Αντιπροχθές, στη Συρία, ορφάνεψαν τα παιδιά μου.
Παρόλο που εγώ -μιας και πληκτρολογώ- εν ζωή είμαι. Δεν έχω εξελίξει σε τέτοιο βαθμό τις μεταφυσικές μου ιδιότητες. Ακόμη…
Κι η μαμά τους το ίδιο. Κι αυτή ζωντανή είναι.
Τρόπος του λέγειν δηλαδή. Απ’ τη βιολογική σκοπιά κοιτώντας το.
Οργανισμοί, όπως, παραστατικά κι εύστοχα, μου ‘χε πει η φίλη μου η Βούλα περιγράφοντας κάποιο νεαρό που δούλευε μαζί της.
-Πώς τον είπες Βούλα; Οργανισμό;
-Ε ναι, πώς να τον πω; Άνθρωπο δεν τον λες, ανώτερες νοητικές και συναισθηματικές λειτουργίες δεν φαίνεται να πολυέχει. Αναπνέει, τρώει, κινείται, πάει τουαλέτα, καμιά φορά μιλάει κιόλας. Οργανισμός.
Έτσι κι εμείς. Ζωντανοί είμαστε, με τους όρους της Ελλάδας της κρίσης βέβαια. Ζωντανοί, με τους όρους της Ελλάδας της μεταπολίτευσης.
Και πολύ μας είναι. Αυτό επιτάσσει ο βαρβαρισμός του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, που αφήνει τα σημάδια του στη μια κοινωνία πίσω απ’ την άλλη.
Στη Μέση Ανατολή έστηνε και στήνει καθεστώτα. Οπλίζει τον φονταμενταλισμό. Υποκινεί πότε δικτάτορες και πότε κινήματα ανατροπής τους. Ορίζει παγκόσμιους χωροφύλακες. Θησαυρίζει στο χρηματιστήριο του πετρελαίου. Αποικιοκρατεί με σύγχρονους τρόπους.
Στο δυτικό κόσμο μετάλλαξε τα ατομικά δικαιώματα σε ατομικισμό. Αποστέωσε τις ιδεολογίες υπερτονίζοντας την παρούσα συγκυρία, το εφικτό. Αφόπλισε διεκδικήσεις, κινήματα, πολιτική, ιστορία κι αγώνες μέσα απ’ την πολυεπίπεδη δύναμη του χρήματος. Την εξουσία των εκκλησιαστικών ιερατείων και των ευγενών, που δημιούργησε την ιδεολογική αντίσταση του διαφωτισμού και την Γαλλική επανάσταση, την αντικατέστησε με νέες πανίσχυρες «ιερές κάστες οικονομικά ευγενών». Αποθέωσε τους αριθμούς. Εις βάρος των λαών και των αναγκών τους. Πρόσφατα, στη χώρα μας, όξυνε τις ταξικές διαστρωματώσεις. Αφού τις είχε αμβλύνει για αρκετά χρόνια, προς χάριν των καρπωτών της αύξησης του καταναλωτισμού. Έσπειρε καπιταλισμό και θερίζει πια τις υπεραξίες των ζωών μας.
Εν ζωή, λοιπόν, είμαστε. Απ’ τη βιολογική σκοπιά κοιτώντας την. Αυτά, όμως, ορφάνεψαν.
Την μητρική αγκαλιά και το χάδι τα ανέλαβε, αμετάκλητα, η μνήμη τους.
Την πείνα τους την ανέλαβε η γειτονιά, οι Μ.Κ.Ο., η εκκλησία, οι ανά τον κόσμο αλληλέγγυοι.
Το γέλιο τους αναβάλλεται επ’ αόριστο.
Το όποιο όνειρο τους απέμεινε συνωστίζεται με άλλα βρεγμένα, πεινασμένα, φοβισμένα και παγωμένα όνειρα ασφυκτιώντας στις βάρκες του Αιγαίου και στους καταυλισμούς της Ειδομένης.
Κι όσο ο πόλεμος, ο βίαιος θάνατος κι η προσφυγιά μένουν αδρανής και περίκλειστη γνώση, αναπαυμένη στη βιβλιοθήκη μας μέσα σε χρυσόδετους τόμους παγκόσμιας ιστορίας ή στα Ματωμένα Χώματα της Διδώς Σωτηρίου και δεν γίνονται πανελλήνια, πανευρωπαϊκή και παγκόσμια κραυγή-σύνθημα :«je suis refugee»
Παρόλο που εγώ -μιας και πληκτρολογώ- εν ζωή είμαι. Δεν έχω εξελίξει σε τέτοιο βαθμό τις μεταφυσικές μου ιδιότητες. Ακόμη…
Κι η μαμά τους το ίδιο. Κι αυτή ζωντανή είναι.
Τρόπος του λέγειν δηλαδή. Απ’ τη βιολογική σκοπιά κοιτώντας το.
Οργανισμοί, όπως, παραστατικά κι εύστοχα, μου ‘χε πει η φίλη μου η Βούλα περιγράφοντας κάποιο νεαρό που δούλευε μαζί της.
-Πώς τον είπες Βούλα; Οργανισμό;
-Ε ναι, πώς να τον πω; Άνθρωπο δεν τον λες, ανώτερες νοητικές και συναισθηματικές λειτουργίες δεν φαίνεται να πολυέχει. Αναπνέει, τρώει, κινείται, πάει τουαλέτα, καμιά φορά μιλάει κιόλας. Οργανισμός.
Έτσι κι εμείς. Ζωντανοί είμαστε, με τους όρους της Ελλάδας της κρίσης βέβαια. Ζωντανοί, με τους όρους της Ελλάδας της μεταπολίτευσης.
Και πολύ μας είναι. Αυτό επιτάσσει ο βαρβαρισμός του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, που αφήνει τα σημάδια του στη μια κοινωνία πίσω απ’ την άλλη.
Στη Μέση Ανατολή έστηνε και στήνει καθεστώτα. Οπλίζει τον φονταμενταλισμό. Υποκινεί πότε δικτάτορες και πότε κινήματα ανατροπής τους. Ορίζει παγκόσμιους χωροφύλακες. Θησαυρίζει στο χρηματιστήριο του πετρελαίου. Αποικιοκρατεί με σύγχρονους τρόπους.
Στο δυτικό κόσμο μετάλλαξε τα ατομικά δικαιώματα σε ατομικισμό. Αποστέωσε τις ιδεολογίες υπερτονίζοντας την παρούσα συγκυρία, το εφικτό. Αφόπλισε διεκδικήσεις, κινήματα, πολιτική, ιστορία κι αγώνες μέσα απ’ την πολυεπίπεδη δύναμη του χρήματος. Την εξουσία των εκκλησιαστικών ιερατείων και των ευγενών, που δημιούργησε την ιδεολογική αντίσταση του διαφωτισμού και την Γαλλική επανάσταση, την αντικατέστησε με νέες πανίσχυρες «ιερές κάστες οικονομικά ευγενών». Αποθέωσε τους αριθμούς. Εις βάρος των λαών και των αναγκών τους. Πρόσφατα, στη χώρα μας, όξυνε τις ταξικές διαστρωματώσεις. Αφού τις είχε αμβλύνει για αρκετά χρόνια, προς χάριν των καρπωτών της αύξησης του καταναλωτισμού. Έσπειρε καπιταλισμό και θερίζει πια τις υπεραξίες των ζωών μας.
Εν ζωή, λοιπόν, είμαστε. Απ’ τη βιολογική σκοπιά κοιτώντας την. Αυτά, όμως, ορφάνεψαν.
Την μητρική αγκαλιά και το χάδι τα ανέλαβε, αμετάκλητα, η μνήμη τους.
Την πείνα τους την ανέλαβε η γειτονιά, οι Μ.Κ.Ο., η εκκλησία, οι ανά τον κόσμο αλληλέγγυοι.
Το γέλιο τους αναβάλλεται επ’ αόριστο.
Το όποιο όνειρο τους απέμεινε συνωστίζεται με άλλα βρεγμένα, πεινασμένα, φοβισμένα και παγωμένα όνειρα ασφυκτιώντας στις βάρκες του Αιγαίου και στους καταυλισμούς της Ειδομένης.
Κι όσο ο πόλεμος, ο βίαιος θάνατος κι η προσφυγιά μένουν αδρανής και περίκλειστη γνώση, αναπαυμένη στη βιβλιοθήκη μας μέσα σε χρυσόδετους τόμους παγκόσμιας ιστορίας ή στα Ματωμένα Χώματα της Διδώς Σωτηρίου και δεν γίνονται πανελλήνια, πανευρωπαϊκή και παγκόσμια κραυγή-σύνθημα :«je suis refugee»
όσο η ζωή τους, όχι όλη, έστω μισή ώρα της προχθεσινής, της χθεσινής, της σημερινής τους ημέρας, δεν περνάει παραμέσα απ’ το χοντρό τομάρι μας .
όσο την ορφάνια τους τη νομίζουμε μόνο για δικιά τους,
όλο και πιο πολύ ορφανεύουν και τα δικά μας, τα καμάριά μας, τα «προστατευμένα» μας, οι περιβόητες συνέχειές μας.
Αυτά που θα γεμίσουν το μέλλον του κόσμου είτε με οργανισμούς είτε με ανθρώπους.
Αυτά που θα γεμίσουν το μέλλον του κόσμου με φωτιές, άλλες για να κάψουν κι άλλες για να ζεστάνουν.
Προχθές, στο Παρίσι, χάσαμε τα παιδιά μας. Από άλλα παιδιά. Που ζώστηκαν μισαλλοδοξία, θρησκευτικό σκοταδισμό και φανατισμό.
Από παιδιά που ήρθαν για να κάψουν.
Από Γάλλους πολίτες.
Που παρατηρούσαν μια κοινωνία να λεονταρίζει στο κενό των μικρόκοσμων και της ισχυροποίησης των μονάδων της. Που αδιαφορούν για τις γειτονιές, τις πόλεις, τον πλανήτη των δύο ταχυτήτων.
Προχθές, στο Παρίσι, πήραμε μια γεύση της τραγικότητας, του φανατισμού, του φόβου, της βίας, της απόγνωσης.
Μέσα, όμως, απ’ την μονομέρεια του: «je suis Paris».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου