Το Βερολίνο «τα βρίσκει» με Μαδούρο...

 Έμεινε με τον Γκουαϊδό ο Μητσοτάκης…

Σε διαδικασία ολικής επαναφοράς των διπλωματικών τους σχέσεων βρίσκονται το Βερολίνο και η κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο μετά και την επιστροφή του Γερμανού πρέσβη στο Καράκας, την ίδια στιγμή που... η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον αδιεξόδου, καθώς η αναγνώριση του Χουάν Γουαϊδό εκ μέρους της νέας πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εξωτερικών δημιουργεί σοβαρότατα προβλήματα.

Όπως αναφέρει η Deutche Welle, η επιστροφή πριν λίγες ημέρες του Ντάνιελ Κρίνερ στο Καράκας πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Δεν μπορεί να συγκριθεί σε καμιά περίπτωση με το θόρυβο που ξεσήκωσε η κήρυξή του σε persona non grata από την κυβέρνηση Μαδούρο και η απέλασή του από τη χώρα πριν 4 μήνες. Ο πρέσβης της Γερμανίας στη Βενεζουέλα είχε ταχθεί ανοιχτά στο πλευρό του Χουάν Γκουαϊδό, όταν αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της Βενεζουέλας στις 24 Ιανουαρίου.

Διάνοιξη και πάλι διπλωματικών καναλιών

Με δημόσιες δηλώσεις του είχε επανειλημμένα ζητήσει από τον Νικολάς Μαδούρο να παραιτηθεί, γεγονός που θεωρήθηκε ως ανάμειξη στα εσωτερικά της χώρας. Η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών ήταν αποτέλεσμα ρεαλιστικής προσέγγισης και από τις δύο πλευρές. Αρχές Ιουλίου ο βενεζουελανός υφυπουργός Εξωτερικών για θέματα Ευρώπης Ιβάν Χιλ συναντήθηκε στο Βερολίνο με την εντεταλμένη του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών για τη Λατινική Αμερική και Καραϊβική Μάριαν Σούεγκραφ με στόχο την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων και την επανέναρξη του διαλόγου, που σημειωτέον δεν είχε διακοπεί ποτέ, ακόμη και στο διάστημα που η θέση του Κρίνερ στη πρεσβεία στο Καράκας είχε μείνει κενή.

Από το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών αναφέρθηκε ότι η πρωτοβουλία αυτής της επαναπροσέγγισης ανήκει στη Βενεζουέλα, η οποία αρχές Ιουλίου ανακοίνωσε στο Βερολίνο ότι δεν θεωρεί τον Ντάνιελ Κρίνερ πλέον persona non grata. Μετά από αυτές τις εξελίξεις ο υπουργός Εξωτερικών της Βενεζουέλας Χόρχε Αρεάσα δέχτηκε τον γερμανό πρέσβη στην Casa Amarilla, στην αίθουσα Jose de Sucre των επίσημων τελετών και συναντήσεων, μέσα στο υπουργείο των Εξωτερικών. Σε ανάρτηση του στο twitter ο Χόρχε Αρεάσα αναφέρει ότι «θα διατηρήσουμε την άμεση επικοινωνία και θα προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε μεγάλο μέρος της διμερούς ατζέντας».

Καθυστερεί προσωρινά η αποχώρηση του πρέσβη Κοτροκόη
Όπως επισημαίνει η DW, αυτό δεν θα χρειαστεί να κάνει ο νέος Έλληνας πρέσβης Σταύρος Βενιζέλος, που θα διαδεχθεί τον απερχόμενο πρέσβη Νίκο Κοτροκόη μετά από πάνω από 4 χρόνια δύσκολης, αλλά επιτυχημένης αποστολής στο Καράκας. Ο κ. Κοτροκόης επρόκειτο να αναχωρήσει από το πόστο του οριστικά τις πρώτες ημέρες του Αυγούστου, αφού αποχαιρέτισε συναδέλφους, φίλους, συνεργάτες στην πρεσβεία και την ελληνική κοινότητα. Μάλιστα η Βενεζουέλα του επιδαψίλευσε υψηλή τιμή. Του απένειμε το παράσημο Francisco de Miranda πρώτης τάξεως με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης της θητείας του. Σύμφωνα με το σκεπτικό της παρασημοφόρησης «ο Έλληνας πρέσβης προσέφερε υπηρεσίες στη υπόθεση της ειρήνης και του διαλόγου … ζητούσε πάντα πληροφορίες από πρώτο χέρι και δεν παρασύρθηκε ποτέ από τα ΜΜΕ, από άλλες κυβερνήσεις που έκαναν σκέψεις για τη Βενεζουέλα».
Ωστόσο, από γερμανικές διπλωματικές πηγές έγινε γνωστό ότι η αναχώρηση του έλληνα πρέσβη καθυστερεί προσωρινά. Ίσως να σχετίζεται με το ότι η ελληνική κυβέρνηση αναγνώρισε τον αρχηγό της αντιπολίτευσης και πρόεδρο της εκλεγμένης εθνοσυνέλευσης Χουάν Γκουαϊδό ως νόμιμο μεταβατικό πρόεδρο της Βενεζουέλας, προκειμένου να προχωρήσει στην κήρυξη ελεύθερων και δημοκρατικών προεδρικών εκλογών. Σε αυτήν την περίπτωση η επίδοση διαπιστευτηρίων θα πρέπει να γίνει στον Γκουαιδό, που όμως μετά από 6 μήνες δεν κατάφερε να δημιουργήσει γύρω του κυβερνητικές δομές, και όχι στον Μαδούρο, κι αυτό φαίνεται να προβληματίζει την ελληνική πλευρά. Ίσως σε αυτήν την περίπτωση η Αθήνα να πρέπει να ακολουθήσει τα βήματα ρεαλισμού του Βερολίνου, το οποίο αντελήφθη ότι η κατάρρευση της κυβέρνησης Μαδούρο δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση, όσο την είχε φανταστεί η διεθνής κοινότητα…
                                                                                                                                        tvxs.gr

Η Αγγελοπούλου των Ολυμπιακών Αγώνων επικεφαλής και της επιτροπής «Ελλάδα 2021» με απόφαση Μητσοτάκη

Όπως αναφέρει ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, ο κ. Μητσοτάκης υλοποιεί από σήμερα την απόφασή του, το 2021 να είναι ένα έτος εθνικής γιορτής για τον Ελληνισμό, εντός και εκτός Ελλάδος.

Ο πρωθυπουργός ανέθεσε στη Γιάννα Αγγελοπούλου τη θέση της επικεφαλής της Επιτροπής που θα συγκροτηθεί για τις εκδηλώσεις οι οποίες θα γίνουν για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.

Στη συνάντηση που είχαν στο Μέγαρο Μαξίμου έγινε μία πρώτη συζήτηση για τους στόχους αυτής της επετείου-ορόσημο για τους Έλληνες, η οποία «προσφέρει την ευκαιρία στη χώρα να ξανασυστηθεί στη διεθνή κοινότητα μετά την πολυετή κρίση».

Όπως τόνισε ο πρωθυπουργός, «το 2021 θα είναι μία χρόνια που όλοι οι Έλληνες θα γιορτάσουμε μαζί και ενωμένοι τα 200 χρόνια ελευθερίας του ελληνικού κράτους, με υπερηφάνεια για το παρελθόν μας και αυτοπεποίθηση για το μέλλον μας».

Οι εκδηλώσεις θα γίνουν σε όλη τη χώρα, στις πρωτεύουσες κάθε περιφέρειας, σε εμβληματικούς τόπους, αλλά και σε σημαντικές πόλεις του εξωτερικού και θα κορυφωθούν το καλοκαίρι του 2021 στην Αθήνα.

Στη συνάντηση αποφασίστηκε, επίσης, ο φορέας υλοποίησης της εθνικής πρωτοβουλίας να είναι το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, ενώ στη διοργάνωση, εκτός από τα συναρμόδια υπουργεία, θα έχουν καθοριστική συμμετοχή διακεκριμένες προσωπικότητες του πνεύματος, του πολιτισμού και των επιστημών.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

thefact.gr

 

ΥΓ του blog: ….ορόσημο μπορεί να είναι το 2021 αλλά η παρουσία της κυρίας Γιάννας, οι φιέστες και τα έξοδα μας παραπέμπουν στο 2004, στη γκλαμουριά, στη σπατάλη προς όφελος των ελίτ και στη χρεωκοπία του 2009.....κι ανάθεμα το το μυαλό μου  πάει στον πρώτο εμφύλιο και την πρώτη χρεωκοπία περίπου τα ίδια χρόνια μετά...τρέμω το 2026...

Σύννομος ο Κορκονέας;...

 

Έρρικα Βαλλιάνου

Τουλάχιστον για  μέχρι τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το δικαστήριο της Λαμίας απάντησε καταφατικά.
Για μετά τη... δολοφονία; Με 8 χρόνια φυλακή (13 χρόνια η ποινή) το δικαστήριο θεώρησε ότι απένειμε δικαιοσύνη και κάθαρση;
Τι με τον παλιό, τι με τον νέο ποινικό κώδικα , ποιό ελαφρυντικό μπορεί να αναγνωρίσει ένα δικαστήριο σ’ έναν αστυνομικό που φέρει όπλο και θεωρείται δεδομένο ότι διαθέτει τη ψυχραιμία και την εκπαίδευση να μη  το χρησιμοποιήσει ποτέ στοχεύοντας ένα παιδί;
Ποιό δικαστήριο μπορεί ν’αναγνωρίσει  το ελαφρυντικό του «σύννομου πρότερου βίου» σ’έναν αστυνομικό που από την ιδιότητά του και μόνο θεωρείται συνώνυμο ο σύννομος βίος;…

                                                                                                                                crimenet.gr

Η πληθυντική οργάνωση της οργής

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

 

Η απόπειρα του μοναχικού δρόμου μιας αριστερής διακυβέρνησης είναι σαν να επιχειρεί κανείς να εξέλθει από την παγκόσμια και την ευρωπαϊκή, νεοφιλελεύθερη μαφία, γράφαμε πριν πέντε χρόνια.
Στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε η πεποίθηση της από τα πάνω αλλαγής, η οποία θα λειτουργήσει ως Λυδία λίθος για την αλλαγή στον ευρωπαϊκό νότο και ακολούθως σε όλη την Ευρώπη. Δεν υπήρχε, όμως, καμία διευκρίνιση τι θα γίνει με τον καπιταλισμό, τι θα γίνει σ’ ένα ενδεχόμενο οικονομικού αποκλεισμού της Ελλάδας. Εδώ βρίσκεται η ύλη για την τροφοδοσία του μεγάλου φόβου. Και ο φόβος καλλιεργείται στους «από κάτω», σ’ εκείνους που έχουν ακόμη εργασία, δηλαδή στους εργαζόμενους-«νοικοκυρούληδες», σ’ αυτούς που έχουν δουλειά, που έχουν μία εσωτερική σχέση με το κεφάλαιο ως ζήτηση, κατανάλωση και αγοραστική δύναμη, την περίφημη Μεσαία Τάξη.
Αυτή, που βρίσκεται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, την ορατότητα και την αφάνεια, που αφιονίζεται στην παραμικρή περικοπή υπέρ των ανέργων, των επισφαλώς εργαζομένων, των προσφύγων και όλων των ανθρώπων της ανάγκης. Είναι αυτή, η οποία όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, δέχεται έναν μιντιακό βομβαρδισμό «φόβου». Κάθε αναφορά στην ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη παρουσιάζεται ως δική της υποβάθμιση. Κάθε νύξη για ανατροπή του άδικου και εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος εισπράττεται ως δική της καταστροφή καθώς τα μέλη της βρίσκονται σε εξαρτημένη σχέση με το κεφάλαιο.
Αυτή η νέα «Μεσαία Τάξη», λοιπόν, γαλβανισμένη με μπόλικο εθνικισμό, κλιμακωμένο ρατσισμό και κάθε λογής φοβικότητες έρχεται να αντιπαρατεθεί σφοδρά με εκείνους/ες που δεν έχουν εργασία, με τους κατεστραμμένους, τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους κ.α.. Σ’ αυτή την αντίθεση θα εδράζεται εφεξής ο «εμφύλιος των κάτω». Το έργο παίζεται επιτυχώς επί αιώνες στις ΗΠΑ. Δες και τις «συμμορίες της Νέας Υόρκης» του Σκορτζέζε, που είναι πραγματική ιστορία. Οι «πάνω» βγαίνουν στο μπροστινό μέρος της σκηνής μόνο όταν οι «κάτω» σταματούν τον εμφύλιο και ενώνονται. Τότε το λόγο έχουν τα πραγματικά και όχι τα μιντιακά κανόνια των ολιγαρχών.

Υπάρχει τρόπος, σήμερα, να υπερβούμε αυτή την εμφύλια αντιπαράθεση;
Στις χώρες της Λατινικής Αμερικής μιλούν για τη μετάβαση στον «μετα-καπιταλισμό». Από ποιους και πως θα γίνει αυτή η μετάβαση; Από τις κοινωνικές δυνάμεις και τα κοινωνικά κινήματα μέσα από ένα πλήθος μορφών συλλογικότητας, λένε στη Βολιβία. Οι συλλογικότητες αυτές οργανώνονται σ' ένα ευέλικτο δίκτυο, που είναι σταθερό και οδηγεί σε άλλες μορφές οργάνωσης οι οποίες θα περιλαμβάνουν και μεγάλο αριθμό πολιτών «χωρίς σύνδεση» -sans attaches(ανένταχτων)- στη διαδικασία διαμόρφωσης μιας πληθυντικής μορφής, άμεσης δημοκρατίας.
Αυτές οι συλλογικότητες, που ήταν ένα πρωτόγνωρο και σημαντικό πολιτικό φαινόμενο τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, θεωρείται λανθασμένα από κάποιους ότι πρέπει να καταστεί «ενιαίο», «ενικό», δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι υποστηρίζουν την πληθυντική οργάνωση, καθώς και η κοινωνική οργή «μεταφράζεται σε μια πολλαπλότητα κραυγών»(Holloway), σ’ ένα σύμπλεγμα αντίστασης, που μετατοπίζεται συνεχώς, σε μία ετερογένεια συγκρούσεων και ανταγωνισμών, που αντιστοιχούν σε χιλιάδες μορφές αντίστασης και όχι στην «καθαρή» δυαδική αντιπαράθεση: κεφαλαίου-εργασίας.
Η αντίσταση υπάρχει –κατά προβληματικό, αντιφατικό τρόπο στην καθημερινή, ματαίωση όλων των εργαζόμενων, πρωτίστως των νέων, που αγωνίζονται καθημερινά για τη διατήρηση της αξιοπρέπειάς τους. Η μεγάλη αντίσταση, συνεπώς, είναι άδηλη, υπόγεια, αόρατη. Αυτή την αντίσταση πρέπει να φέρει στο φως η Αριστερά, όχι με πατερναλιστικό τρόπο αλλά με σεβασμό στις αποχρώσεις της. Να ενώσει τις κατακερματισμένες αντιστάσεις με το κόκκινο νήμα που λέγεται πραγμοποίηση του ανθρώπου ή, με θετικό τρόπο, Ανθρωπιά.

Πηγή: artinews.gr

Το σύστημα

 

Υπάρχει μια λέξη που παρά την εννοιολογική της αοριστία χρησιμοποιείται σε αυτήν τη χώρα για να αποδώσει πολύ συγκεκριμένα πράγματα: το «σύστημα». Το σύστημα που παρανομεί, που καταπίνει και εξοντώνει ανθρώπους, που ευνοεί τους απατεώνες και τους κλέφτες και αναπαράγεται από την καταστροφή που δημιουργεί γύρω του. Το σύστημα που εξουσιάζει ακόμη και αν δεν κυβερνά, που εκφοβίζει και φροντίζει πάντα να αυτοαθωώνεται μέσα από την επιβολή στην κοινή γνώμη και αν χρειαστεί και στα δικαστήρια.

 

Κώστας Βαξεβάνης

 

Ποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει η φράση «τον έφαγε το σύστημα»; Ποιος δεν έχει κάποιο παράδειγμα για τους ανθρώπους που άλεσε η κρεατομηχανή του;

Προσέξτε όμως την αντίφαση. Ενώ όλοι γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύστημα, ενώ ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι διαβάλλει , συκοφαντεί και εξοντώνει όποιον βρεθεί απέναντί του, όταν αυτό συμβεί πολλοί είναι έτοιμοι να πιστέψουν το σύστημα και να αναρωτηθούν μήπως όσα διαδίδει είναι αλήθεια. Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για λειτουργία της ανθρώπινης φύσης και των ροπών της ή της παντοδυναμίας του συστήματος.

Για όσους δεν θυμούνται ή θέλουν να ξεχνούν, ο Παύλος Πολάκης ξεκίνησε τους ανοιχτούς λογαριασμούς του με το «σύστημα» όταν στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου με την ιδιότητα του υπουργού κοινοποίησε τα συμπεράσματα ενός πορίσματος των ελεγκτών δημόσιας υγείας που αποκάλυπταν το πάρτι στο ΚΕΕΛΠΝΟ. Ο συγκεκριμένος δημόσιος αλλά ανεξέλεγκτος μηχανισμός λειτουργούσε ως offshore μαύρου χρήματος που πλήρωνε εκδότες, πολιτικούς και εταιρείες. Σε αυτήν τη συνέντευξη Τύπου ένας δημοσιογράφος –του οποίου οι σχέσεις με τη Novartis αποκαλύφθηκαν στη μεγάλη έρευνα που έχει ξεκινήσει– έβρισε τον υπουργό αποκαλώντας τον μαντρόσκυλο. Στα κανάλια φυσικά δεν μεταδόθηκε η πρόκληση του δημοσιογράφου αλλά η απάντηση του Πολάκη, τον οποίο στα ρεπορτάζ φιλοτέχνησαν ως αγροίκο που δεν σέβεται τους δημοσιογράφους.

Από εκείνη τη μέρα η κοινή γνώμη έμαθε –εκπαιδεύτηκε είναι μάλλον η σωστή λέξη– να σχολιάζει το τσιγάρο του Πολάκη, τη χωρίστρα του Πολάκη, το βλέμμα του Πολάκη και φυσικά όσα έγραφε και έλεγε. Δεν έγραψαν μονόστηλο για το έργο του, για τη μαγκιά του (την κανονική, όχι αυτή που εμφάνιζαν) να κάνει εγχειρήσεις στα νοσοκομεία όντας υπουργός, ούτε καν για τα περιστατικά στα οποία, ως υπουργός πάντα, έσωσε δύο φορές ανθρώπους απ’ τον θάνατο σε δημόσιες εκδηλώσεις στις οποίες παρευρισκόταν. Αν κάποιος υπουργός του συστήματος είχε την ιστορία του Πολάκη, ενός ορφανού παιδιού που ορκίστηκε στον τάφο του πατέρα του να προκόψει, πράγμα που έκανε πετυχαίνοντας να γίνει από τους καλύτερους εντατικολόγους στην Ευρώπη, θα του έκαναν αφιερώματα και θα του αφιέρωναν τραγούδια. Αλλά ο Πολάκης δεν ήταν μόνο από την άλλη πλευρά του συστήματος, ήταν και εχθρός του.

Εστειλε στον εισαγγελέα αυτούς που θεωρούσαν τον εαυτό τους πάνω και από τον εισαγγελέα. Εβαλε το χέρι του όχι στο χρήμα της Novartis και του ΚΕΕΛΠΝΟ, όπως θα μπορούσε, αλλά στη βρόμικη πραγματικότητα προσπαθώντας να την καθαρίσει.

Ξαφνικά η κ. Στουρνάρα έγινε ελεγχόμενη και υπόδικη, μάθαμε ότι ο Στουρνάρας ερευνάται από το FBI ενώ υπήρξε και σύμβουλος της Novartis, ότι οι Πουλήδες κανόνιζαν να πουληθούν οι φακές στο ΚΕΕΛΠΝΟ για μαύρο χαβιάρι, ότι ο Αδωνης ως υπουργός Υγείας έκανε τα χατίρια της Novartis και ότι μερικές δεκάδες δημοσιογράφοι και εταιρείες ξέπλεναν μαύρο χρήμα.

Και τι έκανε το σύστημα; Προσπάθησε να δολοφονήσει όχι μόνο το προφίλ του Πολάκη αλλά και τη λογική. Πρόταξε την οπαδική λογική της συνωμοσίας, σύμφωνα με την οποία όλα ήταν ένα ψέμα των Πολάκηδων, και έβγαλε από το κάδρο το απλό ερώτημα «ποιος μετέτρεψε με υπογραφές και αποφάσεις για την υγεία τη δαπάνη από 2 δισ. σε 7 δισ. αν όχι οι υπουργοί που ελέγχονται;».

Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα να πληρώσει ο Πολάκης. Οι μηνύσεις δεν έγιναν για να καταδικαστεί αλλά για να διασυρθεί, να ταλαιπωρηθεί και να είναι σε θέση άμυνας. Εγιναν επίσης για να απολογείται η αξιωματική αντιπολίτευση αντί να ελέγχει την κυβέρνηση για όσα τρομερά θα συμβούν από τους παλιούς πρωταγωνιστές.

Το σύστημα, αυτό το αόριστο σύστημα με την τόσο ξεκάθαρη όμως συμπεριφορά, προσπαθεί να βρει στη Δικαιοσύνη δικαστές και εισαγγελείς που θα εκτελέσουν εντολές. Η δίωξη εναντίον του Πολάκη για την υποτιθέμενη ηχογράφηση του Γιάννη Στουρνάρα δεν έχει ούτε λογική ούτε τύχη. Η δικογραφία σχηματίστηκε αυτεπάγγελτα μετά τις καταγγελίες Στουρνάρα ότι τον ηχογράφησε ο Πολάκης και στη συνέχεια όσα κατέγραψε τα έδωσε στο Documento. O Στουρνάρας δεν έχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο για τους ισχυρισμούς του, αλλά η Δικαιοσύνη μπορεί να του κάνει το χατίρι.

Οπως το έκανε άλλωστε στην κ. Στουρνάρα, η οποία συνελήφθη να καταγράφει μέσα στο δικαστήριο τη διαδικασία της δίκης εναντίον μου και ενώ υπήρχαν τα αποδεικτικά στοιχεία τα έσβησε ο ίδιος ο πρόεδρος του δικαστηρίου.

Το σύστημα έχει τον τρόπο και τους ανθρώπους του. Πάρτε για παράδειγμα τη φωτογραφία του Αλέξη Τσίπρα στο κότερο της συμβούλου του Κατερίνας Παναγοπούλου. Παρότι ο τότε πρωθυπουργός είχε δηλώσει πως έγινε παράνομη φωτογράφισή του σε ιδιωτικές στιγμές, δεν ασκήθηκε καμιά αυτεπάγγελτη δίωξη ούτε έγινε έρευνα γι’ αυτούς που έκαναν την καταγραφή και αυτούς που δημοσίευσαν τη φωτογραφία. Δηλαδή ο Πολάκης και ο γράφων διώκονται για καταγραφή Στουρνάρα που δεν υπήρξε και δεν αποδεικνύεται, αλλά για την καταγραφή του Τσίπρα για την οποία υπήρχαν και στοιχεία και αποδείξεις δεν διατάχθηκε καν έρευνα. Το σύστημα.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για το τι θα επιχειρήσει το σύστημα, όχι μόνο ενάντια στον Πολάκη. Είναι ευθύνη των δημοκρατικών κομμάτων και δυνάμεων να μην αφήσουν τη δημοκρατία να κατρακυλήσει ως εκεί που την οδηγεί ο νεοτραμπισμός του Μητσοτάκη μπολιασμένος με τις πρακτικές του ΄60. Ευθύνη των πολιτών είναι να θυμούνται αυτό που ξέρουν. Το σύστημα. 

www.koutipandoras.gr

Εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού...

"....Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότοφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι... εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότοφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. Ό,τι και αν έχει γίνει, όπως και αν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς...".

Ο Μάνος Χατζιδάκις, το 1988, για την αποφυλάκιση του αστυνομικού Αθ. Μελίστα, δολοφόνου του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά. Από το βιβλίο του Πάνου Λουκάκου, «Η Αθέατη Οψη»...

www.e-tetradio.gr

Χορεύοντας με τα φαντάσματα

 

Τα παιδιά των μεταναστών χαρίζουν στην Ελλάδα αθλητικές διακρίσεις και τα παιδιά του Μακιαβέλλι παριστάνουν τους υπερήφανους.

 

Νίκος Παπαδογιάννης

 

Ο κολυμβητής Κρίστιαν Γκολομέεβ, ο μπασκετμπολίστας Γιάννης Αντετοκούνμπο και ο επικοντιστής Εμμανουήλ Καραλής πέτυχαν σημαντικές διακρίσεις στον διεθνή αθλητικό στίβο, τις τελευταίες εβδομάδες.

Είναι, και οι τρεις, Έλληνες. Γεννήθηκαν εδώ, γαλουχήθηκαν εδώ, μεγάλωσαν εδώ, μιλούν ελληνικά καλύτερα από εμένα, από εσάς και από τους υπουργούς της Νέας Δημοκρατίας.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης τους συνεχάρη δημόσια, ως όφειλε, χωρίς πολλά πολλά βεβαίως. Με ένα tweet για τον καθένα τους. ‘Ένιωσε, ισχυρίζεται, υπερήφανος για τα κατορθώματά τους.

Εάν είχε τον χρόνο και την υπομονή για να διαβάσει τα σχόλια των χρηστών κάτω από τα λακωνικά τιτιβίσματά του, θα αισθανόταν όχι υπερηφάνεια αλλά ντροπή. Εάν βεβαίως δεχθούμε, ότι υπάρχει αυτή η λέξη στο -ισχνό παρά την αριστεία- λεξιλόγιό του…

Οι γονείς των αδελφών Αντετοκούνμπο ήρθαν πάμπτωχοι και χωρίς χαρτιά από τη Νιγηρία και μεγάλωσαν με χίλιες στερήσεις τα 4 θεόρατα αγόρια που γεννήθηκαν στην Αθήνα. Η μάνα του Γκολομέεβ πέθανε πάνω στον τοκετό, οπότε ο πατέρας του πήρε τον μικρό και πέρασε τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα σε αναζήτηση ψωμιού, πριν εγκαταλείψει και ο ίδιος τούτο τον μάταιο τόπο. Η μητέρα του Καραλή κατάγεται από την Ουγκάντα, δούλεψε από μικρή στα χωράφια της Ηλείας, παντρεύτηκε Έλληνα και ξεκίνησε οικογένεια στην αφιλόξενη χώρα μας.

Δεν είναι λοιπόν μοναχά το αθλητικό ταλέντο, το στοιχείο που ενώνει τα τρία χρυσά παιδιά…

Είναι και ο ΑΜΚΑ. Ο ρημαδιασμένος ο ΑΜΚΑ, τον οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη στερεί ανερυθρίαστα, επειδή μπορεί, από τους μετανάστες που μας ήρθαν από τις εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης χώρες. Η Νιγηρία και η Ουγκάντα δεν πρόκειται να μπουν σε καμία Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ η Βουλγαρία εντάχθηκε το 2007, μιάμιση δεκαετία μετά την άφιξη του πατρός και του υιού Γκολομέεβ.

Εάν ο Τσαρλς και η Βερόνικα Αντετοκούνμπο, ο Τσβέταν Γκολομέεβ και η Σάρα Καραλή έρχονταν στην Ελλάδα επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, δεν θα είχαν πρόσβαση στο κοινωνικό κράτος, στην υγεία, στην περίθαλψη, στην ασφάλιση.  

Εάν ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας, ο Άλεξ, ο Κρίστιαν και ο Εμμανουήλ έβλεπαν το πρώτο φως της ημέρας εν έτει 2020, οι γονείς τους δεν θα λάμβαναν το «μόνο για Έλληνες» επίδομα των 2.000 ευρώ που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Θα γίνονταν όλοι τους φαντάσματα του 21ου αιώνα, όπως ήταν άλλωστε οι Αντετοκούνμπο (επί ημερών Σαμαρά και όχι μόνο) πριν ανακαλυφθούν τα αθλητικά χαρίσματα του Γιάννη και του Θανάση. Φαντάσματα με σάρκα και με οστά, αλλά χωρίς ΑΜΚΑ.

Κατά τα λοιπά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης «νιώθει περήφανος» για τον Έλληνα ΜVP του ΝΒΑ, για τον Έλληνα δευτεραθλητή κόσμου στην κολύμβηση και για τον Έλληνα πρωταθλητή του επί κοντώ…

«Τους βοηθάω να σκληραγωγηθούν, με τους νόμους που θεσπίζω», θα ξεκαρδίζεται τα βράδια με τους φίλους του και με τη Μαρέβα, κάτω από το κάδρο του σαρδόνια χαμογελαστού «επίτιμου».

Όταν οι Αντετοκούνμπο και οι Γκολομέεβ  πρωτοήρθαν στην Ελλάδα (μεταξύ 1991-93), πρωθυπουργός της ταλαίπωρης χώρας ήταν όχι ο Κυριάκος, αλλά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.  Η αναισθησία φαίνεται ότι είναι κληρονομικό γνώρισμα.

Θα περίμενε κανείς, να συνοδεύονται τουλάχιστον από μία αποστροφή για το μεταναστευτικό, τα υποκριτικά συγχαρητήρια του νεοεκλεγέντος πρωθυπουργού προς τα παιδιά αλλοδαπών γονέων που ωστόσο δοξάζουν την Ελλάδα.

Μιλάμε, ωστόσο, για την ίδια κυβέρνηση που αποφάσισε να υπάγει τη φλέγουσα μεταναστευτική πολιτική στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, την ίδια που ξεσήκωσε τα («μόνο για Έλληνες») τερτίπια της Χρυσής Αυγής για να ευχαριστήσει τον παλινδρομούντα φαιοχίτωνα ψηφοφόρο, την ίδια που εγκόλπωσε ευχαρίστως ακροδεξιά στελέχη επιπέδου Βορίδη, Πλεύρη, Γεωργιάδη.

Από ποιον να ζητήσει ο πολίτης ντροπή και με τι θάρρος; Με τι καρδιά; Θα γελάει και ο Μακιαβέλλι.

Από όλους τους ελιγμούς των εφιαλτικών πρώτων εβδομάδων της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η αναγωγή του ρατσισμού σε επίσημη πολιτική είναι ο πιο επαίσχυντος. Ιδίως όταν πασπαλίζεται με κίβδηλη υπερηφάνεια.

www.koutipandoras.gr

Η κατάρα του Κορκονέα...

Κάθε πλατεία και κλούβα, κάθε τετράγωνο και περιπολικό…
 
Χρήστος Ξανθάκης

Οπότε το αποφάσισε το σεβαστόν δικαστήριον ότι ο Κορκονέας, συγγνώμη ο φονιάς Κορκονέας, που δεν μετάνιωσε ποτέ για την πράξη του είναι μεν εγκληματίας αλλά... έχει πρότερο έντιμο βίο, έχει άσπιλο παρελθόν, έχει ιστορικό καλής… διαγωγής και δεν μπορεί να κάνει φυλακή ούτε μια μέρα πάνω από δεκατρία χρόνια. Κι αφού είναι έντεκα μέσα και δεν έχει προκαλέσει ταραχές και καυγάδες στο σωφρονιστικό ίδρυμα, κάποιες μέρες μετράνε διπλές, οπότε όπου να ‘ναι βγαίνει. Για να αντικρίσει το φως της ημέρας, αυτό ακριβώς που ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν θα ξαναδεί ποτέ. Στο σκοτάδι του τάφου από το 2008…Και μπορούμε να τσακωνόμαστε όσο θέλουμε ότι καθυστέρησε όλως περιέργως η ποινή εκ μέρους του δικαστηρίου για να πέσει ο Κορκονέας πάνω στον καινούριο νόμο και να επωφεληθεί από τις ευεργετικές διατάξεις, αυτές τις ευεργετικές διατάξεις όμως που αύριο μεθαύριο ενδέχεται να ευεργετήσουν κάποιους άλλους εγκλείστους, κάποιους που θα βλέπουν τον κόσμο πίσω από τα κάγκελα γιατί τα βάλανε με τις δυνάμεις της τάξεως και τις δυνάμεις του νόμου και τις δυνάμεις της ασφαλείας και όχι για λεφτά αλλά για λόγους ιδεολογικούς, για λόγους ταξικούς, για την αναρχία ρε γαμώτο και για ένα κομμάτι ουρανό ίσως. Ναι μπορούμε να τσακωνόμαστε ώρες και μέρες.
Εν τω μεταξύ ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν ξαναγυρίζει ανάμεσά μας. Εν τω μεταξύ μια ολόκληρη γενιά που κατέβηκε στο δρόμο πριν από έντεκα χρόνια, στέκει παγωμένη. «Αυτό είναι;», σκέφτονται. Κι ακόμη χειρότερα:
«Αυτό θα είναι; Αυτό θα είναι για πάντα; Δεν θ’ αλλάξει τίποτε;»
Παγωμένοι και μουδιασμένοι, παγωμένες και μουδιασμένες, σαν χορός σε αρχαία τραγωδία μετά απ’ τη σφαγή των πρωταγωνιστών. Εισερχόμεθα άλλωστε σε μια νέα εποχή όπου πάνω απ’ όλα, πάνω απ’ τις ελευθερίες, πάνω απ’ τα δικαιώματα, πάνω απ’ την αναπνοή την ίδια τοποθετείται η ασφάλεια. Ασφάλεια εκατό τοις εκατό, ασφάλεια με ανοιχτά παράθυρα, ασφάλεια με ξεκλείδωτες πόρτες, ασφάλεια με αστυνομία παντού.
Πώς έλεγε η παλιά διαφήμιση; Κάθε πόλις και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο! Ε τώρα θα το γυρίσουμε σε κάτι σαν κάθε πλατεία και κλούβα, κάθε τετράγωνο και περιπολικό…
Είναι απαίτηση των καιρών, ναι, μας πνίγει η ανομία, μας καταστρέφει, να κοιμηθούμε δεν μπορούμε απ’ την αγωνία, βγαίνεις απ’ το σπίτι σου και δεν ξέρεις από πού θα σου τη φέρουνε. Και τι σημασία έχει που σύμφωνα με τις στατιστικές οι παρανομίες είναι σε πτωτική πορεία, τι σημασία έχει που στην Αθήνα δεν έχει τα γκέτο και την τρέλα και το μακελειό άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών, τι σημασία έχει που στην υπόλοιπη χώρα ενεργοποιούνται κυρίως στη γυναικοκτονία, τι σημασία έχει που εν τέλει πολύ πιο εύκολο είναι να σου τη φέρουν στα χρυσοποίκιλτα Βόρεια προάστια ή στα Νότια προάστια της χλιδής; Τα τσογλανάκια είναι ο στόχος!
Τα τσογλανάκια σαν τον Γρηγορόπουλο, που αποφασίζουν ένα βράδυ ότι δεν θα σεβαστούν το «καρούμπαλο» και τους εκπροσώπους του. Και βγάζουν γλώσσα και μιλάνε και κάνουν χειρονομίες.
Μπαμ και κάτω!
Αυτή είναι η τιμούλα της ασφάλειας κυρίες και κύριοι. Μπαμ και κάτω και εκπτώσεις δεν γίνονται. Το αποφάσισε το αφεντικό, αν θέλεις ασφάλεια θα πρέπει να πληρώσεις και κάτι, ο τζάμπας πέθανε. Και μαζί του πέθαναν κι άλλα πράγματα που μπορεί μια φορά κι έναν καιρό να έδιναν νόημα στη ζωή σου. Κρύψου τώρα κάτω απ’ την κουβέρτα και πάρε φρέσκες μπαταρίες για το φακό. Εντός ολίγων ημερών, ο Κορκονέας θα κυκλοφορεί ελεύθερος…

newpost.gr

Δέκα μέρες αριστείας

 

Άγγελος Τσέκερης

 

Ο Β. Μεϊμαράκης βρίσκεται στο Στρασβούργο. Οι Καραμανλικοί σωπαίνουν, γιατί δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή αντικείμενο για ενδοκυβερνητικές τριβές, αλλά και γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα πολιτικής επάρκειας.
Οι ακροδεξιοί κάνουν ό,τι μπορούν για να... απαρνηθούν τον παλιό τους εαυτό. Ο Άδ. Γεωργιάδης δίνει συγκινητικό αγώνα να κινηθεί σε ανώτερες μορφές πολιτικού πολιτισμού, ενώ ο Μ. Βορίδης είναι απασχολημένος με την προσπάθειά του να πάρει άφεση από την εβραϊκή κοινότητα. (Χωρίς φυσικά να σκεφτεί ότι ο αντισημιτισμός δεν απαιτεί συγγνώμη μόνο από τους Εβραίους, ούτε μόνο από όσους συμφωνούν με την πολιτική του Ισραήλ στο Παλαιστινιακό, αλλά από όλους τους πολιτισμένους ανθρώπους).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Κ. Μητσοτάκης, που αν είχε χάσει στις εκλογές, δεν θα ήταν σήμερα στη θέση του, εδραιώνει με ταχείς ρυθμούς την εξουσία του μέσα στο κόμμα.

Στόχος, η άλωση του Δημοσίου
Αυτός δεν φαίνεται να είναι ο μόνος στόχος του σημερινού πρωθυπουργού. Με εξίσου ταχείς ρυθμούς επιχειρείται και η άλωση του κράτους και του δημόσιου τομέα. Μια προσεκτική ανάγνωση του σχετικού νομοσχεδίου -πίσω από την προπαγανδιστική γραμμή «μικρότερο και ευέλικτο Δημόσιο» που αντηχεί στα ΜΜΕ- αποκαλύπτει το γιουρούσι που γίνεται σε όλες τις επιτελικές θέσεις του Δημοσίου. 

Ένα γιουρούσι που επιτελείται στο όνομα της «αποκομματικοποίησης» και με τη σιγουριά ότι οι ανώτερες βαθμίδες της δημόσιας διοίκησης ελέγχονται πλήρως από τους μηχανισμούς της Ν.Δ. Και επειδή στην αναισχυντία η Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη έχει αποδειχτεί ασυναγώνιστη, υπήρξαν και εκείνες οι διαρροές που πανηγύριζαν για μείωση των μετακλητών ανά υπουργό την ώρα που ο αριθμός τους αυξάνεται θεαματικά.
Θα είναι τεράστιο λάθος να υποτιμηθεί ο Κ. Μητσοτάκης ως προς τις δυνατότητές του σε αυτόν τον τομέα. Όχι μόνο γιατί η μόνη δουλειά που αποδεδειγμένα έχει κάνει είναι υπουργός Δημόσιας Διοίκησης. Αλλά και γιατί είναι ο άνθρωπος που διατηρούσε 51 μετακλητούς στο γραφείο του. Γιατί δεν δίστασε να συμφωνήσει σε μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων με την τρόικα. Και γιατί, φεύγοντας, παρέδωσε μια στρατιά διορισμένων διοικητών με τέτοιες συμβάσεις που ήταν αδύνατον να τους κουνήσουν από τη θέση τους. Μπορεί λοιπόν ο Κ. Μητσοτάκης να έχει ευάλωτη δημόσια εικόνα, αλλά στα ζητήματα αυτά δεν είναι κανένα γατάκι.
Όσο για το ίδιο το νομοσχέδιο, θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση πώς ένα σύνολο τόσο επιθετικών και τόσο αμφιλεγόμενων αλλαγών προωθήθηκε με διαδικασίες κατεπείγοντος και χωρίς να προηγηθεί διαβούλευση. Σε περίπτωση που είχε κινηθεί έτσι η προηγούμενη κυβέρνηση, θα είχε γίνει χαμός. Όσο για την τριήμερη καθυστέρηση, μάλλον με ζητήματα νομιμότητας φαίνεται ότι συνδέεται παρά με τυπική ανικανότητα.
Ο ίδιος ο Γ. Γεραπετρίτης, πάντως, απέδωσε το πρόβλημα στη «γραφειοκρατία» διευκρινίζοντας ότι εννοεί το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Ο προφανής υπαινιγμός του υπουργού Επικρατείας είναι ότι ο έλεγχος της σκοπιμότητας των δαπανών είναι απλώς μια χρονοβόρα και μάλλον περιττή διαδικασία. Είναι και αυτό μία ένδειξη.

Η “γαργάρα” του Ελληνικού

Δεν φάνηκε για όλα αυτή η κυβέρνηση τόσο έτοιμη όσο υποστήριζε. Το ξεμπλοκάρισμα της επένδυσης του Ελληνικού έγινε ταχύτατα... γαργάρα. Ούτε η βούληση του Κ. Μητσοτάκη να εξυπηρετήσει πέρα για πέρα τον όμιλο Λάτση, ούτε η τοποθέτηση τεχνικού συμβούλου της Lamda στη θέση του αρμόδιου υφυπουργού και της Λ. Μενδώνη στο υπουργείο Πολιτισμού αρκούν για να υλοποιηθεί το σχέδιο που έχουν συνομολογήσει. Αποδεικνύεται έτσι ότι οι καθυστερήσεις που παρατηρήθηκαν μέχρι σήμερα δεν οφείλονται στην αντι-επενδυτική ιδεοληψία των μαδούρων, αλλά στη μέριμνά τους για τη νομιμότητα και την κατοχύρωση του δημόσιου συμφέροντος.
Έτσι, κάθε μεθόδευση που απλοποιεί τα πράγματα υπέρ του Λάτση αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να καταπέσει στο Συμβούλιο Επικρατείας. Για αυτό, από τις επιδείξεις καουμπόικης αποφασιστικότητας «θα σηκώσω τα μανίκια και θα περάσω τις Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις σε μία μέρα», η κυβέρνηση το έχει γυρίσει τώρα στον... Εδεσσαϊκό: «Στόχος είναι το έργο να έχει ξεκινήσει μέσα στο 2019, γιατί από την ώρα που θα έχουν εκδοθεί οι Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις απαιτούνται δύο με τρεις μήνες προκειμένου να έχει λυθεί το ζήτημα και να υπάρχουν τα πρώτα απτά βήματα εφόσον έχει λυθεί και το θέμα του καζίνο...».
Ας σημειωθεί εδώ και η εμφανής αλλαγή στάσης του Άδ. Γεωργιάδη από την ώρα που ανέλαβε το υπουργείο Ανάπτυξης. Και συγκεκριμένα η δήλωση ότι το υπάρχον σχέδιο θα χρησιμοποιηθεί ως βάση και η αναγνώριση ότι από τους προηγούμενους έχει καταβληθεί μια πολύ μεγάλη προσπάθεια να γίνει το Ελληνικό. Θα πρέπει λοιπόν να διερευνηθεί πού έχουν πάει οι προεκλογικές κατάρες και για ποιον ακριβώς λόγο.

Με τα vouchers των άλλων
Η αλήθεια είναι ότι σε άλλα θέματα αποδείχτηκαν πολύ πιο έτοιμοι. Ήταν έτοιμοι να ξηλώσουν τον ΣΔΟΕ ακριβώς στη μέση της τουριστικής σεζόν, στέλνοντας μήνυμα ασυδοσίας στον εστιάτορα του Καστελόριζου. Ήταν έτοιμοι να υποβαθμίσουν την Επιθεώρηση Εργασίας, όπως ζήτησε ο ξενοδόχος της Κω.
Και, κυρίως, ήταν πανέτοιμοι να υλοποιήσουν τη δέσμευσή τους για 150.000 παιδάκια στους παιδικούς σταθμούς, αφού το σχέδιο το είχε ετοιμάσει και τους το παρέδωσε η κυβέρνηση των μαδούρων.
Ο Γ. Βρούτσης, μάλιστα, έδωσε και θερμά συγχαρητήρια στον εαυτό του για τη σωστή δουλειά που έγινε δεδομένης της πίεσης χρόνου. Αναδεικνύοντας έτσι και το επίπεδο πολιτικού ήθους που τον διακρίνει.

Μείωσαν τον ΕΝΦΙΑ στον εαυτό τους
Ήταν επίσης έτοιμοι να εγκαταλείψουν τη στρατηγική των μαδούρων για τη μείωση των πλεονασμάτων, και να αντικαταστήσουν τη σχετική διαπραγμάτευση με διαβεβαιώσεις για μια ακατάβλητη «μεταρρυθμιστική δύναμη» που θα επιδείξουν για να πιάσουν τους δανειστές στο φιλότιμο. Και αποδείχτηκαν πανέτοιμοι να μειώσουν τον ΕΝΦΙΑ στις μεγάλες ιδιοκτησίες -ανάμεσα στις οποίες είναι φυσικά και οι δικές τους- χωρίς να λένε τι ακριβώς θα συμβεί με το αφορολόγητο, όταν η επίπτωση από τις φοροαπαλλαγές και την κατάργηση των ελέγχων θα αρχίσει να φαίνεται στα δημόσια έσοδα.

Ο Σταϊκούρας ελπίζει προς το παρόν να σκαπουλάρει την απαίτηση του Ρέγκλινγκ για «διεύρυνση της φορολογικής βάσης», εκμεταλλευόμενος την πολύ καλή κατάσταση των δημόσιων οικονομικών, που παρέδωσε η «χειρότερη κυβέρνηση του τόπου». Αλλά Κυριακή κοντή γιορτή...
Και, τέλος, ήταν έτοιμοι να πάρουν πίσω τις μειώσεις της ΔΕΗ που είχε υποσχεθεί ο Τσίπρας. Και να ανακοινώσουν την ιδιωτικοποίηση των δικτύων, στερώντας από τη ΔΕΗ έσοδα 350 εκατ. ευρώ προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων. Και παραχωρώντας ένα φυσικό μονοπώλιο σε έναν ιδιώτη, ο οποίος, απουσία κάθε ανταγωνισμού, θα αρχίσει να ανεβάζει τις τιμές κατά το δοκούν.
Αυτά από τις πρώτες δέκα μέρες αριστείας...

www.avgi.gr

Όχι άλλο Κατερίνα Γώγου

Francesco Tabusso «Κορίτσι από το Camparnaldo»

Σοφία Ζήση *

 

Η Κατερίνα Γώγου, ποιήτρια-σύμβολο της εγχώριας ελευθεριακής κουλτούρας, της καταγραφής των αδιεξόδων του αστικού υποκειμένου και των ματαιωμένων πολιτικών οραμάτων, φαίνεται να στοιχειώνει ακόμα πολλούς από τους ποιητές (ή όσους προβάλλονται ως ποιητές) της νεότερης γενιάς. Διαβάζοντας κανείς τις στιχουργικές προσπάθειες πολλών ανθρώπων της γενιάς των σημερινών σαραντάρηδων, γίνεται σαφές πως η Γώγου αποτελεί βασική τους επιρροή, υφολογικά, θεματολογικά και γλωσσικά. Η επιλογή «αιχμηρών» ή «προκλητικών» θεμάτων και λεξιλογίου είναι ένα από τα σταθερά χαρακτηριστικά των νεότερων, και φαίνεται αυτά τα χαρακτηριστικά να είναι συχνά το ζητούμενο, χωρίς να γίνεται τις περισσότερες φορές πειστικό ότι πηγάζουν από μια αυθεντική εσωτερική ανάγκη. Κάτι τέτοιο συμβαίνει για παράδειγμα στο ποίημα Με τον τρόπο του Γ.Σ.  του Γιάννη Στίγκα όπου – αν εξαιρέσουμε την παραπομπή που κάνει στο ομότιτλο ποίημα του Σεφέρη – τα συνωμοτικά  «ψιτ μεγάλε» και «δεν θα σ’ το κάνω πιο λιανά», μπορεί να πει κανείς πως παραπέμπουν στο «το νου σου, ε» της Γώγου. Παρατηρείται δηλαδή μια υφολογική συνάφεια που φαίνεται να αποτελεί περισσότερο αναμόχλευση του πρωτοτύπου παρά δημιουργική συνομιλία με αυτό. Σε κάθε περίπτωση, η επιρροή του συγκεκριμένου ύφους στους νεότερους φαίνεται να υπερτερεί έναντι άλλων επιρροών που θα συζητηθούν παρακάτω.

Είναι επίσης φανερό πως πολλές από τις νεότερες ποιήτριες, όχι μόνο διαβάζουν, θαυμάζουν, και επηρεάζονται άμεσα από την Γώγου, αλλά και πως, συνειδητά ή μη, σε κάποιες περιπτώσεις εσωτερικεύουν ένα στυλ Κατερίνας Γώγου όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο προβάλλονται. Το στυλ που υιοθετούν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αυτό της «καταραμένης», «σκοτεινής» φυσιογνωμίας, που δεν μπορεί παρά να γράφει «βλάσφημους» στίχους, και που για να γράφει με αυτόν τον υποτιθέμενα ακραίο τρόπο, δεν μπορεί παρά να διάγει κι έναν ανάλογο ακραίο βίο, σε πρακτικό ή συναισθηματικό επίπεδο, κατά το πρότυπο της Γώγου ή άλλων ξένων «καταραμένων» ποιητών. Για την διατήρηση αυτού του προφίλ χρησιμοποιείται συχνά λεξιλόγιο που υποτίθεται πως είναι απαλλαγμένο από θέματα και λέξεις ταμπού – μπορούν να αναφερθούν σε οτιδήποτε, από τον «αυνανισμό» ως τα «τσιγαριλίκια», και από τις «γκόμενες» μέχρι τους «βιασμούς» -, φιλοδοξώντας συνολικά να δώσουν την εντύπωση του ατρόμητου χειριστή της γλώσσας και του εκφραστή μιας «αντισυμβατικής» ποιητικότητας. Γίνεται ωστόσο φανερό πως κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται, αφού τίποτα στις μέρες μας δεν μπορεί να θεωρηθεί πως είναι «σοκαριστικό» στην τέχνη γενικότερα, και ούτε στην πραγματικότητα οφείλει να είναι, αφού το ζητούμενο στην ποίηση παραμένει αυτό που ήταν πάντα σε όλες τις εποχές, δηλαδή ο μεστός λυρισμός και η αφηγηματική δύναμη μέσα από την απλότητα.

Διαβάζοντας λοιπόν τους νεότερους Έλληνες ποιητές, έχει κανείς την εντύπωση ότι οι ίδιοι θεωρούν πως ζουν ακόμα σε μια παρατεταμένη εποχή «αμφισβήτησης», καθώς και ότι η ποίηση στην Ελλάδα ξεκίνησε από την δεκαετία του 1930, ή ακόμα από το 1970 και μετά, και πως δεν υπήρξαν ποτέ ποιητές όπως ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Σικελιανός, ο Μαβίλης, ο Ουράνης, ή η δημοτική ποίηση. Ακόμα και αν οι νεότεροι έχουν διαβάσει κάποιους από τους προαναφερθέντες, ή αν θεωρούν πως τους κατέχουν και έχουν επηρεαστεί από αυτούς, αυτό δεν γίνεται φανερό στα γραπτά τους. Αυτό που αντίθετα κραυγάζει μέσα από αυτά, εκτός από την Κατερίνα Γώγου, είναι υπερρεαλιστές ποιητές, ποιητές της γενιάς του 30,  αριστεροί «ποιητές της ήττας», και της μεταπολεμικής γενιάς (Εμπειρίκος, Εγγονόπουλος, Αναγνωστάκης, Ρίτσος, Ελύτης, Σεφέρης, Βαλαωρίτης, Ρουκ κ.α.), και διάφοροι ποιητές της γενιάς του 70 ή «γενιάς της αμφισβήτησης» (Βαρβέρης, Πρατικάκης, Τραϊανός κ.α.). Οι ξένοι ποιητές είναι η άλλη βασική επιρροή, με έμφαση σε αυτούς που θεωρούνται «καταραμένοι» (Ρεμπώ, Μπουκόφκσι, Μπάροουζ, Γκίνσμπεργκ κ.α.) και που παραμένουν γοητευτικοί για πολλούς νεότερους. Μάλιστα το ποίημα Howl (Ουρλιαχτό) του Γκίνσμπεργκ αποτέλεσε πρότυπο για την συγγραφή σύγχρονού μας στιχουργήματος του Γιώργου Πρεβεδουράκη, που επιχειρεί, μάλλον ανεπιτυχώς, να παρουσιάσει ένα ανεστραμμένο, σύγχρονο ελληνικό Ουρλιαχτό: «Είδα τις καλύτερες γενιές του μυαλού μου διαλυμένες από την φαιδρότερη λογική» κατά το «Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα απ’ την τρέλα» του Γκίνσμπεργκ. Η προτίμηση στα προαναφερθέντα αναγνώσματα και ο εξοβελισμός άλλων αναγνωσμάτων, μπορεί να θεωρηθεί ως αποτέλεσμα της εμμονής στην νεολαιίστικη κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών, και είναι ίσως ένας από τους λόγους, αν όχι ο βασικός λόγος, που η ποιητική παραγωγή στην Ελλάδα από πολλούς νεότερους τα τελευταία χρόνια είναι περιορισμένη θεματικά και γλωσσικά, δεν παρουσιάζει πηγαίο λυρισμό, και προσπαθεί να στηριχτεί περισσότερο στην αποδόμηση του λόγου παρά στην συγκροτημένη και ευρηματική χρήση αυτού. 

Μια πρόταση για αλλαγή κατεύθυνσης είναι η πρόσληψη διαφορετικών ποιητικών ερεθισμάτων, με αντιστροφή της έμφασης όσον αφορά τα αναγνώσματα: Lord Byron αντί για Γκίνσμπεργκ, Σολωμός αντί για Ελύτη, Μαρία Πολυδούρη αντί για Κατερίνα Γώγου. Αυτό δεν σημαίνει πως η προτίμηση των πρώτων καθιστά τους δεύτερους παραδείγματα προς αποφυγή, ή πως η ποιητική φωνή των δεύτερων είναι ανάξια προσοχής. Δεν επιχειρείται εδώ μια υποβάθμιση των εν λόγω ποιητών ως τέτοιων, αλλά μάλλον μια «αποκαθήλωσή» τους από την σύγχρονη συλλογική συνείδηση ως «αρχιερέων» της τρέχουσας ποιητικής κουλτούρας. Και πάνω από όλα αξίζει να προσπαθήσουμε να ασκηθούμε στην μετριοφροσύνη, την αυτοκριτική, και την συναίσθηση όσον αφορά το τι συνιστά πραγματικά σημαντική και πηγαία ποίηση και τι όχι. Φαίνεται να έχει χαθεί το μέτρο όταν αδιάφορα στιχουργήματα (όπως το συνημμένο, του Γιώργου Αλισάνογλου) μπορούν να συνεχίσουν να θεωρούνται πως συνιστούν ποιήματα. Είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρο πως κάτι τέτοιο γίνεται αποδεκτό σχεδόν αποκλειστικά εντός του φιλικού και κοινωνικού κύκλου του εκάστοτε “ποιητή».

Αν πάλι νιώθουμε πως χρειαζόμαστε ένα αυθεντικό εγχώριο «γκόθικ» για να ικανοποιήσει τα «σκοτεινά» μας ένστικτα, η ελληνική παράδοση, με την λιτή και προσεγμένη στιχουργική της, μπορεί να μας το προσφέρει:

 

Από το μυριανάθεμα και τη βαριά κατάρα,
η γης αναταράχτηκε κι ο Κωσταντής εβγήκε.
Κάνει το σύγνεφο άλογο και τ’ άστρο χαλινάρι,
και το φεγγάρι συντροφιά και πάει να της τη φέρει.

(Του νεκρού αδελφού, Δημοτικό)

 

Και παρακάτω ένα παράδειγμα για το πώς στοιχεία παροδοσιακής ή δημοτικής ποίησης μπορούν να μετουσιωθούν σε σύγχρονη ποίηση: [απόσπασμα] 

 

Όσα σε περιγράφουν θέλω να τα ξέρω όλα
ποια μέρα ήτανε του εξήντα τρία, που από το τίποτα βγήκες μωρό
ποιος να σε μεγαλώσει είχε την ιδέα, σε ποια αδέρφια σε παράδωσε αδερφό
πώς του παππού η αρρυθμία έσβησε τ’ όνομα που θα σου δίναν
και από Νίκο, που προτιμούσαν, σ’ είπανε Λάζαρο
– να τον εγκαταλείψουνε εφόσον πέθαινε δεν το μπορούσαν –
πώς απ’ αθώο παιδί κι αδέξιο, έμαθες πώς να καμώνεσαι τον αυστηρό
πώς την ελέγανε την Κατερίνα που σου είπε πρώτη φορά πως είσαι ωραίος
πώς βρέθηκε στο κοίταγμά σου η ξιπασιά ν’ ανακατεύεται με του θαυμασμού το δέος
γιατί άφησες τόσες γυναίκες που σε θέλαν και πήρες το κορίτσι του ταύρου 
σε ποια πληγή σου βαλε αλάτι, για να σ’ ανακουφίσει με αρώματα και γιατρικά κατόπιν
γιατί αυτή κι όχι μια άλλη εν’ ολίγοις
ή μη δεν ήτανε αυτή μονάχα, αλλά και άλλη, κιάλλη, κι άλλη
όπως με την Λουλού στη Σαλονίκη, που έχει βγει σπερμολογία
πως του έρωτα το γαϊτανάκι δεν ήταν πρόβα, αλλά το κλώθατε στ’ αλήθεια
και πάνω εκεί στο γύρω γύρω 
σε έπεισε πως είναι αντάξια του έρωτά σου του ψηλομύτη
και σε μικρόφωνο σταθήκατε, το δίπλα δίπλα ηχογραφώντας
κι όταν σου είπε ότι τα λες, φούσκωσες από περηφάνια και κόκκινος εχρωματίσθεις  
κι ότι τα λέει της αποκρίθεις, κι εκείνο το βράδυ πλάι της κοιμήθεις. 

* Η Σοφία Ζήση γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1981 και ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και Δημιουργική γραφή (Roehampton University, Birkbeck College). Έχει συμμετάσχει στην Μπιενάλε BJCEM (2005) διαβάζοντας ποιήματα της, ενώ έχει διακριθεί σε διάφορους διαγωνισμούς ποίησης. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε διαφορα οnline περιοδικά. Στο θεατρο έχουν παρουσιαστεί έργα της στο London Student Drama Festival (2017, σκην. Goldsmiths Drama Society), Θέατρο 104 (2017-19, σκην. Blue Blonde), Θέατρο Faust και Θέατρο 104 σε συνεργασία με την ομάδα The Young Quill.

www.respublica.gr

 

ΥΓ του blog: ...το να σου αρέσει το ένα ή το άλλο θέμα, πράγμα, άνθρωπος ή ποίημα είναι προσωπική αντίληψη κι αισθητική.....το να απορείς γιατί αυτό που εσένα δεν αρέσει βρίσκει μιμητές είναι πάλι προσωπική θεώρηση.....το να προτείνεις να ανατραπεί η υπάρχουσα τάση (πως άραγε; διοικητικά;) σημαίνει πως δεν μπορείς να αντιληφθείς τον μαγνητισμό που προκαλεί σε κόσμο και μιμητές η δύναμη της ποίησης αυτών που εσύ απορρίπτεις έστω  κι ευγενικά...όπως και το αντίστροφο βέβαια.....το ποίημα όπως και κάθε δημιούργημα τέχνης ανήκει στον δημιουργό του αλλά το  δέχεται, το αξιολογεί και το κατηγοριοποιεί ο αποδέκτης αναγνώστης....

Σοσιαλισμός; Ποιος και με ποιους;...

Τάσος Παππάς

Ξεκίνησε κατακαλόκαιρο η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ για την ανασύνταξη του κόμματος, την ποιότητα της αντιπολίτευσης, τη στρατηγική στόχευση, τις κοινωνικές αναφορές και τις... πολιτικές συμμαχίες. Δεν θα είναι εύκολη συζήτηση γιατί αναγκαστικά θα πλαισιωθεί από την κριτική για τις δύο εκλογικές ήττες και την αυτοκριτική της ηγεσίας.

Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της έχει πλούσια παράδοση στο αυτομαστίγωμα, στη λαθολογία, στην κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων, στην παραλυτική εσωστρέφεια και στις διασπάσεις. Φαίνεται όμως ότι στην παρούσα φάση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα. Και γιατί πήρε ένα ανέλπιστα υψηλό ποσοστό που του δίνει τη δυνατότητα να ηγεμονεύσει στην περιοχή της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης και γιατί διαθέτει χαρισματικό αρχηγό τον οποίο κανένας τούτη τη στιγμή δεν έχει την πρόθεση (ούτε όμως και τη δύναμη) να αμφισβητήσει. Οπότε αλλού θα επικεντρωθεί η εσωκομματική συζήτηση.

Στο κείμενο της πολιτικής απόφασης που εκδόθηκε μετά τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής υπάρχουν δύο σημεία που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Το ένα αφορά το κόμμα, το άλλο αφορά τον στόχο. Σχετικά με το κόμμα σημειώνεται το εξής: «Θέλουμε ένα κόμμα που θα εκφράζει τη νέα μεγάλη, δημοκρατική, προοδευτική και αριστερή παράταξη της χώρας μας και στο οποίο θα χωρούν όλοι: αριστεροί ριζοσπάστες, αριστεροί σοσιαλιστές, δημοκράτες κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες, οικολόγοι πράσινοι, αλλά και πολίτες προερχόμενοι από το δημοκρατικό Κέντρο». Πολύ ευρύχωρο σχήμα, εξαιρετικά πλατύ μέτωπο. Για να το πούμε λίγο πιο χαλαρά, «όλοι οι καλοί χωράνε». Δεν πρόκειται βεβαίως για πρωτότυπη σύλληψη. Κάπως έτσι είναι τα πολυσυλλεκτικά κόμματα εξουσίας.

Η περιγραφή θυμίζει το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70. Τα γενέθλια κείμενά του είχαν έντονο ριζοσπαστικό χρώμα, ωστόσο το νεφελώδες ιδεολογικό πλαίσιο επέτρεπε σχεδόν στους πάντες να ανακαλύψουν αυτό που ήθελαν για να ενταχθούν στο κίνημα. Ο φανατικά αντιαμερικανός «κράταγε» από τις διακηρύξεις την ανειρήνευτη αντίθεση με τις ΗΠΑ, με το ΝΑΤΟ και με τα ξένα συμφέροντα, που λυμαίνονταν τον τόπο. Ο αντιδεξιός κεντρώος αναδείκνυε την οξύτατη ρητορική κατά του κράτους της Δεξιάς και του κατεστημένου. Ο ανέστιος λενινιστής αναγνώριζε τον εαυτό του στις υποσχέσεις για κοινωνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και για ευρύτατες κρατικοποιήσεις.
Ο τροτσκιστής έβλεπε στο ΠΑΣΟΚ τον εύπλαστο μαζικό χώρο, τον οποίο πίστευε πως με τις κατάλληλες πολιτικές παρεμβάσεις θα κατάφερνε να καθοδηγήσει. Ο οπαδός της αντιολοκληρωτικής Αριστεράς βολευόταν με τις γενναίες δόσεις αυτοδιαχείρισης και αυτο-οργάνωσης και με την καταστατική δέσμευση ότι η δημοκρατική μέθοδος θα χαρακτήριζε τη λειτουργία του κινήματος. Ο φιλελεύθερος αστός διάλεγε τις εξαγγελίες για ισοπολιτεία, αξιοκρατία, διαφάνεια. Ακόμη και ο οπαδός ελευθεριακών απόψεων θα μπορούσε με λίγη προσπάθεια να εντοπίσει το κίνητρο για να ενταχθεί.
Η ιδεολογική πολυχρωμία και ο πολιτικός πλουραλισμός είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη και την εδραίωση ενός κινήματος αμφισβήτησης. Δίνουν μάλιστα εκλογικές νίκες. Ωστόσο καραδοκούν δύο κίνδυνοι: είτε να μετεξελιχθεί αργά αλλά σταθερά σε κόμμα-χυλός (το ΠΑΣΟΚ μετά το 1981) είτε σε κόμμα-άθροισμα φραξιών (ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από τη διάσπαση του 2015). Για να μη συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο, απαιτείται να υπάρχει μια δεσπόζουσα αντίληψη γύρω από την οποία θα αναπτύσσονται -άλλοτε συμπληρωματικά, άλλοτε επικουρικά και ενίοτε ανταγωνιστικά-οι άλλες απόψεις.
Η συνύπαρξη δεν θα είναι πάντοτε ειρηνική, αλλά αν το εσωκομματικό παιχνίδι διεξάγεται με καθαρούς όρους και ανοιχτά χαρτιά, χωρίς δηλαδή αχρείαστα διοικητικά μέτρα και βοναπαρτιστικές πρακτικές, μπορεί να προκύπτουν και δημιουργικές συνθέσεις. Κόμμα-μαζικός χώρος με χαλαρές σχέσεις, χωρίς ισχυρά σημεία αναφοράς, δεν αντέχει στον χρόνο. Με τις πρώτες δυσκολίες θα αναπτυχθούν φυγόκεντρες τάσεις και θα απειληθεί η συνοχή του. Η απάντηση που δόθηκε στο παρελθόν σε ανάλογες περιπτώσεις ήταν η ενίσχυση του ρόλου του αρχηγού. Μοντέλο που δεν ταιριάζει στην Αριστερά.
Και ερχόμαστε στο δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο της πολιτικής απόφασης της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Επισημαίνεται ότι η επιδίωξη είναι «ένα κόμμα με ισχυρή ταυτότητα και στόχο τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία». Αν δεν έχουμε να κάνουμε με μια γενικού τύπου διακήρυξη περί σοσιαλισμού -υπάρχει, βλέπετε, αυτή η βαριά κληρονομιά για την οποία ερίζουν πολλοί-, τότε χρειάζονται ορισμένες βασικές διευκρινίσεις. Τι είδους σοσιαλισμός είναι αυτός που μπορεί να χωρέσει όλους τους παραπάνω που, όπως λέει η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, είναι καλοδεχούμενοι με τις ιδεολογικές αποσκευές τους και τις πολιτικές προτιμήσεις τους;
Αφού θα είναι σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία (πλεονασμός μεν, απαραίτητος δε για ιστορικούς λόγους), αποκλείονται οι οπαδοί του υπαρκτού «σοσιαλισμού» («στρατοπεδικός κομμουνισμός» κατά τον Κώστα Παπαϊωάννου). Αυτοί άλλωστε δεν πρόκειται να προσέλθουν όσες προσκλήσεις κι αν λάβουν, γιατί θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ ρεφορμιστικό κόμμα στην υπηρεσία του συστήματος και πιο επικίνδυνο από τα αστικά κόμματα επειδή συνειδητά εξαπατά τους εργαζόμενους.
Τι γίνεται όμως με αυτούς που προέρχονται από το δημοκρατικό Κέντρο; Τι γίνεται με τους σοσιαλδημοκράτες; Πόσο κοντά είναι οι απόψεις τους περί εξημέρωσης και εξανθρωπισμού του καπιταλισμού με τις απόψεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η οποία επιμένει ότι ένας άλλος κόσμος -μη καπιταλιστικός- είναι εφικτός;
Ενδεχομένως κάποιες απαντήσεις να δοθούν κατά τη διάρκεια του προσυνεδριακού διαλόγου, αλλά και εντός του συνεδρίου. Αναμένουμε...

www.efsyn.gr

Το μυθιστόρημα της μεγάλης κυβίστησης. Κατάρρευση ή γολγοθάς;

Από Σταύρος Λυγερός

 Παρότι μετά την προκήρυξη δημοψηφίσματος (Ιούνιος 2015) το "όχι" δέχθηκε πανταχόθεν πυρά και δεν πρόσφερε φερέγγυα πολιτική προοπτική, σάρωσε. Ο κύριος λόγος είναι ότι εξέφρασε την υπαρξιακή ανάγκη της πλειοψηφίας των Ελλήνων να αντιδράσουν στον... στραγγαλισμό της χώρας και να μην υπογράψουν με την ψήφο τους την εκβιαστική υπαγωγή της ελληνικής κοινωνίας σε μία πρόσθετη εξοντωτική λιτότητα.
Κατά τα άλλα, όσοι απείχαν από τον γκρεμό κατά κανόνα τότε ψήφισαν "ναι", φοβούμενοι το ενδεχόμενο πρόκλησης χάους. Αντιθέτως, τα τμήματα του πληθυσμού που είχαν πέσει στον γκρεμό ή ήταν κοντά στο χείλος του ψήφισαν τότε κατά κανόνα "όχι". Το 61,3% που ψήφισε "όχι" έστειλε ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα. Υπογράμμισε κατά αναμφισβήτητο τρόπο ότι οι Έλληνες δεν ήθελαν εξοντωτική λιτότητα και εν μέρει ευαισθητοποίησε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
Η σαρωτική νίκη του "όχι", όμως, δεν άλλαξε τον συσχετισμό δυνάμεων. Δεδομένου ότι τη στρόφιγγα της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών την έλεγχε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι του ευρωιερατείου είχαν τη δυνατότητα να προκαλέσουν έμφραγμα στην ελληνική οικονομία και το έπραξαν. Από εγγυητής των ελληνικών τραπεζών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχε μετατραπεί σε εργαλείο στραγγαλισμού τους και κατ’ επέκτασιν στραγγαλισμού της ελληνικής οικονομίας.
Αυτό πρακτικά σήμαινε πως τα αφεντικά της Ευρωζώνης είχαν τη δυνατότητα να στρέψουν (αργά ή γρήγορα) τους απεγνωσμένους πολίτες εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης και κατ’ αυτό τον τρόπο να προκαλέσουν την αποσταθεροποίηση και ανατροπή της. Το γεγονός, μάλιστα, πως σύσσωμες οι εγχώριες άρχουσες ελίτ και μία μεγάλη μερίδα των Ελλήνων ήταν ιδεολογικοπολιτικά στη γραμμή "πάση θυσία ευρώ" διευκόλυνε πολύ την επιτυχή διεκπεραίωση του μεταμοντέρνου εκείνου πραξικοπήματος που είχε πραγματοποιηθεί όχι με τανκς, αλλά με ΑΤΜ χωρίς ευρώ.

Με το πιστόλι στον κρόταφο
Τα γεγονότα εκείνης της εποχής είχαν καταστήσει εξόφθαλμο πως στην Ευρωζώνη η θεμελιώδης έννοια της λαϊκής κυριαρχίας έχει σε πολύ μεγάλο βαθμό ακυρωθεί. Ο τρόπος που αντιμετωπίσθηκε η Ελλάδα και ειδικότερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνιστούσε κατάφωρη παραβίαση του πνεύματος των ιδρυτικών συνθηκών. Συνιστούσε και μία αρνητική κληρονομιά για τον τρόπο που οι ευρωπαϊκοί λαοί, αλλά και οι υπόλοιποι λαοί αντιλαμβάνονται την ΕΕ και το ευρώ.

Μ’ αυτή την έννοια, η ταπεινωτική συμφωνία που επέβαλε το ευρωιερατείο στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό συνιστούσε κατά μία έννοια πύρρειο νίκη στο μεσοπρόθεσμο πολιτικό επίπεδο. Το γεγονός ότι στη συνέχεια η κυβέρνηση Τσίπρα και ο ΣΥΡΙΖΑ εγκολπώθηκαν το 3ο Μνημόνιο και το εφάρμοσαν χωρίς παρεκκλίσεις, επέτρεψε στο ευρωιερατείο να παρακάμψει τις πολιτικές παρενέργειες από την νεο-αποικιακή συμπεριφορά του έναντι μίας χώρας-μέλους.

Με το πιστόλι στον κρόταφο, λοιπόν, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να συνυπογράψει την καταδίκη της σ’ ένα αργό οικονομικό βασανιστήριο. Από την άλλη πλευρά, όμως, η εκβιαστική ωμότητα των Μέρκελ-Σόιμπλε προκάλεσε αντιδράσεις σ’ όλη σχεδόν τη Γηραιά Ήπειρο κι όχι μόνο. Η δημόσια εικόνα της Γερμανίας έχει από τότε υποστεί ανήκεστο βλάβη, γεγονός που αναπόφευκτα της προκαλεί πολιτικό κόστος και δυσκολεύει την προσπάθειά της να εδραιώσει τον ηγεμονικό ρόλο της στην Ευρώπη.

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ
Από την άλλη πλευρά, βαρύ ήταν το πολιτικό κόστος που πληρώνει ο Τσίπρας. Το ρήγμα που αμέσως είχε προκληθεί στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ ήταν βαθύ και γρήγορα μετεξελίχθηκε σε διάσπαση. Η στάση των διαφωνούντων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ δεν εμπόδισε την ψήφιση του 3ου Μνημονίου από τη Βουλή, επειδή τρία κόμματα της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι) το υπερψήφισαν. Δημιούργησε, όμως, μία αντιφατική πραγματικότητα, η οποία δεν μπορούσε να κρατήσει πολύ.

Το 3ο Μνημόνιο έβγαλε με δύναμη στην επιφάνεια την υφέρπουσα εσωκομματική αντίθεση που σοβούσε από καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο οι διαπραγματεύσεις δεν οδηγούσαν σε αποτέλεσμα, η εν λόγω αντίθεση μπορούσε να επικαλύπτεται. Από τη στιγμή, όμως, που ο Τσίπρας αποδέχθηκε με βαριά καρδιά τις απαιτήσεις των δανειστών για να αποτρέψει την έξοδο από την Ευρωζώνη, η αντίθεση αυτή εκδηλώθηκε με ορμή.
Το σαρωτικό "όχι" στο δημοψήφισμα είχε ερμηνευθεί από την εσωκομματική αριστερή αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτική αφετηρία για να διεκδικήσει η Αθήνα μία συμφωνία χωρίς επώδυνα μέτρα λιτότητας. Επειδή, βεβαίως, είχαν επίγνωση πως οι δανειστές ούτε καν θα συζητούσαν σ’ αυτή τη βάση, εκτιμούσαν πως υποχρεωτικά ο πρωθυπουργός θα προσανατολιζόταν σε κινήσεις, οι οποίες με τη σειρά τους θα άνοιγαν τον δρόμο για την έξοδο από την Ευρωζώνη.
Ο Τσίπρας, όμως, είχε αποκλείσει την επιλογή της ρήξης και του Grexit. Για να διευκολύνει, μάλιστα, την επίτευξη συμφωνίας μετά το ηχηρό "όχι" είχε απομακρύνει και τυπικά τον Γιάνη Βαρουφάκη από το υπουργείο Οικονομικών. Είχε ζητήσει, μάλιστα, από το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών να συμφωνήσει σε μία ανακοίνωση, η οποία να αποτύπωνε την εθνική θέση. Με αυτά είχε πάει στις Βρυξέλλες.

Πολιτικός κόλαφος
Το ηχηρό "όχι" στο δημοψήφισμα ήταν πολιτικός κόλαφος όχι μόνο για τις εγχώριες άρχουσες ελίτ και για το παλαιό πολιτικό κατεστημένο, αλλά και για το σύνολο σχεδόν των Ευρωπαίων ιθυνόντων, οι οποίοι επίσης είχαν ασκήσει ρητορικούς εκβιασμούς για να πριμοδοτήσουν το "ναι". Μη θέλοντας, βεβαίως, να δείξει ότι υπό το βάρος του ελληνικού δημοψηφίσματος αλλάζει στάση, το ευρωιερατείο δρομολόγησε μία τελική διαδικασία με σκοπό ή την επίτευξη συμφωνίας, ή τη μεθόδευση του Grexit.

Ήταν αλήθεια ή μπλόφα; Ούτε σήμερα μπορεί να δοθεί κατηγορηματική απάντηση, παρότι έχουν μιλήσει κάποιοι από τους πρωταγωνιστές εκείνου του πολιτικού παίγνιου. Ο Τσίπρας, πάντως, είχε τότε θεωρήσει πως δεν είχε άλλα περιθώρια διαπραγμάτευσης. Γι’ αυτό και αποδέχθηκε τον δρόμο που του άνοιξε ο Ολάντ σ' εκείνο την πολύωρη δραματική σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Αναμφίβολα είχε ξενίσει το γεγονός πως η κυβέρνηση Τσίπρα είχε αποδεχθεί ένα δημοσιονομικό πακέτο, το οποίο σε ορισμένα θέματα ήταν βαρύτερο από την πρόταση Γιούνκερ, την οποία είχε απορρίψει με 61,3% ο ελληνικός λαός. Όπως επίσης ξένισε το γεγονός ότι άρχισε να προβάλει τα θετικά του 3ου Μνημονίου, επαναλαμβάνοντας κατά εντυπωσιακό τρόπο την επιχειρηματολογία των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Το μόνο βάσιμο επιχείρημα του πρωθυπουργού ήταν ότι επιδίωξε δίπλα σ’ αυτό το πακέτο να υπάρχει μία δέσμευση του ευρωιερατείου για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Το ζήτημα της αναδιάρθρωσης είχε πράγματι ανοίξει, αλλά όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, η ελάφρυνση που αποφάσισαν αργότερα οι εταίροι-δανειστές ήταν απελπιστικά κατώτερη των περιστάσεων. Αλλά και γι’ αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, έστω κι αν αυτό δεν ομολογείται.

Η αναδιάρθρωση του χρέους
Την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν την έθετε στο τραπέζι μόνο το ΔΝΤ. Την έθεταν και η Ουάσιγκτον και κάποια μέλη του ευρωιερατείου. Το είχαν καταδείξει οι τότε σχετικές δηλώσεις και η τότε συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο για την Ελλάδα. Ακόμα και ο Σόιμπλε είχε υποχρεωθεί να ομολογήσει ότι το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο, αφήνοντας ανοικτή την προοπτική της αναδιάρθρωσης με τη μορφή της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής και της μείωσης των επιτοκίων.
Η εξέλιξη εκείνη είχε δώσει ένα επιχείρημα στον Τσίπρα για να πουλήσει πολιτικά στην ελληνική κοινωνία το 3ο Μνημόνιο. Ο κύριος λόγος, όμως, που ο τότε πρωθυπουργός εξασφάλισε συναίνεση όχι μόνο στη Βουλή, αλλά και στην κοινωνία, ήταν η διάχυτη πεποίθηση πως η οικονομία είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού και πως χωρίς συμφωνία θα κατέρρεε.
Ο Τσίπρας δεν είχε πολύ άδικο που ερμήνευσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ως απόρριψη των εκβιαστικών πιέσεων και όχι ως παρότρυνση για ρήξη. Τουλάχιστον εκείνη τη χρονική στιγμή στην ελληνική κοινωνία κυριαρχούσε η επιθυμία για συμφωνία. Έστω και με ένα νέο επώδυνο Μνημόνιο, η πλειονότητα των Ελλήνων έθετε ως πρώτη προτεραιότητα την σταθεροποίηση του οικονομικού κλίματος και τη σταδιακή επιστροφή στην ομαλότητα.

Άμεση κατάρρευση ή Γολγοθάς;
Το δίλημμα που στην πραγματικότητα της είχε τεθεί ήταν "άμεση κατάρρευση ή ένας οικονομικός-κοινωνικός γολγοθάς" (3ο Μνημόνιο). Και, βεβαίως, εκείνες τις ημέρες στη μεγάλη πλειονότητά τους οι πολίτες προτιμούσαν τον γολγοθά παρά την κατάρρευση. Αυτό το διάχυτο αίσθημα ότι αποφεύχθηκε το χειρότερο, όπως και η πεποίθηση πολλών πολιτών πως ο Τσίπρας έκανε ό,τι μπορούσε, του έδωσε τη δεύτερη εκλογική νίκη τον Σεπτέμβριο του 2015.
Ο Τσίπρας πήγε τότε σε εκλογές γιατί δεν μπορούσε να πράξει διαφορετικά. Λόγω της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ είχε χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Εκτός, όμως, από την ανάγκη να εκκαθαρίσει το εσωκομματικό τοπίο, προκήρυξε αμέσως σχεδόν εκλογές και για να αποσπάσει την ψήφο πριν αρχίσει να έρχεται σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις ο λογαριασμός του 3ου Μνημονίου και ως εκ τούτου πριν ο ίδιος και ο εναπομείναν ΣΥΡΙΖΑ να αρχίσει να πληρώνει πολιτικό κόστος.
Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η βαρύτατη πολιτική ευθύνη του Τσίπρα δεν ήταν τόσο ότι τον Ιούλιο του 2015 υποχώρησε και αποδέχθηκε το 3ο Μνημόνιο, προκειμένου να αποφύγει την άμεση κατάρρευση και ό,τι καταστροφικό συνεπαγόταν αυτή. Η βαρύτατη πολιτική ευθύνη του συνίσταται στο γεγονός ότι με περισσή πολιτική ελαφρότητα και/ή ασχετοσύνη άφησε τα πράγματα να φθάσουν στο σημείο που είχαν φθάσει τότε: στο δίλημμα "ή άμεση κατάρρευση ή γολγοθάς του 3ου Μνημονίου".

slpress.gr

Σομαλία και Γκουαντάναμο, Ιράκ και Ερντογάν, μίζες και κυβερνοπόλεμος

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες αποκαλύψεις που έκαναν τα WikiLeaks στο διάστημα από τον Δεκέμβριο του 2006 έως τον Ιανουάριο του 2019

Γιώργος Αλλαμανής

 

Με ένα ματωμένο αλλά ακόμη καλά κρυμμένο μυστικό ξεκίνησε η δράση των WikiLeaks τον Δεκέμβριο του 2006. Ανήρτησαν στον ολοκαίνουργιο τότε ιστότοπό τους ένα έγγραφο στα αραβικά που έφερε την υπογραφή του πανίσχυρου σεΐχη Χασάν Νταχίρ Αουεΐς.

Ηταν ο ηγέτης της σούρας, του πολιτικού και θρησκευτικού συμβουλίου της Σομαλίας. Στο όνομα του Αλλάχ ένας ισλαμιστής σεΐχης διέταζε την εκτέλεση αξιωματούχων του θεοκρατικού καθεστώτος. Εσωτερικών εχθρών. Αντιπάλων σε έναν ανηλεή πόλεμο φατριών που μαινόταν στο παρασκήνιο. Η αυθεντικότητα του εγγράφου ούτε διαψεύστηκε ούτε επαληθεύτηκε ποτέ. Πολύ γρήγορα ο σάλος από την παγκόσμια φήμη των WiikLeaks κάλυψε τέτοιες «λεπτομέρειες».

Τον Ιανουάριο του 2008 η ελβετική τράπεζα Julius Baer ζήτησε και πέτυχε το προσωρινό κλείσιμο του ιστότοπου έπειτα από ενοχλητικές αναρτήσεις για παράνομες δραστηριότητες του υποκαταστήματος στις Νήσους Κέιμαν, τον φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής. Βρέθηκε όμως ένας Αμερικανός δικαστής, ο Τζέφρι Γουάιτ, ο οποίος στις 29 Φεβρουαρίου 2008 εξέδωσε ιστορική απόφαση με την οποία δικαιώνει τα WikiLeaks επικαλούμενος τις ελευθερίες που προασπίζεται η πρώτη τροπολογία του συντάγματος των ΗΠΑ.

Ο μυστικός οργανισμός λειτουργίας και απονομής της κατ’ ευφημισμόν δικαιοσύνης στο κολαστήριο του Γκουαντάναμο ήταν μία από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις. Ξεσκέπασε τη δικανική μαύρη τρύπα που έστησαν οι υπερσυντηρητικοί ιέρακες της Ουάσινγκτον για να εξοντώσουν όποιον ήταν ή τους έμοιαζε για τζιχαντιστής μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη. Αποδείχτηκε ότι γινόταν συστηματική προσπάθεια για να μην ανακατευτεί στην κράτηση ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός, ότι ακόμη και έφηβοι 15 ετών κρατούνταν χωρίς καμία νομιμοποίηση, ότι επιβάλλονταν απάνθρωπες συνθήκες απομόνωσης για να γίνουν κάποιοι «συνεργάσιμοι».

 

ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ

Στις 24 Μαρτίου 2008 τα WikiLeaks ανήρτησαν 35 μη λογοκριμένα βίντεο από το Θιβέτ τα οποία κατέγραφαν σκηνές αστυνομικής καταστολής με θύματα ειρηνικούς διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για την προσάρτηση της περιοχής στην Κίνα. Η αντίδραση των κόκκινων καπιταλιστών του Πεκίνου υπήρξε άμεση: από τότε μέχρι σήμερα καμία μηχανή αναζήτησης στην Κίνα δεν εντοπίζει τον ιστότοπο. Αφού πρώτα αναρτήθηκε για λίγο και μετά «κατέβηκε» σε περιθωριακό μπλογκ, στις 18 Νοεμβρίου 2008 τα WikiLeaks ανήρτησαν φαρδιά πλατιά τη λίστα με όλα τα μέλη του μεταφασιστικού Βρετανικού Εθνικού Κόμματος, του διαβόητου BNP. Ανάμεσα σε περίπου 13.500 ονόματα, με διευθύνσεις, τηλέφωνα, ηλικίες και επαγγέλματα, φιγουράριζαν εν ενεργεία αστυνομικοί, παπάδες και εκπαιδευτικοί.

Από τον Μάιο του 2009 τα WikiLeaks δημοσιεύουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα εκθέσεις συμπερασμάτων από τις συνεδριάσεις της διαβόητης Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, στην οποία συναντώνται εκπρόσωποι της πολιτικής, επιχειρηματικής και τραπεζιτικής ελίτ της Δύσης χωρίς να τηρούνται πρακτικά. Ενα έγγραφο συνοψίζει την ιστορία της λέσχης, ενώ οι εκθέσεις συμπερασμάτων αφορούν τις χρονιές 1955- 1958, 1960, 1962, 1963 και 1980.

Το αμερικανικό Πεντάγωνο και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ έχουν υποστεί ισχυρότατο πλήγμα από διάφορες αποκαλύψεις. Η «καλή αρχή» έγινε στις 25 Νοεμβρίου 2009 με έναν ποταμό από 520.000 αποσπάσματα μηνυμάτων. Ηταν τμήματα της αγωνιώδους και εν θερμώ επικοινωνίας στην πυραμίδα του κρατικού μηχανισμού των ΗΠΑ την αποφράδα 11η Σεπτεμβρίου. Στρατιωτικοί, αστυνομικοί, πυροσβέστες, πληρώματα ασθενοφόρων και άλλοι σε ένα μοναδικό ντοκουμέντο μιας Αμερικής που μόλις έχει δεχτεί μαζική τρομοκρατική επίθεση.

 

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΓΔΑΤΗ

Τίποτε όμως δεν έκανε μεγαλύτερη εντύπωση όλα αυτά τα χρόνια από το βίντεο που αναρτήθηκε στις 5 Απριλίου 2010 και καταγράφει ένα ξεκάθαρο έγκλημα πολέμου από την κάμερα πολεμικού ελικοπτέρου των ΗΠΑ. Τρία χρόνια πριν, στις 12 Ιουλίου 2007, το πλήρωμα του ελικοπτέρου άνοιξε πυρ σε ό,τι κινούνταν στον δρόμο. Σκότωσε τουλάχιστον δώδεκα ανθρώπους, μεταξύ των οποίων δύο συνεργάτες του πρακτορείου Reuters. Οι θύτες πίστεψαν ότι μετέφεραν οπλισμό, ενώ επρόκειτο για κάμερες και άλλο τηλεοπτικό εξοπλισμό. «Είναι δικό τους λάθος να φέρνουν παιδιά σε μάχη» ακούγεται να λέει ένας από τους χειριστές, έχοντας μόλις τραυματίσει σοβαρά δύο παιδιά. Οι συνομιλίες και η αίσθηση ότι ο θάνατος είναι «μέρος της δουλειάς» είτε πρόκειται για μαχητές είτε για αμάχους έκαναν τεράστια εντύπωση στη διεθνή κοινή γνώμη.

Μετά ήρθε η Τσέλσι Μάνινγκ. Μόλις 22 ετών τότε, άντρας ακόμη με το όνομα Μπράντλεϊ Μάνινγκ, συνελήφθη ως υπεύθυνη για τη διαρροή του επίμαχου βίντεο. Κρατήθηκε, δικάστηκε, αποφυλακίστηκε τον Ιανουάριο του 2017 και από τον Μάρτιο του 2019 είναι ξανά προφυλακισμένη γιατί παραχώρησε στα WikiLeaks συνολικά περίπου 750.000 έγγραφα κάθε διαβάθμισης. Η Μάνινγκ ήταν αναλύτρια του Πενταγώνου και σήμερα είναι πολιτική ακτιβίστρια.

Τον Οκτώβριο του 2010 ένα νέο τσουνάμι ψηφιοποιημένων εγγράφων πλημμύρισε το διαδίκτυο. Περίπου 400.000 ντοκουμέντα που συνδέονταν με την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ κατέγραφαν τις επιχειρήσεις, τις κρίσεις, τη δράση και την αντίληψη των εισβολέων. Εδειχναν πόσο κυνικά και υπολογιστικά οι αμερικανικές κυβερνήσεις έθαβαν κάθε πληροφορία για βασανιστήρια κρατουμένων μετά την κατάληψη της χώρας το 2003, σε κολαστήρια όπως οι φυλακές του Αμπού Γκράιμπ.

Λίγο αργότερα, στις 22 Νοεμβρίου 2010, ήρθε η σειρά του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Εκατοντάδες χιλιάδες έγγραφα από την επικοινωνία των πρεσβειών των ΗΠΑ με το κέντρο στην Ουάσινγκτον είδαν το φως της δημοσιότητας. Είχε ήδη γίνει φανερό ότι τα WikiLeaks αντιμετώπιζαν ένα μπαράζ αρνήσεως παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών, ενορχηστρωμένο από τις άκρως θορυβημένες κυβερνήσεις.

Η λύση που έδωσε η ομάδα του Τζούλιαν Ασάνζ ήταν απλή και σχετικά αποτελεσματική: έβαλε στο παιχνίδι έγκυρα μέσα ενημέρωσης. Η ισπανική εφημερίδα «El Pais», η γαλλική «Le Monde», η βρετανική «Guardian», το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» και οι «New York Times» δέχτηκαν να πάρουν από ένα κομμάτι της τεράστιας πίτας των πληροφοριών. Εστησαν ομάδες δημοσιογράφων για την επεξεργασία και την τεκμηρίωσή του, προσδίδοντας για πρώτη φορά τόσο μεγάλο κύρος στον αποκαλυπτικό ιστότοπο. Ειδικά οι «New York Times» έκαναν αίσθηση δημοσιεύοντας άκρως απόρρητη εντολή της υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον προς Αμερικανούς διπλωμάτες να υποκλέψουν αριθμούς πιστωτικών καρτών και άλλα προσωπικά δεδομένα μελών ξένων αποστολών στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, από τη Γαλλία, τη Βρετανία, τη Ρωσία και την Κίνα. Δηλαδή το ένα μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, οι ΗΠΑ, κατασκόπευε τα άλλα τέσσερα μόνιμα μέλη.

 

ΜΙΖΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ, ΠΟΓΚΡΟΜ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Στις 5 Ιουλίου 2012, κι ενώ ο εμφύλιος στη Συρία έχει αρχίσει να μαίνεται ανεξέλεγκτος, τα WikiLeaks ξεκινούν τη σταδιακή ανάρτηση περίπου δύο εκατομμυρίων εγγράφων (χρονολογημένων από τον Αύγουστο του 2006 έως τον Μάρτιο του 2012), κυρίως ηλεκτρονικής αλληλογραφίας μεταξύ συριακών κυβερνητικών και δημόσιων υπηρεσιών, πολιτικών προσώπων και συναλλασσόμενων με το καθεστώς του προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ.

Δύο χρόνια μετά, τον Ιούλιο του 2014, ο ιστότοπος φωτίζει τη μυστική απόφαση της κυβέρνησης της Αυστραλίας να χρησιμοποιήσει την κεντρική τράπεζα της χώρας για να δωροδοκεί πολιτικούς κρατών στην ευρύτερη περιοχή του νότιου Ειρηνικού. Μίζες εκατομμυρίων δολαρίων κατέληγαν σε «φιλικούς» τραπεζικούς λογαριασμούς, ενώ το Ανώτατο Δικαστήριο της πολιτείας Βικτόρια έπειτα από συνεδρίαση κεκλεισμένων των θυρών έδωσε εντολή «να απαγορευτεί οποιαδήποτε σχετική δημοσίευση ονομάτων, για να μην εκτεθούν ηγέτες και προσωπικότητες από την Ινδονησία, το Βιετνάμ, τη Μαλαισία και την Αυστραλία».

Μετά την απόπειρα πραξικοπήματος που συγκλόνισε την Τουρκία στις 15 Ιουλίου 2016, προσφέροντας στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν τη δυνατότητα να κλιμακώσει την επίδειξη αυταρχισμού εναντίον ορατών και αόρατων εχθρών του, τα WikiLeaks δημοσίευσαν μεγάλο αριθμό εσωτερικής ηλεκτρονικής αλληλογραφίας στελεχών και οργανώσεων του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ). Tα e-mails φανέρωναν πόσο μεθοδικά είχε οργανωθεί το πογκρόμ διώξεων που ξεκίνησε αμέσως μετά την απόπειρα, με τη γνωστή δαιμονοποίηση του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν.

Τα τελευταία χρόνια, με δεδομένη την αναγκαστική αδράνεια του Τζούλιαν Ασάνζ, οι δημοσιεύσεις όλο και λιγοστεύουν. Στις 28 Σεπτεμβρίου 2018 δημοσιεύτηκε μια σειρά εγγράφων για τη διαφθορά ως εργαλείο των πολεμικών βιομηχανιών της Γαλλίας, της Γερμανίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, με φόντο τον ακήρυχτο πόλεμο σουνιτών (με την υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας) και σιιτών (με την υποστήριξη του Ιράν) στην πολύπαθη Υεμένη.

 

ΣΗΜΕΡΑ: ΕΝΑΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΒΑΛΤΟΣ…

Αν σήμερα μπει κανείς στο σάιτ των άλλοτε ένδοξων (και όχι αδίκως…) WikiLeaks, θα δει μια εικόνα σχεδόν στατική. Ενας διαδικτυακός βάλτος.

Η τελευταία ανάρτηση φέρει ημερομηνία 30 Ιανουαρίου 2019. Πρόκειται για εσωτερική αλληλογραφία του Βατικανού με αντικείμενο το θεωρητικό και πρακτικό στάτους του τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας το οποίο ιδρύθηκε από σταυροφόρους το μακρινό 1099 μ.Χ. Ο πάπας Φραγκίσκος φέρεται δυσαρεστημένος από τη δράση σημερινών «ιπποτών», ενώ «αποκαλύπτεται» ότι στηρίζουν ανθρωπιστικές αποστολές στην Αφρική που μοιράζουν και προφυλακτικά, παραβιάζοντας τις αντιλήψεις συντηρητικών καθολικών.

Οι καιροί που κάθε νέα ανάρτηση έστελνε ηλεκτρικό ρεύμα στις καρέκλες των επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, των κεφαλαιοκρατών και των κυβερνώντων μοιάζει να ανήκει στο παρελθόν. 

* Hot Doc #182, «Μάρτυρες στο όνομα του κοινού καλού», 30/6/2019

www.koutipandoras.gr

Αισθήματα απώλειας κι ένα κουίζ

Γιάννης Η. Χάρης

⌦ Γράφω μέρα Τετάρτη, γιορτή της δημοκρατίας, δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο, και με το ένα μάτι στην τηλεόραση περιμένω, εύχομαι, παρακαλώ, να βρεθεί κάποιος από τους μπόλικους ψυχασθενείς, που οι... άσχετοι από επιστήμη τούς λέμε αντιστασιακούς, να απαντήσει από κοντά στην κ. Δόμνα Μιχαηλίδου, και με οποιονδήποτε τρόπο νομίζει. Θα έχει το ακαταλόγιστο εξάλλου.Ας σοβαρευτώ όμως, όπως λέει και ο γνωστός μας της Καθημερινής, αφού είχε μιλήσει για τα «όσα συνέβησαν στον οίκο ευγηρίας των αντιστασιακών…», που «μπαρουτοκαπνισμένοι, έχοντας φάει τα νιάτα τους στα βουνά τα χρόνια της αντίστασης κατά της χούντας, βγήκαν από τα αμπέχονά τους όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ασέβεια της νεαράς υφυπουργού»!
⌦ Ας σοβαρευτώ, λέω, επειδή στη συζήτηση, που ευτυχώς συνεχίζεται, πάει κι έρχεται σαν απαλλακτικό τάχα επιχείρημα η παρέμβαση του Απόστολου Δοξιάδη πως δικές του απόψεις εξέφραζε η υφυπουργός, άρα δεν φταίει αυτή, που τη χτυπούν οι «άνανδροι» –και γι’ αυτό όποιος είναι άντρας να τα βάλει μαζί του (ναι, το είπε!)…Δηλαδή ο κ. Α.Δ. θεωρεί πως οφείλαμε να έχουμε διαβάσει το βιβλίο του και να ξέραμε την περινούστατη άποψή του περί ψυχικής νόσου· αφού όμως όχι, ευκαιρία να τη διαφημίσει: «mea verba», γράφει, ύψιστε θεέ, βάζει μάλιστα και μια σελίδα του –εργασία αποτυχόντος πρωτοετούς της ψυχολογίας· αθώα λοιπόν η υφυπουργός, όπερ έδει δείξαι.Αλλ’ ω Απόστολε, αν μεταφέρεις την άποψη κάποιου και την αναπτύσσεις («απώλεια αισθήματος δικτατορίας»!), δεν σημαίνει ότι συμφωνείς, την υιοθετείς, είναι και δική σου;Ε, η μόλις πέρσι (δεν είναι δα και σε κάνα μακρινό παρελθόν, σαν το τσεκούρι του Βορίδη ή το μπουκάλι το νερό του Πρετεντέρη) μεταλαμπαδεύτρια κάποιων απόψεων αναλαμβάνει σήμερα θεσμικό ρόλο και καλείται να αναλάβει τις ευθύνες της.
⌦ Μακρινό παρελθόν, απροπό, και σχετικά πάντα, είναι το 1992, όταν ο Απόστολος Δοξιάδης κατείχε κι αυτός υπεύθυνη δημόσια θέση, σύμβουλος κινηματογραφίας στο υπουργείο Πολιτισμού. Και από τη θέση αυτή πρωτοστάτησε σ’ ένα ανελέητο ηθικό λιντσάρισμα της Φρίντας Λιάππα, ότι τάχα για τις ανάγκες της ταινίας της κακοποιήθηκε ένα ανήλικο παιδί.Ο καλλιτεχνικός χώρος, πλην Σαββοπούλου, τη στήριξε, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος μάλιστα ζήτησε με ανοιχτή επιστολή του από τον Δοξιάδη να παραιτηθεί, οπότε τον παραίτησε η τότε υπουργός Ψαρούδα-Μπενάκη. Η κατηγορία κατέπεσε, όμως η εξουθενωμένη Φρίντα, σύμπτωση, δε λέω, από τον Δοξιάδη πέρασε στον καρκίνο, που της έδωσε το τελειωτικό χτύπημα.Στο λεπτομερέστατο βιογραφικό του Α.Δ. στη Βικιπαίδεια αυτή η σελίδα, κοτζάμ θητεία συμβούλου σε υπουργείο, δεν υπάρχει. Δεν ξέρω αν θα ’θελε να ξεχαστεί. Δεν θα ’πρεπε όμως.
⌦ Κόντρα στη μόδα, καλά νέα: Που ανέβηκε φέτος, στο τέλος της σεζόν, η Εντα Γκάμπλερ του Ιψεν, όπως πάμπολλες φορές ώς τώρα. Γιατί λίγον καιρό πιο πριν, την ίδια πάντα σεζόν, είχα διαβάσει πως ανέβηκε, άλλη παράσταση, η Hedda Gabler του Henrik Ibsen, όπου η ιστορία της Hedda… και ο Jürgen Tesman, και ο Ejlert Lövborg, κτλ. –Oh dear God!Που το διαδικτυακό περιοδικό Αναγνώστης είχε ανακοινώσει για τα φετινά βραβεία του μικρές λίστες. Ενώ άλλοι επιμένουν για βραχείες λίστες, κάποτε και των βραχειών λιστών.Που διάβασα εδώ σε μουσικοκριτική για την (εξαιρετική) όπερα Αλτσίνα του Χαίντελ, γενική της Αλτσίνας, και όχι όπως π.χ. η Σάρα - της Σάρα και το Μεξικό - του Μεξικό.Είναι κι άλλα, ευτυχώς· ας τα λέμε όμως λίγα λίγα, να μας φαίνονται πολλά.
⌦ Μ’ ένα βιβλίο ξεχνιέστε. «Τα μάτια σου ήσαν φαιογάλανα, δύο λάμες που έσκιζαν το πεδίο βολής τους». «Μάτια κουκουλωτά, βλέμμα βαθύ, χρώμα υπογάλανο και εκ βαθέων σκοτεινό».Οταν «Κουδούνιζε η κεφαλή σου στα τσουκάλια που κρέμονταν από την οροφή». Και «η μητέρα του κατέσφαξε εαυτήν εις ένδειξιν συμπαραστάσεως».Οχι, δεν είναι από τα γνωστά ογκώδη βιβλία για πλαζ· μια χαρά όμως κάνει κι αυτό. Βιβλίο όχι ό,τι κι ό,τι, αλλά και με γλωσσικές ανησυχίες. Στα ίχνη της διαχρονίας, με «εξώθυρα» και ρήμα «υποτονθόρυσες».Οταν «υπερέβαλλαν σε θρηνητικές εκφράσεις, μακρά φωνήεντα που παρέτειναν το επιφώνημα όσο αντέχει η ανάσα».Ενώ η «φωνή αργόσυρτη για να απολαύσει την προσωδία της».
Τι σημασία έχουν τα ονόματα, ας απολαύσουμε απλώς κι εμείς την προσωδία του.
Καλές διακοπές…
                                                                                                                          www.efsyn.gr