Αλέξης Τσίπρας: Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μια εντολή προς όλους για προοδευτική κυβέρνηση
Από σήμερα, σιγή… ασυρμάτου: τέρμα οι ντουντούκες και τα τοξικά σποτάκια, τέρμα οι τηλεμαχίες και οι διαδικτυακές… κοκορομαχίες, τέρμα οι περιοδείες και οι συγκεντρώσεις. Σε λίγες ώρες ανοίγουν οι κάλπες και περιμένουν την ψήφο μας. Την άσκηση του δικαιώματός μας, δηλαδή, να αποφασίσουμε για τα κοινά: «Μικρογραφία της κοινωνίας και του κράτους ο καθένας μας, "αποφασίζει" για τα κοινά, έστω κι αν η κρατική και κοινωνική μηχανή είναι αυτοτελής και ελάχιστα επηρεάζεται από την εκάστοτε ψηφοθηρία», ξεκινούσε τον σκωπτικό σχολιασμό του για την απαξίωση των εκλογών στην εποχή μας ο ανατρεπτικός Κωστής Παπαγεώργης*, λίγο πριν τις εκλογές του 2007.
«Το σημαντικό είναι να τελεστεί η δημοκρατική γιορτή, να μετρηθούν οι κάλπες και να λάμψει η ατομική βούληση… Τρίχες δηλαδή…», σάρκαζε ακολούθως. Και κορύφωνε τον σαρκασμό του ως εξής: βαρύθυμοι και νωχελείς πλέον, οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν κάθε λόγο να περιφρονούν το δικαίωμα ψήφου περίπου όπως μιαν επιταγή άνευ αντικρίσματος.
«Το πολιτικό νόμισμα είναι "γράμματα" ή "κορώνα" κι από τις δύο μεριές, οπότε η καλπουζανιά δεν θέλει κολαούζο για να αποκαλυφθεί», εξηγούσε τέλος: Οι εκλογές χρειάζονται για να διατηρούνται τα δημοκρατικά προσχήματα, για να ανέρχεται στην εξουσία η πιο δραστήρια πολιτική παρέα - τα υπόλοιπα ανήκουν στο παρασκήνιο»…
*******
Ήταν η αρχή του τέλους της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας, την οποία μονοπώλησε το κυβερνητικό δίπολο ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Το οποίο τότε, στη φάση της παρακμής του, το εκπροσωπούσαν οι «πολιτικές παρέες» των επιγόνων του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου: ο Κώστας Καραμανλής που, εν τέλει, κέρδισε τις εκλογές του 2007 και ο Γιώργος Παπανδρέου που τις έχασε – και οι δυό, ωστόσο, άφησαν τα αποτυπώματά τους στις τελευταίες σελίδες της μεταπολιτευτικής πολιτικής και οικονομικής παρακμής και της οριστικής χρεοκοπία της χώρας.
Στον επόμενο τόνο, Καστελόριζο, και μνημόνια, και «σφαγές» των μισθωτών και των συνταξιούχων. Και ανθρωπιστική κρίση, και λαϊκή οργή, και αγανάκτηση, και εξέγερση. Και οριστική απαξίωση των «παραδομένων» στο έλεος της Κομισιόν και του ΔΝΤ κομμάτων του μεταπολιτευτικού διπόλου (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) και των συγκυριακών εκπροσώπων τους, Σαμαρά – Βενιζέλου…
Ώσπου τον Γενάρη του 2015, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης ονόματι Αλέξης Τσίπρας, με όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Αριστεράς, άρχισε να γράφει ιστορία ως οδηγός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει τη γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου πολιτισμικού ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος της εποχής. Και τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του – ή και χάρις σ’ αυτόν, εκλέγεται για δεύτερη φορά πρωθυπουργός και κάνει πράξη την υπεσχημένη πολιτική υπέρβαση, οδηγώντας ταυτόχρονα τη χώρα στην έξοδο απ’ τα μνημόνια και την οικονομική επιτήρηση…
*******
Το διατύπωσε θαυμάσια ένα μυθικό πρόσωπο της γαλλικής πολιτικής κουλτούρας, ο ιστορικός και οργανικός διανοούμενος του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος – φίλος του Φρανσουά Μιτεράν, Ζακ Ζιλιάρ**: «Ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει τον έπαινο για το ότι πέτυχε να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία, που ήταν αποκοιμισμένη, διεφθαρμένη και κυνική. Είναι ένας εξαιρετικός εθνεγέρτης (éveilleur exceptionnel)»… ● «Είναι εντυπωσιακό ότι ο κόσμος τον ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή, ακόμα και των δικών του μετασχηματισμών. Κι εκείνος τους οδήγησε ως το χείλος της ουτοπίας και τώρα τους οδηγεί στο χείλος του ρεαλισμού»… ● «Είναι άγνωστο τι θα μείνει στο τέλος. Αλλά είναι σίγουρο ότι ο εκδημοκρατισμός της ελληνικής πολιτικής είναι έργο του Τσίπρα, ο οποίος επανεισήγαγε τον λαό σε ένα τοπίο όπου κυριαρχούσαν οι προνομιούχοι, οι γραφειοκράτες και οι αιώνιοι ‘παράγοντες’».
Μα δυστυχώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, στο τέλος δεν έμεινε τίποτα όρθιο: σαν επιθανάτια συστημική κραυγή αγωνίας – ως έσχατος σπασμός του μεταπολιτευτικού συστήματος, έσκασε μύτη ο γόνος Μητσοτάκη και γκρέμισε τα πάντα στο διάβα του, επανεισάγοντας τους προνομιούχους, τους γραφειοκράτες και τους αιώνιους «παράγοντες» στο τοπίο όπου, επί τετραετίας Τσίπρα – ΣΥΡΙΖΑ, κυριαρχούσε ο λαός: η πρόνοια για το λαό και τη χώρα, αν θέλετε…
ΥΓ: Ωστόσο, σε λίγες ώρες ανοίγουν οι κάλπες και όλα δείχνουν πως θέλουμε και μπορούμε να το κάνουμε όπως τότε (τις μέρες του 2015) με τον Τσίπρα: να επαναξιώσουμε με την ψήφο μας τις εκλογές ως βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας, ικανό να εξοστρακίσει τον φαύλο Μητσοτάκη και το διεφθαρμένο πολιτικό και επιχειρηματικό περιβάλλον του από την διεκδίκηση της εξουσίας – να αποδώσει στον ελληνικό λαό μια προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας αντιπροσωπευτική των συμφερόντων του: μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει την πραγματική Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου και θα μετατοπίσει και πάλι το κέντρο βάρους από την οικονομία στην πολιτική, από τους αριθμούς στον άνθρωπο: από την μητσοτακέϊκη ολιγαρχία του χρήματος στην κοινωνία όλων των Ελλήνων…
*Από άρθρο του στη lifo.gr/28.6.2007/
**Από τη συνέντευξη του στην efsyn.gr/12.2015/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου