Αναρωτιέμαι

Toυ Γιάννη Μακριδάκη  

“Εσύ εκεί μακριά, μπορεί να τα ‘χεις βρει με τη φύση και τα πουλιά. Αλλά εμείς εδώ, άλλο δεν τους αντέχουμε. Ή εμείς ή αυτοί. Τελεία και παύλα”.

 

Αυτά μού γράφει σαν κατακλείδα σε σχόλιό του ο Β.Μ., διαφωνώντας με την κριτική μου αρθρογραφία και υπερασπιζόμενος την πολιτική που ακολουθεί ο Σύριζα. Με προκαλεί έτσι να γράψω και πάλι μερικές σκέψεις μου....

Επειδή φίλε Β.Μ. όταν ζεις στη φύση είναι ακόμα πιο ανυπόφοροι όλοι αυτοί που εσείς εκεί λες ότι δεν τους αντέχετε άλλο, γι’ αυτό κι εγώ δεν μπορώ να συμβιβαστώ καθόλου με την ενδοτική πορεία του Σύριζα. Διότι δεν μπορώ να περιμένω τίποτα από μια υποτιθέμενη μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς όταν βλέπω πως δεν ανταποκρίνεται με ριζοσπαστισμό ούτε καν στον θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον οποίον έχει τώρα.

Είναι άξιο προσοχής το πώς ευθυγραμμίστηκαν, προσαρμόστηκαν και έγιναν “καθώς πρέπει” τα πρωτοκλασάτα και προβεβλημένα στελέχη και οι βουλευτές του Σύριζα μέσα σε χρόνο ρεκόρ. Φορέσανε ξαφνικά τα ντεμοντέ πλέον κοστούμια του παλαιοδικομματισμού και γίνανε μια αξιωματική αντιπολίτευση ίδια κι απαράλλαχτη με αυτήν που έκανε το πασόκ στην νδ ή η νδ στο πασόκ καθόλα τα περασμένα χρόνια.

Μια Αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση που σέβεται τον εαυτό της, την ιστορία της Αριστεράς, τα Κινήματα και τους αγωνιστές ψηφοφόρους της οφείλει πρώτα απ’ όλα να ριζοσπαστικοποιήσει τον ίδιο της τον θεσμικό ρόλο. Να στυλώσει τα ποδάρια, όπως λένε και στο χωριό μου και να πει με σθένος “κύριοι, αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε. Ως εδώ ήταν και τέλος”. Η αξιωματική αντιπολίτευση από δω και στο εξής δεν θα συμμετέχει όπου την προ(σ)-καλείτε, δεν θα τρέχει πίσω από τον κάθε εκπρόσωπό σας να απαντάει στις πολιτικές του ανοησίες και συκοφαντίες, δεν θα ανοίξει διάλογο μαζί σας μέσα από τα καθεστωτικά σας μμε, δεν, δεν, δεν…. Η Αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση έχει άλλον πολιτικό πολιτισμό. Οργανώνει η ίδια. Από Κινήματα μέχρι εκδηλώσεις, διαφορετικής πλέον φιλοσοφίας. Μπαίνει μπροστάρης, οργανώνει κόσμο και ξεκινάει την αντίσταση έξω από τους κοινοβουλευτικούς καθωσπρεπισμούς. Δεν περιμένει πότε θα σηκωθεί ο πολύς κόσμος από τον καναπέ του αλλά μάχεται κάθε μέρα διοργανώνοντας δράσεις με αυτούς που είναι ήδη σηκωμένοι. Και είναι πολλοί. Πάρα πολλοί. Γεμάτη η Ελλάδα Κινήματα.

Αντ’ αυτών ο Σύριζα καλουπώθηκε μέχρι να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας. Βουλευτές που θυμίζουν παράγοντες του παλαιού δικομματισμού, έχουν βολευτεί στο έδρανο και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται, και έχουν πάντα έτοιμη την δικαιολογία στο στόμα: Αφού ο κόσμος δεν σηκώνεται από τον καναπέ του, δεν μας σιγοντάρει. Έτσι λένε. Και ταυτόχρονα οι πιο βολεμένοι είναι οι ίδιοι. Έχω ιδία πείρα από τουλάχιστον τρία τέτοια υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος. Και ζω και σε χωριό. Φαντάζομαι πώς πραγματικά είναι η κατάστασή τους.

Πριν λίγες μέρες στο οικοφεστιβάλ Μεραμπέλλου Κρήτης, κάποιος πολίτης ρώτησε τον παριστάμενο στην συζήτησή μας τοπικό Βουλευτή του Σύριζα, του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι, αν θα ακυρώσουν μόλις γίνουν κυβέρνηση τα σχέδια για τις ΒΑΠΕ που καταστρέφουν το νησί τους. Ο Βουλευτής σηκώθηκε και ήρθε στο πάνελ που βρισκόμουν εγώ με την Βάνα Σφακιανάκη, την ψυχή του Παγκρήτιου Δικτύου ενάντια στις ΒΑΠΕ, μας συνεχάρη κατ’ ιδίαν για τις τοποθετήσεις μας και είπε ότι πρέπει να φύγει διότι έχει κι άλλη υποχρέωση. Στον πολίτη που έθεσε το ερώτημα δεν απάντησε, ούτε ένιωσε την ανάγκη να πει μια λέξη. Προσωπικά ένιωσα πως έχω μπροστά μου έναν παλαιοπασόκο αντιπολιτευόμενο Βουλευτή.

Συμπέρασμα:

Αν ο Σύριζα δεν κάνει δυναμική αριστερή αντιπολίτευση, αν δεν σηκώσει με περηφάνεια την παντιέρα του αναλαμβάνοντας αντιφασιστικές, αντικαπιταλιστικές, “αντιξεπουλητικές” δράσεις σε κάθε πόλη και γειτονιά, αν δεν βάλει μπρος στελέχη ακτιβιστές και όχι στημένους και βολεμένους, έτσι ώστε να μπει μπροστάρης και εμψυχωτής στα Κινήματα, αν δεν οργανώσει άλλου είδους και πολιτισμού εκδηλώσεις ακόμα για την κάθε τοπική επέτειο, δεν θα γίνει ποτέ Αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση με ελπίδα Αριστερής διακυβέρνησης. Απλά, θα κάθεται όπως κάνει τώρα, να τρέχει πίσω από τον κάθε Κεδίκογλου απαντώντας στις αθλιότητές του, να διαμαρτύρεται που το κάθε μέγκα δεν του έπαιξε την ανακοίνωση, να υποστηρίζει αντιφατικές καταστάσεις προς άγραν έστω και μιας ψήφου, να συμμετέχει ως θεσμικός παράγοντας ίδιος με όλους τους προηγούμενους όπου προσκαλείται ή όπου το πρωτόκολλο προβλέπει, να συμμετέχει πότε πότε και με κάποιους βουλευτές σε κάποιες διαμαρτυρίες οργανωμένες από συνδικαλιστικούς φορείς ή κινήματα, όπως κάνανε πάντα οι αντιπολιτεύσεις και να περιμένει έτσι πότε θα περάσει ο καιρός για να γίνουν εκλογές μπας και πάρει την κυβέρνηση.

Είναι δυνατόν ένας πολίτης που “δεν τους αντέχει άλλο”, είτε ζει στη φύση είτε ζει στην πόλη, να αντέξει αυτή την κατάστασή; Αναρωτιέμαι.

ostria-gr.blogspot.gr