Μια Δεξιά βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες αυτου του τόπου. Χυδαία, βρωμερή, λούμπεν, παρακρατική.
Εκείνα τα… παιδιά που βγήκαν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη, οργισμένα στον δρόμο γιατί το Κράτος με το χέρι ενός ένστολου δολοφόνησε έναν δικό τους, έμελε να ενηλικιωθούν μέσα στην κρίση που το σύστημα ρητορευε ότι ευθύνονταν οι πατεράδες τους που δεν έπαιρναν απόδειξη από τους τυροπιτάδες, μέσα στις μιντιακές ιαχές του «σφάξε με αγα’μ να αγιάσω», μέσα στις κρατικές ανοχές και συνενοχές με τον νεοναζισμό, μέσα σε χυδαία πρωθυπουργικά παραληρήματα ρατσισμού.
Σε αυτά τα «παιδιά» που σήμερα πια τριανταρίζουν, απαγορεύτηκε δια ρόπαλου, να αφήσουν ένα λουλούδι στον τόπο δολοφονίας του δικού τους, του δικού μας. Αρματωμένα ανθρωποειδή παρατάθηκαν να πολεμήσουν τη μνήμη και το λουλούδι.
12 χρόνια μετά καταρρίπτεται πανηγυρικά το «επιχείρημα» ότι ο Κορκονέας και ο Σαραλιώτης έτυχαν, ήταν απλώς οι δυο «κακοί», ήταν ενα «άτυχο περιστατικό». 12 χρόνια μετα η Κυβέρνηση τους δικαιώνει, βάζοντας τους επιγόνους τους να αποπατήσουν με θράσος περισσό, το σημείο καμπής μιας ολόκληρης γενιάς.
12 χρόνια μετά με Κυβερνητική απόφαση, επιτρέπεται μόνο στους θύτες να «εορτάσουν» τη δολοφονία, στα θύματα απαγορεύεται να πενθήσουν τον δικό. Λεγεωνάριοι που ζητουν να μολύνουν με τις βρωμιές τους ότι τους θυμίζει τον πανικό και την ήττα που βιώσαν, όταν τα πλήθη μπαίνουν στο προσκήνιο.
Η Δεξιά δεν είναι πια η ΝΔ του 2008. Είναι ρεβανσιστική, θέλει να εκδικηθεί αυτό που αποκαλεί «αριστερή ηγεμονία». Φιλοδοξεί να ξαναγράψει την Ιστορία, μια Ιστορία που δεν της επιφύλαξε καμία δάφνη. Θέλει να επαναφέρει τον προδικτατορικό αυταρχισμό, το αστυνομοκρατούμενο κράτος, την κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, τον ρατσισμό. Όλη αυτή τη δεξιά χυδαιότητα που η Μεταπολίτευση την υποχρέωσε να ψευτολουστράρει. Φτηνιάρικα λούστρα που ξέφτισαν χωρίς ποτέ άλλωστε να καταφέρουν να κρύψουν την χυδαιότητα.
Ο Σαραλιώτης αθώος, ο Κορκονεας ελεύθερος και επίτροπος στην εκκλησία, ο Χρήστος Παππάς… χαμένος, ο χρυσαυγιτισμός πιο παρών από ποτέ. Γιατί βέβαια η Δεξιά δεν θα άφηνε τη ΧΑ να πτωχεύσει. Θα την κρατικοποιούσε.
Τα ίδια μιντιακά σκουπίδια που παραποιούσαν το βίντεο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, που ζητούσαν στρατό και καταστολή, ακόμη στις οθόνες να σκούζουν για ακόμη περισσότερη καταστολή, περισσότερο ξύλο, περισσότερα δακρυγόνα, μεγαλύτερο αυταρχισμό. ΜΑΤ παντού, ΜΕΘ πουθενά.
Μια Δεξιά βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες αυτου του τόπου. Χυδαία, βρωμερή, λούμπεν, παρακρατική.
Μια Δεξιά που δεν ντρέπεται καν, να δείξει τον πανικό της μπροστά στο φάντασμα ενός δολοφονημένου παιδιού από το χέρι της.
Κι ίσως είναι πια αργά. Ίσως δεν μπορούμε να νοιώσουμε ουτε καν οργή. Μόνο αυτή τη σιχασιά απέναντι στην κτηνωδία, στη γλίτσα, στη βρώμα και στη δυσωδία που μας πνιγεί. Που θα μας καταπιεί. Και τίποτα δεν είναι πιο εθιστικό από την «υπομονή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου