Του Απόστολου Λυκεσά*
Όσο και να ψάξει κανείς είναι μάλλον αδύνατο να βρει λέξεις για να περιγράψει όσα συμβαίνουν με τους Σύριους πρόσφυγες που περνάνε από την Ελλάδα. Καμία κάμερα δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της τραγωδίας. Ακόμη κι αν υπήρχε η δυνατότητα να συγκεντρώσεις σε κάδρα τα πρόσωπα και την έκφρασή τους δεν μπορείς να δημιουργήσεις μια εικόνα του πραγματικού. Για τον καθένα άντρα και την καθεμιά γυναίκα, για το κάθε παιδί, θα πρέπει να απαντήσεις σε χιλιάδες ερωτήματα, να δώσεις άπειρες εξηγήσεις, να περπατήσεις με τον καθένα χιλιόμετρα, να διασχίσεις ποτάμια και θάλασσες και πάνω από όλα να σφίγγεις γερά τους κόμπους του μυαλού για να αντέξει τούτα τα εκατομμύρια αγωνίες. Δεν γνωρίζω εκφραστικό μέσο που μπορεί να περιγράψει, να αντέξει στην περιγραφή τέτοιου φορτίου
Μόνο για χθες και για μερικές ώρες, δεκάδες λεωφορεία κουβαλούσαν χιλιάδες ανθρώπους στην Ειδομένη, μια ανθρώπινη πλημμυρίδα, απλωμένοι στην παραμεθόριο σε μικρές ή μεγάλες συντροφιές, στις πρόχειρες εγκαταστάσεις με τις τέντες που έχουν στηθεί για μερικές στιγμές ξεκούρασης των αποκαμωμένων, οι άρρωστοι να δεχθούν τις πρώτες βοήθειες, να κάνουν μια πρόχειρη πλύση στα ατομικά τους είδη, να βάλουν μια μπουκιά στο στόμα και να πάρουν μια ανάσα πριν συνεχίσουν με τα πόδια τον μακρύ δρόμο προς την κεντρική Ευρώπη. Κάθε απόπειρα για περιγραφή στομώνει. Όσα έχεις παρακολουθήσει τη μια στιγμή επαναλαμβάνονται σε πολλαπλά αντίτυπα, διαγράφονται από νέες αλλεπάλληλες εικόνες που κι αυτές χάνονται μόλις έρχεται το επόμενο ανθρώπινο κύμα. Στο τέλος, στη μνήμη του παρατηρητή απομένει ένα ή ελάχιστα πρόσωπα, ένα νεύμα, ένα χαμόγελο ή μια πετρωμένη κενότητα που περιέχει την μέχρι τώρα ζωή του καθενός.
Η Πρωτοβουλία Πολιτών «Περνάμε τα σύνορα» έστησε χθες στον καταυλισμό ένα παρακινδυνευμένο ως σύλληψη γεγονός το οποίο όμως τελεσφόρησε. Ο επί 25 χρόνια στην Ελλάδα Σύριος μουσικός Ζιάντ Ρατζιάμπ (Ζiad Rajab ) έπαιξε και τραγούδησε δίπλα στις σκηνές για τους πρόσφυγες συμπατριώτες του ενώ, δύο λυράρηδες πόντιοι και ένας με τύμπανο έπαιξαν με την σειρά τους τραγούδια της προσφυγιάς. Και, συνέβη, να χορεύουν αντάμα Σύριοι, Κούρδοι, Ιρακινοί και Αφγανοί ποντιακά και μαζί με έλληνες αραβικά. Κι ήταν σαν να σταμάτησε μια στιγμή το ανθρώπινο ποτάμι, σαν να βούλιαξαν όλοι στις αναμνήσεις μιας χαμένης αθωότητας ή στην προσδοκία μιας πρόσκαιρης, έστω, απάλυνσης των καημών. Ιταλοί κλόουν σκορπισμένοι μέσα στο πλήθος έπαιζαν με τα παιδιά, παιχνίδι που διεκδικούσαν και οι μεγάλοι μόλις χαλάρωναν λίγο. Κι ήταν όλο το σκηνικό σα μεγάλη ποτίστρα ψυχών.
Ύστερα, φεύγοντας, με το αυτοκίνητο να κινείται με δυσκολία ανάμεσα στα λεωφορεία που κατέβαζαν το επόμενο κύμα ανθρώπων, μου είχαν απομείνει λίγα μπουκάλια νερό που είχα μεταφέρει και, όπως τα μοίραζα στους ανθρώπους που κινούνταν προς τις πυραμίδες των συνόρων, τέλειωσαν γρήγορα βέβαια, καθώς περίσσευαν τα απλωμένα χέρια, αλλά εκείνη τη στιγμή, όταν πια άλλο μπουκάλι δεν είχα, πετάχτηκε μέσα από τα λεωφορεία ένας μπόμπιρας ως έξι χρονών, με ένα μεγάλο χαμόγελο προσδοκίας στο στόμα, αλλά, άλλο μπουκάλι πια δεν είχα, και κόπηκε ο ενθουσιασμός του μικρού, κι αυτό ήταν το χειρότερο ακόμη και που δεν τον ξεδίψασα, γιατί έμοιαζα εκείνη την στιγμή με ξεροπήγαδο στο οποίο ο μικρός προσέτρεξε αλλά που αντήχησε μόνο την ντροπή μου.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ "Στο Κόκκινο 93,4" Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο "Κόκκινο 93,4" την εκπομπή "Ορθά- Κοφτά" με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 10:00-11:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο apostoloslyk1@gmail.com.
Η Πρωτοβουλία Πολιτών «Περνάμε τα σύνορα» έστησε χθες στον καταυλισμό ένα παρακινδυνευμένο ως σύλληψη γεγονός το οποίο όμως τελεσφόρησε. Ο επί 25 χρόνια στην Ελλάδα Σύριος μουσικός Ζιάντ Ρατζιάμπ (Ζiad Rajab ) έπαιξε και τραγούδησε δίπλα στις σκηνές για τους πρόσφυγες συμπατριώτες του ενώ, δύο λυράρηδες πόντιοι και ένας με τύμπανο έπαιξαν με την σειρά τους τραγούδια της προσφυγιάς. Και, συνέβη, να χορεύουν αντάμα Σύριοι, Κούρδοι, Ιρακινοί και Αφγανοί ποντιακά και μαζί με έλληνες αραβικά. Κι ήταν σαν να σταμάτησε μια στιγμή το ανθρώπινο ποτάμι, σαν να βούλιαξαν όλοι στις αναμνήσεις μιας χαμένης αθωότητας ή στην προσδοκία μιας πρόσκαιρης, έστω, απάλυνσης των καημών. Ιταλοί κλόουν σκορπισμένοι μέσα στο πλήθος έπαιζαν με τα παιδιά, παιχνίδι που διεκδικούσαν και οι μεγάλοι μόλις χαλάρωναν λίγο. Κι ήταν όλο το σκηνικό σα μεγάλη ποτίστρα ψυχών.
Ύστερα, φεύγοντας, με το αυτοκίνητο να κινείται με δυσκολία ανάμεσα στα λεωφορεία που κατέβαζαν το επόμενο κύμα ανθρώπων, μου είχαν απομείνει λίγα μπουκάλια νερό που είχα μεταφέρει και, όπως τα μοίραζα στους ανθρώπους που κινούνταν προς τις πυραμίδες των συνόρων, τέλειωσαν γρήγορα βέβαια, καθώς περίσσευαν τα απλωμένα χέρια, αλλά εκείνη τη στιγμή, όταν πια άλλο μπουκάλι δεν είχα, πετάχτηκε μέσα από τα λεωφορεία ένας μπόμπιρας ως έξι χρονών, με ένα μεγάλο χαμόγελο προσδοκίας στο στόμα, αλλά, άλλο μπουκάλι πια δεν είχα, και κόπηκε ο ενθουσιασμός του μικρού, κι αυτό ήταν το χειρότερο ακόμη και που δεν τον ξεδίψασα, γιατί έμοιαζα εκείνη την στιγμή με ξεροπήγαδο στο οποίο ο μικρός προσέτρεξε αλλά που αντήχησε μόνο την ντροπή μου.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ "Στο Κόκκινο 93,4" Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο "Κόκκινο 93,4" την εκπομπή "Ορθά- Κοφτά" με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 10:00-11:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο apostoloslyk1@gmail.com.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου