Ποιος θα κατασκευάσει αυτή την κυβέρνηση του κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος;

Τι ζητάνε όσοι ζητάνε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας»;

του Νίκου Κοτζιά

Η κατάσταση χειροτερεύει. Πληθαίνουν τα αδιέξοδα και οι επιμονές του Κόμματος του Μνημονίου (ΛΑΟΣ, ΔΣ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, διαπλοκή και τρόικα) να μην οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές.

Η διαπλοκή και η τρόικα επανέρχονται με ασκήσεις επί χάρτου απαιτώντας κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή, αλλιώς, εκτάκτου ανάγκης. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό τους το αίτημα; Πολύ απλά: προκειμένου να συνεχιστεί η σημερινή πολιτική «με μεγαλύτερη συνέπεια», επιθυμούν να διασφαλιστεί ότι δεν θα μιλήσει ο λαός που έχει διαφορετική γνώμη.

Ποιο είναι το επιχείρημα; Ότι θα πρέπει «να υπάρχει σταθερότητα και όχι πειραματισμοί». Ετσι λέγεται τώρα η δημοκρατία! «Πειραματισμοί»! Επίσης υποστηρίζει, το Κόμμα του Μνημονίου, ότι «τα θέματα είναι τόσο σοβαρά», ώστε ουδείς δικαιούται να θέσει σε κίνδυνο την σημερινή πορεία. Με άλλα λόγια ότι η δημοκρατία δεν είναι για σοβαρά ζητήματα! Ακόμα υποστηρίζουν, ότι «προέχει της δημοκρατίας η σωτηρία της χώρας» χωρίς να απαντούν γιατί η δημοκρατία δεν διασφαλίζει την σωτηρία της χώρας και ποιος είναι αυτός που θα...

κρίνει το πώς και με ποιο τρόπο θα σωθεί η χώρα αν όχι ο ίδιος ο λαός, η κοινωνία; Επιπλέον δε, υποστηρίζουν κινδυνολογώντας, ότι «είναι πιθανό να μην προκύψει καμιά κυβέρνηση με αυτοδυναμία» και να υπάρξει πολιτικό κενό σε μια πολύ κρίσιμη για τη χώρα κατάσταση.

Τι λέει, λοιπόν, κατά ουσία το Κόμμα του Μνημονίου; Ότι (α) όπως το Ευρώ αποδείχτηκε νόμισμα μόνο καλού καιρού, έτσι και η δημοκρατία μπορεί να εφαρμόζεται μόνο σε «καλές» για το ίδιο συνθήκες. Σε συνθήκες, δηλαδή, που να μην υπάρχουν ισχυρές αντιστάσεις και αντιρρήσεις στην κυρίαρχη πολιτική. Κατά συνέπεια, (β), ο μεγάλος κίνδυνος για το Κόμμα του Μνημονίου, δεν είναι να μείνει η χώρα ακυβέρνητη, αλλά να εκφραστεί η λαϊκή αγανάκτηση σε βαθμό που να αμφισβητείται αυτό που θεωρείται ως δοσμένο. Εξάλλου, αν σήμερα μπορούν τα «κόμματα του αστισμού, ΛΑΟΣ, ΔΣ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ» να συγκροτήσουν μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» γιατί να μην μπορούν να το πράξουν και μετά τις εκλογές; Πιθανότατα, βέβαια, το πραγματικό πρόβλημα να είναι ότι ορισμένα από αυτά θα γνωρίσουν ήττα συντριπτική.

Εκλεχτήκαν για άλλη πολιτική – επιθυμούν άλλη κυβέρνηση: Η παραβίαση όλων των κανόνων της δημοκρατίας

Στην ουσία η θεωρία του μονόδρομου και η προώθηση μιας κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας», ή όπως αλλιώς θέλουν να την ονομάσουν συμβαδίζουν. Εφόσον ο δρόμος υποτίθεται ότι είναι «ένας και μόνος», για τους φορείς αυτού του δόγματος υπάρχει ως μόνο ερώτημα το με πιο τρόπο θα υλοποιηθεί αυτός ο μονόδρομος με συνέπεια και αποτελεσματικότητα. Εχουν τυφλωθεί από την ανικανότητά τους και ανησυχούν μην τυχόν και «χαθεί» η αντιλαϊκή πολιτική και η ανικανότητά τους από το προσκήνιο της πολιτικής ζωής του τόπου. Πιστεύουν δε, κατά προέκταση, ότι ο μονόδρομος μπορεί να υλοποιηθεί κατά τον καλύτερο τρόπο από μια κυβέρνηση ευρύτερη της σημερινής, παρά από μια μονοκομματική. Στην ανάγκη η διαπλοκή θα συλλέξει και πάλι το στενότερο τμήμα των βουλευτών που βρίσκονται άμεσα διασυνδεμένοι μαζί της, και θα τους θέσει στην άμεση υπηρεσία αυτής της «μονοδρομικής» επιλογής. Διότι διαφορετικά, δεν εξηγείται το φαινόμενο βουλευτές που ψηφίζουν κάθε τι που περιορίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη δημοκρατία και την κυριαρχία να ανησυχούν ξαφνικά για την ανεπάρκεια της «δικής τους» (έτσι τουλάχιστον υποτίθεται) κυβέρνησης ως προς την εφαρμογή αυτής της σκληρής πολιτικής. Και εν πάση περιπτώσει αν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της διαπλοκής έχουν σοβαρές συμφωνίες με την αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθείται, αλλά διαφωνούν με την κυβέρνηση που την υλοποιεί, μπορούν να παραιτηθούν. Πιο σωστά οφείλουν να παραιτηθούν. Ο λόγος πολύ απλός και τον εξηγώ άμεσα.Το ΠΑΣΟΚ εκλέχτηκε προκειμένου να συγκροτήσει την κυβέρνηση και να υλοποιήσει το πρόγραμμα που είχε εξαγγείλει. Σήμερα, όλοι μας γνωρίζουμε ότι για άλλο εκλέχτηκε και άλλο σχεδίαζε να πράξει η ηγεσία του. Ότι η σημερινή της πολιτική δεν έχει καμιά σχέση με την εκλογική ανάθεση που απόσπασε τον Οκτώβριο του 2009. Ότι κυβερνά όχι απλά με άλλη πολιτική, αλλά με μια πολιτική ακραία αντίθετη από τις εξαγγελίες με τις οποίες απέσπασε ψήφους. Αυτό το γεγονός υπονομεύει θεμελιακά τη νομιμοποίηση των όσων πράττει η παρούσα κυβέρνηση. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στους οποίους αναφέρουμε, οι «νέοι σωτήρες» της τρόικας, δεν τους αρκεί ότι παραβίασαν την πολιτική για την οποία εκλέχτηκαν, επιδιώκουν και μια άλλη κυβέρνηση από εκείνη στο όνομα της οποίας εκλέχτηκαν και, μάλιστα, επιθυμούν αυτό να γίνει χωρίς εκλογές. Όπως είπε υπουργός της σημερινής κυβέρνησης, «εθνική συνεννόηση πάση θυσία και χωρίς εκλογές». Με άλλα λόγια, δεν τους φτάνει μόνο να παραβιάσουν την συμφωνία που έκαναν με τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ως προς την πρακτέα πολιτική, αλλά επιθυμούν και μια κυβέρνηση για την οποία ουδείς εκ των ψηφοφόρων τους ερωτήθηκε και για την οποία δεν έχουν λάβει νομιμοποίηση και ανάθεση από τους εκλογείς τους. Και, επίσης, δεν επιθυμούν να ερωτηθούν οι πολίτες και πολύ λιγότερο να θέλουν οι τελευταίοι να εκφραστούν. Το πλήρες κοινοβουλευτικό πραξικόπημα!

Ποιος θα κατασκευάσει αυτή την κυβέρνηση του κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος;

Η διαπλοκή και οι βουλευτές που υπηρετούν την πολιτική της, επιδιώκουν να επιβάλουν μια πολιτική μακριά από το εκλογικό σώμα, δηλαδή, την κοινωνία και τους πολίτες. Το ερώτημα είναι πώς μπορεί να προκύψει μια τέτοια κυβέρνηση; Ποιος θα αναλάβει πρωτοβουλίες για την διαμόρφωση και υλοποίησή της; Πώς θα αποκτήσει μια τέτοια κυβέρνηση την δεδηλωμένη και πώς και υπό ποίες συνθήκες ο νυν Πρόεδρος θα τις αναθέσει την εντολή; Καταρχάς οφείλω να πω ότι το όλο ζήτημα μπορεί για άλλη μια φορά να αποδειχτεί «άσκηση επί χάρτου» της διαπλοκής όπως συχνά στο παρελθόν, με τελευταία την επίθεση κατάληψης του ΠΑΣΟΚ το 2007. Αν και αυτό επιτεύχθηκε με πλάγιους τρόπους την άνοιξη του 2009. Μπορεί, όμως, να αποδειχτεί καταστροφική, όπως και πολλές άλλες. Ας θυμηθούμε την αποστασία του 1965, όπου και τότε πρωταγωνιστούσε η οικογένεια Μητσοτάκη, αλλά και το «βρώμικο 1989» στο οποίο πρωτοστατούσε βουλευτής σήμερα του ΠΑΣΟΚ σε συνεννόηση με την οικογένεια Μητσοτάκη. Σε κάθε περίπτωση, προκειμένου να παραμείνει μια άσκηση επί χάρτου και να μην οδηγήσει τη χώρα σε νέες περιπέτειες, πρέπει αυτή η προσπάθεια να αποκαλυφθεί και να αποκρουστεί.

Ουσιαστικά, η προτεινόμενη λύση «ελεγχόμενης σωτηρίας» από την διαπλοκή και την τρόικα είναι μια πολιτική λύση για εκείνη, όχι, όμως, για την συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Προϋποθέτει δε, την πλήρη παράκαμψη της βούλησης του λαού. Εφόσον αυτή επιβληθεί πριν από τις εκλογές, όπως ζητά μια παρέα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ (αυτές οι συμπτώσεις πολιτικών προθέσεων και σχεδιασμών δεν είναι καθόλου τυχαίες, έχουν την ήδη πηγή παρακίνησης) τότε μπορεί να είναι πιο εύκολα ελεγχόμενη από κύκλους εκτός της πολιτικής. Όντας μη νομιμοποιημένη από τους πολίτες θα έχει κατά πολύ μεγαλύτερες εξαρτήσεις από τους πάτρωνές της, από ότι αν έχει προκύψει από εκλογές, είτε ως αποτέλεσμα της εκφρασθείσας θέλησης των ψηφοφόρων, είτε ως προϊόν των αδιέξοδων των δυνάμεων του αστισμού. Όχι ότι δεν θα έχει εξαρτήσεις και μετά από τις εκλογές από εκείνους που την σχεδίαζαν. Αλλά ενώ μετά τις εκλογές η θέση όσων εκλεγούν και συμμετέχουν σε αυτήν θα είναι ισχυρότερη, από την άλλη, δεν είναι σίγουρο ότι θα προκύψουν οι συσχετισμοί που επιθυμεί η διαπλοκή και πιθανά διαθέτει σήμερα.Το ερώτημα είναι πώς θα προκύψει προεκλογικά μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας». Ποιος θα έχει ή έχει την πρωτοβουλία; Είναι φανερό ότι ο Καρατζαφέρης και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ καθώς και οι μητσοτακικοί που ομιλούν για μια τέτοια κυβέρνηση δεν έχουν την πρωτοβουλία συγκρότησής της, και κατά συνέπεια τη δυνατότητα επιλογής προσώπων. Αυτά γίνονται στα παρασκήνια από την ίδια τη διαπλοκή, ενώ οι βουλευτές της Δημοκρατικής Συμμαχίας, του Λάος, 3-4 της ΝΔ και μια ομάδα του ΠΑΣΟΚ αποτελούν τα στρατά που έχει στείλει η διαπλοκή στον επικοινωνιακό πόλεμο και στην προετοιμασία προώθησης των σχεδίων της.Το μεγάλο προτέρημα της διαπλοκής είναι ότι διαθέτει λοχαγούς σε πολλαπλούς χώρους. Το μεγάλο της μειονέκτημα είναι ότι τα οχήματά της έχουν καεί σε άλλες «περιπέτειες». Ότι ο λαός σκέφτεται πολύ περισσότερο σήμερα και, μάλιστα, με τρόπο διαφορετικό. Επιπλέον, σε αυτή τη χώρα υπάρχει η παρρησία να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους και να τα ανατρέπουμε.

                                                                                   αναδημοσίευση από το epirusgate