Η φρίκη των ταχυφαγείων

Οργανοπαίχτες

Δότες οργάνων θα είναι όλοι οι Έλληνες σε 5 μήνες από τώρα, σύμφωνα με νόμο που ψηφίστηκε επί κυβερνήσεως Παπανδρέου, κατά τη διάρκεια της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου τον Ιούνιο του 2011, όταν τα αστυνομικά όργανα -έξω από τη Βουλή- έκαναν επίθεση στα όργανά μας. Οι Έλληνες θα γίνουν αναγκαστικά δότες οργάνων επειδή δεν γουστάρουν να το κάνουν εθελοντικά, οπότε η μόνη λύση είναι να τους πάρεις τα όργανα με το ζόρι.

Βέβαια, το θετικό είναι πως η αφαίρεση οργάνων θα ισχύει για όλους τους Έλληνες, οπότε αυτό είναι ένα ακόμα βήμα για τη Δημοκρατία.

Ο μόνος τρόπος για να μη γίνει κάποιος δότης οργάνων είναι να το έχει δηλώσει από πριν στην αστυνομία ή σε συμβολαιογράφο αλλά η κυβέρνηση σκοπεύει να φορολογήσει όσους δεν δώσουν τα όργανά τους, με χαράτσι που θα πληρώνεται μαζί με τον λογαριασμό της ΔΕΗ και, αν δεν το πληρώσεις, θα σου αφαιρείται το συκώτι με σιδεροπρίονο.

Δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που αφαιρούν τα όργανά τους για να τα σώσουν, ενώ πολλοί τα πουλάνε μόνοι τους πριν τα πουλήσουν οι γιατροί.

Μέχρι σήμερα, υπήρχαν δωρητές οργάνων αλλά δεν ήταν αρκετοί αυτοί που είχαν διάθεση να χαρίσουν κάνα νεφρό, οπότε τώρα θα γεμίσουν τα ψυγεία των νοσοκομείων με νεφρά και θα μπορείς εσύ να διαλέξεις αυτό που ταιριάζει περισσότερο με την αισθητική σου.

Παράλληλα, στο εξής, η αφαίρεση οργάνων δεν θα γίνεται από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων αλλά από νοσοκομεία και ιδιωτικές κλινικές, ενώ αίτημα για το δικαίωμα να αφαιρούν κι αυτοί όργανα έχουν θέσει και οι χασάπηδες που επικαλούνται την εμπειρία τους και την ανάγκη για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.

Η αναγκαστική αφαίρεση των οργάνων από όλους τους Έλληνες έχει προκαλέσει την αντίδραση της Εκκλησίας που υποστηρίζει πως τα όργανα πρέπει να μένουν στο ανθρώπινο σώμα για να τα φάνε τα σκουλήκια.

Η μετατροπή όλων των Ελλήνων σε δότες αποτελεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία και αναμένεται να καταστήσει την Ελλάδα πρώτη οργανοπαραγωγό χώρα στον κόσμο, ενώ με τις τεράστιες εξαγωγές οργάνων θα βγει από το τούνελ η ελληνική οικονομία και η χώρα θα παραμείνει στο ευρώ με ένα νεφρό.

pitsirikos.net

Fuck this war...

Κώστας Λαπαβίτσας: Ιστορίες με χρέη

Ας πούμε μια διδακτική ιστορία για χώρες που έχουν υπέρογκα χρέη και υιοθετούν ‘σοβαρές’ οικονομικές πολιτικές για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Ο παραλληλισμός με Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν είναι τυχαίος.

Μια χώρα με τεράστια χρέη

Τον Νοέμβριο του 1918 η αυτοκρατορική Γερμανία συνθηκολόγησε με την Αντάντ. Ο γερμανικός θρίαμβος επί του Τσάρου στο Ανατολικό Μέτωπο το 1917 που είχε ανοίξει τον δρόμο για τους Μπολσεβίκους, αποδείχθηκε προσωρινός. Η Γερμανία, αν και ο στρατός της στεκόταν ακόμη στα πεδία των μαχών, ήταν ηττημένη κατά κράτος. Μετά τέσσερα χρόνια σφαγών με τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες στους λασπότοπους του Βελγίου και της Γαλλίας, ο πραγματικός νικητής ήταν η ανερχόμενη δύναμη των ΗΠΑ.
Η Συνθήκη των Βερσαλλιών τον επόμενο χρόνο υπαγορεύτηκε όμως από τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες, που έκαναν στο πλάι τους ‘αφελείς και ιδεολόγους’ Αμερικανούς. Οι όροι της πολλοί και επαχθείς. Ο επαχθέστερος ήταν να αποδεχθεί η Γερμανία την ευθύνη του πολέμου, να δεχθεί ληστρικές παραχωρήσεις και να καταβάλει τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις. Τα ποσά εκφρασμένα σε χρυσά γερμανικά μάρκα ήταν εξωπραγματικά (περίπου 225 δις). Δύο χρόνια μετά, οι μεγάθυμοι νικητές μείωσαν την αρχική απαίτηση στα 130 δις, δηλαδή πάνω από 300% του γερμανικού ΑΕΠ. Οι πληρωμές για τόκους, χρεωλύσια και έξοδα κατοχής θα έφταναν το 10% του γερμανικού ΑΕΠ ετησίως. Η Γερμανία είχε βουλιάξει στα χρέη. ...

 

Οικονομική πραγματικότητα και θεωρία

 

Δεν υπήρχε απολύτως καμία περίπτωση να μπορέσει η γερμανική οικονομία, που είχε συρρικνωθεί κατά 20% στον πόλεμο, να αντιμετωπίσει τέτοιο άχθος. Δεν ήταν επίσης δυνατό να σηκώσει το βάρος του χρέους μετά την παραχώρηση των ανθρακωρυχείων της στη Γαλλία και τη δυσκολία εξαγωγών στις ανεπτυγμένες οικονομίες. Μόνο αν οι αποζημιώσεις ήταν σαφώς μικρότερες και παράλληλα υπήρχε ανάπτυξη με άνοδο των εξαγωγών θα μπορούσε ίσως να αντιμετωπίσει την «ειρήνη των νικητών».
Αυτό περίπου ήταν το σκεπτικό του νεαρού Τζον Μέιναρντ Κέυνς, ενός από τους οικονομολόγους που συνόδευαν τη βρετανική αντιπροσωπεία στις Βερσαλλίες. Είχε το θάρρος να το δηλώσει δημόσια στο βιβλίο του Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης, ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει. Δεν έπεισε τη βρετανική κυβέρνηση, αλλά η παρρησία του και η τετράγωνη λογική του εντυπωσίασαν τον Λένιν.
Τα επιχειρήματα του Κέυνς δεν είχαν καμία τύχη ούτε στη Γαλλία. Για τους γαλλικούς κύκλους εξουσίας, η Γερμανία έπρεπε να εξουθενωθεί και ο Κέυνς ήταν ένας επικίνδυνος λογοκόπος. Η δυσπιστία προς τον κεϋνσιανισμό κράτησε για δεκαετίες στη Γαλλία. Δεν είναι τυχαίο ότι μεσούντος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ετιέν Μαντού έγραψε τις Οικονομικές Συνέπειες του κ. Κέυνς, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγε ότι το σκεπτικό του Κέυνς υπέσκαψε τις προσπάθειες να ελεγχθεί η Γερμανία και φέρει μέρος της ευθύνης για την χιτλερική λαίλαπα. 

 

‘Σοβαρή’ αντιμετώπιση του χρέους και κοινωνική καταστροφή

 

Ότι συνέβη στη Γερμανία τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν απόρροια των όρων της ειρήνης που επιβλήθηκε. Στην ουσία η γερμανική οικονομία δεν ανέκαμψε παρά μόνο όταν οι Ναζί πήραν την εξουσία και ξεκίνησαν πρόγραμμα επανεξοπλισμού και εκτενέστατης κρατικής παρέμβασης.  

Τα πρώτα χρόνια μετά τις Βερσαλλίες η Γερμανία υποχρεώθηκε να καταβάλει τεράστια ποσά επιτείνοντας τις συνθήκες μεταπολεμικής εξαθλίωσης του πληθυσμού. Τα κρατικά έσοδα στηρίζονταν κυρίως στους έμμεσους φόρους και το γερμανικό δημόσιο κατέφυγε σε έκδοση χάρτινου μάρκου οδηγώντας σε τρομακτικό υπερπληθωρισμό έως το 1923. Η συνεχιζόμενη αδυναμία πληρωμής των αποζημιώσεων έφερε θρασύτατη γαλλική και βελγική κατοχή του Ρουρ. Φτώχεια, ανεργία, υπερπληθωρισμός και ξένη κατοχή αποτέλεσαν εκρηκτικό μείγμα στη γερμανική πολιτική ζωή.
Μέχρι το 1933 η οικονομική πολιτική της Βαϊμάρης ήταν μια αγωνιώδης προσπάθεια να ελεγχθεί η τάση πληθωρισμού, να υπάρξει ανάπτυξη, να μειωθεί η ανεργία, να πληρώνεται το χρέος και να επιχειρείται η μείωσή του με τη συναίνεση των δανειστών. Η συμπαράσταση στον γερμανικό λαό ήρθε από τη Σοβιετική Ένωση, ενώ οι ΗΠΑ έδειξαν πολύ μεγαλύτερη σοφία από τους Αγγλογάλλους για το τι πραγματικά διακυβεύονταν.  

Το 1924 η Γερμανία εισήγαγε νέο νόμισμα βασισμένο σε υποθηκευμένη αγροτική και βιομηχανική περιουσία, μειώνοντας έτσι την τάση πληθωρισμού. Η κεντρική τράπεζα διέκοψε την προεξόφληση κρατικών χαρτιών, περιορίζοντας τον όγκο του χρήματος στην κυκλοφορία. Υιοθετήθηκε το Σχέδιο Ντόουζ, βασισμένο σε νέα αμερικανικά δάνεια, που ελάφρυνε το βάρος των ετήσιων πληρωμών της Γερμανίας. Σύντομα όμως έγινε αντιληπτό ότι το Σχέδιο δε θα έφερνε ταχύρρυθμη ανάπτυξη, ούτε θα επέτρεπε στη Γερμανία να αντιμετωπίσει σε μόνιμη βάση το βάρος των χρεών της. Μετά από μακρόχρονες διαπραγματεύσεις, το 1929 υιοθετήθηκε το Σχέδιο Γιάνγκ, πάλι με αμερικανική πρωτοβουλία, που μείωσε κι άλλο τον όγκο του χρέους, ενώ ελάφρυνε περαιτέρω τις ετήσιες πληρωμές. Η σημασία του αποδείχθηκε μικρή, καθώς το 1929 ξέσπασαν οι θύελλες που έφεραν την κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας την δεκαετία του 1930. 

 

Πολιτική τερατογένεση
 

Η κρίση του Μεσοπολέμου χτύπησε την αδυνατισμένη οικονομικά Γερμανία ιδιαίτερα σκληρά. Η χρεοκοπία της μεγάλης αυστριακής τράπεζας Κρέντιτανσταλτ το 1931 έφερε οξύτατη τραπεζική κρίση στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Οι οικονομίες πέρασαν σε ύφεση και εκτοξεύτηκε η ανεργία. Κατέρρευσε το παγκόσμιο εμπόριο και η Γερμανία αντιμετώπισε αδυναμία πληρωμών στο εξωτερικό. Η ταχύτατη άνοδος του Χίτλερ αποτελείωσε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, έστειλε το σχέδιο Γιάνγκ στα αζήτητα και έβαλε τη γερμανική οικονομία σε άλλη βάση. 

Η πολιτική άνοδος του φασισμού ήταν σε μεγάλο βαθμό, απόρροια των Βερσαλλιών. Η συνθηκολόγηση του 1918 έφερε επαναστατικές συνθήκες στο Βερολίνο, αλλά το νεαρό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν κατόρθωσε την κατάληψη της εξουσίας. Το αποτέλεσμα ήταν η ειδεχθής δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ, με την ηθική αυτουργία του δεξιού τμήματος της Σοσιαλδημοκρατίας. Ο επαναστατικός αναβρασμός συνεχίστηκε μέχρι το 1921 και μετά άρχισε να καταλαγιάζει. Τότε άρχισε να ενισχύεται η ναζιστική άκρα δεξιά, αντλώντας κυρίως από το λαϊκό αίσθημα οικονομικής κατάρρευσης, κοινωνικής διάλυσης και εθνικής ταπείνωσης. 

Οι κυβερνήσεις της Βαϊμάρης κυριαρχήθηκαν από τα ‘σοβαρά’ αστικά κόμματα που συνήθως δεν είχαν αρκετή ισχύ για αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Στα ‘σοβαρά΄ κόμματα συμμετείχαν ασμένως και οι Σοσιαλδημοκράτες. Το καταλυτικό στοιχείο για την πολιτική αδυναμία της Βαϊμάρης δεν ήταν όμως ούτε η εξουθένωση των αστικών κομμάτων, ούτε ο συμβιβασμός και η δειλία των Σοσιαλδημοκρατών. Ήταν ο λυσσαλέος πόλεμος ανάμεσα στους Κομμουνιστές και τους Σοσιαλδημοκράτες που αποδυνάμωσε τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις και τελικά επέτρεψε στους φαιοχίτωνες να κυριαρχήσουν. Τα αστικά στρώματα της Γερμανίας συμβιβάστηκαν με τους ασυνάρτητους και γελοίους ιδεολόγους του Χίτλερ, η Αριστερά συντρίφτηκε και η ναζιστική Γερμανία προχώρησε πλησίστια προς τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την καταστροφή της.

 

Δύο εξέχοντα του δράματος πρόσωπα

 

Ρούντολφ Χίλφερντινγκ
Στο ιστορικό αυτό δράμα δύο πρόσωπα ξεχωρίζουν από πλευράς οικονομικής πολιτικής. Το πρώτο ήταν ο Ρούντολφ Χίλφερντινγκ. Γεννημένος στη Βιέννη, εβραϊκής καταγωγής, είχε τη βαθιά κουλτούρα της κεντρικής Ευρώπης, που ο Χίτλερ έπληξε αδυσώπητα δολοφονώντας τους εβραϊκούς πληθυσμούς. Ανήκε στην εξαιρετική γενιά των νέων διανοητών των αρχών του 20ου αιώνα που βρήκαν στον Μαρξισμό την απάντηση για το κοινωνικό πρόβλημα του βιομηχανικού καπιταλισμού στην Ευρώπη.
Ο Χίλφερντινγκ ήταν από τους γνωστότερους οικονομολόγους και στελέχη της προπολεμικής γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας, πριν η κήρυξη του Ά Παγκοσμίου Πολέμου τη διασπάσει ανάμεσα στην επαναστατική Αριστερά, που τελικά διαμόρφωσε το Κομμουνιστικό Κόμμα, και στους υπόλοιπους Σοσιαλδημοκράτες. Ρηξικέλευθος διανοητής, προχώρησε την ανάλυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος πολύ πιο πέρα από τον Μαρξ, ισχυριζόμενος ότι ο καπιταλισμός της εποχής του βασίζονταν στο ‘χρηματιστικό κεφάλαιο’. Αυτήν την έννοια δανείστηκε ο Λένιν για να διαμορφώσει την θεωρία του περί ιμπεριαλισμού που έγινε σημείο αναφοράς για τους Μαρξιστές του 20ου αιώνα. Ο Χίλφερντινγκ πίστευε επίσης στην ιδέα του ‘οργανωμένου καπιταλισμού’. Στο ότι δηλαδή, τα μεγάλα μονοπώλια μπορούσαν πλέον να οργανώσουν την παραγωγή και το εμπόριο αποφεύγοντας τις κρίσεις. Για τον Χίλφερντινγκ, ο Μαρξισμός ήταν ένα επιστημονικό εργαλείο που μπορούσε αντικειμενικά να διαγνώσει την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Τα πολιτικά συμπεράσματα ήταν κάτι άλλο.
Ο Χίλφερντινγκ ξαναμπήκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα την δεκαετία του ’20 και παρέμεινε πολέμιος του Κομμουνιστικού Κόμματος και επικριτικός προς τη Σοβιετική Ένωση. Γρήγορα εξελίχθηκε σε στυλοβάτη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και χρημάτισε δύο φορές υπουργός Οικονομικών (1923 και 1928-9). Η επιλογή του, χαρακτηριστική του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, ήταν να διαχειριστεί την κατάσταση συναινετικά, χωρίς ακραίες, μονομερείς επιλογές. Για παράδειγμα, να δοθεί λύση στον υπερπληθωρισμό μέσω της εισαγωγής του νέου μάρκου το 1923, αλλά να προστατευθούν ΄λελογισμένα’ οι εργαζόμενοι από την αλλαγή. Να γίνει μεν η νέα δανειοδότηση που ήταν απαραίτητη για το Σχέδιο Γιάνγκ, αλλά με ευνοϊκότερους όρους για τη Γερμανία δε. Βασικό του μέλημα ήταν να ληφθούν μέτρα για τη βελτίωση της απασχόλησης και την ενίσχυση της παραγωγής. 

Το αποτέλεσμα ήταν να ταυτιστεί το όνομα του με τις αποτυχίες και την οικονομική δυστοκία της Βαϊμάρης, χωρίς καν να μπορέσει να πετύχει τις ΄λελογισμένες’ βελτιώσεις που επεδίωκε. Όταν επικράτησε ο Χίτλερ, ο Χίλφερντινγκ εξαναγκάστηκε σε εξορία στην Πράγα, μετά κυνηγημένος στη Γαλλία, όπου το καθεστώς του Βισύ τον παρέδωσε στην Γκεστάπο και μέσα σε λίγες μέρες ήταν νεκρός, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Το τραγικό τέλος του Χίλφερντνινγκ απεικονίζει τη συνολική αποτυχία της γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση της χώρας και την άνοδο του φασισμού. Η πολιτική της συναίνεσης είχε εξωκείλει τελείως.

 

Χιάλμαρ Σαχτ 

Το δεύτερο πρόσωπο που ξεχωρίζει ήταν ο Χιάλμαρ Σαχτ. Γόνος αστικής οικογένειας, με γερμανικές και δανέζικες καταβολές, σπούδασε οικονομικά και δούλεψε στον τραπεζικό τομέα πριν και μετά τον πόλεμο. Συντηρητικός και αντικομμουνιστής, δεν είχε ιδιαίτερες θεωρητικές και πνευματικές ανησυχίες. Ήταν ίσως ο κορυφαίος τεχνοκράτης της εποχής του, έξυπνος, καλά μορφωμένος και αδίστακτος. Γρήγορα αναδείχθηκε σε συντηρητικό στυλοβάτη της Βαϊμάρης. Ως διοικητής της κεντρικής τράπεζας ήρθε σε σύγκρουση με τον Χίλφερντινγκ για τον έλεγχο του πληθωρισμού και επιβλήθηκε. Συγκρούστηκε ξανά με τον Χίλφερντινγκ για τους όρους δανειοδότησης του Σχεδίου Γιάνγκ.
Δύο πράγματα έκαναν τον Σαχτ να διακριθεί στην άσκηση οικονομικής πολιτικής στη Βαϊμάρη. Πρώτον, η ανασύσταση της κεντρικής τράπεζας και μαζί η σκληρή περιοριστική πολιτική που πρόκρινε για τον έλεγχο του πληθωρισμού, παρά το κόστος για τα εργατικά στρώματα. Δεύτερον και πολύ σημαντικότερο, η βαθμιαία συνειδητοποίηση από την πλευρά του ότι η συναινετική στάση, η πολιτική της προσαρμογής στις απαιτήσεις των δανειστών, έφερνε αδιέξοδο. Προς το τέλος της δεκαετίας του ’20, μετά από χρόνια χρέους, χαμηλής ανάπτυξης και κοινωνικής αποσάθρωσης, ο Σαχτ είχε καταλήξει: η Γερμανία ποτέ δε θα ανακτούσε την εθνική της ισχύ, ούτε η κοινωνία της θα έμπαινε σε πορεία ευμάρειας σε αυτήν τη βάση. Χρειαζόταν παρεμβατική κρατική πολιτική για εκβιομηχάνιση, επιθετική πολιτική ως προς το χρέος και επανεξοπλισμός.
Ακριβώς αυτά υποσχόταν και ο Χίτλερ, τον οποίο ο Σαχτ στήριξε ανοιχτά. Όταν οι Ναζί πήραν την εξουσία ο Χίτλερ του ανέθεσε ουσιαστικά την ευθύνη της οικονομικής πολιτικής. Ήδη το Ναζιστικό Κόμμα είχε αρνηθεί το γερμανικό χρέος και τις πολεμικές αποζημιώσεις. Το χρέος της Γερμανίας δεν τακτοποιήθηκε παρά το 1953, μέσω παραγραφής και ευνοϊκών όρων. Ο Σαχτ προχώρησε σε πρόγραμμα δημοσίων έργων και στήριξη της ιδιωτικής βιομηχανίας με στόχο την μείωση της ανεργίας. Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας, είχε παρόμοιες οικονομικές επιπτώσεις. Το πρόγραμμα του Σαχτ ήταν πολύ αποτελεσματικότερο του Νιου Ντιλ του Ρούζβελτ στις ΗΠΑ. Σε μικρό χρονικό διάστημα η ανεργία υποχώρησε και η οικονομική παραγωγή ανέκαμψε. Η σύγκριση με τις αποτυχίες της Βαϊμάρης ήταν καταλυτική και πρόσφερε νομιμοποίηση στο Ναζιστικό Κόμμα.
Ο Σαχτ δεν ήταν ο ίδιος Ναζί. Εξέφραζε εκείνο το κομμάτι της αστικής τάξης της Γερμανίας που αντιλήφθηκε ότι, αν δεν λαμβάνονταν δραστικά μέτρα, η χώρα ήταν καταδικασμένη μέσα στο πλαίσιο των Βερσαλλιών. Οι Ναζί ήταν το χρήσιμο εργαλείο που θα μπορούσε να πετύχει αυτόν τον στόχο, τσακίζοντας παράλληλα την Αριστερά και τις εργατικές οργανώσεις. Όταν η βαρβαρότητα και η εγκληματικότητα των ορδών του Χίτλερ φάνηκε καθαρά, ο Σαχτ φρόντισε να πάρει αποστάσεις και κατόρθωσε να περιβληθεί τον μανδύα του αντιστασιακού, γιατί συνελήφθη μετά την απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ το 1944. Μετά τον πόλεμο δικάστηκε στη Νυρεμβέργη, αλλά κατάφερε να αθωωθεί. Συνέχισε τις τραπεζικές του δραστηριότητες και πέθανε σε βαθιά γεράματα.

 

Το (ηθικό) δίδαγμα;

 

Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα πολεμικών αποζημιώσεων, αλλά έχει τεράστιο χρέος και μηδαμινές προοπτικές ανάπτυξης. Το πρόγραμμα της τρόικα δεν είναι φυσικά η Συνθήκη των Βερσαλλιών, αλλά δημιουργεί πλήρες αδιέξοδο για τη χώρα και τον λαό της. Υπάρχει απτή αίσθηση οικονομικής κατάρρευσης, κοινωνικής διάλυσης και εθνικής ταπείνωσης. Οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις που έχουν ήδη τεθεί σε κίνηση έχουν την αντιστοιχία τους με τη Βαϊμάρη. Στη χώρα μας δεν υπάρχουν βέβαια, ούτε Χίλφερντινγκ, ούτε Σαχτ, πόσο μάλλον τα υπόλοιπα πρόσωπα του γερμανικού δράματος. Υπάρχουν όμως τα βαλκανικά τους κακέκτυπα. Τα λοιπά συμπεράσματα δικά σας.

stoxasmos-politikh.blogspot.gr

Αντώνης Ρουπακιώτης: Δεν είναι νόμιμη η πολιτική επιστράτευση!!!

Ἐπειδή ἡ μνήμη των  περισσοτέρων πολιτικῶν-ἀλητῶν εἶναι αντιστρόφως ανάλογη μέ την ἀσυδοσία τους, καλό εἶναι νά θυμηθοῦμε τί ἔλεγε ὁ "ἀριστερός"  Ρουπακιώτης πρίν 7 χρόνια γιά την πολιτική ἐπιστράτευση των ἐργαζομένων…Το κείμενο εἶναι παρμένο ἐξ΄ὁλόκλήρου ἀπό φιλικό ιστολόγιο . Ιδού λοιπόν….

 

"Ι. Ἡ πολιτική ἐπιστράτευση κηρύχθηκε μέ την ἐπίκληση των ἄρθρων 22 καί 112 του Συντάγματος καί του ἄρθρου 2 Ν.Δ. 171/1974. Το διάταγμα αὐτό δέν ἔχει καταργηθεῖ μέχρι σήμερα, ἀλλά δέν ἐφαρμόζεται σέ περιπτώσεις ὅπως ἡ ἀπεργία των ναυτεργατῶν καί αὐτό γιατί ἐκδόθηκε μετά την πτώση της δικτατορίας ὑπό την ἰσχύν του Συντάγματος 1952 μέ βάση τη Συντακτική Πράξη 1.8.1974, μέ σκοπό νά ἀντιμετωπιστοῦν καταστάσεις μέγιστης ἀνάγκης της ἐποχῆς ἐκείνης, μεταξύ των ὁποίων δέν περιλαμβάνεται ἡ ἀπεργία.

Εἶναι χαρακτηριστικό μάλιστα ὅτι, ἐνῶ ψηφίστηκαν μεταγενέστεροι νόμοι μέ σκοπό την ἀντιμετώπιση σοβαρῶν καταστάσεων ἀνάγκης (π.χ. ἄρθρο 2 Ν. 2641/1998), ὄχι μόνο δέν ὑπῆρξε ἀναφορά στήν ἀντιμετώπιση ἀπεργιῶν μέ πολιτική ἐπιστράτευση, ἀλλά, ἀντίθετα, μέ το ἄρθρο 16 Ν. 2936/2001 ἀντικαταστάθηκε το ἄρθρο 2 ἧπαρ. 5 Ν.Δ. 17/74 καί ὁρίστηκε ὅτι ὡς "κατάσταση ἔκτακτης ἀνάγκης εἶναι κάθε αἰφνίδια κατάσταση, πού προκαλεῖται ἀπό \φυσικά\ ἤ ἄλλα \γεγονότα τεχνολογικά\ ἤ \πολεμικά\ καί ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τη δημιουργία ἤ την ἀπειλή δημιουργίας ἐκτεταμένων ἀπωλειῶν - ζημιῶν καί καταστροφῶν σέ ἔμψυχο ἤ ἄψυχο δυναμικό της χώρας ἤ την παρακώλυση καί διατάραξη της οἰκονομικῆς καί κοινωνικῆς ζωῆς της χώρας".

Καί μόνη ἡ ἀνάγνωση του ἄρθρου αὐτοῦ πείθει ὅτι δέν προβλέπεται ἡ ἀπεργία ὡς αἰτία διατάραξης της οἰκονομικῆς καί κοινωνικῆς ζωῆς, ὅπως ἐπικαλεῖται ἡ κυβέρνηση, ὥστε νά δικαιολογεῖ τη λήψη της ἀπόφασης αὐτῆς.

 

ΙΙ. Ἐκτός ἀπό τους λόγους αὐτούς μετά την ἔκδοση του παραπάνω Ν.Δ. 17/1974 ἀκολούθησε ἡ ψήφιση του Συντάγματος 1975, μέ το ἄρθρο 23 του ὁποίου ἀναγνωρίστηκε γιά πρώτη φορά μέ συνταγματικό κανόνα το δικαίωμα της ἀπεργίας, καί μέ το ἄρθρο 22 ἧπαρ. 3 \"Ἀπαγορεύεται ὁποιαδήποτε μορφή ἀναγκαστικῆς ἐργασίας\. Εἰδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά μέ την ἐπίταξη προσωπικῶν ὑπηρεσιῶν σέ περίπτωση πολέμου ἤ ἐπιστράτευσης ἤ γιά την ἀντιμετώπιση ἀναγκῶν της ἄμυνας της χώρας ἤ ἐπείγουσας κοινωνικῆς ἀνάγκης ἀπό θεομηνία ἤ ἀνάγκης πού μπορεῖ νά θέσει σέ κίνδυνο τη δημόσια ὑγεία, καθώς καί τα σχετικά μέ την προσφορά προσωπικῆς ἐργασίας στούς ὀργανισμούς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης γιά την ἱκανοποίηση τοπικῶν ἀναγκῶν".

Ἔτσι μετά την ψήφιση του Συντάγματος 1975 το Ν.Δ. 17/74, στό μέτρο πού, ἀναποτελεσματικά, ἐπικαλεῖται αὐτό ἡ πρωθυπουργική ἀπόφαση, ἦταν ἀνίσχυρο μέ βάση καί τα ἄρθρα 22 ἀλλά καί 112 του Συντάγματος καί τα ὁποία μάλιστα πρός εἰρωνεία ἐπικαλεῖται ἡ ἀπόφαση αὐτή. Σέ κάθε περίπτωση εἶναι προφανές ὅτι δέν συντρέχουν οἱ προϋποθέσεις ἐπιβολῆς ἀναγκαστικῆς ἐργασίας, μέ την ἐπιλογή της πολιτικῆς ἐπιστράτευσης, πολύ περισσότερο δέν εἶναι ἐπιτρεπτή αὐτή ὡς μέτρο διευθέτησης κοινωνικῶν ἀνταγωνισμῶν, ὅπως το χρησιμοποίησε ἡ κυβέρνηση στήν περίπτωση των ναυτεργατῶν.

Σ' αὐτά προστίθεται ὅτι καί πρίν ἀπό τη ρύθμιση αὐτή του Συντάγματος ἡ ἐπιβολή ἀναγκαστικῆς ἐργασίας ἀπαγορευόταν μέ την 105/1950 Διεθνῆ Σύμβαση Ἐργασίας, ἡ ὁποία εἶχε ἐνταχθεί στό ἐθνικό μας δίκαιο μέ τον Ν. 2329/53 καί ἐν συνεχεία μέ το Ν.Δ. 53/1974, μετά την ψήφιση δέ του Συντάγματος 1975 καί μέ βάση το ἄρθρο 28 ἧπαρ. 1 αὐτοῦ, οἱ διεθνεῖς συμβάσεις ἀπό την ἐπικύρωση τους μέ νόμο ὑπερισχύουν ἀπό κάθε ἀντίθετη διάταξη νόμου.

Κατά συνέπεια καί ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι ὑπῆρχε διάταξη νόμου που προέβλεπε τη δυνατότητα ἐπιβολῆς ἀναγκαστικῆς ἐργασίας, ἀπό την ἰσχύ του Συντάγματος 1975 γιά την πρόσθετη αὐτή αἰτία εἶναι ἀνίσχυρη καί ἔτσι ἀπαγορεύεται αὐτή μέ ὁποιαδήποτε μορφή.

 

ΙΙΙ. Ὡστόσο, στήν περίπτωση της ΠΝΟ ὑπάρχει καί τρίτος λόγος πού θέτει ἐκτός θεσμικῆς ἀποδοχῆς την πρωθυπουργική ἀπόφαση γιά πολιτική ἐπιστράτευση των ναυτεργατῶν καί αὐτός ἀναφέρεται στό σημαντικό γεγονός ὅτι μέ τη σπάνια γιά τα δικαστικά χρονικά 1701/2006 ἀπόφαση Μονομελοῦς Πρωτοδικείου Πειραιᾶ κρίθηκε νόμιμη ἡ ἀπεργία της ΠΝΟ, ἡ ὁποία μάλιστα, κατά δυσμενῆ ἐξαίρεση, πραγματοποιεῖται, ὄχι στό πλαίσιο του Ν. 1264/82, ἀλλά του ἀλήστου μνήμης Ν. 330/76.

Ἔτσι μέ την ἀπόφαση γιά πολιτική ἐπιστράτευση των ναυτεργατῶν δημιουργήθηκε οὐσιαστικό πρόβλημα τήρησης δημοκρατικῆς νομιμότητας, ὅταν ἡ κυβέρνηση ἀπέδειξε ὅτι, ἀφενός δέν σέβεται τίς ἀποφάσεις των δικαστηρίων ὡς μόνων κατά το Σύνταγμα ἁρμοδίων νά κρίνουν τη νομιμότητα της συμπεριφοράς των πολιτῶν ἤ των ἁρμόδιων ὀργάνων, παραβιάζοντας ἡ ἴδια τον νόμο, πού ὑποχρεώνει ὅλους νά σέβονται τίς δικαστικές ἀποφάσεις καί ἐπιπλέον ἐπέλεξε, χωρίς κἄν νά ἐξαντλήσει τα ὅρια του διαλόγου, το ἔσχατο μέσο της πολιτικῆς ἐπιστράτευσης, ἀπαξιώνοντας θεσμούς καί κανόνες, γιά τους ὁποίους αἰωρεῖται τελικά το ἐρώτημα: Ὑπάρχουν γιά νά γίνονται σεβαστοί καί νά τηροῦνται ἤ νά εὐτελίζονται καί νά παραβιάζονται;

alketas2.blogspot.ca

Gotan Project & Bulgar 'Last Tango in Paris'

Ουαί υμίν

Του Σταύρου Θεοδωράκη

Είναι απορίας άξιο πώς όλοι οι δείκτες σε αυτή τη χώρα υποχωρούν, ενώ ο δείκτης της υποκρισίας (μας) παραμένει τόσο υψηλά.

Να ξεκινήσω με τα "τρομοκρατικά". Αγανάκτησαν ορισμένοι κυριακάτικοι "αναλυτές" για τα "τυφλά χτυπήματα των τρομοκρατών στο Mall". «Θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί κόσμος», είναι το συμπέρασμά τους, ενώ εντάσσουν στο ίδιο "τρομοκρατικό σχέδιο" και την "επίθεση με καλάσνικοφ στο γραφείο του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας". Στη Συγγρού όμως, η επίθεση έγινε 2:30 το ξημέρωμα -τα γραφεία ήταν έρημα και μία μόνο βολίδα διαπέρασε την τζαμαρία του κτιρίου- και στο Mall η επίθεση έγινε πρωί Κυριακής, μέρα που τα μαγαζιά ήταν κλειστά και ώρα που οι κινηματογραφικές προβολές δεν είχαν ακόμα αρχίσει. Το "σχέδιο" λοιπόν δεν ήταν "να σκοτωθεί κόσμος". «Πάγια αρχή μας είναι να μη θέσουμε σε οποιονδήποτε κίνδυνο ζωές τυχαίων ανθρώπων», αναφέρουν στην προκήρυξή τους οι αναρχικές οργανώσεις "Άγρια Ελευθερία" και ‘"Υποκινητές Κοινωνικών Εκρήξεων". Οι εκπρόσωποί τους έκαναν τέσσερα προειδοποιητικά τηλεφωνήματα, 50 λεπτά πριν από την έκρηξη, ζητώντας να εκκενωθεί ο χώρος. Για τους τρομολάγνους όμως δημοσιογράφους αυτά είναι ψιλά γράμματα. Αυτό που προέχει είναι να πουλήσουν τον τίτλο του "αιμοδιψούς τρομοκράτη".

Αντιστοίχως "απέναντί" τους, κάποιοι άλλοι "συνάδελφοι", πουλούν τον τίτλο του "μπάτσου δολοφόνου". Η είδηση έχει ως εξής: Αστυνομικοί της ομάδας Δίας προσπάθησαν να ελέγξουν μοτοσικλέτα που εκινείτο χωρίς πινακίδα κυκλοφορίας στην παραλιακή λεωφόρο στο Ηράκλειο της Κρήτης. Οι αστυνομικοί έκαναν σήμα, ο οδηγός της μοτοσικλέτας δεν σταμάτησε, τον κυνήγησαν μέσα στη νύχτα και σε μια στροφή του δρόμου η μοτοσικλέτα ανατράπηκε, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί ο οδηγός και ο συνεπιβάτης του. «Μα πώς είναι δυνατόν η αστυνομία να δείχνει τόσο υπερβάλλοντα ζήλο, θέτοντας σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές», έγραψαν κάποιοι. Είναι οι ίδιοι που αν μάθαιναν ότι η αστυνομία δεν κυνήγησε "έναν χωρίς πινακίδα" στην Πατησίων ή στον Άγιο Παντελεήμονα, θα έγραφαν για πουλημένους μπάτσους που φοβούνται να τα βάλουν με τους παρανόμους και καλύπτουν το παρακράτος κ.λπ. κ.λπ.

Αλλά ας αφήσω την "κίτρινη" δημοσιογραφική υποκρισία και ας πάω στη "γαλάζια" και "πράσινη" (πολιτική υποκρισία). Αγανακτούν οι νεοδημοκράτες που ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει στήριξη στις κινητοποιήσεις των αγροτών. Μπα! Τόσα χρόνια που τα τρακτέρ τα έβαφαν γαλάζια για να αντιπολιτευθούν τις πράσινες κυβερνήσεις, ήταν καλά; Ή δεν ήταν τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που ανέβαιναν πάνω στα σταθμευμένα στους εθνικούς δρόμους τρακτέρ, κραυγάζοντας για το δίκιο του αγρότη;

Οι πολίτες, ναι, έχουν δικαίωμα να αγανακτούν για τη μορφή που παίρνουν κάποιες κινητοποιήσεις, αλλά τα «ιστορικά στελέχη» της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ πώς έχουν το θράσος και μιλούν; Η χώρα πληρώνει τα δικά τους λάθη, αυτοί κατάντησαν έτσι τον τόπο, αυτοί έμαθαν (εναλλάξ) στους αγρότες ότι κάθε χρόνο πρέπει να βγαίνουν στους δρόμους και να ζητούν λεφτά. Ας μην παριστάνουν λοιπόν τις Αρσακειάδες. Τις πράσινες Αρσακειάδες, εν προκειμένω, για να πάμε και στο θέμα των Μεταφορών. Ο Αντώνης Σταματόπουλος, πρόεδρος του πιο δυναμικού σωματείου στο ΜΕΤΡΟ ήταν "πρασινοφρουρός" (πριν κατέβει υποψήφιος βουλευτής με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και ως στέλεχος της ΠΑΣΚΕ προσελήφθη στο ΜΕΤΡΟ το 1999 σε ηλικία 50 ετών (χωρίς εξετάσεις βέβαια και χωρίς διαγωνισμό - στα πλαίσια της καθιερωμένης αλληλοστήριξης των κομμάτων της εξουσίας). Και ο Ανδρέας Κολλάς, που σήμερα δίνει συνεντεύξεις για να δηλώσει ότι προσφέρεται να ηγηθεί του "γενικού ξεσηκωμού", δικός τους είναι, πράσινος, καταπράσινος. Στο όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου ξεβράκωνε (κυριολεκτικά ξεβράκωνε) το 1990 όσους δεν συμφωνούσαν μαζί του με στόχο να πέσει η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, τώρα που ο στόχος του είναι να πέσει η κυβέρνηση του Σαμαρά γιατί παραξενεύονται στην Ιπποκράτους; Γιατί υποκρίνονται;

Ο θάνατος της λογικής σε αυτόν τον τόπο έχει τα δικά τους (κίτρινα, πράσινα, γαλάζια – πολλές φορές ροζ και κόκκινα) αποτυπώματα.

 

ΥΓ: Και όσο «ετοίμαζα» το κείμενο τόσο «ανέβαινε» το «θέμα Κουράκη». Ο εκ Θεσσαλονίκης αντιορθολογιστής (συνήθως) Κουράκης μίλησε ορθολογικά και επανέφερε το θέμα του διαχωρισμού Κράτους – εκκλησίας. Φτου κακά για ένα πολιτικό σύστημα που περιμένει πολλά από την «χάρη της Παναγίας» (κι αν όχι της Παναγίας αυτοπροσώπως του κάθε Παναγιωτάτου Μητροπολίτη). Πυρ ομαδόν λοιπόν (ακόμη και από κάποιους ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ) προς τον ασεβή βουλευτή. Δεν θα το κάνουμε εδώ του… Σημίτη! Ξέρετε τότε που ο Σημίτης συγκρούσθηκε με τον Χριστόδουλο και είχε απέναντι του τα 3/4 της Βουλής (ανάμεσα τους και τον Βενιζέλο - τι πάω και θυμάμαι τώρα).

Κάτι τέτοια ήθελα να γράψω αλλά με πρόλαβε ο Γιαννακίδης.

Protagon.gr

Η δυστυχία δεν είναι θέαμα που εκλείπει μόλις τα φώτα ανάψουν

Egor

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

 

Η αιθαλομίχλη σαρώθηκε από τη δυνατή καταιγίδα και χάθηκε στο μαύρο της ασφάλτου. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου αντικαταστάθηκε απ’ αυτή των χιλιάδων καταλυτών των αυτοκινήτων που κινούνται με ταχύτητα χελώνας. Μιάμιση ώρα από τα Κάτω Πατήσια μέχρι την πλατεία Κλαυθμώνος. Στον «Ιανό» παρουσιάζεται το «κουμπί και το φόρεμα» και οι ανάγκες της ψυχής των βιβλιόφιλων....ικανοποιούνται επαρκώς. Δίπλα, το ιστορικό βιβλιοπωλείο «Κάουφμαν» χάσκει σαν κουφάρι αδειανό, ενώ στα σκαλοπάτια του μια άστεγη ψυχή προσπαθεί να προστατέψει το σώμα της από το κρύο και τη βροχή. Όλοι προσπερνούν. Μόνο μία κυρία αναφωνεί για το «φοβερό θέαμα», που δεν μπορεί ν’ αντέξει. Η ανθρώπινη κατάσταση αντιμετωπίζεται και βιώνεται ως θέαμα, σαν ένα τηλεοπτικό σήριαλ ή ένα θεατρικό έργο, τουστέστιν σαν φίξιον, ως προϊόν της φαντασίας ενός αόρατου σκηνοθέτη. Τίποτα δεν είναι πραγματικό! Όπως δεν είναι αληθινή και η φωτογραφία του διασωληνωμένου Τσάβες στην El Pais. Γι’ αυτό, το πρόβλημα δεν είναι ο παροξυσμός της αδιαφορίας, αλλά η ωμή προπαγάνδα και η απάθεια, καθώς όλα –η πολιτική, η κοινωνία, οι άνθρωποι- αντιμετωπίζονται ως προσομοίωση, ως θέαμα, δηλαδή σαν κάτι το «ψευδές», που τελειώνει μόλις τα φώτα ανάψουν, ακριβώς, όπως οι άστεγοι που εξαφανίζονται μόλις χαθεί η νύχτα. Πλέον, το πραγματικό παύει να είναι αληθινό και το ψεύτικο παρουσιάζεται σαν πραγματικό. Παρόλα αυτά, οι βιβλιόφιλοι στον Ιανό συνεχίζουν να απολαμβάνουν το μικρόκοσμο και τον λανθάνοντα ναρκισσισμό τους, χωρίς ποτέ το βιβλίο να γίνεται σπαθί. Η λογοτεχνία δεν είναι πια παρά μία τεχνολογία της εξουσίας για να αποκοιμίζει, για να «σκοτώνει» κυριολεκτικά την ώρα του αναγνώστη και τελικά τον ίδιο τον αναγνώστη. «Το βιβλίο πεθαίνει, ζήτω το χάμπουργκερ» σημειώνεται σ’ ένα άρθρο του AgoraVox, με αφορμή το κλείσιμο του διάσημου βιβλιοπωλείου της Βαρκελώνης «Catalonia» και τη λειτουργία στη θέση του ενός ταχυφαγείου! Έκλεισε και το Ελληνικό Κέντρο Βιβλίου με απόφαση ενός υφυπουργού και χωρίς καν σοβαρή αιτιολογία. Έτσι, εκλείπουν διαρκώς οι θεσμοί καλλιέργειας ακόμη και της γητειάς του λόγου που θα μπορούσε να κινητοποιήσει τα πνεύματα και να ανατάξει τις ψυχές, τινάζοντας στον αέρα την εμπορευματική λογική του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού, που κατέστησε εμπορεύματα ακόμη και τους ανθρώπους. Τι μας απομένει λοιπόν; Να ξαναβρούμε τα μεγάλα θέματα της πραγματικής ανθρωπότητας, τα θέματα εκείνα που εκφράζουν τα προβλήματα των πολλών. Επίσης, ακόμη κι αν ολόκληρη η Ελλάδα είναι πλέον μία κακοφορμισμένη, χαίνουσα πληγή δεν θα πρέπει να καταβυθιστούμε σ’ αυτή, δοξολογώντας την αδράνεια. Αντιθέτως, «θα πρέπει να αντλήσουμε κι απ’ αυτήν έστω κι αν δεν παράγει τίποτα παρά μονάχα βατράχια, και νυχτερίδες, και ανθρωπάρια», όπως έλεγε για τη χώρα του σε ανάλογες συνθήκες ο Χ. Μίλερ. Για να συμβεί αυτό πρέπει να αντλήσουμε από τα συνδικάτα ακόμη κι αν είναι εξωνημένα. Να δεχθούμε ότι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί το ίδιο και να αναζωογονήσουμε τους πολιτικούς και τους κοινωνικούς θεσμούς. Να αναπτύξουμε νέα κινήματα πατριωτισμού και αλληλεγγύης, αναδημιουργώντας την πολιτική και κοινωνική συλλογικότητα, όπου, όμως, δεν θα έχουν θέσει τα επιτυχημένα μικροεγώ που ζέχνουν μίσος αλλά τα μεγάλα και επικά Εγώ της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς και της γενναιοδωρίας. Να ιδρύσουμε ένα νέο ελληνικό πολιτισμό, επιστρέφοντας στην παράδοση και αντλώντας ότι χρειαζόμαστε από εκεί, λέγοντας όχι στα έρημα νησιά, στις φυγές και στις πολιτισμένες ερήμους.

ostria-gr.blogspot.gr

Egor

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ Η αιθαλομίχλη σαρώθηκε από τη δυνατή καταιγίδα και χάθηκε στο μαύρο της ασφάλτου. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου αντικαταστάθηκε απ’ αυτή των χιλιάδων καταλυτών των αυτοκινήτων που κινούνται με ταχύτητα χελώνας. Μιάμιση ώρα από τα Κάτω Πατήσια μέχρι την πλατεία Κλαυθμώνος. Στον «Ιανό» παρουσιάζεται το «κουμπί και το φόρεμα» και οι ανάγκες της ψυχής των βιβλιόφιλων....
ικανοποιούνται επαρκώς. Δίπλα, το ιστορικό βιβλιοπωλείο «Κάουφμαν» χάσκει σαν κουφάρι αδειανό, ενώ στα σκαλοπάτια του μια άστεγη ψυχή προσπαθεί να προστατέψει το σώμα της από το κρύο και τη βροχή. Όλοι προσπερνούν. Μόνο μία κυρία αναφωνεί για το «φοβερό θέαμα», που δεν μπορεί ν’ αντέξει. Η ανθρώπινη κατάσταση αντιμετωπίζεται και βιώνεται ως θέαμα, σαν ένα τηλεοπτικό σήριαλ ή ένα θεατρικό έργο, τουστέστιν σαν φίξιον, ως προϊόν της φαντασίας ενός αόρατου σκηνοθέτη. Τίποτα δεν είναι πραγματικό! Όπως δεν είναι αληθινή και η φωτογραφία του διασωληνωμένου Τσάβες στην El Pais. Γι’ αυτό, το πρόβλημα δεν είναι ο παροξυσμός της αδιαφορίας, αλλά η ωμή προπαγάνδα και η απάθεια, καθώς όλα –η πολιτική, η κοινωνία, οι άνθρωποι- αντιμετωπίζονται ως προσομοίωση, ως θέαμα, δηλαδή σαν κάτι το «ψευδές», που τελειώνει μόλις τα φώτα ανάψουν, ακριβώς, όπως οι άστεγοι που εξαφανίζονται μόλις χαθεί η νύχτα. Πλέον, το πραγματικό παύει να είναι αληθινό και το ψεύτικο παρουσιάζεται σαν πραγματικό. Παρόλα αυτά, οι βιβλιόφιλοι στον Ιανό συνεχίζουν να απολαμβάνουν το μικρόκοσμο και τον λανθάνοντα ναρκισσισμό τους, χωρίς ποτέ το βιβλίο να γίνεται σπαθί. Η λογοτεχνία δεν είναι πια παρά μία τεχνολογία της εξουσίας για να αποκοιμίζει, για να «σκοτώνει» κυριολεκτικά την ώρα του αναγνώστη και τελικά τον ίδιο τον αναγνώστη. «Το βιβλίο πεθαίνει, ζήτω το χάμπουργκερ» σημειώνεται σ’ ένα άρθρο του AgoraVox, με αφορμή το κλείσιμο του διάσημου βιβλιοπωλείου της Βαρκελώνης «Catalonia» και τη λειτουργία στη θέση του ενός ταχυφαγείου! Έκλεισε και το Ελληνικό Κέντρο Βιβλίου με απόφαση ενός υφυπουργού και χωρίς καν σοβαρή αιτιολογία. Έτσι, εκλείπουν διαρκώς οι θεσμοί καλλιέργειας ακόμη και της γητειάς του λόγου που θα μπορούσε να κινητοποιήσει τα πνεύματα και να ανατάξει τις ψυχές, τινάζοντας στον αέρα την εμπορευματική λογική του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού, που κατέστησε εμπορεύματα ακόμη και τους ανθρώπους. Τι μας απομένει λοιπόν; Να ξαναβρούμε τα μεγάλα θέματα της πραγματικής ανθρωπότητας, τα θέματα εκείνα που εκφράζουν τα προβλήματα των πολλών. Επίσης, ακόμη κι αν ολόκληρη η Ελλάδα είναι πλέον μία κακοφορμισμένη, χαίνουσα πληγή δεν θα πρέπει να καταβυθιστούμε σ’ αυτή, δοξολογώντας την αδράνεια. Αντιθέτως, «θα πρέπει να αντλήσουμε κι απ’ αυτήν έστω κι αν δεν παράγει τίποτα παρά μονάχα βατράχια, και νυχτερίδες, και ανθρωπάρια», όπως έλεγε για τη χώρα του σε ανάλογες συνθήκες ο Χ. Μίλερ. Για να συμβεί αυτό πρέπει να αντλήσουμε από τα συνδικάτα ακόμη κι αν είναι εξωνημένα. Να δεχθούμε ότι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί το ίδιο και να αναζωογονήσουμε τους πολιτικούς και τους κοινωνικούς θεσμούς. Να αναπτύξουμε νέα κινήματα πατριωτισμού και αλληλεγγύης, αναδημιουργώντας την πολιτική και κοινωνική συλλογικότητα, όπου, όμως, δεν θα έχουν θέσει τα επιτυχημένα μικροεγώ που ζέχνουν μίσος αλλά τα μεγάλα και επικά Εγώ της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς και της γενναιοδωρίας. Να ιδρύσουμε ένα νέο ελληνικό πολιτισμό, επιστρέφοντας στην παράδοση και αντλώντας ότι χρειαζόμαστε από εκεί, λέγοντας όχι στα έρημα νησιά, στις φυγές και στις πολιτισμένες ερήμους.

Πόσο απέχουν τα Σεπόλια από τη Νέα Υόρκη;

 

Του Χρίστου Κατσούλα

“Το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα είναι η κλιμάκωση της έντασης και της κοινωνικής σύγκρουσης”, δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας από την Αμερική. Πρόκειται για το πιο ήπιο δείγμα δηλώσεων εξευμενισμού που περίσσεψαν από την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης τις τελευταίες μέρες. Υπήρξαν και άλλες, πολύ χειρότερες: “Στα χνάρια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ” γράφει για τον Ομπάμα η υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής του Σύριζα. “Υπάρχει κάτι να φοβηθεί κανείς από την…Αριστερά στην Ελλάδα; Με ποιο τρόπο είμαστε ριζοσπαστικοί;” αναρωτήθηκε ο Α.Τσίπρας. Συμπλήρωσε αναφερόμενος στις σχέσεις ΗΠΑ – Ελλάδας: “Πιστεύουμε ότι στην εξωτερική πολιτική υπάρχει συνέχεια και συνέπεια”. Ενώ κλιμάκωσε τα μαθήματα οικονομίας και νομισματικής με τη μνημειώδη δήλωση ότι “το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα”. Ευτυχώς δεν ακούσαμε κάτι για τη “δημιουργική καταστροφή” του καπιταλισμού ή για το “αόρατο χέρι της αγοράς”.
Το πρόβλημα δεν είναι απλά οι άτυχες, ανιστόρητες, και σε ένα βαθμό προκλητικές για την ιστορία της Αριστεράς, δηλώσεις. Το πρόβλημα είναι η πολιτική που τις γεννά.
Η πρώτη δήλωση είναι η πιο επικίνδυνη. Ως αντίληψη γεννά διαρκείς μετατοπίσεις, υποχωρήσεις, δείγματα καλής θέλησης και εξευμενισμού του αντιπάλου. Όσοι θέλουν μπορούν να βαυκαλίζονται ότι πρόκειται για μια πολιτική εφησυχασμού της λαϊκής πλειοψηφίας. Ή ακόμα χειρότερα, ότι είναι μια λαμπρή τακτική που έχει ζαλίσει τον Ομπάμα, τη Μέρκελ και τον διεθνή καπιταλισμό.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει ανάγκη εφησυχασμού του λαού, αλλά οργάνωσης, κινητοποίησης, συνειδητοποίησής του. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Και ο λαός μας έχει βραχεί πολύ. Για την ακρίβεια έχει βουλιάξει μέχρι το λαιμό και αργοπεθαίνει. Και ο εφησυχασμός του λαού χάριν της κατάκτησης του μεσαίου χώρου, στην πραγματικότητα είναι κατευνασμός του αντιπάλου, χαρίζοντας του όμως χρόνο και όπλα, και συμβάλλοντας στις μυθολογίες των μονόδρομων.
Τηρουμένων των αναλογιών και αποφεύγοντας τις ιερόσυλες συγκρίσεις, ας σκεφτούμε την αποδοτικότητα της πολιτικής κατευνασμού που οι Αγγλογάλλοι εφάρμοσαν απέναντι στον Χίτλερ. Η “κοινή γνώμη” τις θεώρησε λογικές παραχωρήσεις μπας και εξευμενιστεί η μαινόμενη γερμανική μηχανή. Τακτικές κινήσεις που θα εξασφαλίσουν την ειρήνη. Η ιστορία έδειξε ότι αυτή ακριβώς η πολιτική κατευνασμού, οδήγησε στην κλιμάκωση της επιθετικότητας, στην καλύτερη οργάνωση του αντιπάλου, στην ολοκληρωτική καταστροφή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Νταλαντιέ μετά την υπογραφή της συμφωνίας του Μονάχου το 1938, επιστρέφοντας στο Παρίσι βρήκε ένα πλήθος να τον επευφημεί.
Ο Α.Τσίπρας με τις δηλώσεις του παγώνει τον κόσμο της Αριστεράς καθώς και τα κοινωνικά στρώματα που βουλιάζουν στην απόγνωση χωρίς να ενδιαφέρονται για τον κατευνασμό της τρόικας. Ίσως εξαιρείται ένα τμήμα κομματικού μηχανισμού που μπορεί να δικαιολογήσει τα πάντα, διότι ο γάιδαρος είναι γνωστόν ότι πετάει πετάει.
Τις μέρες του ταξιδιού στη Νέα Υόρκη ξέσπασε η μάχη του Μετρό στα Σεπόλια. Ήταν μια πικρή αλλά και διδακτική ιστορία για ένα ερώτημα που είχε ήδη τεθεί: Ποιες μάχες δίνονται και ποιες όχι; Υπάρχουν μάχες που αν και “δίκαιες” δεν πρέπει να δίνονται γιατί έχουν πολιτικό κόστος; Τι μπορούσε να κάνει μια αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση, που έχει κηρύξει προ μηνών μάλιστα «ανένδοτο αγώνα»; Τι μπορούσε να κάνει μια κοινοβουλευτική δύναμη πολλών δεκάδων αριστερών βουλευτών απέναντι στην επιστράτευση;
Αν το κριτήριο είναι να καταλαγιάσει η ένταση και η κοινωνική σύγκρουση, η απάντηση που δόθηκε ήταν αναμενόμενη. Αρχική ανακοίνωση από το “Τμήμα Μεταφορών και Δικτύων” (!) του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωση αλληλεγγύης και –στην πράξη- χλιαρή συμπαράσταση. Οι πύρινες δηλώσεις κατόπιν εορτής δεν σώζουν παρά μόνο τα προσχήματα. Η γενική γραμμή ήταν «δεν μιλάμε γιατί θα μας το χρεώσει ο Κεδίκογλου». Είναι προφανές ότι άλλες ήταν οι ανάγκες.
Στην περίπτωση της συγκεκριμένης απεργίας, μια επιμέρους διεκδίκηση μετατράπηκε από τον αστισμό σε κεντρική πολιτική και κοινωνική σύγκρουση. Ο Σαμαράς προσωπικά επέλεξε να κεντρικοποιήσει με πρωτοφανή οξύτητα μια μερική εργατική απεργία. Με πρωτοβουλία των απέναντι, το θέμα ξεφεύγει από την ένταξη στο ενιαίο μισθολόγιο κάποιων εργαζόμενων. Αφορά το Μνημόνιο, την κυβέρνηση και την αξιοπιστία της. Άρα με πρωτοβουλία της Αριστεράς το θέμα έπρεπε να ξεφύγει από τα πλαίσια μιας μερικής απεργίας. Θα έπρεπε να αφορά το τσαλάκωμα της εφαρμογής του Μνημονίου, την ήττα της κυβέρνησης. Οι εργαζόμενοι στο Μετρό με όλα τα προβλήματά τους, κάλεσαν σε πολιτικό αγώνα. Ουδεμία απόκριση.
Γιατί η απεργία δεν αφορούσε το συνδικαλιστικό κίνημα. Ακόμα κι αν η ΓΣΕΕ δεν ήταν κρυμμένη στα υπόγεια της Ιπποκράτους, αυτή η απεργία δεν περιοριζόταν στα συνδικάτα. Αφορούσε την Αριστερά και την κεντρική μάχη. Τον παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο. Τον κοινωνικό ανένδοτο. Τον πολιτικό αγώνα. Ωραία συνθήματα που έμειναν συνθήματα, σε μια στιγμή που θα μπορούσαν να δοκιμαστούν στην πραγματική ζωή.
Η κατάληξη δεν θα καθοριζόταν από τα όρια του συνδικαλισμού, αλλά από τα όρια της αριστερής πολιτικής. Τα οποία μετρήθηκαν και βρέθηκαν λειψά. Και γεννούν εκ νέου, και για πολλοστή φορά, όρους απογοήτευσης, αποστράτευσης, ανάθεσης, ιδιώτευσης, εκλογικού κρετινισμού. Αφήνοντας πίσω το μικροαστικό χόλωμα για τον κόσμο που δεν καταλαβαίνει.
Ο Σύριζα βάζει την πολιτική του στην προκρούστεια κλίνη του τι είναι αρεστό δημοσκοπικά. Αντί να διαμορφώνει δυναμικά τον συσχετισμό επιχειρεί φωτογραφικά να τον εκφράσει. Αντί να επιλέγει και να οικοδομεί κοινωνικές συμμαχίες με τον κόσμο της απόγνωσης, τσαλαβουτά με το μέσο νοικοκυραίο της “κοινής γνώμης”. Αντί να ετοιμάζεται για σκληρή και μεγάλη σύγκρουση οργανώνοντας τις υποτελείς τάξεις, νομίζει ότι θα εφαρμόσει αναίμακτα ένα πρόγραμμα “οικονομικής ανάπτυξης” ευχάριστο στους πάντες.
Η θεωρία του πολιτικού κόστους μέχρι σήμερα αφορούσε τα κόμματα του νεοφιλελευθερισμού όταν περνούσαν αντιλαϊκά μέτρα. Σήμερα αφορά την αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση όταν τολμά να ψιθυρίσει την αλήθεια ή να υποστηρίξει στοιχειώδεις ελευθερίες και δικαιώματα. Επειδή στην αριστερά οι τσιτατολόγοι περισσεύουν μπορούν να το δικαιολογήσουν και με παραπομπές από τον ανταρτοπόλεμο: “όταν ο εχθρός προελαύνει, υποχωρώ”. Μόνο που υπάρχει αυθαιρεσία ιστορικών διαστάσεων: Γιατί σήμερα δεν έχουμε ανταρτοπόλεμο. Έχουμε μετωπική σύγκρουση εφόλης της ύλης. Και για τους εραστές των πολεμικών αφηγήσεων στη σημερινή συγκυρία ταιριάζει περισσότερο ο Θουκυδίδης: “για να νικήσει η φάλαγγα δεν πρέπει να σπάσει η γραμμή των οπλιτών”.
Το πικρό συμπέρασμα από την τελευταία βδομάδα είναι ότι τις μάχες τις επιλέγει σωρηδόν ο αντίπαλος. Δεν είναι μόνο επικοινωνιακές, είναι και πολιτικές και κοινωνικές. Και έχει επιστρατεύσει μέσα πέρα από κάθε προηγούμενο. Όταν φτάνει σε σημείο να παραχαράσσει βίντεο και να ζητά στη βάση της παραχάραξης να συλληφθεί βουλευτής, είναι προφανές ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Πιστεύει κανείς ότι η κυβέρνηση θα σταματήσει αν ο Σύριζα υποχωρήσει; Ότι θα επικρατήσει σύνεση και λογική στο πολιτικό προσωπικό της συγκυβέρνησης που λυσσασμένα δίνει τη μάχη υπέρ της τάξης του;
Εκτός κι αν όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις είναι μπανανόφλουδες. Αν είναι επικοινωνιακά τρικ του επιτελείου Σαμαρά που επιδιώκει να στριμώξει τον Σύριζα. Αν είναι έτσι, η Αριστερά μπορεί απλά να αποσυρθεί. Και σε ένα βαθμό το κάνει. Το “μην πατάμε τις μπανανόφλουδες” είναι μια ισχυρή πολιτική τάση της περιόδου.
Μπανανόφλουδα λοιπόν η Βίλα Αμαλίας. Μπανανόφλουδα και η αναρχία του Διαμαντόπουλου. Μπανανόφλουδα και η μάσκα του Καραγιαννίδη. Μπανανόφλουδα μήπως και το Μετρό και η απεργία του; Εδώ φτάνουμε στον πάτο της λογικής και της αριστερής πολιτικής.
Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει ξεκινήσει μια μεγάλη χειμερινή αντεπίθεση μετά το καλοκαιρινό σοκ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ σε απόσταση αναπνοής από την εξουσία. Ο πρώτος στόχος είναι να ηττηθεί η Αριστερά. Ο δεύτερος, που διαρκώς δουλεύεται παραλλήλως με τον πρώτο, είναι η ενσωμάτωσή της. Αυτή η αντεπίθεση είναι αδιάκοπη, ερειστική, πρωτοφανής, ανυποχώρητη. Προχωρά με λύσσα, σημείο το σημείο, βήμα το βήμα. Διεκδικεί όχι απλά το δημοσκοπικό προβάδισμα, αλλά το πολιτικό τσάκισμα της Αριστεράς και το μόνιμο γονάτισμα της κοινωνίας. Και δυστυχώς η απάντηση είναι η υποστολή της σημαίας.
Υπερβολή; Κι όμως, να ένα ακόμα λαμπρό δείγμα υποστολής: “Με την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύουν η μονόπλευρη λιτότητα, η ύφεση και τα καρτέλ της διαπλοκής. Όχι η συμμετοχή στο Ευρώ και η οικονομική ανάπτυξη”. Πρωταγωνιστεί στη ρητορική του εξευμενισμού ο Δ.Παπαδημούλης. Προσέξτε: Δεν κινδυνεύει καν η σκέτη λιτότητα. Κινδυνεύει η “μονόπλευρη”.
Και η ρητορική Τσίπρα για το νεκρό μνημόνιο είναι δεξιά, όσο δεξιά ήταν η αλήστου μνήμης διαπίστωση του Μπερτινότι ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει πεθάνει, λίγο πριν τον εφαρμόσει η συγκυβέρνηση Πρόντι.
Δυστυχώς το μνημόνιο δεν είναι νεκρό. Εφαρμόζεται καθημερινά. Με νόμους, ρυθμίσεις, διατάγματα και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Παγιώνει ένα μεσαιωνικό κοινωνικό και οικονομικό συσχετισμό. Το μνημόνιο δεν είναι πολιτική διακήρυξη, είναι κοινωνική και οικονομική κατάσταση. Θα πεθάνει όταν τα εφαρμοστικά μέτρα του μνημονίου ακυρωθούν. Θα ακυρωθούν πράγματι από μια κυβέρνηση Τσίπρα; Πώς να σκοτώσεις όμως κάτι όταν το έχεις ήδη βαφτίσει νεκρό;

 

ΥΓ. Η στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ θα πυροδοτήσει κύκλο εσωτερικής κριτικής και αντιπαράθεσης. Καλό είναι να μην την πληρώσουν οι Διαμαντόπουλοι, όπως αχνοφαίνεται από τους λαγούς του επιτελείου. Το πρώτο πρόβλημα δεν είναι ούτε η επικοινωνιακή απειρία, ούτε ο ατομικός αυθορμητισμός. Είναι το πολιτικό πρόσημο και η κοινωνική γείωση.
Δύο παραδείγματα:
Πρώτον. Αν θεωρείς ότι μόνο με τα λεφτά των εταίρων μπορεί να κρατηθεί στη ζωή η χώρα, τότε διαγκωνίζεσαι με τον Σαμαρά για το ποιος θα εξασφαλίσει τη δόση. Και από εκεί προκύπτει η μνημειώδης τοποθέτηση “φαίνεται ότι η δόση δεν διασφαλίζεται από την κυβέρνηση Σαμαρά”.
Δεύτερον. Αν θεωρείς ότι η λογική του ώριμου φρούτου είναι αριστερή πολιτική θα εξαγγείλεις βλακωδώς ότι ο Σαμαράς θα πέσει μέχρι την άνοιξη. Διαφορετικά θα υλοποιούσες για παράδειγμα -με αφορμή το Μετρό- τη δήλωση για “σπίθα για θα ανάψει μια μεγάλη εξεγερτική φωτιά η οποία θα ανατρέψει μια κυβέρνηση που οδηγεί τον τόπο κατευθείαν στην καταστροφή”.
 Αυτά έβλαψαν το λαό και την Αριστερά πολύ περισσότερο από τη δήλωση Κουράκη για τους μισθούς των παπάδων. Και η μήτρα τους είναι η πολιτική και όχι η επικοινωνία.

paganeli.wordpress.com

Μόνοι τους τα λένε

Δικαιοσύνη προσφάτως αθώωσε αστυνομικούς για ξυλοδαρμό ενός φοιτητή και καταδίκασε μία ζαρντινιέρα. Η Δικαιοσύνη προσφάτως χαρακτήρισε παράνομη την απεργία των εργαζομένων στο μετρό, ενώ φυσικά δεν είχε ασχοληθεί με τις απεργίες, κινητοποιήσεις, λευκές απεργίες των δικαστικών.
Όλα αυτά είναι προφανές ότι δεν αρκούν στο τρικομματικό καθεστώς. Βολεμένοι επί δεκαετίες στον ομφάλιο λώρο μεταξύ νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας, είχαν μάθει οι εκάστοτε εκπρόσωποι....
της εκτελεστικής εξουσίας ότι τίποτε και κανείς δε θα τους άγγιζε.
Το μόνο που φοβόταν ήταν μια λαϊκή αντίδραση. Γι’ αυτό και πάντα φρόντιζαν οι «νοικοκυραίοι» της εξουσίας να προλαβαίνουν να περιβάλουν με όρους όπως «λαϊκισμός» και «αναρχία» τα λαϊκά δικαστήρια. Τα λαϊκά δικαστήρια ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων των κυβερνήσεων. Τα ταύτιζαν με σφαγές, λιντσαρίσματα και αυτοδικία. Έχοντας δεμένη χειροπόδαρα και διορισμένη τη δικαστική εξουσία, δήλωναν πάντα την εμπιστοσύνη τους σε αυτήν. Επειδή όμως πάντα φοβόταν μήπως σπάσει ο διάολος κάποιο ποδάρι, φρόντιζαν εκ των προτέρων με διάφορα τερτίπια περί ευθύνης υπουργών να μη φτάσουν οι ίδιοι σε δικαστικές αίθουσες.
Το πρώτο που πρέπει να θυμίσουμε είναι ότι «Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο είναι Ποινικό Δικαστήριο, το οποίο εκδικάζει κακουργήματα σε πρώτο βαθμό. Συγκροτείται από τρεις τακτικούς δικαστές (έναν Πρόεδρο Πρωτοδικών ως πρόεδρο και δύο Πρωτοδίκες) και τέσσερις ενόρκους (λαϊκούς δικαστές). Κατά το Σύνταγμα είναι το κατ’ εξοχήν αρμόδιο δικαστήριο να δικάζει κακουργήματα. Κατά το άρθρο 97 παράγραφος 1: Τα κακουργήματα και τα πολιτικά εγκλήματα δικάζονται από μικτά ορκωτά δικαστήρια που συγκροτούνται από τακτικούς δικαστές και ενόρκους, όπως νόμος ορίζει».
Σημείωση 1: «Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο είναι αρμόδιο για την εκδίκαση σε πρώτο βαθμό πολιτικών εγκλημάτων (πλημμελημάτων και κακουργημάτων).
Σημείωση 2: «Η απόφαση για την αθωότητα ή την ενοχή του κατηγορουμένου λαμβάνεται κατά πλειοψηφία· η κάθε ψήφος λαϊκού και τακτικού δικαστή έχει ίση βαρύτητα».
Σημείωση 3: «Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο αντικατέστησε το 1967 το παλαιότερο Κακουργοδικείο, το οποίο ήταν αμιγές λαϊκό δικαστήριο».
Για τον προσδιορισμό του πολιτικού εγκλήματος έχουν διατυπωθεί τρεις θεωρίες, (ως αντιστάθμισμα της απουσίας νομοθετικού ορισμού της εννοίας).
Σύμφωνα με την πρώτη, την αντικειμενική θεωρία, κριτήριο διάκρισης και εντοπισμού του πολιτικού εγκλήματος είναι η φύση του δικαιώματος που προσβάλλεται. Έτσι το πολιτικό έγκλημα χαρακτηρίζεται από το αντικείμενο του και όπως το όρισε η Διεθνής Διάσκεψη για την ενοποίηση του ποινικού Δικαίου της Κοπεγχάγης το 1935, είναι το έγκλημα που στρέφεται κατά της οργανώσεως και της λειτουργίας του Κράτους καθώς και κατά των δικαιωμάτων των πολιτών που απορρέουν απ΄αυτήν.
Εν πάση περιπτώσει, ας μη μπλέξουμε με νομικές διαδικασίες. Ας μπλέξουμε με την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και ποιοι την τρέμουν. Το μαθαίνουμε από την ομολογία του Ευάγγελου Βενιζέλου όπως την διατυπώνει σε συνέντευξή του στο «ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ»:
Ομολογεί το φόβο του ο Βενιζέλος χαρακτηρίζοντας: «πολύ μεγάλο ζήτημα στη λειτουργία των σύγχρονων δημοκρατιών το ρόλο της Δικαιοσύνης, δηλαδή τον λεγόμενο πολιτικό αυτοπεριορισμό της Δικαιοσύνης και την αποφυγή κάθε μορφής δικαστικής δημαγωγίας. Και δεν αναφέρομαι, στις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, αναφέρομαι στον τρόπο με τον οποίο ασκείται αυτό καθ’ εαυτό το δικαιοδοτικό έργο. Ναι αυτό είναι ένα μεγάλο θεσμικό θέμα. Γι αυτό και ένα από τα βασικά θέματα της αναθεώρησης του Συντάγματος πιστεύω ότι πρέπει να είναι το ζήτημα της Δικαιοσύνης».
Δηλαδή, τι; Θα επιδιώξει να μαντρώσει ακόμη περισσότερο τη Δικαιοσύνη, καθώς η ίδια δεν κατάφερε να δώσει καλά δείγματα «πολιτικού αυτοπεριορισμού της» και ούτε «απέφυγε κάθε μορφή δικαστικής δημαγωγίας»; Τι σημαίνει «δικαστική δημαγωγία» κατά τον κ. Βενιζέλο; Μα είναι εμφανές. Όλοι το καταλαβαίνουμε. Δικαστική δημαγωγία είναι να ανακαλύπτουν ευθύνες οι δικαστές στους πολιτικούς και μάλιστα να τολμούν να τις αποδίδουν.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όμως, το προχωρά ακόμη περισσότερο ομολογώντας ότι «Η Δικαιοσύνη πάντα παρενέβαινε και διαμόρφωνε το κλίμα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε πάρα πολλές χώρες». Ομολογεί δηλαδή ότι η ελεγχόμενη δικαιοσύνη από πάντα είχε πολιτικό ρόλο και εξυπηρετούσε τον έναν ή τον άλλον πολιτικό φορέα διαμορφώνοντας το κατάλληλο περιβάλλον για τον έναν ή τον άλλον.
Αν αύριο κιόλας η Δικαιοσύνη δεν καλέσει τον Βενιζέλο να απολογηθεί για τις δηλώσεις του, τότε αυτομάτως θα σημαίνει ότι ο Βενιζέλος έχει δίκιο σε όσα λέει. Δηλαδή η Δικαιοσύνη συμμετέχει στο πολιτικό κλίμα διαμορφώνοντάς το, αλλά και ότι είναι θεμιτό να αυτοπεριορίζεται πολιτικά προς το συμφέρον της εκάστοτε κυβέρνησης.
Κι αν έχει δίκιο σε όσα λέει ο Βενιζέλος, τότε αντιλαμβανόμαστε εύκολα την ξαφνική παρέμβαση Σημίτη στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής, όπου σε άρθρο του τονίζει ότι «ο λαϊκισμός που θέλει να δώσει στους αυτόκλητους πολίτες το δικαίωμα να δικάζουν ανοίγει το δρόμο στον φασισμό».
Μόνο που δεν υπάρχουν «αυτόκλητοι πολίτες». Τέτοιον όρο μόνο ο Σημίτης θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάνοντας την ελληνική γλώσσα να πάθει εγκεφαλικό. Για να τελειώνουμε, ΕΜΕΙΣ οι Πολίτες, έχουμε εκ του νόμου το δικαίωμα να δικάζουμε πολιτικά εγκλήματα στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Τώρα, το για ποιο λόγο τα πολιτικά εγκλήματα εκδικάζονται από Ειδικά Δικαστήρια ενώ έχει προηγηθεί το προστατευόμενο περιβάλλον των διάφορων επιτροπών της Βουλής είναι κάτι που αφορά στην κολοβή δημοκρατία.
Αν κάποτε οι Πολίτες αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν όλα τα δικαιώματα που διαθέτουν και στους πολιτικούς αποδοθούν όλες οι ευθύνες που τους ανήκουν, ίσως ξημερώσει ένα δικαιότερο σύστημα γεμάτο αξιοπρέπεια και ελευθερία. Ως τότε, ο κάθε Βενιζέλος μπορεί να μαλώνει τη Δικαιοσύνη όποτε δεν του κάνει όλα τα κέφια κι εμείς να καθόμαστε απαξιωμένοι στη γωνιά μας.

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Μια φορά κι έναν καιρό...

Γιάννης Βαρουφάκης

...Ενα υπερήφανο έθνος, με παράδοση στη φιλοσοφία, στην ποίηση, στο θέατρο, βρέθηκε στη δίνη του οικονομικού κυκλώνα, χτυπημένο από ένα διεθνές οικονομικό κραχ.
Τα τέσσερα χρόνια που προηγήθηκαν του κραχ, η...οικονομία της χώρας μεγεθύνθηκε κατά 14% - παρόλο που πολλοί προειδοποιούσαν ότι επρόκειτο για το είδος της οικονομικής μεγέθυνσης που οφείλεται σε «φούσκα».
Ξάφνου, ως κεραυνός εν αιθρία, ξέσπασε το τραπεζικό κραχ στη Γουόλ Στριτ. Πολύ γρήγορα οι ζωές των ανθρώπων δηλητηριάστηκαν. Μέσα σε τρία χρόνια, το 17% του εθνικού εισοδήματος χάθηκε στη μαύρη τρύπα της Κρίσης.
Ο πρώτος χρόνος μετά το χρηματιστηριακό κραχ της Νέας Υόρκης ήταν υποφερτός. Το εθνικό εισόδημα μειώθηκε μεν κατά τι, -2% «άνοδο» του ΑΕΠ κατέγραψε η στατιστική υπηρεσία, αλλά την ίδια χρονιά οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν σημαντικά, 3%, καθώς η υφέρπουσα Κρίση καθιστούσε αναγκαία την αύξηση της κοινωνικής πρόνοιας των νέων ανέργων, από τη μία, και τη χρηματοδότηση των τραπεζών που κινδύνευαν με λουκέτο, από την άλλη.
Παράλληλα, τα δημόσια έσοδα επλήγησαν από την Υφεση, με το δημόσιο έλλειμμα να αυξάνεται. Θορυβημένη, και υπό την πίεση των δανειστών, η κυβέρνηση επιδόθηκε σε σκληρή λιτότητα, μειώνοντας -τον δεύτερο χρόνο μετά το κραχ- τις δημόσιες δαπάνες κατά 17% και τη μεθεπόμενη χρονιά κατά άλλο ένα 15%. Το αποτέλεσμα ήταν να φουντώσει η Υφεση, να θεριέψει η Κρίση και οι ναζί να εξαγριωθούν πλήρως.
Προφανώς, η πιο πάνω αφήγηση μπορεί να χρησιμεύσει ακριβώς το ίδιο για δύο ευρωπαϊκές χώρες σε δύο διαφορετικές στιγμές. Τις παραπάνω γραμμές τις συνέγραψα με τη Γερμανία της Βαϊμάρης κατά νου. Παρατηρήστε, όμως, πόσο πιστά αποδίδει τη δική μας, πρόσφατη, πικρή εμπειρία. Το μόνο που πρέπει να αντικαταστήσετε είναι το δικό τους 1929 με το δικό μας 2008.
Κι όμως. Ούτε η κυβέρνηση του Βερολίνου ούτε των Αθηνών φαίνονται διατεθειμένες να διδαχθούν από την Ιστορία. Οπότε και την επαναλαμβάνουν, καθιστώντας πάντα επίκαιρα τα συμπεράσματα των σοβαρών αναλυτών της εποχής. Για κοιτάξτε τι έγραφε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς για την Ελλάδα, προτού καν ξεσπάσει το Κραχ του 1929:
Ορμώμενοι από παρανοϊκές ψευδαισθήσεις «μεγαλείου» και μια ριψοκίνδυνη απώλεια της αίσθησης του ίδιου του του συμφέροντος, ο ελληνικός λαός ανέτρεψε τα θεμέλια στα οποία όλοι μας ζούσαμε και χτίζαμε. Ομως οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ενωσης πήραν το ρίσκο να ολοκληρώσουν την καταστροφή την οποία ξεκίνησε η Ελλάδα με μια δανειακή συμφωνία που, αν εφαρμοστεί, σίγουρα θα χειροτερέψει περισσότερο -αντί να αναζωογονήσει- το ευαίσθητο, περίπλοκο οργανικό σύνολο, το οποίο τόσο έχει ταραχτεί και θρυμματιστεί από την Κρίση του 2008, και το οποίο είναι το μοναδικό πλαίσιο στο οποίο οι λαοί της Ευρώπης δύνανται να εργαστούν και να ζήσουν. (*)
Προφανώς δεν είναι αυτές οι ακριβείς φράσεις του Κέινς. Δεν απέχουν όμως παρά ελάχιστα! (**)

(*) Βλ. «Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης», Harcourt Brace, Νέα Υόρκη, 1920.
(**) Για να δείτε τα πραγματικά λόγια του Κέινς, να προβείτε στις εξής απλές αντικαταστάσεις των μαυρισμένων λέξεων: «γερμανικό» αντί για «ελληνικό», «Γαλλίας και Βρετανίας» αντί για «Ευρωπαϊκής Ενωσης», «Ελλάδα» αντί για «Γερμανία», «Ειρήνη» αντί για «δανειακή συμφωνία», «τον πόλεμο» αντί «για την Κρίση του 2008». 

Ελευθεροτυπία

nonews-news.blogspot.gr

Εμπρός λοιπόν, να ετοιμαστούμε... Ο δρόμος μας περιμένει... Εμπρός λοιπόν, να κάνουμε το πρώτο βήμα και να βγούμε από αυτή την φυλακή.

"Μην είσαι παλαβός, Μπραϊμάκι μου, άσε τους Ρωμιούς να σκοτώνουνται αναμεταξύ τους. Δεν έχει ξοφλημό, ανάθεμά τη για ράτσα!

Πόσα χρόνια, πάππου πρόσπαππου, πολεμούμε να την ξεκάνουμε;

Τί καταφέραμε;

Τον κακό μας τον καιρό!

Έναν ξεριζώνεις, δέκα φυτρώνουν... Αν δεν σκοτωθούν, σου λέω, αναμεταξύ τους, σκοτωμό δεν έχουν. Τους αφήνω, το λοιπόν, κα σκοτώνουνται. Κι άμα βγάλουν καλά καλά τα μάτια τους, καβαλικεύω τη φοράδα μου και πάω και βάνω τάξη. Κατάλαβες;

Σου τα λέω αν αξιωθείς και γίνεις κι εσύ καμιά φορά Αγάς σε ρωμαίικο χωριό, να ξέρεις μωρέ, πώς να φέρνεσαι με τους Ρωμιούς"

Νίκος Καζαντζάκης

Το έχει η μοίρα μας, αδελφέ. Ποτέ δεν λέμε σε άλλους τι να κάνουν, αλλά πρώτοι εμείς δείχνουμε το πως να το κάνουν. Έτσι και σήμερα, εσύ κι εγώ, έχουμε χρέος να δείξουμε στους άλλους λαούς πως θα διώξουν από πάνω τους την βία που απειλεί να καταστρέψει τις ζωές τους. Η ιστορίας μας έχει τιμήσει πολλές φορές για να την τιμήσουμε. Και ετούτη η φυλή, η δικιά μας, τιμήθηκε πολύ και μισήθηκε περισσότερο, επειδή δεν έκανε πίσω στα μεγάλα καλέσματα, σε εκείνα που άλλοι λυγίζανε μόνο στην όψη τους...
Με στήριγμα την πίστη μας στον Θεό μας, στον συνάνθρωπό μας, με σεβασμό στους προπάτορές μου και με ευθύνη στο παρόν και στο μέλλον εκείνων που τους οφείλουμε να παραδώσουμε ακέραια όσα παραλάβαμε, οφείλουμε να σηκωθούμε όρθιοι και να τολμήσουμε να αντιπαλέψουμε τον επαίσχυντο νέο δυνάστη και τους υπηρέτες του που σήμερα με περίσσιο θάρρος μας παίρνουν την πατρίδα. Την πατρίδα που πλήρωσε με αίμα την ελευθερία της και που όπως είπε ο γέρος του Μοριά "ο θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδας και δεν την παίρνει πίσω".
Κι εμείς, που κάναμε μεγάλα λάθη, σήμερα πρέπει να τα διορθώσουμε και να πάρουμε τον δρόμο που μας περιμένει. Δώσαμε τα προγονικά μας θυσία στον μαμωνά και τα αστραφτερά μπιχλιμπίδια, τους καθρέφτες και άλλα ταπεινά. Αλλάξαμε τα μεγάλα με τα μικρά και ήρθε η ώρα τώρα να δούμε το λάθος και να φέρουμε την τάξη, την ηθική, τους άγραφους νόμους κι όλα εκείνα για τα οποία μας μίσησαν και μας επιτέθηκαν ξανά και ξανά εκείνοι που μετράνε τη γη με το χρήμα και όχι με την αξία του άνδρα και της γυναίκας που περπατά επάνω της. ...

Αν γρήγορα δεν κάνουμε την δική μας προσωπική "ανάσταση", κοιτώντας προς το χρέος μας και τηρώντας την πίστη μας στους γραπτούς και άγραφους νόμους, αν δεν τολμήσουμε έμπρακτα να παλέψουμε για το θεόσδοτο δώρο της ανθρώπινης ελευθερίας, αν δεν σταθούμε όρθιοι στον σύγχρονο στίβο για να δώσουμε την μάχη μας στο ραντεβού μας με την ιστορία, αν δεν παλέψουμε για τα ιδανικά και τα άγιά μας, αν δεν αντιταχθούμε στο ψευτορωμέϊκο που απειλεί να μας συνθλίψει, τότε δεν θα είμαστε απλώς άξιοι της μοίρας μας, αλλά ανάξιοι να σταθούμε μπροστά στον σημερινό σταυρό του προσωπικού μας μαρτυρίου που στήθηκε για να μας δώσει την ευκαιρία να παλέψουμε με τους δαίμονές μας και να βγούμε νικητές.

Αυτή η ράτσα, η δική σου και η δική μου, δεν περιμένει την ελπίδα να έρθει, αλλά την γεννά. Και σήμερα μιά γέννα γίνεται κι ο πόνος είναι πολύς κι άμαθος όπως είμαι εγώ με πλησιάζει ο φόβος, αλλά σαν είμαστε μαζί, τότε μας τρέμει ακόμη και ο χάρος... Έτσι είναι η φυλή μας. Έτσι ήταν από πάντα. Κι αυτό είναι το μεγάλο χρέος. Να σταθούμε όρθιοι και να τιμήσουμε εκείνους που μας έδωσαν λεύτερη πατρίδα για να ζούμε. Να σταθούμε ορθοί και να δώσουμε ακέραια όσα παραλάβαμε στους επόμενους από εμάς.
Όλα αυτά δεν τα βάζουμε σε καλούπια. Ούτε τους προγόνους, ούτε τους αγίους μας, ούτε την πίστη μας. Ναι, χαθήκαμε. Ναι, γελαστήκαμε... Αλλά τώρα σιμώνει η ώρα για να τιμήσουμε και να τιμηθούμε. Μαζί θα γράψουμε την ιστορία και να θυμάσαι πως θα την γράψουμε ορθοί κι έχοντας στο πλευρό μας το δίκιο και τον Θεό μας. Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει. Αδελφωμένοι και πιασμένοι χέρι - χέρι θα μπούμε στην αρένα με τα θηρία. Και από αυτήν θα βγούμε νικητές, κόντρα στις μαύρες δυνάμεις που σήμερα διαφεντεύουν τα άλαλα, κόντρα στους "μαύρους" που θέλουν να μας βάλουνε χώρια για να μας λιανίσουν.
Σε ετούτο τον ακήρυχτο πόλεμο προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια της ψυχής μου κάθε φορά που γυρνάει η ματιά μου και συναντά Έλληνα να ματώνει άλλον Έλληνα, επειδή επιτήδειοι τους βάλανε απέναντι, να χτυπιούνται μεταξύ τους αντί να χτυπήσουν εκείνους που κάνουν σχέδια για πως να εχθρεύονται τ' αδέλφια.Τι κι αν το δάκρυ πέφτει στην καρδιά για να σβήσει τον πόθο του δίκιου που την φουντώνει, τι κι αν φωνάζει η ψυχή μας πως ετούτος ο δρόμος που σήμερα περπατάμε είναι λάθος. Ένα λάθος που πρέπει να τελειώσει όσο πιό γρήγορα γίνεται...
Αν δεν το καταλάβουμε αυτό, τίποτε καλό δεν πρόκειται να γίνει. Τίποτε που να μας βγάλει από την φυλακή που είμαστε. Την φυλακή που έχει αόρατους τοίχους που όλο και κλείνουν, μέχρι να μας λιώσουν. Την φυλακή που δεν έχει πόρτες και οι δεσμοφύλακες είμαστε οι ίδιοι. Την φυλακή που δεν τολμούν να ομολογήσουν την ύπαρξή της ούτε οι δικαστές που μας βάλανε μέσα της...
Εμπρός λοιπόν, να κάνουμε το πρώτο βήμα και να βγούμε από αυτή την φυλακή. Και να πάρουμε το δρόμο της αξιοπρέπειας και της λευτεριάς μας. Ο δρόμος μας καλεί. Και θά 'ναι δύσκολος, αλλά όμορφος και περήφανος. Θά 'ναι σκοτεινός, αλλά σύντομος κι ολόγιομος με φως στην άκρη του. Θα είναι δρόμος που εμείς πρέπει ν' ανοίξουμε για να ακολουθήσουν κι άλλοι, για να λυτρωθούν εκείνοι που προσμένουν από εμάς να ακολουθήσουμε τα βήματα της φυλής μας...

Εμπρός λοιπόν, να ετοιμαστούμε. Ο αγώνας που έρχεται είναι δικός σου, είναι δικός μου, είναι δικός μας.
Εμπρός λοιπόν, να μαζευτούμε. Να σταθούμε σε μία γραμμή, για να τελειώνουμε μαζί τους...
Εμπρός λοιπόν, να ξεκινήσουμε. Να τους γυρίσουμε τις χάντρες τους και να πάρουμε πίσω την αξιοπρέπειά μας και την πατρίδα μας.

Κι ένα σου λέω, να το ξέρεις. Ετούτος ο δρόμος είναι ευλογημένος. 

 Κωνσταντίνος

stoxasmos-politikh.blogspot.gr

Θόδωρος Αγγελόπουλος Ο ποιητής της ανθρώπινης περιπέτειας

Γράφει η Δήμητρα Σμυρνή

 

Για το Θόδωρο Αγγελόπουλο, το σκηνοθέτη-ποιητή, γράφτηκαν πολλά. Γράφτηκαν, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε κι έφερε στον κινηματογράφο την ποίηση της εικόνας, όταν καθιερώθηκε παγκόσμια, σπάζοντας τα σύνορα της Ελλάδας, όταν χάθηκε ξαφνικά,γυρίζοντας την τελευταία του ταινία.

Τα περισσότερα απ’ όσα γράφτηκαν ήταν ύμνοι. Κάποιοι βέβαια έσπευσαν αμέσως μετά το...........θάνατότου να τον επαναφέρουνστις καθημερινές ανθρώπινες διαστάσεις, τονίζοντας πιθανά μειονεκτήματα του χαρακτήρα του, χωρίς όμως να καταφέρουν να μειώσουν στο ελάχιστο το καλλιτεχνικό του ανάστημα. 

Ο Αγγελόπουλος ήταν μεγάλος. Ήταν μεγάλος, γιατί ζωγράφισετην εικόνα της πατρίδας του, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς, κόντρα στο ρεύμα, μέσα από την αγωνιώδη προσωπική του ματιά. 

Ήταν ο σκηνοθέτης που τόλμησε με την πρώτη του ταινία, την «Αναπαράσταση», να αντιπαραθέσει στην αυτοκρατορία του αμερικάνικου κινηματογράφου, του κινηματογράφου με την ασύλληπτη ταχύτητα των εικόνων και την προβολή της βίας ως φυσικού φαινομένου, τα δικά του αργά ποιητικά πλάνα, δίνοντας συγκλονιστικά το πορτρέτο της ελληνικής επαρχίας, σε άσπρο-μαύρο, ντυμένο με ηπειρώτικα μοιρολόγια. 

Ήταν ο σκηνοθέτης, που ξεκινούσε από πολύ μακριά κι από πολύ βαθιά. Ξεκινούσε από την ομηρική ποίηση, άγγιζε τους αρχαίους τραγικούς, για να καταλήξει στους μεγάλους νεότερους Έλληνες ποιητές, με μία φυσικότητα, που θύμιζε την άρρηκτη συνέχεια του ελληνικού ποιητικού λόγου μέσα από τους αιώνες. Γιατί ο λόγος του Αγγελόπουλου –έγραφεο ίδιος τα σενάρια στις ταινίες του- ο ποιητικός του λόγος, ήταν πάντα η ραχοκοκαλιά των εικόνων του.  

Οι ταινίες του ήταν τα κύματα της ίδιας θάλασσας. 

Άλλοτε τον βασανίζει η νοσταλγία του Οδυσσέα –«Ταξίδι στα Κύθηρα», «Το βλέμμα του Οδυσσέα»-ενός σύγχρονου Οδυσσέα, που,επιστρέφοντας στην πατρίδα του, βρίσκει έναν τόπο αλλοτριωμένο, έναν τόπο χαμένο για πάντα. 

Άλλοτε ζωντανεύει το μύθο των Ατρειδών –«Ο θίασος»- με τα παιχνίδια της εξουσίας, την προδοσία, την εκδίκηση, ανασταίνοντας μέσα από το μύθο την Ελλάδα της Αντίστασης και του Εμφυλίου μ’ένανμοναδικό τρόπο. Ταινία που θεωρείται από τους κριτικούς μια από τις δέκα καλύτερες ταινίες του Παγκόσμιου Κινηματογράφου.  

Άλλοτε συνδέει οδυνηρά το παρελθόν με το παρόν του Ελληνισμού –«Μεγαλέξανδρος»-ακουμπώντας πάνω σε στίχους του Σεφέρη. 

Άλλοτε αγγίζει το φόβο του θανάτου –«Μια αιωνιότητα και μια μέρα»- αλλά και τη λύτρωση μέσα από τη μνήμη και τη συνειδητοποίηση της ουσιαστικής ομορφιάς της ζωής.
Άλλοτε ανατέμνει με πίκρα τη μοίρα των οραμάτων, που ξεψυχούν μέσα στο χρόνο, «Η σκόνη του χρόνου».
Ατέλειωτες εικόνες, αργές, ακολουθώντας τους φυσικούς ρυθμούς της ζωής, ποιητικές, δοσμένες από γωνίες, πουμόνοο δικός τουφακόςμπορούσε να συλλάβει…Ατέλειωτες εικόνες, ντυμένεςμε τη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου, μουσική βαθιά ατμοσφαιρική, που έγινε ένα με τις ταινίες του... Παντρεύοντας τη σκέψη με το συναίσθημα,οι εικόνες του κατάφερναν να οδηγήσουν το θεατή «ενώπιον ενωπίω» με την ελληνική πραγματικότητα...

Βλέποντας τις ταινίες του Αγγελόπουλου, ο Έλληνας αντίκριζε το πρόσωπότου στον καθρέφτη του χρόνου. Ποιος ήταν, ποιος είναι και –με τρόμο- ποιος θα είναι στο μέλλον. Όποιος ήθελε να δει και όποιος μπορούσε –γιατί οι συμβολισμοί του Αγγελόπουλου δεν ήταν πάντα προσιτοί– γινόταν μάρτυρας της ανθρώπινης περιπέτειας, της ατομικής και της συλλογικής. Ο ίδιος άλλωστε είπε «οι ταινίες μου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια καταγραφή της ανθρώπινης περιπέτειας μέσα στο χρόνο»

Η περιπέτεια όμως αυτή δεν μπορεί ν’ αφήνει κανέναν αδιάφορο. Όποιος αγγίζει τις πληγές του, τότείσως μπορεί και να τις γιατρέψει.

ΥΓ. Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε και δημοσιεύτηκε αμέσως μετά τον απροσδόκητο θάνατο του μεγάλουσκηνοθέτη. Ένα χρόνο μετά ξαναδημοσιεύεται στη μνήμη του. 

kafeneio-gr.blogspot.gr

Κίνηση ανάσας

του Γιάνη Βαρουφάκη

 

Μια Κεντρική Τράπεζα χωρίς κυβέρνηση και κυβερνήσεις χωρίς Κεντρική Τράπεζα. Αυτή είναι η συντριπτική ανοησία της Ευρωζώνης και ο λόγος που επέβαλε στον εαυτό της, για δεύτερη φορά από το 2009, την Ύφεση.

Με δεδομένη την άρνηση της ΕΚΤ να αγοράσει ομόλογα αν πρώτα δεν ενισχυθεί περαιτέρω η Ύφεση (ενισχύοντας τις βάναυσες προσπάθειες να εξαφανιστούν τα δημόσια ελλείμματα σε περίοδο που τα εισοδήματα συρρικνώνονται), το χρέος (ως ποσοστό του ΑΕΠ) είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί, τουλάχιστον όχι όσο η Ευρωζώνη αποτυγχάνει να αυξάνει δραματικά τα εμπορικά της πλεονάσματα με τον υπόλοιπο πλανήτη (βλ. εδώ για τον λόγο που κάτι τέτοιο δεν συνάδει με την εξάλειψη των κρατικών ελλειμμάτων). Τώρα μάλιστα που η Ιαπωνία, οι ΗΠΑ, η Σκανδιναβία, η Βρετανία και η Βραζιλία επιδίδονται όλο και περισσότερο σε «νομισματική χαλαρότητα», ρίχνοντας τα νομίσματά τους και αυξάνοντας το ευρώ, το παιχνίδι αυτό έχει χαθεί.

Το ερώτημα για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα είναι: Πώς μπορεί να μειώσει το πλήγμα στην κοινωνική της οικονομία έως ότου η Ευρωζώνη αναγκαστεί από την πραγματικότητα να αλλάξει πορεία; Τρία χρόνια επιχειρηματολογώ ότι η μικρή Ελλάδα, λόγω του τεράστιου χρέους της, είχε τη διαπραγματευτική δύναμη να ωθήσει την Ευρώπη σε διαφορετική πορεία. Με κάθε όμως υπογραφή που βάζαμε στις επεκτάσεις, επικαιροποιήσεις και νέες εκφάνσεις του Μνημονίου, στερούσαμε από τον εαυτό μας βαθμούς ελευθερίας, βυθιζόμενοι όλο και περισσότερο στην απόλυτη εξάρτηση από την τρόικα. Τέλος πάντων, εδώ που φτάσαμε, υπάρχουν κάποιες κινήσεις που μπορεί να κάνει η σημερινή κυβέρνηση ώστε να αποκτήσει κάποιους, έστω και λίγους, βαθμούς ελευθερίας (χωρίς να ασπαστεί τη ριζοζοσπαστική μου πρόταση για ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση); Νομίζω ότι έχει. Θα αναφερθώ σε μια τέτοια κίνηση (την οποία έχω ξανα-αναφέρει περιληπτικά).

Το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης είναι η νομισματική στενότητα, η έλλειψη ρευστότητας και η απόλυτη δέσμευσή της από τις επόμενες δόσεις για να «κινείται» το κράτος. Χωρίς μια Κεντρική Τράπεζα που να αγοράζει το χρέος της κόβοντας χρήμα, και εκτός των αγορών χρήματος, η κυβέρνηση ασφυκτιά. Όμως, είναι λάθος να θεωρούμε δεδομένο ότι μόνο μια Κεντρική Τράπεζα «δημιουργεί» χρήμα. Όπως όλοι γνωρίζουν, το 80% του χρήματος σε μια «φυσιολογική» οικονομία δημιουργείται από τις εμπορικές τράπεζες: Κάθε φορά που δανείζουν ένα ποσοστό των καταθέσεων (που τους εμπιστεύτηκαν οι καταθέτες) σε πελάτη, είναι σαν να έχουν δημιουργήσει χρήμα.

Το δικό μας σημερινό πρόβλημα είναι ότι στην κατάσταση που βρίσκονται οι τράπεζες σήμερα, αδυνατώντας τόσο να δανειστούν όσο και να δανείσουν, βρισκόμαστε στη ζοφερή θέση να μην μπορεί να δημιουργηθεί χρήμα ούτε από την Κεντρική Τράπεζα της χώρας (ελέω εκχώρισης της νομισματικής πολιτικής στη Φραγκφούρτη) ούτε και από τις εμπορικές τράπεζες που λειτουργούν στην επικράτεια. Μπορεί να γίνει κάτι επ’ αυτού εντός της Ευρωζώνης και χωρίς να καταστρατηγήσουμε ούτε μία λέξη των κανόνων της νομισματικής ένωσης; Θεωρώ πως ναι, μπορεί.

Έστω ότι το Υπουργείο Οικονομικών εκδίδει ανώνυμες φορο-επιταγές. Τι είναι αυτές; Χαρτάκια που μοιάζουν με τα κλασικά παράβολα των εφοριών (αν και προτείνω να είναι αισθητικά πιο σαγηνευτικά). Με τη διαφορά ότι δεν εκδίδονται για κάποια συγκεκριμένη χρήση, δεν αναγράφεται το όνομα του αγοραστή πάνω τους, δεν λήγουν κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία. Το μόνο που αναγράφεται είναι δύο αριθμοί. Ο ένας είναι το ποσό σε ευρώ που δαπανήθηκε για να αγοραστεί η εν λόγω φορο-επιταγή. Ο άλλος είναι η ημερομηνία έκδοσης, π.χ. Ιανουάριος 2013.

Γιατί να αγοράσει κάποιος μια τέτοια φορο-επιταγή; Για ένα απλούστατο λόγο: Η φοροεπιταγή αυτή συνοδεύεται από ένα συμβόλαιο (το οποίο απλώς δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, χωρίς να χρειάζεται να συνοδεύει σε χάρτινη μορφή την φορο-επιταγή) που:

(α) δεσμεύει το δημόσιο να αποδέχεται σε όλες τις ΔΟΥ της χώρας την κάθε φοροεπιταγή ως ρευστό χρήμα, με το οποίο ο πολίτης ή η επιχείρηση που την καταθέτει πληρώνει όλων των ειδών τις υποχρεώσεις τους στο Δημόσιο (π.χ. ΔΠΑ, τέλη κυκλοφορίας, φόρο εισοδήματος, ΦΑΠ κ.λπ.), και

(β) προσδιορίζει, για κάθε σειρά έκδοσης, το ποσοστό έκπτωσης που δεσμεύεται το κράτος να προσφέρει στον πολίτη. Το (β) μπορεί μάλιστα να διατυπωθεί με τρόπο που να δίνει κίνητρο στον κάτοχο μιας φοροεπιταγής να την κρατήσει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, π.χ. δεσμεύοντας το κράτος να αυξάνει το ποσοστό φορο-απαλλαγής ανάλογα με το πόσο καιρό έχει διακρατηθεί (δηλαδή δεν έχει χρησιμοποιηθεί) η φορο-επιταγή. Για παράδειγμα, μια φορο-επιταγή έκδοσης 2013 προσφέρει μείωση φόρου 8% αν χρησιμοποιηθεί το 2014, 20% αν χρησιμοποιηθεί το 2015 και 25% για μετά το 2016.

Με τα παραπάνω, το κράτος επιτυγχάνει δύο πράγματα ταυτόχρονα: Πρώτον, μεταφέρει από το μέλλον στο παρόν έσοδα χωρίς να χρειάζεται να δημιουργεί χρηματοοικονομικά παράγωγα εγγυούμενα από περιουσιακά στοιχεία του κράτους (και βέβαια χωρίς να πληρώνει προμήθειες σε καμία Goldman Sachs), δίνοντας έτσι στον εαυτό του τη δυνατότητα μιας πιο ήπιας προσαρμογής, και μειώνοντας την πίεση που το ίδιο υφίσταται για να μειώσει δαπάνες με υψηλό πολλαπλασιαστή, κάτι που περιορίζει τον υφεσιακό αντίκτυπο των «μέτρων».

Δεύτερον, αυξάνει τη νομισματική ρευστότητα στην αγορά, αντικαθιστώντας την ποσότητα χρήματος που εξαφανίστηκε λόγω (α) της σφυκτής νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ και (β) της αδυναμίας του τραπεζικού συστήματος να δημιουργεί πίστη (και συνεπώς χρήμα). Το γεγονός ότι οι φορο-επιταγές αυτές θα είναι ανώνυμες σημαίνει ότι θα μπορούν να χρησιμοποιούνται από τους πολίτες ως μέσο συναλλαγών. Η ανταλλακτική τους αξία, δηλαδή η ισοτιμία μια φορο-επιταγής των 100 ευρώ με 100 «κανονικά» ευρώ, θα προσδιορίζεται από την ίδια την αγορά και μάλιστα θα αυξάνεται με τον καιρό (καθώς οι παλαιότερης έκδοσης φορο-επιταγές αποδίδουν μεγαλύτερες εκπτώσεις φόρων). Συνολικά, η ρευστότητα των αγορών θα αυξηθεί δραματικά και, παράλληλα, (1) τα ταμεία του κράτους θα ανακουφιστούν ενώ (2) πολλοί πολίτες θα επωφεληθούν από αυτή την ευκαιρία για να μειώσουν τους μελλοντικούς τους συντελεστές φόρων.

Πολλοί θα πουν: «Μα πού θα βρει ο κοσμάκης χρήματα για να επενδύσει σε φοροεπιταγές όταν δεν έχει να φάει;» Ή θα αναρωτηθούν: «Αν είχα μερικά χρήματα στην άκρη, γιατί να αγοράσω φορο-επιταγές και να μην τα τοποθετήσω κάπου αλλού;»

Απαντώ ως εξής: Πρώτον, είναι αλήθεια ότι πολύς κόσμος δεν έχει χρήματα να διαθέσει για τέτοιες αγορές. Όμως, την ίδια στιγμή, υπάρχουν ακόμα πολλοί συμπολίτες μας με:

(i) αρκετά ακίνητα (τα οποία φορολογούνται, και θα συνεχίσουν να φορολογούνται αγρίως), αυτοκίνητο (για το οποίο θα πληρώνουν τέλη για χρόνια αρκετά), δελτίο παροχής υπηρεσιών κ.λπ. (για τα οποία όσο ζουν θα πληρώνουν) και

(ii) κάποιες καταθέσεις στην Ελβετία, στη Γερμανία, στο Λονδίνο, στην Ελλάδα ακόμα, που κάθονται εκεί με σχεδόν μηδενικά επιτόκια.

Δεδομένων των (i) και (ii), αν η έκπτωση που μπορεί να έχεις από τον φόρο που θα καταβάλεις σε, π.χ., δύο χρόνια από σήμερα είναι 20% αγοράζοντας φορο-επιταγές τώρα, ποια άλλη τοποθέτηση (στον καιρό της Κρίσης) μπορεί να ανταγωνιστεί αυτή την εκπληκτική απόδοση;

Το μόνο επιχείρημα εναντίον των φορο-επιταγών το οποίο μπορεί να απωθήσει τους πολίτες από το να τις αγοράσουν μαζικά είναι το γνωστό πρόβλημα με την αναξιοπιστία του κράτους μας. Θα πουν πολλοί: «Θέλεις να δανείσω ένα κράτος που μόλις πέρυσι κούρεψε τα ομόλογά μου κατά 50%;» Ναι, είναι απάντηση. Ο λόγος είναι διττός: Πρώτον, έχει μεγάλη διαφορά να δανείσεις κάποιον (είτε είναι κράτος είτε ιδιώτης) και να ζεις με την αγωνία για το αν θα πάρεις τα χρήματά σου πίσω από το να ξέρεις ότι του χρόνου πάλι θα δώσεις χρήματα στο κράτος, μόνο που το κράτος σήμερα σου δίνει μια υπόσχεση ότι θα σου πάρει λιγότερα στο μέλλον. Δεύτερον, σήμερα το κράτος είναι αυτοκαταστροφικά αναξιόπιστο (αρμέγοντας όλο και πιο πολύ τους μη έχοντες πολίτες) επειδή δεν έχει καμία πρόσβαση στη ρευστότητα. Αν αποκτήσει μια κάποια πρόσβαση σε αυτήν τη ρευστότητα θα έχει λιγότερο κίνητρο να φανεί αναξιόπιστο καθώς οι φοροεπιταγές θα αποτελέσουν σωτήρια πηγή ρευστότητας. Σε κάθε περίπτωση, αν το κράτος είναι «να μας τη φέρει» θα το κάνει χωρίς να αθετήσει τον λόγο του ως προς τις εκπτώσεις για τους έχοντες φορο-επιταγές. Θα το κάνει, απλώς, αυξάνοντας τη φορολογία! Όμως και σε αυτή την τρισάθλια περίπτωση οι φορο-επιταγές αποτελούν ένα ανάχωμα για τον πολίτη.

Συμπερασματικά, ζούμε σε μια νομισματική ένωση χωρίς ειρμό, σε μια Ευρωζώνη που οδεύει ολοταχώς προς μια Μεγάλη Διόρθωση. Ανεξάρτητα από το εάν η τελευταία συμβεί επειδή οι ηγέτες των πλεονασματικών χωρών έβαλαν μυαλό εκούσια ή επειδή η Κρίση φουντώσει και πάλι με καταστροφικά αποτελέσματα, το ζητούμενο για τη χειμαζόμενη Ελλάδα είναι να πάρει μερικές ανάσες τώρα, μέχρι να έρθει η στιγμή της Μεγάλης Διόρθωσης. Η έκδοση φορο-επιταγών από το ελληνικό δημόσιο και δεν καταστρατηγεί οποιαδήποτε από τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η χώρα και προσφέρει έναν τρόπο ενίσχυσης της ρευστότητας τόσο του κράτους όσο και των αγορών. Έτσι είναι: οι απελπιστικές στιγμές απαιτούν δημιουργικότητα. Γιατί πρέπει μόνο οι μεγαλο-τραπεζίτες να εφευρίσκουν χρηματοοικονομικά τερτίπια ώστε να δημιουργούν χρήμα; Καιρός να προβούν σε τέτοιες, καθόλα νόμιμες, δημιουργικές κινήσεις και τα ασφυκτιούντα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.

Το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη "Κρίσης λεξιλόγιο" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.

www.protagon.gr

'Scampia' Spakka Neapolis 55

Ποιός σκότωσε την Εκάβη;

φωτογραφία: Ο Λούσιος

 
από χρώσεις, αποχρώσεις και στιγμές

-Πές μου, τί διαβάζεις αφέντη μου;

-Λέξεις, λέξεις, λέξεις…***

Λέξεις άηχες, λέξεις κρυμμένες στο σεντούκι των ελπίδων, λέξεις περιπλανώμενες σε όνειρα, λέξεις ξοδεμένες στ' αλώνια της αυταπάτης, λέξεις βυθισμένες σε στόματα πρόστυχα, λέξεις λαξευμένες στα εργαστήρια των συνειδήσεων.

Λέξεις, λέξεις, λέξεις…

Ανάπτυξη, χρέος, εργασία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη. Αέρας, νερό, χώμα, βουνό, θάλασσα, ορίζοντας. Χώρος, Χρόνος, Ταξίδι, Φώς, Αλήθεια. Κι' άλλες πολλές που κούρνιαξαν φοβισμένες, λέξεις απαγορευμένες πια.

Λέξεις που συνάχθηκαν σε τοπία μυστικά, καλεσμένες των καιρών ν' αλέσουν τον γόνο τους. Ν' αλυσοδέσουν στην αλήθεια το ψέμα, στο φώς το σκοτάδι, ν' αποδείξουν το αντίκρυσμά τους στο ζύγι της ιστορίας.

Μην πιστεύεις το φώς της νύχτας

μα ούτε το φώς της μέρας,

σε καμμιά αλήθεια μην πιστεύεις,

πίστεψε όμως

ότι θα σου είμαι πάντα πιστός.

Μα στη σύναξη τούτη τη μυστική πτωχευμένες ήλθαν οι λέξεις, άγονος κηρύχθηκε ο διαγωνισμός. Και τούτος και οι προηγούμενοι.

-Πές μου, και τί διαβάζεις αφέντη μου ;

-Αριθμούς, αριθμούς, αριθμούς…

Κι' έρχεται η μέρα, κι' έρχεται η νύχτα, και η μια αλήθεια μετά την άλλη αναδιπλώνονται, αποσύρονται σε έναν χρόνο που δεν υπήρξε, σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ. Ποτέ δεν ειπώθηκε πως το 2012 θα βγούμε στις αγορές, πως από το 2013 θα δούμε φώς στο τούνελ, πως, πως, πως...

Κι' έρχεται μήνας, κι' έρχεται χρόνος και νέες αλήθειες διασπείρονται που όλο και πιο επιτακτικά απαιτούν να τις ενστερνισθούμε, αλλοίμονο στους άπιστους Θωμάδες, στη φωτιά οι προφητείες των, περίγελως δημόσιος η λογική και τούτων των αριθμών ακόμη.

-Και τί λέν οι αριθμοί αφέντη μου;

Λέν οι αριθμοί πως τούτο το απόθεμα των άγονων προσδοκιών- παληό κρασί που γένηκε ξύδι- έχει του γέρικου σώματος την σκωλίωση, που χάνει και βρίσκει τον ορίζοντά του στο κάθε βήμα, στο κάθε πλακάκι του πεζοδρομίου. Σκυφτά κεφάλια, σκυφτά βλέμματα, σκυφτές ψυχές οδοιπορώντας σε βάλτους αναμνήσεων, αρνούνται τη μελωδία του πλανώδιου μουσικού.

Λέν οι αριθμοί, πιο στέρεοι από τις λέξεις-τροχιοδεικτικές βολίδες του μακρινού μέλλοντός μας, του αύριο, του σήμερα του χθές -λέν οι αριθμοί λοιπόν πως άντε να τη βγάλουμε δυό χρόνια ακόμη με επιδοτούμενες αυταπάτες, μια μικρή παράταση δώρο, ίσως γιατί ήταν καλοί ξεπουλητάδες οι αφέντες μας, να τους έχετε χάρη.

Αριθμούς διαβάζω που εκτοξεύονται σαν προειδοποιητικές βολίδες ενός βομβαρδισμού από φίλια πυρά. Να σε νοιάζονται μα και να σε απειλούν την ίδια στιγμή η Citibank, η ΕΚΤ, η Τράπεζα Ελλάδος, το ΔΝΤ, η Στατιστική Υπηρεσία, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το Υπουργείο Οικονομικών με τις εκθέσεις τους, τίποτα το καινοφανές, λογικό είναι. Εκθέσεις αναθέσεων, μεταθέσεων, προϋποθέσεων, καταθέσεων, εκθέσεις γεμάτες με αριθμούς και λέξεις δάχτυλα που σε δείχνουν παραδίπλα τους για τους αδαείς περί τα οικονομικά, για τους πειθήνιους, για τους υπό εκτέλεση αιχμαλώτους.

Και παρελαύνουν οι αριθμοί των εκθέσεων να μας αναγγέλουν πως στο 35 % θα φθάσει η ανεργία το 2014, στο 410% το ποσοστό ελλείματος σε σχέση με το ΑΕΠ, η ύφεση και η ζήτηση θα κονταροχτυπιώνται ακόμη σκληρότερα στους χρόνους που έρχονται. Και τούτο λέει είναι σχέδιο, είναι πολιτική της Έυρωπαϊκής ένωσης, κόντρα στις πολιτικές της Αμερικής και της Ιαπωνίας, όπου οι εκεί προφήτες κατέφυγαν στις Κεϋνσιανές συνταγές *.

Και μόλις πριν λίγες μέρες το Υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωσε πως ο σωρός των ανεξόφλητων χρεών προς το Δημόσιο διογκώθηκε μέσα σε ένα χρόνο (το 2012) κατά 11,8 δις. Διογκώθηκε δηλαδή τόσο όσο και το νέο πακέτο μέτρων που έφερε το πρόσφατο φορολογικό νομοσχέδιο. Και διογκώθηκε τόσο, όσο ποτέ άλλοτε. Παληό κρασί πούγινε ξύδι τα ανεξόφλητα χρέη, 42 δις ήταν από σύσταση του ελληνικού κράτους, μέσα σ' ένα χρόνο θέριεψαν κατά το ένα τέταρτο**.

Και είναι τούτοι και πολλοί άλλοι οι αριθμοί που αποκαλύπτουν τις αλήθειες πούκρυβαν οι λέξεις τόσο καιρό κάτω από τη μύτη μας. Και τούτη η αλήθεια των αριθμών -τόσο σίγουρη χωρίς πλουμίδια αλήθεια-τυχαίνει να με παρηγορεί. Γιατί αποκαλύπτουν τη γύμνια της εξουσίας των, μας δείχνουν με το δάχτυλο ποιά είναι τα όπλα των δύο μονομάχων.

Δηλητηριασμένη η κόψη του σπαθιού τους με λέξεις που ειπώθηκαν και με λέξεις που δεν ειπώθηκαν, δηλητήριο από τα χέρια του Πολώνιου σαν αυτό που σκότωσε τον βασιληά στον ύπνο του, σαν αυτό που την Γερτρούδη εμύησε στην ηθική της εξουσίας. Σαν αυτό που σκότωσε τις λέξεις κουβαλώντας τες σαν φαντάσματα στα μάτια τιποτένιων αρχόντων, τις έχωσε στο στόμα τους, σκουλήκια να γίνουν και ν' αλωνίζουν στο σάπιο κουφάρι τους και τα σκουλήκια τροφή στα ψάρια και αυτά με τη σειρά τους τροφή για τους παρακατιανούς του βασιλείου της Δανιμαρκίας…

Κάτι σάπιο από αιώνες στο βασίλειο της Δανιμαρκίας βρυχάται πως

ό,τι ζεί σήμερα, ό,τι έζησε χθές καταδικασμένο είναι να πεθάνει.

Αλλοίμονο σ' αυτούς που δεν ακούν τον πάταγο της μεγάλης δρασκελιάς στον Χρόνο, το φάντασμα του βασιληά να ζητά εκδίκηση για τον φόνο του. Σ' αυτούς που το συσκοτισμένο παρελθόν γένηκε κομμάτια, σαν τα κομμάτια ενός συναρμολογούμενου κινέζικου παιγνιδιού μιας χρήσης.
-Πές μου, τί διαβάζεις αφέντη μου ;
…πως το φίδι δεν σκότωσε τον βασιληά, πως ο Πύρρος δεν ήταν ο φονηάς της Εκάβης, δρασκελιά του ποιητή στον Χρόνο ήταν για να μάθουμε πως οι οι δολοφόνοι κάθε εποχής είναι η ίδια εξουσία που βύθισε σε ποτάμια αίματος τη δυναστεία των Κομνηνών. Ξέρουμε πια πως για να σωθούν οι κίβδηλοι άρχοντες πρέπει να θυσιασθεί η Ιφιγένεια και πως

οι συμφορές άρχισαν, ας ετοιμαστούμε για τα χειρότερα.

Η φρίκη μπροστά μας αυτή τη στιγμή είναι η κοινωνική κατάρρευση, προειδοποιεί η τελευταία έκθεση της Κομισιόν. Αλλά η ΕΚΤ επιμένει να διεκπεραιώσει τη βρώμικη ιστορία.

Μόλις φτάσει στην Αγγλία αποκεφαλίστε τον.

Αντέχει η καρδιά μας στα σφυριά;

Αντέχει η γλώσσα μας να εξυμνεί όσα το σώμα μας πράττει;

Αντέχουν τα ποτάμια μας να ξεπλύνουν τη Γή;

Αθέατη να μένει εντός μας ο πόθος της.

Μα στην κοιλάδα των Θρήνων,

η γηραιότερη από αυτές θα απαντήσει στα όσα ο νέος ρωτά:

Ήμασταν άλλοτε, λέει, εμείς οι Θρήνοι μεγάλη γενιά,

οι πατεράδες μας στα μεταλλεία, εκεί στο μεγάλο βουνό

-καμμιά φορά θα βρείς στους ανθρώπους λαξευμένο κομμάτι αρχαίας οδύνης

παγωμένης οργής και ηφαίστειο που από αιώνες κοιμάται.

Ναι προέρχονται από εκεί. Κάποτε ήμασταν πλούσιοι.

Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, Ελεγείες του Ντουίνο.



-Πές μου, τί βλέπεις αφέντη μου;

-Στάχτες, στάχτες, στάχτες

που θα ζεστάνουν τον σπόρο μιας νέας γένας,

που θα κάνουν τις κρυμμένες στο σεντούκι λέξεις
να επιστρέψουν στα ποτάμια της ψυχής μας.

Μετά απ' όλα τούτα Σιωπή

e-apenanti.blogspot.gr



* από την έκθεση της Citibank http://www.axiaplus.gr/article/29114/ekthesh-thanatoy-gia-thn-ellada-apo-citi/
**http://dikaex.blogspot.gr/2013/01/567.html

*** Γουϊλιαμ Σαίξπηρ, Άμλετ