Ημέρα Ποίησης η σημερινή, που η Βουλή τιμά απόψε με εκδήλωση αφιερωμένη στον Μανόλη Αναγνωστάκη. Δανείζομαι από αφήγηση του ποιητή για τα χρόνια του της Κατοχής, απομαγνητοφωνημένη, αδημοσίευτη, προσφορά στη στήλη του φίλου/συνεργάτη του ποιητή, ερευνητή της ελληνικής λογοτεχνίας, Γιώργου Ζεβελάκη:
«…Εναν μήνα κάναμε σχολείο μόνο, κάτι πρωτοφανές και τελειώνουμε την έκτη γυμνασίου. Για μένα ήταν μεγάλη ανακούφιση, μεγάλη χαρά.
Κι εκείνη την μέρα πήρα και το φοβερό δώρο, μεγάλο δώρο για το οποίο είχα αγωνιστεί κι άλλη φορά, προφορικά, δεν ξέρω…
Μου κάνει δώρο ο θείος μου την Νέα Εστία, από το 27 ώς το 40 (τεύχος), ώς το 41.
Την Νέα Εστία την οποία έπαιρνε, ήταν συνδρομητής, σαν φοιτητής, είχε τόμους της και μου τους χάρισε τους τόμους.
Λοιπόν, από την άλλη μέρα, την ίδια μέρα που πήρα το απολυτήριο, έπεσα με τα μούτρα να διαβάζω την Νέα Εστία. Σαν τρελός.
Καθόμουν βράδια, ξενυχτούσα. Είχαμε φως, δεν είχαμε, με λάμπα, να κάθομαι να διαβάζω, και νομίζω ότι αυτούς τους τόμους, τουλάχιστον μέχρι το 1940, τους ξέρω απ’ έξω, και άνοιξε ένας άλλος ορίζοντας πια για την ελληνική λογοτεχνία, ένας ορίζοντας συστηματοποίησης των γνώσεών μου.
Αυτό συστηματοποίησε δηλαδή τις γνώσεις μου στην ελληνική λογοτεχνία.
Απέκτησα δηλαδή την διάσταση του χώρου, του χρόνου, της ιστορικότητας της ελληνικής λογοτεχνίας.
Ολα αυτά από την Νέα Εστία. Αυτό πρέπει να το ομολογήσω.
Και ξαφνικά, νομίζω τον Νοέμβριο, δεν μπορώ να είμαι πια τόσο σίγουρος για τις ημερομηνίες, δυστυχώς δεν έχω κρατήσει σημειώσεις, δεν έχω κρατήσει ημερολόγια, δημοσιεύεται ένα διάταγμα ότι μπαίνουμε στο Πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις…».
Κι εκείνη την μέρα πήρα και το φοβερό δώρο, μεγάλο δώρο για το οποίο είχα αγωνιστεί κι άλλη φορά, προφορικά, δεν ξέρω…
Μου κάνει δώρο ο θείος μου την Νέα Εστία, από το 27 ώς το 40 (τεύχος), ώς το 41.
Την Νέα Εστία την οποία έπαιρνε, ήταν συνδρομητής, σαν φοιτητής, είχε τόμους της και μου τους χάρισε τους τόμους.
Λοιπόν, από την άλλη μέρα, την ίδια μέρα που πήρα το απολυτήριο, έπεσα με τα μούτρα να διαβάζω την Νέα Εστία. Σαν τρελός.
Καθόμουν βράδια, ξενυχτούσα. Είχαμε φως, δεν είχαμε, με λάμπα, να κάθομαι να διαβάζω, και νομίζω ότι αυτούς τους τόμους, τουλάχιστον μέχρι το 1940, τους ξέρω απ’ έξω, και άνοιξε ένας άλλος ορίζοντας πια για την ελληνική λογοτεχνία, ένας ορίζοντας συστηματοποίησης των γνώσεών μου.
Αυτό συστηματοποίησε δηλαδή τις γνώσεις μου στην ελληνική λογοτεχνία.
Απέκτησα δηλαδή την διάσταση του χώρου, του χρόνου, της ιστορικότητας της ελληνικής λογοτεχνίας.
Ολα αυτά από την Νέα Εστία. Αυτό πρέπει να το ομολογήσω.
Και ξαφνικά, νομίζω τον Νοέμβριο, δεν μπορώ να είμαι πια τόσο σίγουρος για τις ημερομηνίες, δυστυχώς δεν έχω κρατήσει σημειώσεις, δεν έχω κρατήσει ημερολόγια, δημοσιεύεται ένα διάταγμα ότι μπαίνουμε στο Πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου