Eλενα Ακριτα«Σε κυνηγάει η εισαγγελέας διαφθοράς; Καταργείς την εισαγγελία διαφθοράς.
Πληρώνουν πολλά οι φίλοι σου στην επιθεώρηση εργασίας; Καταργείς την επιθεώρηση εργασίας.
Χάνει η ΔΑΠ στις εκλογές; Καταργείς τις παρατάξεις».
Νίκος Μπόβολος, συγγραφέας.
Δεν τους νοιάζει.
Δεν... τους καίγεται καρφάκι.
Χ@στηκαν τι θα πεις εσύ, τι θα πω εγώ, χ@στηκαν για την γνώμη σου, χ@στηκαν για την κριτική σου, κάνουν ό,τι θέλουν, αλλάζουν τους νόμους σαν να είναι ιδρωμένα πουκάμισα, κόβουν και ράβουν κοστούμια στα μέτρα τους, δεν λογοδοτούν σε κανέναν, δεν ντρέπονται κανέναν, χ@στηκαν λέμε χ@στηκαν, στην κοσμάρα τους κι εσύ χρήσιμε ηλίθιε, τράβα κόψε το λαιμό σου.
Δεν τους νοιάζει, χρήσιμε ηλίθιε.
Γιατί ξέρουν πως έχεις μνήμη χρυσόψαρου.
Ξέρουν πως το κλούβιο σου κεφάλι δεν συγκρατεί όχι γεγονότα ούτε κολυμπηθρόξυλο.
Κάθε θαύμα τρεις ημέρες το μεγάλο τέσσερις.
Εκεί πατάνε.
Σου λέει θα το ξεχάσει.
Και θα με ξαναψηφίσει ο μαλάκας.
Ο χοντρομαλάκας που όσο σανό κι αν τον ταΐσω μια χαρά θα το καταπιεί.
Κι έτσι περνάνε ντούκου όλα.
Όλα τα σκάνδαλα, όλες οι μίζες, τα ρουσφέτια, οι ανομίες κι οι παρανομίες, όλα τα τέρατα και τα σιχάματα.
Τι έγινε με τη λογοκλοπή του Πατούλη για το διδακτορικό του;
Τίποτα.
Το θάψανε. Καμία ευαισθησία, καμία συγγνώμη, καμία παραίτηση. Κλεμμένες σελίδες επί σελίδων και δεν κούνησε φύλο.
Και ξέρουμε όλοι γιατί δεν κούνησε φύλο.
Γιατί βρίσκουν και τα κάνουν.
Τι έγινε με τις αγκαλιές και τα φιλούθκια που αντάλλασσαν με τον Φουρθιώτη Γεραπετρίτης, Κυρανάκης και λοιποί συγγενείς;
Τίποτα.
Πάει κι αυτό. Τον ξαναβάλαν φυλακή – καλά, θα τον βγάλουν οσονούπω δεν υπάρχει περίπτωση με κάτι τους κρατάει αυτός λογικά – και πάει κι αυτό. Ξεχάστηκε. Καμία ευαισθησία, καμία συγγνώμη, καμία παραίτηση. Ούτε εδώ. Ούτε πουθενά.
Τώρα πάλι βγήκε το Ιδρυμα Νιάρχου και δήλωσε πως αποσύρει μια χορηγία εκατομμυρίων γιατί το Υπουργείο τα ‘χει κάνει σαν τα μούτρα του. Ξεφτίλισε τη Μενδώνη κανονικά - που αν ήταν άλλη ούτε μέχρι το περίπτερο δεν θα πήγαινε από τη ντροπή της.
Ξέρετε τι θα γίνει με την περίπτωση της;
Τίποτα.
Απολύτως τίποτα.
Θα το ξεχάσουμε ΚΑΙ αυτό. Όπως ξεχάσαμε τα χάλια της με το Λιγνάδη, με την Ακρόπολη, με τους άνεργους καλλιτέχνες, με τους μουσικούς που πεινούσανε, με το μετρό Θεσσαλονίκης με με…
Δεν θα τη διώξει. Άστους σού λέει, θα πουν, θα πουν, θα βαρεθούν.
Τα ίδια και με την Κεραμέως που με τους χειρισμούς της κοντεύει να ξεκάνει τον κλάδο των εκπαιδευτικών, τα ίδια με τον Πλεύρη που εν μέσω πανδημίας τον έκανε και υπουργό, τα ίδια με τον άλλον με τα νανογιλέκα να ωρύεται, τα ίδια με όλη αυτή τη σάρα και τη μάρα που χορεύει χάλι γκάλι πάνω στις πλάτες μας.
Τι ψηφίσατε ρε αγάπες;
Έναν πρωθυπουργό που ενώ σας έχει βουλιάξει στην φτώχεια, έρχεται να σας κάνει μαθήματα ολιστικής φιλοσοφίας. Λες κι ο ίδιος κοιμάται νηστικός στο παγκάκι κι έχει εντρυφήσει στο αντικείμενο.
Ψηφίσατε έναν πρωθυπουργό που μια μέρα δουλεύει και τρεις διακοπάρει.
Που δεν ντρέπεται που πετάει με υπηρεσιακό ελικόπτερο για να παει να δει Λιγνάδη.
Που σουλατσάρει οικογενειακώς από χωρίου εις χωρίον κι από πεντάστερου εις πεντάστερον, όταν ο λαός του πεινάει στην κυριολεξία.
Που προβάλει όλο του το σόι, μέχρι Λευκό Οίκο τις πήγε τις άλλες.
Που μοιράζει στους ημέτερους οφίτσια λες κι είναι τα αμπέλια του παππού του.
Που κάνει τα στραβά μάτια στα αίσχη της διακυβέρνησης του.
Τι ψηφίσατε ρε αγάπες;
Τι ψήφισες Κυρπαντελή Ζυμαροκώλη μου;
Εσένα λέω. Εσένα που όταν το παλικάρι έπεσε αιμόφυρτο στο Αριστοτέλειο στη Θεσσαλονίκης, εσύ χειροκροτούσες κι αποθέωνες. Κι αν το είχαν σκοτώσει, ακόμα πιο πολύ θα χαιρόσουν.
Τη Χούντα θέλεις Κυρπαντελή μου.
Τη Χούντα νοσταλγείς.
Τότε που ο πατέρας σου ρουφιάνευε τον κομουνιστή της διπλανής σας πόρτας. Αυτός είναι το πρότυπο σου, αυτό θέλεις να γίνεις κι εσύ.
Ρουφιάνος. Βασανιστής. Δεσμοφύλακας, Δωσίλογος. Λαδέμπορας. Χίτης.
Αυτός είσαι Κυρπαντελή.
Αυτός που μαθαίνει στο παιδί του να κάνει μπούλινγκ στον πιο αδύναμο.
Αυτός που μαθαίνει το γιο του να βιάζει και την κόρη του να ντρέπεται επειδή βιάστηκε.
Αυτός που ξυλοκοπεί τον γκέι γιατί έτσι.
Αυτός που τα παίρνει, αυτός που εκμεταλλευεται ανθρώπους και περιστάσεις, αυτός που πατάει πάνω σε πτώματα.
Αυτός. Αυτό το βδέλυγμα είναι εσύ Κυρπαντελή Ζυμαροκώλη. Και ζεις δίπλα μου και ρυπαίνεις το κήπο μου κι εισπνέεις τον αέρα μου και φτύνεις το σβέρκο μου και μου ρουφάς το αίμα.
Αίμα Ιάγο, αίμα.
Αίμα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, αίμα στα κρατητήρια, αίμα στους φοιτητές, αίμα στους μετανάστες, αίμα στις αρένες της διαφθοράς, της βίας, της δολιότητας.
Αίμα Ιάγο,αίμα.
Μέχρι να χτυπήσουν τη δική σου πόρτα, χρήσιμε ηλίθιε. Εσένα που τους ψήφισες. Μέχρι να ρουφήξουν το δικό σου αίμα.
Γιατί θα έρθουν, μη γελιέσαι. Τι θα έρθουν – ήρθαν ήδη. Ήρθαν και σε πατάνε στο λαιμό με τη φτώχεια, με την ανεργία, με τους απλήρωτους λογαριασμούς, με την έξωση από το σπίτι σου, με τους πλειστηριασμούς του κόπου σου.
Ήρθαν ήδη.
Και τότε θα ζητήσεις τη βοήθεια μας, Κυρπαντελή.
Όμως θα μείνεις μόνος. Γιατί όταν εξόντωναν εμάς, εσύ χειροκροτούσες την εξόντωση μας.
«Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές, σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής. 'Οταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης. Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβαίους σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».
Martin Niemoeller (1892-1984)
