Οι επικίνδυνοι σχεδιασμοί της δύσης με πρόσχημα το τέρας που η ίδια εξέθρεψε βάζουν τέλος στη δημοκρατία και απειλούν τους λαούς
Του Ρούντι Ρινάλντι
Με την πτώση του Τείχους (1989) οι πανηγυρισμοί συνοδεύτηκαν από την υπόσχεση μιας διαρκούς ειρήνης σ’ έναν κόσμο ελευθερίας, συνεργασίας και δημοκρατίας. Αντ’ αυτού γίναμε μάρτυρες διαδοχικών πολεμικών επεισοδίων, πολέμων νέου τύπου που, πρόσφατα, όπως υποδεικνύουν αρκετά στοιχεία και γεγονότα σε ολόκληρο τον πλανήτη έχουν αποκτήσει -χωρίς αμφιβολία- ιδιαίτερα επικίνδυνες διαστάσεις.
Από τις επεμβάσεις που είχαν χαρακτήρα γενικής πρόβας και επίδειξης δύναμης και αποφασιστικότητας σε Γρενάδα και Παναμά, τον οποίο οι ΗΠΑ κατέλαβαν με εισβολή που προκάλεσε 15-25 χιλιάδες νεκρούς, περάσαμε στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας που οδήγησε στο διαμελισμό της χώρας, για να ακολουθήσουν ο πόλεμος ενάντια στον Αφγανιστάν, το Ιράκ, η διάλυση της Λιβύης, η κρίση στην Ουκρανία και φυσικά ο διεθνοποιημένος πόλεμος που εξελίσσεται δραματικά στη Συρία. Όλο αυτό το διάστημα, σε άλλες νευραλγικές περιοχές, δεν έλειψαν φυσικά τα συνοριακά επεισόδια, οι εντάσεις, οι επεμβάσεις της διεθνούς κοινότητας (Γεωργία, Μέση Ανατολή, Αφρική, Ν.Α. Ασία).
Σύγχρονοι πόλεμοι
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για τους σύγχρονους πολέμους. Υπάρχουν ακήρυχτοι και κηρυγμένοι πόλεμοι. Υπάρχουν πόλεμοι που διεξάγουν κάποιες χώρες ενάντια σε άλλες, υπάρχουν και πόλεμοι όπου συγκροτούνται διεθνείς συνασπισμοί-συμμαχίες που εκστρατεύουν και μοιράζονται τη «δουλειά». Στήνονται ολόκληρες συμμαχίες ή επανασυγκροτούνται μπλοκ μετά από διαιρέσεις (πόλεμος Ιράκ, παλαιά και νέα Ευρώπη) άλλοι γίνονται στο όνομα της Διεθνούς Κοινότητας και άλλοι χωρίς καμιά έγκριση από τον ΟΗΕ.
Οι ηττημένοι του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου επανεξοπλίζονται, οι στρατιωτικές τους δαπάνες αυξάνονται, αλλάζουν τα Συντάγματά τους που μέχρι πρότινος απαγόρευαν κάθε εμπλοκή έξω από τα σύνορά τους.
Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, παρουσιάζουν ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό εξοπλιστικών δαπανών, ενώ ένας ακόμα δείκτης που υποδηλώνει την ένταση της πολεμικής τάσης είναι τα προσφυγικά κύματα που αγγίζουν πια τα 65 εκατομμύρια εκτοπισμένων ανθρώπων.
Πίσω απ’ το προφανές
Ο σύγχρονος γύρος πολέμων είναι πιο έντονος, έχει περισσότερα του ενός επίκεντρα, ασαφείς ακόμα συμμαχίες και στόχους. Μόνιμος, ωστόσο, καμβάς πίσω από όλα όσα βλέπουμε και μοιάζουν ασύνδετα, είναι η προσπάθεια των ΗΠΑ να επιβραδύνουν την παγκόσμια παρακμή τους και αυτό επιχειρούν να το πετύχουν με νέες σταυροφορίες ενάντια στην… τρομοκρατία και πρόσφατα ενάντια στην Ρωσία.
Σ” αυτά τα δύο επίκεντρα πολεμικών αναμετρήσεων, Ουκρανίας και Συρίας, διασταυρώνονται τα δύο τόξα (ΗΠΑ-Ρωσία) και των συμμάχων τους. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο «περίεργος» πόλεμος ενάντια στον ISIS. Μέσα στη δίνη γεγονότων και διεργασιών παράγονται και αποτελέσματα όπου οι πτέρυγες του φανατικού φονταμενταλισμού (ενώ αρχικά τροφοδοτούνται και παίζουν το ρόλο των χρηματοδοτών τους) κάποια στιγμή ξεφεύγουν από τον έλεγχο και αυτονομούνται.
Όλα αυτά μπορούν να εκληφθούν ως σταθμοί προετοιμασίας γενικότερων αντιπαραθέσεων και σοβαρότερων πολεμικών εμπλοκών και αναμετρήσεων, παγκόσμιας εμβέλειας και εμπλοκής. Για όσους επιμένουν να διδάσκονται από την Ιστορία, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε με την κατάληψη της Μαντζουρίας από την Ιαπωνία το 1931 και στη συνέχεια γενικεύτηκε. Για όποιον, λοιπόν, επιμένει να σκέπτεται, δύο είναι τα σημαντικά προβλήματα: Τι θα κάνει η Ευρώπη μπροστά σε αυτήν την κλιμάκωση της τάσης προς τον πόλεμο; Θα αντέξει μέσα σε 100 χρόνια να γίνει 3 φορές πεδίο παγκόσμιας αναμέτρησης; Αυτή τη στιγμή είναι μπλεγμένη και δεμένη στα δεσμά του ΝΑΤΟ, συμμετέχει με αποφάσεις του διευθυντηρίου της σε αποικιοκρατικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Μια δημοκρατική κοινωνική και ειρηνική Ευρώπη όμως, έχει κάθε λόγο και συμφέρον να αποσυρθεί από όλες τις εμπόλεμες περιοχές, να βοηθήσει τις άλλες χώρες να οικοδομήσουν την οικονομία τους, να παραμείνουν οι πολίτες τους στη γη τους, να μην περιπλανώνται ως πρόσφυγες ή μετανάστες. Κάθε άλλη επιλογή θα γεννά Παρίσια και ανάλογα γεγονότα στο έδαφός της.
Τα του οίκου μας
Ως προς την παράμετρο που αφορά τη χώρα μας: Καλώς ή κακώς είμαστε ένα σταυροδρόμι. Η εμπλοκή μας με την δήθεν «πολιτισμένη πλευρά» απέναντι σε Ρωσία, αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο και με δεδομένη την εμπλοκή που αναμένεται στα Βαλκάνια υπό τον ενεργό ρόλο της Τουρκίας, θα πρέπει να μας κάνει να αναλογιστούμε σοβαρά για την εξωτερική πολιτική, την άμυνα της χώρας, το ρόλο της στο νέο περιβάλλον που ήδη δημιουργείται. Η πολιτική του «ναι σε όλα» μας οδηγεί σε σίγουρους υφάλους, σε κοινωνικά και εθνικά ναυάγια.
Απαιτείται συνολικός αναπροσανατολισμός όχι μόνο στην κατεύθυνση εκπλήρωσης «συμμαχικών υποχρεώσεων» αλλά μιας πραγματικής πολυδιάστατης πολιτικής που θα θέσει σε πρώτο πλάνο την διέξοδο της χώρας και την αντοχή της μπροστά σε μεγάλες κοινωνικές και εθνικές καταστροφές. Μέχρι τώρα όλες οι κυβερνήσεις συμπεριλαμβανομένης και της τωρινής κινούνται κοντόθωρα, χωρίς στρατηγική, χωρίς ουσιαστική απάντηση στις προκλήσεις και τις απειλές, χωρίς πρωτοτυπία και προοπτική. Αυτός ο δρόμος οδηγεί, αναμφίβολα, στην προτεκτορατοποίηση της Ελλάδας υπό την κηδεμονία ΗΠΑ και Ε.Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου