Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ…

Γιάννης Τριάντης

Κάποτε είχε ερωτηθεί η Ελένη Βιτάλη «Τι είναι λαϊκό τραγούδι». Μνημειώδης η απάντησή της: «Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο Βέλτσος»…
Ε, κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ: Δεν... καταλαβαίνει τι κινεί τους διαδηλωτές για το Μακεδονικό. Και απερισκέπτως τους καταχωρίζει στις δέλτους του εθνικισμού και του λαϊκισμού.
Δεν καταλαβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, διότι διατηρεί για τον εαυτό του την κατοχή της απόλυτης αλήθειας και, δεύτερον, γιατί η ιδεοληψία περί έθνους, πατρίδος κλπ λειτουργεί ως καύσιμο της λογικής πολλών στελεχών του κυβερνώντος κόμματος.
Δυστυχώς , στο πλαίσιο αυτό κινήθηκε και ο πρωθυπουργός (από την Κύπρο) . Είδε αποκλειστικά εθνικιστές και λαϊκιστές στα συλλαλητήρια, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος πριν από λίγες ημέρες στη Βουλή είχε μιλήσει με σεβασμό για εκείνους που διαφωνούν, αλλά και για την πλειονότητα των μετεχόντων στις διαδηλώσεις για το Μακεδονικό.
Δικαίωμα του πρωθυπουργού να θεωρεί ότι είναι επωφελής για τη χώρα η Συμφωνία των Πρεσπών. Αλλά πώς είναι δυνατόν να χαρακτηρίζει μη σκεπτόμενους εκείνους που διαφωνούν;
Με ποια κριτήρια καταλογίζει επιπολαιότητα, ελαφρότητα, δυσανεξία και άγνοια (τι άλλο αποτυπώνει «η μη σκέψη» ;), ακόμη και για σοβαρές και καλόπιστες ενστάσεις;
Ας αντιστρέψουμε το επιχείρημα, υπό μορφήν ερωτήματος: Σε αντίθεση με τους «μη σκεπτόμενους», είναι σκεπτόμενοι οι ουκ ολίγοι σύντροφοί του (υπουργοί και κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ) που ελαφρά τη καρδία διακήρυτταν ότι αποτελεί δικαίωμα της γείτονος να αποκαλείται «Δημοκρατία της Μακεδονίας»;
Η θέση αυτή δεν ανέχεται απλώς αλλά ενισχύει τον επιθετικό εθνικισμό της γείτονος που προσπαθούσε πάντοτε με όχημα το Ονομα Μακεδονία να ιδιοποιηθεί την ιστορία των Αρχαίων Μακεδόνων. Που, λοιπόν, η σκέψη, που η σοβαρότης, η γνώση και ο σεβασμός στην Ιστορία;
Θα είχε δίκιο ο κ.Τσίπρας να ομιλεί για μια δύσκολη και λεπτή υπόθεση, που δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με αφορισμούς , στερεότυπα, και βολικούς μύθους .
Θα είχε δίκιο να στηλιτεύει τις αγριότητες της φασιστικής δράκας και της ναζιστικής διμοιρίας .Την είδαμε την απεχθή αυτή συμπεριφορά να εκδηλώνεται με την επίθεση στη Βουλή, με κραυγές για προδότες και με τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκείνο που δεν είδαμε είναι να διαχωρίζει ο πρωθυπουργός την φασιστική νοοτροπία και άνοια από την άδολη, πατριωτική διάθεση της πλειονότητος που καλώς ή κακώς θεωρεί ονειδιστική για την πατρίδα μας την Συμφωνία των Πρεσπών.
Και προπάντων δεν είδαμε μια σοβαρή προσπάθεια να ενημερωθεί εις βάθος η κοινωνία για το Μακεδονικό και την Συμφωνία. Το παραδέχτηκε και ο Κοτζιάς σε πρόσφατη συνέντευξη του στην ΕΡΤ.
Ενημέρωση δεν συνιστούν οι αντιμαχίες στη Βουλή και στα τηλεοπτικά πεδία. Ούτε οι ένθεν και ένθεν αναλύσεις και σχόλια σε εφημερίδες και σάιτ. Καλοδεχούμενα, αλλά λίγα.
Μια υπεύθυνη κυβέρνηση που χειρίζεται- και θέλει να επιλύσει- αυτό το μείζον θέμα, όφειλε να έχει εξαντλήσει όλο το περιθώριο για ενδελεχή ενημέρωση. Με εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα, με φυλλάδια, σπότ, καταχωρίσεις στις εφημερίδες κλπ.
Με διάλογο και συγκεκριμένες απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα και τα ερωτηματικά ,ώστε να μάθει ο κόσμος τουλάχιστον τα στοιχειώδη. Τόσο για το Μακεδονικό συνολικά, όσο και για την Συμφωνία των Πρεσπών ειδικά.
Μονάχα έτσι θα διασκεδαζόταν η εύλογη ανησυχία της κοινωνίας και θα εξοστρακιζόταν ο φόβος για επιπτώσεις στη χώρα μας. Μονάχα έτσι θα έμπαινε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, κάθε ιδεοληπτικός (και… προοδευτικός, τρομάρα του) που ήθελε σκέτη Μακεδονία την FYROM , καθώς και κάθε τυχάρπαστος ή φασίστας που κινδυνολογεί, αφορίζει, βρίζει και τρομοκρατεί.
Φυσικά, έστω και τώρα, υπάρχει χρόνος για επαρκή ενημέρωση σχετικά με την Συμφωνία. Για να ξέρει ο κόσμος τι θα συμβεί με τα σχολικά βιβλία και την ιστορία, με τα προϊόντα, τα διαβατήρια κλπ, ώστε να μην βρίσκουν χώρο οι υπερβολές ,οι ανοησίες και η κινδυνολογία.
Και, βέβαια, πάντα υπάρχει χρόνος να ζητήσει συγγνώμη ο πρωθυπουργός για όσα ατυχή και απαράδεκτα είπε από την Κύπρο...

newpost.gr

Μικρές επαρχιακές πόλεις

 

Γιώτα Αναγνώστου

 

Αυτές οι μικρές επαρχιακές πόλεις θέλουν μεγάλη προσοχή. Πέφτεις για ύπνο μια χαρά και ξυπνάς μ’ ένα βουητό στ’ αυτί το δεξί, όπως ακριβώς σου το περιέγραψε στο ασανσέρ την προηγούμενη η κυρία Αντιγόνη. Το αριστερό σου μάτι έχει γλαύκωμα, όπως του κυρίου Αριστείδη. Στον ώμο σου έχει φυτρώσει το χέρι του περιπτερά και ψάχνει για ψιλά στην τσέπη σου. Μέσα στο στήθος σου παλεύει ο βηματοδότης του Θεμιστοκλή να δώσει ρυθμό στο σώμα σου. (Συμμαθητής σου δεν ήταν; Όχι μια τάξη μεγαλύτερος). Στο πόδι σου η ρήξη χιαστού του Περικλή από το εργασιακό πρωτάθλημα. Στο παράθυρό σου κολλημένες αφίσες και ενοικιαστήρια και κηδειόχαρτα. Πάντα. Μια κλήση για παράνομο παρκάρισμα στο παρμπρίζ της Γεωργίας με τον δικό σου αριθμό κυκλοφορίας. Στους ώμους σου το βάρος της ασήκωτης σχολικής τσάντας του Γρηγοράκη. Τα δάχτυλά σου μουδιασμένα από τις τσάντες της λαϊκής της κυρίας Αμαλίας. Τα Ποινικά Χρονικά στο γραμματοκιβώτιό σου με πρώτη την υπόθεση του φόνου της Αλεξάνδρας/της Ελένης/του Ζακ. Τους υπερασπίστηκες ή τους σκότωσες; Αδιευκρίνιστο. Αυτό το γρουμπούλι κάτω από τη μασχάλη σου πολύ σ’ ανησυχεί. Το ψηλαφείς με δέος. Είναι τόσο νέα η Άρτεμις. Στο κεφάλι σου η πολύχρωμη μαντίλα της Ελίφ απ’ τον καταυλισμό, στα μάτια σου η θλίψη της. Αγκούσα ο αιφνίδιος περιορισμός δικαιωμάτων.

Και όλα αυτά θα ήταν ανυπόφορα στ’ αλήθεια αν δεν ένιωθες κάπου εκεί μέσα ήσυχο και απαλό κι ορμητικό και βίαιο τον έρωτα της μικρής γειτονοπούλας για τον νεαρό που κόβει βόλτες κάτω από το σπίτι με την κομμένη εξάτμιση. Τον έρωτα αυτόν που ήσυχα και απαλά κι ορμητικά και βίαια ν’ ανθίσει περιμένει μαζί με τις αμυγδαλιές.

artinews.gr

Γιώργος Λιάνης: Οι μετέχοντες στο συλλαλητήριο δεν ξέρουν καν…

«Η συμφωνία αυτή είναι μακράν η καλύτερη από όλες που προτάθηκαν κατά καιρούς στις διμερείς ή πολυμερείς συζητήσεις, στους διεθνείς οργανισμούς, ευρωπαϊκούς ή ξένους, όπως ο ΟΗΕ», δήλωσε ο πρώην βουλευτής Φλώρινας και πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Λιάνης.

 

Ο κ. Λιάνης δήλωσε με νόημα ότι «όλοι εμείς, στη Βουλή, είτε ήμασταν στο ΠΑΣΟΚ είτε στη ΝΔ, περιμέναμε μία τέτοια λύση που αν ερχόταν όποιος ήταν κυβέρνηση θα πανηγύριζε. Εγώ το χαρακτηρίζω χορό των μεταμφιεσμένων. Μεταμφιέζονται για να δείξουν ότι δεν ήταν εκείνο που ζητάγαμε». Ωστόσο, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό, ήταν λάθος το ότι δεν άνοιξε αυτή τη συζήτηση το κράτος και να γίνει μέχρι το τελευταίο χωριό.Αναφερόμενος στο συλλαλητήριο, ο κ. Λιάνης είπε ότι ήταν «μία μεγάλη συγκέντρωση», ωστόσο, υποστήριξε την άποψη ότι «το σύνολο των ανθρώπων που ήταν εκεί ήταν, είναι άνθρωποι που δεν ξέρουν καν τι είναι το Μακεδονικό και δεύτερον δεν ξέρουν τι είναι η συμφωνία. Ακόμα και τη συμφωνία μερικοί βουλευτές δεν την έχουν διαβάσει.

«Όλοι φαντάζονται ότι πάνε να μας πάρουν τη Μακεδονία, όλοι φαντάζονται ότι πάει τη χάσαμε, όλοι φαντάζονται ότι πέφτουν ξένες δυνάμεις για να μας διαλύσουν, όλοι φαντάζονται ότι μπορεί να δεχτούμε ακόμα και επίθεση από τα Σκόπια, όλα αυτά είναι μία τρέλα… Δεν είναι τίποτα από αυτά αλήθεια και υπάρχει και αυτή η σύγχυση στη Βουλή όπου δεν βρέθηκε ένα μέτωπο ενωτικό γύρω από αυτή την υπόθεση για ένα θέμα που ταλανίζει τη χώρα έναν αιώνα».

Ο πρώην βουλευτής Φλώρινας σημείωσε ακόμα ότι «και στο Βουκουρέστι το 2008, το όνομα ήταν το «Βόρεια Μακεδονία», αλλά δεν είχε όλα τα άλλα» και συνέχισε λέγοντας: «Εδώ εξασφαλίστηκαν κάποια πολύ σοβαρά πράγματα. Για μένα, που ζω στα σύνορα και έχω ζήσει το θέμα μετωπικά, το να λυθούν αυτά τα θέματα ήταν καίριο… Ουσιαστικά λύθηκε το θέμα του ονόματος καθότι Βόρεια Μακεδονία είναι διαφορετικό από το Δημοκρατία της Μακεδονίας και με τη ρηματική διακοίνωση αποσαφηνίζεται εντελώς. Λύνεται και το θέμα του αλυτρωτισμού που ήταν καίριο. Όταν σου λύνει το θέμα της γλώσσας, σου λύνει το θέμα του αλυτρωτισμού».

slpress.gr

Σαν σήμερα το 1948 δολοφονήθηκε ο Ινδός πνευματικός ηγέτης και πολιτικός Μαχάτμα Γκάντι

 

Ινδός πνευματικός ηγέτης και πολιτικός, η επιρροή του οποίου ξεπέρασε τα όρια της χώρας του. Θεωρείται ο πατέρας του Ινδικού εθνικισμού και ο κήρυκας της μη βίας στον 20ο αιώνα. Υπήρξε ο καταλύτης για την κατάρρευση της αποικιοκρατίας τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1869 στο Πορμπαντάρ της υπό αγγλική κυριαρχία Ινδικής επαρχίας Γκουτζαράτ. Είναι γνωστός ως «Μαχάτμα» («Μεγάλη Ψυχή» στα σανσκριτικά), χαρακτηρισμό που φέρεται να του απέδωσε το 1915 ο συμπατριώτης του νομπελίστας ποιητής και στοχαστής Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ.
Ο Γκάντι ήταν το μικρότερο παιδί του Καραμτσάντ Γκάντι, κυβερνήτη σ’ ένα από τα πριγκιπάτα του Γκουτζαράτ και της τετάρτης συζύγου του Πουτλιμπάι. Η οικογένειά του λάτρευε τον θεό Βισνού και ήταν επηρεασμένη από το θρησκευτικό κίνημα των Ζαϊνιστών, οι οποίοι αρνούνταν να σκοτώσουν ακόμη και μυρμήγκι.
Οι οικογενειακές αρχές της χορτοφαγίας, του μη τραυματισμού οποιουδήποτε ζώντος οργανισμού, της νηστείας ως μεθόδου αυτοκάθαρσης και της ανοχής προς το διαφορετικό, επηρέασαν βαθιά τον Γκάντι. Δεν τον εμπόδισαν, όμως, να κηρύξει τη δική του επανάσταση όταν ήταν έφηβος. Πέρασε μία περίοδο κατά την οποία δήλωνε άθεος, επιδιδόταν σε μικροκλοπές, κάπνιζε κρυφά και - το χειρότερο - έτρωγε κρέας. Οι γονείς του τον πάντρεψαν 13 ετών με ένα ακόμη μικρότερο κορίτσι, την Καστουρμπάι.
Όταν τελείωσε το σχολείο, η οικογένειά του αποφάσισε να τον στείλει στο Λονδίνο για να σπουδάσει νομικά. Στην Αγγλία, την οποία φανταζόταν ως «χώρα φιλοσόφων και ποιητών, το ίδιο το κέντρο του πολιτισμού», αγωνίστηκε σκληρά για να προσαρμοστεί στον δυτικό τρόπο ζωής. Η χορτοφαγία του γινόταν συχνά αντικείμενο χλευασμού από τους συμφοιτητές του, αλλά το ότι αναγκαζόταν να υπερασπίζεται τις αξίες του τον έκανε να βγει από το καβούκι του και να αποκτήσει μαχητικότητα. Έγινε μέλος της εκτελεστικής επιτροπής του Συλλόγου Χορτοφάγων του Λονδίνου, στην οποία ανήκε και ο θεατρικός συγγραφέας Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, συμμετείχε στις συνεδριάσεις τους και αρθρογραφούσε στο περιοδικό τους. Γνώρισε δυναμικούς άνδρες και γυναίκες, που τον μύησαν στη Βίβλο και την Μπαγκαβατγκίτα (Bhagavadgita), την πιο εκλαϊκευμένη έκφραση του ινδουϊσμού.
Μετά την επιστροφή του στην Ινδία το 1891, ο Γκάντι δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά, γι’ αυτό δέχθηκε με ανακούφιση μία πρόταση να εργαστεί σε ινδική εταιρεία στη Νότια Αφρική. Οι εμπειρίες του στην έντονα ρατσιστική νοτιοαφρικανική κοινωνία ήταν καθοριστικές για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Αφού ξυλοκοπήθηκε από τον λευκό οδηγό μιας άμαξας, επειδή αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση του σ’ έναν λευκό επιβάτη, αφού αποχώρησε από την αίθουσα ενός δικαστηρίου, επειδή ο λευκός δικαστής απαίτησε να βγάλει το τουρμπάνι του, αποφάσισε ότι από τότε και στο εξής δεν θα δεχόταν την αδικία.
Επί πολλά χρόνια, αγωνίστηκε υπέρ των δικαιωμάτων των Ινδών μεταναστών στη Νότια Αφρική και εμπνεύστηκε την πολιτική της μη βίας ως μέσο αντίστασης στους καταπιεστές. Όπως, όμως, αναφέρουν οι βιογράφοι του, «αυτά που έκανε εκείνος για τη Νότια Αφρική ήταν λιγότερο σημαντικά απ’ ό,τι έκανε η Νότια Αφρική για εκείνον». Εκεί μετατράπηκε από δικηγόρος σε πολιτικό ηγέτη.
Το 1915 επέστρεψε στην Ινδία και δεν έφυγε ξανά από τη χώρα του, εκτός από ένα σύντομο ταξίδι στην Ευρώπη το 1931. Στην αρχή κράτησε χαμηλό προφίλ, αλλά ως το 1920 είχε γίνει η κυριότερη πολιτική φυσιογνωμία της Ινδίας. Επί των ημερών του το Ινδικό Εθνικό Κόμμα του Κογκρέσου έγινε μια μαζική πολιτική οργάνωση, που άπλωνε τις ρίζες της σε κάθε πόλη και χωριό της Ινδίας. Το μήνυμα του Γκάντι ήταν απλό: δεν την κρατούσαν υπόδουλη τα βρετανικά όπλα, αλλά οι ατέλειες των ίδιων των Ινδών.
Ο Γκάντι έγινε κήρυκας του ινδικού εθνικισμού και της ειρηνικής άρνησης συνεργασίας με τους βρετανούς αποικιοκράτες. Η στάση των Βρετανών απέναντί του ήταν ένα κράμα θαυμασμού, θυμηδίας, αμηχανίας, καχυποψίας και μνησικακίας. Τα ίδια συναισθήματα έτρεφαν και αρκετοί από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Όσο, όμως, οι Ινδοί συνειδητοποιούσαν ότι μπορούσαν να αντισταθούν στη Μεγάλη Βρετανία, τόσο αυξανόταν ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο μεγάλες θρησκευτικές κοινότητες της αχανούς χώρας, τους ινδουιστές και τους μουσουλμάνους. Το φθινόπωρο του 1924 ο Γκάντι έκανε απεργία πείνας τριών εβδομάδων για να τους παροτρύνει να ακολουθήσουν τον δρόμο τής μη βίας. Αυτή ήταν μία από τις κυριότερες «δημόσιες νηστείες» του.
Το 1930 εφάρμοσε την πιο σημαντική από τις πολιτικές του: την αντίσταση κατά του φόρου στο αλάτι που επέβαλλαν οι Βρετανοί, οι οποίοι δεν δίσταζαν να τον φυλακίζουν με κάθε ευκαιρία. Στη φυλακή ο Γκάντι ξεκίνησε άλλη μία απεργία πείνας για να αποκτήσουν δικαιώματα οι «παρίες», που ήταν σε θέση χειρότερη και από εκείνη της χαμηλότερης κάστας. Συγχρόνως, δεν έπαυε να ζητεί την ανεξαρτησία της Ινδίας.
Μετά την νίκη του Εργατικού Κόμματος στις βρετανικές εκλογές του 1945 άρχισαν τριμερείς διαπραγματεύσεις ανάμεσα στη βρετανική κυβέρνηση, στους ινδουιστές του Κογκρέσου και του Συνδέσμου των Μουσουλμάνων υπό τον δικηγόρο Μοχάμετ Τζίνα, οι οποίες κατέληξαν στο σχέδιο Μαουντμπάτεν (3 Ιουνίου 1947) και στην ίδρυση δύο νέων κυρίαρχων κρατών, της Ινδίας και του Πακιστάν (15 Αυγούστου 1947), προς μεγάλη απογοήτευση του Γκάντι, ο οποίος προσπάθησε μάταια να συμβιβάσει τις δύο πλευρές.
Το αποτέλεσμα ήταν να τον μισήσουν και οι δύο. Στις 30 Ιανουαρίου 1948, ενώ ο Γκάντι κατευθυνόταν προς τον τόπο της βραδινής του προσευχής στο Δελχί, δολοφονήθηκε από τον 39χρονο φανατικό ινδουιστή Νατουράμ Γκότσε, αυτός ο υπέρμαχος της μη βίας.
Ο Γκάντι με πολιτική και πνευματική στάση του πυροδότησε τρεις από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του 20ου αιώνα: την επανάσταση κατά της αποικιοκρατίας, των φυλετικών διακρίσεων και της βίας. Μεταξύ των προσωπικοτήτων που επηρεάστηκαν από τη δράση του αξίζει να αναφέρουμε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις ΗΠΑ και τον Νέλσον Μαντέλα στη Νότιο Αφρική. Ανάμεσα στους θαυμαστές του συγκαταλέγονται ο Αλβέρτος Αϊνστάιν, ο οποίος έβλεπε στην πολιτική της μη βίας τού Γκάντι το πιθανό αντίδοτο στη μαζική βία που εξαπολύθηκε με τη διάσπαση του ατόμου, και o σουηδός νομπελίστας οικονομολόγος Γκούναρ Μίρνταλ, που χαρακτηρίζει τον Γκάντι «φωτισμένο φιλελεύθερο σε όλα σχεδόν τα πεδία».

από www.newsbomb.gr
μέσω sioualtec.blogspot.com

Ο Τσίπρας βλέπει τον γιαλό στραβό, ακροδεξιό και λαϊκιστή!

 Από Νεφέλη Λυγερού

 

Ας υποθέσουμε ότι υπήρχε κάπου, κάπως, κάποτε, στην αέναη ιστορία αυτού του κόσμου του μικρού και συνάμα μεγάλου, ένας ηγεμόνας που τηρούσε όλα εκείνα τα κριτήρια που έθεσε ο Νικολό Μακιαβέλι στο ομώνυμο βιβλίο του. Ένας ηγεμόνας δηλαδή που καθοδηγείται από την ωφελιμιστική επιλογή των μέσων που εκπληρώνουν τους σκοπούς του. Του οποίου οι πράξεις αποτελούν μάθημα πραγματισμού ή ακόμα και πολιτικής ωμότητας, απαλλαγμένης από την ιδεολογία, τον ουμανισμό και την παράδοση.

 

Ακόμα και αυτός ο ηγεμόνας δεν θα είχε πιαστεί ποτέ στα πράσα να διασύρει δημόσια τον λαό του. Και όμως, ο Έλληνας πρωθυπουργός χαρακτήρισε «ακροδεξιούς λαϊκιστές» όσους διαδήλωναν πρόσφατα εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών. Κατά τη διάρκεια του σύντομου διαλόγου που είχε με τον πρόεδρο της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν στο περιθώριο της πέμπτης Συνόδου των Χωρών του Νότου της ΕΕ ακούγεται να περιγράφει τους συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο με τον παραπάνω απαξιωτικό-υβριστικό τρόπο.Στην ερώτηση του Γάλλου προέδρου για τον όγκο των διαδηλωτών, αναφέρεται σε 70.000 κόσμου, ενώ στην επόμενη ερώτηση «η πλειοψηφία των πολιτών είναι υπέρ;», απαντά χαμογελώντας «ναι, νομίζω». Δεν παρέλειψε, μάλιστα, να προσθέσει: «τουλάχιστον, η πλειοψηφία των ανθρώπων που μπορούν να σκέπτονται και να ασκούν κριτική με το μυαλό τους». Να τη, λοιπόν, και η αριστοκρατική-ολιγαρχική αντίληψη από τον ηγέτη της «πρώτη φορά Αριστερά».

Το κατηγορητήριο που μπορεί να απαγγελθεί στον Αλέξη Τσίπρα είναι βαρύ. Μία κοινωνία που βρέθηκε αντιμέτωπη με τη σφοδρή οικονομική κρίση και με μία συνολική απαξίωση στο εξωτερικό «για τους ανίκανους κληρονόμους» διασύρεται ξανά. Αυτή τη φορά από τον άνθρωπο που επέλεξε για να τη σώσει. Αυτό αποτελεί πολιτική ιεροσυλία εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα. Επιπλέον, αυτός που επιβεβλημένα από τον ρόλο του οφείλει να ενοποιεί τον λαό, εκφράζει οξύ διχαστικό λόγο. Αντί να σβήνει φωτιές, ανάβει.

Τέλος, ψεύδεται. Ούτε 70.000 κόσμος ήταν στο Σύνταγμα, ούτε εθνικιστές και ακραίοι ήταν όσοι διαδήλωσαν. Απλοί πολίτες ήταν, οικογένειες με παιδιά και ηλικιωμένοι. Μπορεί να μην είναι του γούστου του Αλέξη Τσίπρα, αλλά δυστυχώς για εκείνον αυτός ο κόσμος είναι που τον έστειλε από το περιθώριο της Κουμουνδούρου στο Μέγαρο Μαξίμου. Αυτόν τον κόσμο ορκίστηκε να υπηρετεί. Το να τον διαβάλλει δημόσια, επειδή δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι τα μικρόφωνα είναι ανοιχτά, μοιάζει τουλάχιστον πολιτικά χυδαίο.

Τέλος, ο πρωθυπουργός υπέπεσε στην κλασική παγίδα που στήνει διαχρονικά η αλαζονεία και ο καθεστωτισμός. Το γεγονός, εξάλλου, πως του ήρθαν πολύ εύκολα στην πολιτική του καριέρα, τον έκανε επιρρεπή στο να πέσει σ’ αυτή την παγίδα. Ο σοφός λαός λέει «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε». Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να διανοηθεί καν ότι στραβά αρμενίζει.

Συμπεραίνει, λοιπόν, ότι ο γιαλός είναι όχι μόνο στραβός, αλλά και ακροδεξιός λαϊκιστής! Επικίνδυνος ακροδεξιός λαϊκιστής, λοιπόν, όποιος δεν συμφωνεί μαζί του. Αν, όμως, διάβαζε Μακιαβέλι και δεν περιοριζόταν σε «μακιαβελισμούς» θα του υπενθύμιζε ότι «το καλύτερο κάστρο που θα μπορούσε να κατέχει ένας ηγεμόνας είναι η αγάπη του λαού του».

slpress.gr

Τα 4 σενάρια για το μέλλον της Βενεζουέλας -Από πραξικόπημα μέχρι πόλεμος

 

Μια τάξη στο… χάος που επικρατεί στη Βενεζουέλα επιχειρεί να βάλει η βρετανική εφημερίδα Guardian.
Ενώ... βρίσκεται σε εξέλιξη ο «πόλεμος» μεταξύ του εκλεγμένου προέδρου Νικολάς Μαδούρο και του αυτοανακηρυχθέντος προέδρου Χουάν Γκουαϊδό που αναγνωρίζεται από τις περισσότερες Δυτικές χώρες, η βρετανική εφημερίδα επιχειρεί να παραθέσει τα τέσσερα πιθανότερα σενάρια που θα μπορούσαν να βάλουν τέλος στην πολιτική κρίση που βιώνει η πλούσια σε πετρέλαιο χώρα της Λατινικής Αμερικής.
Κατά τον Guardian ο Μαδούρο που προ λίγων εβδομάδων ορκίστηκε εκ νέου πρόεδρος, έχει μικρή λαϊκή απήχηση, ωστόσο διατηρεί τον έλεγχο του στρατού.
Από την άλλη, ο Γκουαϊδό, μπορεί να κινητοποιήσει τα πλήθη, απολαμβάνει ευρείας διεθνούς στήριξης, ωστόσο δεν ελέγχει πολλά επίπεδα εξουσίας στη Βενεζουέλα.

Τα τέσσερα σενάρια κατά τον Guardian:
Ο Μαδούρο μένει, αλλά για πόσο;
Το πρώτο σενάριο που αναλύει η βρετανική εφημερίδα προβλέπει την παραμονή του Μαδούρο στην εξουσία: Ήδη ο πρόεδρος που διαδέχθηκε τον Ούγκο Τσάβες, έχει επιζήσει δύο παρόμοιων προκλήσεων. Έπειτα από μαζικές διαδηλώσεις του 2014, έβαλε στο στόχαστρο τους ηγέτες της αντιπολίτευσης, όπως τον μέντορα του Γκουαϊδό, τον Λεοπόλδο Λόπες, που συνελήφθη και του απαγορεύτηκε να θέσει υποψηφιότητα για κάποιο αξίωμα.
Νέο κύμα διαδηλώσεων ξέσπασε το 2017, όταν ο Μαδούρο υποβάθμισε την εθνοσυνέλευση της Βενεζουέλας, έπειτα από την εκλογική νίκη της αντιπολίτευσης. Οι διαδηλώσεις κατεστάλησαν με σιδερένια πυγμή: Πάνω από 120 διαδηλωτές σκοτώθηκαν και εκατοντάδες τραυματίστηκαν. Η διεθνής κοινότητα καταδίκασε τις ενέργειες του καθεστώτος, ωστόσο ο Μαδούρο πέτυχε να εδραιώσει την εξουσία του. Η εν λόγω προσέγγιση, συνεχίζει ο Guardian, δεν φαίνεται να είναι εξίσου λειτουργική για το καθεστώς. Παρότι ο Μαδούρο διατηρεί τη στήριξη της Ρωσίας, της Κίνας και της Τουρκίας, πιέζεται με ασφυκτικό τρόπο από τη διεθνή κοινότητα, περιλαμβανομένου και μεγάλου αριθμού χωρών της Λατινικής Αμερικής.
Από την άλλη, οι ανώτατοι αξιωματικοί του στρατού στηρίζουν το καθεστώς, αλλά υπάρχει κύμα αυτομολήσεων από κατώτερους αξιωματικούς. Εάν ο Μαδούρο λοιπόν επιζήσει της κρίσης, θα πρέπει να βρει τρόπο ώστε να πληρώσει τους αξιωματικούς, αναφέρει η εφημερίδα.

Αντικατάσταση του Μαδούρο ή πραξικόπημα
Ακόμη ένα σενάριο –που ωστόσο δεν θα ωφελούσε τον λαό κατά την εφημερίδα- θα ήταν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το οποίο θα οδηγούσε έναν στρατηγό ή μια σημαίνουσα προσωπικότητα στην εξουσία. Αυτό ωστόσο θα σημαίνει πρακτικά επιστροφή στις… παλιές καλές συνήθειες: Αυταρχισμός, διαφθορά και κακοδιαχείριση.
Ενδεχόμενοι διάδοχοι του Μαδούρο από τον στρατό θα ήταν είτε ο υπαρχικός του Μαδούρο και πρώην στέλεχος των ενόπλων δυνάμεων Ντιοσντάντο Καμπέγιο είτε ο υπουργός άμυνας της Βενεζουέλας Παδρίνο Λόπεζ. Και οι δύο απολαμβάνουν τη στήριξη του στρατού, αλλά έχουν αρκετά μεγάλη δημοτικότητα. Υποψήφιοι θα μπορούσαν να είναι η αντιπρόεδρος Ντέλσι Ροντρίγκες ή ο προκάτοχός της Ταρέκ Ελ Αϊσάμι. Σε κάθε περίπτωση, εκτιμά ο Guardian, αυτό δεν θα καθησύχαζε την αντιπολίτευση. Και εάν οι πολιτικές επιλογές είναι εκτός συζήτησης, συνεχίζει η εφημερίδα, υπάρχει μεγάλο ρίσκο οι αντίπαλοι του καθεστώτος να μετατρέψουν τις διαδηλώσεις σε ένοπλη εξέγερση.

Ομαλή μετάβαση
Μια μετάβαση στη δημοκρατία θα ήταν ο πιο εύκολη δίοδος για να δοθεί ένα τέλος στο αδιέξοδο. Αλλά ο Μαδούρο δεν μπορεί να αποκομίσει εμφανή κέρδη, τουναντίον χάνει τα πάντα: Δηλαδή παραδίδει την εξουσία. Έχει υπονοήσει πως είναι ανοιχτός σε διαπραγματεύσεις υπό την επίβλεψη κάποιου διεθνούς παράγοντα, ωστόσο κατά τις προηγούμενες φορές χρησιμοποίησε παρόμοιες συνομιλίες για να κερδίσει χρόνο και να διχάσει την αντιπολίτευση.
Ακόμη και εάν ο Μαδούρο συναινέσει να παραδώσει τον προεδρικό θώκο, δεν θα διακινδυνεύσει οποιαδήποτε παραδοχή ότι το καθεστώς του είναι αυταρχικό, ούτε επίσης οι χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι και στρατιωτικοί που τον στήριξαν.
Ο Γκουαϊδό υποσχέθηκε αμνηστία στα μέλη των ενόπλων δυνάμεων «που θα συμβάλουν στην αποκατάσταση της δημοκρατικής τάξης». Ο Μαδούρο και ο στενός του κύκλος ενδεχομένως να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη Βενεζουέλα και δεν είναι ξεκάθαρο το που θα μπορούσαν να βρουν άσυλο. Οι βασικότεροι υποστηρικτές του είναι η Ρωσία, η Κίνα, η Κούβα και η Τουρκία και παραμένει άγνωστο τι θα έδινε κίνητρο σε αυτές τις χώρες ώστε να υποδεχθούν τον αμφιλεγόμενο ηγέτη.

Πόλεμος
Ο Μαδούρο χαρακτήρισε τα δεινά που πέρασε η χώρα του, «αποτέλεσμα της διαρκούς ιμπεριαλιστικής εκστρατείας οικονομικού πολέμου, που διεξάγουν οι ΗΠΑ». Αυτό το αφήγημα τον εξυπηρέτησε δεόντως, στοιχίζοντας από πίσω του τους στρατηγούς του και όποια λαϊκή υποστήριξη του έχει απομείνει. Τώρα ωστόσο, ορισμένοι αναλυτές φοβούνται ότι τα «γεράκια» στην Ουάσινγκτον και το Καράκας θα οδηγήσουν τις δύο χώρες σε μια πραγματική σύγκρουση.
Η κρίση στη Βενεζουέλα γέννησε και το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα που γνώρισε η Λατινική Αμερική στην σύγχρονη ιστορία της και οι γειτονικές χώρες μοιάζουν όλο και πιο ανυπόμονες προς την κατεύθυνση της εξεύρεσης λύσης στην κρίση.
 Προς το παρόν το ενδεχόμενο μιας στρατιωτικής σύγκρουσης μοιάζει μακρινό, ωστόσο, θεωρητικά, οι δεξιόστροφες κυβερνήσεις της Βραζιλίας και της Κολομβίας θα συμμετείχαν σε μία συμμαχία υπό τις ΗΠΑ κατά του Μαδούρο.
Μια τέτοια σύρραξη, ο πρώτος πόλεμος μεταξύ κρατών της Λατινικής Αμερικής εδώ και δέκα χρόνια, θα ήταν παρατεταμένη, αιματηρή και με απρόβλεπτες προεκτάσεις. Αλλά ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Ντ. Τραμπ εθεάθη να κρατά ένα σημειωματάριο στο οποίο αναγραφόταν η φράση «5.000 στρατιώτες στην Κολομβία», κάτι που προκάλεσε ανησυχίες ότι οι ΗΠΑ επεξεργάζονται την εν λόγω επιλογή. Αυτός ο αριθμός ωστόσο δεν αρκεί: Στην αμερικανική εισβολή στον Παναμά [τέλη του 1989] ενεπλάκησαν 27.000 στρατιώτες.
«Νομίζω ότι ο Τζον Μπόλτον απλά μπλόφαρε, ωστόσο εάν αυτό συμβεί (η μεταστάθμευση 5.000 στρατιωτών στην Κολομβία), θα μπορούσε να είναι το έναυσμα για μια μεγαλύτερη ανάπτυξη (στρατευμάτων), εάν ιδίως υπάρξει οποιαδήποτε εισβολή από τη Βενεζουέλα», σχολίασε στον Guardian ο Άνταμ Ίσακσον αναλυτής ασφαλείας και συνέχισε:
«Κανείς δεν μπορεί να πει πως θα κλιμακωθεί (αυτό το ενδεχόμενο). Οποιοσδήποτε πόλεμος που περιλαμβάνει την Κολομβία και τη Βενεζουέλα θα ήταν καταστροφικός, καθώς και οι δύο χώρες διαθέτουν ισχυρές πολεμικές αεροπορίες, θα ήταν ένας πόλεμος που θα μπορούσε να περιλαμβάνει καταστροφή υποδομών, χτυπήματα σε πόλεις και στρατιωτικές βάσεις, όχι απλά μια μεθοριακή διένεξη»...

nonews-news.blogspot.com

Εκάς οι βέβηλοι!

του Γιάννη Τριάντη

Αυτή η ναζιστικών απηχήσεων συμπεριφορά, προϊόν βολικών μύθων και κατασκευασμένων αφηγημάτων σχετικά με τους Εβραίους, δεν συνιστά αμιγώς ελληνικό φαινόμενο.

Οι μύστες στα Ελευσίνια Μυστήρια εμπόδιζαν τους μιαρούς παρείσακτους να εισέλθουν στο ναό για την τελετή μύησης, κραυγάζοντας «Εκάς οι βέβηλοι» (Μακριά οι βέβηλοι).

Τέτοια στεντόρεια κραυγή αρμόζει να ακουστεί εναντίον των ασεβών και μιαρών που κάθε τόσο ασχημονούν και βεβηλώνουν τόπους προσκυνήματος (Εκκλησίες, Συναγωγές, Τεμένη), νεκροταφεία, μουσεία κ.α.
Πρόκειται για ειδεχθείς πράξεις, οι περισσότερες εκ των οποίων, αποκαλύπτουν απεχθή αντισημιτισμό και φασιστική νοοτροπία, όπως η πρόσφατη βεβήλωση του εβραϊκού νεκροταφείου στη Θεσσαλονίκη.
Αυτή η ναζιστικών απηχήσεων συμπεριφορά, προϊόν βολικών μύθων και κατασκευασμένων αφηγημάτων σχετικά με τους Εβραίους, δεν συνιστά αμιγώς ελληνικό φαινόμενο.

Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. στη Γαλλία) δεν έχουν επισυμβεί μονάχα βεβηλώσεις Συναγωγών και εβραϊκών κοιμητηρίων, αλλά και δολοφονικές επιθέσεις εναντίον Γαλλοεβραίων, κάτι πού ευτυχώς δεν έχει παρατηρηθεί στη χώρα μας.
Όμως αυτό δεν συνιστά λόγο εφησυχασμού, καθώς θάλλει και στη χώρα μας ο αντισημιτισμός – είτε υφέρπων, χωρίς μαζικές εκδηλώσεις δυσανεξίας και μίσους, είτε ασύστολος, ναζιστικών αποχρώσεων, με συγκεκριμένη αποκρουστική πρακτική.
Κατά τούτο, η ακοίμητη αντισημιτική προπαγάνδα, παρότι πρωτόγονη και ανατριχιαστική, δεν αντιμετωπίζεται με καταγγελτικές δηλώσεις, αλλά με σοβαρή ενημέρωση και παράθεση συγκεκριμένων ιστορικών στοιχείων. Για το Ολοκαύτωμα και για τη συνολική ναζιστική φρίκη έναντι των Εβραίων, των Τσιγγάνων και των ομοφυλοφίλων.

Συνολικά η κατάσταση, σχετικά με την ιστορική γνώση , είναι προβληματική. Στη Γαλλία το 20% των πολιτών (από 18 ετών μέχρι 34) δεν έχουν ακούσει ποτέ για το Ολοκαύτωμα. Στις ΗΠΑ, το 10% αγνοεί τι σημαίνει Ολοκαύτωμα. Στην Βρετανία, το 5% πιστεύει ότι δεν συνέβη ποτέ, ενώ ένα υψηλό ποσοστό (64%) αμφισβητεί ότι ο αριθμός των Εβραίων που εξοντώθηκαν από τους Ναζί ανέρχεται στα 6 εκατομμύρια.
Ενημέρωση παιδιόθεν, λοιπόν, συνεχής εγρήγορση πολιτείας/ κοινωνίας και αυστηρή τιμωρία για τους βέβηλους δράστες.
Εκείνο που αντενδείκνυται είναι οι απαγορεύσεις βιβλίων και η τιμωρία των υβριστών. Προσοχή! Των υβριστών που π.χ. είτε σχετικοποιούν τον αριθμό των θυμάτων του Ολοκαυτώματος είτε το αρνούνται, χωρίς να προβαίνουν σε ανόσιες πράξεις ή να προτρέπουν προς διάπραξη.
Η στήλη διατείνεται ότι τέτοιου είδους νόμοι και απαγορεύσεις ενισχύουν τον αντισημιτισμό. Δεν τον αναχαιτίζουν. Διότι οι λογής υβριστές και ασεβείς αποκτούν στέφανου διωκόμενου και θύματος.

Υ.Γ. Οι New York Times, με καθυστέρηση πολλών χρόνων είναι η αλήθεια, παραδέχονται ότι όσοι ασκούν κριτική στο Ισραήλ κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν αντισημίτες. Γεγονός κινδυνώδες και απαράδεκτο.

newpost.gr

Υπέρ της δημοκρατίας αλλά με εκπτώσεις!

  

Συντάκτης: Τάσος Παππάς     
 

-Καλημέρα σας, είμαστε από την εταιρεία «Τάδε Α.Ε.» και κάνουμε μια έρευνα. Θα μπορούσαμε να σας απασχολήσουμε για μερικά λεπτά;

-Παρακαλώ, είμαι στη διάθεσή σας. Ποιο είναι το θέμα;

-Η Βενεζουέλα. Είστε υπέρ ή κατά της ανατροπής του Μαδούρο;

-Τι καούρα σάς έπιασε τώρα για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει μια χώρα που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου και οι διεργασίες στο εσωτερικό της δεν μας επηρεάζουν άμεσα;

-Ε, μα πώς, είναι θέμα δημοκρατίας και ως δημοκράτες και Ευρωπαίοι οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για την εμπέδωσή της σε κάθε γωνιά του πλανήτη και να στηρίζουμε όλους όσοι θέλουν να την προστατεύσουν από τους εχθρούς της.

-Τι ωραία που τα λέτε, να αγιάσει το στόμα σας. Συμφωνώ ότι η δημοκρατία είναι το ύψιστο αγαθό.

-Αρα, δεν διαφωνείτε με την προσπάθεια που γίνεται από πολλές χώρες για την αποκαθήλωση του καθεστώτος Μαδούρο.

-Ποιες είναι αυτές οι χώρες;

-Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, πολλά κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και χώρες της Λατινικής Αμερικής.

-Μάλιστα. Υπάρχουν χώρες που υποστηρίζουν τον Μαδούρο;

-Υπάρχουν, αλλά δεν είναι και πολύ δημοκρατικές.

-Σε ποιες αναφέρεστε;

-Στην Τουρκία του Ερντογάν, στη Ρωσία του Πούτιν, στην Κίνα του προέδρου Σι.

-Οντως, σ’ αυτές τις χώρες η δημοκρατία δεν είναι στα καλύτερά της. Να σας ρωτήσω όμως κάτι;

-Ο,τι θέλετε.

-Ο φασίστας Μπολσονάρο της Βραζιλίας με ποιον είναι;

-Ζητάει κι αυτός να φύγει ο Μαδούρο.

-Δεν βρίσκετε ότι εδώ υπάρχει κάποιο θέμα;

-...

-Να σας ρωτήσω και κάτι άλλο;

-Αλλάζουμε τους ρόλους, αλλά δεν πειράζει.

-Αφού εμείς, και αναφέρομαι στους Δυτικούς, ως πολύ δημοκράτες δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας όταν πρόκειται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις πολιτικές ελευθερίες, το κράτος δικαίου, γιατί δεν κάνουμε κάτι για το θεοκρατικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας, αλλά και για τα καθεστώτα Ερντογάν, Πούτιν και Σι που και εσείς παραδεχτήκατε ότι είναι αυταρχικά; Γιατί δεν ασκούμε πιέσεις να αλλάξουν και εκεί τα πράγματα; Μήπως γιατί με τη Ρωσία και την Κίνα δεν μας παίρνει επειδή είναι μεγάλες δυνάμεις, με την Τουρκία γιατί είναι στο ΝΑΤΟ και έχουμε στενές οικονομικές σχέσεις και με τη Σαουδική Αραβία γιατί με τα λεφτά της στηρίζει τις πολεμικές βιομηχανίες και τον τουρισμό μας και είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά του Ιράν, του βασικού αντιπάλου του Τραμπ στην περιοχή;

-Κοιτάξτε, δεν ήρθα εδώ για να μου κάνετε μάθημα. Σας παρακαλώ πολύ απαντήστε στο αρχικό ερώτημα μου: «Είστε υπέρ ή κατά της ανατροπής του Μαδούρο;».

-Σας απαντώ ευθέως: Είμαι κατά της υποκρισίας. Η ευαισθησία α λα καρτ είναι η αποθέωση της υποκρισίας. Από την Ιστορία ξέρουμε ότι οι αλλαγές κυβερνήσεων γίνονται με τέσσερις τρόπους: επανάσταση, πραξικόπημα, στρατιωτική εισβολή, εκλογές. Την επανάσταση δεν τη βλέπω, το πραξικόπημα δεν το θέλω γιατί θα προκαλέσει εμφύλιο, η εισβολή άλλων χωρών θα οδηγήσει σε πόλεμο, συνεπώς νομίζω ότι η σωστή λύση είναι οι ελεύθερες εκλογές. Και επειδή υπάρχει μπόλικη καχυποψία, να γίνουν με την παρουσία παρατηρητών του ΟΗΕ για να μην έχουμε εκ των υστέρων αμφισβήτηση του αποτελέσματος. Σας κάλυψα;
 

Ανάγωγα-Ανάγωγα-Ανάγωγα

«Παρέδωσε οτιδήποτε μακεδονικό - γλώσσα, εθνότητα, λαό» λέει το VMRO για τον Ζόραν Ζάεφ.

«Παρέδωσε τη Μακεδονία, αναγνώρισε μακεδονική γλώσσα και εθνότητα» λένε τα κόμματα της αντιπολίτευσης για τον Αλέξη Τσίπρα.

Σε ποιον παρέδωσε ο Ζάεφ τα ιερά και τα όσια; Στον Τσίπρα. Σε ποιον παρέδωσε ο Τσίπρας τα ιερά και τα όσια; Στον Ζάεφ.

Υπομονή, η λογική δεν περνάει τις καλύτερες μέρες της.

www.efsyn.gr

Γιώργος Κοντογιώργης «Ο Αριστοτέλης, η δημοκρατία και οι μεθερμηνείες της νεοτερικότητας»

Ομιλία του Οµότιµου
Καθηγητή Πολιτικής Επιστήµης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστηµίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Ο Αριστοτέλης, η δημοκρατία και οι μεθερμηνείες  της νεοτερικότητας», η οποία έγινε στις 14.11.2018 στο Μέγαρο Μουσικής  Θεσσαλονίκης, στα πλαίσια του Α' κύκλου διαλέξεων με θέμα «Ο Αριστοτέλης  σήμερα» που διοργάνωσε το Διεπιστημονικό Κέντρο Αριστοτελικών Μελετών, ΑΠΘ.

Έντουαρντ Χόπερ: Η μοναξιά είναι από χρώμα

ARTI news

Έμυ Ντούρου

 

Υπήρξε ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του ρεαλισμού στην αμερικανική τέχνη του μεσοπολέμου. O Έντουαρντ Χόπερ, που πέθανε , στις 15 Μαΐου 1967, αποτύπωσε τη μοναξιά του ανθρώπου των αρχών του 20ού αιώνα με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό από τους καλλιτέχνες της εποχής του. Γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου 1882, στο Νίακ της Νέας Υόρκης και πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια σε αυτή τη μικρή επαρχιακή πόλη. Προερχόταν από μια μεσοαστική οικογένεια εμπόρων Βαπτιστών, δανικής καταγωγής, στην οποία τις αποφάσεις έπαιρναν οι γυναίκες. Από τον πατέρα του έμαθε να αγαπά τη ρωσική και γαλλική κουλτούρα, ενώ και οι δύο γονείς του τον ενθάρρυναν να ασχοληθεί με τις τέχνες. Όταν έφτασε στην εφηβεία ήδη ζωγράφιζε με κάρβουνο, λαδομπογιές, νερομπογιές και μελάνι. Οι γονείς του, που ανησυχούσαν για την επαγγελματική του εξέλιξη, τον παρότρυναν να ασχοληθεί με την εικονογράφηση. Έτσι, το 1900 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη προκειμένου να σπουδάσει πάνω στο αντικείμενο και το 1905 έπιασε δουλειά ως εικονογράφος στα περιοδικά μιας διαφημιστικής εταιρίας.

 

Η Ευρώπη και η επιστροφή στην Αμερική

Σύντομα κατάλαβε ότι δεν του πήγαινε το αντικείμενο και το 1906, σε ηλικία 24 ετών, έφυγε για το Παρίσι, όπου και ανακάλυψε την ποίηση του Μποντλαίρ, τα έργα του οποίου έμελλε να διαβάζει και να απαγγέλλει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Μέχρι το 1910 έκανε τρία ταξίδια στην Ευρώπη. Εκεί ήρθε σε επαφή με άλλους ομότεχνούς του και επηρεάστηκε βαθιά από την τεχνοτροπία ζωγράφων, όπως ο Βελάσκεθ και Γκόγια. Οι εικόνες που προσέλαβε από τη ζωή στην Ευρώπη ήταν πλημμυρισμένες από ζεστές διαπροσωπικές σχέσεις. Με την επιστροφή του στις ΗΠΑ ήρθε αντιμέτωπος με μια κοινωνία που του φάνηκε «τρομακτικά σκληρή και ωμή». Αυτήν ακριβώς την κοινωνία, αποτύπωσε στα έργα του.
Επιστρέφοντας στην Αμερική, νοίκιασε ένα στούντιο στη Νέα Υόρκη και δούλεψε σκληρά με στόχο να καλλιεργήσει το προσωπικό του στιλ. Ο πρώτος πίνακας που πούλησε ήταν το Sailing (1911), το 1913 στην τιμή των 250 δολαρίων. Η επιτυχία δεν ήρθε γρήγορα κι έτσι αναγκάστηκε να κάνει άλλες δουλειές προκειμένου να ζήσει. Παράλληλα, έπαιρνε μέρος σε εκθέσεις, ελπίζοντας ότι μια μέρα θα έρθει η αναγνώριση. Και ήρθε. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Το 1925 αγόρασε το πρώτο του αυτοκίνητο, ένα μεταχειρισμένο Dodge, και από τη Νέα Υόρκη πήγε οδηγώντας στο Νέο Μεξικό. Συχνά έφευγε εκτός πόλης με το αυτοκίνητό του και έκανε στάσεις όπου συναντούσε την έμπνευση, στα μοτέλ του εθνικού οδικού δικτύου, στα καφεστιατόρια και στα βενζινάδικα. Αντλούσε έμπνευση από τις μεγαλουπόλεις, τις μικρές επαρχιακές πόλεις και τα παραθαλάσσια τοπία. Ανέδειξε την Αμερική που οι περισσότεροι προσποιούνταν ότι δεν υπήρχε. Την εποχή που άλλοι καλλιτέχνες αποτύπωναν τον ενθουσιασμό και τη χαρά των πολύβουων δρόμων, τους εντυπωσιακούς ουρανοξύστες, τα σφύζοντα από ζωή νυχτερινά κέντρα και τις κομψές γυναίκες με τα ψηλά τακούνια, ο Χόπερ επέμενε να ζωγραφίζει την άλλη όψη του νομίσματος, τη μοναξιά και την μελαγχολία που κουβαλούν οι ψυχές των ανθρώπων της μητρόπολης και την ανία της επαρχίας.
Διέσχισε την Αμερική πέντε φορές από το 1941 έως το 1955, ζωγραφίζοντας μοναχικούς και αινιγματικούς ανθρώπους σε φτηνά μοτέλ με φωτεινές επιγραφές, πελάτες στις καντίνες για τους ξενύχτηδες και θλιμμένους πελάτες σε σκοτεινά, αν και ολόφωτα, μπαρ. Στους πίνακές του, αφηγητές είναι τα φώτα νέον, οι άδειοι δρόμοι, τα άδεια γραφεία και οι σωλήνες του γκαζιού. Οι άνθρωποι αρκετά συχνά είναι απόντες. Ακόμα κι όταν είναι εκεί όμως, μοιάζουν χωρίς ζωή. Μόνοι, αποξενωμένοι και αποκαμωμένοι από το κυνήγι της επιτυχίας που επιβάλλει η βιομηχανική εποχή στις μεγαλουπόλεις, την περίοδο του υποτιθέμενου θριάμβου τους. Στους πίνακες του Χόπερ δεν έχουν την υποχρέωση να χαμογελούν, για να αποδεικνύουν ότι τα κατάφεραν στη ζωή.

 

Ο επιδραστικός Χόπερ

Ο Χόπερ θεωρείται ο πιο «κινηματογραφικός» ζωγράφος. Για τη χρήση του φωτός και την έννοια της πλοκής στο έργο του έχουν γραφτεί πολλά. Το ίδιο και για την επιρροή που έχει ασκήσει διαχρονικά στον Χίτσκοκ, τον Βέντερς, τον Ντάριο Αρτζέντο, τον Σαμ Μέντες και τον Ρίντλεϊ Σκοτ. Το έργο του House by the Railroad (1925), που απεικονίζει μια απόκοσμη βικτωριανή έπαυλη στην άκρη του δρόμου, ήταν η έμπνευση για το σπίτι του Νόρμαν Μπέιτς στο Ψυχώ (Psycho, 1960) του Χίτσκοκ, ενώ από αυτό εμπνεύστηκε και ο Τέρενς Μάλικ για τις Μέρες Ευτυχίας (Days of Heaven, 1978). Το μπαρ στον πίνακα Nighthawks (1942) υπήρξε έμπνευση για δεκάδες ταινίες. Ο Βιμ Βέντερς έστησε ένα ταμπλό βιβάν με το μπαρ του συγκεκριμένου πίνακα, στο Τέλος της Βίας (The End of Violence, 1997). Πριν από τρία χρόνια, οκτώ Ευρωπαίοι σκηνοθέτες, παρακινημένοι από την ενθουσιώδη υποδοχή της έκθεσης έργων του καλλιτέχνη στο Παρίσι, επέλεξαν τον αγαπημένο τους πίνακα του Χόπερ και τον μετουσίωσαν σε μικρού μήκους ταινία, υπό τον τίτλο Βλέποντας τον Χόπερ (Hopper Vu Par).
Ο Χόπερ πέθανε σε ηλικία 85 ετών, στο στούντιό του στη Νέα Υόρκη. Η σύζυγός του, που πέθανε σχεδόν ένα χρόνο μετά, δώρισε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του -περισσότερα από 3.000 έργα- στο Whitney Museum of American Art. Πίνακές του υπάρχουν επίσης, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης και στο Art Institute of Chicago.  Σύμφωνα με μια μερίδα κριτικών τέχνης, ο Χόπερ δεν συγκαταλέγεται στους κορυφαίους ζωγράφους. Οι γραμμές του είναι αδρές και δεν δίνει τόση σημασία στις λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, τα χαρακτηριστικά των προσώπων δεν είναι πάντα ευκρινή. Ωστόσο, όπως είχε παρατηρήσει ο γνωστός κριτικός Κλέμεντ Γκρίνμπεργκ, «αν ήταν καλύτερος ζωγράφος, μπορεί να μην ήταν τόσο σημαντικός καλλιτέχνης».

artinews.gr

Το Ελληνομακεδονικό Κομιτάτο και το πατριωτόμετρο

Παντελής Μπουκάλας

 

Σ​​τα λίγα δευτερόλεπτα που παραχωρεί η γενναιόδωρη κάμερα στον «απλό πολίτη», να πει τη γνώμη του για τα τρέχοντα ή τα «μεγάλα», δεν περιμένει κανείς ν’ ακούσει μια βαθιά ανάγνωση των πραγμάτων, που να πιστοποιεί ικανοποιητική εποπτεία τους. Λόγια συναισθηματικής τάξης περιμένει ν’ ακούσει ο τηλεθεατής – κι αυτά ακούει, θυμωμένα συνήθως και παραπονεμένα. Ξέρει άλλωστε πως οι απόψεις των «ανωνύμων» που θα φτάσουν μέχρι τ’ αυτιά του εξαρτώνται απολύτως από το πού έχει σταθμεύσει προσωρινά το τηλεχειριστήριό του, σε ποιον δίαυλο.

Στα ιδιωτικά κανάλια οι απαντήσεις που δίνουν οι άνθρωποι –στη λαϊκή, στην Ερμού, στην ουρά δημόσιων υπηρεσιών– κυμαίνονται μονίμως ανάμεσα στο «χάλια» και το «μαύρα χάλια». Σποραδικά, η αφανής πλην ολοφάνερη κρησάρα του σταθμού αφήνει να ξεφύγει κάτι διαφορετικό, για να ’χουμε να λέμε ότι μονάχη έγνοια μας είναι ο πλουραλισμός και η αντικειμενικότητα· η ίδια κρησάρα, άλλωστε, αποφασίζει και ποιες ακριβώς από τις αναφορές των ξένων Μέσων στη χώρα μας θα αναπαραχθούν στεντορείως, ποιες παράγραφοί τους θα αποσπαστούν βίαια από τα συμφραζόμενά τους για να υπηρετήσουν το σενάριό μας και ποιες θα αποσιωπηθούν.

Στα κρατικά κανάλια προτιμούνται –ή επιλέγονται– οι αισιόδοξες απαντήσεις, αυτές που βλέπουν φως στο βάθος του τούνελ, κίνηση στην αγορά, μείωση της ανεργίας κτλ. Στην τηλεοπτική αναπαράσταση της πραγματικότητας, κάθε καταγραφέας-προβολέας διαλέγει μια μικρή σφήνα του κόσμου, την πιο βολική γι’ αυτόν, και την παρουσιάζει ανενδοίαστα σαν να πρόκειται για τον πλήρη κόσμο.

Η «σφαιρική ενημέρωση» είναι ένας επιπλέον αστικός μύθος, η δε «πλήρης και ανεξάρτητη ενημέρωση» το παρατσούκλι της προπαγάνδας. Πρέπει ν’ ακούσεις και να διαβάσεις όσο το δυνατόν περισσότερους πομπούς πληροφοριών για να καθαρίσει κάπως η εικόνα στο κεφάλι σου. Για να καταλάβω τι ένιωθαν και τι σκέφτονταν όσοι συγκεντρώθηκαν την Κυριακή στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθούν κατά της συμφωνίας των Πρεσπών προσπάθησα ν’ ακούσω στους σταθμούς και να διαβάσω στις εφημερίδες όσο το δυνατόν περισσότερες αυθόρμητες απαντήσεις τους. Ξαναλέω, δεν περίμενα ν’ ακούσω βαθυστόχαστες εξηγήσεις μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, αλλά λίγες λέξεις που ν’ ακουμπούν στα πράγματα και να μην αποκαλύπτουν βαθύτατη έλλειψη ιστορικής γνώσης, φόβους χωρίς κανένα έρεισμα και κάκιστη σχέση ακόμα και με την τρέχουσα ειδησεογραφία. Δηλαδή, ό,τι χαρακτηρίζει και πολλές απόψεις εκπροσώπων μας στη Βουλή.

Θα υπήρχαν σίγουρα ανάμεσα στο πλήθος και άνθρωποι που ξανάνοιξαν κάποιο βιβλίο Ιστορίας μετά το πέρας των γυμνασιακών τους σπουδών. Θα υπήρχαν και αρκετοί που, ακούγοντας τον κεντρικό ομιλητή, τον Ελληνοαμερικανό πολιτικό Κρις Σπύρου, θα θυμήθηκαν ενοχλημένοι ή προσβεβλημένοι ότι ο ίδιος αυτός εθνικιστής είχε καταγγείλει σαν προδότη της Μακεδονίας και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αλλά και την κ. Ντόρα Μπακογιάννη. Κι άλλοι που θ’ ανατρίχιαζαν στη σκέψη ότι διαδηλώνουν από κοινού με τους πρωταθλητές της ελληνοκαπηλίας, τους νεοναζιστές χρυσαυγίτες, τους ακροδεξιούς εν γένει, που έδρασαν στον Αγνωστο κι ύστερα η θρασυδειλία τους ανακάλυψε προβοκάτορες, και μάλιστα αφρικανικής προελεύσεως, καίτοι γεννημένους στη Νάουσα.

Τη φωνή τέτοιων ανθρώπων, την απάντησή τους στο δημοσιογραφικό ερώτημα «γιατί πήγαν στο Σύνταγμα», δεν έτυχε να την ακούσω. Ακόμα κι αν διατυπώθηκε, την πήρε ο θόρυβος. Ο θόρυβος του συνθήματος που κυριάρχησε και σε αυτήν τη συγκέντρωση: «Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική». Η ελλαδική Μακεδονία είναι σίγουρα ελληνική. Και για να γίνει ελληνική, για να επικρατήσει μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους το μειοψηφικό έως τότε ελληνικό στοιχείο, χρειάστηκε να γίνουν πολλά, που δεν είναι όλα τους τόσο αγαθά και ενάρετα όσο τα σχηματίζει αναδρομικά η εξιδανικευτική παρουσίασή τους. Πλην της δικής μας Μακεδονίας, όμως, υπάρχουν και τα μη ελλαδικά και μη ελληνικά μακεδονικά εδάφη της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έτσι όπως η ίδια η –νικήτρια– Ελλάδα τα αποδέχτηκε με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, το 1913: το 39% σερβικό, το 9,5% βουλγαρικό και το 0,5% αλβανικό. Ελλαδικό είναι το 51%.

Τα γράφουν και τα βιβλία αυτά. Τα δικά μας, τα επίσημα. Oχι τα βουλγάρικα ή τα «γυφτοσκοπιανά». Αλλα βιβλία, που δεν κρύβονται και δεν κρύβουν, γράφουν ότι πρώτοι οι Ελληνες διπλωμάτες και πολιτικοί μίλησαν περί μακεδονικού λαού και περί συγκρούσεως «μεταξύ ελληνιζόντων Μακεδόνων και βουλγαριζόντων Μακεδόνων», θέλοντας να αντιτεθούν και με αυτόν τον τρόπο στον βουλγαρικό εθνικισμό, αλλά και στον σλαβικό. Αναφέρουν ακόμα ότι πριν ο Στράτης Μυριβήλης μιλήσει στη «Ζωή εν τάφω» για «Μακεντόν ορτοντόξ», ο ίδιος ο Παύλος Μελάς έγραψε το 1904 στη σύζυγό του, τη Ναταλία Μελά, από κάποιο σλαβόφωνο χωριό της Μακεδονίας: «Δεν εννοήσαμεν αν η γλώσσα ήτον η μακεδονική ή η ελληνική». Ή ότι η Πηνελόπη Δέλτα στα «Μυστικά του βάλτου» (το ευαγγέλιό μας υποτίθεται, μαζί με τα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη) λέει τα εξής για την τουρκοκρατούμενη Μακεδονία: «Ηταν ένα κράμα όλων των βαλκανικών εθνικοτήτων τότε η Μακεδονία. Eλληνες, Βούλγαροι, Ρουμούνοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, ζούσαν φύρδην μίγδην κάτω από το βαρύ ζυγό των Τούρκων. Η γλώσσα τους ήταν η ίδια, μακεδονίτικη, ένα κράμα και αυτή από σλαβικά κι ελληνικά, ανακατωμένα με λέξεις τούρκικες. Εθνική συνείδηση είχαν μακεδονική μονάχα».

Αυτοί δεν αυτολογοκρίθηκαν (πλην του Μυριβήλη, που, πολύ αργότερα, απάλειψε τις «αντεθνικές» αναφορές), ούτε λογόκριναν την Ιστορία. Αντίθετα, εμείς σήμερα διαδηλώνουμε ότι «μας κλέβουν την Ιστορία, μας κλέβουν το όνομα, την ταυτότητα, τη Θεσσαλονίκη» – τέτοιες απαντήσεις έδιναν οι ερωτώμενοι. Παρότι εμείς, και μάλιστα σε καιρό ειρήνης, υποχρεώνουμε τους γείτονες της ΠΓΔΜ ν’ αλλάξουν το όνομα της χώρας τους, να δηλώσουν ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον Μεγαλέξανδρο, όπως τους έτρωγε το μυαλό ο μεγαλομανής Νίκολα Γκρούεφσκι, να συνομολογήσουν ότι η γλώσσα τους είναι σλαβική, να εγκαταλείψουν το αστέρι της Βεργίνας.

Με το πατριωτόμετρο που κρατούν σήμερα στα χέρια τους όσοι σωβινιστές-αλυτρωτιστές καλούν μεν σαν μάρτυρα την Ιστορία, φροντίζουν όμως να σκίσουν πρώτα τις σελίδες της που δεν ευνοούν ιδιαίτερα το σενάριό τους, και ο Παύλος Μελάς ακόμα θα αποδεικνυόταν μειωμένης πατριωτικότητας, αφού αποδεχόταν αναγκαστικά αυτό που άκουγαν τα αυτιά του, «την μακεδονικήν» (ενώ εμείς σήμερα κάνουμε πως δεν ακούμε τα «ντόπια» ή «ντόπικα»). Και ο (αρχικός) Μυριβήλης, βέβαια, εθνικός μειοδότης θα έβγαινε στο μέτρημα. Και σίγουρα ο σλαβόφωνος καπετάν Κώττας. Και όλοι οι μακεδονομάχοι, που απηύθυναν τις προκηρύξεις τους στους «μπράτε Μακεντόντση»: «Προκλαμάτσια να Ελληνομακεντόνσκη Κομιτέτ οτ’ Ατηνα ζα νάσητε μπράτε Μακεντόντση». Δηλαδή: «Προκήρυξις Ελληνομακεδονικού Κομιτάτου προς τους αδελφούς Μακεδόνας».
* Εικόνα: «Βόσπορος», της Θάλειας Φλωρά-Καραβία. Από την κοινή έκθεση με έργα της Σοφίας Λασκαρίδου, με τίτλο «113 χρόνια μετά» στον Χώρο Τέχνης στις 5 Φεβρουαρίου. Στοά πλατείας Κοραή.

www.kathimerini.gr

Εθνομηδενίστηκα

 

Συντάκτης: Νόρα Ράλλη

«Eίμαι 41 χρόνια βουλευτής!»... Το είπε. Προχθές στη Βουλή. Κι από τότε τόσο μ᾽ έχει τρομοκρατήσει αυτή η φράση (η φράση, όχι ο ίδιος), που σχεδόν δεν μπορώ ούτε κάτι άλλο να σκεφτώ ούτε κάπως αλλιώς να ξεκινήσω (μη σου πω και συνεχίσω).

Ημουν γύρω στα 8. Τετάρτη Δημοτικού. Πολύ μικρή πήγα σχολείο, είχα κερδίσει και χρονιά -κόψε κι αλώνισε, που λέει κι η γιαγιά μου. Ως πρώτη μαθήτρια (μια φορά φυτό, για πάντα φυτό) σε κάποια εθνική γιορτή μού ᾽δωσαν να κρατάω τη σημαία. Σαν τώρα το θυμάμαι... Να τα ποιήματα, να τα τραγούδια, κάτι οι χοροί, κάτι οι λόγοι των επισήμων, ήμουν και μικρή, ήμουν και κοριτσάκι, ήταν και ψηλό το κοντάρι, κουράστηκα. Εκεί προς το τέλος της γιορτής γυρίζω στη μαμά μου και της λέω: «Την κρατάς για λίγο;». «Αν δεν μπορείς να κρατάς τη σημαία, να μην την παίρνεις ολωσδιόλου».

Αυτό απάντησε και ποτέ δεν το ξέχασα. Η μητέρα μου πολύ νέα έγινε μανούλα. Από αριστερή οικογένεια, που ήρθε στην Αθήνα επί χούντας, για να φύγει ο παππούς εργάτης στη Γερμανία. Τελικά, μείνανε στην πρωτεύουσα. Ακόμα έχει να το λέει η γιαγιά μου που αφήσανε σπίτια και ζώα και χωράφια, για να γίνουν υπηρετικό προσωπικό σε άλλους. Στους «έχοντες».

Κι αυτοί «είχαν». Οσα χρειάζονταν, μια χαρά τα είχαν. Αλλά τότε όλοι έφευγαν εργάτες -κάτι η Κατοχή, κάτι ο Εμφύλιος, δεν τους κράταγαν τα πατρογονικά τους. Στο μυαλό μου, από μικρή, είχα συνδέσει τα χρώματα της σημαίας και την έννοια της «πατρίδας» (όσο μπορούσα να συνδέσω τέτοιες έννοιες τελοσπάντων) με το χωριό. Με την ήμερη φύση, τα ζώα, τα χασίματά μας στο βουνό και να μας ψάχνουν όλοι, τις πίτες της γιαγιάς, τις ιστορίες των παππούδων. Δεν είχα μεγαλώσει με πατριωτικά συνθήματα ή μεγαλοστομίες περί έθνους και ηρώων. Μόνο πως το χωριό μου ήταν το χωριό του Σκουφά της Φιλικής Εταιρείας ήξερα, που καλά καλά Φιλική Εταιρεία τι ήταν δεν ήξερα, αλλά κάπως περήφανη ήμουν γιατί καταλάβαινα πως πολλά διαβασμένος ήταν ο Σκουφάς και με κάτι άλλους διαβασμένους ενώθηκε για να βοηθήσουν ένα λαό, που να μορφωθεί δεν πρόκανε, και αυτό μου έφτανε.

Μην τα πολυλογώ, μια γλύκα μου ᾽ρχόταν στον νου στο άκουσμα της λέξης «πατρίδα». Τους φίλους μου σκεφτόμουν στο χωριό, τα βουνά και τις πίτες (όποιος έχει φάει πίτα ηπειρώτικη με νιώθει). Γι' αυτό και κάπως σαν να ντράπηκα, όλα τούτα ντράπηκα, με τα λόγια της μαμάς μου. Ούτε σύμβολο ένιωθα πως ήταν η σημαία, ούτε τίποτα. Μια ενότητα την ένιωθα: παιχνιδιού και χαράς, ουρανού και γης προγονικής και αγαπημένων (προσώπων και φαγητών).

Ε, κάποια στιγμή μεγάλωσα. Το καθυστέρησα όσο μπορούσα, δεν λέω, αλλά συνέβη. Εμαθα Ιστορία, διάβασα πολύ (είπαμε, μια φορά φυτό...). Εγινα και πολίτης. Ψήφιζα!... Και τότε κατάλαβα τη βαθιά ξεφτίλα τους. Κατάλαβα, γιατί το είδα. Το είδα κι αναρωτήθηκα γιατί. Μετά έμαθα το παρελθόν τους και ντράπηκα τρισχειρότερα ακόμα: ανέκαθεν η Δεξιά οικειοποιούνταν με το έτσι θέλω «έθνος» και «πατρίδα», ειδικά όταν στριμωχνόταν. Μέχρι και τα χρώματα της σημαίας έβαλε στο σήμα της. Μέχρι και τη λέξη «Δημοκρατία» στον τίτλο της. Για να γίνεται απευθείας η σύνδεση βλέπεις, να μην αφήσει κανένα περιθώριο «παρεξήγησης». Υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα;

Τι να σου κάμω, κύριε Σαμαρά μου, που είσαι και 41 χρόνια βουλευτής! Τι να σου κάμω, που δεν μπορώ να «συνδεθώ» ακαριαία με την εθνικοφροσύνη μου. Δεν τη βάζω σε ένα σήμα, σ᾽ ένα όνομα και φινίτο. Χρειάζομαι και το παιχνίδι και το βουνό και την πίτα ολόκληρη για να εθνικοπατριωτιστώ.

Ολα. Ως μία ενότητα. Ως μία γεύση -συνήθως γλυκιά. Ακόμα και ως ένα κοντάρι που με κουράζει.

Οχι ως πέτρες και μολότοφ σε σπίτια, ούτε ως καδρόνια σε κεφάλια, ούτε ως απειλητικές φιλοναζιστικές φανφάρες. Και φυσικά, ούτε με μισή ζωή βουλευτιλίκι και μάλιστα «γαλανόλευκο».

www.efsyn.gr

Πώς ο Κοτζιάς κλώτσησε την ευκαιρία της ομολογίας Ζάεφ-Ντιμιτρόφ

 

Από

Σταύρος Λυγερός

 

Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών που οδήγησαν στη Συμφωνία των Πρεσπών, η σλαβομακεδονική ηγεσία είχε προσφέρει στην ελληνική διπλωματία το όπλο για να αποδομήσει τη διαπραγματευτική άμυνα των Σκοπίων. Οι... Ζάεφ-Ντιμιτρόφ είχαν ομολογήσει ότι δεν μπορούν να μονοπωλούν ως κράτος τον όρο «Μακεδονία», ο οποίος περιγράφει μία ευρύτερη γεωγραφική περιοχή. Γι’ αυτό και αποδέχθηκαν γεωγραφικό προσδιορισμό. Η ομολογία τους αυτή ήταν διπλωματικά η αχίλλειος πτέρνα τους.
Η ελληνική διπλωματία, όμως, πάλευε για το αμετάφραστο της κρατικής ονομασίας, που ήταν σίγουρο πως, ακόμα και αν γινόταν δεκτό, δεν θα ίσχυε στην πράξη. Η Μακεδονία είναι όρος εγγεγραμμένος στη διεθνή ορολογία και λόγω ιστορίας και λόγω ονομασίας του γειτονικού κράτους επί δεκαετίες. Ως εκ τούτου ήταν μάταιος κόπος να επιβάλεις το «τάδε Ματσεντόνια». Το κρίσιμο ήταν αλλού.
 Ο Κοτζιάς όφειλε να θέσει στον Σλαβομακεδόνα συνομιλητή του ένα απλό ερώτημα: αφού και τα ίδια τα Σκόπια αποδέχονται πως δεν μπορούν να μονοπωλούν τον όρο «Μακεδονία», επειδή είναι Μέρος κι όχι Όλον, τότε αυτό πρέπει να ισχύει και για τα παράγωγά του. Πώς, λοιπόν, διεκδικούν το δικαίωμα να ονομάζουν τους εαυτούς «Μακεδόνες» και τη γλώσσα τους «μακεδονική»; Δεν συνιστά αυτό μονοπώληση;

Ενώ είναι μία από τις εθνότητες που κατοικούν στην ευρύτερη γεωγραφική Μακεδονία, δηλαδή είναι Μέρος, πως διεκδικούν να αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες»; Θα το δικαιούνταν αν ήταν Όλον, αν πληθυσμιακά κυριαρχούσαν σε ολόκληρη την περιοχή της Μακεδονίας. Αυτό, όμως, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι, δεν ισχύει. Όπως όλες οι άλλες εθνότητες μπορούν να χρησιμοποιούν εθνογεωγραφικό όρο για να περιγράψουν ονομάσουν την εθνότητά τους, όπως π.χ. Σλάβοι της Μακεδονίας = Σλαβομακεδόνες.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τη γλώσσα. Οι ίδιοι αναγνώρισαν ότι ανήκει στην οικογένεια των νότιων σλαβικών γλωσσών. Κατά συνέπεια, δεν είχαν λογικό επιχείρημα να αρνηθούν μέχρι το τέλος το όνομα σλαβομακεδονική. Η Ελλάδα, άλλωστε, δεν αμφισβητεί τη γλώσσα τους. Αμφισβητεί τον σφετερισμό του ονόματος «μακεδονική», επειδή παραπέμπει ευθέως σε «μακεδονικό» έθνος.

Η αρχική εμμονή των Σλαβομακεδόνων να ονομάζουν στο εσωτερικό το κράτος τους «Μακεδονία», τους εαυτούς του εθνικά «Μακεδόνες» και τη γλώσσα «μακεδονική» αποδεικνύει πως στην πραγματικότητα αρνούνται να αποδεχθούν αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύουν στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας. Πως επιδιώκουν, δια της μονοπώλησης του ονόματος Μακεδονία και των παραγώγων του, να διατηρήσουν ζωντανό τον φαντασιακό αλυτρωτισμό («Μακεδονισμός»), ο οποίος εξαρχής αποτέλεσε την κρατική ιδεολογία τους.
Είναι προφανές πως τα παραπάνω ισχύουν για τη γεωπολιτική πτυχή. Δεν αφορούν την ιστορική πτυχή. Η ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά των αρχαίων Μακεδόνων είναι οργανική συνιστώσα της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς. Επί αυτής δεν έχουν το παραμικρό δικαίωμα οι Σλάβοι που εποίκισαν τμήματα της ευρύτερης Μακεδονίας 1000 χρόνια μετά. Το πρόβλημα είναι προ πολλού λυμένο και από την ιστορική επιστήμη, αλλά και από τη μαζική κουλτούρα του Χόλιγουντ με το φιλμ για τον Μέγα Αλέξανδρο.
Κατά συνέπεια, ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είναι κοινή κληρονομιά των Ελλήνων και των Σλαβομακεδόνων, όπως αυθαιρέτως ισχυρίσθηκε ο Ζάεφ και όπως είχε πει στο Βελιγράδι ο Τσίπρας. Η αρχαία Μακεδονία, άλλωστε, δεν είχε τα ίδια όρια με τη Μακεδονία των νεότερων χρόνων, έτσι όπως αυτά καθιερώθηκαν -εν πολλοίς αυθαιρέτως και με σκοπιμότητα- στον 19ο αιώνα, στο συνέδριο του Βερολίνου. Σε γενικές γραμμές, η αρχαία Μακεδονία περιοριζόταν στην περιοχή που καλύπτει σήμερα η ελληνική Μακεδονία...

slpress.gr

Σωκράτης Μάλαμας 'Και τι δεν κάνω'

Μουσική: Άκης Πάνου

Στίχοι: Άκης Πάνου

Τραγούδι - Σωκράτης Μάλαμας

Κιθάρα - Δημήτρης Λάππας

Κιθάρα - Σωκράτης Μάλαμας

Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Διονυσίου (1968)

Ηχογράφηση - Μίξη - Mastering: Γιάννης Παξεβάνης

Δημιουργία Βίντεο: Αριστοτέλης Παπακωνσταντίνου

Και αν η Βενεζουέλα ήταν μέλος της Ε.Ε.;

 

Άρης Χατζηστεφάνου

Αρκετές από τις κατηγορίες που απευθύνει η Ε.Ε. εναντίον της Βενεζουέλας θα μπορούσαν να ασκηθούν και εναντίον αρκετών ευρωπαϊκών χωρών. Αφού λοιπόν κάναμε την Κολομβία εταίρο μας στο ΝΑΤΟ, γιατί να μη δώσουμε μία ευκαιρία και στο Καράκας;

 

Η επιχείρηση της αστυνομίας διήρκεσε σχεδόν 24 ώρες. Περίπου 16 άτομα προσήχθησαν στα κεντρικά της Ασφάλειας, όπου ανακρίθηκαν και ύστερα προφυλακίστηκαν ή τους ανακοινώθηκε δικάσιμος. Ανάμεσά τους δύο δήμαρχοι, τοπικοί αξιωματούχοι, ένας φωτορεπόρτερ και μέλη αντικυβερνητικών οργανώσεων. Αρκετοί από τους προσαχθέντες θα καταλήξουν σε διπλανά κελιά με τους τέσσερις σημαντικότερους πολιτικούς κρατούμενους που βρίσκονται στη φυλακή ή θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν κρυφά τη χώρα και να ζουν σαν πολιτικοί πρόσφυγες.

Αν η συγκεκριμένη επιχείρηση είχε πραγματοποιηθεί στη Βενεζουέλα, οι τηλεοπτικοί σταθμοί, που ως γνωστόν έχουν αφιερώσει την ύπαρξή τους στην προάσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας, θα διέκοπταν αμέσως το πρόγραμμά τους, ο Τραμπ θα διέταζε το Πεντάγωνο να εξετάσει σχέδια στρατιωτικής εισβολής, ενώ η Ν.Δ. θα ζητούσε έκτακτη σύγκληση της ολομέλειας της Βουλής. Επειδή όμως οι συλλήψεις πραγματοποιήθηκαν πριν από δέκα ημέρες στην Ισπανία, η είδηση δεν μεταδόθηκε από σχεδόν κανένα ξένο τηλεοπτικό δίκτυο.

Στην περσινή αποστολή μας στη Βαρκελώνη γνωρίσαμε Καταλανούς δημοσιογράφους που δέχονται επισκέψεις της αστυνομίας στην αίθουσα σύνταξης και απειλούνται με πρόστιμα και διώξεις αν χρησιμοποιήσουν συγκεκριμένες λέξεις στα δελτία ειδήσεων (όπως τις λέξεις «πολιτικός κρατούμενος»). Μιλήσαμε με οικογένειες πολιτικών κρατουμένων που ταξιδεύουν κάθε εβδομάδα 700 χιλιόμετρα για να δουν για λίγα λεπτά τους αγαπημένους τους. Ακούσαμε επίσης ιστορίες για τον Ισπανό ράπερ Βαλτρόνικ που ζει ως πολιτικός εξόριστος στο Βέλγιο γιατί στους στίχους των τραγουδιών του προσέβαλλε τον βασιλιά [καθώς η Ισπανία, όπως και άλλες επτά χώρες της Ε.Ε., δεν είναι δημοκρατίες (republic) αλλά βασίλεια].

«Οι άνθρωποι αυτοί», μου εξηγούσε ο πρώην ειδικός εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ, Αλφρεντ ντε Ζάγιας, «αποτελούν πέραν πάσης αμφιβολίας πολιτικούς κρατούμενους καθώς διώκονται αποκλειστικά για τις πεποιθήσεις τους – σε αντίθεση με αρκετούς από τους κρατούμενους στη Βενεζουέλα που κατηγορούνται για την πρόκληση ταραχών ή ακόμη και τη συμμετοχή σε απόπειρες πραξικοπημάτων». Ενώ όμως στη Βενεζουέλα o Χουάν Γουαϊδό, που αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος κατά παράβαση του Συντάγματος, κυκλοφορεί ελεύθερος, στην Ισπανία ο Κάρλος Πουτζντεμόν τελεί υπό καθεστώς συνεχών διώξεων για τη διενέργεια ενός δημοψηφίσματος.

Ακόμη και όταν η ισπανική αστυνομία εξάντλησε τη βαναυσότητά της στα σώματα ειρηνικών διαδηλωτών, τις ημέρες του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας, η Ε.Ε. έσπευσε να προσφέρει πλήρη κάλυψη στη Μαδρίτη δηλώνοντας ότι η χρήση βίας δεν ήταν ασύμμετρη, όπως κατήγγειλαν οι μεγαλύτερες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Παρόμοια σιωπή τηρεί η Ευρωπαϊκή Ενωση στις επιθέσεις της γαλλικής αστυνομίας στα «κίτρινα γιλέκα», που μέχρι στιγμής έχουν οδηγήσει σε 2.000 τραυματισμούς διαδηλωτών, από τους οποίους 17 έχασαν το μάτι τους από πλαστικές σφαίρες και τουλάχιστον τέσσερις ακρωτηριάστηκαν.

Προφανώς κάθε σύγκριση με αντίστοιχες συγκρούσεις στη Λατινική Αμερική απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή. Στα μεγάλα επεισόδια του 2017 στη Βενεζουέλα σκοτώθηκαν 120 άτομα. Σε αντίθεση όμως με όσα ψευδώς μετέδιδαν μεγάλα μέσα ενημέρωσης αλλά και διεθνείς οργανισμοί, τα θύματα δεν ήταν όλοι διαδηλωτές που σκοτώθηκαν από την αστυνομία. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονταν νεκροί αστυνομικοί, υποστηρικτές του Τσάβες (αρκετοί από τους οποίους κάηκαν ζωντανοί από τη δεξιά αντιπολίτευση), δεκάδες περαστικοί που βρέθηκαν κατά λάθος στο επίκεντρο επεισοδίων, αλλά ακόμη και κοινοί ληστές που σκοτώθηκαν καθώς επιχειρούσαν να κάνουν πλιάτσικο σε καταστήματα. Επίσης αρκετοί Βενεζουελάνοι αστυνομικοί καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν για την αγριότητα που επέδειξαν εναντίον διαδηλωτών.

«Μπορείτε να φανταστείτε», αναρωτιόταν πρόσφατα ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Στιβ Ελνερ, «πώς θα αντιδρούσε η αστυνομία στις ΗΠΑ ή στην Ευρώπη εάν διαδηλωτές άρχιζαν να πυροβολούν εναντίον της ή τοποθετούσαν εκρηκτικούς μηχανισμούς σε οχηματοπομπές, όπως συνέβη στη Βενεζουέλα;»

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο βέβαια τίμησε αυτές τις πράξεις παραδίδοντας το Βραβείο Ζαχάροφ στους συγκεκριμένους διαδηλωτές.

Μπορεί βέβαια να υποθέσει κανείς ότι εάν η Βενεζουέλα ήταν μέλος της Ε.Ε. θα αντιμετώπιζε και πολύ λιγότερη κριτική, όταν ο Μαδούρο αντικατέστησε την Εθνοσυνέλευση με τη Συνταγματική Συνέλευση. Η κίνηση, αν και αμφισβητήσιμη, ήταν εξίσου συνταγματική και νόμιμη με την τοποθέτηση μη εκλεγμένων τραπεζιτών σε πρωθυπουργικές θέσεις (Ελλάδα, Ιταλία), αλλά και την ακύρωση δημοψηφισμάτων στις περιπτώσεις που οι ευρωπαϊκοί λαοί ψήφιζαν… λάθος (Ελλάδα, Δανία, Γαλλία, Ιρλανδία, Ολλανδία).

Ίσως, αυτό που θα καθιστούσε τη Βενεζουέλα παράταιρη για τα δεδομένα του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού να είναι το ότι έχει πραγματοποιήσει 25 εκλογικές αναμετρήσεις σε διάστημα 20 χρόνων, γεγονός που δεν είναι ιδιαίτερα συμβατό με το πνεύμα της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας της Δύσης. Από την άλλη, η διάρκεια που παραμένουν στην εξουσία οι Βενεζουελάνοι ηγέτες είναι παρόμοια με αρκετών Ευρωπαίων. Ο Τσάβες κυβέρνησε 14 χρόνια, όσα δηλαδή και η Ανγκελα Μέρκελ, ο Κόνραντ Αντενάουερ και ο Φρανσουά Μιτεράν και σίγουρα πολύ λιγότερα από τα 18 χρόνια του Γιούνκερ στην πρωθυπουργία του Λουξεμβούργου ή το ρεκόρ των 26 χρόνων που κατείχε ο πρόεδρος της Φινλανδίας Ούρο Κέκονεν.

Θα μπορούσε, λοιπόν, η Βενεζουέλα να είναι μέλος της Ε.Ε.; Αν εξαιρέσουμε τους γεωγραφικούς περιορισμούς και σταθούμε μόνο στα δημοκρατικά διαπιστευτήρια και την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η απάντηση είναι μάλλον θετική. Γιατί να μας τρομάζει όμως και η απόσταση ή το γεγονός ότι βρίσκεται σε διαφορετική ήπειρο; Αφού το 2003 το Ισραήλ σκεφτόταν να υποβάλει αίτηση ένταξης στην Ε.Ε. και μόλις πέρυσι το ΝΑΤΟ δέχτηκε ως εταίρο την… Κολομβία, γιατί να μην το συζητήσουμε; Έστω μία θέση στη Γιουροβίζιον.

info-war.gr

SOS για το δημογραφικό: Η Ελλάδα μικραίνει κάθε χρόνο

 

 

Μέχρι το 2050 θα είμαστε λιγότεροι (8,8 εκατ.) και γηραιότεροι (το 1/3 του πληθυσμού θα είναι άνω των 65 ετών, από 1/5 που είναι σήμερα. Το News 24/7 παρουσιάζει έρευνα του ΕΚΚΕ για λογαριασμό της διαΝΕΟσις για τα αίτια και τις συνέπειες του φαινομένου, αλλά και για το πώς μπορεί να σχεδιαστεί μια νέα οικογενειακή πολιτική για την Ελλάδα.

 

Βασίλης Σκουρής

 

Η Ελλάδα κάθε χρόνο μικραίνει και το δημογραφικό πλέον αποτελεί τον υπ’ αριθμόν ένα εθνικό κίνδυνο.
Από το 2011 και μετά, για πρώτη φορά από τότε που υπάρχουν στοιχεία, ο πληθυσμός της χώρας μειώνεται συνεχώς. Σύμφωνα με τις προβολές πρόσφατης έρευνας της διαΝΕΟσις, μέχρι το 2050 θα είμαστε λιγότεροι (8,8 εκατομμύρια, σύμφωνα με το μεσαίο σενάριο) και γηραιότεροι (το 1/3 του πληθυσμού θα είναι άνω των 65 ετών, από 1/5 σήμερα).

Το News 24/7 παρουσιάζει έρευνα για λογαριασμό της διαΝΕΟσις με θέμα «Η ελληνική οικογένεια και το δημογραφικό πρόβλημα», που επικεντρώνει σε έναν από τους κύριους παράγοντες που επηρεάζουν το δημογραφικό, τη γονιμότητα και η οποία έχει πραγματοποιηθεί από ομάδα ερευνητών του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) με συντονιστή και επιστημονικό υπεύθυνο τον Διευθυντή ερευνών του Διονύση Μπαλούρδο.

 

Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά:

-Σήμερα οι οικογένειες γίνονται μικρότερες. Οι μονομελείς και οι μονογονεϊκές οικογένειες αυξάνονται. Λίγα ζευγάρια συμβιώνουν και περισσότερες γυναίκες αποφασίζουν να μην κάνουν καθόλου παιδιά από ό,τι στο παρελθόν. Η μέση ηλικία των γυναικών όταν αποκτούν το πρώτο τους παιδί αυξάνεται, ενώ αυξάνεται και η μέση ηλικία του πρώτου γάμου, μειώνονται οι γάμοι και αυξάνονται τα διαζύγια. Μέσα στην κρίση, η αύξηση της ανεργίας και η οικονομική αβεβαιότητα οδήγησαν τα ζευγάρια στο να καθυστερούν την απόκτηση του πρώτου παιδιού και στο να αναβάλουν την απόκτηση δεύτερου ή τρίτου. Η αναζήτηση και η αξιοποίηση των ευκαιριών απασχόλησης και για τα δυο φύλα δεν συνοδεύτηκε από την ανάπτυξη επαρκών παροχών καθώς και δομών και υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους για την στήριξη της οικογένειας, με αποτέλεσμα οι ελληνίδες να κάνουν πολύ λίγα παιδιά.

-Στην Ελλάδα έχουμε το μικρότερο ποσοστό γεννήσεων εκτός γάμου (9,4%) από οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη όπου όμως σε 11 άλλες χώρες οι γεννήσεις εκτός γάμου είναι περισσότερες από τις γεννήσεις εντός (στην Ισλανδία π.χ. 7 στις 10 γεννήσεις είναι εκτός γάμου).

-Το 2008 το 58,4 των ελλήνων ηλικίας 18-34 ετών ζούσε με τους γονείς του. Το 2017 το ποσοστό εκτοξεύτηκε στο 66,7% αν και αυτό -πάντα σύμφωνα με την έρευνα- εξηγείται μόνο εν μέρει από την οικονομική κρίση, καθώς σήμερα οι μισοί έλληνες νέοι που έχουν πλήρη απασχόληση ζουν με τους γονείς τους.

Μόνο σε Κρήτη και νησιά του Ν. Αιγαίου οι γεννήσεις είναι περισσότερες από τους θανάτους

-Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα γεννιούνται λιγότερα από 100.000 παιδιά τον χρόνο. Μόνο στην Κρήτη και τα νησιά του Νοτίου Αιγαίου γεννιούνται περισσότεροι από όσους πεθαίνουν.

-Οι ελληνίδες αποκτούν πλέον το πρώτο τους παιδί κατά μέσο όρο στην ηλικία των 30,3 ετών από 28,8 το 2008.

-Σχεδόν μία στις τρεις γεννήσεις στη χώρα μας πραγματοποιείται από γυναίκες ηλικίας 30-34 ετών και μία στις τέσσερις από γυναίκες ηλικίας 35-39 ετών.

-Στην Ελλάδα εμφανίζεται και ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά πρώτων γεννήσεων από μητέρες ηλικίας άνω των 40 ετών στην Ευρώπη (5,3%).

-Μόνο το 8,3% των ελληνίδων που γεννήθηκαν το 1955 δεν έκαναν κανένα παιδί στην παραγωγική τους ηλικία, στις ελληνίδες όμως που γεννήθηκαν το 1965 το ποσοστό αυτό ανήλθε στο 16,3%.

 

Τι προτείνεται

Οι ερευνητές καταλήγουν σε μια δέσμη προτάσεων η οποία περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την ενίσχυση των επιδομάτων παιδιών από το πρώτο παιδί, την καθιέρωση ενός πριμ απόκτησης τέκνου για μητέρες κάτω των 30 ετών (2.000 ευρώ ανά παιδί) και την ενίσχυση επιδομάτων τοκετού. Ενθαρρύνονται τόσο η ένταξη της μητέρας στην αγορά εργασίας και η παραμονή της σε αυτήν, όσο και η ενεργός συμμετοχή του πατέρα στην ανατροφή του παιδιού ή των παιδιών. Προτείνεται ακόμα η διεύρυνση των κριτηρίων ένταξης παιδιών σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, η υποστήριξη των Δήμων για τη δημιουργία επιπλέον υποδομών παιδικών σταθμών αλλά και βρεφοκομικών σταθμών για φιλοξενία παιδιών ηλικίας μέχρι 2,5 ετών. Προτείνεται επίσης και η εισαγωγή νέων δομών όπως ο θεσμός των βοηθών-μητέρων- εκπαιδευμένες γυναίκες δηλαδή που φυλάσσουν στο σπίτι τους 4-5 παιδιά- καθώς και η δημιουργία Γραφείου Δημογραφικής Πολιτικής στη Βουλή.

www.news247.gr

Δύο άρθρα του ίδιου συντάκτη για το ίδιο θέμα

H Μακεδονία είναι η αρχή... (έπονται Κωνσταντινούπολη, Μ. Ασία, Πόντος κ.λπ.)

Συντάκτης: Περικλής Κοροβέσης

Η Συμφωνία των Πρεσπών, που έλυσε ένα ασήμαντο θέμα εξωτερικής πολιτικής, έρχεται να δικαιώσει τον Καστοριάδη και τις θεωρίες του. Οι μελέτες του για την «ασημαντότητα» είναι μια ακτινογραφία της εποχής μας που εναρμονίζεται πλήρως με το βιβλίο του Γκι Ντεμπόρ «Η κοινωνία του θεάματος».

Ενα μικρό κράτος 2 εκατ. ανθρώπων, σε άθλια οικονομική κατάσταση, ουσιαστικά χωρίς στρατό και με πρόβλημα επιβίωσης, μπορεί να έχει άλλη έγνοια από την επιβίωσή του; Αποτελεί απειλή επειδή θέλει να ζήσει στα σύνορά του;

Ακόμα και όταν έπαιρνε σύμβολα της Μακεδονικής Δυναστείας, ήταν στο πλαίσιο της δημιουργίας κράτους-έθνους. Αυτά τα μορφώματα είθισται να ζητούν -και να επινοούν- τις ρίζες τους σε ένα μυθικό παρελθόν ή σε μια θεϊκή εύνοια. Ή ακόμα και προέλευση από Θεό.

Οταν αυτό γίνεται από ένα μικρό κράτος, είναι γραφικό. Αν όμως ένα μεγάλο και δυνατό κράτος, όπως η χιτλερική Γερμανία, αποφασίσει πως ανήκει στην ανώτερη φυλή των Αρίων, τότε έχουμε ολοκαυτώματα και γενοκτονίες. Και αυτό βρίσκει πολλούς μιμητές με ποικίλες μορφές, όπως π.χ. η Χρυσή Αυγή.

Αν το ελληνικό κράτος που διαχειρίζεται την ελληνική κληρονομιά και τον πολιτισμό (αυθαίρετα βέβαια γιατί αυτός ο πολιτισμός είναι οικουμενικός και οφείλουμε πολλά στους ξένους ελληνιστές), αν λοιπόν το κράτος μας είχε λίγη ευφυΐα και διέθετε εκλεπτυσμένο χιούμορ, θα έδινε συγχαρητήρια στους βόρειους γείτονες που επέλεξαν να γίνουν Ελληνες.

Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και με τη Βουλγαρία αν ήθελε να μετονομαστεί σε «Δημοκρατία της Λακεδαιμονίας» ή ακόμα με την Αλβανία, αν επέλεγε την ονομασία «Δημοκρατία των Αθηνών». Με την προϋπόθεση βέβαια πως η επίσημη γλώσσα θα ήταν τα ελληνικά όπως και η παιδεία. (Με τον όρο ελληνική παιδεία θα είχαμε κάποιο πρόβλημα, αλλά θα το λύναμε).

Και ας μη βιαστούν κάποιοι να χαρακτηρίσουν αυτήν την ιδέα ιμπεριαλιστική. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας δεν είχαν ένα κράτος. Είχαν περισσότερα από χίλια (μαζί με τις αποικίες) και ήταν όλα αυτόνομα.

Αρχαίο ελληνικό κράτος, όπως είναι το σημερινό νεοελληνικό κράτος, ήταν έννοια άγνωστη και ουδέποτε υπήρξε. Αναγνωριζόμαστε στο όνομα Ελληνες που σήμαινε γλώσσα και παιδεία. Αυτή η υπόθεση είναι σουρεαλιστική. Και γι’ αυτό δεν τη σκέφτηκαν οι κρατούντες και οι σουρεαλιστές, όπως και οι πρόγονοί τους οι ντανταϊστές και οι επίγονοί τους οι καταστασιακοί, δεν ήθελαν εξουσία, αλλά την παραχωρούσαν στη φαντασία.

Αλλά ας δούμε τώρα και τους ρεαλιστές της εξουσίας από την πλευρά των μακεδονομάχων. Εκτός από τα υπαρκτά κόμματα στη Βουλή (πλην ΣΥΡΙΖΑ + PLUS) που ανένηψαν και έγιναν μακεδονομάχοι (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ) υπάρχουν και οι οργανωτές των συλλαλητηρίων που είναι το μάχιμο τμήμα εναντίον των προδοτών.

Η «Παμμακεδονική Ενωση Μακεδονικού Αγώνα Ελλάδας-Αυστραλίας», που κυριάρχησε στην εξέδρα, διεκδικεί: τη μισή ΠΓΔΜ και το αντίστοιχο βουλγαρικό τμήμα. Ανατολική Ρωμυλία, Β. Ηπειρος, Πόντος, Κύπρος είναι κατακτημένη ελληνική πατρίδα. Και εξυπακούεται βέβαια Πόντος, Κωνσταντινούπολη και Μικρά Ασία («Εφ.Συν.» 21.1.19 Τ. Κωστόπουλος).

Δηλαδή το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ελληνική» είναι ελλιπές και πρέπει να προστεθεί «και είναι μόνο η αρχή». Αλλά όταν υπάρχει προδοσία, δεν αρκούν τα ειρηνικά συλλαλητήρια.

Η «Ελεύθερη Ωρα» με πρωτοσέλιδο διά του στρατηγού Αϋφαντή διάταζε: «Ο λαός να μπουκάρει στη Βουλή». Και με υπέρτιτλο έδειχνε τον στόχο «Τα 151 σκυλιά της προδοσίας». Και ο πρώην γερουσιαστής από τις ΗΠΑ Κρις Σπύρου στην ομιλία του ανέδειξε την ανωτερότητα της φυλής μας σε σχέση με τους «γυφτοσκοπιανούς». «Κράτος-μαϊμού, πρωθυπουργός-μαϊμού, Σύνταγμα-μαϊμού».

Αρα συμπέρασμα: Λαός πιθήκων, υποανθρώπων. Η εντολή του στρατηγού εξετελέσθη στη Βουλή και μεταφέρθηκε και στην επαρχία με την προσπάθεια εμπρησμού της οικίας της βουλευτού Θ. Τζάκρη στα Γιαννιτσά. Και δεν θα είναι το μόνο. Τι καλύτερο δώρο θα μπορούσε να υπάρξει για τη Χ.Α. που η γραμμή της θριάμβευσε και στο Κοινοβούλιο; Ολη σχεδόν η Βουλή μακεδονομάχοι! Μπράβο.

Είναι γνωστό πως η Ν.Δ. αλλά και το ΠΑΣΟΚ όπως και το ΚΚΕ είχαν ταχθεί υπέρ μιας σύνθετης ονομασίας για τη γείτονα χώρα με γεωγραφικό προσδιορισμό. Μόνο η Χ.Α. και η Ακροδεξιά είχαν το κοπιράιτ του ονόματος και, όπως ήταν φυσικό, δεν ήθελαν να το παραχωρήσουν. Τώρα που στη Συμφωνία των Πρεσπών συνοψίζονται όλες οι προηγούμενες προσπάθειες και δίνεται λύση, γιατί διαφωνούν; Γιατί το θέμα τούς είναι αδιάφορο.

Το παιχνίδι παίζεται για το πώς θα ανατραπεί η κυβέρνηση Τσίπρα, με κάθε μέσο, ακόμα και με την άρνηση της δικής τους πολιτικής, αποδεχόμενοι τη γραμμή της Ακροδεξιάς που τελικά ενισχύουν. Με μια τέτοια πολιτική δεν είναι λογικό ο Τσίπρας να βγει θριαμβευτής;

 

ΥΓ.1 Ο πρόεδρος Μάο μελετούσε Κομφούκιο και είχε πει να μην τον διακόψει κανένας. Εντρομος ένας επιτελάρχης ορμάει στο ησυχαστήριο του προέδρου για να του ανακοινώσει πως η Ελλάδα έκανε επίθεση στην Κίνα. Ο Μάο χωρίς να διακόψει το διάβασμα ρώτησε: Και σε ποιο ξενοδοχείο μένουν; Να τους δώσετε ευρωπαϊκό πρωινό. Δεν θα φάνε το κινέζικο.

ΥΓ. 2 Η ταυτότητά μου γράφει: Ιθαγένεια-Nationality, όπως ακριβώς των Σκοπιανών. Επιτρέπεται αυτό κ. πρωθυπουργέ ή πρέπει να την αλλάξω;

www.efsyn.gr

 

Η βλακεία ως αντιπολίτευση

 

«Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Αυτό το σύνθημα συσπείρωσε δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που έκαναν εντυπωσιακές εκδηλώσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Επιπλέον είχε την ευλογία πολλών ιεραρχών, στο πλαίσιο της μακρόχρονης παράδοσης «Πατρίδα-Θρησκεία και Κράτος-Εκκλησία» που είναι ομοούσια και αδιαίρετα, κάτι σαν την Αγία Τριάδα επί της Γης (της ελληνικής γης βέβαια, εννοείται) που παίρνει τη μορφή της Αγίας Δυάδας. Και ως μιας αλήθειας εξ αποκαλύψεως, ουδείς πιστός έχει το δικαίωμα να την αμφισβητήσει.

Αν όμως αυτή η «αλήθεια» εφαρμοστεί και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, π.χ. «τα Τζουμέρκα είναι Ελληνικά», θα προκαλέσει θυμηδία. Αρα, εδώ κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Ας τον δούμε.

Η αρχαία Μακεδονία όπως και η αρχαία Θράκη δεν περιορίζονταν στις σημερινές, ομώνυμες ελληνικές επαρχίες, και επεκτείνονταν προς Βορρά. Η Θράκη ήταν αχανής. Το γεωγραφικό έδαφος των αρχαίων Μακεδόνων σήμερα ανήκει σε τέσσερα κράτη.

Τη μερίδα του λέοντος την έχει η Ελλάδα. Ακολουθεί η Βουλγαρία, έπεται η σημερινή Β. Μακεδονία και ένα μικρό κομμάτι η Αλβανία. Δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που μια γεωγραφική περιοχή, με το ίδιο όνομα, τη μοιράζονται δύο κράτη. Π.χ. οι Αλπεις. Ούτε η Ελβετία ούτε η Γαλλία διεκδίκησαν το κοπιράιτ του ονόματος. Και οι Αλπεις είναι και γαλλικές και ελβετικές. Να μη μιλήσουμε για ποτάμια ή οροσειρές. Εδώ μιλάμε για γεωγραφία. Και όπου υπάρχει εμπεδωμένη και αναγνωρισμένη γεωγραφία, σταματάει η Ιστορία.

Οταν λέμε, λοιπόν, πως η Μακεδονία είναι ελληνική, σημαίνει, σε απλά νεοελληνικά, ότι η Αλβανία, τα Σκόπια και η Βουλγαρία έχουν καταλάβει ελληνικό έδαφος που πρέπει να το απελευθερώσουμε. Υπερβολική ερμηνεία ή ακριβής αποσαφήνιση του συνθήματος;

Να θυμηθούμε και το συνοδευτικό σύνθημα «Σύνορα με τη Σερβία», που εγκρίθηκε από τους σκληρούς βαρόνους των μακεδονομάχων. Και σε κάποιες αφίσες υπάρχει και κάποιος περήφανος ένοπλος με τσαρούχια και φουστανέλα-μίνι (Greek kilt). Μήπως αυτά θυμίζουν αλυτρωτισμό και μιλιταρισμό; Υπάρχει κόμμα στο ελληνικό Κοινοβούλιο που να υπερασπίζεται ξεκάθαρα αυτή τη θέση; Την περασμένη Τρίτη (15/1/19) η Χρυσή Αυγή διά στόματος Ηλία Κασιδιάρη ζήτησε επισήμως από τη Βουλή στρατιωτική παρέμβαση στη Δημοκρατία της Β. Μακεδονίας.

Η Χ.Α., πέρα από εγκληματική οργάνωση, είναι και μια μεγάλη πολιτική δύναμη. Τρίτο κόμμα στη Βουλή και έχει περίπου 400.000 ψηφοφόρους. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν ψήφισαν αυτό το κόμμα για τα εγκλήματά της -που άλλωστε η ίδια η οργάνωση τα αρνείται- αλλά γιατί εξέφραζε πολιτικά τον διάσπαρτο φασισμό αυτής της κοινωνίας που είναι αναπόσπαστο μέρος της εθνικής μας εθνικοφροσύνης. Και ο μεγάλος άσος στο μανίκι της Χ.Α. ήταν το «Μακεδονικό».

Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι αυτή η οργάνωση όχι μονάχα πρωτοστάτησε, αλλά κυριάρχησε ιδεολογικά, παρακάμπτοντας πιο μετριοπαθείς τάσεις και αποκόμισε τεράστια οφέλη. Δικαιωματικά, λοιπόν, εκφράζει την πιο έγκυρη άποψη των μακεδονομάχων, που είναι πόλεμος.

Και εδώ πρέπει να δούμε τον οπορτουνισμό όλου του πολιτικού μας συστήματος, με εξαίρεση το ΚΚΕ. Αρχίζοντας από Αριστερά (Κύρκος - Θεοδωράκης κ.λπ.) και περνώντας από ΠΑΣΟΚ (Μελίνα - Ανδρέας) φτάνουμε στην Aκροδεξιά του Σαμαρά. Και δεν εξαιρούμε βέβαια και κάποιες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Ολοι τους υπήρξαν επισήμως μακεδονομάχοι και υπερασπίστηκαν τα «Εθνικά μας θέματα», όπως ονόμασαν ένα ασήμαντο θέμα εξωτερικής πολιτικής, το οποίο μπορούσε να λυθεί με μια τίμια διαπραγμάτευση, όπως απέδειξε η Συμφωνία των Πρεσπών. Και διαπιστώνουμε για ακόμα μία φορά πως η υπάρχουσα κοινοβουλευτική πολιτική είναι ένα θέμα εικονικής πραγματικότητας που δεν έχει σχέση με την κοινωνία και τα προβλήματά της.

Αυτά θάβονται και ουδέποτε έρχονται στη Βουλή. Και ένα θέμα «φούσκα-μπούρδα» σε σύγκριση με φτώχεια, ανεργία, αστεγία ή με πραγματικά εξωτερικά προβλήματα (Τουρκία - Μεγάλη Αλβανία) καθορίζει την τύχη της κυβέρνησης. Γιατί πίσω από την ψήφο εμπιστοσύνης το «Μακεδονικό» κρυβόταν. Και εδώ μπορούμε να κάνουμε μια διαπίστωση: ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση αποδείχτηκε ηγεμονική δύναμη των αστικών κομμάτων. (Αφού πρώτα απαλλάχτηκε από το «αμαρτωλό» αριστερό του παρελθόν και την ενοχλητική αριστερή του πτέρυγα.)

Και βρήκε ανεπάντεχους συμμάχους που χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει.

• Πρώτον, τη Ν.Δ., που επέλεξε μια άγονη γραμμή πεπαλαιωμένου αντικομμουνισμού που πια δεν περνάει. Θα αρκούσε ένα και μόνο πράγμα: να πάρει το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και να το συγκρίνει με τις πράξεις του.
• Δεύτερον, το κίνημα των «Λεβεντιστών» (ΚΙΝ.ΑΛΛ., ΑΝ.ΕΛΛ., Ποτάμι, Ενωση Κεντρώων), που είναι ανεμομαζώματα και πολιτεύονται «μια στο καρφί και μια στο πέταλο», στην προοπτική να γίνουν κάποτε «τσόντα» σε μια κυβέρνηση.

Και έτσι έχουμε τον μονόφθαλμο ΣΥΡΙΖΑ να βασιλεύει σε μια τυφλή αντιπολίτευση που ψάχνει στα σκοτάδια την εξουσία, προωθώντας τον αντίπαλό της, με τη βλακεία της.

www.efsyn.gr

 

ΥΓ του blog: ....διαφωνούμε με το συντάκτη ότι η αρχαία Μακεδονία, το Μακεδονικό Βασίλειο του Φίλλιπου του Α' του Β' και του Αλέξανδρου προ της εκστρατείας ήταν πολύ μεγαλύτερο. Όπως προκύπτει από τους χάρτες, τις γραφές και με βάση την συνθήκη του Βουκουρεστίου (10/8/1913) που τερμάτισε τον 2ο βαλκανικό πόλεμο η Οθωμανική Μακεδονία (παλαιότερα Ρωμαϊκή και Βυζαντινή περιοχή) που ήταν πολύ μεγαλύτερη της αρχαίας Μακεδονίας μοιράστηκε σε τρία κράτη. Την Ελλάδα που πήρε το 51% που αντιστοιχεί στο 90% της αρχαίας Μακεδονίας (εκτός από τις περιοχές Μοναστηριού και Στρόμνιτσας που κατοικούσαν ελληνικοί και βλάχικοι ελληνόφωνοι πληθυσμοί), 39% την Σερβια και 10% την Βουλγαρία. Με βάση του σημερινούς μακεδονομάχους κληρικούς και κοσμικούς ο  'προδότης' Ελευθέριος Βενιζέλος αναγνώρισε τρεις Μακεδονίες κι όχι μια και Ελληνική και δεν τους απαγόρευσε να λέγονται Μακεδόνες!!!!!!