Η Αριστερά για να κυβερνήσει θα πρέπει να καταργήσει τις κυβερνήσεις εντός της και όχι να τις ονειρεύεται, για να λάβει την εξουσία θα πρέπει να καταργήσει τις εξουσίες, να φέρει τα πάνω κάτω, να επαναστατήσει και να επαναστήσει τα πάντα.
Του Γιάννη Μακριδάκη
Η Ευρώπη σκοτεινιάζει ξανά. Διανύουμε το σούρουπο αυτή την ώρα. Φασίστες, ναζί, εθνικιστές πάσης φυλής πάνε στην ευρωβουλή για να υπηρετήσουν μία δήθεν ένωση ευρωπαϊκών εθνών και συνεργασία διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων… Όσο το καταναλωτικό σύστημα θα πνέει τα λοίσθια λόγω αδυναμίας πλέον του οικοσυστήματος να το υποστηρίζει, τόσο θα αυξάνεται ο εθνικισμός και τόσο θα καλπάζει ο κανιβαλισμός μεταξύ των ανθρώπων.
Στην Ελλάδα το σύστημα καλά κρατεί. Κι όσο η Αριστερά δεν έχει πρόταση θετική αλλά είναι μονάχα μια Αριστερά συστημική απολύτως, της αντίδρασης και της άρνησης, αντιμνημονιακή και αντιμερκελική, δεν πρόκειται να εμπνεύσει την κοινωνία που αλλάζει εξ ανάγκης ραγδαία. Η Αριστερά δείχνει ανίκανη να κατανοήσει την τάση της ανθρωπότητας. Προσκολλημένη στο χρήμα και στα «ιδανικά», στις «αξίες» του συστήματος, δείχνει να θέλει να υπηρετήσει και να εκφράσει τους μελλοθάνατους που κατασκεύασε και εξεδίωξε βίαια αυτό και όχι τα αντισώματα της ανθρωπότητας, όχι δηλαδή τους ανθρώπους που ζουν αλλάζοντας το μέλλον. Είναι μια Αριστερά παρωχημένη, την οποία το σύστημα χλευάζει, ειρωνεύεται, συκοφαντεί, δεν τη φοβάται ουσιαστικά, μιας και αυτό την ορίζει απόλυτα.
Όσο είναι λοιπόν η Αριστερά εγκλωβισμένη στα όρια και τους όρους του, όσο υπηρετεί την νεογλώσσα και την απολύτως αντεστραμμένη πραγματικότητά του τόσο θα παραμένει μακριά από την εξουσία και τόσο το σύστημα θα γεννά αποκόμματα, χρυσές αυγές στα ποτάμια με τις ελιές για να αποσυμπιέζει την δυσαρέσκεια των φοβισμένων και πλανημένων πολιτών και να είναι ολοένα πιο λίγοι οι μελλοθάνατοι που βρίσκουν καταφύγιο στους κόλπους της.
Η ελληνική Αριστερά οφείλει να πρωτοστατήσει στην Ευρώπη και να επαναστήσει το αξιακό σύστημα και τους ορισμούς της ζωής στη ρεαλιστική τους βάση. Να απεγκλωβιστεί από την πλάνη του χωλού και ατελούς υποσυνόλου και να απελευθερωθεί στον απέραντο, χαοτικό και τέλειο ρεαλισμό του υπερσυνόλου. Να θέσει τους πραγματικούς ορισμούς του πλούτου, της φτώχειας, της αξίας, της ευτέλειας, των φυσικών πόρων, της εξοικονόμησης και της αναπλήρωσης αυτών, της ανάπτυξης και της προόδου, της λιτότητας, της υγείας, της ευθύνης και του πολιτισμού, του ανθρώπου και των πλασμάτων ως όντα, και όχι ως άτομα και ως αριθμημένες αναλώσιμες μονάδες.
Η Αριστερά για να δραπετεύσει από την παραδοσιακή, τη μουσειακή της πλέον υπόσταση και να μετεξελιχθεί σε μια σύγχρονη πανανθρώπινη και οικουμενική πολιτική δύναμη, θα πρέπει εκτός των άλλων να ξεφύγει και από την ατομοκεντρική θεώρηση των πάντων. Να περιφρονήσει τον εγωισμό και τον ανταγωνισμό, να διδάξει συνεργασία, αρμονία, συλλογικότητα μεταξύ των ανθρώπων και του οικοσυστήματος.
Με άλλα λόγια, η Αριστερά για να κυβερνήσει θα πρέπει να καταργήσει τις κυβερνήσεις εντός της και όχι να τις ονειρεύεται, για να λάβει την εξουσία θα πρέπει να καταργήσει τις εξουσίες, να φέρει τα πάνω κάτω, να επαναστατήσει και να επαναστήσει τα πάντα, να μην ονομάζεται καν Αριστερά πλέον, αφού θα έχει αποδείξει στους πάντες το προφανές: Ότι δεν υπάρχει άλλη κατεύθυνση παρά μόνον Αυτή.
Στην Ελλάδα το σύστημα καλά κρατεί. Κι όσο η Αριστερά δεν έχει πρόταση θετική αλλά είναι μονάχα μια Αριστερά συστημική απολύτως, της αντίδρασης και της άρνησης, αντιμνημονιακή και αντιμερκελική, δεν πρόκειται να εμπνεύσει την κοινωνία που αλλάζει εξ ανάγκης ραγδαία. Η Αριστερά δείχνει ανίκανη να κατανοήσει την τάση της ανθρωπότητας. Προσκολλημένη στο χρήμα και στα «ιδανικά», στις «αξίες» του συστήματος, δείχνει να θέλει να υπηρετήσει και να εκφράσει τους μελλοθάνατους που κατασκεύασε και εξεδίωξε βίαια αυτό και όχι τα αντισώματα της ανθρωπότητας, όχι δηλαδή τους ανθρώπους που ζουν αλλάζοντας το μέλλον. Είναι μια Αριστερά παρωχημένη, την οποία το σύστημα χλευάζει, ειρωνεύεται, συκοφαντεί, δεν τη φοβάται ουσιαστικά, μιας και αυτό την ορίζει απόλυτα.
Όσο είναι λοιπόν η Αριστερά εγκλωβισμένη στα όρια και τους όρους του, όσο υπηρετεί την νεογλώσσα και την απολύτως αντεστραμμένη πραγματικότητά του τόσο θα παραμένει μακριά από την εξουσία και τόσο το σύστημα θα γεννά αποκόμματα, χρυσές αυγές στα ποτάμια με τις ελιές για να αποσυμπιέζει την δυσαρέσκεια των φοβισμένων και πλανημένων πολιτών και να είναι ολοένα πιο λίγοι οι μελλοθάνατοι που βρίσκουν καταφύγιο στους κόλπους της.
Η ελληνική Αριστερά οφείλει να πρωτοστατήσει στην Ευρώπη και να επαναστήσει το αξιακό σύστημα και τους ορισμούς της ζωής στη ρεαλιστική τους βάση. Να απεγκλωβιστεί από την πλάνη του χωλού και ατελούς υποσυνόλου και να απελευθερωθεί στον απέραντο, χαοτικό και τέλειο ρεαλισμό του υπερσυνόλου. Να θέσει τους πραγματικούς ορισμούς του πλούτου, της φτώχειας, της αξίας, της ευτέλειας, των φυσικών πόρων, της εξοικονόμησης και της αναπλήρωσης αυτών, της ανάπτυξης και της προόδου, της λιτότητας, της υγείας, της ευθύνης και του πολιτισμού, του ανθρώπου και των πλασμάτων ως όντα, και όχι ως άτομα και ως αριθμημένες αναλώσιμες μονάδες.
Η Αριστερά για να δραπετεύσει από την παραδοσιακή, τη μουσειακή της πλέον υπόσταση και να μετεξελιχθεί σε μια σύγχρονη πανανθρώπινη και οικουμενική πολιτική δύναμη, θα πρέπει εκτός των άλλων να ξεφύγει και από την ατομοκεντρική θεώρηση των πάντων. Να περιφρονήσει τον εγωισμό και τον ανταγωνισμό, να διδάξει συνεργασία, αρμονία, συλλογικότητα μεταξύ των ανθρώπων και του οικοσυστήματος.
Με άλλα λόγια, η Αριστερά για να κυβερνήσει θα πρέπει να καταργήσει τις κυβερνήσεις εντός της και όχι να τις ονειρεύεται, για να λάβει την εξουσία θα πρέπει να καταργήσει τις εξουσίες, να φέρει τα πάνω κάτω, να επαναστατήσει και να επαναστήσει τα πάντα, να μην ονομάζεται καν Αριστερά πλέον, αφού θα έχει αποδείξει στους πάντες το προφανές: Ότι δεν υπάρχει άλλη κατεύθυνση παρά μόνον Αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου