του Νίκου Κοτζιά
Η διατύπωση της πρότασής μου, την προηγούμενη εβδομάδα εδώ στα Επίκαιρα, για τη δημιουργία ενός μεγάλου λαϊκού μετώπου με αντίστοιχες συμμαχικές πλειοψηφίες σε πολιτικό επίπεδο προκάλεσε ταραχή στο σύστημα. Το τελευταίο προσπάθησε να εμφανίσει την πρόταση λαϊκής ισχύος και αισιοδοξίας ως μπαμπούλα. Εκείνο που τους ενόχλησε ιδιαίτερα ήταν ο πυρήνας του σκεπτικού μου:
Αντί να προσδιορίζεται πρώτα το ποιος θα συμμετέχει σε ένα τέτοιο μέτωπο και στην κυβέρνηση που θα επιδιώξει να συγκροτήσει, θα πρέπει πρώτα να συμφωνηθεί τόσο ένα ελάχιστο πρόγραμμα άμεσης υλοποίησης, όσο και ένα πρόγραμμα μεγαλύτερου χρονικού ορίζοντα Προγράμματα που μπορούν να προταθούν από όλους όσους συμφωνούν με μια τέτοια μεθόδευση.
Το δεύτερο βήμα είναι, με βάση αυτό το πρόγραμμα, να κληθούν σε ένα δημόσιο και δημιουργικό διάλογο οι αντιμνημονιακές δημοκρατικές δυνάμεις. Διότι το ζητούμενο δεν είναι «με ποιόν πάω»; Αλλά το πιο πρόγραμμα σωτηρίας χρειάζεται η χώρα. Με βάση αυτό το πρόγραμμα αυτοπροσδιορίζονται και οι δυνάμεις που θέλουν να συμμετάσχουν σε μια τέτοια πολιτική συμμαχία. Όσο ευρύτερες και πιο ειλικρινείς οι συμμετοχές, τόσο μεγαλύτερη η αισιοδοξία στο λαό, οι ελπίδες του. Και αυτό ακριβώς είναι που πείραξε τα παπαγαλάκια του συστήματος. Διότι όπως έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα, το ζητούμενο δεν είναι μόνο ένα καλό πρόγραμμα, το οποίο ασφαλώς είναι θεμελιακό. Αλλά και μια πειστική εναλλακτική πολιτική πράξη που θα οδηγεί σε κοινές δράσεις την κατακερματισμένη πλειοψηφία.
Σε αυτό το μέτωπο έχουν θέση όλοι όσοι κάνουν κριτική στο σύμπλεγμα Ολιγαρχίας και Τρόικας από δημοκρατική σκοπιά. Οι οποίοι συμφωνούν ότι επείγει να αποτραπεί το ολοκαύτωμα της πατρίδας με πολιτικές ενάντια στον κυρίαρχο νεοφιλελευθερισμό εδώ και στις Βρυξέλλες. ...
Δυνάμεις που επιθυμούν μια παραγωγική ανασυγκρότηση σε κοινωνικά δίκαιη βάση της χώρας.
Ο προσδιορισμός τέτοιων κριτηρίων θέτει εκτός τις δυνάμεις που συμμετέχουν στην παρούσα κυβέρνηση και επιθυμούν να συνεχίσουν αυτή τη συμμετοχή μέχρι το τέλος.
Να μην παραιτηθούν από αυτή και να μην την παρατήσουν.
Να εγκαταλείψουν τις σημερινές συνεργασίες τους μόνο όταν πέσει η τρικομματική και ενόψει εκλογών. Γνωρίζουν ότι πιθανό μετά τις εκλογές να προκύψει μια κυβέρνηση δημοκρατικής, πατριωτικής και κοινωνικής Σωτηρίας.
Ορισμένοι από τα σημερινά στηρίγματα της μνημονιακής πολιτικής επιθυμούν να συμμετάσχουν και σε αυτή. Νομίζουν ότι είναι οι Γκένσερ της Ελλάδας στην εποχή του γερμανικού μεταπολεμικού δικομματισμού που άλλαζαν συμμαχίες προκειμένου να παραμείνουν στην κυβέρνηση. Δεν έχουν καταλάβει ότι σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης δεν υπάρχει θέση σε μια εναλλακτική κυβέρνηση για εκείνους που στήριξαν μέχρι τέλους τα αίσχη που ζούμε και που παριστάνουν ότι σώζουν την Ελλάδα ενώ έχουν ανάγει τις πελατειακές σχέσεις σε νέο άθλημα του τρικομματισμού:
4-2-1. Αυτή δεν είναι η συμφωνηθείσα κλείδα;
Η πρότασή μου, δεν αποκλείει εκ των προτέρων κανέναν. Η συμμετοχή ή μη αποφασίζεται από τους ίδιους όσους θέλουν να προωθήσουν μια διαφορετική πολιτική και είναι έντιμοι. Ο αποκλεισμός προκύπτει από τις απόψεις και τις πρακτικές εκείνων που δεν επιθυμούν σήμερα μια νέα συμμαχία και κυβέρνηση Σωτηρίας. Πολλοί με ρωτούν αν ένα τέτοιο σχήμα χωρά τη λαϊκή δεξιά.
Απάντησα και απαντώ:
η πρόταση μου είναι στην ακριβώς αντίθετη λογική σειρά τέτοιων ερωτημάτων. Το πρώτο που λέει δεν είναι το ποιος θα συμμετάσχει, αλλά σε τι θα δεσμεύεται αυτός που θα συμμετάσχει.
Σε κάθε περίπτωση, είναι υποκριτές εκείνοι που λένε ότι τους ενοχλεί πιθανή συνεργασία αριστερών δυνάμεων με την αντιμνημονιακή δημοκρατική λαϊκή δεξιά, όταν τους ίδιους δεν τους στεναχωρεί καθόλου η συνεργασία με νυν ακροδεξιούς νεοφιλελεύθερους και με παλιούς χουντικούς νεοσυντηρητικούς!
Αντί να προσδιορίζεται πρώτα το ποιος θα συμμετέχει σε ένα τέτοιο μέτωπο και στην κυβέρνηση που θα επιδιώξει να συγκροτήσει, θα πρέπει πρώτα να συμφωνηθεί τόσο ένα ελάχιστο πρόγραμμα άμεσης υλοποίησης, όσο και ένα πρόγραμμα μεγαλύτερου χρονικού ορίζοντα Προγράμματα που μπορούν να προταθούν από όλους όσους συμφωνούν με μια τέτοια μεθόδευση.
Το δεύτερο βήμα είναι, με βάση αυτό το πρόγραμμα, να κληθούν σε ένα δημόσιο και δημιουργικό διάλογο οι αντιμνημονιακές δημοκρατικές δυνάμεις. Διότι το ζητούμενο δεν είναι «με ποιόν πάω»; Αλλά το πιο πρόγραμμα σωτηρίας χρειάζεται η χώρα. Με βάση αυτό το πρόγραμμα αυτοπροσδιορίζονται και οι δυνάμεις που θέλουν να συμμετάσχουν σε μια τέτοια πολιτική συμμαχία. Όσο ευρύτερες και πιο ειλικρινείς οι συμμετοχές, τόσο μεγαλύτερη η αισιοδοξία στο λαό, οι ελπίδες του. Και αυτό ακριβώς είναι που πείραξε τα παπαγαλάκια του συστήματος. Διότι όπως έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα, το ζητούμενο δεν είναι μόνο ένα καλό πρόγραμμα, το οποίο ασφαλώς είναι θεμελιακό. Αλλά και μια πειστική εναλλακτική πολιτική πράξη που θα οδηγεί σε κοινές δράσεις την κατακερματισμένη πλειοψηφία.
Σε αυτό το μέτωπο έχουν θέση όλοι όσοι κάνουν κριτική στο σύμπλεγμα Ολιγαρχίας και Τρόικας από δημοκρατική σκοπιά. Οι οποίοι συμφωνούν ότι επείγει να αποτραπεί το ολοκαύτωμα της πατρίδας με πολιτικές ενάντια στον κυρίαρχο νεοφιλελευθερισμό εδώ και στις Βρυξέλλες. ...
Δυνάμεις που επιθυμούν μια παραγωγική ανασυγκρότηση σε κοινωνικά δίκαιη βάση της χώρας.
Ο προσδιορισμός τέτοιων κριτηρίων θέτει εκτός τις δυνάμεις που συμμετέχουν στην παρούσα κυβέρνηση και επιθυμούν να συνεχίσουν αυτή τη συμμετοχή μέχρι το τέλος.
Να μην παραιτηθούν από αυτή και να μην την παρατήσουν.
Να εγκαταλείψουν τις σημερινές συνεργασίες τους μόνο όταν πέσει η τρικομματική και ενόψει εκλογών. Γνωρίζουν ότι πιθανό μετά τις εκλογές να προκύψει μια κυβέρνηση δημοκρατικής, πατριωτικής και κοινωνικής Σωτηρίας.
Ορισμένοι από τα σημερινά στηρίγματα της μνημονιακής πολιτικής επιθυμούν να συμμετάσχουν και σε αυτή. Νομίζουν ότι είναι οι Γκένσερ της Ελλάδας στην εποχή του γερμανικού μεταπολεμικού δικομματισμού που άλλαζαν συμμαχίες προκειμένου να παραμείνουν στην κυβέρνηση. Δεν έχουν καταλάβει ότι σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης δεν υπάρχει θέση σε μια εναλλακτική κυβέρνηση για εκείνους που στήριξαν μέχρι τέλους τα αίσχη που ζούμε και που παριστάνουν ότι σώζουν την Ελλάδα ενώ έχουν ανάγει τις πελατειακές σχέσεις σε νέο άθλημα του τρικομματισμού:
4-2-1. Αυτή δεν είναι η συμφωνηθείσα κλείδα;
Η πρότασή μου, δεν αποκλείει εκ των προτέρων κανέναν. Η συμμετοχή ή μη αποφασίζεται από τους ίδιους όσους θέλουν να προωθήσουν μια διαφορετική πολιτική και είναι έντιμοι. Ο αποκλεισμός προκύπτει από τις απόψεις και τις πρακτικές εκείνων που δεν επιθυμούν σήμερα μια νέα συμμαχία και κυβέρνηση Σωτηρίας. Πολλοί με ρωτούν αν ένα τέτοιο σχήμα χωρά τη λαϊκή δεξιά.
Απάντησα και απαντώ:
η πρόταση μου είναι στην ακριβώς αντίθετη λογική σειρά τέτοιων ερωτημάτων. Το πρώτο που λέει δεν είναι το ποιος θα συμμετάσχει, αλλά σε τι θα δεσμεύεται αυτός που θα συμμετάσχει.
Σε κάθε περίπτωση, είναι υποκριτές εκείνοι που λένε ότι τους ενοχλεί πιθανή συνεργασία αριστερών δυνάμεων με την αντιμνημονιακή δημοκρατική λαϊκή δεξιά, όταν τους ίδιους δεν τους στεναχωρεί καθόλου η συνεργασία με νυν ακροδεξιούς νεοφιλελεύθερους και με παλιούς χουντικούς νεοσυντηρητικούς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου