Πάντα είχα σεβασμό για τους λαούς και τους ηγέτες που επιδιώκουν την ανεξαρτησία. Μάλλον, επειδή η Ελλάδα δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Για τον Ούγκο Τσάβες έχουν γραφτεί πολλά και -μετά τον θάνατό του- θα γραφτούν ακόμα περισσότερα. Στο τέλος, όμως, τους ηγέτες των ανεξάρτητων χωρών τους κρίνει μόνο λαός της χώρας τους. Όχι οι σκλάβοι που ζουν σε άλλες χώρες.
(Έχω τσακωθεί για τον Ούγκο Τσάβες. Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, στην τότε δουλειά μου, γνώρισα δυο ζευγάρια από τη Βενεζουέλα, γύρω στα 60. Δεν ήταν φίλοι του Ούγκο Τσάβες· οι ψηφοφόροι του Τσάβες δεν είχαν χρήματα για υπερατλαντικά ταξίδια και κρουαζιέρα στη Μύκονο και τη Σαντορίνη. Κατηγορούσαν τον Τσάβες με απίστευτες βρισιές. Τον μισούσαν. Ήταν ολοφάνερο πως ανήκαν στην μεγαλοαστική τάξη που είχε φρικάρει με την αναδιανομή της γης και τα κοινωνικά προγράμματα για τους φτωχούς. Τύχαινε να γνωρίζω καλά -και από πολλές πλευρές- την πρόσφατη ιστορία της Βενεζουέλας, οπότε τους έκανα με τα κρεμμυδάκια. Εκνευρίστηκαν τόσο πολύ που μου ζητούσαν να πάω να μείνω στη Βενεζουέλα. Αν ζουν, θα είναι ευτυχισμένοι σήμερα.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου