H Δημουλά ξεχνάει, εμείς όχι

Κατερίνα Aγγελιδάκη

Όλοι διαβάσαμε υπερηφάνως το πρωτοσέ­λιδο αφιέρωμα της «International Herald Tribune» για την Κική Δημουλά, στο οποίο, εκτός από το ποιητικό έργο της, μιλάει με δραματικό τρόπο για την κατάσταση της χώρας μας.

«Σκότος και χάος» είναι οι λέξεις που διάλε­ξε η εθνική μας ποιήτρια για να περιγράψει τι βιώνει η σύγχρονη Ελλάδα. Αναφερόμε­νη, μάλιστα, στα χρόνια της δικτατορίας δήλωσε πως τότε «διώκονταν μόνο οι αρι­στεροί, τώρα όλη η χώρα είναι υπό διωγμό». Ενώ σήμερα, στην Ελλάδα των απανωτών Μνημονίων, και η ίδια, όπως όλος ο κόσμος, καλείται να πληρώσει τα σπασμένα «επειδή 100 άτομα καταχράστηκαν την εξουσία». Σωστά τα λέει και μπράβο της.

Δεν είναι μικρό πράγμα να εκπροσωπείς τη διανόηση της χώρας σου διεθνώς στέλνοντας ένα ηχηρό και σκληρό μήνυμα που θα φτάσει σε κάθε γωνιά του κόσμου. Μόνο που όλοι εμείς οι «διωκόμενοι» δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι που η κυρία Δη­μουλά διαλέγει να μη μας θυμίσει. Ότι και εκείνη, μαζί με άλλους 31 έγκριτους Έλλη­νες των γραμμάτων και των τεχνών, έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή της στην περίφημη διακήρυξη με τον «πιασάρικο» τίτλο «Τολμήστε!», προτρέποντας τους κυβερνώντες «να κάνουν τα απαραίτητα για τη σωτηρία της χώρας, μαζί με τους Ευ­ρωπαίους εταίρους μας».

Στο ίδιο κείμενο οι υπογράφοντες φρόντισαν να στηλιτεύσουν τις «φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνό­τητας που κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο κρύβοντας από τους περισσότερους Έλλη­νες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προ­τείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφι­κές, εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης». Το κείμενο δημοσιεύτηκε την 1 η Ιουνίου του 2011 και, πέρα από την αυταπόδεικτη αναπαραγωγή των γνωστών διλημμάτων της τρόικας και την απροσχημάτιστη προ­τροπή να ενδώσουμε σε όλες τις πιέσεις των ισχυρών, υπήρξε μια πολιτική παρέμβαση σε μια εποχή που η κυρία Δημουλά και οι λοιποί διανοούμενοι δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται σε καμία κατάσταση πλάνης. Είχαν ήδη γίνει μεγάλες περικοπές σε μι­σθούς και συντάξεις, είχαν ήδη κλείσει χιλι­άδες επιχειρήσεις, είχαν ήδη απολυθεί χι­λιάδες εργαζόμενοι. Όσα ακόμα χειρότερα επακολούθησαν είχαν ήδη δρομολογηθεί και τα γνωρίζαμε.

Ούτε η κυρία Δημουλά ούτε κανένας από τους πνευματικούς ανθρώπους που υπέ­γραψαν τη διακήρυξη ασχολήθηκαν τότε με την αδυναμία των φτωχότερων να αντε­πεξέλθουν στοιχειωδώς στις ανάγκες της πιο απλής καθημερινότητας. Αλλά ούτε και τώρα καμιά - ύστατη έστω - δήλωση αυτο­κριτικής, λες και οι ποιητές δεν κάνουν ποτέ λάθος.

Αντ’ αυτού μια ποιητική κραυγή περί «σκό­τους και χάους». Εσάς σας φτάνει; Εμένα όχι.

topontiki.gr