Κώστας Αρβανίτης
Όταν ο Νικολό Μακιαβέλι, υπόδειγμα πολιτικού στρατηγιστή για ένα γενναίο κομμάτι της Ευρωπαϊκής Δεξιάς, διατυπωνε την περίφημη φράση «διαίρει και βασίλευε» (φράση που θα γινόταν γρήγορα κλισέ και ερώτηση σε τηλεπαιχνίδι), αποκλείεται να φανταζόταν ότι σχεδόν μετά μισή χιλιετία θα εμφανιζόταν πανηγυρικά στο πολιτικό προσκήνιο και η διαμετρικά αντίστροφη εκδοχή της. Το «μάζευε κι ας είν’ και ρογες».
Δεν πειράζει! Το επινόησε η – από της 8ης Ιουλίου του σωτήριου έτους 2019 – η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας. Που παρέδωσε στα γρήγορα και πριν πέσει ο κουρνιαχτός των εκλογών ένα «νέο, ευέλικτο, ολιγομελές σχήμα – not!», που λέει και η νεολαία μας (και που σημαίνει κάτι σαν κούνια που μας κούναγε»).
Τη βραδιά των εκλογών, προσκεκλημένος σε τηλεοπτικό πάνελ με συναδέλφους και… συναδέλφους ((διατηρώ ακόμη την αντίληψη της προηγούμενης δημοσιογραφικής μου ιδιότητας), είπα σε μία στιγμή αστειολογήματος και χαριτωμενιάς:» Το Προσφυγικό; Στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη!». Ένα φρικαλεο αστείο αν αναλογιστεί κανείς τους αγώνες, το αίμα και τις ζωές που έχουν χαθεί για τα δικαιώματα αυτών των αποκληρων του πλανήτη. Ένα αστείο – εξορκισμός από αυτά που λες μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσεις ότι δεν θα συμβούν. Ότι δεν είναι δυνατόν να περάσουν από το μυαλό κάποιου. Στα σοβαρά.
Κούνια που μας κούναγε. Το νέο κυβερνητικό σχήμα των πενήντα ενός υπουργών και υφυπουργων της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με γνώριμα πρόσωπα από την κυβέρνηση του ’12-’14,απο κόμματα που έχει διαγράψει η συνολική πολιτική συνείδηση του πολίτη, εξωκοινοβουλευτικούς και τεχνοκράτες που ηδυπαθώς μας ενημέρωσαν ότι «άφησαν καριέρες για να βοηθήσουν την πατρίδα» ήρθε να επιβεβαιώσει την κασσανδρικη προφητεία μου:το Προσφυγικό αλλά και η Σωφρονιστική Πολιτική εντάσσονται στις αρμοδιότητες του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Ξεχάστε τις ανεξάρτητες ελεγκτικες υπηρεσίες, την αυτονομία των Αρχών, τους διακριτους ρόλους των εξουσιών. Καλός μεν ο Μοντεσκιέ κάλλιστος δε ο Μακιαβελι. Με μια πρώτη συμβολική κίνηση, ο πρωθυπουργός μας δείχνει την οδοντοστοιχία του. Η δημόσια τάξη (φαντάζομαι μαζί της, η ησυχία και η ασφάλεια, γιατί αυτά τα τρία πάνε πακέτο) αναλαμβάνει να ρυθμίσει ζητήματα που αφορούν μόνο στα ανθρώπινα δικαιώματα. Σε μια παρανοϊκή επίδειξη οξυμωρίας, η καταστολή θα φροντίζει πλέον για την αντίσταση απέναντι στην αυθαιρεσία της καταστολής.
Είναι τόσο εξωφρενικό. Κι όμως τόσο αναμενόμενο. Η συγκέντρωση των εξουσιών ήταν πάντα το πρώτο μέλημα ενός σχήματος διακυβέρνησης που δεν θέλει να μοιράζεται. Κάτι σαν τον τσαμπουκά της τάξης. Αλλά με αληθινή, αληθινά επικίνδυνη εξουσιαρχία.
Κι όμως. Παρά τα δυσοίωνα σημάδια, πρέπει να είναι κανείς ευγνώμων για την εικόνα της νέας κυβέρνησης. Γιατί είναι αποκαλυπτική. Ειλικρινής. Και τα λέει όλα από την πρώτη μέρα. Και, ειλικρινά, δεν της λείπει τίποτα. Τα έχει όλα όσα μας υποσχέθηκε προεκλογικά ο πρωθυπουργός, έστω και μέσα από τα περίφημα – ανεκδοτολογικά πλεον φρουδικα ολισθήματά του.
Τα έχει όλα. Εκτός από γυναίκες. Εντάξει να μην λέμε και ψέματα. Έχει πέντε. Κάτι λιγότερο από 10%. Οι άλλες, φαντάζομαι θα είναι απασχολημένες με τα γιουβαρλάκια των ανδρών τους.
Άρθρο του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Αρβανίτη στη «Νέα Σελίδα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου