Ένα από τα πολλά θλιβερά φαινόμενα της παντοειδούς παρακμής και της βαθύτατης ηθικής σήψης που ευδοκιμούν στις μέρες μας είναι η πατριδοκαπηλία. Ο διαγκωνισμός πολιτικών παλαιάς και νέας κοπής, αποχωρούντων και εισερχομένων στο πολιτικό προσκήνιο, για εκμετάλλευση των κακώς εχόντων, για χειραγώγηση των πολιτών προς ίδιον όφελος και ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών και κομματικών στόχων, αποδεικνύεται άκρως επικίνδυνος. Γιατί, όπως δείχνουν τα εκλογικά αποτελέσματα και η καθημερινή πρακτική τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, η πατριδοκαπηλεία αποδίδει καρπούς σε κρίσιμες περιόδους: εξαπατά αφελείς και απελπισμένους, θολώνει τη σκέψη, παρασύρει ακόμη και ανθρώπους έντιμους και ανιδιοτελείς, ανθρώπους που έχουν δώσει επί μακρόν μάχες για αξίες και ιδανικά, θέτοντάς τους ενώπιον ψευδοδιλημμάτων.
Κι όμως, τον πατριώτη από τον πατριδοκάπηλο τον χωρίζει άβυσσος. Δεν είναι ζήτημα μιας διαχωριστικής γραμμής. Δεν είναι θέμα μιας λεπτής ισορροπίας η οποία δύσκολα διατηρείται και μπορεί να ανατραπεί ανά πάσα στιγμή. Γιατί, άλλο θέτω τον εαυτό μου στην υπηρεσία του τόπου μου, κι άλλο χρησιμοποιώ πατριωτικά συνθήματα, εκμεταλλεύομαι σύμβολα και λάβαρα, επικαλούμαι αγωνιστές και ήρωες, εκφωνώ πύρινους λόγους σε επετείους και εθνικά μνημόσυνα, ή ακόμη, αποχωρώντας από ένα υπουργείο ή αναλαμβάνοντας το ύπατο αξίωμα της πολιτείας, επισκέπτομαι επιδεικτικά ιερούς χώρους και τόπους θυσίας , προκειμένου να δημιουργήσω ή να διατηρήσω μια (δήθεν) έξωθεν καλή μαρτυρία περί των πατριωτικών μου αισθημάτων.
Αναμφίβολα, το πώς αξιολογεί κανείς το συμφέρον του τόπου μπορεί να διαφέρει , όπως διαφέρουν και οι τρόποι, οι πολιτικές με τις οποίες πιστεύει κάποιος ότι μπορεί και πρέπει να εξυπηρετηθεί αυτό το συμφέρον. Έστω και αν διαφωνείς, σέβεσαι την άποψη του άλλου όπως απαιτείς να σέβεται και ο άλλος τη δική σου. Έχεις κάθε δικαίωμα να προσπαθήσεις να περάσεις τις δικές σου θέσεις όπως και εκείνος τις δικές του, πάντα όμως σε πλαίσια ευπρέπειας και εντιμότητας, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Όχι εξαπατώντας. Κι αν χαμογελάτε διαβάζοντας τις λέξεις ευπρέπεια και εντιμότητα, επειδή ακριβώς η πολιτική πρακτική τις έχει απογυμνώσει από το περιεχόμενό τους και κατάντησαν κενές νοήματος, είναι ακριβώς γιατί αναγνωρίζετε τον λόγο για τον οποίο γράφονται αυτές οι γραμμές.
Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε δύο μεγάλες εθνικές επετείους, της 25ης Μαρτίου και της 1ης Απριλίου. Και καλώς θα τις γιορτάσουμε, και μάλιστα με κάθε δυνατή μεγαλοπρέπεια, όπως αξίζει σε τέτοιους σταθμούς-ορόσημα της ιστορικής πορείας του Ελληνισμού. Δυστυχώς όμως είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα γίνουμε και πάλι μάρτυρες της εκμετάλλευσης που προαναφέρθηκε.
Οργανωμένες ομάδες με τάγματα εφόδου που μονοπωλούν τον πατριωτισμό και υψηλά ιστάμενα άτομα που υποκριτικά κόπτονται για το κοινό καλό θα επιδιώξουν να δρέψουν προσωπικές δάφνες από το αίμα αγνών, πραγματικών πατριωτών. Και το ερώτημα παραμένει:
Έως πότε θα παρασύρεται ο κόσμος από πατριδοκάπηλους και τυμβωρύχους; Έως πότε η (θεατρική) παρουσία των επιτηδείων θα εκλαμβάνεται ως εχέγγυο πατριωτισμού και θα αποτελεί κριτήριο για τις αποφάσεις του εκλογικού σώματος; Πότε επιτέλους θα αντιληφθούμε ότι μας εμπαίζουν ασύστολα και εμείς, υποκύπτονας στον εμπαιγμό τους, γινόμαστε παίγνια αλλά και συνένοχοί τους; Γιατί τόση ανοχή στους ολετήρες των αξιών μας, στους ολετήρες του μέλλοντος του Ελληνισμού;
Αν, έστω και τώρα, οι επικείμενοι εορτασμοί των δύο επετείων αποτελέσουν ευκαιρίες για σοβαρή σκέψη και βαθύ προβληματισμό πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, σίγουρα η πατριδοκαπηλία και η τυμβωρυχία θα αποκαλύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο και η «αίγλη» όσων τις ασκούν κατ’ επάγγελμα θα περιοριστεί στο ελάχιστο.
Αυτά ασφαλώς αφορούν όλους τους ανιδιοτελείς, υπεύθυνους και νοήμονες Έλληνες (που δεν είναι λίγοι), ανεξαρτήρτως πολιτικού – κομματικού χώρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου