Παντελής Μπουκάλας
Υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω, ή μάλλον εκεί ψηλά, στα δώματα της πάσης εξουσίας, θεσμικής και μη, που φρονούν πως η Πρωτομαγιά είναι μια παλιομοδίτικη ιστορία· ένα ξεθυμασμένο τελετουργικό εις μνήμην πεπαλαιωμένων ιδεών, όπως η «πάλη των τάξεων», που... πρέπει επιτέλους να ενταφιαστούν.
Μολαταύτα, 137 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο, το αίτημά τους, η οχτάωρη εργασία και οι ανθρώπινες εργασιακές συνθήκες, κάθε άλλο παρά ικανοποιήθηκε. Και όχι μόνο σε χώρες που δεν γνωρίζουν από δημοκρατία και δικαιώματα.
Η Ελλάδα δεν είναι ο επί γης παράδεισος που εικονογράφησε η κυβέρνηση, για τις ανάγκες της κάλπης. Οι ατάκες του πρωθυπουργού μπορεί να έπεισαν το κομματικό ακροατήριο σε εμπορικό κέντρο της Κηφισιάς, όχι όμως τους απολυμένους εργαζομένους των λιπασμάτων της Καβάλας, όπως διαπίστωσε προ πενθημέρου ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Υψηλή παραμένει η ανεργία, ιδίως στις νέες γενιές, που συνεχίζουν να ξενιτεύονται, υψηλή και η «μαύρη», ανασφάλιστη, εργασία. Και ρουτίνα οι εξαναγκαστικές και κακοπληρωμένες υπερωρίες (η περιβόητη «ευελιξία» της ρητορικής Χατζηδάκη).
Τρία πρόσφατα συμβάντα ακυρώνουν το αυτοϋμνητικό φιλεργατικό αφήγημα. Πρώτο, η εμπρηστική επίθεση στο τμήμα Επιθεώρησης Εργασιακών Σχέσεων Ανω Λιοσίων, ξημερώματα της Μεγάλης Πέμπτης, λίγες μέρες αφότου είχαν επιβληθεί υψηλά διοικητικά πρόστιμα για παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας.
Μαφιόζικη χαρακτήρισε την επίθεση η ΑΔΕΔΥ, καταγγέλλοντας ότι «τα δίκτυα του υποκόσμου που διαπλέκονται με επιχειρηματικά συμφέροντα έχουν αποθρασυνθεί πλήρως». Στο υπουργείο Εργασίας όμως έκριναν πως οι λέξεις είναι υπερπολύτιμες και δεν πρέπει να σπαταλιούνται σε ανακοινώσεις καταδίκης.
Γεγονός δεύτερο, η εκλογική «καθοδήγηση» των εργαζομένων μιας εταιρείας από τον διευθύνοντα σύμβουλό της, που καυχήθηκε αναιδώς ότι δεν είναι δημοκρατικός. Ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, παρών στον επιθετικό προσηλυτισμό, προσπάθησε να καλυφθεί λέγοντας το αυτονόητο (πλην ανόητο για τον CEO), πως «ο καθένας ψηφίζει ό,τι θέλει».
Η κοπιώδης προσπάθειά του όμως να πείσει πως επρόκειτο απλώς για αστείο δηλώνει ότι ακόμα κι αυτός κατάλαβε –εκ των υστέρων– πως νομιμοποίησε την εκβιαστική ωμότητα.
Γεγονός τρίτο, ο άγριος ξυλοδαρμός Πακιστανού εργάτη από αγελαδοτρόφο των Φαρσάλων. Ο μετανάστης είχε την ατυχή ιδέα να ζητήσει τα δεδουλευμένα του (άλλο ένα ανόητο «αυτονόητο») και εισέπραξε ρατσιστικές βρισιές και ροπαλιές. Τώρα απειλείται με απέλαση. Αυτονοήτως...
Μολαταύτα, 137 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο, το αίτημά τους, η οχτάωρη εργασία και οι ανθρώπινες εργασιακές συνθήκες, κάθε άλλο παρά ικανοποιήθηκε. Και όχι μόνο σε χώρες που δεν γνωρίζουν από δημοκρατία και δικαιώματα.
Η Ελλάδα δεν είναι ο επί γης παράδεισος που εικονογράφησε η κυβέρνηση, για τις ανάγκες της κάλπης. Οι ατάκες του πρωθυπουργού μπορεί να έπεισαν το κομματικό ακροατήριο σε εμπορικό κέντρο της Κηφισιάς, όχι όμως τους απολυμένους εργαζομένους των λιπασμάτων της Καβάλας, όπως διαπίστωσε προ πενθημέρου ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Υψηλή παραμένει η ανεργία, ιδίως στις νέες γενιές, που συνεχίζουν να ξενιτεύονται, υψηλή και η «μαύρη», ανασφάλιστη, εργασία. Και ρουτίνα οι εξαναγκαστικές και κακοπληρωμένες υπερωρίες (η περιβόητη «ευελιξία» της ρητορικής Χατζηδάκη).
Τρία πρόσφατα συμβάντα ακυρώνουν το αυτοϋμνητικό φιλεργατικό αφήγημα. Πρώτο, η εμπρηστική επίθεση στο τμήμα Επιθεώρησης Εργασιακών Σχέσεων Ανω Λιοσίων, ξημερώματα της Μεγάλης Πέμπτης, λίγες μέρες αφότου είχαν επιβληθεί υψηλά διοικητικά πρόστιμα για παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας.
Μαφιόζικη χαρακτήρισε την επίθεση η ΑΔΕΔΥ, καταγγέλλοντας ότι «τα δίκτυα του υποκόσμου που διαπλέκονται με επιχειρηματικά συμφέροντα έχουν αποθρασυνθεί πλήρως». Στο υπουργείο Εργασίας όμως έκριναν πως οι λέξεις είναι υπερπολύτιμες και δεν πρέπει να σπαταλιούνται σε ανακοινώσεις καταδίκης.
Γεγονός δεύτερο, η εκλογική «καθοδήγηση» των εργαζομένων μιας εταιρείας από τον διευθύνοντα σύμβουλό της, που καυχήθηκε αναιδώς ότι δεν είναι δημοκρατικός. Ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, παρών στον επιθετικό προσηλυτισμό, προσπάθησε να καλυφθεί λέγοντας το αυτονόητο (πλην ανόητο για τον CEO), πως «ο καθένας ψηφίζει ό,τι θέλει».
Η κοπιώδης προσπάθειά του όμως να πείσει πως επρόκειτο απλώς για αστείο δηλώνει ότι ακόμα κι αυτός κατάλαβε –εκ των υστέρων– πως νομιμοποίησε την εκβιαστική ωμότητα.
Γεγονός τρίτο, ο άγριος ξυλοδαρμός Πακιστανού εργάτη από αγελαδοτρόφο των Φαρσάλων. Ο μετανάστης είχε την ατυχή ιδέα να ζητήσει τα δεδουλευμένα του (άλλο ένα ανόητο «αυτονόητο») και εισέπραξε ρατσιστικές βρισιές και ροπαλιές. Τώρα απειλείται με απέλαση. Αυτονοήτως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου