Εμπρός λοιπόν, να ετοιμαστούμε... Ο δρόμος μας περιμένει... Εμπρός λοιπόν, να κάνουμε το πρώτο βήμα και να βγούμε από αυτή την φυλακή.

"Μην είσαι παλαβός, Μπραϊμάκι μου, άσε τους Ρωμιούς να σκοτώνουνται αναμεταξύ τους. Δεν έχει ξοφλημό, ανάθεμά τη για ράτσα!

Πόσα χρόνια, πάππου πρόσπαππου, πολεμούμε να την ξεκάνουμε;

Τί καταφέραμε;

Τον κακό μας τον καιρό!

Έναν ξεριζώνεις, δέκα φυτρώνουν... Αν δεν σκοτωθούν, σου λέω, αναμεταξύ τους, σκοτωμό δεν έχουν. Τους αφήνω, το λοιπόν, κα σκοτώνουνται. Κι άμα βγάλουν καλά καλά τα μάτια τους, καβαλικεύω τη φοράδα μου και πάω και βάνω τάξη. Κατάλαβες;

Σου τα λέω αν αξιωθείς και γίνεις κι εσύ καμιά φορά Αγάς σε ρωμαίικο χωριό, να ξέρεις μωρέ, πώς να φέρνεσαι με τους Ρωμιούς"

Νίκος Καζαντζάκης

Το έχει η μοίρα μας, αδελφέ. Ποτέ δεν λέμε σε άλλους τι να κάνουν, αλλά πρώτοι εμείς δείχνουμε το πως να το κάνουν. Έτσι και σήμερα, εσύ κι εγώ, έχουμε χρέος να δείξουμε στους άλλους λαούς πως θα διώξουν από πάνω τους την βία που απειλεί να καταστρέψει τις ζωές τους. Η ιστορίας μας έχει τιμήσει πολλές φορές για να την τιμήσουμε. Και ετούτη η φυλή, η δικιά μας, τιμήθηκε πολύ και μισήθηκε περισσότερο, επειδή δεν έκανε πίσω στα μεγάλα καλέσματα, σε εκείνα που άλλοι λυγίζανε μόνο στην όψη τους...
Με στήριγμα την πίστη μας στον Θεό μας, στον συνάνθρωπό μας, με σεβασμό στους προπάτορές μου και με ευθύνη στο παρόν και στο μέλλον εκείνων που τους οφείλουμε να παραδώσουμε ακέραια όσα παραλάβαμε, οφείλουμε να σηκωθούμε όρθιοι και να τολμήσουμε να αντιπαλέψουμε τον επαίσχυντο νέο δυνάστη και τους υπηρέτες του που σήμερα με περίσσιο θάρρος μας παίρνουν την πατρίδα. Την πατρίδα που πλήρωσε με αίμα την ελευθερία της και που όπως είπε ο γέρος του Μοριά "ο θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδας και δεν την παίρνει πίσω".
Κι εμείς, που κάναμε μεγάλα λάθη, σήμερα πρέπει να τα διορθώσουμε και να πάρουμε τον δρόμο που μας περιμένει. Δώσαμε τα προγονικά μας θυσία στον μαμωνά και τα αστραφτερά μπιχλιμπίδια, τους καθρέφτες και άλλα ταπεινά. Αλλάξαμε τα μεγάλα με τα μικρά και ήρθε η ώρα τώρα να δούμε το λάθος και να φέρουμε την τάξη, την ηθική, τους άγραφους νόμους κι όλα εκείνα για τα οποία μας μίσησαν και μας επιτέθηκαν ξανά και ξανά εκείνοι που μετράνε τη γη με το χρήμα και όχι με την αξία του άνδρα και της γυναίκας που περπατά επάνω της. ...

Αν γρήγορα δεν κάνουμε την δική μας προσωπική "ανάσταση", κοιτώντας προς το χρέος μας και τηρώντας την πίστη μας στους γραπτούς και άγραφους νόμους, αν δεν τολμήσουμε έμπρακτα να παλέψουμε για το θεόσδοτο δώρο της ανθρώπινης ελευθερίας, αν δεν σταθούμε όρθιοι στον σύγχρονο στίβο για να δώσουμε την μάχη μας στο ραντεβού μας με την ιστορία, αν δεν παλέψουμε για τα ιδανικά και τα άγιά μας, αν δεν αντιταχθούμε στο ψευτορωμέϊκο που απειλεί να μας συνθλίψει, τότε δεν θα είμαστε απλώς άξιοι της μοίρας μας, αλλά ανάξιοι να σταθούμε μπροστά στον σημερινό σταυρό του προσωπικού μας μαρτυρίου που στήθηκε για να μας δώσει την ευκαιρία να παλέψουμε με τους δαίμονές μας και να βγούμε νικητές.

Αυτή η ράτσα, η δική σου και η δική μου, δεν περιμένει την ελπίδα να έρθει, αλλά την γεννά. Και σήμερα μιά γέννα γίνεται κι ο πόνος είναι πολύς κι άμαθος όπως είμαι εγώ με πλησιάζει ο φόβος, αλλά σαν είμαστε μαζί, τότε μας τρέμει ακόμη και ο χάρος... Έτσι είναι η φυλή μας. Έτσι ήταν από πάντα. Κι αυτό είναι το μεγάλο χρέος. Να σταθούμε όρθιοι και να τιμήσουμε εκείνους που μας έδωσαν λεύτερη πατρίδα για να ζούμε. Να σταθούμε ορθοί και να δώσουμε ακέραια όσα παραλάβαμε στους επόμενους από εμάς.
Όλα αυτά δεν τα βάζουμε σε καλούπια. Ούτε τους προγόνους, ούτε τους αγίους μας, ούτε την πίστη μας. Ναι, χαθήκαμε. Ναι, γελαστήκαμε... Αλλά τώρα σιμώνει η ώρα για να τιμήσουμε και να τιμηθούμε. Μαζί θα γράψουμε την ιστορία και να θυμάσαι πως θα την γράψουμε ορθοί κι έχοντας στο πλευρό μας το δίκιο και τον Θεό μας. Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει. Αδελφωμένοι και πιασμένοι χέρι - χέρι θα μπούμε στην αρένα με τα θηρία. Και από αυτήν θα βγούμε νικητές, κόντρα στις μαύρες δυνάμεις που σήμερα διαφεντεύουν τα άλαλα, κόντρα στους "μαύρους" που θέλουν να μας βάλουνε χώρια για να μας λιανίσουν.
Σε ετούτο τον ακήρυχτο πόλεμο προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια της ψυχής μου κάθε φορά που γυρνάει η ματιά μου και συναντά Έλληνα να ματώνει άλλον Έλληνα, επειδή επιτήδειοι τους βάλανε απέναντι, να χτυπιούνται μεταξύ τους αντί να χτυπήσουν εκείνους που κάνουν σχέδια για πως να εχθρεύονται τ' αδέλφια.Τι κι αν το δάκρυ πέφτει στην καρδιά για να σβήσει τον πόθο του δίκιου που την φουντώνει, τι κι αν φωνάζει η ψυχή μας πως ετούτος ο δρόμος που σήμερα περπατάμε είναι λάθος. Ένα λάθος που πρέπει να τελειώσει όσο πιό γρήγορα γίνεται...
Αν δεν το καταλάβουμε αυτό, τίποτε καλό δεν πρόκειται να γίνει. Τίποτε που να μας βγάλει από την φυλακή που είμαστε. Την φυλακή που έχει αόρατους τοίχους που όλο και κλείνουν, μέχρι να μας λιώσουν. Την φυλακή που δεν έχει πόρτες και οι δεσμοφύλακες είμαστε οι ίδιοι. Την φυλακή που δεν τολμούν να ομολογήσουν την ύπαρξή της ούτε οι δικαστές που μας βάλανε μέσα της...
Εμπρός λοιπόν, να κάνουμε το πρώτο βήμα και να βγούμε από αυτή την φυλακή. Και να πάρουμε το δρόμο της αξιοπρέπειας και της λευτεριάς μας. Ο δρόμος μας καλεί. Και θά 'ναι δύσκολος, αλλά όμορφος και περήφανος. Θά 'ναι σκοτεινός, αλλά σύντομος κι ολόγιομος με φως στην άκρη του. Θα είναι δρόμος που εμείς πρέπει ν' ανοίξουμε για να ακολουθήσουν κι άλλοι, για να λυτρωθούν εκείνοι που προσμένουν από εμάς να ακολουθήσουμε τα βήματα της φυλής μας...

Εμπρός λοιπόν, να ετοιμαστούμε. Ο αγώνας που έρχεται είναι δικός σου, είναι δικός μου, είναι δικός μας.
Εμπρός λοιπόν, να μαζευτούμε. Να σταθούμε σε μία γραμμή, για να τελειώνουμε μαζί τους...
Εμπρός λοιπόν, να ξεκινήσουμε. Να τους γυρίσουμε τις χάντρες τους και να πάρουμε πίσω την αξιοπρέπειά μας και την πατρίδα μας.

Κι ένα σου λέω, να το ξέρεις. Ετούτος ο δρόμος είναι ευλογημένος. 

 Κωνσταντίνος

stoxasmos-politikh.blogspot.gr