Πάντα ήμουν αλλεργική σε κάθε τι που φαινόταν σημαντικό. Και πάντα είχα τεράστιο πρόβλημα να βρω κάτι ασήμαντο, ειδικά σ' αυτή τη χώρα που όλα είναι σημαντικά! Υποφέρω μιλάμε...
Σ' αυτή τη χώρα όλα είναι κλασικά, διαχρονικά κι αρχέγονα! Ολα είν' φιλοσοφικά, πανάρχαια, πανέμορφα. Ολα... είναι παραδοσιακά, οικογενειακά, χριστιανικά. Τα πάντα είναι τραγικά, βαθυστόχαστα, ποιητικά...
Από κοντά με τα «πάντα» και οι «πάντες»! Σ' αυτή τη χώρα, οι πάντες είναι σημαντικοί. Ολοι πάσχουν από οξεία σημαντικίτιδα. Γιατί είναι... ο λαός! Κι άμα είσαι ο λαός, κανείς δεν μπαίνει σε σένα μπρος. Γιατί εσύ είσαι ο σοφός, ο καλός κι ο καγαθός. Ο μεγάλος, ο παλιός. Ο τόσο μα τόσο ισχυρός! Ο αρχαίος, ο σωστός. Ο που έφτιαχνε Παρθενώνες την ώρα που οι άλλοι έγλειφαν σαλιγκάρια. Ο που μετά τους μπάζωσε, γιατί έτσι του καλάρεσε. Δικοί του είναι, βάζει φωτιά και τους καίει!
Ειδικά αν είμαστε σε προεκλογική περίοδο - εκεί πια, ο λαός έχει την τιμητική του. Ελα όμως που τα τελευταία χρόνια, κάθε μέρα είναι προεκλογική περίοδος! (Και αυτή πονάει πολύ περισσότερο από την άλλη, τη μηνιαία, η ρημάδα). Βγήκε ο Τσίπρας, λύσσαξε ο άλλος. Κάθε μέρα (μωρέ ούτε μία δεν άφησε) το 'λεγε: εκλογές, εκλογές! Με τα πολλά, ήρθαν αυτές οι εκλογές, ο λαός «εμίλησε», και τι είπε; Πως βαρέθηκε τον Τσίπρα, γι' αυτό πήγε στον άλλο. Εφυγε ο ένας, βγήκε ο άλλος κι είδαμε τις χάρες του και τα χαΐρια μας.
Αν είναι προεκλογική περίοδος, ο λαός είναι προτεραιότητα. Κιχ να κάνει, ξυπνάει η εξουσία και τρέχει. Γκουχ να κάνει, ξαναξυπνάει η εξουσία και ξανατρέχει. Αψού να κάνει, δέκα στόματα του το φωνάζουνε το «γείτσες»! Οχι όλοι. Κυρίως, όσοι δεν θέλουν να χάσουν την εξουσία τα κάνουν όλα τούτα. Βλέπεις, δεν έχουν μάθει άλλη δουλειά να κάνουν από το να εξουσιάζουν. Τους καταλαβαίνω. Γι' αυτούς δεν ισχύει το μάθε τέχνη κι άσ' τηνε κι αν πεινάσεις και τα λοιπά και τα λοιπά... Δεν πείνασαν ποτές αυτοί. Ποτές δεν θα πεινάσουν! Είναι καμήλες οι αυτοί. Εχουν απόθεμα. Οπότε να πιάσουν τι; Να μάθουν ποια; Αφού δεν θα, γιατί θε να;
Μου είναι δύσκολο πολύ να ζω σε μια χώρα όπου όλα είναι σημαντικά και όλοι είναι «λαός». Δε πα να 'ναι μικροαστοί, πανίβλακες, εγκληματίες, διεφθαρμένοι ώς βαθιά, μέσα στο παχύ τους άντερο - άμα είν' «ο λαός», φτάνει και περισσεύει. Είσαι λαός; Είσαι μετρήσιμος. Είσαι λαός; Είσαι αυτός! Αυτός ο άνθρωπος αυτός, που 'ναι ο πιο σημαντικός. Και αν δεν είσαι ακόμα αυτός, θα γίνεις πάραυτα σαφώς, ο ίδιος κι απαράλλαχτος.
Δεν ζει με όνειρα ο λαός. Γιατί αυτός είναι σοφός κι όνειρα κάνει ο χαζός. Δεν έχει κορίτσια ο λαός - έχει συζύγους, είν' στιβαρός! Δεν έχει ιδέες ο λαός - έχει απαντήσεις. Επί παντός! Εχει υποχρεώσεις ο λαός; Αυτός; Ο ηλιοστάλαχτος; Που στα σκοτεινά τον έπλενε, στ' άφεγγα τον χτενίζει; Δεν έχει υποχρεώσεις ο λαός. Αυτός είν' ηλιοστάλαχτος - στα σκοτεινά τον πλένουνε, στ' άφεγγα τον χτενίζουν. Δεν μπλέκει τούτος ο λαός - είναι αβρός κι ευγενικός.
Δεν υπεκφεύγει ο λαός - είναι στακάτος, σοβαρός. Είναι και ρήτωρ και λαμπρός. Δεν αγαπάει ο λαός - λατρεύει! Και είναι πάντοτε πιστός... σ' έναν Θεό, μια Παναγιά, δικτάτορα ή βασιλιά. Δεν τρέμει τούτος ο λαός - είν' άφοβος, δυναμικός! Δεν είναι κλέφτης ο λαός - της τιμιότητας φρουρός. Δεν θέλει ψέμα ο λαός - θέλει αλήθεια, είν' καθαρός. Δεν είναι επαρχιακός - είναι πρωτεύουσα, ομφαλός! Δειλός δεν ήτανε ποτές - την πέτρα στύβει δυνατός! Δεν θέλει αυτός κακομοιριές, αναβολές κι υποκριτές. Είναι αδιάφθορος, είν' εκλεκτός - διόλου δεν είναι αυτός μωρός... Είναι ο πάνσοφος λαός. Παλικαρίσιος. Ισιος. Σχεδόν θεός...
Μία χαρά είν' ο λαός. Από κοντά, και ο αυτός. Πού 'ναι ο άλλος του εαυτός... Πόσο λαό χωράει ο τόπος; Πόσο τόπο πιάνει ο λαός; Και αν η γκλίτσα είν' του τσοπάνη, ο λύκος είναι, τελικά, ο ποιος;..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου