσιο και να “ναι το εκπαιδευτικό σύστημα-το σχολείο-οι καθηγητές.

Ίσως να του πεις ότι πρέπει να “χει, πέρα απ” τα όνειρα του, κι ένα πτυχίο, μια δουλειά για να βγάζει τα προς το ζην.

Και τότε καταλαβαίνεις ότι έχεις αρχίσει να γερνάς. Ίσως να φταίνε οι ευθύνες, ίσως η κούραση, ίσως η απογοήτευση, ίσως η γνώση, αλλά ότι και να “ναι, όπως κι αν το πεις, δεν πιστεύεις πια, δεν πιστεύεις με όλη σου την ψυχή στα όνειρα.

– Θ” αλλάξω τον κόσμο, σου λέει το παιδί σου.
– Αυτός ο κόσμος δεν θ” αλλάξει ποτέ, Κεμάλ, του απαντάς εσύ.

Μόλις θα πεις αυτή τη φράση (αυτός ο κόσμος δεν θ” αλλάξει ποτέ), να το ξέρεις, είσαι γέρος.

~~{}~~

Είναι σπάνιο, πιο σπάνιο κι απ” τ” άσπρα κοράκια, ένας γέρος να πιστεύει ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει δίκαιος, έστω λίγο καλύτερος. Κι είναι σχεδόν απίθανο αυτός ο γέρος να πιστεύει ότι μπορεί -ο ίδιος- ν” αλλάξει τον κόσμο.

– Το μόνο καλό στα γηρατειά, λέει ο ήρωας του Λιντς, είναι ότι έμαθες πια ν” αφήνεις τα μικροπράγματα να πέφτουν κάτω. Και να δίνεις σημασία μόνο σ” αυτά που έχουν σημασία.

Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος: Ν” αφήσει τα μικροπράγματα να πέσουν.

Και ν” απολαύσει  τις τελευταίες στιγμές.

Γιατί καθένας, όσο θρήσκος και να “ναι, ξέρει ότι μετά τον θάνατο δεν πρόκειται να ξαναφάει σοκολάτα.

Όχι. Στον Παράδεισο δεν υπάρχουν σοκολάτες. Ούτε Guinness. Ούτε σεξ.

Γι” αυτό πολλοί προτιμούν την Κόλαση για να περάσουν την αιωνιότητα.

~~{}~~

Είναι αστείο, είναι βιολογικό, είναι επιφανειακό, δεν ξέρω τι είναι, αλλά μοιάζει πολύ αληθινό.

Τα όνειρα είναι ευθέως ανάλογα της ερωτικής επιθυμίας.
Η ζωή είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το σεξ.

Οι έφηβοι είναι πνιγμένοι στις ορμόνες. Το φιλί, και μόνο αυτό, είναι big bang, είναι καταποντισμός, είναι θεός.

Ορμόνες και όνειρα, αυτό είναι το υλικό της εφηβείας.

“Επειτα, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, δεκαετία με τη δεκαετία, φθίνει η ερωτική επιθυμία, τα όνειρα κάνουν παρέα με τους συμβιβασμούς, τις υποχρεώσεις, τις ευθύνες.

Συνεχίζεις να σκέφτεσαι το σεξ, αλλά δεν έχεις αρκετό χρόνο ούτε διάθεση, άσε που πρέπει να ξυπνήσεις πρωί για να πας τα παιδιά στο σχολείο. Η ατζέντα σου γεμίζει υποχρεώσεις και κάπου εκεί, αν υπάρχει κενό, γράφεις: Sex; (με ερωτηματικό πάντα).

Έπειτα ξεκινάς να μην το θεωρείς τόσο σημαντικό, όπως το λέει κι ο Φέστινγκερ: «Αφού δεν το κάνω, πρέπει να πιστέψω ότι δεν αξίζει τον κόπο».

~~{}~~

Κι είσαι ακόμα στα σαράντα κάτι. Το σώμα σου ζητάει, θέλει, μπορεί. Η ψυχή σου διψάει, τ” αγαπάει, το περιμένει. Αλλά η ζωή είναι δύσκολη κι ο χρόνος λίγος και πώς να κάνεις σεξ με τρία παιδιά στο σπίτι;

Πριν να το καταλάβεις είσαι πενήντα-εξήντα-εβδομήντα και πλέον δεν νοιάζεσαι για το σεξ. Ούτε ονειρεύεσαι. Το σώμα σου δεν αντέχει, χρόνο έχεις λίγο.

Κοιτάς τις φωτογραφίες σου, τότε που ήσουν σαράντα ένα-δύο-τρία-πέντε-οκτώ, και καταλαβαίνεις ότι παρά τις αβαθείς ρυτίδες ήσουν όμορφη.

Ότι παρά τους γκρίζους κροτάφους ήσουν γοητευτικός.

~~{}~~

Ο άνθρωπος σου έχει φύγει πια.

Κοιμάσαι. Μόνος στο διπλό κρεβάτι.

Θυμάσαι. Εκείνο το βράδυ, που είχε φορέσει το φόρεμα χωρίς εσώρουχα και χορέψατε κολλητά, στο σαλόνι, ένα βράδυ καθημερινής, με τη Billie να τραγουδά: «Someday he’ll come along…»

Θυμάσαι. Πώς πέσατε στον καναπέ, στη καρέκλα, στο πάτωμα, στο κρεβάτι, ξανά στο πάτωμα, στον τοίχο, στο κρεβάτι, στο πάτωμα, μέχρι που η νύχτα παραδόθηκε στη μέρα, κι εσείς παραδοθήκατε στον ύπνο, χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, νέοι, χωρίς να έχει καμιά σημασία τι ώρα είναι και τι μέρα ξημερώνει και τι χρονιά.

Θυμάσαι. Λίγο πριν κλείσεις τα μάτια την κοίταξες στα μάτια κι είπες:
«Αν πέθαινα τώρα δε θα μ” ένοιαζε»

Θυμάσαι. Εκείνη γέλασε. Λίγο πριν αποκοιμηθεί.

Θυμάσαι. Και μετά κοιμάσαι.

sanejoker.info

Ζευγάρια...

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Ολλανδικά Ανέκδοτα

 του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Διαλυτικές τάσεις στην Ε.Ε. της ξενοφοβίας και της αστυνομοκρατίας  

 

Αποκαλυπτική για την ατμόσφαιρα που επικρατεί στους κυρίαρχους κύκλους της Ε.Ε. ήταν η πρόσφατη δήλωση του Μαρκ Ρούτε για το προσφυγικό πρόβλημα. Με ύφος Κασσάνδρας, ο πρωθυπουργός της Ολλανδίας, της χώρας που αναλαμβάνει σε ένα μήνα την εκ περιτροπής προεδρία της Ένωσης, προειδοποίησε ότι η τελευταία θα καταρρεύσει σαν τη... Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αν δεν καταφέρει να θωρακίσει τα σύνορά της. Στη συνείδηση του Ολλανδού πρωθυπουργού, οι απελπισμένοι πρόσφυγες, θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, εκπροσωπούν τους νέους Βάνδαλους, που απειλούν να καταστρέψουν τον υψηλό πολιτισμό της νέας αποικιοκρατίας. 

Πρόσχημα για το ξενοφοβικό ντελίριουμ των ευρωπαϊκών ελίτ- που δεν αισθάνονται την ανάγκη να ψελλίσουν δύο λέξεις καταγγελίας των Σκοπίων για την εγκληματική ανόρθωση νέου Τείχους, στην Ειδομένη- προσέφερε το λουτρό αίματος που προκάλεσαν οι τζιχαντιστές στο Παρίσι. Ένα πρόσχημα εντελώς διάτρητο, για όποιον διατηρεί έστω ψήγματα κοινής λογικής. Γιατί οι πάντες γνωρίζουν ότι οι δράστες των επιθέσεων ήταν Γάλλοι και Βέλγοι πολίτες, που ζούσαν στις Βρυξέλλες και το Παρίσι και όχι κατατρεγμένοι πρόσφυγες από τη Συρία ή το Ιράκ. 

Εξίσου κυνικός, ο πρόεδρος του Eurogroup και ομοεθνής του Ρούτε, Γερούν Ντάισελμπλουμ, ήρθε να ενισχύσει, από άλλη σκοπιά, την ατμόσφαιρα της υστερικής ξενοφοβίας. Δήλωσε ότι, αφού οι περιφερειακές χώρες της Ε.Ε. δεν μπορούν να θωρακίσουν τα σύνορά της, θα χρειαστεί ίσως να σπάσει η Σέγκεν και να συγκροτηθεί μια “μίνι- Σέγκεν” των βορείων κρατών, για να κρατήσει μακριά τους πρόσφυγες, μια και η Ευρώπη δεν αντέχει- πάντα κατά τον Ντάισελμπλουμ- να διατηρήσει το υψηλό επίπεδο του κοινωνικού της κράτους με τόσους μετανάστες. Ούτε χίλιοι καρδινάλιοι δεν μπορούν να φτάσουν την υποκρισία ενός Ντάισελμπλουμ! Ο άνθρωπος που είναι εντεταλμένος να εφαρμόσει με σιδηρά πυγμή το μνημονιακό πρόγραμμα κοινωνικής καταστροφής στην Ελλάδα και αλλού, επιχειρεί να φορτώσει στη συνέχεια τις ευθύνες των κοινωνικών περικοπών, που απλώνονται σε όλες τις χώρες- με τελευταία, μόλις προχθές, την εκτός Σέγκεν Βρετανία- στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. 

Με την ευρωζώνη να βρίσκεται πάντα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, η νέα κρίση του προσφυγικού, που απειλεί άμεσα με πλήρη κατάρρευση της Σέγκεν, διαμηνύει ότι ενισχύονται οι φυγόκεντρες δυνάμεις που απειλούν να διαρρήξουν ή και να διαλύσουν το σαθρό οικοδόμημα της Ε.Ε. Η “υπαρκτή Ευρώπη” των κοινωνικών και ιμπεριαλιστικών πολέμων, της ξενοφοβίας και της αστυνομοκρατίας γίνεται απωθητική στα μάτια των λαών της. Αντί για την ομοσπονδία των ισότιμων εθνών- κρατών που βαυκαλίζονταν οι αιθεροβάμονες, εξελίσσεται σε μια παρακμάζουσα γερμανική Αυτοκρατορία, η οποία δεν μπορεί να συγκρατήσει τις διαλυτικές τάσεις που την διατρέχουν. Για τον ελληνικό λαό, όπως και για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς που ασφυκτιούν σ' αυτό το πνιγηρό περιβάλλον, η ανίχνευση ενός εναλλακτικού δρόμου αποτελεί πλέον όχι ένα αναγκαίο “Σχέδιο Β”, αλλά το μόνο ρεαλιστικό “Σχέδιο Α” για την ίδια την επιβίωσή τους. 

Ο Γερμανός αρχηγός των “βαρβάρων” Οδόακρος έδωσε απλώς τη χαριστική βολή σε μια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που είχε σαπίσει εσωτερικά και περίμενε από καιρό το μοιραίο. Οι επίγονοί του δεν μπορούν να προσδοκούν κάτι περισσότερο. Ζητούμενο είναι η πτώση της σύγχρονης, ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας να μην οδηγήσει σε μια νέα περίοδο Σκοτεινών Χρόνων για τα κοινωνικά δικαιώματα και τον ίδιο τον πολιτισμό, αλλά σε μια αναζωογόνηση της ελπίδας για ένα διαφορετικό, απελευθερωτικό μέλλον του εργαζόμενου ανθρώπου.

www.iskra.gr

Η ΛΥΣΗ! Πώς θα περάσει το ασφαλιστικό ο Τσίπρας...

Θοδωρής Μακρής 

Γαλλικές Φούσκες

Maria Denaxa

 

Το ψέμα, την χειραγώγηση και την υποκρισία δεν τα υποφέρω ούτε σαν άνθρωπος, ούτε σαν δημοσιογράφος.
Εδώ και μέρες παρακολουθώ και περιγράφω την τραγωδία των νεκρών και ζωντανών που άφησε πίσω του το τρομοκρατικό μακελειό στο Παρίσι.
Για δεύτερη φορά μετά τον Ιανουάριο και τα γεγονότα του Charlie Hebdo, είδα τον μισοπεθαμένο πολιτικά Ολαντ να ανασταίνεται και να μεταμορφώνεται απο στρατηγό, σε αρχηγό μιας φανταστικής ιερής συμμαχίας και του αεροπλανοφόρου Charles de Gaulle.
Λες και τώρα θα κάνουν πίσω οι τζιχαντιστές, ενώ Ομπάμα και Πούτιν –ανίκανοι- περίμεναν τον “χαρισματικό” ηγέτη της Γαλλίας για να τα "βρουν" πάνω στο θέμα της Συρίας και μάλιστα μέσα σε μια εβδομάδα!
Ας γελάσω (πικρά)…
Μέσα στο κλίμα γενικού αποπροσανατολισμού, εκτός απο την εικόνα του πολεμοχαρή Ολαντ το σκηνικό διανθίζεται και με το “πατριωτικό συναίσθημα”.
Μια αποκλειστικότητα που μέχρι πρότινος εκμεταλλεύονταν η δεξιά και η ακροδεξιά.
Ετσι τα τελευταία 24ωρα απο το Ελιζέ, παρακινούν τον κόσμο να βάλει στις πόρτες, στα παράθυρα, στα μπαλκόνια του γαλλικές σημαίες ως ένδειξη πένθους για την τραγωδία που βρήκε την χώρα απο τον παραλογισμό, τους χειρισμούς και τις αποφάσεις και των πολιτικών της νάνων!
Ζητούν δηλαδή απο τον κόσμο μέσα στο πένθος του, να επικροτήσει με μια συμβολική - πατριωτική κίνηση- ολες εκείνες τις πολιτικές και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις που έσυραν την Γαλλία ως εδώ:
- Tον αδικαιολόγητο πόλεμο στην Λιβύη
- Τις “ιερές business” με το Κατάρ ή την Σαουδική Αραβία, όπου κι εκεί αποκεφαλίζουν, λιθοβολούν αθώους, κακοποιούν τον λαό, χρηματοδοτούν κρυφά το Ισλαμικό Κράτος το οποίο πολεμά η Γαλλία, όπως και τους Σύρους αντάρτες που εισχώρησαν στον ISIS και σκορπούν τον θάνατο κρατώντας και γαλλικά όπλα...
- Οτι απο τον Γενάρη, όλες οι υποσχέσεις του πρωθυπουργού Βάλς για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας έμειναν ανεκπληρωτες ενώ οι γαλλικές αρχές γνώριζαν - τουλάχιστον απο τον Αύγουστο - ότι οι τζιχαντιστές σχεδίαζαν μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα σε συναυλιακό χώρο στην καρδιά του Παρισιού.
- Κι επίσης, αντί να παρακολουθούν τους Γάλλους πιθανούς τζιχαντιστές που βρίσκονται στις λίστες των μυστικών υπηρεσιών, οι αρχές παρακολουθούσαν τις τηλεφωνικές επικοινωνίες του Σαρκοζί και των πολιτικών αντιπάλων του Φρανσουά Ολαντ!
Οπότε, τι να λέμε τώρα;
- Για το νέο ρεκόρ που κατέγραψε τον Οκτώβριο η ανεργία στην Γαλλία; Η χώρα πλέον μετράει 3.598.000 ανθρώπους χωρίς καμία πηγή εισοδήματος!
- Για την νέα βουτιά της κατανάλωσης κατά 0, 7% τον προηγούμενο μήνα;
- Για τις τοπικές εκλογές του Δεκεμβρίου όπου η ακροδεξιά θα κάνει περίπατο;
- Για την αποτυχία των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, όπως και του διπλωματικού μαραθώνιου του Ολαντ για την σύναψη διεθνούς συμμαχίας;
- ‘Η για την εγκατάλειψη και αδιαφορία απο το κράτος των προαστίων, οπου παιδιά μεταναστών μεγαλώνουν στο περιθώριο της γαλλικής κοινωνίας βρίσκοντας καταφύγιο στον εξτρεμισμό και την τρομοκρατία;
Τίποτα απ’ όλα αυτά!
“Πουλάει” καλύτερα στον κόσμο, ο επικοινωνιακός παροξυσμός γύρω απο την μεγαλειώδη τελετή μνήμης που ορισμένοι απο τους συγγενείς των θυμάτων της 13ης Νοεμβρίου, σνόμπαραν για τους παραπάνω λόγους.
Οπως πουλάνε περισσότερο τα πατριωτικά παραμύθια κι ο Φρανσουά Ολαντ σαν “Θεός του Πολέμου” που αύξησαν έως 17 ολόκληρες μονάδες την δημοτικότητα του, εν μέσω έντονης κοινωνικής δυσαρέσκειας και αμφισβήτησης για την πολιτική του και ενόψει κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων.

Υ.Γ. Τα "καλούπια" του "δημοσιογραφικού καθωσπρεπισμού" δεν είναι για μένα. Ευχαριστώ για την κατανόηση...

www.press-gr.com

Jimmy Hendrix: Μια εξαιρετική μουσική ιδιοφυϊα

 

Ημεροδρόμος

 

Τραγουδιστής, συνθέτης και βιρτουόζος της ηλεκτρικής κιθάρας. Θεωρείται ο πιο σπουδαίος κιθαρίστας στην ιστορία της ροκ μουσικής και ο άνθρωπος που με την τεχνική του και τις καινοτομίες που επέφερε, άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο παίζεται η ηλεκτρική κιθάρα.

 

Τα πρώτα χρόνια 

Γεννήθηκε ως Τζόνι Αλεν Χέντριξ στο Σιάτλ στις 27 Νοεμβρίου 1942. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο πατέρας του Αλ Χέντριξ αλλάζει το όνομα του γιου του σε Τζέιμς Μάρσαλ και το νεαρό αγόρι γίνεται γνωστό στη γειτονιά του με το υποκοριστικό Τζίμι. Στα εννιά του χρόνια, οι γονείς του χωρίζουν και ο νεαρός Τζίμι ζει για μεγάλο διάστημα με τη γιαγιά του, από την πλευρά της μητέρας του, που ήταν κατά το ήμισυ ινδιάνα Τσερόκι.

Στα 14 χρόνια του αποκτά την πρώτη του κιθάρα, που τη βρίσκει πεταμένη στα σκουπίδια και έχει μόνο μία χορδή. Του αρέσει να την κρεμά πίσω από την πλάτη του, όπως ο μοναχικός ήρωας του γουέστερν «Τζόνι Γκιτάρ». Ο νεαρός Χέντριξ θαυμάζει τον Έλβις Πρίσλεϊ και τον Λιτλ Ρίτσαρντ και ακούει μανιωδώς δίσκους του Μάντι Γουότερς και του Λάιτνινγκ Χόπκινς.

Στα 16 του χρόνια, ο Αλ του αγοράζει μια ηλεκτρική κιθάρα και ο νεαρός Τζίμι αρχίζει τη μεγάλη περιπέτειά του με το όργανο αυτό. Συμμετέχει σε πολλά τοπικά γκρουπάκια και τραβά αμέσως την προσοχή με το αστραφτερό του στυλ, αλλά και για το γεγονός ότι ως αριστερόχειρας παίζει με δεξιόχειρη κιθάρα.

Έχοντας μπλεχτεί σε μια κλοπή αυτοκινήτου, ο νεαρός Τζίμι ανταλλάσσει μια διετή ποινή φυλάκισης για μια ισόχρονη θητεία στο στρατό. Εκεί, γνωρίζεται με τον μπασίστα Μπίλι Κοξ και αναπτύσσουν μία δυνατή φιλία. Η θητεία του διαρκεί λιγότερο από ένα χρόνο, καθώς απολύεται λόγω κακής διαγωγής, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα. Ο ίδιος ισχυριζόταν ότι η απόλυσή του οφειλόταν σ” ένα σπασμένο αστράγαλο, κατά τη διάρκεια μιας πτώσης του με αλεξίπτωτο. Στο Βιετνάμ δεν πήγε να πολεμήσει, όπως είχε εκφράσει την επιθυμία, αλλά τα τραγούδια του σιγοτραγουδιόνταν στα χείλη των φαντάρων.

 

Ένα «άστρο» ανατέλει

Το Νοέμβριο του 1962 μπαίνει για πρώτη φορά σε στούντιο στο Νάσβιλ του Τενεσί. Παραμένει για ένα χρόνο στην περιοχή και συνεργάζεται με μουσικούς του ριδμ εν μπλουζ, όπως ο Σαμ Κουκ και ο Τζάκι Γουίλσον. Τον Ιανουάριο του 1964 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και τον επόμενο μήνα κερδίζει ένα διαγωνισμό στο θέατρο «Apollo» για ερασιτέχνες μουσικούς. Στη συνέχεια συνεργάζεται με σπουδαία ονόματα, όπως οι Isley Brothers, ο Curtis Knight και το ίνδαλμά του Λιτλ Ρίτσαρντ, μία συνεργασία με πολλά προβλήματα.

To 1966 σχηματίζει το δικό του γκρουπ, τους «Jimmy James and the Blues Flames» με έδρα τη Νέα Υόρκη. Την εποχή εκείνη γνωρίζει τον Φρανκ Ζάππα, ο οποίος του μιλά για το «πεταλάκι» wah-wah, που μόλις είχε ανακαλυφθεί. Ο Χέντριξ το ενσωματώνει στην κιθαριστική του παλέτα, μαζί με την «παραμόρφωση» και την «ανάδραση» (feedback). Από τότε θα γίνει ο αναμφισβήτητος μετρ των μουσικών εφέ.

Η καριέρα του θα πάρει την ανιούσα, όταν τον ανακαλύπτει ο Τσας Τσάντλερ, ο πρώην μπασίστας των «Animals», που ακολουθεί καριέρα παραγωγού εκείνη την περίοδο. Τον πείθει να εγκαταλείψει την Αμερική και να εγκατασταθεί στο Λονδίνο. Γίνεται ο μάνατζέρ του και τον βοηθά να σχηματίσει το γκρουπ «The Jimi Hendrix Experience», με τον Νόελ Ρέντιγκ στο μπάσο και τον Μιτς Μίτσελ στα ντραμς. Παίζουν σε μικρά κλαμπ της βρετανικής πρωτεύουσας και γρήγορα δημιουργούν αίσθηση, με τη δεξιοτεχνία του Χέντριξ στην κιθάρα και το σόου, που προσφέρει στο κοινό. Υπογράφουν στην Track Records, δισκογραφική εταιρεία των Who, και ηχογραφούν τρία σινγκλ, που όλα μπαίνουν στο Top-10: «Hey Joe», «The Wind Cries Mary» και το εμβληματικό Purple Haze, με τις παραμορφωμένες κιθάρες, που επηρέασε όσο λίγα τραγούδια τη ροκ συνθετική των επόμενων χρόνων.

Στις 12 Μαίου 1967 ο Χέντριξ κυκλοφορεί το πρώτο του άλμπουμ, με τίτλο «Are you experienced», που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Μόνο το αριστουργηματικό «Sgt Peppers» των Beatles τού στέκεται εμπόδιο από το Νο1 του βρετανικού πίνακα των επιτυχιών. Λίγες μέρες αργότερα και συγκεκριμένα στις 31 Μαΐου θα βάλει για πρώτη φορά φωτιά επί σκηνής σε μια κιθάρα. Τη μανία του αυτή θα πληρώσουν στη συνέχεια ενισχυτές και άλλα μηχανήματα, μέχρις ότου οι διοργανωτές θα αποφασίσουν να του βάλουν φρένο. Αλλά αυτό θα αποτελέσει μέρος του σόου του Χέντριξ τα επόμενα χρόνια.

Το καλοκαίρι του 1967 τον γνωρίζει επιτέλους και η πατρίδα του μέσα από το περίφημο Φεστιβάλ του Μοντερέι. Ο ροκ σκηνοθέτης Ντέιβιντ Μπενεμπέικερ απαθανάτισε το σπάσιμο και κάψιμο της κιθάρας στο φινάλε της παράστασής του, στην ταινία του «Monterey Pop».

Το 1967 ο Χέντριξ κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ του, με τίτλο «Axis as bold». Ακολουθεί τα χνάρια του πρώτου του άλμπουμ, αλλά είναι πιο μελωδικό και τεχνικά ώριμο. Το 1968 κυκλοφορεί το τρίτο του άλμπουμ «Electric Ladyland», το πρώτο που φέρει ολοκληρωτικά τη μουσική του σφραγίδα. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, ο Τσας Τσάντλερ απογοητευμένος από την τελειοθηρία του Χέντρικς αποφασίζει να διακόψει τις επαγγελματικές του σχέσεις μαζί του. Ο Τσάντλερ, σε αντίθεση με τον Χέντριξ, ήθελε λίγες ώρες στο στούντιο και γρήγορη διεκπεραίωση των κομματιών και όχι να ηχογραφείται ένα κομμάτι 43 φορές, όπως έγινε με το «Gypsy Eyes».

 

Ο ξεχωριστός ήχος του Χέντριξ

Ο Τζίμι άρχισε τότε να πειραματίζεται με διαφορετικές ομάδες μουσικών, να χρησιμοποιεί νέα όργανα και ηλεκτρονικά εφέ. Τα τραγούδια του δεν είχαν τη φόρμα ενός ποπ κομματιού, είχαν μεγαλύτερη διάρκεια, μη αναγνωρίσιμη μελωδία και πολλά σόλο. Χαρακτηριστικά κομμάτια του δίσκου είναι το «Voodoo Child» και η αγνώριστη διασκευή «All along the Watchtower» του Μπομπ Ντίλαν. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τη μουσική του «γήινη» για τις μπλουζ, τζαζ και φανκ καταβολές της και «διαστημική» για τους ψυχεδελικούς ήχους, που δημιουργούσε με την ηλεκτρική κιθάρα του.

Το 1968 ο μπασίστας Νόελ Ρέντιγκ αποχωρεί από το συγκρότημα, επειδή ήθελε να αφοσιωθεί στην κιθάρα. Σχηματίζει το συγκρότημα «Fat Mattress» και συχνά ανοίγει τις συναυλίες του Χέντριξ.

Στις 3 Μαίου του 1969 ο Χέντριξ συλλαμβάνεται στο αεροδρόμιο του Τορόντο για κατοχή ναρκωτικών. Στις αποσκευές του βρέθηκαν μικροποσότητες ηρωίνης και χασίς και στο δικαστήριο ισχυρίστηκε ότι τα ναρκωτικά τού τα έβαλε κάποιος από τους οπαδούς του. Το δικαστήριο έκανε δεκτούς τους ισχυρισμούς του και τον αθώωσε. Πάντως, ήταν τοις πάσι γνωστό ότι ο Χέντριξ φλέρταρε έντονα με τα ναρκωτικά.

Ο Τζίμι Χέντριξ, παρά τη φήμη του, έπεφτε συχνά θύμα ρατσιστικών επιθέσεων, τόσο από τους λευκούς (πράγμα συνηθισμένο για την εποχή εκείνη) όσο και από τους αφροαμερικανούς. Οι ομόφυλοί του συχνά τον κατηγορούσαν ότι παίζει «λευκή μουσική», συνεργάζεται με λευκούς μουσικούς και ερωτεύεται λευκές γυναίκες. Οι πολιτικές του θέσεις ήταν αμφιλεγόμενες. Στην Αμερική συντασσόταν με το κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, στην Ευρώπη εκνευριζόταν όταν έβλεπε τους διαδηλωτές να καταφέρονται κατά της πατρίδας του.

Στις 29 Ιουνίου 1968 οι «Experience» διαλύονται και στη θέση τους σχηματίζονται οι «Gypsy Sun and Rainbows». Η μόνη αλλαγή είναι ο παλιός του γνώριμος Μπίλι Κοξ στο μπάσο. Με τη σύνθεση αυτή εμφανίζονται ως πρώτο όνομα στο Φεστιβάλ του Γούντστοκ (18 Αυγούστου 1969) και κλέβουν την παράσταση με την εικονοκλαστική διασκευή του Εθνικού Ύμνου των ΗΠΑ «Star Spangled Banner».

Οι «Gypsy Sun and Rainbows» διαλύονται μετά το Γούντσοκ και ο Χέντριξ σχηματίζει ένα νέο τρίο τους «Band of Gypsies», με τον ίδιο στις κιθάρες, τον Μπίλι Κοξ στο μπάσο και τον Μπάντι Μάιλς στα ντραμς. Το γκρουπ κυκλοφόρησε ένα λάιβ άλμπουμ το 1970 με τίτλο το όνομά τους, στο οποίο περιέχεται το εκρηκτικό δωδεκάλεπτο αντιπολεμικό έπος «Machine Gun».

 

Θύμα του «θρύλου» του 

Ο Χέντριξ συνέχισε να ηχογραφεί με καταιγιστικούς ρυθμούς και το καλοκαίρι του 1970 πραγματοποιεί την τελευταία του περιοδεία στην Ευρώπη. Νωρίς το πρωί της 18ης Σεπτεμβρίου ο Τζίμι Χέντριξ βρίσκεται νεκρός στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο Λονδίνο. Ο σπουδαίος κιθαρίστας πέθανε κάτω από συνθήκες που δεν έχουν διευκρινιστεί απόλυτα μέχρι σήμερα. Το τελευταίο βράδυ της ζωής του το πέρασε με τη γερμανίδα φίλη του Μόνικα Ντάνεμαν και πιθανώς πέθανε από ένα θανατηφόρο συνδυασμό αλκοόλ και υπνωτικών χαπιών. Ένα μελαγχολικό ποίημα που βρέθηκε δίπλα στο κρεβάτι του έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι αυτοκτόνησε.

Ο Χέντριξ με τις αμέτρητες σχέσεις, άφησε πίσω του δύο παιδιά, την Ταμίκα (1966) από τον δεσμό του με την αμερικανίδα Νταϊάν Κάρπεντερ και τον Τζεϊμς (1969) από τον δεσμό του με τη σουηδέζα Εύα Σούντκβιστ. Ο ίδιος δεν τα αναγνώρισε εν ζωή, το έπραξε, όμως, αργότερα ο πατέρας του Αλ, ο οποίος ήταν διαχειριστής της κληρονομιάς του.

Ο Χέντριξ άφησε πίσω του και αμέτρητες ώρες ηχογραφημένου υλικού, μεταξύ των οποίων πολλά τραγούδια σε διάφορα στάδια παραγωγής. Τα νομικά προβλήματα που υπάρχουν ακόμη και σήμερα καθιστούν περίπλοκη και μπερδεμένη τη μεταθανάτια δισκογραφία του.

 

Πηγή: san simera 

www.imerodromos.gr

Κοινό Πρόγραμμα (και κοινός νους)

Ο Στάθης στον eniko

 

@ Ενα καλό πρόγραμμα διακυβέρνησης για τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν το Κοινό Πρόγραμμα που συμφώνησαν και υπέγραψαν στην Πορτογαλία το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Μπλόκο της Αριστεράς, το Κομμουνιστικό Κόμμα Πορτογαλίας και οι Πράσινοι.

@ Αυτό το Κοινό Πρόγραμμα δεν προβλέπει ούτε έχει ως στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό, προβλέπει όμως μια σειρά μέτρων που θα προσπαθήσουν να απαλύνουν εν πρώτοις τα τραύματα που υπέστη ο λαός της χώρας απ’ τα μνημόνια και να επιδιώξουν στη συνέχεια την έξοδο της Πορτογαλίας από τη λιτότητα.

 

Τα μέτρα:

• Tέλος οι περικοπές μισθών και συντάξεων. Αναπροσαρμογή των συντάξεων στα επίπεδα πριν απ’ την κρίση, από τις αρχές του 2016 - τον Ιανουάριο που έρχεται! (σ.σ.: ήδη δηλαδή απ’ την αρχή του νέου έτους ο λαός θα γνωρίζει αν η νέα κυβέρνηση θα τηρήσει το πρόγραμμά της και αν θα τιμήσει τον λόγο της.)
• Προσέτι: Από τα τέλη του 2016 οι δημόσιοι υπάλληλοι θα ανακτούν σταδιακώς τον μισθό τους ως το επίπεδο που ήταν προ κρίσης. Επιπροσθέτως, κατά το ίδιο διάστημα, θα επιστρέφονται σταδιακώς τα ποσά που είχαν περικοπεί απ’ τους μισθούς και παρακρατηθεί.
• Αύξηση του κατώτατου μισθού στα 600 ευρώ.
• Περιορισμός των εποχικών συμβάσεων (κι άλλων μορφών «ευέλικτης» εργασίας, παρότι στην Πορτογαλία η εργασιακή ζούγκλα δεν αναπτύχθηκε τόσο άγρια όσο στην Ελλάδα).
• Δημιουργία «Εθνικού Προγράμματος κατά της Επισφάλειας» (για την εφαρμογή του οποίου και την επίβλεψη δεν προβλέπονται ξένοι γκαουλάιτερ ή πρόθυμοι ντόπιοι σμπίροι).
• Προοδευτική κλίμακα στη φορολογία των εισοδημάτων (παλαιό αίτημα και πρόταση της Αριστεράς). Επ’ αυτού να σημειωθεί ότι στην Πορτογαλία ουδέποτε υπήρξε το φορολογικό αλαλούμ που πρυτανεύει χρόνια τώρα στην Ελλάδα.
• Απαγόρευση εξώσεων (κόκκινα στεγαστικά) όταν η αξία του δανείου είναι μικρότερη της αξίας του ακινήτου! (Μάλλον το 95% των περιπτώσεων.) Αλλά και αναστολή στις υπόλοιπες περιπτώσεις. Ολες!
• Μείωση ΦΠΑ στην εστίαση, 13%.
• Μείωση της εισφοράς των χαμηλόμισθων εργαζομένων για την κοινωνική ασφάλιση.
• Κατάργηση όσων τελών πλήρωναν οι εργαζόμενοι για την παροχή δημόσιων ιατρικών υπηρεσιών.
• Πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων στους τομείς των μεταφορών, της διαχείρισης απορριμμάτων και του νερού (εννοείται ότι εκεί δεν έχουν πουλήσει οι άνθρωποι τους αερολιμένες τους, όπως έκανε εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ) - και επανακρατικοποίηση κάποιων τομέων στρατηγικής σημασίας.

@ Ολα αυτά, παρ’ ότι η κρίση στην Πορτογαλία δεν έχει πλήξει τόσο βάναυσα την κοινωνία όσο στην Ελλάδα (της χαοτικής ανεργίας και της αδίστακτης απαξίωσης των πάντων).

@ Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να έχει κυβερνήσει με ένα τέτοιο πρόγραμμα; Βεβαίως, αν το έκανε αμέσως, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση, όταν ακόμα υπήρχαν διαθέσιμοι εθνικοί πόροι (που επί μήνες στη συνέχεια εξανεμίζονταν). Οταν ακόμα με την απειλή της ρήξης και της εφαρμογής ενός plan B, θα μπορούσε να έχει εξασφαλίσει μια συμφωνία που δεν θα οδηγούσε σε τρίτο μνημόνιο (ή θα οδηγούσε σε συντεταγμένη έξοδο της χώρας απ’ την ευρωζώνη, με τεράστιο κόστος για την Ενωση) - σε ένα Grexit όχι όπλο της Γερμανίας, αλλά της Ελλάδας.

@ Αν κυβερνούσε με ένα τέτοιο πρόγραμμα από τότε ο ΣΥΡΙΖΑ (πρόγραμμα άλλωστε που είχε υποσχεθεί) θα είχε πίσω του το 95% του λαού και θα πήγαινε άτρωτος σε κάθε είδους διαπραγματεύσεις με κάθε είδους Σόιμπλε. Αντιθέτως

@ κι αφού εξανεμίσθηκαν οι εθνικοί πόροι έως τελευταίου ευρώ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να λέει στους Συριζαίους και όλον τον λαό όσα έλεγε ο κ. Σαμαράς («πού θα βρούμε τα λεφτά;») και όσα λέει τώρα η Δεξιά της Πορτογαλίας στο μέτωπο των σοσιαλιστών με την Αριστερά, «πού θα βρείτε τα λεφτά;». Εκτός λιτότητας θα τα βρουν, αυτό το ίδιο το πρόγραμμα θα παραγάγει τα «λεφτά» - τον πλούτο που αποτυπώνεται στο χρήμα.

@ Είναι βέβαιον ότι το περιπεσόν εν πολλαίς αμαρτίαις Σοσιαλιστικό κόμμα θα τηρήσει τη συμφωνία του με τα άλλα κόμματα της Αριστεράς; Οχι. Αλλά αν δεν το κάνει, το Κοινό Πρόγραμμα θα καταρρεύσει και μαζί του το Σοσιαλιστικό κόμμα. Είναι βέβαιον ότι το Σοσιαλιστικό κόμμα δεν θα προσπαθήσει να νοθεύσει το Κοινό Πρόγραμμα; Οχι. Αλλά τότε θα αποχωρήσει η Αριστερά, με τα ίδια αποτελέσματα για το Σοσιαλιστικό κόμμα.

@ Το Σοσιαλιστικό κόμμα θα μπορούσε να έχει κάνει συμμαχία με τη Δεξιά (μνημονιακά κόμματα και τα δύο, τις ίδιες αμαρτίες έχουν κάνει), με την Πορτογαλία να συνεχίζει την (και μεταμνημονιακή) κάθοδό της προς τον Αδη. Επέλεξε, αντιθέτως, τη συμμαχία με την Αριστερά. Γιατί; Για να σωθεί και το ίδιο απ’ τον θάνατο της χώρας του; Πιθανόν. Η συμμαχία άλλωστε Σοσιαλιστών - Αριστερών δεν είναι ιδεολογική, είναι πολιτική. Ούτε έχει κοινούς στρατηγικούς στόχους. Οι δρόμοι τους θα χωρίσουν ξανά, αν η Αριστερά συνεχίσει την πορεία της για τον σοσιαλισμό και οι Σοσιαλιστές δεν επιλέξουν κάτι τέτοιο.

@ Υπάρχει κίνδυνος για την Αριστερά να απορροφηθεί από τη σοσιαλδημοκρατία, όπως συνέβη στην Ιταλία ή τη Γαλλία; Υπάρχει. Ομως η Αριστερά δεν κάθισε προ αυτού του κινδύνου στα αυγά της ασφαλής, αλλά πήρε το ρίσκο (μάλιστα συμμαχώντας με ιστορικώς «αναξιόπιστες» δυνάμεις) να δοκιμάσει την αλλαγή της φοράς των πραγμάτων προς όφελος του πορτογαλικού λαού (κι όλων των ευρωπαϊκών λαών). Αν πετύχει,

@ θα αλλάξει τον ρουν της Ιστορίας. Αν αποτύχει, ξανά απ’ την αρχή. Αυτό είναι το στοίχημα για όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς στην Ευρώπη, από το Die Linke ως το Σιν Φέιν.

@ Μετά την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, το ειδικό βάρος αυτής της διαδικασίας μετατίθεται από την Ελλάδα στην Πορτογαλία. Ακόμα και η δεξιά στροφή των Podemos μπορεί να ανακοπεί, αν το Κοινό Πρόγραμμα των Πορτογάλων αρχίσει να αποδίδει. Μπορεί

@ να αποδώσει; Η Δεξιά, διά στόματος Κοέλιο, Μέρκελ, Σουλτς, Ολάντ, Κάμερον, Τζάκρη, ισχυρίζεται ότι το Κοινό Πρόγραμμα «θα εκτροχιάσει τα δημοσιονομικά» και «θα υπονομεύσει την ανάπτυξη». Αντιθέτως, οι Κεϊνσιανοί (πόσω μάλλον οι Μαρξιστές) επιμένουν ότι η μείωση των αντιλαϊκών φόρων και η αύξηση των δημοσίων δαπανών είναι αντιυφεσιακές πολιτικές στην κατεύθυνση κάποιων πρώτων βημάτων προς την ανάπτυξη.

@ Ακόμα και τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αλλάξει πλεύση και να κυβερνήσει με ένα πρόγραμμα παρόμοιο με το Κοινό Πρόγραμμα ή και με το ίδιο το δικό του προεκλογικό πρόγραμμα. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ ή μάλλον

@ η ηγεσία του έχει κάνει τις επιλογές της. Και για τα πράγματα της πολιτείας και περί τα πρόσωπα - ρωτήστε και τον κ. Στουρνάρα. Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Η κυβέρνηση πνίγεται μέσα σε ένα πλέγμα σχέσεων που κυριάρχησε στην Ελλάδα (και τη στραγγάλιζε) τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια. Για παράδειγμα, ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης κ. Παρασκευόπουλος υπήρξε σύμβουλος (με αρμοδιότητες Λάμπρου) του προ-προ-προηγούμενου υπουργού Δικαιοσύνης κ. Ευάγγελου Βενιζέλου. Η εθνική συνεννόηση ή η συναίνεση στην οποίαν καλεί ο κ. Τσίπρας είναι προς τις πολιτικές δυνάμεις που σπαράξανε τη χώρα και κατασπαράξανε τον λαό της, είναι προς την κατεύθυνση των υποδείξεων Γιούνκερ και των υπαγορεύσεων Σουλτς.

@ Βεβαίως, ένας Συριζαίος απ’ αυτούς που επιμένουν να εθελοτυφλούν θα έλεγε ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς» - ακριβώς! αυτό εκμεταλλεύονται πλέον οι Επικυρίαρχοι κι εκεί που ο κ. Κατρούγκαλος κόβει μια φέτα από συνταξιούχο, τον διατάζουν να κόψει δύο.

@ Ξέρετε ποιο ήταν και είναι το πιο αισχρό επιχείρημα όσων διέπραξαν εγκλήματα πολέμου; «εγώ; διαταγές εκτελούσα»...

 

@ ΥΓ.: Θα μου πείτε: δεν έχουμε πόλεμο! Πόλεμο έχουμε, και τον χάνουμε…

                                                                                                                            www.enikos.gr

Je suis refugee

Γιώργος Παππάς

 

Αντιπροχθές, στη Συρία, ορφάνεψαν τα παιδιά μου.
Παρόλο που εγώ -μιας και πληκτρολογώ- εν ζωή είμαι. Δεν έχω εξελίξει σε τέτοιο βαθμό τις μεταφυσικές μου ιδιότητες. Ακόμη…
Κι η μαμά τους το ίδιο. Κι αυτή ζωντανή είναι.
Τρόπος του λέγειν δηλαδή. Απ’ τη βιολογική σκοπιά κοιτώντας το.
Οργανισμοί, όπως, παραστατικά κι εύστοχα, μου ‘χε πει η φίλη μου η Βούλα περιγράφοντας κάποιο νεαρό που δούλευε μαζί της.
-Πώς τον είπες Βούλα; Οργανισμό;
-Ε ναι, πώς να τον πω; Άνθρωπο δεν τον λες, ανώτερες νοητικές και συναισθηματικές λειτουργίες δεν φαίνεται να πολυέχει. Αναπνέει, τρώει, κινείται, πάει τουαλέτα, καμιά φορά  μιλάει κιόλας. Οργανισμός.
Έτσι κι εμείς. Ζωντανοί είμαστε, με τους όρους της Ελλάδας της κρίσης βέβαια. Ζωντανοί, με τους όρους της Ελλάδας της μεταπολίτευσης.
Και πολύ μας είναι. Αυτό επιτάσσει ο βαρβαρισμός του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, που αφήνει τα σημάδια του στη μια κοινωνία πίσω απ’ την άλλη.
Στη Μέση Ανατολή έστηνε και στήνει καθεστώτα. Οπλίζει τον φονταμενταλισμό. Υποκινεί πότε δικτάτορες και πότε κινήματα ανατροπής τους. Ορίζει παγκόσμιους χωροφύλακες. Θησαυρίζει στο χρηματιστήριο του πετρελαίου. Αποικιοκρατεί με σύγχρονους τρόπους.
Στο δυτικό κόσμο μετάλλαξε τα ατομικά δικαιώματα σε ατομικισμό. Αποστέωσε τις ιδεολογίες υπερτονίζοντας την παρούσα συγκυρία, το εφικτό. Αφόπλισε διεκδικήσεις, κινήματα, πολιτική, ιστορία κι αγώνες μέσα απ’ την πολυεπίπεδη δύναμη του χρήματος. Την εξουσία των εκκλησιαστικών ιερατείων και των ευγενών, που δημιούργησε την ιδεολογική αντίσταση του διαφωτισμού και την Γαλλική επανάσταση, την αντικατέστησε με νέες πανίσχυρες «ιερές κάστες οικονομικά ευγενών». Αποθέωσε τους αριθμούς. Εις βάρος των λαών και των αναγκών τους. Πρόσφατα, στη χώρα μας, όξυνε τις ταξικές διαστρωματώσεις. Αφού τις είχε αμβλύνει για αρκετά χρόνια, προς χάριν των καρπωτών της αύξησης του καταναλωτισμού. Έσπειρε καπιταλισμό και θερίζει πια τις υπεραξίες των ζωών μας.
Εν ζωή, λοιπόν,  είμαστε. Απ’ τη βιολογική σκοπιά κοιτώντας την. Αυτά, όμως, ορφάνεψαν.
Την μητρική αγκαλιά και το χάδι τα ανέλαβε, αμετάκλητα, η μνήμη τους.
Την πείνα τους την ανέλαβε η γειτονιά, οι Μ.Κ.Ο., η εκκλησία, οι ανά τον κόσμο αλληλέγγυοι.
Το γέλιο τους αναβάλλεται επ’ αόριστο.
Το όποιο όνειρο τους απέμεινε συνωστίζεται με άλλα βρεγμένα, πεινασμένα, φοβισμένα και παγωμένα όνειρα ασφυκτιώντας στις βάρκες του Αιγαίου και στους καταυλισμούς της Ειδομένης.
Κι όσο ο πόλεμος, ο βίαιος θάνατος κι η προσφυγιά μένουν αδρανής και περίκλειστη γνώση, αναπαυμένη στη βιβλιοθήκη μας μέσα σε χρυσόδετους τόμους παγκόσμιας ιστορίας ή στα Ματωμένα Χώματα της Διδώς Σωτηρίου και δεν γίνονται πανελλήνια, πανευρωπαϊκή και παγκόσμια κραυγή-σύνθημα :«je suis refugee»

όσο η ζωή τους, όχι όλη, έστω μισή ώρα της προχθεσινής, της χθεσινής, της σημερινής τους ημέρας, δεν περνάει παραμέσα απ’ το χοντρό τομάρι μας .
όσο την ορφάνια τους τη νομίζουμε μόνο για δικιά τους,
όλο και πιο πολύ ορφανεύουν και τα δικά μας, τα καμάριά μας, τα «προστατευμένα» μας, οι περιβόητες συνέχειές μας.
Αυτά που θα γεμίσουν το μέλλον του κόσμου είτε με οργανισμούς είτε με ανθρώπους.
Αυτά που θα γεμίσουν το μέλλον του κόσμου με φωτιές, άλλες για να κάψουν κι άλλες για να ζεστάνουν.

Προχθές, στο Παρίσι,  χάσαμε τα παιδιά μας. Από άλλα παιδιά. Που ζώστηκαν μισαλλοδοξία, θρησκευτικό σκοταδισμό και φανατισμό.
Από παιδιά που ήρθαν για να κάψουν.
Από Γάλλους πολίτες.
Που παρατηρούσαν μια κοινωνία να λεονταρίζει στο κενό των μικρόκοσμων και της ισχυροποίησης των μονάδων της. Που αδιαφορούν για τις γειτονιές,  τις πόλεις, τον  πλανήτη των δύο ταχυτήτων.
Προχθές, στο Παρίσι,  πήραμε μια γεύση της τραγικότητας, του φανατισμού, του φόβου, της βίας, της απόγνωσης.
Μέσα, όμως, απ’ την μονομέρεια του: «je suis Paris».

www.artinews.gr

Η τρίτη στέψη του... Κωνσταντίνου Γκλίξμπουργκ

Ο Γκλίξμπουργκ «τα λέει όλα» για πρώτη φορά στο «ΒΗΜΑgazino» (2001)

 

Συντάκτης: Δημήτρης Ψαρράς      

 

Μια νέα «αυτοβιογραφία» του Κωνσταντίνου Γκλίξμπουργκ ανέλαβε από χτες να διανείμει το «Βήμα». Το πόνημα (Βασιλεύς Κωνσταντίνος, «Χωρίς Τίτλο») φέρει πλούσια εικονογράφηση και είναι τυπωμένο με πολύ μεγάλα στοιχεία, έτσι ώστε να επεκταθεί σε τρεις τόμους, αλλά και να είναι προσιτό σε άτομα μεγάλης ηλικίας με δυσκολίες στην όραση.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα κείμενο που έχει συντάξει ο σύμβουλος έκδοσης του «Βήματος» Γιώργος Μαλούχος με συνεργάτη τον Γιάννη Διαμαντή. Η συμμετοχή του Γ. Μαλούχου αναφέρεται ως «συγγραφική αρωγή» στο εξώφυλλο του βιβλίου, το οποίο βασίζεται σε «εξονυχιστική καταγραφή, σχεδόν ημέρα με την ημέρα, των αναμνήσεών του καθώς και των σκέψεων και των απόψεών του».

             

Ο Γκλίξμπουργκ «τα λέει όλα» για δεύτερη (2006) και τρίτη (2015) φορά. Πάντα από το «Βήμα»     Σύμφωνα με τον κ. Μαλούχο, «οι συζητήσεις αυτές αποτυπώθηκαν όλες σε ηχητική μορφή, η οποία υπήρξε η βάση για τη συγγραφή μιας από τις πιο σημαντικές ιστορικές μαρτυρίες της εποχής μας, που σίγουρα θα αποτελέσει πλέον κεντρικό σημείο αναφοράς στην ιστοριογραφία του μέλλοντος, ανεξάρτητα από τη θέση που μπορεί να έχει καθένας ως προς τον ίδιο και το πολίτευμα της βασιλευόμενης δημοκρατίας».

Μετριοφροσύνη ξανά

Αφήνοντας ασχολίαστη τη μετριοφροσύνη του συγγραφέα, ξεκαθαρίζω ότι ασφαλώς είναι ευπρόσδεκτη κάθε νέα μαρτυρία οποιουδήποτε έπαιξε κάποιο ρόλο στα δημόσια πράγματα της χώρας. Μόνο που δεν πρόκειται περί αυτού. Η νέα «προσφορά» της εφημερίδας είναι η τρίτη φορά που επιχειρείται το «ξέπλυμα» του Γκλίξμπουργκ και η αβασάνιστη υιοθέτηση των δικών του απόψεων για τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές, στις οποίες είχαμε την ατυχία να βρίσκεται στον θρόνο.

Και οι δύο προηγούμενες πλασαρίστηκαν κι αυτές ως «η πρώτη φορά που μιλά για όλα ο Κωνσταντίνος». Προηγήθηκε το «ΒΗΜΑgazino» (3.6.2001) με πολυσέλιδη συνέντευξη στον Θανάση Λάλα. Ακολούθησε νέα συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά σε συνέχειες (29.1-12.2.2006). Χαρακτηριστικό και των δύο πρώτων εκδοχών της ίδιας αφήγησης υπήρξε η εξιστόρηση εντελώς φανταστικών περιστατικών, όπως λ.χ., ότι ο ίδιος πρότεινε στον Γεώργιο Παπανδρέου να νομιμοποιήσει το ΚΚΕ το 1964 και ο τότε πρωθυπουργός διαφώνησε

(βλ. σχετ. Ιός, «Τα Ιουλιανά του 2001», 8.7.2001).

Ο πρώτος τόμος της νέας αγιογραφίας του Γκλίξμπουργκ που κυκλοφόρησε χτες αναφέρεται σε γεγονότα έως το 1964, προτού δηλαδή αναλάβει καθήκοντα, αλλά ακόμα και σ' αυτήν την περίοδο φροντίζει ο τέως βασιλιάς και οι οικοδεσπότες του να εκτεθούν. Τα εξόφθαλμα ψέματα ξεκινούν από τη γέννησή του, τον Ιούνιο του 1940: «Ενα από τα πρώτα δώρα που έλαβαν ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν από τον Ιωάννη Μεταξά, η παιδική στολή των μελών της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΟΝ). Παρόλο που ήταν Ιούνιος μήνας, ο πατέρας μου ζήτησε να ανάψουν το τζάκι και την πέταξε μέσα στη φωτιά».

Αλλά είναι γνωστό ότι ο Μεταξάς κήρυξε τη δικτατορία με βασιλικό διάταγμα, ενώ ο πατέρας του Κωνσταντίνου, τότε διάδοχος Παύλος, ήταν ο επίσημος αρχηγός της ΕΟΝ και παραβρισκόταν σε όλες τις εκδηλώσεις της μεταξικής νεολαίας, συχνά μάλιστα συνοδευόμενος από τη Φρειδερίκη, προκειμένου να ελέγξει τους φαλαγγίτες και να τους παραδώσει τις σημαίες τους!

Αλλά τι περιμένεις από κάποιον που γράφει ότι στο σχολείο του, στα Ανάβρυτα, όλοι ήταν υποχρεωμένοι να του μιλούν στον πληθυντικό και να τον προσφωνούν Υψηλότατο, όμως «κατά τα άλλα καμία ειδική μεταχείριση δεν είχα».

Για το ποια ζητήματα τον απασχολούσαν αυτόν και τον πατέρα του υπάρχει εκτενής αναφορά στη βασιλική χορηγία και την άρνησή τους να τη μειώσουν, με την επισήμανση ότι «από το ποσό που ανακοινωνόταν μόνο ένα ελάχιστο τμήμα έφτανε αληθινά στον Βασιλέα ως δική του αποζημίωση, το μεγαλύτερο μέρος προοριζόταν για τη μισθοδοσία των υπαλλήλων των Ανακτόρων, τα έξοδα διατροφής και συντήρησης του υπηρετικού προσωπικού της Αυλής» κ.λπ.

Οπως μαθαίνουμε από την εισαγωγή του Γ. Μαλούχου («Μικρό ιστορικό ενός μεγάλου βιβλίου»), εκείνος που τον επέλεξε για τη «συγγραφική αρωγή» ήταν ο ίδιος ο Γκλίξμπουργκ: «Εχουν περάσει περίπου τρία χρόνια από την ημέρα που δέχθηκα το τηλεφώνημα του εξέχοντος δικηγόρου και καλού φίλου Αλέξανδρου Λυκουρέζου, “Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος έχει αποφασίσει να γράψει βιβλίο και θέλει να σε δει”. “Εμένα; Σίγουρα;” ήταν η πρώτη άμεση, αυθόρμητη απάντηση, δηλώνοντας ευθύς αμέσως έτοιμος να συναντηθούμε όπου και όποτε το επιθυμούσε».

Και πώς δικαιολογείται αυτή η επιλογή; Ο κ. Μαλούχος θυμίζει τις ανάλογες αυτοβιογραφικές αφηγήσεις του Μίκη Θεοδωράκη και του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιακώβου που είχε συντάξει. Στο δικό του εισαγωγικό σημείωμα, που επίσης περιλαμβάνεται στο βιβλίο, ο εκδότης του «Βήματος» Σταύρος Ψυχάρης σπεύδει απολογητικά να καταγγείλει όσους αναρωτιούνται για τη σκοπιμότητα της φιλοξενίας του Γκλίξμπουργκ από την εφημερίδα του ως «επιρρεπείς σε συνωμοσιολογίες» και «υποψιαζόμενους ότι “το Συγκρότημα μαγειρεύει πολιτικές ανατροπές”».

Είναι άραγε «συνωμοσιολογία», αν σκεφτεί κανείς ότι την περίοδο που αποφάσισε ο Γκλίξ­μπουργκ να εμπιστευτεί τον κ. Μαλούχο, το στέλεχος αυτό του Συγκροτήματος είχε εισηγηθεί την επομένη της βίαιης καταστολής του συλλαλητηρίου της 20ής Οκτωβρίου 2011 την άμεση εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος, το οποίο προβλέπει την κήρυξη κατάστασης πολιορκίας και την αναστολή των άρθρων που αναφέρονται στις ατομικές, πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες;

www.efsyn.gr

Times του Λονδίνου: Η πορνεία στην Ελλάδα και οι φοιτήτριες που κάνουν έρωτα για ένα σάντουιτς!

Από το "PRESS-GR"

 

"Σε όποια χώρα πάει το ΔΝΤ... οι άντρες γίνονται αλκοολικοί και καταθλιπτικοί, οι όμορφες γυναίκες πόρνες!"... γράφτηκε τον Δεκέμβρη του 2011 και προκάλεσε τη μήνι των μνημονιακών της κυβέρνησης του πατροκτόνου εθνικού ολετήρα Γ. Παπανδρέου, που έφερε το ΔΝΤ και την τρόικα στην πατρίδα μας...

Δεν πέρασε ένας χρόνος από τότε και τον Οκτώβρη του 2012, το “Press-gr” είχε επισημάνει: «Οι σκλάβες του έρωτα φτάνουν από την Αθήνα στη Ρώμη»...

Την επόμενη χρονιά (2013) η ειδησιογραφία μας υπενθυμίζει: Θέλουν Ελληνίδες στα πορνεία του Ράιχ.Αναίσχυντοι αναβιώνουν τα χαρέμια των Οθωμανών στην κατεχόμενη πατρίδα – «Πουλήστε το κορμί σας, είναι το μόνο που σας απέμεινε», υποστηρίζει το κύκλωμα της ντροπής. 

Σήμερα, που κι η "ανανεωτική αριστερά" δεν χάνει ευκαιρία να υπενθυμίζει ότι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί το μνημόνιο (όπως ακριβώς έλεγε ο νεοφασίστας Γεωργιάδης) κι ο αντιμνημονιακός Τσίπρας έγινε ο πιο σκληρός Μερκελιστής πρωθυπουργός, μας πήραν είδηση παντού.

Δεν ξεπουλιέται απλά ολόκληρη η πατρίδα, η δημόσια περιουσία... δεν θα χαθούν απλώς τα σπίτια του Έλληνα πολίτη και η εξαθλίωση με τη δυστυχία εξαπλώνεται κάθε μέρα, αλλά επιβεβαιώθηκε πως θέλουν τις γυναίκες μας και τις κόρες μας πουτάνες. Θα μείνουμε και τώρα απαθείς, ευχόμενοι να μας συμπεριλάβουν σε κάποιο "αριστερό" φτωχοκομείο;

Με τη σκοτεινή πλευρά της πορνείας και τον αντίκτυπο σε αυτήν της οδυνηρής λιτότητας που μαστίζει την Ελλάδα τα τελευταία έξι χρόνια ασχολείται σήμερα η εφημερίδα Times του Λονδίνου σε δημοσίευμά της με τον προβοκατόρικο τίτλο «Greek students sell sex for food».
Το συμπέρασμα προκύπτει από μελέτη που πραγματοποίησε το Πάντειο Πανεπιστήμιο, το οποίο εξέτασε στοιχεία περισσότερων από...

17.000 ατόμων που εκπορνεύονται στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τη μελέτη, οι Ελληνίδες είναι σήμερα αυτές που κυριαρχούν στην εγχώρια βιομηχανία της πορνείας, εκτοπίζοντας εκείνες της ανατολικής Ευρώπης, με το σεξ που προσφέρεται στην Ελλάδα να συγκαταλέγεται στα φθηνότερα ολόκληρης της Ευρώπης. Ο σκληρός ανταγωνισμός έχει αναγκάσει νεαρά κορίτσια και φοιτήτριες να χρεώνουν το σεξ που προσφέρουν σε εξευτελιστικές τιμές κι άλλοτε σαν αντάλλαγμα για λίγο φαγητό, μεταδίδουν οι Times.
«Μερικές γυναίκες το κάνουν για να φάνε μια τυρόπιτα ή ένα σάντουιτς επειδή πεινάνε» λέει στους London Times ο Γρηγόρης Λάζος, καθηγητής Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, που συντόνισε την διάρκειας τριών ετών μελέτη. «Άλλες [το κάνουν] για να πληρώσουν φόρους, λογαριασμούς, έκτακτα έξοδα ή για τη δόση τους [ναρκωτικά]» προσθέτει.
Όταν ξεκίνησε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η ισχύουσα τιμή για σεξ με μια πόρνη ήταν τα 50 ευρώ. «Σήμερα έχει πέσει τόσο πολύ που αγγίζει τα 2 ευρώ για ένα μισάωρο» μαρτυρά ο κ. Λάζος. Μερικές από τις 400 αυτές απελπισμένες περιπτώσεις που εντοπίστηκαν μπορούν άνετα, σύμφωνα με τον ίδιο, να συγκριθούν με χιλιάδες άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις παγκοσμίως που κάνουν το ίδιο πράγμα «αλλά ποτέ δεν είχε γίνει τάση όπως τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης». Επιπλέον, υποστηρίζει πως οι Ελληνίδες κυριαρχούν πλέον σε ποσοστό 80% στο δίκτυο πορνείας της Ελλάδας. Ειδικά εκείνες που προσφέρουν το φθηνότερο σεξ έχουν μάλιστα και την μεγαλύτερη ζήτηση. «Δεν φαίνεται πως θα εξασθενίσουν αυτά τα νούμερα. Κάθε άλλο, αυξάνονται με σταθερό ρυθμό» αναφέρει ο Γρηγόρης Λάζος.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, η τιμή του σεξ πέφτει, καθώς το ίντερνετ πλέον παρέχει ολοένα και περισσότερο σεξουαλικό υλικό. Σύμφωνα με τους London Times, στην Ευρώπη η μέση τιμή των 180 ευρώ για μία ώρα «πληρωμένου έρωτα» έχει μειωθεί δραματικά. Η πορνεία στην Ελλάδα είναι νόμιμη, ωστόσο ελάχιστοι οίκοι ανοχής στην χώρα έχουν άδεια, ωθώντας έτσι σχεδόν 18.500 ιερόδουλες να δουλεύουν στους δρόμους. Οι περισσότερες γυναίκες που εκδίδονται στη χώρα είναι μεταξύ 17-20 ετών.

Η έρευνα έρχεται μετά την σοκαριστική αποκάλυψη πριν ένα μήνα πως μια άνεργη μητέρα στην Ελλάδα εκπόρνευε την 12χρονη κόρη της σε έναν ιερέα και να έναν συνταξιούχο. Η γυναίκα τελικά καταδικάστηκε σε 33 χρόνια φυλακής και πρόστιμο 100.000 ευρώ. «Αυτό που μαθεύτηκε τον προηγούμενο μήνα σε συνδυασμό με τη μελέτη μας αντικατοπτρίζει μια κοινωνία σε άρνηση ως προς τις αλλαγές που συμβαίνουν» παρατηρεί ο κ. Λάζος. «Οι αρχές πρέπει επιτέλους να αναλάβουν δράση και να σταματήσουν να αδιαφορούν» καταλήγει.

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Οι εργατοώρες σου για ένα επίδομα τάφου

 

του Γιάννη Λαζάρου

Αναρωτιέται κανείς αν τελικά ήταν κανονικά διορισμένες οι κυβερνήσεις της χώρας απευθείας από τους δανειστές χωρίς το πρόσχημα της εκλογικής πλειοψηφίας πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα από αυτά που ήρθαν και έρχονται.

Τι χειρότερο για τον ελληνικό λαό θα μπορούσε να κάνει ένα ευρωπαϊκό  επιτελείο μάνατζερς στο υπουργείο του Κατρούγκαλου, από αυτά που κάνουν οι ίδιοι οι εκλεγμένοι;

Έχει συνειδητοποιήσει κανείς... από τα πολιτικά όντα που κατοικοεδρεύουν στην χώρα πως το ασφαλιστικό που αλλάζουν τα κωθώνια για την σταθεροποίηση του συστήματος συντάξεων, όπως κοροϊδεύουν τον κόσμο, ότι είναι όλο στον αέρα; Έχει συνειδητοποιήσει κανείς ότι "εθνική σύνταξη" έτσι όπως την έχουν προσδιορίσει με νόμο οι προηγούμενοι εκλεγμένοι κυβερνήτες δεν είναι σύνταξη αλλά κοινωνικό επίδομα; Έχει καταλάβει κάποιος από τα οικονομικά μυαλά που παπαγαλίζουν ηλιθιότητες καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα ότι το κοινωνικό επίδομα για ένα κράτος δεν είναι ποτέ σταθερό και ποτέ σίγουρο;

Δεν υπάρχει εθνική σύνταξη από την στιγμή που δεν μπορεί να καλυφθεί απευθείας από τον Φορέα από τον οποίο χρηματοδοτείται και για τον Φορέα που πρέπει να χρηματοδοτήσει. Για τον λόγο αυτό όλα τα επιδόματα που δινόταν μέσω συντάξεων ήταν τα πρώτα που συνταγματικά μπορούσαν να κοπούν και κόπηκαν. Κατά τον ίδιο τρόπο "εθνική σύνταξη" είναι ένα σπίτι που δεν έχει ούτε θεμέλιο, ούτε τσιμέντο, ούτε μπετόβεργα, ούτε τίποτε. Είναι ένας πραγματικά αόρατος αριθμός που δεν είναι υποχρέωση κανενός συντάγματος να τον καλύψει.

Ο Κατρούγκαλος λοιπόν, κάνει το πολύ απλό που δεν θα έκανε κανένας μάνατζερ που ξέρει τι σημαίνει πραγματική οικονομία: Τάζει κάτι σίγουρο στο πόπολο το οποίο δεν μπορεί να κατοχυρώσει από την στιγμή που η χώρα δανείζεται.

Οι Ασφαλιστικοί Φορείς ορθώς ήταν αποδεσμευμένοι από το Κράτος για την κακιά ώρα που ήρθε το 2010. Η πονηριά έγινε όταν οι Ασφαλιστικοί Φορείς έγιναν τα οχήματα ρουσφετιών ψηφοθηρίας και τα λαμόγια επί δεκαετίες μπούκωναν με χρήμα δημιουργώντας μέσα σε αυτούς τους φορείς υποκαταστήματα - ρουσφετομισθών δίνοντας επιδόματα όχι από τον ίδιο τον Φορέα αλλά από τον εθνικό κουμπαρά. Έτσι λοιπόν ένας υπάλληλος είχε την μία σύνταξη για την οποία πλήρωνε και η οποία ήταν ανάλογη των εισφορών του αλλά είχε και 15 επιπλέον από τον ίδιο φορέα ως επίδομα ή επικουρική ή ό,τι γεννούσε ο κάθε πολιτικός εγκέφαλος για να ισχυροποιήσει τον ψηφοθηρικό του στρατό με το χρήμα όλων των Ελλήνων. Όταν τα λεφτά των Ελλήνων τελείωναν η εύκολη λύση ήταν το δάνειο.

Ο Κατρούγκαλος αυτή την στιγμή κάνει την λαμογιά των πρώην συναδέλφων του καθεστώς. Έτσι το επίδομα "εθνική σύνταξη" θα αφαιρεθεί από τον λογαριασμό όταν σταθεροποιήσουν το ποσό της σύνταξης που αναλογεί στον καθέναν αποκλειστικά και μόνο από τις ασφαλιστικές εισφορές χωρίς καμία κρατική οικονομική ενίσχυση. 

Από την στιγμή που παράλληλα κυλάει το πρόγραμμα της Ε.Ε για το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα που είναι γνωστό και ως επίδομα φτώχειας αν στο μέλλον ο ασφαλιστικός σου φορέας δεν μπορεί να σου δώσει ικανοποιητική σύνταξη τότε θα έχεις την επιλογή ή να πάρεις σύνταξη των 200 ευρώ ή να παίρνεις επίδομα φτωχού στα 250 ευρώ και όλες οι εισφορές που σαν μαλάκας πλήρωνες θα πάνε υπέρ πίστεως και απάτριδων όπως ακριβώς πήγαν και τα δις ευρώ των Ασφαλιστικών Ταμείων που κάποια ψηφισμένα λαμόγια ως υπουργοί τα έπαιζαν σε τραπεζικές μετοχές που με το πρώτο κούρεμα έγιναν ατμός για σένα και χρυσός για τις Τράπεζες.

Για το λόγο αυτό ο Τσίπρας που δεν φορά γραβάτα (αλλά το κιπά το φοράει και σκύβει) ζήτησε από τον Πρόεδρο Πάκια να συγκαλέσει συμβούλιο αρχηγών για το ασφαλιστικό. Θέλουν εθνική ενότητα όταν θα σου ανακοινώσουν όλοι μαζί ότι η "εθνική σύνταξη" (δηλαδή το κρατικό επίδομα) είναι ασφαλές και στηριγμένο από όλους. Μόνο να μάς απαντήσουν τα μεγάλα οικονομικά μυαλά πώς μπορούν σήμερα, του χρόνου και του παραχρόνου να καλύψουν με 360 ευρώ "εθνική σύνταξη" τους 3 εκατομμύρια συνταξιούχους (αφαιρουμένων των διπλοσυνταξιούχων). Πού θα βρουν 13 δις ευρώ το χρόνο για το επίδομα "εθνική σύνταξη" χωρίς να βάλουμε στον λογαριασμό την ιατροφαρμακευτική κάλυψη όλων αυτών των εκατομμυρίων.

Για 2 δις ευρώ δόση έχουν καταστρατηγήσει κάθε άρθρο του Συντάγματος. Για τουλάχιστον 13 δις αναρωτιόμαστε τι άλλο θα κάνουν.

Αν ένας μάνατζερ πήγαινε αυτόν τον λογαριασμό στον γενικό διευθυντή της εταιρείας δεν θα έβρισκε ξανά δουλειά ούτε σε παράλληλο σύμπαν. Αλλά όταν δεν φέρεις την ευθύνη ως υπάλληλος και έχεις πάρει εντολή από το πόπολο (εργοδότη) να κάνεις αυτά που κάνεις τότε πάντα θα βρίσκεις δουλειά και δεν θα περιμένεις ούτε να φτάσεις στα 67 για σύνταξη, ούτε να πάρεις επίδομα βαφτισμένο ως "εθνική σύνταξη".   

www.stontoixo.com

Τροία

Στα τέσσερα...

Κώστας Εφήμερος

 

Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ολοκληρώνεται και έτσι κλείνει -προς το παρόν- ο κύκλος ενός οικονομικού εγκλήματος που ανέλαβε να φέρει εις πέρας μια μαφία υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης. Ο ισχυρισμός είναι βαρύς, αλλά τα στοιχεία είναι συντριπτικά. Ωστόσο το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στην «ιδιοκτησία» του προγράμματος που οι πιστωτές ήθελαν να μας επιβάλλουν και απ΄ ότι φαίνεται -δυστυχώς- τα κατάφεραν.

 

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών πριν από δύο εβδομάδες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν θύμα της επιτυχίας της, αφού οι πιστωτές αναγνωρίζοντας την αποτελεσματικότητα και ταχύτητα συνέδεσαν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με την ολοκλήρωση της πρώτης λίστας προαπαιτούμενων. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός ασφυκτικού πλαισίου διαπραγμάτευσης που οδήγησε στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου για την προστασία της πρώτης κατοικίας και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Η κυβέρνηση έχει δίκιο όταν διαμαρτύρεται ότι κανείς από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ δεν έχει δικαίωμα να ομιλεί μετά τις τρεις πρώτες σκανδαλώδειςς ανακεφαλαιοποιήσεις που έφεραν εις πέρας επί των ημερών τους. Είναι αυτοί που επέτρεψαν την διατήρηση του management στις διοικήσεις που έθρεψαν το τρίγωνο της διαπλοκής και ζήτησαν από τους πολίτες να αναλάβουν το βάρος της σωτηρίας τους. Είναι αυτοί που εκχώρησαν την διοίκηση των τραπεζών στην Ευρώπη και οι ίδιοι που ευθύνονται για την απώλεια δισεκατομμυρίων, που τώρα εγγράφονται στον κοινωνικό λογαριασμό των φτωχότερων στρωμάτων.

Η κυβέρνηση όμως δεν έχει ούτε η ίδια το δικαίωμα να ζητάει κατανόηση από πολίτες και δημοσιογράφους μοιράζοντας non paper που διαστρεβλώνουν ουσιαστικά την ουσία και τις λεπτομέρειες της πραγματικής μεγάλης εικόνας. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, όπως έγινε και στη χρονική στιγμή που έγινε, αποτελεί μια σημαντική υποχώρηση στο ιδεολογικό και προγραμματικό σχέδιό της. Αν το ερώτημα που θέτει τώρα προς τους πολίτες είναι εύλογο, αν δηλαδή «μπορούσε να κάνει και αλλιώς», τότε και από τη μεριά μας μπορούμε να απαντήσουμε με μερικές επισημάνσεις.

Η νέα ανακεφαλαιοποίηση στοίχισε πράγματι 5,7 δισ. αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να κάνει ευτυχισμένη μια αριστερή κυβέρνηση αφού το νομοσχέδιο τραβάει ξεκάθαρα μια γραμμή διαγράφοντας σχεδόν το σύνολο των 25+14 δισ. των προηγούμενων διαδικασιών. Δεν περιμένουμε λοιπόν από την κυβέρνηση της πρώτης φορά αριστερά να αναφέρει ότι «η νέα ανακεφαλαιοποίηση έχει σχεδιαστεί με τρόπο που διασφαλίζει τα συμφέροντα του Δημοσίου με τον καλύτερο τρόπο και μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε ολική ανάκτηση του ποσού που διατέθηκε στην παρούσα φάση» γιατί όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι οι λέξεις κλειδιά είναι οι δύο τελευταίες.

Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα καταγραφεί ως μια ξεκάθαρη ήττα στον πόλεμο ισορροπιών μεταξύ πιστωτών και ελληνικού Δημοσίου και για αυτό έχει μεγάλη σημασία η «ιδιοκτησία» του προγράμματος. Η μείωση του ποσοστού του ΤΧΣ στις τέσσερις συστημικές τράπεζες σε συνδυασμό με την τεράστια απώλεια στην αξία που προκάλεσε η διαδικασία του «βιβλίου προσφορών» (-97 έως -99%) δεν δίνουν περιθώρια για πανηγυρισμούς ή «ψύχραιμες» αναλύσεις. Η εμφάνιση του Ευκλείδη Τσακαλώτου μιλώντας στην Επιτροπή Δημοσίων Επιχειρήσεων, Τραπεζών, Οργανισμών Κοινής Ωφελείας και Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης, της Βουλής, ήταν αποκαρδιωτική. Ο ΥΠΟΙΚ έκανε «έκκληση» στις τράπεζες να επιτρέψουν και την συμμετοχή Ελλήνων επενδυτών στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου ενώ γνώριζε ότι δύο από τις τέσσερις ήδη είχαν κλείσει το βιβλίο προσφορών και μόνο μία (η Εθνική) έχει εκδώσει το απαραίτητο ενημερωτικό δελτίο που δυνητικά μπορεί να επιτρέψει την συμμετοχή ελληνικών κεφαλαίων.

Αν το επιχείρημα της νέας κυβέρνησης είναι ότι η αποφυγή του GREXIT απαιτεί θυσίες και στρατηγικές ήττες προκειμένου να υπάρξει η δυνατότητα να τεθεί στο τραπέζι η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις. Ας μιλήσουμε την αλήθεια.

Η «ιδιοκτησία» του προγράμματος όπως την ζήτησαν οι εκπρόσωποι των πιστωτών δεν είναι υποχρεωτικό να υιοθετηθεί και στην ρητορική των μαρξιστών οικονομολόγων. Δεν είναι ευχάριστο να παρατηρούμε τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να προσπαθεί να θέσει σε λειτουργία ένα νέο «αριστερού» τύπου κοινωνικό αυτοματισμό λέγοντας ότι «όποιος με μισθό 1200€ πήρε δάνειο 180.000€ ας χάσει το σπίτι του».

Γιατί αν επιτρέπεται αυτού του είδους η υπεραπλούστευση και ο αριστερού τύπου λαϊκισμός κάποιος θα μπορούσε να αντιτείνει στον κύριο Τσακαλώτο ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν έχει καταθέσεις άνω των 100.000€ που θα κινδύνευαν αν δεν γινόταν αυτή η επώδυνη ανακεφαλαιοποίηση και αν ερωτούνταν οι πολίτες πιθανόν να μην επέλεγαν λίγες ακόμα θυσίες για να προστατευτούν αυτοί που τις έχουν.

Τις επόμενες ημέρες έρχεται η δεύτερη λίστα με τα προαπαιτούμενα. Σε αυτή περιλαμβάνεται το ασφαλιστικό και ήδη υπάρχει μεγάλη αναστάτωση εντός της κυβέρνησης για τον τρόπο με τον οποίο θα παρουσιαστεί το νέο μοντέλο κοινωνικής ασφάλισης. Υποθέτουμε ότι αν το μοντέλο Κατρούγκαλου διασφάλιζε τους εργαζόμενους η αναστάτωση θα επικεντρωνόταν στην επιλογή της εταιρίας από την οποία θα αγοραστεί η σαμπάνια για την εορταστική ανακοίνωση.

Αν η κυβέρνηση λοιπόν έχει αποφασίσει να προχωρήσει με αυτή τη στρατηγική όντας σίγουρη ότι στο τέλος του δρόμου θα μας περιμένει το ξέφωτο που μας υποσχέθηκαν ήδη οι Καραμανλής, Παπανδρέου και Σαμαράς τότε ας μιλήσουμε μεταξύ μας με τα λόγια της αλήθειας. Ας μην μιλήσουμε πάλι για success stories αλλά για ένα στενό μονοπάτι γεμάτο αγκάθια, το οποίο περνάμε περπατώντας στα τέσσερα. Έστω ελπίζοντας.

Σε κάθε άλλη περίπτωση η «πρώτη φορά αριστερά» θα έχει λίγα να αντιπαραθέσει στην «πολλοστή φορά μια απ' τα ίδια».

www.thepressproject.gr