Το τέλος του σάπιου συστήματος όρος για τη μεταπολίτευση του λαού
Η κατάσταση, πλέον, στο καθεστωτικό πολιτικό σύστημα έχει ξεφύγει: Παπανδρέου και Βενιζέλος διαγκωνίζονται ως «εθνικοί σωτήρες», ο Καρατζαφέρης προβάλλει ως σύμμαχος του «αντικομμουνιστικού αγώνα» με μπροστάρη τον Σαμαρά, ενώ ο πολιτικά χρεοκοπημένος (αλλά και βαρύτατα ενεχόμενος στην εξαπάτηση του λαού) Κουβέλης αυτο-αναγορεύει την προσωπική επιλογή να αποδεχθεί ή όχι την υποψηφιότητά του, ως λυδία λίθο της κρίσιμης προεδρικής εκλογής. Άλλοι νεκρανασταίνουν την «επάρατη Δεξιά», άλλοι τον «ερυθρό κίνδυνο», άλλοι την Δημοκρατική παράταξη κι άλλοι τον… εαυτό τους.
Αυτή η πολιτική κάστα, τα πολιτικά τζάκια, που… εκτείνονται από πολύ δεξιά και -δυστυχώς- απλώνουν τα πλοκάμια της εξαγοράς και ενσωμάτωσης μέχρι και τις παρυφές της Αριστεράς, δεν ορρωδούν προ ουδενός. Το σάπιο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο προκειμένου να μείνει γαντζωμένο στους αρμούς της εξουσίας και να υπηρετήσει τους εντολείς του, δεν αναγνωρίζει ούτε εθνικό συμφέρον, ούτε κοινωνική συνοχή.
Το ερώτημα, συνεπώς, προβάλλει ολοκάθαρο και είναι επιτακτικό να απαντηθεί, επίσης, με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια. Το πρόβλημα διάσωσης της χώρας αφορά, πρωτίστως, την αποτίναξη των δεσμών της χρεοκρατίας, παράλληλα με το κολοσσιαίο έργο της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Σύμφωνοι. Όμως, πρόκειται για αντικείμενα που εξαντλούνται στην αντιπαραβολή μεταξύ νεοφιλελεύθερης και αριστερής οικονομικής πολιτικής ή μήπως ο στόχος πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτό καθαυτό το πολιτικό ζήτημα; Σ’ αυτό καθαυτό το πολιτικό σύστημα το οποίο επιβάλλεται να ανατραπεί εκ βάθρων;
Το κατεστημένο και ένοχο πολιτικό προσωπικό, το παλιό «βαθύ» πολιτικό σύστημα, κι όλο το θεσμικό πλαίσιο που το στηρίζει, δεν μπορεί να μένουν στο απυρόβλητο. Ο πολιτικός εξοστρακισμός όσων βούλιαξαν τη χώρα και το γκρέμισμα του πολιτικού συστήματος, συνιστούν απολύτως αναγκαίες προϋποθέσεις στη μάχη για τη σωτηρία της χώρας και του λαού. Διαφορετικά, η συγκυρία που ανοίγεται, κινδυνεύει να σημαδευτεί από τη μίζερη αναμονή των εκλογών. Προσδοκώντας όμως, τι ακριβώς; Επιλογή… καταλληλότερου στο τιμόνι της κυβερνητικής διαχείρισης, φιλολαϊκού και αξιόπιστου σκληρού διαπραγματευτή απέναντι στους δανειστές;
Ας την ονομάσουμε «ρεαλιστική» θεώρηση των πραγμάτων. Σε μια τέτοια τροπή όμως, απλής κυβερνητικής εναλλαγής, το πολιτικό προσωπικό με τα γνωστά ονοματεπώνυμα θα παραμείνει αλώβητο στις βολικές καρέκλες της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Να μηχανορραφεί από κοινού με τους «συνεργάτες» της διαπλοκής και να ανασυγκροτείται σε άξονες κέντρο-αριστερο-δεξιάς, υλοποιώντας το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης».
Δεν νοείται, λοιπόν, ριζική μεταπολίτευση του λαού χωρίς, όχι μόνο την απαλλαγή, αλλά και τον καταλογισμό των ευθυνών και την τιμωρία των πολιτικών υπευθύνων. Απαλείφοντας αυτή την καίρια απαίτηση απόδοσης δικαιοσύνης, δεν ανοίγει δρόμος ουσιαστικής αλλαγής. Στο πρόσφατο παρελθόν, όσοι αυτό το εκφύλισαν σε σύνθημα χυδαίας ψηφοθηρίας κι ακόμη χειρότερα, στο όνομά του εξαγόρασαν συνειδήσεις και ζωές, σήμερα κονταροχτυπιούνται ως «εθνικοί σωτήρες», με ακροατήριο πολιτικά πτώματα. Αλλά από πού αντλούν το… νόμιμο δικαίωμα; Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, Παπανδρέου, Βενιζέλος και Σαμαράς, ενωμένοι «τόσο όσο», αλλά συνένοχοι όσο δεν παίρνει, από κοινού και τα συνεταιράκια βεβαίως, οι Παπακωνσταντίνου και Παπαδήμος και Στουρνάρας και Κατατζαφέρης και Προβόπουλος και… και… πρέπει να λογοδοτήσουν.
Νέοι θεσμοί λαϊκής συμμετοχής, ενεργούς δημοκρατίας, άμεσης και αδιαμεσολάβητης έκφρασης της κοινωνίας, σημαίνουν ταυτόχρονα αφοπλισμό της διαπλοκής και ξήλωμα εκ θεμελίων του θεσμικού πλαισίου που κατάντησε το Κοινοβούλιο θέατρο, τη Δικαιοσύνη τυφλό όργανο της εξουσίας και την κρατική Διοίκηση θερμοκήπιο φαυλοκρατίας. Πολύ περισσότερο, όταν πια η βεντάλια του οπτικού πεδίου αναγκαστικά -ακόμη και για τους «τυφλούς»- ανοίγει: από τις απειλές στην εθνική κυριαρχία που εγκυμονεί η όξυνση των γεωπολιτικών εντάσεων, μέχρι την αποχαλίνωση της σαπίλας και της διαφθοράς σε κάθε πόρο της ολιγαρχικής πολιτικής και οικονομικής μαφίας που λυμαίνεται τη χώρα, εθίζοντας την κοινωνία στην εξαχρείωση και τον κανιβαλισμό.
Η κυβέρνηση της πολιτικής αλλαγής του ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως, θα είναι αυτοδύναμη, με συμμαχίες ή με ανοχή, της Αριστεράς ή της «κοινωνικής σωτηρίας» ή της «εθνικής σωτηρίας», σε κάθε περίπτωση, όμως, το περιεχόμενο της πολιτικής αλλαγής είναι ο γνώμονας.
Γιατί αποτελεί πρώτιστα, υπόθεση της καταλυτικής πλειοψηφικής ενεργοποίησης. Η μεταπολίτευση του λαού προσδιορίζει υποκείμενο: την αναγεννημένη λαϊκή ενότητα, με όρους ουσιαστικής συμμετοχής και χειραφέτησης. Και αναγνωρίζει τους αντιπάλους της στο καθεστωτικό φθαρμένο πολιτικό σύστημα. Σε αυτά τα καίρια, εμμένουν ελλείμματα. Λόγια καθαρά να ειπωθούν και συνειδητά υποκείμενα να συγκροτηθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου