Συνέντευξη με τη Διάνα Βουτυράκου ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5,fm, info-n για την πτώση της τράπεζας θεμάτων

«Νόσος Χ»: Πώς ο ΠΟΥ και οι «ειδικοί» είναι τόσο βέβαιοι ότι μία ασθένεια που ακόμα… δεν υπάρχει θα χτυπήσει την Ανθρωπότητα; Και πώς ξέρουν ότι θα είναι 70% πιο θανατηφόρα από τον Covid-19;

Και πώς ξέρουν ότι θα είναι 70% πιο θανατηφόρα από τον Covid-19;

Θεόφραστος Ανδρεόπουλος

Έντονες απορίες και ανησυχίες διεγείρουν οι πρόσφατες δηλώσεις «ειδικών» αλλά και η ανακοίνωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας περί μίας επερχόμενης πανδημίας που ονομάζεται «νόσος X».
Αν και όλοι λένε πως πρόκειται για μία άγνωστη υποθετική ασθένεια, μιλούν για αυτήν σαν να είναι υπαρκτή, έτοιμη να χτυπήσει ανθρωπότητα και μάλιστα από… αύριο.
Λένε επίσης ότι θα είναι 70% πιο θανατηφόρα σε σύγκριση με τον Covid-19.
Το ερώτημα είναι πως τα γνωρίζουν όλα αυτά από τη στιγμή που δεν έχει εκδηλωθεί η ύπαρξη μιας τέτοιας νόσου και πως μιλούν με τέτοια βεβαιότητα.
Προειδοποίηση για την εμφάνιση νέας θανατηφόρας πανδημίας εξέδωσε πριν λίγες ημέρες ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), που σε συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί στη Γενεύη αναμένεται να ενημερώσει σχετικά τις χώρες ώστε αυτές, ώστε να πάρουν άμεσα μέτρα και να προετοιμάσουν το σύστημα υγείας τους.

Με την σειρά της, η πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ, Ματίνα Παγώνη, μετέφερε την πληροφορία, μιλώντας νωρίτερα σήμερα το πρωί σε τηλεοπτική εκπομπή, τονίζοντας ότι σύμφωνα με τον ΠΟΥ πρόκειται για έναν ιό ο οποίος θα είναι κατά 70% θανατηφόρος.
Δεν υπάρχει ούτε ιός ούτε βακτήριο και η νόσος Χ είναι ένα θεωρητικό σενάριο που ξεκίνησε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας να συζητάει από το 2018 με στόχο την προετοιμασία για την απειλή πανδημίας κατά 70% πιο θανατηφόρα από αυτή του 2019, είπε ο καθηγητής Υγιεινής και Επιδημιολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, Γκίκας Μαγιορκίνης, μιλώντας στην εκπομπή «Συνδέσεις».
«Δεν ξέρουμε πόσο κοντινό είναι το σενάριο αυτό αλλά είναι πιθανό, σαν να περιμένουμε ένα μεγάλο σεισμό. Ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα συμβεί. Δεν ξέρουμε πότε. Οι πανδημίες συμβαίνουν ξανά και ξανά και πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Πρέπει να σχεδιάζουμε το σύστημα υγείας και τις ανάγκες που υπάρχουν. Το υγειονομικό προσωπικό θέλει πάνω από δέκα χρόνια για να εκπαιδευτεί, προσθέτει ο καθηγητής.
«Τα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα ή μετά από πολλά χρόνια είναι ο χρόνος που μπορεί να συμβεί καθώς δεν είναι εύκολο να έχουμε μοντέλα που να προβλέπουν με ακρίβεια την επόμενη πανδημία, πρόσθεσε ο καθηγητής.
Η πανδημία του κορωνοϊού έδωσε εμπειρία, εκπαίδευση και υγειονομική παιδεία. Ωστόσο, επειδή πλανήτης έχει περάσει πανδημίες, πολλές φορές τείνει να απωθείται το γεγονός και να δημιουργείται έτσι μία ψευδής αίσθηση αυτοπεποίθηση ότι δεν θα ξανασυμβεί αυτό».
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έκρουσε το καμπανάκι του κινδύνου προς τις κυβερνήσεις με μήνυμα ότι «την τελευταία στιγμή δεν προλαβαίνουμε» και ότι απαιτείται μακροχρόνιος σχεδιασμός πριν ξεσπάσει η επόμενη πανδημία.
Πάντως και πάλι έχουμε την ίδια απορία: Γιατί ξεκίνησε το σενάριο αυτό; Και γιατί μιλούν για αυτό σα να είναι μία προαναγγελθείσα βεβαιότητα;
Σε μία εποχή που προμηνύονται πόλεμοι, οικονομικές κρίσεις και φτώχεια (παγκοσμίως) μία τέτοια «αυτοεκπληρούμενη» προοπτική δημιουργεί το λιγότερο καχυποψία…

www.pronews.gr

Κ. Μητσοτάκης – Το κοινωνικό πλιάτσικο ονομάζεται “πλεόνασμα ανάπτυξης”

Δήμητρα Μυρίλλα

“Αύξηση μέσου μισθού πάνω από 25% στην τετραετία 2023-2027, έτσι ώστε να διαμορφωθεί στα 1.500 ευρώ. Αύξηση κατώτατου μισθού πάνω από τα 950 ευρώ από τα 780 ευρώ στα οποία διαμορφώθηκε την 1η Απριλίου 2023. Μείωση της ανεργίας κάτω από το 8% έως το 2027. Αυτό σημαίνει ότι θα «επιστρέψει» το επίδομα των τριετιών στις κατώτατες αμοιβές το οποίο – σύμφωνα με το ισχύον νομικό καθεστώς – επανέρχεται με την πτώση της ανεργίας ε ποσοστό κάτω από το 10%. Αύξηση μισθών δημοσίων υπαλλήλων και αναμόρφωση μισθολογίου τους από 1.1.2024.”
Αυτά ήταν που έταζε ο Κ. Μητσοτάκης πριν τις εκλογές της 21ης Μαίου. Μετά τις πρώτες εκλογές και πριν τις επόμενες της 25ης Ιουνίου, αλλάζει το προεκλογικό τροπάρι. Αν μπορεί ας κάνει κι αλλιώς!
Στη σημερινή του συνέντευξη στο Mega, μίλησε γενικά και αόριστα για «βελτίωση διαθέσιμου εισοδήματος», για «καλύτερους μισθούς από το πλεόνασμα της ανάπτυξης”, διευκρινίζοντας ότι «δεν θα ξοδεύουμε χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τους δημοσιονομικούς κανόνες».
Αυτό ξέρετε τί σημαίνει; Σημαίνει ότι αφού θα έχει ξεζουμιστεί ο κόπος του λαού μέχρι και την τελευταία σταγόνα αίματος για να φτιαχτεί “το πλεόνασμα της ανάπτυξης”, το οποίο πλεόνασμα θα είναι προσεκτικά φυλαγμένο στις τραπεζοθυρίδες των επενδυτών, τότε θα επιστραφεί στο λαό ένα ψίχουλο από όσα καρβέλια του έκλεψαν. Περί αυτού μιλάει ο τέως πρωθυπουργός που αναμένει να γίνει και ο επόμενος.
Τί μεσολάβησε; Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, αλλά και την ημέρα των εκλογών, μίλησε ο τραπεζίτης και είπε: «Βεβαίως, καταλαβαίνω ότι προεκλογικά πολλοί λένε πράγματα, τα οποία δεν πρόκειται να εφαρμοστούν, διότι, αν κοστολογήσουμε ορθά αυτά τα οποία λέγονται, ξεπερνάμε κατά πολύ τον όποιο δημοσιονομικό χώρο».

Αμέσως μετά τις εκλογές μίλησε και η Κομισιόν: Ούτε αυξήσεις, ούτε τριετίες, και γενικότερα τέρμα οι παροχέ, οι δαπάνες και μέτρα στήριξης.

Το μήνυμα ελήφθη ολόκληρο και ακέραιο και μεταφέρεται με τον δέοντα κυνισμό. Διότι, θέλει κυνισμό να μπορεί κάποιος να ζητάει “ισχυρή κυβέρνηση” και “ισχυρή πλειοψηφία” για να υλοποιήσει φανερά, δηλωμένα και απροκάλυπτα, τις προτροπές του τραπεζίτη έτσι όπως τις λαμβάνει μέσω εντολών της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία μεταφέρει αυτούσιες τις επιθυμίες των αφεντικών.
Κι αφού τον ζόφο στην εργασία και στην επιβίωση τα ονόμασε “σταθερότητα”, προχώρησε και σε άλλες λαθροχειρίες ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
“Βάλαμε σε τάξη τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και δώσαμε δουλειές, γι’ αυτό πήραμε 38% στο Πέραμα, όπου οι εργαζόμενοι αμείβονται καλύτερα”! Τόλμησε και το είπε αυτό για τη Ζώνη όπου οι εργαζόμενοι κυριολεκτικά με αίμα κατόρθωσαν να έχουν κατακτήσεις. Στη Ζώνη, όπου είχαν αφήσει τα “σκυλιά” της εργοδοσίας, τους σβαστικοφόρους να στέλνουν στο νοσοκομείο συνδικαλιστές – κομμουνιστές. Το ξεστόμισε ενώ λίγες ώρες αργότερα ένας εργάτης στη Ζώνη τραυματίστηκε θανάσιμα και άλλοι δύο μεταφέρθηκαν με τραυματισμένα στο νοσοκομείο. Ετσι, βάζουν σε τάξη στη Ζώνη. Με αίμα!
Αλλά στην αμείλικτη και τερατώδη γλώσσα τους μπορούν να περιγράφουν τον επερχόμενο κοινωνικό αρμαγεδώνα, να τον ονομάζουν παράδεισο και να διακηρύσσουν με κυνισμό ότι δεν τους αρκεί η οριακή πλειοψηφία για να ολοκληρώσουν την καταστροφή και το πλιάτσικο. 

Πηγή:imerodromos.gr

Τράπεζα Θεμάτων: Το αφήγημα για τους χάκερ δεν πείθει - Τρία ερωτήματα για το Υπουργείο Παιδείας

Ακόμα και αν κανείς πιστέψει το "εύκολο" αφήγημα περί κακόβουλης επίθεσης στο σύστημα της Τράπεζας Θεμάτων, τα ερωτήματα για το Υπουργείο Παιδείας και το ΙΕΠ παραμένουν αμείλικτα.

Νίκος Γιαννόπουλος

"Με απλά λόγια, έγιναν μαζικές επισκέψεις από τρίτους προς την πλατφόρμα (μέχρι και 280.000 συνδέσεις ανά δευτερόλεπτο) οι οποίες έχουν ως σκοπό να την κάνουν μη λειτουργική. Αυτές οι κατανεμημένες επιθέσεις DDοS αποσκοπούν κακόβουλα να εμποδίσουν την ομαλή πρόσβαση των χρηστών στο σύστημα".
Το παραπάνω είναι το πλέον χαρακτηριστικό απόσπασμα από την κοινή ανακοίνωση που εξέδωσαν την Δευτέρα το Υπουργείο Παιδείας και το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης για να δικαιολογήσουν τη χαώδη κατάσταση που προκλήθηκε μετά την κατάρρευση της Τράπεζας Θεμάτων στις ενδοσχολικές εξετάσεις στα Λύκεια της χώρας τη Δευτέρα.
Πολύ "βολική" εξήγηση, δεν νομίζετε; Ισχυριζόμαστε ότι το σύστημα δέχθηκε επίθεση από χάκερ, πετάμε και ένα νούμερο να υπάρχει (και το οποίο δεν μπορεί να τσεκάρει κανείς) και δημιουργούμε ένα "εύκολο" αφήγημα για τα media και τους μη υποψιασμένους.
Ελα όμως που αυτή η μάλλον διάτρητη δικαιολογία περί ... κακόβουλης ηλεκτρονικής επίθεσης δημιουργεί για την εν λόγω πλατφόρμα περισσότερα ερωτηματικά από τις απαντήσεις που υποτίθεται ότι δίνει.

• Ερώτημα 1ο: Υπήρχε πλέγμα προστασίας για τέτοιο ενδεχόμενο; Είχαν προετοιμάσει δηλαδή οι κατασκευαστές της πλατφόρμας το σύστημα για μία τέτοια επίθεση; Στην αγορά κυκλοφορούν ουκ ολίγα τέτοια συστήματα προστασίας που έχουν εξαιρετικές επιδόσεις και βοηθούν έτσι ώστε να αποφεύγονται οι κακοτοπιές. Αλήθεια, το σε άλλα θέματα (βλέπε υπόθεση "Αγόρια στο Ντους") λαλίστατο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής μπορεί να μάς λύσει αυτήν την απορία;
• Ερώτημα 2ο: Αν πράγματι υπήρχαν εγκατεστημένα συστήματα προστασίας γιατί δεν λειτούργησαν; Ηταν δα τόσο έντονη και μεγάλη η κυβερνοεπίθεση που δέχθηκε η πλατφόρμα;
• Ερώτημα 3ο: Ποιο ήταν το Plan Β του Υπουργείου Παιδείας για ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Είχε σχεδιαστεί εναλλακτικό πλάνο για την ομαλή συνέχιση της εξέτασης σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά με την πλατφόρμα; Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι δεν υπήρχε άλλο πλάνο καθώς η εξέταση αναβλήθηκε για επόμενη μέρα. Αν το Υπουργείο είχε πράγματι σχέδιο, καλό θα είναι να πληροφορήσει τον εκπαιδευτικό κόσμο γι' αυτό.

Οι παραπάνω σημαντικές απορίες αποκτούν επίσης επιπλέον βάρος αν σκεφτεί κανείς ότι από τη Δευτέρα υπάρχουν αξιόπιστες πληροφορίες από εκπαιδευτικές πηγές σύμφωνα με τις οποίες το πρόβλημα είχε αρχίσει ήδη να καταγράφεται από το Σαββατοκύριακο χωρίς όμως να δοθεί από τους υπευθύνους η ανάλογη σημασία.
Η προβληματική λειτουργία του ΙΕΠ σε μία σειρά από θέματα εκθέτει ανεπανόρθωτα την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Και όταν φυσικά αναφερόμαστε στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας δεν εννοούμε τον νυν υπηρεσιακό Υπουργό Χρήστο Κίττα αλλά την Νίκη Κεραμέως και την ομάδα της. Δική της επιλογή είναι άλλωστε ο πρόεδρος του ΙΕΠ, Γιάννης Αντωνίου.
Μιλώντας για την πρώην Υπουργό, ιδού και οι σχετικές απαντήσεις που έδωσε όταν ρωτήθηκε σχετικά σε εκπομπή του Attica Tv το βράδυ της Δευτέρας. (στο 3.32')

1ο επιχείρημα: Ξέρετε, δεν είμαι πια υπουργός! 

2ο επιχείρημα: Μα τα προηγούμενα τρία χρόνια δούλεψε η Τράπεζα Θεμάτων. 

Ακαταμάχητη επιχειρηματολογία....

Οι θεωρίες περί κυβερνοεπίθεσης "καταναλώνονται" εύκολα στα ΜΜΕ, ιδίως στα φίλια, δύσκολα όμως πείθουν τους εκπαιδευτικούς και τα παιδιά. Ιδιαίτερα τα παιδιά στην περιφέρεια τα οποία πρέπει να διανύσουν κάθε πρωί χιλιόμετρα για να βρεθούν στο σχολείο τους και να δώσουν εξετάσεις.

www.news247.gr

New York Times: 31 δισεκατομμυριούχοι έχουν ο καθένας περισσότερα μετρητά από όσα διαθέτει το ΥΠΟΙΚ των ΗΠΑ

Για σύγκριση, 38,8 δισεκατομμύρια δολάρια είναι ισοδύναμα με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν του Μπαχρέιν και της Παραγουάης. Τα επίπεδα των μετρητών στο Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ είναι πλέον σε επικίνδυνα χαμηλό σημείο καθώς η Ουάσιγκτον περιμένει μέχρι και την τελευταία στιγμή (πριν τις 5 Ιουνίου) προκειμένου να αυξήσει το ανώτατο όριο του χρέους της χώρας.

Από τη Linda Qiu/New York Times

Μέχρι την περασμένη Πέμπτη, λίγο πριν δηλαδή το τριήμερο της αργίας της «Ημέρας Μνήμης», το Υπουργείο Οικονομικών είχε μόλις 38,8 δισεκατομμύρια δολάρια σε μετρητά, σύμφωνα με τα τελευταία ομοσπονδιακά στοιχεία. Πρόκειται για το χαμηλότερο ποσό σε σχέση με τα λίγα περισσότερα από τα 200 δισεκατομμύρια δολάρια νωρίτερα αυτόν τον μήνα και πλησιάζει το ελάχιστο επίπεδο των 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Πόσο όμως άδειο είναι το ταμείο του Υπουργείου Οικονομικών; Για σύγκριση, 38,8 δισεκατομμύρια δολάρια είναι ισοδύναμα με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν του Μπαχρέιν και της Παραγουάης και λιγότερα από την καθαρή περιουσία περισσότερων από δώδεκα από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Φυσικά, πολλά από τα περιουσιακά στοιχεία αυτών των δισεκατομμυριούχων είναι δεσμευμένα σε μετοχές και όχι σε ρευστά περιουσιακά στοιχεία.
Ωστόσο, σύμφωνα με το Bloomberg Billionaires Index, 31 δισεκατομμυριούχοι αξίζουν ο καθένας περισσότερο από τα 38,8 δισεκατομμύρια δολάρια σε μετρητά της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Κάποιοι από αυτούς, όπως ο μεγιστάνας της μόδας Bernard Arnault αξίζουν πολύ περισσότερα. Ο Arnault, ο πρόεδρος της εταιρείας κατασκευής ειδών πολυτελείας LVMH, έχει καθαρή περιουσία που εκτιμάται στα 193 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο δισεκατομμυριούχος της Tesla, Elon Musk, έχει περιουσία 185 δισεκατομμυρίων δολαρίων και ο ιδρυτής της Amazon, Jeff Bezos, έχει καθαρή περιουσία 144 δισεκατομμύρια δολάρια.
Η λίστα των 31 δισεκατομμυριούχων αξίας μεγαλύτερης από το σύνολο των μετρητών του θείου Σαμ περιλαμβάνει ονόματα όπως ο Michael Dell, ο θρυλικός επενδυτής Warren Buffett, ο συνιδρυτής του Facebook Mark Zuckerberg, καθώς και δισεκατομμυριούχοι με χαμηλότερα προφίλ όπως ο Γάλλος δισεκατομμυριούχος Francois Pinault και ο πρόεδρος της Chanel, Alain Wertheimer.
Ο πρόεδρος Joe Biden και ο Πρόεδρος της Βουλής Kevin McCarthy κατέληξαν σε μια δικομματική συμφωνία για την αναστολή του ανώτατου ορίου του χρέους έως την 1η Ιανουαρίου 2025. Ωστόσο, εάν το Κογκρέσο δεν αυξήσει το ανώτατο όριο του χρέους έως τις 5 Ιουνίου, η υπουργός Οικονομικών Janet Yellen έχει προειδοποιήσει ότι η κυβέρνηση δεν θα έχει αρκετά κεφάλαια προκειμένου να πληρώσει όλες τις υποχρεώσεις της χώρας πλήρως και εγκαίρως.
Ακολουθεί μια λίστα με πρόσωπα που διαθέτουν περισσότερα μετρητά από τα αποθέματα μετρητών των ΗΠΑ, σύμφωνα με το Bloomberg Billionaires Index. (Σύμφωνα με την πολιτική του ειδησεογραφικού πρακτορείου, ο δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης του, Michael Bloomberg, δεν λαμβάνεται υπόψη για τον δείκτη. Το Forbes, ωστόσο, εκτιμά την καθαρή του περιουσία στα 94,5 δισεκατομμύρια δολάρια).
Bernard Arnault, διευθύνων σύμβουλος του ομίλου πολυτελείας LVMH: 189 δισεκατομμύρια δολάρια
Elon Musk, διευθύνων σύμβουλος των SpaceX, Tesla και Twitter: 179 δισεκατομμύρια δολάρια
Jeff Bezos, ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της Amazon: 139 δισεκατομμύρια δολάρια
Bill Gates, συνιδρυτής της Microsoft: 125 δισεκατομμύρια δολάρια
Larry Ellison, συνιδρυτής και εκτελεστικός πρόεδρος της Oracle: 116 δισεκατομμύρια δολάρια
Steve Ballmer, επενδυτής και πρώην διευθύνων σύμβουλος της Microsoft: 113 δισεκατομμύρια δολάρια
Larry Page, συνιδρυτής της Google: 112 δισεκατομμύρια δολάρια
Warren Buffett, επενδυτής: 111 δισεκατομμύρια δολάρια
Sergey Brin, συνιδρυτής της Google: 106 δισεκατομμύρια δολάρια
Mark Zuckerberg, συνιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος του Facebook: 92,3 δισεκατομμύρια δολάρια
Carlos Slim, επενδυτής: 90,3 δισεκατομμύρια δολάρια
Françoise Bettencourt Meyers, κληρονόμος της περιουσίας της L’Oréal και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας: 87,2 δισεκατομμύρια δολάρια
Mukesh Ambani, πρόεδρος του ενεργειακού ομίλου Reliance Industries: 83,7 δισεκατομμύρια δολάρια
Amancio Ortega, ιδρυτής του ομίλου μόδας Inditex: 67,1 δισεκατομμύρια δολάρια
Jim Walton, κληρονόμος της περιουσίας των Walmart: 66,6 δισεκατομμύρια δολάρια
Rob Walton, κληρονόμος της περιουσίας των Walmart: 64,9 δισεκατομμύρια δολάρια
Alice Walton, κληρονόμος της περιουσίας των Walmart: 63,8 δισεκατομμύρια δολάρια
Gautam Adani, ιδρυτής και πρόεδρος του ομίλου Adani Group: 63,4 δισεκατομμύρια δολάρια
Jacqueline Mars, κληρονόμος και συνιδιοκτήτης της βιομηχανίας ζαχαροπλαστικής Mars: 61,7 δισεκατομμύρια δολάρια
John Mars, διάδοχος και πρόεδρος της Mars: 61,7 δισεκατομμύρια δολάρια
Zhong Shanshan, ιδρυτής και πρόεδρος της εταιρείας εμφιαλωμένου νερού Nongfu Spring: 61,6 δισεκατομμύρια δολάρια
Julia Flesher Koch και η οικογένεια, κληρονόμοι του επιχειρηματία David Koch: 60,6 δισεκατομμύρια δολάρια
Charles Koch, διευθύνων σύμβουλος του βιομηχανικού ομίλου Koch Industries: 60,4 δισεκατομμύρια δολάρια
Michael Dell, διευθύνων σύμβουλος και πρόεδρος της Dell Technologies: 53,4 δισεκατομμύρια δολάρια
Alain Wertheimer, συνιδιοκτήτης και πρόεδρος της Chanel: 45,9 δισεκατομμύρια δολάρια
Gérard Wertheimer, συνιδιοκτήτης της Chanel: 45,9 δισεκατομμύρια δολάρια
Giovanni Ferrero, εκτελεστικός πρόεδρος της εταιρείας σοκολάτας και ζαχαροπλαστικής Ferrero Group, και οικογένεια: 43,6 δισεκατομμύρια δολάρια
Zhang Yiming, ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας τεχνολογίας ByteDance: 42,3 δισεκατομμύρια δολάρια
Phil Knight, συνιδρυτής της Nike και οικογένεια: 41,5 δισεκατομμύρια δολάρια
Klaus-Michael Kühne, επίτιμος πρόεδρος και πλειοψηφικός ιδιοκτήτης της εταιρείας μεταφορών Kuehne+Nagel: 40,9 δισεκατομμύρια δολάρια
François Pinault, ιδρυτής του πολυτελούς ομίλου Kering: 39,6 δισεκατομμύρια δολάρια

kourdistoportocali.com

«Και α και ου», πλειστηριασμοί παντού...

«Και α και ι», τα πάντα στο σφυρί…

Η Ντάμα

Μην ακούτε και μην διαβάζετε όλες αυτές τις καταγγελίες περί πλειστηριασμών. Είναι όλα ψέματα κι αυτοί που φωνάζουν είναι ηθοποιοί πληρωμένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο αυτό δεν είπε ο Κυριάκος, χθες, στο Mega όταν ρωτήθηκε για τους πλειστηριασμούς.
«Για τα fundsκαι εκεί υπήρχε μία... απόλυτη διαστρέβλωση του τι πραγματικά συμβαίνει. {…} Αυτή τη στιγμή κανείς δεν έχει κίνητρο να μην κάνει μία ρύθμιση. Οι πλειστηριασμοί που γίνονται αφορούν βίλες, αφορούν εμπορικά οικόπεδα, αφορούν αυτούς τους στρατηγικούς κακοπληρωτές, οι οποίοι κρύφτηκαν πίσω από τον νόμο Κατσέλη και δεν πλήρωναν τις υποχρεώσεις τους». Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας (@sea1891) / Twitter

*** Και σκεφτείτε για προχωρούν σε πλειστηριασμούς τα funds εν μέσω εκλογών, σημαίνει ότι δεν τους σταματά τίποτα και κανένας. Αναλογιστείτε μόνο τι θα γίνει μετά τις εκλογές.

*** Το ξέραμε ότι ο Κυριάκος θέλει το ΠΑΣΟΚ αξιωματική αντιπολίτευση. Το βλέπαμε από τον τρόπο με τον οποίο «έπαιζαν» το κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη τα Πετσωμένα ΜΜΕ. https://t.co/smACqdyKk1" / Twitter

Απλά χθες το είπε κιόλας. «Σίγουρα μία ώριμη δημοκρατία χρειάζεται και μία αξιόπιστη αντιπολίτευση. Και αυτό το οποίο είδαμε αυτά τα τέσσερα χρόνια, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση», τόνισε όταν ρωτήθηκε για το αν προτιμάει τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ ως δεύτερο τη τάξει κόμμα.

*** Σαν τα μούτρα τους τα έκαναν πάλι χθες με την Τράπεζα Θεμάτων στις ενδοσχολικές εξετάσεις για τα Λύκεια. Κεραμέως και Πιερρακάκης απέδωσαν την κατάρρευση της πλατφόρμας σε επίθεση από χάκερς. Μου θυμίζει τον «βασιλιά των fake news», Γιάννη Λοβέρδο, που όταν του είπαν ότι ανεβάζει απανωτά ψεύδη στο facebook (5 διαφορετικά προφίλ είχε τότε και 3 σελίδες) απαντούσε ότι μπήκαν στο προφίλ του χάκερς.

Αλλά οι Ιάπωνες ήθελαν να μάθουν το «know how» από τον Πιερρακάκη. Θυμάστε;...

*** Συνεδρίασε χθες η νέα εκλογική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, συντονιστής της οποίας ανέλαβε ο Διονύσης Τεμπονέρας. «Ακούσαμε, ακούμε το μήνυμα των Ελλήνων πολιτών, λαμβάνουμε το μήνυμα και κάνουμε ό,τι μπορούμε, προκειμένου να γίνουμε καλύτεροι», είπε ο Αλέξης Τσίπρας, δείχνοντας ότι έχει τη διάθεση να προχωρήσεις στις αλλαγές που δεν προχώρησε ποτέ αμέσως μετά την ήττα στις εκλογές του 2019. Μακάρι, τι να πω;

*** Ποινική δίωξη για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος άσκησε σε τρία στελέχη του ΟΣΕ μετά τις απολογίες τους ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών Λάρισας για την τραγωδία στα Τέμπη. Πρόκειται για τον πρώην Πρόεδρο και Διευθύνων Σύμβουλο του ΟΣΕ και δύο μέλη της Επιτροπή Αξιολόγησης του Οργανισμού, οι οποίοι κατηγορούνται για τη μετάταξη του 59χρονου σταθμάρχη της μοιραίας βάρδιας και ενώ δεν πληρούσε το όριο ηλικίας.

*** Άρα, τουλάχιστον για την ώρα, επιβεβαιωνόμαστε όλοι εμείς που λέγαμε ότι ήταν παράνομη η μετάταξη του μοιραίου σταθμάρχη και όχι ο Μάκης Βορίδης και το υπουργείο Εσωτερικών που έλεγαν ότι η μετάταξη του συγκεκριμένου υπαλλήλου δεν ήταν παράνομη, επικαλούμενοι το άρθρο 33 της υπουργικής απόφασης με ΦΕΚ 2623/Β/2022 που αφορά τον Εσωτερικό Κανονισμό του ΟΣΕ.

Η μετάταξη του 59χρονου δεν έμπιπτε στον κανονισμό του ΟΣΕ, αλλά στον νόμο 4440/2016, που προβλέπει πως από τη στιγμή που μετατάχθηκε σε άλλο υπουργείο κόβεται ο νομικός δεσμός με την υπηρεσία προέλευσης.

*** Άλλο ένα εργατικό δυστύχημα προστέθηκε στη μακρά λίστα, καθώς άφησε την τελευταία του πνοή ο ένας εκ των τριών εργατών που τραυματίστηκαν σοβαρά στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος το μεσημέρι της Δευτέρας. Οι εργαζόμενοι ήταν σε σκαλωσιά για να τοποθετήσουν το τέταρτο πτερύγιο στην προπέλα πλοίου, όταν για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους, ένα πτερύγιο έπεσε στη σκαλωσιά και χτύπησε τους εργάτες. Οι συνάδελφοί του κατήγγειλαν ότι δεν υπήρχε τεχνικός ασφάλειας για μία τόσο σοβαρή εργασία.https://t.co/kmSmt44Nvo" / Twitter

*** Καμία προ ημερών ΚΥΑ δεν προβλέπει επίδομα 350 ευρώ ως οικονομική ενίσχυση σε ορισμένες κατηγορίες μαθητές (Γενικού Λυκείου ή ΕΠΑΛ) που θα συμμετάσχουν στις φετινές Πανελλαδικές Εξετάσεις, όπως έγραψε Πετσωμένο site και αντέγραψαν τα υπόλοιπα Πετσωμένα ΜΜΕ. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας έκανε γνωστό πώς θα υλοποιήσει την πρόβλεψη μιας παλιάς ΚΥΑ που δίνει, ως επίδομα, τα παραπάνω χρήματα σε ορισμένες κατηγορίες μαθητών. Αυτή ήταν ΚΥΑ του ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρήκε τρόπο να υπερασπιστεί το κυβερνητικό του έργο μετά το καραμπινάτο νέο fake news. Μόνοι τους παίζουν μπάλα.

*** Πέσαμε ξανά από τα σύννεφα μαθαίνοντας ότι ο Φαήλος Κρανιδιώτης θα στηρίξει στις εκλογές Μητσοτάκη. Νόμιζα ότι θα στηρίξει ΟΑΚΚΕ.

*** Ξεκίνησαν τα μπάνια οι τουρίστες στη Ρόδο. Από το αεροδρόμιο…https://t.co/EONbLgZdOG" / Twitter

www.documentonews.gr

Συνθηκολόγηση;...

Τάσος Παππάς

Πανηγύρισαν οι οίκοι (ξέρετε, αυτοί που βγάζουν τις… αμερόληπτες αξιολογήσεις τους για την πορεία της οικονομίας) με το αποτέλεσμα των εκλογών. Απογειώθηκε το ελληνικό χρηματιστήριο.
Η επενδυτική βαθμίδα, που τόσο πολύ τη θέλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να την πουλήσει στο... ακροατήριό του ως μεγάλη επιτυχία της οικονομικής πολιτικής του, που όμως δεν λέει πολλά πράγματα στον μέσο Ελληνα πολίτη, έχει προεξοφληθεί από τις αγορές. Τι θέλουν αυτές; Σίγουρα τη μείωση (κι άλλο) της φορολογίας των επιχειρήσεων, κάτι που θα κάνει η Νέα Δημοκρατία αν κερδίσει την αυτοδυναμία. Θα υπάρξει όμως μείωση των δημόσιων εσόδων;
Οχι, λένε οι νεοφιλελεύθεροι γιατί αυτά που θα εξοικονομήσουν οι εργοδότες από τη μείωση της φορολογίας θα επιστρέψουν με τη μορφή επενδύσεων στην οικονομία της χώρας. Αυτό φυσικά δεν έχει επιβεβαιωθεί μέχρι τώρα εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, αλλά δεν έχει σημασία. Αφού το λέει ο κυρίαρχος νεοφιλελευθερισμός, αυτό θα γίνει. Κάποια βεβαίως ποσά θα διοχετευτούν στους φορολογικούς παραδείσους, θα λείψουν από την οικονομία, αλλά μην τα θέλετε όλα δικά σας. Τι θα κάνουν οι πλούσιοι για να τα βγάλουν πέρα σήμερα και να έχουν ένα αποκούμπι για τα γεράματά τους; Κλέφτες θα γίνουν;
Την ίδια στιγμή το δημόσιο χρέος, παρά την ονομαστική μείωσή του λόγω του πληθωρισμού, βρίσκεται στα ύψη (δεύτεροι στον κόσμο είμαστε), το ιδιωτικό χρέος, το έλλειμμα στα ασφαλιστικά ταμεία και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών μεγαλώνουν επικίνδυνα, η ανεργία των νέων δεν λέει να πέσει, η μερική απασχόληση κερδίζει έδαφος έναντι της πλήρους απασχόλησης, οι τάξεις του πρεκαριάτου πυκνώνουν, οι μικροί και οι μεσαίοι επιχειρηματίες χτυπάνε τις πόρτες των τραπεζών για δάνεια προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν και αυτές δεν ανοίγουν, τα «κόκκινα» δάνεια που έφυγαν από τις τράπεζες και πήγαν στα χέρια των funds απειλούν τα σπίτια και τις επιχειρήσεις των δανειοληπτών.
Οι πλειστηριασμοί θα ξεκινήσουν την επομένη των εκλογών και οι χρεωμένοι που προτίμησαν τη σταθερότητα, όπως την εννοεί το σύστημα Μητσοτάκη, θα ψάχνουν εναγωνίως υποστήριξη.
Τα επιδόματα και τα βοηθήματα θα τελειώσουν, θα επιστρέψουμε στη δημοσιονομική πειθαρχία, όπως την αντιλαμβάνεται η Γερμανία, ενώ η Κομισιόν στις εκθέσεις της καλεί την Ελλάδα, δηλαδή την κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, να διευρύνει τη φορολογική βάση (ωχ) και να περιορίσει τη φοροδιαφυγή.
Διεύρυνση της φορολογικής βάσης και περιορισμός της φοροδιαφυγής σημαίνει πρακτικά ότι «θα πληρώσουν όσοι μέχρι τώρα τη γλίτωναν είτε με την άδεια των Αρχών είτε με τα κολπάκια των λογιστών». Κι αυτοί δεν θα είναι οι μισθωτοί. Αυτοί και να θέλουν να ξεφύγουν δεν μπορούν. Θα είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι αγρότες, οι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες. Με άλλα λόγια, οι κοινωνικές ομάδες που στήριξαν το αφήγημα Μητσοτάκη. Προσθέστε τους φτωχούς, τους άνεργους, τους μισθωτούς του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα που επέλεξαν την κάλπη της Νέας Δημοκρατίας και θα έχετε όλο το εκλογικό ακροατήριο που πείστηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Το ερώτημα είναι πώς θα αντιδράσουν όταν διαπιστώσουν ότι οι προσδοκίες τους δεν θα ικανοποιηθούν. Θα απογοητευτούν; Πιθανόν. Θα θυμώσουν επειδή εξαπατήθηκαν; Ενδεχομένως. Θα εξεγερθούν αναζητώντας δικαίωση; Μπορεί. Θα βρει η οργή τους διέξοδο ή θα ξεφουσκώσει; Αγνωστο. Το χειρότερο θα είναι να μπουν σ’ έναν κύκλο μόνιμης μελαγχολίας και παραίτησης και να συμφιλιωθούν με την ιδέα που θέλει να εγκαταστήσει στα μυαλά τους το σύστημα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Με δυο λέξεις: να συνθηκολογήσουν...

Ανάγωγα
Χάρης Καστανίδης: «Δεν αξιώνω κανόνες δεοντολογίας σε μια εποχή έκπτωσης της πολιτικής. Ο κ. Ανδρουλάκης εκτίμησε, έκρινε και αποφάσισε μόνος, όπως άλλωστε δικαιούται». Μόνος;

www.efsyn.gr

Ημέρα Μνήμης

Τέμπη: Εικόνες διάλυσης στα τρένα 90 μέρες μετά το έγκλημα με τους 57 νεκρούς στα Τέμπη

 

ΥΓ του blog: ...ψηφίστε τους ξανά ρε λαμόγια.... την επόμενη φορά που θα είναι κάποιος δικός σας μέσα στα τρένα, στα νοσοκομεία, στα αεροπλάνα, τα πλοία και κάθε δημόσια ή ιδιωτική κοινωνική υπηρεσία επιβλαβή και ανεξέλεγκτη, μην πάτε να κλαίτε πάνω στους τάφους τους, γιατί εσείς τους ανοίξατε.... οι εκλογές κι η ψήφος δεν είναι καλλιστεία ή τηλεπαιχνίδι είναι οι ζωές όλων μας, η ασφάλεια και η ευημερία μας.... 

Ο Αβραμόπουλος (ξανα)κέρδισε τις εκλογές!

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, με τις ευλογίες της Νέας Δημοκρατίας, φέρελπις διπλωμάτης δίχως σημαντική επαφή με την ενεργό πολιτική και τις παραφυάδες της.

Χρήστος Ξανθάκης

Ένα στόρι πρώτα, να το βγάλω από μέσα μου, και θα πάμε και στα του σημερινού τίτλου.
Λέω, λοιπόν, ότι το «1492» δεν είναι καλή ταινία. Τι δεν είναι καλή ταινία, τέλος οι ευγένειες και το πένθος, μάπα είναι, δεν αξίζει ούτε καν για τις τρεις το πρωί όταν σε έχουν εγκαταλείψει όλα τα κουράγια. Αλλά περιλαμβάνει μια ατάκα μαγική. Μια ατάκα που βγαίνει απ’ το στόμα του Χριστόφορου Κολόμβου (στο ρόλο ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ), κατά τη διάρκεια του τσακωμού του με το τσατσόνι της βασιλίσσης Γκαμπριέλ Σάντσες. Όπου οραματίζεται ο Σάντσες (στο ρόλο ο Αρμάν Ασάντε) τα μεγαλεία που θα προκύψουν στο νέο κόσμο, την Αμερική, και γυρνάει ο Κολόμβος και του απαντάει:
«Όλα αυτά θα τα χτίσουν άνθρωποι σαν εμένα. Όσα χρόνια και να ζήσεις Σάντσες, αυτό είναι κάτι που δεν θ’ αλλάξει μεταξύ μας. Εγώ το ‘κανα, δεν το ‘κανες εσύ»!
Κάπως έτσι και με τις εκλογικές επιτυχίες ανά τα έτη, που μερικοί και μερικές λησμονούν με κάθε δυνατό τρόπο. Μόνο εννιά συνέλληνες έχουν κερδίσει εκλογές σε τούτο τον τόπο τα τελευταία πενήντα χρόνια. Άμα νομίζεις ότι είναι τόσο εύκολο καν’ το κι εσύ, δεν τρέχει κάστανο. Και μην ξοδεύεις τις δυνάμεις σου σε καουμποϊλίκια στην Κεντρική Επιτροπή…
Να πάμε, όμως, και στον Αβραμό του τίτλου, μην τον αδικήσουμε τον άνθρωπο. Να ταξιδέψουμε στο χρόνο και να επιστρέψουμε στο 1994, χρονιά μαγική για την Πασοκάρα που είχε συντρίψει τον υπαρκτό μητσοτακισμό και κυβερνούσε μετά βαΐων, κλάδων, ξεματιασμάτων και καφετζούδων. Τότε ήταν που πρότεινε το κόμμα το πράσινο ως υποψήφιο για τον Δήμο της Αθήνας ένα από τα πλέον προβεβλημένα και μπροσθόβαρα στελέχη του, τον Θόδωρο Πάγκαλο. Πολιτικό με κύρος υψηλό, με ευστροφία αδιανόητη, με αγωνιστικό παρελθόν, τι να λέμε αδερφέ, όλα τα είχε ο γίγαντας!
Κι απέναντί του; Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, με τις ευλογίες της Νέας Δημοκρατίας, φέρελπις διπλωμάτης δίχως σημαντική επαφή με την ενεργό πολιτική και τις παραφυάδες της. Και δίχως κανένα απολύτως όραμα ή πρόγραμμα για την πρωτεύουσα, παρά μόνο γενικολογίες και αοριστολογίες της κακιάς ώρας. Παρφουμέ, δεν λέω, όπως και η προσωπικότητά του, αλλά τίποτε παραπάνω από νεφελώματα σε μια εποχή όπου απαιτούνταν επείγουσες λύσεις και προτάσεις για την Αθήνα. Ο «κύριος τίποτα» τον είχε αποκαλέσει τότε ο αθυρόστομος Πάγκαλος και, μεταξύ μας παιδιά, εντελώς δίκιο είχε. Για να έρθουν οι Αθηναίου και οι Αθηναίες, να δώσουν στον πρώτο γύρο 44,6 % στον Αβραμόπουλο και 32 % στον Πάγκαλο και να εκλέξουν αβασάνιστα τον γαλάζιο υποψήφιο στον δεύτερο γύρο με 54,37 %…
Φαστ φόργουαρντ για τη συνέχεια και γυρνάμε στα χρόνια μας. Στο κεντρικό προεκλογικό σύνθημα της Νέας Δημοκρατίας, που πλημμύρισε όλες τις στάσεις των λεωφορείων στο κλεινόν άστυ:
Σταθερά, τολμηρά, μπροστά!
Το οποίο μήνυμα, μας λένε οι δημοσκόποι και οι επικοινωνιολόγοι κέρδισε τη μάχη των εκλογών, γιατί ήταν σαφές, συγκεκριμένο και σωστό. Και απεικόνιζε το πρόγραμμα, τις ιδέες και την νοοτροπία του κόμματος.
Μάλιστα; Μάλιστα!
Για να έρθω τώρα εγώ και να ρωτήσω με το φτωχό μου το μυαλό:
Τόσο φλου σύνθημα, έχετε ξαναδεί ποτέ στις ζωές σας;
Τόσο θαμπό, τόσο διφορούμενο, τόσο θολό, πείτε μου ρε παλικάρια και γοργόνες, έχετε αντικρίσει άλλη φορά;
Θα χωρούσε ή δεν θα χωρούσε δηλαδή στο ΠΑΣΟΚ μια χαρά χαρίτσα; Θα χωρούσε ή δεν θα χωρούσε και στον ΣΥΡΙΖΑ, άντε όχι τον φετινό αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνούσε το 2019;
Απάντηση δεν θέλω και καταλαβαινόμαστε υποθέτω. Να σημειώσω μόνο κάτι που μου είπε ο φίλος ψυχίατρος Δημήτρης Κ. (ψυχίατρος μανδάμ, όχι ψυχοθεραπευτής) και διευκρινίζει κάποια πραγματάκια μετά απ’ την πανδημία:
Ο φόβος ενεργοποιεί τους πλέον πρωτόγονους μηχανισμούς υπεράσπισης του εγώ. Εξ ου και η έξαρση του ατομικισμού!
Και όχι μόνο, θα συμπλήρωνα εγώ. Και όχι μόνο…

newpost.gr

Ο Κεμάλ να κοιτάει τα μούτρα του...

Νόρα Ράλλη

Αυτό πάλι! Ολο για έναν Κεμάλ ακούω αυτές τις μέρες. Και δώσ’ του καληνύχτες στον Κεμάλ και ξανά-μανά «καληνύχτα Κεμάλ»... Ασε τα πρωινά: «Καλημέρα Ηλιε καλημέρα!» τραγουδάνε – τι φάση; Κάθε νύχτα να καληνυχτίζουν έναν Κεμάλ και κάθε πρωί να καλημερίζουν έναν πράσινο Ηλιο;

Τόσο μπερδεύτηκα, που... κάποια στιγμή, τυχαία –πώς μου ξέφυγε κι εμένα!– καλημέρισα τον Κεμάλ. Τι ήταν να το πάθω αυτό; Αμέσως μούλωξα, ζήτησα συγχώρεση απ’ το Σύμπαν και πήρα κατευθείαν τηλέφωνο εξομολόγο – ως plan B!

Ελα όμως που από την 21η Μαΐου έχουν κλείσει οι εκκλησίες όλα τα ραντεβού για εξομολογήσεις. Χιλιάδες κόσμος, σου λέει, τρέχει στους παπάδες να ξομολογηθεί – ποιος ξέρει γιατί; Εμένα πάντως δεν περνάει τίποτα απ’ το 40% του μυαλού μου. Ισως γιατί είδα ξεκάθαρα μπροστά στα μάτια μου το πώς γιόρτασε ο λαός, την Κυριακή το βράδυ, το ποσοστό που έδωσε στη Ν.Δ.

Μέχρι το πρωί τραγουδάγανε στους δρόμους: οι μισοί τον ύμνο της Ν.Δ., «Ο ουρανός θα ’ναι γαλάζιος και πάλι / απ’ το βοριά ώς το πιο νότιο ακρογιάλι», και οι άλλοι μισοί του Σαββόπουλου το «η πλατεία ήταν γεμάτη». Χαμούλης, σου λέει! Mέχρι το πρωί το πανηγύρι! (...Οχι;)

Αφού απέτυχα να κλείσω ραντεβού με τον παπά, πήρα τον ψυχολόγο μου: «Καλημέρισα τον Κεμάλ, Γιάννη!» είπα έντρομη. «Τι μου συμβαίνει; Τι λάθος πάει με μένα; Τι έχω πάθει, πες μου!». Από την άλλη άκρη της γραμμής άρχισα ν’ακούω πάλι τραγούδια – Λουκιανό: «Τα ’φτιαξε ο Μηνάς με την Ανέτα / Που τα ’χε με το Δήμο τον τρελό...». Τώρα, γιατί ο ψυχολόγος μου τραγουδούσε το «Πού βαδίζουμε, κύριοι» του Κηλαηδόνη, μήτε και κατάλαβα ποτέ.

Επόμενος στη λίστα της απαρηγοροσύνης μου (μετά το Σύμπαν, τον παπά και τον ψυχολόγο που τελικά δεν!) ήταν η μάνα μου. Αλλά η μάνα μου ήταν ήδη στα τηλέφωνα με κάτι εταιρείες... αυτές, που αν έχεις αφήσει μία ώρα απλήρωτη τη δόση του δανείου σου, η οποία έχει τριπλασιαστεί επί κυβέρνησης Μητσοτάρχα, σε παίρνουν ξανά και ξανά;

Ε, με δαύτους μίλαγε και δεν μπορούσα να πιάσω γραμμή. Τώρα όμως την πήραν, λέει, να της δώσουν συγχαρίκια που ψήφισε Ν.Δ. (δεν τους βγαίνουν οι ψηφοφόροι μάλλον κι ευχαριστούν κι άσχετους τώρα) κι έτσι δεν θα χάσουν τη δουλειά τους και θα συνεχίσουν να την ενοχλούν με την ησυχία τους. Τραγούδαγαν κι αυτοί το «Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα!» και μετά έσκαγαν στα γέλια... Αλλόκοτα πράγματα.

Δίχως να μπορώ να βρω κανέναν να μιλήσω για το πρόβλημά μου, μόνη λύση ήταν το απονενοημένο: άνοιξα τηλεόραση!

Ναι, ώς εκεί έφτασα... Ψέματα – έπεσα ακόμα πιο χαμηλά: πέτυχα Μητσοτάρχα κι έκατσα να τον ακούσω – κουρέλι η δικιά σου. Τι να κάνω όμως; Ημουν απαρηγόρητη με το λάθος μου: όχι μόνο δεν καληνύχτιζα αυτόν τον Κεμάλ, αλλά δεν έβλεπα και κανέναν πράσινο Ηλιο ν’ ανατέλλει – όλο λάθος!

Πάνω, λοιπόν, που έπνιγα τον καημό μου ακούγοντας τον Μητσοτάρχα να λέει πως θα παραμείνει ταπεινός (μου βγήκε ο καφές απ’ τη μύτη σε αυτό το «παραμείνει»), αλλά δεν θα πάει σε ντιμπέιτ με τον Τσίπρα, όπως είχε δεσμευτεί, γιατί είναι νικητής (δεν συζητούν οι νικητές – μόνο διατάσσουν), χτυπάει το τηλέφωνο! «Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες»... πάλι τραγούδι!

Μα, ποιος;

...Ο Κεμάλ να κοιτάει τα μούτρα του, ο «λαός» τα δικά του (που δεν έχει λεφτά για μασέλα, αλλά πήγε και ψήφισε αυτούς που τρώνε με δέκα τέτοιες) και οι σταλεγάκηδες· κάπου μπάστα. Οσο για μας... Εμείς εκεί. Εκεί, στα λόγια του μπαρμπα-Χρυσόστομου, που σαν τον ρώτησαν κάποτε γιατί, αφού πήγε στο αλβανικό μέτωπο, βγήκε στην Αντίσταση, πήρε πάλι τα όπλα κι ανέβηκε στο βουνό, εκείνος απάντησε: «Τι άλλο να ’κανα;».

Αυτό το «τι άλλο να ’κανα» – αυτό είναι η απάντηση. Σε όλους τους παραπάνω. Σε κάθε «καληνύχτα». Ακόμα κι αν δεν φαίνεται να υπάρχει καν «καλημέρα». Ακόμα και τότε. Ειδικά τότε.

www.efsyn.gr

ΣΥΡΙΖΑ, αναγκαστικά

Παίρνω καθαρή θέση στην ήττα, όχι στη νίκη. Η νίκη δε χρειάζεται κανέναν μας, υπάρχει από μόνη της, φωνάζει και πανηγυρίζει.

Νίκος Μωραΐτης

Φυσικά, είμαι βαθιά ξενερωμένος. Γιατί αυτά που έγιναν τα είχα δει (δε χρειαζόταν να είσαι και προφήτης για να τα δεις…). Και τα είχα πει. Δημόσια. Καταγεγραμμένα όλα.

∎ Χρόνια γράφω κατά της απλής αναλογικής, που μπορεί να είναι ζητούμενο ενός μικρού κόμματος αλλά όχι ενός κόμματος εξουσίας.
∎ Έχω γράψει επανειλημμένα ότι απέναντι σε κάποιον που λέει «καθαρές λύσεις: αυτοδυναμία», δεν πας προτείνοντας κυβερνήσεις συνεργασίας με κόμματα που δε θέλουν ούτε να σε βλέπουν.
∎ Έχω γράψει επανειλημμένα ότι δεν υπάρχει Κέντρο το οποίο μπορεί να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
∎ Έχω γράψει επανειλημμένα ότι το να αντιμετωπίζεις με ηπιότητα -σχεδόν μαλθακότητα- ένα μιντιακό σύστημα που θέλει την καταστροφή σου είναι ο σίγουρος δρόμος για την καταστροφή σου.

Και τώρα ΕΝΑ έχω να γράψω: Φουλ επίθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συνετρίβη γιατί ήταν τάχα «τοξικός», όπως ισχυρίζονται οι νικητές (που βγήκαν με Μάτι, περικεφαλαίες, κότερο και Σούνιο), αλλά γιατί έγινε μία νερόβραστη σούπα. Μην πούμε καμιά κουβέντα παραπάνω και δυσαρεστήσουμε το… Κέντρο.
Διότι, ξέρετε, εκτός από το Ακραίο Κέντρο που στηρίζει από την πρώτη στιγμή τον Μητσοτάκη, υπάρχει και το Ανύπαρκτο Κέντρο, αυτό που φαντάστηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι η κρίσιμη μάζα για να κερδηθούν οι εκλογές.
Το ξαναλέω: Αριστερά το τιμόνι και φουλ επίθεση.
Αλλά ας μην ανησυχούν στη Νέα Δημοκρατία. Όπως δε με άκουσε κανείς, κανείς δεν πρόκειται να με ακούσει και τώρα.
Όμως η ώρα της κάλπης δεν είναι η ώρα που πας και ρίχνεις μέσα ούτε την ξενέρα σου, ούτε την πικρία σου. Πας και ρίχνεις μέσα το αύριο που θέλεις για τη χώρα σου.
Η δυστοπία που προέκυψε στις 21 Μαΐου, με ένα παντοδύναμο πρώτο κόμμα και ένα αδύναμο δεύτερο, δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί.
Ό,τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί είναι στις 25 Ιουνίου να έχουμε και κυβέρνηση και αντιπολίτευση τους δύο παλιούς συγκυβερνήτες, αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα.
Και μάλιστα, υπό τις πιο ζοφερές συνθήκες: Κυβέρνηση αυτός που παρακολουθεί και αξιωματική αντιπολίτευση αυτός που παρακολουθείται.
Άρα, σε κάθε κρίσιμη στιγμή, αυτός που άκουσε θα μπορεί να εκβιάζει αυτόν που άκουσε με αυτά που άκουσε.
Αυτό δε θα είναι πολιτικό σύστημα αλλά πολιτικό θρίλερ.
Είναι ακριβώς το σενάριο που θέλουν η Διαπλοκή και η Διαφθορά. Γι’ αυτό παλεύουν: Να μην κυβερνάει μόνο το ένα από τα δύο διεφθαρμένα κόμματα που χρεοκόπησαν τη χώρα, αλλά το ένα να κυβερνά και το άλλο να αντιπολιτεύεται. Ένα παιχνίδι με τράπουλα σημαδεμένη.
Αυτήν ακριβώς την τράπουλα ανακάτεψε ο Αλέξης Τσίπρας το 2015. Και δεν του το συγχώρεσαν ποτέ. Με τέσσερα χρόνια προπαγάνδας, κατάφεραν να τον ρίξουν από το 35,5% στο 31,5%. Με οκτώ χρόνια προπαγάνδας, κατάφεραν να τον πάνε στο 20%.
Γιατί το πολιτικό bullying λειτουργεί με γεωμετρική πρόοδο.
Κοροϊδεύαμε τον Μητσοτάκη όταν έλεγε στη Βουλή «εσείς, κύριε Τσίπρα, μας βάλατε στα Μνημόνια», όμως ο Μητσοτάκης ήξερε τι έκανε: Παραδομένη μπροστά στον μεγάλο υπνωτιστή της μικρής οθόνης, η πλειοψηφία ξέχασε τη φτωχοποίηση του 2010-2015, ξέχασε ποιοι μας έβαλαν στα μνημόνια, ούτε έμαθε ποιος μας έβγαλε, ούτε θυμάται ποιοι χρεοκόπησαν τη χώρα.
Στις 25 Ιουνίου, η Διαφθορά και η Διαπλοκή θέλουν να μηδενίσουν τον χρόνο. Να επαναφέρουν το χρονόμετρο στο 2009. Να καθαγιάσουν όχι μόνο το ένα διεφθαρμένο κόμμα -αυτό το πέτυχαν-, αλλά και τα δύο. Γιατί με δύο κάνεις καλύτερα τις μπίζνες σου απ’ ό,τι με έναν, αυτό είναι κανόνας.
Εγώ τον δρόμο μου τον τράβηξα.
Και εκτέθηκα, και ξαναεκτέθηκα και θα ξαναεκτεθώ.
Και τη ΝΔ πολέμησα, και για αυτούς που οδήγησαν τον Τσίπρα σε ολέθρια στρατηγικά λάθη έγραψα – να είστε σίγουροι ότι αυτοί οι δεύτεροι με αντιπαθούν περισσότερο.
Όμως δεν έχω τίποτα να φοβηθώ και τίποτα να διαπραγματευτώ.
Γι’ αυτό και παίρνω καθαρή θέση:
ΣΥΡΙΖΑ, αναγκαστικά. Και αναγκαία. Για να υπάρχει ένα κοινοβουλευτικό αντίβαρο στη μονοκρατορία του Μητσοτάκη, για να λειτουργεί στοιχειωδώς η Δημοκρατία. Γιατί, αφού παραδώσαμε τα κλειδιά του σπιτιού μας στον Μητσοτάκη, ας δώσουμε τουλάχιστον τα κλειδιά του αυτοκινήτου μας σε αυτόν που ο Μητσοτάκης δε θα ήθελε.

koutipandoras.gr

Η κάλπη, η ΤΙΝΑ και η κολυμβήθρα του Σιλωάμ

Παντελής Μπουκάλας

  
Αν είναι όντως ιερή η φευγαλέα στιγμή της κάλπης, ο λόγος είναι απλός: μόνο στο ελάχιστο που κρατάει είμαστε όλοι ίσοι και ισοδύναμοι. Πάμε δηλαδή ανάποδα στους «αμάχητους νόμους της φύσης» και στους «αναπόδραστους νόμους της Ιστορίας», που υποτίθεται ότι καθιερώνουν μιαν αιώνια ανισότητα. Ετσι δεν λένε οι γεννημένοι ισχυροί, που λατρεύουν την καλοτυχία τους σαν Μοίρα ή Θεό; Κι από κοντά όσοι κοινωνιοδαρβινιστές κηρύσσουν πως η Ιστορία είναι μονόδρομος, βασιλική οδός για τους μεν, μονοπάτι κακοτράχαλο για τους δε; Πως «όλα είναι μοιραία» δεν μας λένε, και πως «η Ειμαρμένη δεν επιτρέπει όνειρα, οράματα και λοιπές αυταπάτες»;
Εχει και όνομα μοντέρνο πια η Ειμαρμένη: ΤΙΝΑ. Από το 1980, όταν τη βάφτισε η Μάργκαρετ Θάτσερ, κορυφαία θεότητα της νέας εποχής: There Is No Alternative. Δεν υπάρχει εναλλακτική. Δεν υπάρχει; Πιθανόν, αφού παντού στον κόσμο πολλοί και πολύ ισχυροί κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, νόμιμο και παράνομο, εκμαυλιστικά ήπιο ή βίαιο, για να μην υπάρξει. Αν όμως δεν ελπίσουμε ότι δεν ισχύει ο Νόμος της ΤΙΝΑ, κι αν δεν πολεμήσουμε για να μην ισχύει, τότε ναι, θα επέλθει αναπόφευκτα «το τέλος της Ιστορίας», η οποία θα μείνει αγρός αγεώργητος ή παγωμένη ήπειρος. Δίχως αντιΤΙΝΑίους όμως, δίχως μη πραγματιστές δηλαδή, πώς θ’ αλλάξουν έστω και λίγο τα πράγματα; Πώς θ’ ανθρωπέψουν για τους αδύναμους και αναλώσιμους του κόσμου; Αν προσκυνήσουμε τη μοιρολατρεία, αυτοκαταλυόμενοι ως πολίτες, ας ζητήσουμε να μας φτιάξουν ειδικά ακουστικά, ώστε ν’ ακούμε συγχρόνως από το ένα αυτί το πικρό «Καληνύχτα, Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ», του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου, και από το άλλο το δογματικό «Στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς» του Διονύση Σαββόπουλου.
Θνησιγενής η αίσθηση της γενικής ισοτιμίας που προσφέρει το εκλογικό τελετουργικό. Δεν προλαβαίνει καν να μας διαπαιδαγωγήσει, να μας πείσει ότι οφείλουμε, μη πραγματιστικά, να διεκδικούμε την ισότητα, κάποια ξεφτίδια της έστω, και στην καθημερινότητά μας. Που τη ζούμε σαν να ‘ναι η ανισότητα όντως δοσμένη από Θεό, τη φύση ή την Ιστορία, άρα λογική και αναπότρεπτη.
Το μαγιάτικο αποτέλεσμα δεν προδιαγράφει την ετυμηγορία της 25ης Ιουνίου.
Την περασμένη Κυριακή ψηφίσαμε με εκλογικό σύστημα που επέβαλε και διά νόμου την ισοκυρία των ψήφων: την απλή αναλογική (τον χαρακτηρισμό της ως «άδολης» δεν τον επιτρέπει η πρόνοια για το 3%). Πολύ απλά αυτό σημαίνει ότι οι ψήφοι δεν έχουν κλιμακούμενη αξία. Δεν επαρκούν λοιπόν 10.000 «βόλια» για τον υποψήφιο του τάδε κόμματος, ενώ ο υποψήφιος του δείνα χρειάζεται 20.000. Ηθικολογίες ε; Ναι, αλλά πόσες δεκαετίες αξιώνουμε να βρει η πολιτική κάποιο νήμα που να τη συνδέει με την ηθική; Για τους παλαιούς, στον «έγκυο μόρο» η μητέρα πεθαίνει στον τοκετό.
Στις 21 Μαΐου είχαμε διπλό θάνατο: η μητέρα «απλή αναλογική» εξέπνευσε στη γέννα, πρόλαβε όμως να δει ότι το μωράκι της γεννήθηκε με την ανάσα του εμποδισμένη. Και ουδείς έτεινε θερμά τα χέρια του για να το υποδεχτεί, να προσπαθήσει να το κρατήσει στη ζωή. Τέλη Ιουνίου όμως θα επιστρέψουμε στην ασφαλή κανονικότητα – στην ενισχυμένη αναλογική και τα μπόνους, στις «ψήφους ελίτ» και τις «ψήφους μπατίρ», ή όπως αλλιώς τις πούμε. Τέρμα οι εξισωτικοί πειραματισμοί. Επιστροφή στις ψήφους που πράγματι εγκυμονούν (και τίκτουν εξουσία) και στ’ ανεμογκάστρια. Επιστροφή στο σύστημα που νομιμοποιεί το δόλιο δόγμα περί χαμένης ψήφου.
Την Κυριακή η Ν.Δ. πανηγύρισε θρίαμβο απροσδόκητο, παρά τα πολλά σφάλματά της, ο δε ΣΥΡΙΖΑ υπέστη πανωλεθρία, παρά τις μεγάλες προσδοκίες που καλλιεργούσε. Μερικές βεβαιότητες: Το μαγιάτικο αποτέλεσμα δεν προδιαγράφει την ετυμηγορία της 25ης Ιουνίου. Η κατά Χαρίλαο Φλωράκη «γκαστρωμένη κάλπη» ίσως μας εκπλήξει και πάλι. Ποικιλότροπα. Δεύτερον, δεν υπάρχουν αντικειμενικά και αναμφίλεκτα «σωστές» και «λάθος» ψήφοι. Κάθε κόμμα έχει το δικό του σωστόμετρο. Οπως έχει και το δικό του «ελληνόμετρο», «πατριωτόμετρο», «κεντροδεξιόμετρο» ή «αριστερόμετρο». Τρίτον, η κάλπη δεν είναι εξομολογητήριο, όπου πας, ψιθυρίζεις ολίγην αυτοκριτική και εξασφαλίζεις το «αφέονταί σου». Οι βαριές αστοχίες της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη (η μετριότατη αντιμετώπιση της πανδημίας, της ακρίβειας, των πυρκαγιών και των χιονοπτώσεων, το σκάνδαλο των υποκλοπών, η τραγωδία των Τεμπών, οι αμέτρητες απευθείας αναθέσεις, οι «επαναπροωθήσεις», για τις οποίες αξιώνει τίμιες εξηγήσεις η Κομισιόν) δεν συγχωρήθηκαν επειδή «και ο κλήρος είναι μπλε». Και όχι μόνο επειδή το 40% υπολείπεται του 60%.
Η κάλπη δεν περιέχει ύδωρ εξαγνισμού, σαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ ή την πηγή της Ηρας. Τέταρτον, ας το ξαναπώ, οι ψηφοφόροι συνιστούν σώμα εκλογέων, όχι σώμα ενόρκων. Για τη Δικαιοσύνη, δεν σημαίνει τίποτε (δεν πρέπει να σημαίνει, για να μην απομακρυνόμαστε από την πραγματικότητα) η πρωτιά που απέσπασε στον νομό Σερρών ο κ. Κώστας Αχ. Καραμανλής, που έχει μηνυθεί από τον Σύλλογο Ατόμων Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών, όπως και οι προκάτοχοί του στο υπουργείο Μεταφορών, ο κ. Χρήστος Σπίρτζης του ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, τότε ΠΑΣΟΚ και νυν Ν.Δ.
Είπα Χρυσοχοΐδης και στο μυαλό μου ήρθαν αμέσως σκηνές από την πολιορκία της οικογένειας Ινδαρέ στο Κουκάκι, Δεκέμβρη του 2019, και την εισβολή «ξυλοκόπων» αστυνομικών στο σπίτι της. Θύμα σκευωρίας ο Δημήτρης Ινδαρές, που άκουσε να τον ονειδίζουν σαν παρανομούντα υπουργοί που «δεν επεμβαίνουν ποτέ στο έργο της Δικαιοσύνης», όπως ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, και δημοσιολόγοι που υιοθέτησαν ασμένως την κάλπικη αστυνομική αφήγηση, αποτίμησε το κυριακάτικο αποτέλεσμα (Lifo, 24.5):
«Η λαϊκή εντολή θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως λευκή επιταγή και άφεση κάθε παρασπονδίας, από εκπροσώπους που έδειξαν δυσφορία και απέχθεια στον έλεγχο και την κριτική. […] Η διαπίστωση ότι στις εκλογικές προτιμήσεις του κόσμου δεν βαραίνουν καταλυτικά ζητήματα που αφορούν τη λειτουργία των θεσμών και μια σειρά στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, δεν τιμά τον πολιτισμό της χώρας. Αποτυπώνει μάλλον την εμπέδωση ενός κυνισμού που είναι ικανός να δικαιολογήσει ως παράπλευρες απώλειες όχι μόνο την αξιοπρέπεια αλλά και την ίδια ακόμη την ανθρώπινη ζωή».

www.kathimerini.gr

Το σκίτσο της ημέρας

zougla.gr

Και τώρα, τι θα κάνει ο Μητσοτάκης χωρίς “βαρβάρους”;...

Ο καταυλισμός

Κώστας Βαξεβάνης

Τα αποτελέσµατα των βουλευτικών εκλογών έχουν οµοιότητες µε τις µετρήσεις τηλεθέασης των εκποµπών. Oπως και στην ψήφο, έτσι και στις εκποµπές δεν είναι γνωστό ούτε το επίπεδο ούτε η ποιότητα αυτού που κάνει τη συγκεκριµένη επιλογή, ενώ επίσης άγνωστος είναι και ο λόγος που την κάνει. Μπορείς να παρακολουθήσεις µια εκποµπή από περιέργεια, επειδή σου αρέσει ή απλώς επειδή δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις. Σηµασία πάντα έχει το αποτέλεσµα. Η ψήφος βέβαια δεν είναι τηλεοπτική επιλογή,  είναι επιλογή που σχετίζεται µε τη ζωή σου.

Επίσης, δεν µπορείς να πατήσεις το τηλεκοντρόλ για να σταµατήσεις την ασχήµια. Αλλά, όπως και στην τηλεόραση, δεν έχει καµία σηµασία να υποτιµάς την επιλογή του άλλου, την ποιότητά του και τον λόγο για τον οποίο έκανε µια επιλογή.

Στις εκλογές της 21ης Μαΐου η επιλογή των πολιτών έγινε και είχε συγκεκριµένη διάσταση γιατί υπήρχαν λόγοι. Το να προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά αν θέλετε, να της αποδώσει µεταφυσικά στοιχεία και να δώσει εξηγήσεις που σχετίζονται αποκλειστικά µε τη θολή σκέψη του κόσµου προέρχεται από την ηθικοπλαστική αντίληψη που επιµένει να δίνει στην πολιτική µάχη, ξεχνώντας όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της. Κυρίως δε αυτά που αφορούν τις ευθύνες της.

Η επιλογή ψήφου στη Ν∆ και στον Κυριάκο Μητσοτάκη, την ώρα µάλιστα που είχε αποδείξει πόσο επιζήµια είναι η διακυβέρνησή του, µπορεί να είναι άδικη, µπορεί να είναι παράλογη, αλλά είναι αληθινή. Η Ν∆ έχοντας µιντιακή υπεροπλία µπορούσε να δηµιουργεί την πολιτική ατζέντα, να στρεβλώνει το πραγµατικό πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, να δηµιουργεί συνθήκες για να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ απολογούµενος για ό,τι έκανε ή για ό,τι δεν έκανε το 2015, αλλά δεν ήταν παντοδύναµη. Την παντοδυναµία τής την παρέδωσε πολύ πριν από τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ µε την αδυναµία του να λειτουργήσει ως κόµµα, και όχι ως ασκέρι, µε συνέπεια και πειθώ.

Ο Μητσοτάκης µπορεί να είχε όλα τα ελλείµµατα πολιτικής δόµησης και χαρακτήρα, αλλά κατάφερε να αποδείξει από πολύ νωρίς ότι αυτός κάνει κουµάντο στο κόµµα, ότι οι αποφάσεις δεν θα παρεκκλίνουν και θα πάει µέχρι το τέλος. Ολα τα στοιχεία του αυταρχισµού και του κυνισµού του κατάφερε να τα εµφανίσει στην κοινή γνώµη ως προτερήµατα. Ο µέσος πολίτης δεν αναγνώριζε την προβληµατική πολιτική συµπεριφορά ενός Ορµπάν ή ενός Τραµπ που καταλύει το κράτος δικαίου και προαναγγέλλει µάλιστα τα χειρότερα, αλλά έναν αποφασιστικό ηγέτη χωρίς παλινδροµήσεις. Ψευδής εικόνα αλλά επιτυχές µήνυµα. Το βασικό όµως ήταν ότι ο Μητσοτάκης δεν ήταν µόνος για να κριθεί ως πολιτική προσωπικότητα. Ηταν περιβεβληµένος από επικοινωνιολόγους, καναλάρχες, συµφέροντα, διορθωτές της κάθε προσωπικής αστοχίας. Ηταν ένα σύστηµα που πούλησε ανωτερότητα, ασφάλεια, γνώση και δοµηµένη πολιτική συµπεριφορά.

Στην απέναντι όχθη, στον καταυλισµό του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, µαζεύονταν γύρω από τη φωτιά των ιδεών τους για να µεθύσουν µε τα αυτοσχέδια αποστάγµατα της προσωπικής τους αλήθειας. Και επειδή κατά τα θρησκευτικά δόγµατα η αλήθεια σώζει, δεν χρειάζονταν ούτε σύγχρονα εργαλεία ούτε δοκιµασία µέσα στην κοινωνία. Τον Μάιο του 2023 έπρεπε να ζήσουµε την τραγική αντίφαση το κόµµα που έβγαλε τη χώρα από την κρίση, που επένδυσε στη δηµοκρατία και την κοινωνία, να χάσει από τα σύµβολα του δεσποτισµού, της οικογενειοκρατίας και των διακρίσεων. Πώς συνέβη αυτό;

Ας πάµε λίγο πίσω. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως το 2010 ήταν ένα κόµµα της Αριστεράς της διαµαρτυρίας και της εσωτερικής κατανάλωσης. Το 2015 έγινε κυβέρνηση γιατί συναντήθηκαν δύο παράγοντες. Οι ιδιαίτερες συνθήκες της εποχής που είχαν τη σφραγίδα της λαϊκής αντίδρασης και ένα πρόσωπο µε όραµα και προσόντα, ο Αλέξης Τσίπρας. Η τετραετία 2015 µε 2019, από άποψη στόχων και κυβερνητικού έργου, ήταν ένα σπουδαίο επίτευγµα µε ένα σοβαρό µειονέκτηµα. Το έργο αυτό δεν το έµαθε κανένας. Αντιθέτως διαστρεβλώθηκε, ενώ στο πρόσωπο του Τσίπρα πραγµατοποιήθηκε µια επιχείρηση δολοφονίας χαρακτήρα. Η ήττα στις εκλογές του 2019 δεν έσβησε το άστρο του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ όπως ήθελαν. Αντιθέτως, πήρε ένα ποσοστό που σηµατοδοτούσε πόσο αναγκαίος είναι για την κοινωνία.

Ο Τσίπρας πήρε το µήνυµα και αποφάσισε να αλλάξει στο κόµµα του όσα αποτελούσαν τροχοπέδη και προβληµατικούς συµβολισµούς. Εγκατέλειψε όµως προτού κόψει το νήµα. Εστω και καθυστερηµένα ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε περίπου 200.000 νέα µέλη, ανθρώπους που παρά την ήττα δήλωναν εθελοντές για µια άλλη πολιτική και κοινωνική πραγµατικότητα. Πολύ γρήγορα τα µέλη αυτά ρίχτηκαν στον Καιάδα της κοµµατικής επιλογής. Τέθηκαν σε αχρηστία σαν ανίκανοι που υστερούσαν έναντι των κοµµατικών γραφειοκρατών, ως επικίνδυνοι φορείς πραγµάτων που έλεγε η εξαπατηµένη κοινωνία και όχι ο καταυλισµός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν είχε χαρισµατικό και δοκιµασµένο ηγέτη, κοµµατικά µέλη, αλλά έλειπε το ενδιάµεσο στρώµα, το στελεχιακό δυναµικό που έπρεπε να µεταφέρει τα µηνύµατα από τη βάση και την κοινωνία στην ηγεσία. Η ηγεσία ήταν µόνη της και η βάση εγκαταλειµµένη. Φυσικά η πρώτη ευθύνη ανήκει στην ηγεσία. Ο Αλέξης Τσίπρας παγιδεύτηκε στον εµπειρισµό, στους αυτοσχεδιασµούς και στις αντιπαλότητες του στελεχιακού στρατού των ατάκτων. Η εξουσία από την οποία πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ µεγιστοποίησε τις φιλοδοξίες αλλά και την αυτάρκεια κοµµατικών στελεχών. Φυσικά οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι ευτελείς µεθοδεύσεις ιδεολογικοποιήθηκαν έντεχνα και µετονοµάστηκαν ευγενής προβληµατισµός. Η αστήρικτη πολυγλωσσία, η πολιτική φλυαρία, οι θεωρητικές περικοκλάδες αποδόθηκαν στην αγάπη για πλέρια δηµοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο Μητσοτάκης, έκανε την αδυναµία του προτέρηµα, αλλά από την ανάποδη.

Αντί να αλιευτούν νέα στελέχη από τη βάση, πρόσωπα µε κοινωνική καταξίωση και κοινωνική γείωση, δηµιουργήθηκαν τεχνητά διλήµµατα για τον χαρακτήρα του κόµµατος. Το κόµµα θα ήταν αριστερό, δεξιό, κεντρώο; Μόνο ένα δεν τους ενδιέφερε: να είναι σοβαρό! Η αδυναµία παρέµβασης του ΣΥΡΙΖΑ µέσω ΜΜΕ µεγιστοποιήθηκε από την ασχετοσύνη των στελεχών που έβγαιναν στην τηλεόραση. Αδιάβαστοι, πρόχειροι και προβληµατικοί (φυσικά όχι όλοι), πήγαιναν στα κανάλια για να εγγραφούν στην επετηρίδα της αυριανής εκλογής µέσα από τη δηµοσιότητα. Τα κανάλια µε τη σειρά τους καλούσαν τους χειρότερους ακριβώς για να δείξουν την εικόνα της µετριότητας.

Ο Τσίπρας βρέθηκε σε οµηρία, την οποία δυστυχώς δεν έσπασε, αντιµετωπίζοντας τον πυρετό της κοµµατικής αρρώστιας ως φλόγα. Η κοινωνία για την οποία διατύπωνε επιτυχώς θέσεις ήταν ωστόσο µακριά. Καταναλώθηκε στην προσπάθεια να κρατήσει το κόµµα συµβατό µε τον παραλογισµό των αφανών εταίρων και όταν έφτασε στο κρίσιµο σηµείο της εκλογικής αντιπαράθεσης επιχείρησε να σώσει ό,τι µπορούσε µε τακτικισµούς. Οι συµµαχίες υπήρξαν ατυχείς σε µεγάλο βαθµό και τεχνητές γιατί (το έχει αναλύσει πριν από δεκαετίες αυτό η Αριστερά) δεν είχαν την απαιτούµενη κοινωνική πρόσβαση.

Τις πιο κρίσιµες στιγµές τα πεφωτισµένα στελέχη του αντί να παραγάγουν πολιτική, έκριναν απλώς την πολιτική της ηγεσίας και τον κατηγορούσαν άλλοτε για σκανδαλολογία και άλλοτε για ρηχότητα. Πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαν τους ευνούχους, οι οποίοι ξέρουν τα πάντα γύρω από το σεξ αλλά δεν έχουν κάνει ποτέ.

Το κόστος που είχε προεκλογικά η τοποθέτηση Κατρούγκαλου δεν σχετιζόταν µε όσα είπε, αλλά µε αυτό που έδειχνε στον κόσµο. Οτι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει σοβαρότητα. Η επικοινωνιακή οµάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έβγαζε προς τα έξω την πολιτική γραµµή του κόµµατος αλλά προσπαθούσε αγωνιωδώς να ανασκευάσει τις γκάφες της υψηλής πολιτικής διανόησης της απραγίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει τελειώσει πολιτικά παρά την ήττα. ∆εν έχει τελειώσει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ µπροστά σε αυτή την εκλογική µάχη. Ο Τσίπρας πρέπει να ξεφύγει από τη δύναµη της συνήθειας και να εµπιστευτεί όσους τον εµπιστεύονται, όχι αυτούς που δεν εµπιστεύεται.

ΥΓ.: Το πρωί της Παρασκευής έµαθα από την κυρία που απασχολείται κάποιες µέρες µε τον καθαρισµό του σπιτιού µου ότι ψήφισε Ν∆. Οταν τη ρώτησα γιατί, µου απάντησε: «Γιατί οι άλλοι δεν ε

documentonews.gr

Στα όρια του ανεξήγητου η διαφορά των 20 μονάδων: η εκδοχή της μεγάλης χειραγώγησης με overdose μετα – αλήθειας

Στο δρόμο που χάραξαν οι δικτάτορες της ενημέρωσης τύπου Ορμπάν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης   

γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Πριν τις εκλογές, αλλά και κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας, ακόμα και μετά τα πρώτα exit poll, η διαφορά των 20 μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ φάνταζε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αλλά και μετά την επίσημη ανακοίνωση του πρώτου αντιπροσωπευτικού δείγματος απ’ όλη την επικράτεια, που παγίωνε την συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ (20.3%) από τη ΝΔ (41.09%), η διαφορά των 20 μονάδων παρέμενε στα όρια του ανεξήγητου…
Όπου εξακολουθεί να παραμένει ως σήμερα, μια εβδομάδα μετά το «σοκαριστικό», όπως χαρακτηρίστηκε από νικητές και ηττημένους, αποτέλεσμα – χωρίς  αυτή τη φορά ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός να επιδέχεται τη μομφή του δημοσιογραφικού κλισέ: μια  διαφορά στα όρια του ανεξήγητου, όχι μόνο για τους επαγγελματίες αναλυτές εκλογικών αποτελεσμάτων, αλλά και για τους ίδιους τους παραγωγούς της τερατώδους διαφοράς: τη ΝΔ υπό το καθεστώς Μητσοτάκη. Το κράτος του, το παρακράτος του, τις υπηρεσίες και τους μηχανισμούς πληροφοριών του, τον επικοινωνιακό στρατό του, τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και τις εταιρίες δημοσκοπήσεων…
Υπερβολική δόση μετα-αλήθειας, είναι η μόνη εξήγηση που στέκει.  Που πάει να πει, πλήρης διάλυση των γεγονότων και των ειδήσεων και  αυθαίρετη επιλογή και προβολή αποσπασμάτων τους, συνδεδεμένων με ανυπόστατες (κατασκευασμένες ή και εντελώς ψευδείς) θεωρίες, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες στο επίπεδο της κοινής γνώμης…

*******
Χειραγώγηση στο μέγιστο βαθμό, αν δεν καταλάβατε... Ισχυρότερη  απ’ αυτήν που είχε επιτύχει ο Τραμπ και αποτελεσματικότερη απ’ απ’ αυτήν που άσκησαν και ασκούν οι Πούτιν, Ερντογάν και Ορμπάν, οι επιλεγόμενοι και δικτάτορες της ενημέρωσης: «Ο Χίτλερ, ο Στάλιν και ο Μάο κυβέρνησαν μέσω της βίας, του φόβου και της ιδεολογίας. Όμως, τις τελευταίες δεκαετίες, μια νέα φυλή ισχυρών ανδρών με επίγνωση της δύναμης των Μέσων Ενημέρωσης επανασχεδίασε την απολυταρχική διακυβέρνηση για έναν πιο εξελιγμένο, παγκοσμίως συνδεδεμένο κόσμο. Στη θέση της απροκάλυπτης μαζικής καταστολής, ηγέτες όπως ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο Βίκτορ Ορμπάν ελέγχουν τους πολίτες τους, διαστρεβλώνοντας την πληροφόρηση και δημιουργώντας προσομοιώσεις δημοκρατικών κυβερνήσεων…», εξηγούν στο βιβλίο τους, με τίτλο Spin Dictators: The Changing Face of Tyranny in the 21st Century (Οι Δικτάτορες της Ενημέρωσης: Πώς άλλαξε το πρόσωπο της τυραννίας τον 21ο αιώνα), οι Sergei Guriyev και Daniel Treisman.
Οι συγγραφείς αναλύουν με επιστημονικό τρόπο την ανάδυση των σύγχρονων «Απολυταρχιών της Ενημέρωσης». Προσφέροντας εντυπωσιακά πορτρέτα των σημερινών Spin Dictators / Δικτατόρων της Ενημέρωσης, εξηγούν μερικούς από τους μεγάλους πολιτικούς γρίφους της εποχής μας: από το πώς μπορούν να επιβιώσουν οι συγκεκριμένοι αυταρχικοί ηγέτες σε μια εποχή αναπτυσσόμενης νεωτερικότητας, μέχρι την ανησυχητική σύγκλιση και την αμοιβαία, φανερή ή κρυφή, συμπάθεια μεταξύ αυτών των «δικτατόρων της ενημέρωσης» και   συστημικών ευρωπαϊστών, όπως η Άνγκελα Μέρκελ, ο Μάνφρεντ Βέμπερ (του ΕΛΚ) και η  Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν.

*******
Δυστυχώς, οι Guriyev και Treisman δεν πρόλαβαν να συμπεριλάβουν στο βιβλίο τους τον Έλληνα δικτάτορα της ενημέρωσης, Κυριάκο Μητσοτάκη, και το κατόρθωμά του να κινηθεί  με απόλυτη επιτυχία στο δρόμο που χάραξαν οι πρωτοπόροι της «νέας φυλής ισχυρών ανδρών με επίγνωση της δύναμης των Μέσων Ενημέρωσης», Πούτιν, Ερντογάν και Ορμπάν. Και να τους ξεπεράσει: να εξασφαλίσει για τον ίδιο και την ενημερωτική απολυταρχία του – μετά από μια καταστροφική για την Ελληνική Δημοκρατία και τους Έλληνες πολίτες τετραετία – την ευκαιρία για μιαν, ακόμα, τετραετή  κυβερνητική επιβίωση…
Τότε ίσως μας εξηγούσαν και το ανεξήγητο της  διαφοράς των 20  μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ… «Προεκλογική χειραγώγηση στο μέγιστο βαθμό», προφανώς, θα μας έλεγαν… «Υπερβολική δόση μετα-αλήθειας  στη  στρατηγική «fake σταθερότητα κατά fake ανατροπής»: πλήρης  αποσύνθεση  και εξαφάνιση απ’ τη συλλογική μνήμη των γεγονότων και των ειδήσεων που συνέθεσαν τη θετική θητεία Τσίπρα (21/9/2015 – 8/7/2019) στην κυβερνητική εξουσία – αυθαίρετη επιλογή και καταιγιστική προβολή του ανατρεπτικού (σ.σ.: αντισυστημικού) επτάμηνου (26/1/2015 – 27/8/2015) του ΣΥΡΙΖΑ των Βαρουφάκηδων και των Λαφαζάνηδων, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες ταύτισης των Τσίπρα – Βαρουφάκη στο επίπεδο της κοινής γνώμης…
Φυσικά, όπως ο Ορμπάν και οι λοιποί πρωτοπόροι Spin Dictators, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ενημερωτική απολυταρχία του επιβιώνουν  και διεκδικούν και δεύτερη κυβερνητική τετραετία με την ανοχή ή και  την αμοιβαία, φανερή ή κρυφή, συμπάθεια ουκ ολίγων συστημικών ευρωπαϊστών, μεταξύ των οποίων ο Μάνφρεντ Βέμπερ (του ΕΛΚ) και η πρόεδρος της Ε.Ε Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν.
Έτσι, η εποχή της μετα-αλήθειας εδραιώνεται στη χώρα μας, θέτοντας τεράστιες προκλήσεις στο πεδίο των πολιτειακών ζητημάτων: τη λειτουργία της δημοκρατίας, την αξιοπιστία των θεσμών και την υγιή αποτύπωση της δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών. Προκλήσεις τις οποίες οφείλει να αντιμετωπίσει σύσσωμη η Δημοκρατική αντιπολίτευση: Εδώ και τώρα… 

restaro.blogspot.com

Naomi Klein: Τεχνητή νοημοσύνη, η μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία

ARTI news

Μέσα στις πολλές συζητήσεις σχετικά με την ταχεία ανάπτυξη της λεγόμενης τεχνητής νοημοσύνης, υπάρχει μια σχετικά ασαφής αψιμαχία που επικεντρώνεται στην επιλογή της λέξης «παραισθήσεις»…

Οικειοποιούμενοι μια λέξη που χρησιμοποιείται συνήθως στην ψυχολογία και τις διάφορες μορφές μυστικισμού, οι ενισχυτές της τεχνητής νοημοσύνης (AI), ενώ αναγνωρίζουν το σφάλμα των μηχανών τους, τροφοδοτούν ταυτόχρονα την πιο αγαπημένη μυθολογία του κλάδου: ότι χτίζοντας αυτά τα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα και εκπαιδεύοντάς τα σε οτιδήποτε Εμείς οι άνθρωποι έχουμε γράψει, πει και αναπαραστήσει οπτικά, θα μπορούν να «γεννήσουν» μια ισχυρή νοημοσύνη που θα πυροδοτήσει ένα εξελικτικό άλμα για το είδος μας…

Η γενετική τεχνητή νοημοσύνη θα δώσει τέλος στη φτώχεια, μας λένε. Θα θεραπεύσει όλες τις ασθένειες. Θα λύσει το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Θα κάνει τις δουλειές μας πιο ουσιαστικές και συναρπαστικές. Θα απελευθερώσει στιγμές αναψυχής και περισυλλογής, βοηθώντας μας να ανακτήσουμε την ανθρωπιά που χάσαμε από την όψιμη καπιταλιστική μηχανοποίηση. Θα τελειώσει η μοναξιά. Θα κάνει τις κυβερνήσεις μας ορθολογικές και ανταποκρινόμενες (στις ανάγκες μας). Αυτές, φοβάμαι, είναι οι πραγματικές παραισθήσεις της τεχνητής νοημοσύνης και τις ακούμε όλοι σε «βρόχο» από τότε που κυκλοφόρησε το Chat GPT στα τέλη του περασμένου έτους.

Υπάρχει ένας κόσμος στον οποίο η γενετική τεχνητή νοημοσύνη, ως ισχυρό εργαλείο πρόβλεψης έρευνας και εκτέλεσης κουραστικών εργασιών ρουτίνας, θα μπορούσε πράγματι να δημιουργηθεί προς όφελος της ανθρωπότητας, των άλλων ειδών ζωής και του κοινού μας σπιτιού. Αλλά για να συμβεί αυτό, αυτές οι τεχνολογίες θα πρέπει να αναπτυχθούν μέσα σε μια πολύ διαφορετική οικονομική και κοινωνική τάξη από τη δική μας, που θα είχε ως σκοπό την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών και την προστασία των πλανητικών συστημάτων που υποστηρίζουν τη ζωή, αλλά το τρέχον σύστημά μας δεν είναι μια τέτοια περίπτωση. Αντίθετα, είναι φτιαγμένο για να μεγιστοποιήσει την εξαγωγή πλούτου και κέρδους –τόσο από την εκμετάλλευση του ίδιου του ανθρώπου όσο και από τον φυσικό κόσμο– μια πραγματικότητα που μας έφερε σε αυτό που θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε ως το «τεχνο-νεκρο» στάδιο του καπιταλισμού. Σε αυτήν την πραγματικότητα της υπερσυγκεντρωμένης δύναμης και πλούτου, η τεχνητή νοημοσύνη – μακριά από το να ανταποκρίνεται σε όλες αυτές τις ουτοπικές ψευδαισθήσεις – είναι πολύ πιο πιθανό να γίνει ένα τρομακτικό εργαλείο περαιτέρω εκποίησης και λεηλασίας…

…βλέπουμε τις πλουσιότερες εταιρείες στην ιστορία (Microsoft, Apple, Google, Meta, Amazon…) να δεσμεύουν μονομερώς το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης που υπάρχει σε ψηφιακή μορφή και να την περικλείουν σε ιδιόκτητα προϊόντα...

Το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων εν προκειμένω είναι καίριο.

Γιατί, για παράδειγμα, θα πρέπει να επιτρέπεται σε μια κερδοσκοπική εταιρεία να τροφοδοτεί με πίνακες, σχέδια και φωτογραφίες καλλιτεχνών που βρίσκονται εν ζωή, ένα πρόγραμμα όπως το Stable Diffusion ή το Dall-E 2, τα οποία στη συνέχεια τα χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει εκδόσεις doppelganger αυτών των καλλιτεχνών, που αποφέρουν οφέλη σε όλους εκτός από τους ίδιους τους καλλιτέχνες;

Η ζωγράφος και εικονογράφος Molly Crabapple βοηθά στην ηγεσία ενός κινήματος καλλιτεχνών που αμφισβητούν αυτήν την κλοπή. «Οι γεννήτριες τέχνης τεχνητής νοημοσύνης εκπαιδεύονται σε τεράστια σύνολα δεδομένων, που περιέχουν εκατομμύρια-εκατομμύρια εικόνες που προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα, που έχουν συλλεχθεί χωρίς να το γνωρίζει ο δημιουργός τους, χωρίς συναίνεση και αποζημίωση. Αυτή είναι ουσιαστικά η μεγαλύτερη ληστεία της τέχνης στην ιστορία, που διαπράττεται από αξιοσέβαστες, φαινομενικά, εταιρικές οντότητες που υποστηρίζονται από επιχειρηματικά κεφάλαια της Silicon Valley. Είναι ληστεία «στο φως της ημέρας», αναφέρει (η Molly Crabapple) σε μια νέα ανοιχτή επιστολή της.

Το κόλπο, φυσικά, είναι ότι η Silicon Valley αποκαλεί συνήθως την κλοπή "διαταραχή" - και έτσι πολύ συχνά ξεφεύγει. Γνωρίζουμε αυτή την κίνηση: προχωρήστε σε παράνομη περιοχή, ισχυριστείτε ότι οι παλιοί κανόνες δεν ισχύουν για τη νέα σας τεχνολογία, ουρλιάξτε ότι ο κανονισμός θα βοηθήσει μόνο την Κίνα ... Όταν όλοι ξεπεράσουμε την καινοτομία αυτών των νέων παιχνιδιών και αρχίσουμε να κάνουμε απολογισμό των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών συντριμμιών, η τεχνολογία είναι ήδη τόσο πανταχού παρούσα που τα δικαστήρια και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

Το είδαμε με τη σάρωση βιβλίων και τέχνης από την Google. Με τον διαστημικό αποικισμό του Μασκ. Με την επίθεση της Uber στη βιομηχανία ταξί. Με την επίθεση της Airbnb στην αγορά των ενοικίων. Με την ακολασία του Facebook στα δεδομένα μας. Μη ζητάς άδεια, αρέσκονται να λένε οι «διαταράκτες», ζήτα συγνώμη…

Στο The Age of Surveillance Capitalism, η Shoshana Zuboff περιγράφει σχολαστικά πώς οι χάρτες Street View της Google ξεπέρασαν τους κανόνες απορρήτου, στέλνοντας τα αυτοκίνητά της με κάμερα έξω για να φωτογραφίσουν τους δημόσιους δρόμους και το εξωτερικό των σπιτιών μας. Όταν κυκλοφόρησαν οι αγωγές για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων απορρήτου, το Street View ήταν ήδη τόσο πανταχού παρόν στις συσκευές μας (…) που λίγα δικαστήρια εκτός Γερμανίας ήταν πρόθυμα να παρέμβουν.

Τώρα το ίδιο που συνέβη στο εξωτερικό των σπιτιών μας συμβαίνει με τα λόγια μας, τις εικόνες μας, τα τραγούδια μας, ολόκληρη την ψηφιακή μας ζωή. Όλα κατασχέθηκαν επί του παρόντος και χρησιμοποιούνται για την εκπαίδευση των μηχανών για την προσομοίωση της σκέψης και της δημιουργικότητας. Αυτές οι εταιρείες πρέπει να γνωρίζουν ότι εμπλέκονται σε κλοπές… απλώς ελπίζουν για άλλη μια φορά ότι η κλίμακα της ληστείας είναι ήδη τόσο μεγάλη και εκτυλίσσεται με τέτοια ταχύτητα που τα δικαστήρια και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα σηκώσουν και πάλι τα χέρια τους ψηλά μπροστά στο υποτιθέμενο αναπόφευκτο...

Μέχρι τώρα, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει για την έρευνα που ζητούσε από ερευνητές και προγραμματιστές τεχνητής νοημοσύνης να εκτιμήσουν την πιθανότητα τα προηγμένα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης να προκαλέσουν την «εξαφάνιση του ανθρώπου ή παρόμοια μόνιμη και σοβαρή αποδυνάμωση του ανθρώπινου είδους»…. 

Πώς μπορεί κανείς λογικά να πάει στη δουλειά και να προωθήσει εργαλεία που εγκυμονούν τέτοιους υπαρξιακούς κινδύνους; Συχνά, η δικαιολογία που δίνεται είναι ότι αυτά τα συστήματα έχουν τεράστιες πιθανές θετικές πλευρές – εκτός από το ότι αυτά τα πλεονεκτήματα είναι, ως επί το πλείστον, «ψευδαισθήσεις». Ας δούμε μερικές απ’ αυτές, τις πιο σημαντικές.

Ψευδαίσθηση #1: Η τεχνητή νοημοσύνη θα λύσει την κλιματική κρίση

…Το ακούσαμε αυτό από όλους, από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ μέχρι το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων μέχρι το Boston Consulting Group…

Σύμφωνα με αυτή τη λογική, η αποτυχία να «λυθούν» μεγάλα προβλήματα όπως η κλιματική αλλαγή οφείλεται σε έλλειμμα ευφυΐας. Αλλά τι παραπάνω θα πουν οι μηχανές από τα βαριά διδακτορικά και τα βραβεία Νόμπελ, που λένε στις κυβερνήσεις μας εδώ και δεκαετίες ότι για να βγούμε από αυτό το χάος πρέπει να μειώσουν τις εκπομπές αερίων;….

Ο λόγος που αγνοήθηκε αυτή η συμβουλή δεν οφείλεται σε πρόβλημα κατανόησης ή επειδή κατά κάποιον τρόπο χρειαζόμαστε μηχανές για να κάνουν τη σκέψη αυτή για εμάς. Οφείλεται στο ότι αν κάνουμε αυτό που απαιτεί από εμάς η κλιματική κρίση, θα δεσμεύονταν τρισεκατομμύρια δολάρια περιουσιακών στοιχείων ορυκτών καυσίμων, θα αμφισβητούνταν το μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται στην κατανάλωση… Η κλιματική κρίση δεν είναι, στην πραγματικότητα, ένα μυστήριο ή ένας γρίφος που δεν έχουμε ακόμη λύσει λόγω ανεπαρκών δεδομένων. Ξέρουμε τι θα χρειαζόταν, αλλά δεν είναι μια γρήγορη λύση – είναι μια αλλαγή παραδείγματος […]

Όσο μας πλημμυρίζουν με ψεύτικες απομιμήσεις και κλώνους διαφόρων ειδών, τόσο περισσότερο έχουμε την αίσθηση ότι βυθιζόμαστε σε μία ενημερωτική κινούμενη άμμο. Ο Geoffrey Hinton, «ο νονός της τεχνητής νοημοσύνης»…, το κατάλαβε καλά, όταν παραιτούμενος από την Google, είπε στους New York Times για τον κίνδυνο οι άνθρωποι «να μη μπορούν πλέον να γνωρίζουν τι είναι αλήθεια».

…όταν δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε όλα όσα διαβάζουμε και βλέπουμε στα μίντια, τότε γινόμαστε ακόμη λιγότερο εξοπλισμένοι για να λύσουμε πιεστικά συλλογικά προβλήματα. Η κρίση εμπιστοσύνης προϋπήρχε του ChatGPT, φυσικά, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πολλαπλασιασμός των deep fakes θα συνοδεύεται από μια εκθετική αύξηση στις ήδη ακμάζουσες κουλτούρες συνωμοσίας…

Ψευδαίσθηση #2: Η τεχνητή νοημοσύνη θα προσφέρει σοφή διακυβέρνηση

Αυτή η ψευδαίσθηση αφορά στο εγγύς μέλλον κατά το οποίο οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες, βασιζόμενοι στην τεράστια συγκεντρωτική δύναμη των συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης, θα είναι σε θέση «να δουν πρότυπα ανάγκης και να αναπτύξουν προγράμματα βασισμένα σε στοιχεία» που έχουν μεγαλύτερα οφέλη για τους ψηφοφόρους τους. Αυτός ο ισχυρισμός προέρχεται από ένα έγγραφο που δημοσιεύτηκε από το ίδρυμα του Boston Consulting Group, αλλά επαναλαμβάνεται σε πολλά κέντρα σκέψης και συμβούλους διαχείρισης. Και είναι ενδεικτικό ότι αυτές οι συγκεκριμένες εταιρείες –προσλαμβάνονται από κυβερνήσεις και πολυεθνικές για να προσδιορίσουν την εξοικονόμηση κόστους, που συχνά καταλήγει στην απόλυση μεγάλου αριθμού εργαζομένων…

 …αλλά ο λόγος που οι πολιτικοί επιβάλλουν σκληρές και αναποτελεσματικές πολιτικές είναι ότι υποφέρουν από έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων; …Δεν κατανοούν το ανθρώπινο κόστος της λιμοκτονίας, της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης εν μέσω πανδημιών ή της αποτυχίας να επενδύσουν σε μη εμπορεύσιμες κατοικίες όταν οι σκηνές (αστέγων) γεμίζουν τα αστικά μας πάρκα ή της έγκρισης νέων υποδομών ορυκτών καυσίμων ενώ οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν στα ύψη; Χρειάζονται την τεχνητή νοημοσύνη για να τους κάνει «εξυπνότερους…;

 

Ψευδαίσθηση #3:…Ερωτηθείς εάν ανησυχεί για το ChatGPT, ο Άλτμαν είπε ότι ανησυχεί, αλλά πρόσθεσε: «Ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά». Για τους συναδέλφους του CEOs στον τομέα της τεχνολογίας - αυτούς που ανταγωνίζονται για να βγουν βιαστικά τα ανταγωνιστικά chatbots τους - είπε: «Νομίζω ότι οι καλοί άγγελοι θα κερδίσουν».

Οι καλοί άγγελοι όμως απολύθηκαν από την Google επειδή δημοσίευσαν επικριτικά έγγραφα σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη… (πιο πρόσφατα ο Hinton). Αυτό συμβαίνει επειδή, σε αντίθεση με τις ψευδαισθήσεις των ανθρώπων που επωφελούνται περισσότερο από την τεχνητή νοημοσύνη, η Google δεν λαμβάνει αποφάσεις με βάση το καλύτερο για τον κόσμο – λαμβάνει αποφάσεις με βάση το καλύτερο για τους μετόχους της Alphabet, που δεν θέλουν να χάσουν…

Ψευδαίσθηση # 4 : Η τεχνητή νοημοσύνη θα μας απελευθερώσει από την αγγαρεία

Αν οι παραισθήσεις της Silicon Valley φαίνονται εύλογες σε πολλούς, υπάρχει ένας απλός λόγος για αυτό. Το Generative AI βρίσκεται επί του παρόντος σε αυτό που θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως το στάδιο του «ψευδούς σοσιαλισμού». Ο χρυσός κανόνας της Silicon Valley ζητά: Πρώτον, τη δημιουργία ενός ελκυστικού προϊόντος (μια μηχανή αναζήτησης, ένα εργαλείο χαρτογράφησης, ένα κοινωνικό δίκτυο, μια πλατφόρμα βίντεο, μια κοινή χρήση διαδρομής…). Το οποίο αρχικά θα δοθεί δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν για μερικά χρόνια… («Παίξτε με τα bots», μας λένε, «δείτε τι διασκεδαστικά πράγματα μπορείτε να δημιουργήσετε!»). Θα το περιβάλλουν με πολύ ωραία λόγια και στόχους, όπως η δημιουργία μιας «πλατείας της πόλης» ή ενός «κοινού ανταλλαγής πληροφοριών» ή για τις «διασυνδέσεις μεταξύ ανθρώπων», όλα αυτά περιβάλλονται συγχρόνως με ωραία λόγια για την ελευθερία και τη δημοκρατία (και να μην είστε «τοξικοί»). Κι ενώ οι άνθρωποι γαντζώνονται από αυτά τα δωρεάν εργαλεία και οι εταιρείες που ανταγωνίζονται το προϊόν σας  κηρύσσουν πτώχευση, εσείς εισαγάγετε στοχευμένες διαφημίσεις, συνεχή επιτήρηση, αστυνομικές συμβάσεις, πωλήσεις δεδομένων μαύρου κουτιού και κλιμακούμενες συνδρομές[…]

Η τεχνητή νοημοσύνη δεν θα είναι το τέλος της απασχόλησης, μας λένε, μόνο η «βαρετή δουλειά » θα τελειώσει! Τα chatbot θα κάνουν όλες τις εργασίες τις εργασίες ρουτίνας, ενώ οι άνθρωποι απλώς θα τα επιβλέπουν (σ.σ. η διάκριση της εργασίας σε άχθος και δημιουργία από την Χ. Άρεντ ισχύει!)…

Επικαλούνται το όραμα αριστερών (όπως του γαμπρού του Καρλ Μαρξ, Πολ Λαφάργκ, ο οποίος έγραψε το μανιφέστο με τίτλο The Right To Be Lazy -Το δικαίωμα στην τεμπελιά). Αλλά αν το να κερδίζουμε χρήματα δεν είναι πλέον επιτακτική ανάγκη για τη ζωή, τότε πρέπει να υπάρχουν άλλοι τρόποι για να καλύψουμε τις ανάγκες μας για στέγη και διατροφή. Ένας κόσμος χωρίς άθλιες θέσεις εργασίας σημαίνει ότι το ενοίκιο πρέπει να είναι δωρεάν, η υγειονομική περίθαλψη πρέπει να είναι δωρεάν και κάθε άτομο πρέπει να έχει αναφαίρετα οικονομικά δικαιώματα. Και ξαφνικά δεν μιλάμε καθόλου για τεχνητή νοημοσύνη – μιλάμε για σοσιαλισμό.

…Ζούμε (όμως) στον καπιταλισμό, και σε αυτό το σύστημα έχουμε μια πλημμυρίδα με τεχνολογίες που μπορούν να εκτελέσουν την εργασία αμέτρητων εργαζομένων, οι οποίοι θα είναι ξαφνικά ελεύθεροι (σ.σ. δηλαδή άνεργοι) για να γίνουν φιλόσοφοι και καλλιτέχνες! 

Σύμφωνα με τον Hinton, αφαιρούν μεν «την βαρετή δουλειά» αλλά «μπορεί να αφαιρέσουν περισσότερα από αυτό».

«Η τέχνη της γενετικής τεχνητής νοημοσύνης είναι βαμπιρική, διασκεδάζει με έργα τέχνης προηγούμενων γενεών, ακόμη και όταν απορροφά τη ζωή από ζωντανούς καλλιτέχνες». Αλλά υπάρχουν τρόποι να αντισταθούμε: μπορούμε να αρνηθούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα προϊόντα και να οργανωθούμε για να απαιτήσουμε από τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις μας να τα απορρίψουν επίσης… 

 …ο στόχος τους... Ήταν πάντα το κέρδος από τη μαζική εξαθλίωση, η οποία, στον καπιταλισμό, είναι η κραυγαλέα και λογική συνέπεια της αντικατάστασης των ανθρώπινων λειτουργιών με bots.

Η Naomi Klein είναι αρθρογράφος και συγγραφέας του Guardian των ΗΠΑ. Είναι η συγγραφέας των μπεστ σέλερ των No Logo και The Shock Doctrine και καθηγήτρια Climate Justice και συνδιευθύντρια του Centre for Climate Justice στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας

Σκίτσο Alex

https://www.theguardian.com/commentisfree/2023/may/08/ai-machines-hallucinating-naomi-klein (αποσπάσματα) απόδοση από ΓΧΠ

artinews.gr