Θάνος Δημάδης
Τον Οκτώβρη του 2010, οι Γιώργος Παπανδρέου και Φώτης Κουβέλης πανηγυρίζουν από κοινού τη νίκη του Γιώργου Καμίνη. Για πρώτη φορά το γαλάζιο προπύργιο του δήμου της Αθήνας καταρρέει και το ΠΑΣΟΚ κερδίζει μία μεγάλη εκλογική ανάσα έχοντας εκφράσει όλο το προηγούμενο διάστημα την κομματική του στήριξη στον πρόσωπο του μέχρι πρότινος συνηγόρου του πολίτη. Η εκλογική ανάσα που κατ' ουσίαν εκβίασε τότε ο Γιώργος Παπανδρέου χρησιμοποιώντας κι αυτός -όπως κάνει σήμερα ο Βενιζέλος- την προσφιλή απειλή για προσφυγή στις κάλπες αν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ικανοποιητικά, μεταφράζεται σε ψήφο εμπιστοσύνης προς το Μνημόνιο και την κυβερνητκή πολιτική. Στο πρόσωπο του Γιώργου Καμίνη στον δήμο της Αθήνας και του Γιάννη Σγουρού στην Περιφέρεια Αττικής, ο Παπανδρέου κερδίζει τις πολιτικές εντυπώσεις στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό που είχε διαμορφωθεί τότε υπό την ασφυκτικό κλοιό της καταγγελτικής αντιπολίτευσης Σαμαρά.
Και οι δανειστές μας κάνουν κι αυτοί με την σειρά τους την δική τους ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος υπέρ της κυβερνητικής σταθερότητας και των πολιτικών του Μνημονίου. Χαρακτηριστικά αναφέρω τη δήλωση της εκπροσώπου τύπου του ΔΝΤ, Κάρολιν Άτκινσον, στην ερώτηση που της απηύθυνα κατά την διάρκεια της καθιερωμένης συνέντευξης τύπου στην Ουάσινγκτον, υποστηρίζοντας ότι «το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα δείχνει ότι οι πολίτες εγκρίνουν τις πολιτικές που απορρέουν από το Μνημόνιο που έχουμε συνάψει με την ελληνική κυβέρνηση». Ούτε ο Καμίνης ούτε ο Σγουρός αντιδρούν τότε για το «επικοινωνιακό καπέλωμα» που δεν έδειξε να τους πειράζει, αποδεχόμενοι κατ' ουσίαν να παιχτεί στις πλάτες τους ένα άγριο επικοινωνιακό παιχνίδι από την κυβέρνηση Παπανδρέου και τους δανειστές μας, προκειμένου να στηριχθεί η δοκιμαζόμενη κυβερνητική πλειοψηφία που περνούσε μέσα από τις αντιμνημονιακές Συμπληγάδες της αντιπολίτευσης Σαμαρά αλλά και της έντονης οργής της κοινωνίας.
Αυτά για την ιστορία. Γιατί πρέπει κάποτε στην Ελλάδα να πάψουμε να έχουμε κοντή μνήμη σε σχέση με τους ρόλους που καθένας έχει παίξε στο παρελθόν. Το γεγονός ότι ο κ. Καμίνης κέρδισε στις εκλογές του 2010 τον δήμο της Αθήνας ως κομματικός εκλεκτός του ΠΑΣΟΚ, κάτι που σήμερα επιλέγει να ξεχνάει, δεν αποτελεί αναγκαστικά λόγο για να τον καταψηφίσει κάποιος σήμερα. Είναι όμως ένα δείγμα του υποκριτικού τρόπου με τον οποίον σήμερα διεκδικεί εκ νέου την στήριξη των πολιτών του δήμου της Αθήνας, ως μία δήθεν αυτοδιοικητική υποψηφιότητα, η οποία στην πραγματικότητα είναι βαθιά κομματική. Και ταυτοχρόνως μία υποψηφιότητα αυτοσυντήρησης του έτερου σημερινού κυβερνητικού εταίρου, της Ν.Δ., η οποία στηρίζει τον Καμίνη κλείνοντας τη «μύτη» της στη λογική του μη χείρον βέλτιστον.
Είναι όλα τα παραπάνω λόγοι για να καταψηφιστεί ο Καμίνης; Θα έλεγα πως όχι. Ή τουλάχιστον όχι επαρκείς λόγοι. Επιλέγω να περιγράψω εν συντομία μια ιστορία στην οποία ήμουν πρωταγωνιστής, την κατήγγειλα δημόσια όταν αυτή συνέβη, και σήμερα με θυμό την ανακαλώ στη μνήμη προς απάντηση των ισχυρισμών του κ. Καμίνη ότι στην διάρκεια της τετραετίας του η πόλη βελτιώθηκε ως προς την ποιότητα ζωής των κατοίκων της. Και πραγματικά, έχω βαρεθεί να εκφράζουν άποψη για τη ζωή στην Αθήνα και για τις δημαρχιακές υποψηφιότητες, άνθρωποι που ούτε μένουν στο κέντρο, ή, αν μένουν, τις περισσότερες φορές διαβιούν στις καλά «προστατευμένες» περιοχές του Κολωνακίου. Ως κάτοικος στο Μοναστηράκι ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να φεύγεις το πρωί από το σπίτι σου και να μην μπορείς να βγεις από την είσοδο της πολυκατοικίας σου επειδή πάνω στο πεζοδρόμιο είναι παρκαρισμένα τρία αυτοκίνητα στην σειρά. Ή να πρέπει να περάσεις μέσα από τα στενά που βρωμάνε κάτουρο με τους κάδους των απορριμάτων να ξεχειλίζουν από τα σκουπίδια, μέρα μεσημέρι, στην πλέον τουριστική περιοχή της πόλης. Αυτή είναι η περιγραφή της καθημερινότητας. Της αληθινής και όχι της προεκλογικής καθημερινότητας στην οποία εσχάτως βάλθηκε εμάς τους κατοίκους του κέντρου να μας πείσει ότι ζούμε. Είμαι κάτοικος του κέντρου που ο κ. Καμίνης φρόντισε στο Μοναστηράκι να καταργήσει και τις λιγοστές θέσεις που υπήρχαν για τους μόνιμους κατοίκους.
Θέλετε να μάθετε τον λόγο; Μετέτρεψε τις θέσεις με δική του απόφαση σε θέσεις για μοτοσακό, κάνοντας το χατήρι στους καταστηματάρχες που διαμαρτύρονταν επειδή έκλειναν τα αυτοκίνητα τις... βιτρίνες των καταστημάτων τους. Βλέπετε οι ψήφοι των καταγεγραμμένων καταστηματαρχών έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από τις ψήφους κατοίκων, που σε μεγάλο βαθμό δεν είναι εξασφαλισμένες ψήφοι για τον κ. Καμίνη. Θέλετε και συνέχεια; Όταν προσέφυγα στο γραφείο του δημάρχου για να διαμαρτυρηθώ, πριν έναν ακριβώς χρόνο, για την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας, επικαλούμενος πρώτα και κύρια τον αβίωτο βίο που μας έχει κάνει η απόφαση του δημάρχου να καταργήσει τις λιγοστές θέσεις κατοίκων που υπήρχαν στην οδό Βύσσης, η απάντηση που πήρα από στενό του συνεργάτη ήταν «και τι θέλεις τώρα να κάνουμε εμείς;». Καλά διαβάσατε. Υπάρχει όμως και συνέχεια. Απευθύνομαι στη δημοτική αστυνομία -πριν αυτή καταργηθεί- όπου ανώτερο στέλεχός της μου δηλώνει ευθαρσώς ότι «αγαπητέ, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, μπορούμε όμως λόγω της δημοσιογραφικής σας ιδιότητα να σβήσουμε τις κλήσεις». Για να καταλάβετε: η Δημαρχιακή Αρχή καταργεί τις θέσεις των κατοίκων, γράφει εμάς τους κατοίκους που δεν έχουμε πού αλλού να παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας, και μετά δίνεται η δυνατότητα να σβηστούν οι κλήσεις επιλεκτικά, λόγω επαγγελματικής ιδιότητας ή συγγένειας.
Παρ' όλα αυτά εύχομαι στον κ. Καμίνη καλή επιτυχία, αλλά αν εκλεγεί να θυμάται στη δεύτερη θητεία του ότι η κυρία με τα Louis Vuitton στο Κολωνάκι δεν έχει παραπάνω δικαιώματα ως δημότης της Αθήνας σε σχέση με όλους εμάς. Και ο νοών νοείτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου